Geen WC-papier meer

Toen ik vorige week even in de supermarkt wat kleine boodschappen ging halen, viel me op dat de spullen voor de Grote Boodschap op waren. Het hele vak waar anders tientallen rollen wc-papier staan was leeg.

Bleek dus dat er mensen zo bang zijn dat alles op raakt door wel (nu dan) twee gevallen van positieve besmetting met het Corona virus hier in Nederland, maar direct zijn gaan hamsteren. En niet eens bij die hamsterwinkel! En die dag dat ik dit constateerde was er nog niemand in Nederland met een besmetting.

Toen ik, voor mijn vrijwilligerswerk, van die desinfecterende handgel wilde halen, voor in de handtas kreeg ik hetzelfde verhaal te horen. Op!!

Afbeelding van jan mesaros via Pixabay

Zakdoeken: op!
Paracetamol: op!
Gezond verstand; ook op.

Bij de Mexicaanse Griep epidemie kan ik me niet herinneren dat de winkels al na één geval zo bestormd werden. Maar goed...toen (in 2009 liep ik dat op) had nog niet iedereen toegang tot social media of/en een smartphone, dus dat soort ophitsberichten ging minder snel als een lopend vuurtje het land door.

Heeft iemand hier al (het) WC papier gehamsterd? Of andere dingen soms?

OR6A2

Schijnt dat het de 24e februari "International I hate Coriander Day" was. Hadden ze beter "I hate Corona Day" van kunnen maken maar soit.

Het is een 'feestje' voor mensen die Koriander naar zeepzop vinden smaken. Dan hoor je kennelijk bij 4 tot 14% van de wereldbevolking. Helaas; ik hoor er ook bij.

Afbeelding van Iva Balk via Pixabay 

Jammer, want het schijnt de andere 96% goed te bevallen en maakt veel gerechten heel smakelijk. Ik hou me dan maar aan Peterselie ter vervanging.

Het ligt aan mijn genen. Wij, de Koriander-haters, delen allemaal dezelfde olfactorische receptoren, gekend onder de officiele naam OR6A2. Dat gen zorgt ervoor dat wij aldehyde chemicalien kunnen ruiken, die voorkomen in zowel zeep als koriander. En die geur gaat er dus ook voor zorgen dat onze smaak beinvloed wordt.

Maar jemig de pemig; om daar nou een speciale dag aan te wijden. En dan nog wel een Haaaaat-dag. Dat doen alleen de Gargamellen van deze wereld. Wat zonde van alle energie die je in alles wat je wel lekker vindt, kan stoppen. Dus ik heb die dag maar links laten liggen. Had gelukkig genoeg mooie dingen om aandacht aan te besteden.

Wie haaaaaaaat er ook Koriander?

Corona

Uitzoeken, regelen en aanvragen en daarna downloaden en opslaan.

Lijkt wel een breipatroon. Insteken, omslaan en af laten glijden. Dat af laten glijden dat lijkt me een kunst die ik beter zou willen beheersen.

Wel blij dat ik zaken weer heb uitgezocht en aangevraagd. Kwijtscheldingen voor belastingzaken op gemeentelijk en Waterschapsgebied. Alhoewel ik liever zou willen betalen. Want dan kan ik dat ook.

Net kantoor hier; mappen aangemaakt en daar de diverse downloads per bank weer ingeschoven. Want alles moet bewaard en aangetoond worden. Dus kan ik het maar beter direct regelen en niet op het moment dat erom wordt gevraagd. Altijd de instanties voor zijn en weten wat er gevraagd gaat worden.

Op mijn vrijwilligerswerk doe ik voor clienten heel veel van dat soort uitzoekklussen. Maar die komen dan gewoon met 2 boodschappentassen vol papieren. Soms nog in de ongeopende enveloppe. Of daar moet ik voor bellen met diverse overheidsinstanties. De gemiddelde wachttijd bedraagt nu 15 minuten. Of ga eens met DUO bellen, nog fijner qua wachttijd.

Probeer iedere keer dat wat een client wel zelf kan doen, dat ook bij hen te laten. Nee, ik kan dat niet verzenden voor u. Moet u zelf regelen, opsturen naar dit adres. Koop een enveloppe en postzegels en vooral vandaag doen, dan is het er op tijd. Beter voor de zelfredzaamheid. Al te veel pamperen is ook niet goed voor iemands trots. En ik weet uit ervaring hoe goed het voelt als je weer dingen zelf kan.

Fijn als ik later diezelfde client tref en hij me trots toeroept dat hij alles heeft geregeld en de papieren verzonden zijn.

Juist doordat ik aan dezelfde kant heb gestaan, kan ik me goed inleven hoeveel moeite het moet kosten om om hulp te komen vragen. En je hele hebben en houwen bloot te moeten geven.
Verhalen over volwassen kinderen die het niet kan schelen dat hun moeder weinig te besteden heeft, als zij maar wel die nieuwste i-phone hebben of de laatste trend in sneakers aan hun voeten. En even iets uitzoeken voor hun ouders? Geen zin in. Ik moet uitgaan Ma.

Dan ben ik enorm dankbaar dat die van mij niet zo in elkaar zitten.

Trouwens, om vrolijk - nou ja, relatief vrolijk dan -  te eindigen, als ik overal lees over het Corona virus hoor ik iedere keer dit:

Misschien zing ik wel een toontje lager als het mij of geliefden treft, maar lachen is nog altijd een prima medicijn. Net als relativeren.

Hoor ik daar een lama schijten?

Kennelijk een thema deze week.

De Lama.

- Zag op Netflix de serie Stranger en daar doen ze iets minder fijns met een lama;
- Kreeg een allerliefst en hartverwarmend kaartje met een lama die zijn Kopf hoch houdt;
- Wilde er niet iemand knuffelen met Lama's een tijdje geleden?
- Dacht terug aan de actie op een online forum jaren terug, waarin iedereen de forummer Lamaatje ondersteunde in haar laatste dagen door als avatar ook een lama te nemen en haar vrolijke Lama plaatjes te sturen.

Dit lijkt me meer een zwart schaap trouwens. Leuk contrast met die witte hond op de achtergrond. 

De zin 'hoor ik daar een lama schijten?' slaat meer op allerlei zaken waar ik niet over schrijf hier, maar wel dat ik er geen bal van snap. Ga er bijna van spugen.

Ouwe zak in Nieuwe Porsche

Aan het geluid van de motor herkende ik het autotype al. Niet gek voor iemand die alleen een fietsje heeft toch?

Enfin..daar stond de knalgele auto in de druipende regen stoer te zijn. De kap kon niet open vandaag. Uit de snelle wagen stapte een minder snel ter been zijnde al wat oudere man. Althans, hij had nog een kransje grijs haar en liep met een gebogen rug. Dat gaf hem een 'oud' uiterlijk. Niet passend bij het imago van zijn auto.

Of misschien juist wel.

Na jaren sparen kon hij zich misschien na zijn pensioen nu eindelijk wel zijn droomauto permitteren. En geniet hij elke dag van dat heerlijke ronkende motorgeluid. Mazzel!

Dat hij een stoellift nodig heeft om uit de sportieve kuipstoeltjes gehesen te worden, dat neemt hij wel voor lief. Living the dream. En dat bewonder ik uitermate.

Normaal maandagritme

Dus maar de dag begonnen met de bonte was in de machine te doen en die direct aan te zetten. Kan ik 'm op tijd ophangen. Nog voor de ochtend van start is gegaan.

Bed afhalen en ook dat allemaal in de wasmand kieperen. Die was komt later, want witte was. En dan weet ik dat ik ook vandaag mijn bed opnieuw kan opmaken en vanavond in een vers schoon bed mag stappen. Heerlijk!

Rondje Bless the House doen. En kijken wat de Flylady me vandaag weer voorstelt om te doen in mijn huis en dat dan ook te doen. Of iets anders als het niet nodig is (alles opgeruimd, geen rommel aanwezig meer).

De takken die ik een paar weken geleden snoeide van mijn Japanse Kers krijgen allemaal roze puntjes, dus hij begint uit te lopen. Mooi gezicht! En gewoon voor nop.

Verder moet ik natuurlijk, zucht, ook weer gewoon doorgaan met solliciteren. Verleden week ook gedaan hoor, nadat ik helaas was afgewezen voor een baan die goed bij me past. En me zou bevrijden uit de bemoeizucht van de instantie die voor mijn inkomen zorgt.

En ook liggen er wat overheidszaken waar ik vrijstelling voor wil aanvragen - iets wat ik op mijn vrijwilligerswerk wekelijks doe voor mijn clienten - dus nu ook maar voor mijzelf aan de gang. Maar let op voldoende ontspanning tussendoor.

En dan vanmiddag lekker mijn bed weer schoon en fris opmaken. Dat voelt niet als een opgave, maar als een fijn werkje. En fijne werkjes geven altijd plezier. Eigenlijk is het de kunst om rotklussen te gaan zien als leuke werkjes. Zelfs dagelijks solliciteren.

Er zit spanning in mijn lijf merk ik en ik wil er alles aan doen om die weer te lozen. Dus deze week extra goed letten op goede voeding, genoeg bewegen en voldoende slapen. Anders kan ik ook niet anderen tot steun zijn en dat is wat ik graag wil. Die zachte plaats zijn waar je je hoofd te rusten mag leggen.

Zo; nu is het Koffietijd!

Afbeelding van Engin_Akyurt via Pixabay

Het echte leven - boekbespreking

Nam uit de bibliotheek dit boek mee omdat de omslag me erg aansprak en de korte omschrijving op de achterflap. Vond het ook een boek wat goed weergeeft hoe het is als je constant op eieren moet lopen, want het minste kan je vader in woede doen uitbarsten. En de moeder die, zoals zij haar omschrijft, leeft en doet als een amoebe. Zich wel bekommert om haar dieren, maar het lot van haar eigen kinderen raken haar kennelijk minder.

Een aanrader.

Het echte leven van Adeline Dieudonné speelt zich af in een Vinex-wijk zoals er zoveel bestaan. Een naargeestig huis met een kamer vol opgezette dieren, een sadistische vader en een murwgeslagen moeder. Dat is de gezinssituatie van de 10-jarige vertelster. Als zij en haar broertje getuige zijn van een gruwelijk ongeluk, trekt hij zich terug in zichzelf. Nu broer en zus ook elkaar kwijt zijn, lijkt alle hoop op geluk verloren. Maar dan neemt de hoofdpersoon in al haar kwetsbaarheid het lot in eigen hand. Vastbesloten neemt ze zich voor om koste wat het kost de lach op het gezicht van haar broertje terug te brengen. Dat blijkt geen eenvoudige taak. Als ze dan zelf op de proef wordt gesteld – door haar eigen vader – neemt ze zich voor: ik zal in dit leven geen prooi zijn. Het echte leven is het romandebuut van Dieudonné, en werd meteen overladen met prijzen.

(Ab)Normaal

Was een dagje bij mijn moeder om wat dingen in huis te doen qua huishouden, want haar Syrische werkster zat met een burn-out thuis. Zo ingeburgerd dat ze ook de trendy ziektes kent.

Moest ook nog even wat boodschappen halen dus ook geregeld voor haar. De rechtstreekse verbinding naar haar stad lag er uit, wegens werkzaamheden, dus maar via de alternatieve route getreind, met overstap. Ruim de tijd en op de terugweg zelfs een trein eerder kunnen pakken, wegens vertraging van die trein, dus die sloot daardoor mooi aan. Tijdens het wachten in de ochtend een heerlijk kopje thee bij de Rituals gehad en genoten van alle heerlijke geuren die ze daar verkopen. Mijn guilty pleasure is dan om altijd even een geur uit te proberen, of de geur die ik al ken en dan ruik ik de dag fijn naar citrus/sinasappelen.

Wilde heel graag redelijk op tijd weer thuis zijn; mijn moeder praat de hele dag door en dan ben ik aan het eind van de dag wel geheel gaar. Naast het regelen en doen.

Dus bij voorbaat al nagekeken hoe laat de treinen teruggingen en dat ook aangegeven; dat ik zo en zo laat weg zou gaan. Want dat deed ik in het verleden te weinig en dan zat ik er tot laat en was nog later thuis. Geheel afgeknoedeld. De rest van mijn broers en zussen komen een uurtje op de thee of koffie en gaan dan weer weg, want druk druk druk. Behalve één zus, maar die zit er, volgens mijn moeder, net weer teveel en te vaak (het is ook nooit goed he mam).

En hoe ik ook zeg dat ik al met al van deur tot deur zo'n twee uur kwijt ben, het lijkt wel niet door te dringen. Snap ik wel, want doe je alles met de auto, dan stap je voor de deur in en droog voor de andere deur uit. Er zit niemand tegenover je met een patatje oorlog. Of een keiharde beat via zijn headset. Of met zijn grote koffer tegen je benen aan te duwen.

Hoorde allerlei familieverhalen. Verhalen over hoe zwaar het was met mijn vader, zijn ouders wisten van zijn 'gebrek' maar vertelden het alleen tegen haar moeder die haar dit pas na 35 jaar huwelijk vertelde, die riedel moet ze graag kwijt en ik snap het, maar ik was de dochter en niet de echtgenoot. Maar wellicht wel erfelijk belast met krankzinnigheid en tomeloze agressie. Joehei!

Mijn moeder had te weinig moed en heel veel angst om bij mijn vader weg te gaan en zag ook geen netwerk om haar heen. Achteraf is haar door wel 3 psychiaters verteld dat mijn vader haar overal zou vinden en haar vermoorden mocht ze ooit bij hem zijn weggegaan. Zonder mijn vader te hebben gesproken he..alleen afgaand op de verhalen van mijn moeder.

Maar mijn vader wel ingedeeld in bepaalde hokjes en een overkoepelende afwijking/ziektebeeld. (Ik denk dat mijn vader heel snel een leuke vriendin zou vinden (die had hij tijdens zijn huwelijk ook wel eens) en gewoon weer opnieuw beginnen en zijn eerste leg snel vergeten).

Hoe ze bij de wisseling van de seizoenen, vooral in het voorjaar en herfst haar hart weer vasthield want dan begon het gedoe vaak weer. Wat dit 'gedoe' was? Agressie, verbaal en fysiek en niet alleen mijn moeder, wij ook.

Afbeelding van Prawny via Pixabay 

Zoals De Bie al zei: Maar daar ben ik voor behandeld.

Wat het mij allemaal leert is dat ik voor mijn kinderen wel een plek moet zijn waar het veilig is en waar ze altijd terecht kunnen, zonder oordelen of zonder 'ik zei het toch.'. Stabiliteit en liefde. Wij stonden als kinderen nooit op de eerste plek, alles draaide om het rustig houden van mijn vader. Toen ik merkte dat mijn ex op dezelfde manier in elkaar zat - alleen sloeg hij niet - heb ik wel besloten om weg te gaan. Want zo wilde ik mijn kinderen niet laten opgroeien. Constant op eieren lopen, hoe is de stemming nu? Wat heeft hij nu weer bedacht en niet nagedacht over het effect op zijn gezin. Financieel gezanik en gedoe. Nee. Klaar ermee.

Mijn ouders hadden dat niet - een veilige plek waar je altijd op kon terugvallen - en konden dat samen ook niet zijn voor ons. Pas nu mijn vader overleden is alweer een tijd terug, ontdooit mijn moeder langzaam, hoeft ze niet meer elke dag bang te zijn en mag ze haar zachte kanten laten zien. Als ze die nog weet te vinden en herkent.

Vandaag even leeg worden dus. Of misschien juist andersom; me weer opladen.

De schuld van Multatuli

Dacht van de week een combi-bezoek te doen na een tweede sollicitatiegesprek bij dezelfde potentiele werkgever en stapte over en uit bij waar ze een interessante tentoonstelling over Suriname hebben. Nog maar kort te zien. Wilde ik graag heen. En nu ik er toch was en nog energie had, maar even combineren. Was al blij dat het droog was, want zat precies in die ene grote bui net voor ik op dat gesprek moest zijn, dus blij met mijn Vera-achtige regenhoedje. Ziet er niet uit, maar houdt je haar wel droog en dan lijkt het nog wat ipv verzopen kat-uitstraling op zo'n belangrijk gesprek.

Had het al moeten opmerken (de vlaggen aan de muren hingen er niet), maar haha...ons ziet niks kennelijk. Ik beende over de Dam langs alle Darth Vaders. Maar op de kerkdeur hing een klein bord dat 'vanwege een privé-bijeenkomst' de tentoonstelling die dag gesloten was.

Pas later kwam ik erachter wat voor bijeenkomst dit dan was. Onze Koning opende het Multatuli-jaar en de schrijver kreeg een gedenksteen in de kerk.

Afbeelding van djedj via Pixabay

Liep ik dan maar even zijn paleis binnen, want ik moest toch wel even een sanitaire stop maken. Met dank aan de museumjaarkaart kostte me dit niets.

Rauschte ook de Bijenkorf door, maar had beter moeten weten. Dat is voor mij en mijn budget geheel geen prettige winkel meer. Om te kijken wel, maar om nu bij binnenkomst direct een handtasje van rond de € 525,-- te scoren. Mwoah...dus ik sloop de metro weer in en zoefde snel richting treinstation, nam de trein, nam een andere trein, maar die miste ik net want stond aan de geheel andere kant/eind van het perron. Herkent iemand dat? Dat je netjes staat te wachten en heel in de verte staat er een trein en dat is 'm dan. Oh bummer....snel erheen. Druk je op de open-de-deur knop, maar de trein vertrekt. Zonder jou erin.

Gelukkig kwam de bus op het thuisstation wel op tijd en kon ik nog droog thuis komen. Vol met vlinders want zou het wat gaan worden? En natuurlijk had ik verwachtingen, ben helaas ook maar een mens. Het leven zou al te vlak worden zonder hoop en verwachtingen.

Verliefd!

Het voelt als wachten op een  bevestigend bericht (appje??) van een nieuwe liefde na een eerste date. Vindt hij mij ook leuk. Gaan we nog een keer samen uit? Was het zoenen praten met elkaar aanleiding tot kijken of we echt bij elkaar passen? Zit er wat in? Gaan we samen verder?

Dan heb ik het over wachten op een bericht van een potentiele werkgever na een tweede sollicitatiegesprek. Je zet je hele levensloop qua werk in een CV en een kekke foto erbij, mooie motivatiebrief. Werkgever heeft natuurlijk ook allang online naar je gekeken. Dus dat moet je ook up-to-date houden. Of juist onzichtbaar.

Wat is er bekend van je? Wat vertel je zelf? Ben je niet te open (denk je achteraf). Maar ook; je kent je grenzen veel beter dus goed om die ook op tafel te leggen. En niet weer in een chaotisch bedrijf terecht te komen, waar overwerken 'normaal' is. Maar dat wordt dan verpakt onder de noemer "flexibel zijn". Jarenlang flexibel geweest. Ik legde mijn pen niet om 17.00 uur neer en liet de boel de boel. En toch ben je vervangbaar. Hart voor de zaak is mooi, maar het is uiteindelijk niet jouw zaak.

Dus...na een fijn gesprek, gaan we verloven? In een volgend gesprek probeer je over te komen zoals jij denkt dat je 'echt' bent. Of zoals je graag wil dat je overkomt. Met je beste kleren aan, nagedacht over de kracht van kleuren en een schone onderbroek.

Maar wachtend op dat bericht:

Niet de ramen durven wassen, want stel dat je 'zijn' telefoontje of appje mist als je met je handen in het sop zit en nog buiten ook;
Al om 05.45 uur wakker worden en zijn want vandaag is het D-Day.
In de wachtstand staan tot het verlossende telefoontje...we gaan doorrrrrrrrrrrrrrr (a la Matthijs. Alhoewel; hij stopt ermee; op eigen verzoek.).

In je hoofd zie je jezelf alweer elke dag in de volle bus, trein en metro zitten. Want dat werk is niet om de hoek. Nou ja, eigenlijk wel op de keper beschouwd, maar geen auto voorhanden en dat zou voor het werk ook niet handig zijn want parkeren is daar stervensduur. Blij zijn met kantoor-koffie. Zelfs slechte kantoorkoffie. Nadenken over hoe je je lunch weer moet gaan meenemen. Hoe ga je dit met je vrijwilligerswerk combineren. Al die dingen. Al die veranderingen die er dan eindelijk lijken te komen. Eindelijk!! De hoop wordt gevoed al weet je dat je dit beter niet kan doen.

Die vlinders en dat gevoel dat alles nu bij de ander ligt, zo voelt het. Positief onrustig. Nog niet helemaal blij durven zijn, want die ander kan alles afblazen en dan is het voorbij. Is je hoop op verandering weer over.

...

En dan toch weer een verzameling Dooie Vlinders nadat je dus afgewezen bent. Nee...helaas moet ik u mededelen..ik ben toch verliefd op een ander! Bummer!!

Afbeelding van Akka Olthoff via Pixabay 

Dus maar weer terug naar doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr solliciteren. Misschien wel tot ik een ons weeg; dat zou nog eens een goedkope afslanktruc zijn.

En mijn 'liefdesverdriet' maar weer verwerken. Al zijn dat vage herinneringen wat dat voor soort verdriet is, maar het gevoel van afgewezen te zijn, dat is vrijwel identiek.

Wijs op woensdag

When you feel happy, Cellie, really happy, it somehow seems that you've always been happy and that you'll always be happy. 

The same is often true when you feel sad, or lonely, or depressed, or broke, or sick, or scared. 

Something, perhaps, to remember. 

ILY, 

  The Universe

Ambitie

Een toverwoord in en voor werkend Nederland. En altijd onderdeel van een kritische vraag in sollicitatierondes. Wat de ambitie is. Waar ik hoop te zijn over vijf jaar. (Hoop nog in leven te zijn in ieder geval; meer hoop is, of nee, heb ik niet).

Eerlijk gezegd merk ik dat ik nul ambitie meer heb. Ik hoef niet meer zo nodig. Doelen behalen en al helemaal geen commerciele targets. Bonussen?

Wat ik wel wil is tevreden zijn. Tevreden zijn met de dag van vandaag. Dat de zon weer schijnt en dat ik in de avond de maan zie opkomen. Dat ik dat zie en er plezier uit put.

Mijn kinderen zijn volwassen en de deur uit, ik hoef niet meer genoeg te verdienen om hen te kunnen onderhouden en aan het studeren te houden. Die tijd is voorbij. Ze staan op eigen benen. Dat target heb ik in ieder geval gehaald. De bonus is dat ze ook nog eens fijne mensen zijn.

Over vijf jaar? Welke doelen ik dan behaald wil hebben. Gaat toch henen! Dan moet ik altijd aan Murtaugh denken die zo beeldend kon zeggen tegen zijn partner in crime:

En vervolgens zich toch maar weer in een achtervolging stort (lijk ik denk ik toch wel een beetje op hem, mijzelf kennend).

Wil naast werken om mijn eigen broek te kunnen ophouden ook genoeg tijd hebben om te genieten van alles waar ik blij van word. Tijd voor mijn kinderen, tijd voor mijn kleinkind en voor mijn familie en vrienden. En voor mijzelf. Niet om te reizen naar verre landen of zoiets, want daar heb ik sowieso geen budget voor, maar wel om mooie dingen te zien, mee te maken of te lezen. En tijd voor mijzelf om gezond te blijven. En tijd om wat van mijn kennis en kunde aan de maatschappij terug te geven.

Nu heb ik een achtergrond waar ik altijd heb gewerkt sinds ik mijn diploma's ontving in de vorige eeuw. En me altijd ben blijven ontwikkelen, bijleren, het roer meerdere malen compleet omgegooid, eigen bedrijf gehad en nu is het wel genoeg geweest. Helaas kan ik mijzelf niet met vervroegd pensioen sturen dus moet nog zeker 8 jaar doorwerken. Dan heb ik heel wat arbeidsjaren op de teller staan, nu al tikt hij al heel wat jaren aan. 

Maar zoals een goed spreekwoord luidt: We wachten maar af.

De Bostella

Opeens zat de tekst weer helemaal in mijn hoofd.

Vraag me niet waarom, maar kennelijk...ahaaaa...nu zie ik de link, dat komt dan waarschijnlijk door iets wat een familielid mij vertelde en Rijk de Gooijer weer een familielid was van diegene waar dat familielid me iets over vertelde en zo kwam ik er kennelijk op. Rijk was wel het zwarte schaap van de familie, want artiest! Hebben we het over vrinden van de familie van Opa en Oma. Zo lang terug alweer.

Dit liedje hoorde ik in de jaren zestig bij een veel ouder buurmeisje, die in mijn ogen erg hip was.

Hoe springen je hersenen heen en weer soms!

Ja, we dansen samen de Bostella

Want de fijnste dans is de Bostella

Ja, we moeten lief zijn voor elkaar

De nieuwste dans is de Bostella

De hit van 't jaar

Alle, allemaal de Bostella

La-la-la-la-la-la-la

La-la-la-la-la-la-lala

La-la-la-la-la-la-la

La-la-la-la-la

La-la-la-la

J

Komt Dennis nog?

Het regent hier wel. Maar niet keihard. En waaien doet het ook. Maar ook niet zo dat ik mijn dakpannen zie rondvliegen in de straat. Of mijzelf.

Dus..komt Dennis nog wel vandaag? Heeft hij een baaldag? Of heeft hij een andere afslag genomen en speelt hij nu in een ander deel van het land.

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay 

Blij dat ik gistermiddag nog de energie had om toch maar wel even langs de bibliotheek te fietsen (op de terugweg wind mee - heerlijk) en dus weer genoeg leesvoer in huis heb.

In beweging - alles verandert voortdurend

Bij een verkeerde beweging zo'n lekkere trekkende pijn onderin de linkerbil beginnend (en dan een heule lange weg nemend, want grote billen) tot aan mijn rug van de week. Snotvergeme! Dat kunnen we nu net niet gebruiken. Gelukkig schiet ik niet op slot en kan nog bewegen. Wel als een bejaarde, maar in de ogen van sommigen ben ik dat dan ook al.

Snap ook wel dat het zagen van vorige week daaraan ten grondslag ligt. En het is een typische stress-pijn. En begrijp het ook, maar baal wel ervan dat juist nu dit opkomt. Ga toch weg! En soms lijkt het weg te blijven!

Dus blijven bewegen, pijnstillers (het zwaarste wat ik in huis heb is paracetamol) als het nodig is en van die creme die ik ooit bij de drogist kocht een B-merk Voltaren (dus goedkoper, maar wel met dezelfde samenstelling) smeren. Dus goed voor mijzelf zorgen.

Afbeelding van Wolfgang Claussen via Pixabay

Er staan veranderingen op til. Maar leven is veranderen en in beweging blijven. Want niets is blijvend. Zelfs een permanentje moet iedere paar maanden weer opnieuw worden ingerold. En een drukke tijd op mijn vrijwilligerswerk want veel clienten komen met vragen die veel tijd in beslag nemen door veel kopieer- en opzoekwerk. Grote plastic tas en dan zoekt u maar uit. Het is fijn dat er ook clienten komen die hun boeltje wel op orde hebben en alles in een keurige ordner bij zich hebben. Hun inlogcodes bij de hand hebben. Dat zeg ik dan ook altijd want een compliment doet altijd goed.

Maar dat hele leger van uitvoerders van allerlei regeltjes en die door de gemeente of andere overheid uitgevoerd moeten worden maar die dat weer afschuift overdraagt aan een andere club mensen. Kafka zou zich rot lachen. En dan ook de organisatie waar ik voor werk; allerlei agenda's maken voor overbodige problemen. Want zelfs wij kunnen er niet voor zorgen dat de woningnood minder wordt. Tien jaar inschreven staan geeft nog steeds recht op niets. En ik denk zelf ook met teveel pamperen dat een mens niet gelukkig wordt. Wel met leren hoe en dan weer zelfstandig verder kunnen.

Mijn les is om me minder op te winden over allerlei misstanden en me alleen over mijn eigen circus en apen druk te maken.

Had gisteren een hele leuke afspraak met een van mijn eigen apen, mijn zoon. Nou ja, heel leuk, ik word gewoon altijd blij van elkaar ongedwongen even ontmoeten. Niet omdat het Kerstmis is, maar omdat we dat graag willen. Mooie verhalen gehoord, trots op zijn koers en ook nog even (met jas aan) buiten in de zon op een bankje van onze muntthee genoten. En toen had ik helemaal nergens last van pijn in mijn heup/rug/bil.

In februari in de zon kunnen zijn. Da's ook een klimaat in beweging zo lijkt het. Wedden dat we over 3 weken nog sneeuw krijgen!

Exit DWDD

Moest enorm lachen om onderstaand filmpje; geeft in een paar minuten de essentie weer van bovenstaand programma.

In hetzelfde tempo als Matthijs altijd praat. Dat tempo word ik altijd nogal nerveus van, maar ja...ik ben Slome Sjaantje denk ik qua praattempo (en niet alleen praten helaas) haha.

Alles komt ten einde, dus ook dit programma. Weer tijd voor nieuwe dingen. En gelukkig klaar met Halina Reijn als tafelgast. Of Prem.

Keek het niet meer heel regelmatig. Herkende in Matthijs de angst om er niet meer bij te horen. Toch is het concept van DWDD uniek en dat zal gemist worden. Tot er een ander uniek concept komt. Want: weet iemand nog wat er voor DWDD rond die tijd werd uitgezonden en 'iedereen' naar keek?

Hot lips

Prachtige jonge vrouw. Net twintig. En toch ontevreden over haar hoofd. Heeft 'dus' haar lippen laten vergroten. Zo jammer vind ik.

Want er was niets mis met haar lippen. Helemaal niet onzichtbaar of van die chimpansee-lippen. Maar kennelijk kijkt ze heel veel op social media naar wat de trend is en die trend is opvullen die hap! Net als wenkbrauwen, daar maak je twee van die donkerzwarte rupsen van. Zo onnatuurlijk mogelijk graag. Nagels ook uit een doosje en dan ook het liefst zo lang mogelijk, net als de wimpers, die als twee grote vlinders de ogen een raar aanzien geven.

Maar begin je daar eenmaal aan, dat moet je dat blijven doen, want het is niet permanent die verandering, van binnenuit. En juist dat lijkt me doodvermoeiend en kostbaar.

Maar ook - alles is maakbaar tegenwoordig. En gelukkig snap ik dat er na deze trend van zo opgevuld en onnatuurlijk mogelijk,  weer een hang zal zijn naar 'naturel'.

Vraag me alleen af of de dames die hun billen hebben laten vergroten, dan die siliconen er weer uit laten halen.

Kanniewachten, want vind het een lelijke trend, vooral bij daglicht!

Afbeelding van Karen Arnold via Pixabay

Woensdag wijsheid

Cellie, you don't even have to ask. I know, I'm there, and I'm already busy. Heave, ho. Bend, dip. Gotcha.   The Universe Afbeelding van pasja1000 via Pixabay

Hup Herman!

Wat hou ik van zijn droge humor. Hij is net als goede wijn; met de jaren wordt hij steeds beter. Had ooit een collega uit die streek en daar kon ik ook zo enorm mee lachen. Dezelfde droogheid. 

Nog meer fans van Herman Finkers?

Qaffing

Keek van de week (grappig zin dit, nu al!) naar het BBC programma QI en ze hadden het over de magische maar vooral helende kracht van gember. En kweeperen (of Quince zoals ze die in het Koninkrijk noemen).

Toevallig had ik het daar ook al over gehad met een vriendin en drink ik, nadat ik dat bij een andere vriendin ontdekte, regelmatig thee gemaakt van verse gember. Gewoon wat dunne plakjes gember in een mok, heet water erop en laten trekken. Heerlijk en lekker voor je keel ook.

Maar goed: QI dus. Dat een van de effecten van (verse) gember is dat je milder wordt ervan. Minder walging hebt voor bepaalde zaken. En meer kan hebben en verdragen. Minder snel misselijk worden.

Waarop Jo Brand uitriep: Hello husband...bereid je voor op sex vanavond.

Je kon me oprapen!

Hij komt/Zij komt!

Ben benieuwd of de voorspelde storm ook daadwerkelijk komt en of ze (de storm heet Ciara dus vrouwelijk denk ik dan) zo krachtig is als voorspeld is.

Hoop dat de schuttingen het houden en mijn bomen blijven staan. Het waait behoorlijk, maar nog niet keihard. We gaan het zien.

Och..vorige week dobberde ik nog buiten in een heerlijk thermenbad met mijn vrienden van over de grens. Wat een verwennerij!

Buiten koud en dan in een verwarmd bad buiten drijven. Hoe heerlijk! Kreeg net zo'n rozig hoofd als mijn verre familieleden, die ook de zaligheid van een warm bad hebben ontdekt.

Alleen al terugdenkend daaraan maakt rustig en vooral dankbaar. En dan voel ik me en weet ik me vooral een enorm rijk mens. Niet in beleggingen of in geld op de bank of in de stenen, maar in vriendschappen. En uiteindelijk in liefde. 

Zaagvrouws

Had gisteren opeens inspiratie en vooral zin om mijn boom in de voortuin te snoeien. Stond er al weken tegenaan te hikken, maar telkens te nat, te mistig, geen zin.

Nadat ik bij de Deutsche Freunden een aantal mannen met van die kettingzagen en stoere helmen etc een aantal bomen in hun tuin zag omzagen of snoeien, wist ik dat ik - vooral met een storm op komst - nu wel zin had. Kom op Citroen; aan de slag!

Dus veiligheidsbrilletje op, want het zaagsel waait alle kanten op, ook in je oog, boomzaag aan lange stok gemonteerd en hoppa...Niet te lang denken. Doen!

Weet dat je niet meer dan 1/3 van een boom kan snoeien en ook wanneer, want het is nogal ingrijpend voor een boom, maar nu heb ik de dikke takken en uitlopers (de dikte van een obese boven-arm zeg maar) die overhingen naar de kant van de buren vooral kunnen snoeien en mijn groenbak zit tot de nok vol.

Want is zo'n tak eraf, nadat ik goed heb gekeken hoe hij 'viel', dan moet ik 'm nog in mootjes zagen en knippen. Heb geen open haard of iets waar ik dit hout voor zou kunnen drogen en volgend jaar kan gebruiken dus in de groenbak dan maar.

Afbeelding van MireXa via Pixabay 

Een aantal dunnere takken heb ik in een grote vaas staan. Wie weet lopen ze al uit. En ik vond dat daar, geinspireerd door die "Duitsers", ook wel een leuke pot met bollen bij mocht. Voor het genieten. Ook veel voorbeelden van gezien bij hen. Diepte-investering van wel € 1,50. En zijn ze uitgebloeid, dan gaan ze de tuin in en weet ik dat ze volgend jaar weer mogen bloeien. Maar dan in de tuin.

Hoop dat de storm die ze morgen verwachten geen schade oplevert. De boom heb ik zo goed mogelijk voorbereid en dat is een fijn gevoel. En blij dat ik dit soort grote klussen zelf kan.

Wijs op vrijdag

Cellie, ever wonder how many angels you have? All of them. They insisted,   The Universe Afbeelding van Ron Porter via Pixabay

In de goot

Van de week zag ik een bedrijf de dakgoten in onze buurt schoonmaken. Elk huis, dus ik wist dat ze vanuit de Woningbouw kwamen. En herkende een van de heren van de vorige keer. Jaren terug alweer. Zeker een jaar of twee of drie.

Afbeelding van erge via Pixabay 

Dus maakte ik wat ik extra koffie en bood ze die aan. Wel zo lekker tussen het buitenwerk door lijkt me.

Hoorde hun relaas, dat ze per meter goot betaalt krijgen en dat er bij ons in de gemeente heel wat meters goot schoon te maken zijn. Maar door uit te sparen is dit werk nu niet meer jaarlijks, maar hebben ze wat ruimte er tussen gelaten. Maar daardoor hoopt de troep zich juist meer op en hebben ze meer werk aan het goed schoonmaken.

Vroeg of ze tijd en zin hadden om mijn afdakje boven de voordeur na te kijken, want zelf kan ik er niet goed bij - nou ja..ik durf niet op mijn keukentrapje op de allerhoogste plek te staan, want bang dat ik omkieper. En doorsteken met een trekveer hielp niet echt.

Tuurlijk! En heerlijk...nu is dat afdakje ook weer watervrij (vooral modder mevrouw!) en stroomt alles weer. Goede shui!

Sowieso, stroomt alles fijn door, zeker nadat ik een heel weekend lang gepamperd ben en even weg was uit de normale gang van zaken van thuis. En ook nog eens in het Buitenland! Hoe rijk ben ik dan, zonder geld, maar met zoveel vriendschap. Maar nog meer; dat ik dat ook zie. Wat er allemaal wel is.

Goede shui!

De taart van de Oma van Maarten van Rossem

Las online dat Maarten van Rossem te gast was geweest in het programma Doorbakken, een spin-off van Heel Holland Bakt. Daarin probeerden ze te achterhalen hoe de zelfgebakken appeltaart van zijn Oma eruit zag en vooral smaakte. Deze foto lijkt er een beetje op.

Afbeelding van PeKu Publications via Pixabay 

Heel erg interessant. Want iedereen heeft wel zo'n familierecept. Net even anders dan de standaard recepten waardoor het een uniek recept is, maar nog belangrijker, vastgehaakt aan herinneringen. Want door het proeven van die appeltaart ben je weer terug in de tijd.

Ik herinner me dat mijn ene oma altijd zelf chocopasta maakte als mijn broers en ik daar één keer in de week tussen de middag aten. Van boter (of misschien wel margarine), suiker en cacaopoeder. Smeerde je het op brood, lekker dik en knarste je tanden door de suiker, want Oma was niet echt een bak- en braadwonder dus geen basterdsuiker of poedersuiker, maar gewoon kristalsuiker, dus lekker knarsen.

Of hoe exotisch, had ze spaghetti gemaakt. Met een gehaktsaus en een theelepeltje tomatenpuree. Heel weinig in ieder geval. Geen ui te bekennen, een beetje kraak- en smaakloos. En dan uit een zakje geraspte, heel fijn geraspte, parmezaankaas, zo droog als gort.

Dus mijn vader roemde dan altijd zijn eigen Oma. Die kon namelijk wel koken. Altijd had hij het over haar gevulde Kalkoen die ze met Kerstmis maakte. Ik heb die Oma ook nog gekend. Mijn overgroot-omaatje. Zo'n pittig vrouwtje met een grijs knotje en een lief gezicht. Maar koken deed ze niet meer, want ze woonde de laatste jaren bij mijn Oma en Opa in huis.

Mijn moeder kreeg van haar zus ooit een recept voor pasta-saus. Nou ja, toen noemden ze het nog gewoon macaroni-saus. Met spek en gehakt en verder weinig groenten en veel tomatenpuree. Zeer vullend en nu maakt ze dit nog graag als mijn broer uit Finland er weer eens is voor een paar dagen.

Van een andere Oma kreeg ik een restje macaroni mee voor thuis in een glazen pot (waarom in een glazen pot?). Och, ik vond het toch lekker, dat ik onderweg denk ik de halve pot al leeg vrat.

Zijn er gerechten die jullie terugbrengen naar je jeugd?

Nieuwe man in mijn leven

Was een lang weekend bij een lieve vriendin en haar man in Duitsland op hun uitnodiging. Zij namen me ook mee naar een aantal mooie dorpjes in hun streek. Wij in Nederland zouden zeggen dat het nog een pittig eindje rijden was, maar zij zijn gewend aan lange einden rijden en bovendien zonder lastige files die wij hier in Nederland veel hebben. En je mag daar natuurlijk ook ietsje sneller rijden. Dat schiet ook lekker op.

Daar leerde ik in een dorpje aan de Noordzee-kust deze keiharde man kennen. Wel een hol vat hoor, want ik gaf hem een schouderklopje en constateerde dat hij leeg was van binnen. Zo'n man hoef ik natuurlijk niet mee naar huis. En die ander was zo'n hork, die keerde zijn rug naar me toe.

Was weer ouderwets gezellig en de lachspieren ook weer enorm getraind. Zo kwamen wij een man met een Chinees uiterlijk (kon natuurlijk ook een Koreaan, Vietnamees of Birmaan zijn; ik ben Baudet tenslotte niet) tegen die enorm zat te rochelen in een wachtruimte met heel veel andere mensen en zonder zijn mond te bedekken ook nog lekker de ruimte in hoestte. Oeps...Corona-alert? Ja..onzin natuurlijk, maar komisch was dat we allemaal hetzelfde dachten op hetzelfde moment.

Omdat ik met toestemming vrij had gekregen van de Participizzawet, moest ik mij ook onmiddellijk bij thuiskomst weer terugmelden. Dat ik er weer was dus. Daar was ook een formulier voor. Heb ik maar persoonlijk afgegeven met een ontvangstbewijs, want de Duitse Grunlichkeit zit ook wel een beetje in mij gebakken. Ook sinds ik hoorde via mijn vrijwilligerswerk dat er wel eens iets kwijtraakt. En uit persoonlijke ervaring.

Heerlijke tijd gehad met twee ontzettend lieve en attente vrienden en hun grappige honden. En heerlijke ontbijtjes en nog veel meer fijne zaken.

Wunderbar!