Rauwe vis

Voelde me onrustig en ik snapte al snel dat dit stress is. Dus vraag mijzelf hardop af of het zinvol is om me zo onrustig te gedragen. Of om verlangen te hebben om naar de winkel te gaan en daar koek en zopie te kopen. En daarna als een Gollem dit op te eten. 

Voegt dit wat toe en nog belangrijker: maakt dit dat ik me ontspannen ga voelen? Want ontspannen zijn helpt goed bij het beter kunnen omgaan met stresssituaties. Die er altijd zullen zijn en altijd op ongelegen momenten. Niet dat je zegt; Kom maar door met een portie stress....lig net zo lekker in mijn hangmat!

Dus.

Dat eten dat dempt al die onrust. Eventjes. Is een kortwerkende drug. Gelukkig Helaas bevindt de dealer zich om de hoek. Maar ben een beetje afgekickt en wil dus ook niet terug naar emotie-eten. Dus moet ik die emoties wel ondergaan. Maar ook dat valt mee en is niet de hele dag zo intens. Vooral niet als ik erover schrijf.

Mijn dochter gaat over een week of acht bevallen. Omdat het haar tweede kind is zou dit ook twee weken eerder kunnen zijn of juist twee weken later. Dat kan allemaal en valt nog in het normale 'bereik'. Ze moet het nog steeds rustig aan doen. Even niet werken. Gelukkig heeft ze nu al twee weken extra groeitijd gekregen zodat ze niet bij 30 weken al ging bevallen. En elke dag erbij is winst.

Daar zit een stuk van mijn stress, maar niet alles. Eigenlijk vind ik dit wel genoeg, maar het Leven denkt daar vaak anders over. Ik kan zo weinig voor haar betekenen (vind ik zelf!) en zou willen dat ik die Transporter had uit Star Trek. Beam me up! Wanneer nodig dan ben ik er direct en hoef niet na te denken of er een bus gaat, of ik genoeg op mijn OV-card heb staan, of de trein rijdt en dan ben ik er 1,5 uur later zo'n beetje.

Stress over die Moedertjes Trainingen en wat het bureau denkt allemaal met ons te kunnen uitspoken voor fratsen. 

Toch stress over een leuke sollicitatie. Want natuurlijk zou 'gewoon' werk vinden mij verlossen van dit soort kul-trainingen en dito bureautjes en wereldvreemde coaches en Keesmanagers.

En stress over die familie-herfstvrucht.

Stressen over de stress. Want stress is slecht voor alles. Zeker voor de glucose-waarden.

Maar zoals de Zweefteef zei 'ons lichaam is het enige waar we echt controle over hebben' - en dan dacht ik direct aan mensen die chronisch ziek zijn en dit soort onzin maar moeten slikken. De waan dat wij controle hebben. Als je maar goed traint. Of als je maar het juiste eet. Of je regelmatig dubbelvouwt bij Yoga. Of de juiste supplementen slikt. Als je maar dit en dat en zus en zo. (De wees-gegroetjes van de 21ste eeuw). En anders is het natuurlijk allemaal jouw schuld. 'Dan heb je nog lessen te leren'.

Heb niet eens controle over mijn gedachten soms, terwijl die plek juist een plek is waar je controle over zou kunnen hebben. Maar wel geleerd dat ook gedachten maar gedachten zijn. Geen waarheid. Ze komen, maar gaan ook weer. En gelukkig weet ik dat ik mijn gedachten (en overtuigingen) niet allemaal hoef te geloven. 

Om mijzelf een beetje af te leiden even een interessante film of serie op Netflix kijken. Op tv zie ik niets wat mij kan boeien.

Het Z-woord

Zeikerd, Zorgvuldig of gewoon toch een zanikende Zeurkous?

Tijdens een training kreeg ik te horen dat ik als kenmerk had dat ik Zorgvuldig ben. 

Komt me wel bekend voor; ik zoek graag zaken tot de bodem uit. Hoe zit dat eigenlijk en vooral - klopt dat wel wat er gezegd wordt? Gerelateerd aan mijn credo 'dat zoek ik zelf wel uit'. Maar ook dat ik kritisch ben en niet alles voor Zoete koek aanneem.

Afbeelding van artemtation via Pixabay 

Maar ik word altijd jeukerig van mensen die met droge ogen stellig beweren hoe de wereld in elkaar zit en dat wij bedot worden door van alles en iedereen. Meestal delen ze er dan ook een rol aluminiumfolie bij uit. Het type Zweefteef.

Maar in het land der Blinden (de niet-zorgvuldigen) is Eénoog Koningin uiteindelijk. Dus of dat nou een compliment is om dat van deze organisatie te mogen ontvangen? Die rete-onzorgvuldig is en ook op die manier met ons en onze gegevens omgaat op kosten van de gemeenschap. 

Zo ziekmakend! En mij zinderend boos.

Eikels

Las een bericht dat door de warmte Eikels nu veel eerder van de bomen vallen  Klik hier voor het bericht: Klik

Nu speelt er iets in mijn familie waardoor ik dit bevestigd zag: Eikels zien we nu veel eerder. 

                Afbeelding van klimkin via Pixabay 

                                                    

Dagboek van een egoist

Geen relatie hebben betekent ook geen pijn bij ongemakken die uit die relatie voortvloeien. Geen zorgen maken over zijn/haar gezondheid. Geestelijk en/of lichamelijk. Er zijn geen goede tijden die je deelt, maar ook geen slechte tijden. 

Geen relatie hebben, maar wel een groot bed, betekent dat ik de ene keer links en de andere dag rechts en de volgende dag overdwars kan slapen als ik dat zou willen. Niemand die van mijn snurken last heeft. Ik hoef er dan ook niks aan te doen. Misschien tot de buren gaan klagen. 

Geen relatie hebben betekent dat ik elke dag kan eten en koken wat ik lekker vind en wanneer. Ik hoef me niet aan te passen aan iemand.

Kan ook aantrekken wat ik zou willen; er is niemand die er commentaar op heeft. (Zou je dat nou wel doen schat - zo kort?). Of mijn haar kort laten knippen en pittig rood laten verven. Of juist laten groeien tot over mijn kont. 

Geen relatie hebben betekent ook geen schoonfamilie. Maar in ieder geval geen zuigende  schoonmoeder. Of een altijd willen klussende schoonvader. Of zeikerige bonuskinderen. Of puberbonuskinderen die je moet tolereren.

Met Kerstmis hoef ik mijzelf niet te verdelen over beide dagen om mijn partner of mijzelf tevreden te houden. 

Geen relatie hebben betekent ook dat ik altijd mijzelf moet vermaken. Of ergens heen brengen. Of de boodschappen doen. (Of als ik geld genoeg had, ze laten bezorgen natuurlijk). Of in de nacht een inbreker wegjagen. Of mijzelf oppeppen. Of overtuigen dingen toch maar wel te doen. 

Aan de ene kant dus heel rustig qua emoties, vooral omdat ik niet met een partner rekening hoef te houden. Aan de andere kant de grote stille heide. Heeel erg stil. Pas als de buren het gezoem van de vliegen opvalt, dan komt er iemand in actie.

Me ooit nog aanpassen aan een partner (ik denk eentje die je kan opblazen, uit een doos. Dat is dan mijn referentie van een blow-job) lijkt me vrij onmogelijk. Te egoïstisch geworden van al die jaren alleen wonen.

Ongeschikt.

De kop was er weer af.

Sliep nogal slecht, maar het hielp om me daar niet te druk over te maken. Uiteindelijk merkte ik dat het werkt om toch maar een gewatteerde sprei over mijn lakentje heen te leggen en zo sukkelde ik toch weer in slaap. Al half luisterend naar een boek via de luisterbieb-app. Zou eigenlijk een boek moeten luisteren met de stem van Ilja Leonard Pfeiffer. Fijne stem heeft hij. En een mooie conclusie trok hij als laatste.

Grappig te concluderen dat ik al eerder online was dan hij. Maar dat zal natuurlijk ook komen omdat ik toen bij een ICT bedrijf werkte.

Werd later dan normaal wakker maar ook daar hielp het me om me nergens druk over te maken en eens na te denken over wat voor 'taken' ik mijzelf die dag had toebedeeld.

Witte was doen

Rondje Bless the House uitvoeren

Was toch maar binnen ophangen. Beetje rare lucht. 

De taak in de slaapkamer doen voor die dag (de slaapkamer staat deze week bij Flylady centraal).

Maar eerst lekkere koffie maken. Gewoon filterkoffie, maar het ritueel maakt me al blij. Doe alles sinds een tijd echt handmatig, want koffie-apparaat kapot en ik heb meer dan genoeg DE punten om heel simpel een nieuw apparaat te halen, maar daar heb ik geen zin an. Nog steeds niet. En zo gaat het ook. 

Nog bewuster van het geheel van koffie zetten. Wat voor stappen daarbij horen. Hoe mijn koffie het lekkerst wordt. En dat zit 'm in aandacht. 

Het weekend stuurde ik, naar aanleiding van een tip van een lieve vriendin, een uitgebreide sollicitatie/motivatiebrief en dito CV op een functie die mij op het lijf geschreven lijkt. 

Heb na jarenlang solliciteren en in totaal maar een handjevol uitnodigingen voor een gesprek te hebben ontvangen mijzelf geleerd om totaal geen hoop noch verwachting (meer) te hebben op 'Jaaaaaaaaaaaa....dit is haar en wij willen u!" 

Ter zelfbescherming. Want jaar in jaar uit afwijzing op afwijzing op afwijzing ontvangen, dat doet wat met je zelfvertrouwen. Met mijn zelfvertrouwen en de hoop dat ik een baan kan vinden waar ik mijn talenten kwijt kan. 

Mijn neus voor 'kansen' uit mijn commerciële leven laat me niet in de steek, maar er spelen natuurlijk meer factoren dan wat ik als kandidaat meebreng. Dus laat ik het maar los. 

In mijn administratie van vorig jaar zag ik nog een te snelle aankoop van 2 'zakelijke' broeken (twee halen 1,5 betalen of zo) want ik had toen nog de hoop dat ik ergens aangenomen zou worden en had maar 1 'goede' broek. Eind van het liedje was dat ik een broek heb weggegeven (niet mijn kleur) en de ander in de kast hangt en iedere keer baal ik als ik dat kreng aandoe, want hij zit voor geen meter. Van dat stretch materiaal, waardoor hij maar van mijn kont blijft zakken. Lager en lager tot ik zo'n bouwvakkers-decolleté heb.

Zakelijk hoef ik 'm uiteraard nooit aan. Want er is niks zakelijks te doen. Mijn kippenleren aktetas, met echte boutjes ligt ook maar te verstoffen.

Jip en Janneke-taal

Op mijn vrijwilligerswerk is vanwege Covid-19 de methode van een inloopspreekuur vervangen door een afspraak. Die maakt de cliënt per telefoon en soms kan de vraag of probleem ook direct telefonisch worden afgehandeld. Maar meestal betreffen het zaken waarvoor ik instanties moet bellen dus dan is een persoonlijke afspraak handiger. 

Want heb van die cliënt verschillende gegevens nodig. Regelmatig moet ik voor ze inloggen bij de Belastingdienst met hun DigiD of ook nog bellen voor een toelichting. Dan verifiëren ze wel altijd of ik echt voor die cliënt bel door even ruggespraak met cliënt te hebben of naar nadere gegevens te vragen.

Valt me op dat werkelijk vrijwel alle ambtelijke brieven in een taal zijn geschreven die ik als geboren Nederlander met een redelijk IQ al moeilijk kan ontcijferen.

Afbeelding van Ben Kerckx via Pixabay

De training Jip- en Janneke taalgebruik voor ambtenaren (bestaat echt!) is nog niet door heel veel ambtenaren met goed gevolg genoten. Kan me dus voorstellen dat iemand die niet hier geboren is, maar wel Nederlands spreekt, het lezen van zo'n brief en dus ook het begrijpen van de consequenties die in ambtelijke taal staan uitgelegd, maar moeilijk kan begrijpen. Maar ook Nederlanders die dit soort ambtelijke taal niet begrijpen zijn er genoeg. Ook die krijg ik op ons spreekuur. Ben erg blij met mijn vrijwilligerswerk. Om wat terug te kunnen geven en als ervaringsdeskundige mijn lotgenoten te kunnen helpen.

Want toen ik zelf door een Burn-out tientallen punten van mijn IQ (tijdelijk - toch??) verloor en de simpelste brieven abacadabra leken, had ik maar al te graag even iemand gehad die me geruststelde. Komt wel goed met dat Uitermate Welnietwelnietwelniet Verkeer.

Jullie wel eens moeite met het begrijpen van ambtelijke taal?

Speeltuin

Was een dagje bij mijn dochter om sowieso wat praktische dingen voor haar te kunnen doen, nu ze het rustiger aan moet doen. Dus had al gevraagd om een lijstje, maar dat kwam niet. Haar vriendinnen hadden vorige week, toen ze in het ziekenhuis lag,  haar hele huis al opgeruimd en schoongemaakt. Ontzettend lief!

Alles is (weer) rustig in de buik, behalve het trappelen van haar kind. 

Dan maar een wasje opgevouwen nadat ik het van het wasrek haalde op hun balkon. Vraag het wel of ik dat kan doen, want niets zo vervelend als iemand die in jouw huis ongevraagd gaat lopen redderen. 

Wel lang met elkaar gepraat. En dochter is geen prater. 

Uiteindelijk ben ik met kleindochter naar een speeltuin gegaan in een park om de hoek. Kon mijn dochter even doen waar ze zin in had.  Wist dat het lekker in de schaduw lag. Want gisteren was het toch nog warm, zompig en zonnig. Voor het kind maakt het niets uit, maar het stukje lopen naar het park waar de speeltuin in verscholen ligt, lag lekker pal in de zon.

Moest wel lachen om een bordje "Haram" bij een moestuin. Hoe kan groente nou haram zijn? Waarschijnlijk om mensen af te schrikken die denken dat een maaltje courgettes daar gratis geplukt kan worden. 

Kleindochter genoot als een malle. Helemaal blij met een glijbaantje, een stuk dik touw waar ze overheen kon balanceren en vooral een soort van auto/trein waar ze superblij mee was. Het was heel rustig. De grotere speeltuin verderop kon haar nog niet bekoren. Blij toe, want daar was minder schaduw. Als ze daar wel heen had gelopen, dan was dat ook goed uiteraard. 

Voordat ik op de bus en de trein stapte om naar mijn dochter te gaan, eerst even douchen en aankleden. Nu heb ik in de douche een timertje hangen met een mini zandloper. Om mijn douche-tijd in de gaten te houden. Timertje was van de muur gevallen (zuignap zoog niet meer) en het buisje was van glas en helaas kapot gevallen. In honderden ministukjes glas. En dat zag ik dus pas toen ik de douche al had aangezet, dus het verschil tussen glas en water was bijna niet te zien. Hing er al een jaartje of iets, dus kan gebeuren, maar voortaan zet ik die timer wel op mijn telefoon aan. Geen glazen spul in mijn badkamer!

Dus toch maar verder bij de wastafel me gewassen. Jammer de bammer, maar ik wil liever niet een stukje glas in mijn voet krijgen. Vanochtend als eerste de douche helemaal gestofzuigd. Gisterenochtend had ik al met een doek alles zoveel mogelijk weggehaald, maar juist die kleine stukjes zijn niet fijn. En vrij onzichtbaar. 

Waar ik ook enorm van genoot waren de vouwblaadjes die ik nog haastig in mijn tas had gestopt. Kleindochter genoot van de waaiers die ik ervan maakte. Of van een zakje. Of een bootje. Zij noemde de waaiers gordijn. Want zo zagen de gordijnen er toch uit die zij kende. En ik kreeg uit haar keukentje een heerlijke maaltijd geserveerd. Zo lekker. Ook kreeg ik een uitnodiging om samen met haar op het balkon te zitten. Kom op het balkon, Oma! Lekker in de wind met onze waaiers (gordijn Oma, gordijn!!). 

Kleindochter doet me zo aan mijn dochter denken op die leeftijd. Zelfde koppie, zelfde soort haar en dezelfde pittigheid. Dat ze beiden dit laatste lang mogen koesteren, dochter en kleindochter. Gaan ze vast nog nodig hebben in het leven.

Wanneer ga je die grens over?

Veel Netflix gekeken - omdat het buiten te heet was om uit te houden - en een aantal series gezien waar mensen kennelijk hun grens oprekken of moeiteloos verleggen. Allemaal getriggerd door één dingetje. Meestal toch hebzucht. Of angst. Of gebrek aan geld. Of angst aan gebrek aan geld. Of denkend dat veel geld ze vrij zal maken. Of een verzekerde toekomst geeft.

Zo keek ik naar Good Girls, Ozark, La Casa de Papel, Breaking Bad, Marcella.

Toch is die grens (en wat is die grens dan?) overstappen of milder gezegd wat verleggen voor heel veel mensen misschien wat vager dan je nu denkt.

Want als je niet betrapt zou kunnen worden, zou je het dan wel doen? Een misdaad plegen die nooit opgelost zal worden.

Zou dat het makkelijker maken. Een greep in de kas te doen, je schoonmoeder een duwtje te geven op het perron,  overwerken in horizontale stand of te liegen op je CV? Dat laatste gebeurt trouwens regelmatig. Er zijn namelijk maar weinig mensen die nog daadwerkelijk naar diploma's vragen. Je kan zelfs diploma laten 'maken'. 

Wat die series doen is de hoofdpersonen die wel die grenzen overgaan zo sympathiek mogelijk te laten lijken. Met een leuk gezin. Bijna 'normaal'. Of een reden laten hebben om grensoverschrijdend bezig te zijn. 

Een zwaar ziek kind die dure medicijnen nodig heeft bijvoorbeeld.

Of de bedreiging van de veiligheid van hun gezin door drugsbaronnen.

"I did a terrible thing, but I did it for us".

Of juist dat er geen gevolgen meer gedragen hoeven te worden want binnenkort ga je toch dood aan jouw ziekte. Dus niets meer te verliezen. Nu pas durf je los te laten, misschien wat meer jezelf te worden. Niet door dat jatten of moeiteloos moorden, maar wat minder binnen de lijntjes kleuren. 

Wat denken wat jullie wel zouden doen wat je nu wel laat, als je nooit betrapt zou kunnen worden. Echt nooit dus. Dat betrapt worden. 

Vertrouw nooit de zeer keurig nette mensen. Juist die knijpen alle katjes in het donker. Zo had ik ooit een collega. Iedereen vond hem enorm aaaaardig. Nooit was iets hem teveel. Zoveel 'hart' voor de zaak ook. Veel overwerken. Nooit te laat. Keurig gekleed. Bijna de ideale schoonzoon.

Hoorde ik later dat hij betrapt was op het bezit van kinderporno. Op zijn werklaptop. Nogal dommig om daar die zooi op te zetten. Uberhaupt om je daarmee bezig te houden. 

Voucher voor een vakantie in Tuinesie

 Mijn zomerstop was prettig.

Even helemaal niets op het vlak van verplichtingen. Die ik toch al weinig heb, maar de weinige die ik vooral in mijn hoofd had, even stopgezet. Vakantie ervan. 

Fijn een aantal boeken gelezen. Vooral dikke. Vond het jammer toen ik het boek van één van mijn favoriete schrijvers, John Irving, uit had. Maar prachtig. Al een oudere titel.

Tussendoor een ijskoffie. Gewoon van een restje koffie van de ochtend, veel ijsklontjes en aangevuld met ijskoude sojamelk. Lekker en deed me terugdenken aan de laatste keer vakantie op Kreta twintig jaar geleden.

Afbeelding van Gerhard G. via Pixabay 

Kijken naar Below Deck via Netflix gaf me het gevoel dat ik ergens was met een mooie turquoise zee. Al heb ik geen water gevoeld.

Nergens geweest, een paar (letterlijk he) keer een minifietstochtje naar "het bos" hier aan de overkant, waar je ook kan zwemmen in een grote zandafgraving. Zo ontzettend druk. En dan ging ik nog in het begin van de avond. Alsof niemand van Corona had gehoord. Fietste dus maar snel naar een rustig plekje. 

Genoten van alle bloeiende planten in mijn tuin. Gewoon gratis entertainment door bijen, hommels, wespen en vlinders. 

Op het laatst van mijn zomerstop kreeg ik bericht dat mijn zwangere dochter in het ziekenhuis lag. Last van waarschijnlijk galstenen (of net die ene) en daardoor ook weeën en al wat ontsluiting. Dus ook nog overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis waar ze goed voor het ongeboren kind kunnen zorgen en daar aan de weeën-remmers en hormonen voor longrijping voor het kind mocht het nu al geboren worden. 

Voor het eerst met Corona-bezoekregels te maken gehad in ziekenhuizen. Lief dat mijn zoon zei dat ik wel kon gaan (we dachten dat we elkaar mochten afwisselen, maar er mocht dus totaal maar 1 persoon per bezoektijd komen) terwijl ik met hem mee kon rijden en hij dus voor Pierre Snot moest wachten in de grote hal. Gelukkig kon hij wel facetimen met zijn zus. 

Heerlijk dat ze na een aantal dagen observatie weer naar huis mocht. Zonder weeën. En met het advies rustig aan te doen dus even niet werken momenteel. 

Zomerstop

Geen vakantieplannen, maar wel goed om even helemaal geen verplichtingen te hebben. Dat voelt ook als vakantie. Denk ik.  

Nu klinkt dat nogal dramatisch en zwaar overdreven voor iemand die niet eens werkt - een zomerstop nodig hebben -, want sowieso geen verplichtingen plus dat ik een minimaal sociaal leven heb. Als ik al één afspraak per maand in de agenda heb staan, is dat al heel veel. Natuurlijk kan ik dat aan Corona wijten, maar ik ben gewoon niet heel populair. Of doe zelf weinig moeite om er wat van te maken, zou ik natuurlijk ook kunnen concluderen. 

En vind het misschien wel heerlijk rustig zo. Wellicht. Plus dat er toch nog wel wat ongerustheid is over 'gewoon' weer op stap gaan. Ben nog steeds niet in een museum geweest. 

Even 'stadten' , dus de drukte opzoeken, is minder ontspannen vind ik. Ook niet gedaan. Alleen naar een stad met een bus geweest om familie op te zoeken. De rest al vanaf januari niet meer gezien. Dus zo maak ik mijn wereld zelf heel klein. Misschien onnodig. Val ik onder de categorie Onnodige schijtebroeken. 

Dus; Zomerstop!

Gesloten tot de drang tot delen er weer is. 

Afbeelding van romaneau via Pixabay 

Waarschijnlijk overmorgen alweer!! 

The Love Boat

Eerst maar eens kijken naar Below Deck en mijzelf op een cruise wanen ergens in het Caraïbisch gebied. Azuurblauwe zee. Witte stranden. Zwemmen. Vakantie-stemming! (oh ja, zonder Corona-opties; iedereen gezond; zelfs op dat Cruise-ship want maar voor a happy few).

En dan die onbeschofte vrinden op zo'n cruise in die serie. Die helaas geen manieren thuis hebben meegekregen. Wel geld. Heel veel geld. Nieuw geld, want nog steeds geen "hoe heurt 't" gelezen. Of van huis uit meegekregen.

"Zalm?  Getver...ik lust geen zalm" (Ik lust eigenlijk niks, heb de smaak van een peuter van twee)!!

(De kok overweegt denk ik serieus boterhammen pindakaas te serveren).

"He...pak even alle koffers uit en strijk dan ook nog even alle linnen kleding van mij." Ja, alle 40 blousjes, broeken en topjes". Ze zijn er minstens 3 dagen, dus 40 stuks kleding..beetje weinig eigenlijk.

Zo dankbaar dat ik nog blij word van mijn koffie van de aanbieding van een paar weken terug. Huismerk, want 'mijn' merk is te duur geworden voor mijn budget en nu maar € 2,-- per pak. Niks geen dure bonen, speciale roast of weet ik veel, maar gewoon simpele hand opgiet methode met een filtertje. Annemiek doet dat ook zo en geeft me altijd een glimlach als ik dat lees. Dat blije met iets simpels als verse koffie.  

En niemand die mijn linnen jasje (van twintig jaar oud) strijkt, want dat vind ik zelf heerlijk ontspannen werk. Trouwens; wanneer zou ik dat linnen jasje aan moeten? In de tuin, als ik de rozenstruik snoei? Of slakken verzamel om te naar een andere plek te verhuizen. Hahaha.. Geen succes.

Streek wel heerlijk rustgevend een paar slopen. Toen het keihard regende. Geen onweer helaas. Dat lucht altijd zo lekker op en daarna ruikt het zo frips.

Iemand nog een boottripje gemaakt (of alleen in je hoofd)?

Volle maan

Vanavond is het Volle Maan.

Dat voel ik altijd aan mijn water. Mijn hormoonhuishouding zeg maar. Misschien wel Loena getikt. Van het normale padje af.  Ongedurig ook. Dus geen geduld voor Zomergasten. Ze pakte me niet. Te ingestudeerd. Ze zat in mijn irratie-zone. Of misschien zat ik daar zelf wel. Maar gelukkig 'mag' ik die uitzending nog de komende 10 dagen online bekijken. Als de ongedurigheid weg is. Of niet. Niks hoeft tenslotte.

Gisterenavond was het helder en stond de maan zo mooi laag aan de sterrenhemel. Kon 'm bijna aanraken. 

Vond het killig, dus gooide over mijn Zomerlaken mijn zomerdekbed. Mocht het toch te warm zijn, dan was ik zo weer in de zomerstand. 

Vanochtend zou het enorm gaan regenen (niet...nou ja, niet enorm!!) en lekker onweren  was de verwachting en dus schoot ik, net wakker, snel een broek aan en een jas en zette alvast de Klikko aan de stoeprand. Hoefde ik later niet door de Enorme Buien. 

Taakje 1 gedaan van vandaag. Maar ik wil helemaal geen taken hoeven doen. Ik wil GROOTSE en meeslepende avonturen beleven.  

Giet er eerst nog maar wat koffie in. Want groots gaat 't niet worden en meeslepend al helemaal niet. Misschien zo eerst maar even stofzuigen of zo. 

Jullie nog onder de invloed van de Volle Maan? 

Rekeningen-roulette

Keek een aflevering van de nieuwe Netflix reeks (3e) van Good Girls en daarin zat een echtpaar aan tafel met voor zich een hele stapel rekeningen. Onbetaald.

Welke ging eerst? Welke moest eerst betaald worden? Ik noemde dit zelf altijd "het schuifpuzzelsysteem", want je blijft maar schuiven en je komt nooit eens tot een sluitend systeem.

Zij noemde het rekeningen-roulette. Waar stroomt het meeste bloed uit. Welke moet echt eerst, voordat je afgesloten wordt of je huis uitgezet. Lijkt een beetje op Russische roulette.

Ook een vrouw die haar schoonmoeder over de vloer heeft voor een tijdje. Die op alles kritiek heeft. En het ondergoed van haar man (haar zoon dus) strijkt! Ondergoed!

Of haar kasten opnieuw indeelt. Kopjes bij de kopjes, borden bij de borden. Alles op de manier van schoonmoeder. Veel efficiënter dan het was vond schoonmoeder. Pfffffff...Je zou zo'n schoonmoeder maar hebben.

Een scene waarin iemand aan het fantaseren was over een heerlijke avond met een drankje in de Jaccuzi samen. Een Negroni erbij *dat drankje* . Dat klonk heerlijk en vaag bekend. Iets met Campari... en dat deed me terugdenken aan hele lieve Deutsche blogster die me dat een tijdje terug leerde drinken. Ook in een mix. En ik heb ooit geblogd over hoe Jamie Oliver dat maakte/dronk in de Kerstaflevering van de Graham Nortonshow. Aha....het geheugen komt al schrijvende terug. Gelukkig.

Pas rond een uurtje of zes in de avond ging de zon hier schijnen oftewel trokken de wolken weg. Rare dag weer. 

Cheers!

Keuzes

Voor het eerst, een aantal jaren na mijn scheiding, voelde ik iets. Nou iets. Ik was ter plekke kneiknetter head-over-heels verliefd op het eerste gezicht. Op een man die aan de andere kant van de wereld woonde, getrouwd met 3 kinderen.

Slechte keus maakte mijn hart. Of hormonen. Of gevoel. Of down-under. Of weet ik veel. Ik was in ieder geval heel dankbaar DAT ik weer iets voelde. Of misschien ook wel een goede keus, want van te voren al duidelijk dat dit niks ging worden. Mocht niet en kon niet. Dus lekker veilig.

Snapte ook direct dat ik hier niets mee kon en mocht doen. Van mijzelf. Van afstand bewonderen. Leuk fantasiemateriaal in de klamme nacht. 

Weet nu nog precies hoe hij eruit zag de eerste ochtend dat ik hem op mijn werk ontmoette. Van die onmogelijk witte sneakers, net vers gekocht - nu weer helemaal trendy -, witte sokken, geruit overhemd en jeans, die er ook nieuw uitzag. Een echte ICT-nerd dus. Waarom ging nou daardoor mijn hart op driedubbele snelheid slaan. Door mijn hele lijf? En waar was zijn baard die op zijn pasfoto stond? (Zo blij dat die eraf was).

Had weinig contact met hem. Regelde wel alles omtrent zijn verblijf en komst. Was de office-manager in het bedrijf en hij consultant ingehuurd voor een half jaar om hier in Nederland verder aan zijn software te werken. Voor de rest allemaal mannen in dit bedrijf die bij voorkeur achter hun beeldschermen zaten. Oh ja, de receptioniste was ook een vrouw. Nou ja, vrouwtje. Altijd jong en nogal dommig. Ik koos ze niet uit he. Dat deed onze directeur persoonlijk. 

Nadat deze man een paar weken bij ons bedrijf werkte en elke avond in zijn eentje naar zijn huurappartement reed en niemand van de heren er ook maar aan dacht om hem mee uit te nemen. Allemaal vrijgezel, maar waarschijnlijk moesten ze van hun moeder om 18.00 uur thuis eten. Of neem hem gewoon mee voor een biertje te gaan drinken na het werk! Ook niet.

Dus sprak ik hem aan. Of hij zin had om die avond bij ons thuis die extra gehaktbal op te eten samen met mijn kinderen. Was hij er ook even uit. En ik had als 'buffer' mijn kinderen. Kon ik niet de fout ingaan (hahaha!). As if!!

Zo begon de vriendschap. Want hij snakte naar wat menselijk contact en vertelde hoe hij zijn kinderen mistte. Wat ik helemaal snapte. Blij dat we BBC konden ontvangen en we bleken hetzelfde droge gevoel voor humor te hebben. 

Lang verhaal. Nooit wat onoirbaars gebeurd. Ik wilde dat wel hoor, maar ik kon dat gewoon niet. Mocht dat ook niet. Van mijzelf. Was enorm streng, vooral voor mijzelf. 

Dus toen hij alweer terug was kreeg ik nog veel cassettebandjes en later CD's opgestuurd met comedy, muziek. 

Zag van de week een documentaire over George Micheal en die bracht hem weer even terug in mijn hoofd. Want ook van George kreeg ik een cassettebandje over opgestuurd. Hij was erg onder de indruk van vooral zijn teksten. 

Gisteren de laatste dag van juli. En dan ook meteen de heetste. Was vroeg wakker, gooide direct mijn beddengoed in de wasmachine, want binnen een zucht zou dit weer droog zijn. Maar maakte mijn bed op met het Walra-zomerlaken, - geen dekbed of dekbedhoes nu - want als ik de voorspellingen las, zou het een klamme nacht worden, dus maar beter direct in actie komen. En dan was dat ook al gedaan, voordat het zweet van me af zou gutsen. En ik er geen zin meer in zou hebben. 

Was kon dus na een uurtje wapperen alweer opgeruimd worden. Zo heerlijk. Ook heel vroeg nog even wat gesnoeid in de voortuin. Kon dat mee met de groenbak. En de botten die ik in de vriezer gooide, over van het soep koken ervan, deed ik in diezelfde groenbak. Dan lag het niet de hele week al te meuren, maar slechts een uurtje voordat de bak geleegd zou worden. Diepbevroren. Met nog een dikke laag snoei-afval erover. Geen made in germany erbij.

Boek gelezen, online krant gelezen, beetje in de tuin niks gedaan, nagedacht over de impact van zoveel ontslagen bij die luchtvaartmaatschappij.

Lekkere bak aardbeien gekocht, ook vroeg in de ochtend. Niet al te duur gelukkig en zagen er goed uit. Niet van die waterige beien. 

Deed dus maar alsof ik ergens in een vakantie-oord was. Van een restje vers gezette koffie maakte ik in de middag Ice-coffee. Heerlijk! Het waaide ook nog flink op het terras, dus dat maakte de hitte dragelijker. Ook fijn. 

Grote bak maaltijdsalade gemaakt. Met dit warme weer is dat heerlijk en makkelijk en redelijk gezond. 

Fijne dag dus, de heetste dag van juli.

Wat hebben jullie gedaan?