Verplicht nummertje

Binnenkort een studiedag georganiseerd door het hoofdkantoor van de werkgever. Daar moet je verplicht aanwezig zijn en duurt tot 3 uur na normale werktijd, inclusief samen eten. En dan nog terugreizen uiteraard. 

Wel interessant om nieuwe ontwikkelingen uit de branche te horen, ben graag op de hoogte, maar ik ben maar manusje van alles en daar krijg ik ook naar betaald, dus in feite is dit niet iets waar ik verplicht iets aan heb voor het uitoefenen van mijn werk.

En die 3 uur plus extra reistijd? Ik zie er nu al tegenop. Ben de enige - zelfs de stagiaire heeft een auto - die met het OV komt. Mag uiteraard heen wel met een collega meerijden, maar terug gaan ze allemaal de andere kant op. 

Zal ik eens vrolijk burgerlijk ongehoorzaam zijn? Wat brengt al dat braafkazen me? Heb het imago op kantoor dat ik heel stabiel, keurig en betrouwbaar ben. Nooit uit mijn slof schiet. Maar dat ben ik helemaal niet zegt de Repelsteeltje in me! Niet rustig, niet stabiel, niet keurig, niet niet niet. 

Ik zou de perfecte fraude plegende boekhouder zijn, die iedere overboeking een paar centen afroomt naar zijn eigen rekening. En dan na twintig jaar opeens vakantie viert op Hawai. Met dito shirt.

Las een mooi stuk van René Diekstra over of mensen je echt kennen: Ken je mij

Haha...heb net weer mijn administratie gedaan (altijd op woensdagen, hoe betrouwbaar) en die van mijn moeder. De was hangt. Koffie strikt om 10.00 uur ingeschonken. Boooooooooooooooooooring en super voorspelbaar. 

Eén mini laatje van mijn buffet opgeruimd (vooral veel weggooien dus). Dat geeft ook lucht. Of goede Chi. Of gewoon nuttig bezig geweest. Ook mijn Seringstruik gesnoeid die groeit vooral de hoogte in en te hoog is niet mooi vind ik. En uitgebloeid, dus ook die takken met bloemen moesten eruit, want anders gaat de energie van de struik in zaad maken zitten. Door alle zompigheid was een grote stronk nu heel makkelijk weg te halen, dus ook maar gedaan. Groenbak zit weer propvol. 

Juist door dingen te doen, komt de energie ook weer terug. En genoeg slaap.

Inzoomen

Bekeek een aflevering van Endeavour en ik zag opeens de verbanden. Wist ook wie die liefhebber uit de oude doos was van 'meisjesfoto's'. In de negentiende eeuw een ''onschuldige'' hobby en dan met de nadruk op het kunstzinnige. Daar kijken we nu toch anders naar.

Maar ook hoe Thursday zijn grenzen verlegde. Door slechte omstandigheden op zijn werk. Het sloop erin. De grote bekken winnen. 

Hou ervan in te zoomen op die details en dan later terug te zien dat ze ertoe deden. Zoals ik ooit leerde op een schrijverscursus dat al die zaken niet voor niets worden getoond.

Kijken jullie ook wel eens op die manier?

Vergeten, deel 2

Stond mijn fiets al in het fietsenrek te manouvreren, toen ik zag dat ik mijn toegangsdruppel voor mijn werk was vergeten. Reuze onhandig, want die gebruik ik vele malen per dag, omdat alles bij de opdrachtgever is gesloten voor de gewone man. Zelfs naar de wc kan je daar niet zonder die toegangsdruppel.

Dus maar weer terug dan. En weten dat je de bus mist, die over 2 minuten zou komen. En dus de trein ook. Maar niet miepen. Ik ben altijd te vroeg, nu dan maar een keertje niet.

Hoppa, dezelfde route nogmaals (Groundhog Day) en ik voelde me toch al niet zo energiek. Maar ja, wel extra beweging hierdoor dus bekijk het positief. En het is droog!

Er ging nu wel een tussentrein en uiteindelijk was ik slechts een kwartiertje later op het werk dan mijn eigen planning en gewoon op 'normale' tijd. Niet eens te laat. Wel vollere trein, maar ook al helemaal aan gewend dat dit mijn 'normaal' is, dus ook niet heel dramatisch. Wel grappig dat de luitjes die tegelijk of zelfs later binnen rolden ook tegelijk met mij inpakten en weggingen. Doe ik kennelijk iets fout.

Veel kunnen doen. Dat is fijn. En kreeg nu mensen wel aan de telefoon die voorheen nooit opnamen. Afspraken kunnen maken en daardoor minder af te vinken 'taakjes'. Heel belangrijk in mijn vak. Not!

Eigenlijk ging de dag snel voorbij. Oh ja; ik nam een paar uurtjes vrij om bij de presentatie van het laatste boek van mevrouw Mizee te zijn. Op uitnodiging. Even iets leuks om naar uit te kijken. Plus een lieve en bijzondere dame vroeg me ook om plannen met haar te maken. En dan treuzel ik zelfs daarmee!!!

En nu alweer thuis. Even eten maken, iets wat energie-opwekkend is. Dus ga wel lekkere Brocolli wokken met paprikareepjes en wat er nog verder op voorraad is. Iets groens en gezonds. 

Op tijd naar bed, nadat ik heb genoten van een terug te kijken aflevering van Vera, Engelse detective serie op RTL 8 momenteel. Al eerder gezien, maar geniet van nieuwe details zien, juist door die herhaling. 

Dan voel ik me ook minder dom, vooral omdat Vera zo heerlijk onaangepast is. Dat ben ik denk ik ook. Komt natuurlijk ook door al heel lang alleen zijn. Kinderen uit huis, geen partner. Hoor eigenlijk dan nu een aantal katten te nemen. Of een satisfyer. 

Vergeten

Regen en regen, dus ideaal weer (voor mij dan) om te strijken. Hoor en zie ik de regen op de ramen en ondertussen nuttig werkje doen. Luister ik ook nog naar een podcast. Helemaal prettig.

Verder weinig inspiratie.

Dus zoek ik hoe ik dat wel kan krijgen.

Zet nieuwe kaarsen neer. Maak een nieuw boeket (van neppers) om mijn notenhouten kastje. Die kunnen de slakken niet aanvreten. Want zag ze gisteren in de potten zitten bij mijn bloeiende één-jarigen, de viooltjes vreten ze op. En met deze nattigheid zijn ze uiteraard helemaal in hun element.

Ik niet. Mis het naar buiten kunnen, zonder zeiknat terug te komen. 
In de ochtend, nog net voordat het alweer regent, toch nog maar een stuk van de voortuin verder gesnoeid. Snap mensen met een tegeltuin wel, of zo'n grafzerk met één pot in het midden, want nul werk eraan. Ja, die pot recht neerzetten. En soms zie ik ook tuinen met plastic klimop. Ideaal. 

Mijn dochter appte dat ze naar het feest van mijn incestbroer en schoonzus was geweest. Oh shit; helemaal vergeten (zal wel expres zijn). Meestal stuur ik heel laf toch wel een kaartje. Zet het in mijn agenda. Ik ga trouwens al honderd jaar of zo nooit meer naar hun verjaardagen. Maar nu die uitnodiging (nadat zij me nogal de pan had uitgeveegd bij gesprek bij mijn moeder en de keesmanager) diep weggestopt en dacht ergens dat het aankomend weekend zou zijn. En nu voel ik me toch een asociaal stom vergeetachtig nurks en onattent mens.

Die alles verkeerd ziet en doet kennelijk. (Zegt de immer kritische stem). 

Zag in een Turkse serie op Netflix een mooi idee. Een pot met positieve gedachten. Dingen waar je blij mee bent. Kan je die papiertjes (opgerold) later nog teruglezen als inspiratie. Als je geen mooie gedachten hebt of je innerlijke oplader is zoek.

Shoarma

Besloot in de ochtend naar mijn werk niet mijn Saunajas aan te doen - er werden weer grote buien verwacht vanaf de middag - maar gewoon een opvouwbaar pluutje mee te nemen. 

Na een zeer lange (zo voelde het, want megadruk en nieuwe collega had alles wat ik aan haar had gegeven om uit te voeren weer teruggeven) Kon ik dus allemaal lekker erbij doen. Zo druuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuk...ze kwam nergens aan toe. Dit is de eerste en laatste keer dat ik dit zo doe. Volgende keer gooi ik alles over de schutting en zoek maar uit. Heb dit wel aangegeven bij mijn leidinggevende dat dit zo niet werkt. En ik door haar nog drukker ben. 

Gelukkig valt het mijn collega's op dat ze de kantjes eraf loopt en ook leidinggevende ziet het; maar ik ben bang dat ze haar gewoon haar contract laten uitzitten, want toch wel een poppetje nodig op een bepaalde plek. Dat dit dan een te licht poppetje is, dat hindert kennelijk niet. Er ZIT er eentje. Wij (het bedrijf) heeft aan haar contractplicht voldaan. 

Maar goed; dit terzijde.

Wat fijn dat ik relatief droog thuis kwam. Een klein beetje regen maar. Ben inmiddels bakken water gewend, dus hier was ik niet van onder de indruk. Fiets in de schuur. Klaaaaaaaaaaaar met de werkweek! Genoeg gedaan en ik verwacht volgende week weer gemor over eventuele losse eindjes (lees, nog geen afspraak kunnen maken), want einde maand in zicht. 

Wel heel donker al buiten en ik zag op de weersvoorspelling grote buien met onweer aankomen. Maar misschien waait het net over of onderlangs. Maakt niet uit. Ben lekker thuis en er hoeft even niets.

Gisterenavond raapte ik nog tientallen naaktslakken uit mijn tuin. Ik verhuisde ze naar de gemeentelijke groenstrook aan de overkant van mijn huis. Vanochtend zag ik er al net zoveel (bijna) vrolijk de tuin afstruinen. 

Haalde gisteren vegetarische shoarma en volkoren pitabroodjes dus dat ga ik zo eens uitproberen. Een ontspannen maaltijd, met vooral veel groen in het broodje. En even terug in de tijd toen ik na het uitgaan, toen ik op kamers woonde in de stad waar ook Maarten van Rossem woont, een broodje shoarma kocht met hysterisch hete (groene) saus. Of knoflooksaus die Dracula het land uit dreef. 

En dan nog een eindje verder fietsen naar huis. In een rechte lijn graag. 

En dan nu alweer zaterdag. Kopje koffie was lekker. Beetje rommelen. Alles nat en zompig in de tuin en de slakken vieren feest. 

Mijn allerliefste broer vertelde me al een tijd terug dat zijn hond (nou ja...woonde hond bij zijn ex) ziek was. Hij heeft haar de laatste weken naar zijn huis (met tuin, dus hoe heerlijk voor een hond) gehaald en verzorgd en het ging beter, maar opeens een enorme terugval en hij moest besluiten haar niet langer te laten lijden. Hij is er enorm verdrietig van. Wat ik me kan voorstellen. Zijn hond heeft hij als puppy gekregen toen zijn draaideurrelatie weer eens uit was. En gaf hem iets moois en liefs en aaibaars. En de hond was altijd blij hem te zien. Altijd. Hoe fijn is dat! 

Vind het zo verdrietig voor hem. 

Afbeelding van Szabolcs Molnar via Pixabay

Old skool?

Oppassen liep iets anders dan de planning. Festivalplannen gingen niet door, maar ze zouden het wel leuk vinden als ik kwam oppassen, dan zouden ze samen iets anders kunnen doen. Prima, had die tijd toch al geblokt in mijn (lege) agenda.

In de ochtend gingen ze eerst nog naar een verjaardag. Jarige woont in mijn woonplaats dus op hun vraag of ze me konden ophalen daarna zei ik uiteraard (en niet heel stoerig; hoeft niet..) ja graag. En ook dat liep anders, want hun kindje sliep langer door dan verwacht (he...bekend!) en dus konden ze pas later weggaan en ook later hier zijn.

Ook geen probleem, kon ik nog lekker even de voortuin snoeien.

Hun huis ziet er steeds completer uit (net verhuisd ook nog) en nu gelukkig nu wel een wand bij de vide. Ik maakte me een beetje zorgen over in huis opgesloten zitten, want hun sloten zijn allemaal elektronisch en via apps bedienbaar of zelfs met een vingerafdruk, dus dat is allemaal uitgelegd en apps gedownload. En ook mijn vingerafdruk in het systeem bekend gemaakt. Whoopwhoop!

Een elektrische bediening van de gordijnen bij de vide, elektrische bediening van de lichten en dempen, er was een nieuwe babyfoon (of hoe noem je zo'n ding) met uiteraard ook een app. Jemig....waar zou je zijn zonder je smartphone? 

Het hele  schema over de dagindeling van kleinkind had ik al eerder gekregen en zo leuk dat ze ook fruithapjes eet (zelfgemaakt) en vast voedsel (ook zelf gemaakt). Alles in minibakjes opgeslagen in de diepvries. De Qooker werd aan me uitgelegd (wat een klereding zeg; ik qook alles met de waterkoker). De digitale ovens, magnetron en kookplaat en afzuigding in de kookplaat. 

Voelde me bijna een digibeet met mijn gasfornuis uit het jaar kruik en sleutels van voor- en achterdeur. Bijna, want snap ook wel dat die nieuwe technieken er juist zijn om het leven makkelijker (en veiliger) te maken. Al regelmatig auto's gereden (gehuurd) zonder sleutel, maar met startknop en ooit had ik er zelf ook eentje die zo werkte. 

Schrijf dit dan ook niet op papier, maar online. Ook al heel wat jaren. Groeide op in een tijd waar men overging van papieren zaken naar digitaal en zelf software verkocht dat dit allemaal mogelijk maakte aan instellingen waar men nog (steeds) grote ondergrondse papieren archieven heeft. Dus al die 'nieuwe' ontwikkelingen, juich ik toe en begrijp dat je niet in het verleden kan blijven hangen, mits die ontwikkelingen het leven inderdaad verlichten en verbeteren. 

Mijn gehoorapparaten bedien ik ook via een app en dat is heel prettig. Behalve als die app verkeerde dingen roept. :)

Enfin..zoon appte dat hij zag dat kleinkind heel erg huilde. Ik kijk liever niet op die app, maar gewoon live, dus trappen weer op en ja, ze huilde. Kan gebeuren, is niet erg. Oma is er zoetje.. En oh ja, er staat ook iemand (konden ze dus ook via een app zien) aan de voordeur. 

Met kind twee trappen af. Dat ging superlangzaam, want vond de veiligheid van kleinkind belangrijker dan iemand aan de deur, die kon wachten. Nu nog nadenken hoe ik die deur ook alweer open moet doen!!

Oh ja...gelukt. 

Pakketje was verkeerd bezorgd van de week, aan de arme kant van de gracht en of dat voor ons was. Ja, gaf ik aan, als het op naam staat van die en die is het voor ons. Zou ze het zo komen brengen. 

Dus ik wachten, zag haar naar haar huis aan de overkant lopen, maar kwam niet meer terug. 

Nou, dan maar niet.

Ondertussen was het tijd voor een flesje voor kleindochter. Snapte nog steeds hoe dat werkt en schudde lang en hard genoeg om er geen klontjes in te hebben. Ook nog een poepluier verschonen tussendoor. 

En wachten op die overbuurvrouw, dus in de buurt van de deur blijven. Uiteindelijk toch maar in haar bedje gelegd, met haar slaapzakje aan. En beertje in de buurt. Ze viel in slaap en ik gaf aan zoon aan dat hij nu wel de pizza voor me mocht bestellen want dat had hij met me afgesproken. Hij appte hoe laat de bezorger zou komen, dus ook weer opletten. Ik bestel thuis nooit wat. Of ik kook zelf of een pizza uit de diepvries van de supermarkt. 

Kleindochter werd wakker en omdat ik wist dat de Pizzabezorger zou komen, kon ik haar niet boven laten en tegelijkertijd de deur beneden in de gaten houden. Dus haar in box beneden gelegd en hopen dat ze weer zo verder ging slapen. Heb heel wat schaapjes met witte voetjes gezongen, maar slapen deed ze niet. Was ook licht natuurlijk in de keuken en niet haar eigen bedje in haar donkere rustige kamer.

Pizzaman kon adres niet vinden, dus ook hij belde aan de overkant aan. Uiteindelijk ook gelukt om voor hem de deur te openen. 

Het werd al schemerig. Hoe doe ik de lampen nou aan. Drukte op het knopje om zonder app de lampen aan te doen en te dempen. De Nada!

Kleindochter wilde niet meer slapen, was nogal onrustig. Verschoonde haar nog een keertje, mega poepluier en zag dat qua tijdschema, na lang proberen haar in slaap te wiegen of zingen ik haar dan maar het beste even een flesje melk kon geven. Dat helpt altijd om te kalmeren. En dat werkte inderdaad zo (joehoe, hoera voor ervaring). 

En die app appte ook iedere 2 minuten dat er geluid was in haar kamer. Was gewoon een auto die voorbij reed, want kind zat op mijn schoot. Of dat het warmer was dan de ideale temperatuur. Weer een seintje.

Je zou er stress van krijgen! Deed me denken aan de NS app, die dan ook doorgeeft dat je rit vertraging heeft, of dat het drukker dan normaal is. Ook iedere paar minuten een update. Word je ook niet vrolijker van. En is al bijna een bekend feit. 

Een half uurtje eerder dan normaal kreeg ze dus een flesje melk voor de nacht (gemaakt bij de zaklamp op mijn telefoon om de juiste dosering te zien) en zag dat ze kalmeerde en in mijn armen in slaap viel toen het flesje nagenoeg leeg was. 

Voorzichtig in de box gelegd (had eerlijk gezegd geen puf meer om weer 2 trappen op te lopen met kind in mijn armen, wetende dat haar ouders ieder moment thuis kwamen). Wel haar beertje van boven gehaald, maar niet meer nodig, want ze sliep als een roosje. 

Toen zag ik op de woonverdieping de afstandsbediening van de megalange gordijnen van de vide. Dus die gesloten. Ontdekte ook dat er gewoon aan/uit knoppen beneden waren voor de verlichting. He...old skool! En zat dus niet meer in de schemer/donker. Dempen lukte niet, maar nou ja, dan maar lekker fel licht. Kon ik mijn meegebrachte krant een stukje lezen en wat te drinken nemen.

Nul tijd om tv te kijken of via een app een serie of film. Vind het niet kunnen als kleinkind onrustig is, ik boven lekker mijn eigen ding doe. Kan ik de hele week nog. En ik monitor haar dan liever met mijn eigen ogen, dan op een app te kijken. Zo ouderwets ben ik dan ook wel weer. En vasthouden en knuffelen kan die app ook nog niet. Doen we ook, met veel plezier, nog zelf. 

Frio Frio

 Even dansen op Salsa muziek:

Dans de somberheid je hoofd uit!!

Ben aan het sporten geslagen

Ik rijd stokpaardje. 

Heerlijke hobby. Hoef het paardje niet te verzorgen, want gooi 'm zo, na het rijden, in de kast. Ook niet te voeren, dat scheelt ook alweer tijd en geld. 

En ik ben niet alleen hoor. Lees maar: Mijn stokpaardje en ik

Enig!

Ga voortaan ook op mijn stokpaardje naar mijn werk denk ik. Zou dat lukken? Mag het Paard mee in de bus en trein?

Keuzes, keuzes...

Hoed te koop

Niet meer nodig nu. 

En die miljonairsfair? Tsja...straks moet ik mijn centjes weer terugbetalen!

Geen hoed

Moeder

Heerlijk; ontweek de laatste werkdag van de week alle buien. Of was net op tijd in de bus of ik was net op tijd, bijna droog, thuis.

Was een beetje saai op mijn werk. Zieken, mensen die vrij hadden of voor het werk elders moesten zijn, dus ik was de hele dag alleen met mijn leidinggevende. Die het ook weer druk had met allerlei overleggen. 

Geen tijd om samen te lunchen (gebeurt sowieso erg weinig) en dus alleen in de grote kantineruimte. En op vrijdagen is het overige werkvolk meestal ook niet in da house. 

Kon me dus goed concentreren op afspraken inplannen, een spoed afspraak regelen vanwege alweer een uithuiszetting die die ochtend nog even werd doorgemaild en heel tevreden dat mijn collega (ook door mijn inspanning om contact met client te krijgen; gebruikte nog net geen postduif) het voor elkaar heeft gekregen dat de uithuiszetting werd afgeblazen. Goed gedaan!

Doordat ik stug doorwerkte en me niet aan omgevingslawaai hoefde te storen of daardoor afgeleid werd, kreeg ik veel voor elkaar. Dus mocht met een tevreden gevoel de dag afsluiten. En dan door naar het station terwijl het buiten steeds donkerder werd. 

Trein op tijd (nou ja, 1 minuutje te laat), bus op tijd en vrij leeg, fiets stond er nog en joehei; Thuis!

Fiets in het schuurtje, werkkleding uit, lekkere oude jeans aan en dito shirt. Eten had ik gisteren al voor twee keer gemaakt, dus opwarmen maar. En weten dat het een extra lang weekend is.

Deed mijn best om mezelf opgewekter te maken. Vind mijzelf een beetje somber en doordenkerig de laatste tijd. Hoorde Get Fresh in the weekend in mijn hoofd van Mel & Kim. Zag ze ook dansend naar het station gaan. 

Hoe fresh ben ik dan? 

Ik ga straks genieten van een detective: Endeavour. 

En energie bewaken want ga het weekend op het jongste kleinkind passen. Het festivalseizoen is weer geopend en de jonge ouders gaan ergens samen heen. Denk ook met hun vrienden. Dus nog even kijken tot hoe lang mijn diensten nodig zijn en nou niet al van te voren miepen dat je zo moooooooooe bent! Dat weten we nu wel. Je kan nog veel moeder zijn hoor! 

Wees blij dat je het mag en kan. Jouw eigen bloedjes. En hoe snel ze groeien en een eigen persoonlijkheid ontwikkelen. 

Saunajas

Gisteren reed ik in de regen weg. Dus regenjas aan en Vera-hoedje op. Toen ik naar huis ging was het al aardig opgestoomd (door die regen) en voelde mijn regenjas nu als een saunajas. Het klamme zweet brak me uit in de trein en bus. En ook door de drukte voor zeven uur al in de bus en trein. Gaat iedereen op reis of zo?

Vandaag weer regen voorspeld op de terugweg, maar ik waag het er maar op in mijn zomerjas. Want klam en bezweet ben ik niet op mijn best. En thuis kan alles gewoon drogen. 

Gemaaid

Administratie weer bijgewerkt. Geen rare dingen gelukkig. Hoef me geen zorgen te maken over achterstanden of te weinig reserves. 

Voor mijn moeder een nieuw energiecontract geregeld. Nog even twijfel bij mij over de duur van het contract, maar goed, wie weet hoe lang mijn moeder gewoon nog thuis kan wonen? 

Bespaar haar weer enkele tientjes per maand, al zal ze er niets van weten. En altijd hoop ik dat ze die tientjes voor haarzelf aan wat leuks besteedt, maar helaas, alleen mijn Steelzus maakt dat op, door allerlei rotzooi te kopen die vooral zij leuk vindt met de pinpas van mijn moeder. 

Heeft geen zin meer om me daarover op te winden. Het feit dat mijn broer, die voorheen altijd pinde voor mijn moeder en dus de nieuwe pincode gebruikte, (nadat mijn andere broer en ik die veranderden om steelzus toegang te ontzeggen tot die rekening) dat hij het wel ok vond om haar die code weer te geven.  Uit nijd schat ik in omdat ik niet meewerk aan zijn plannen. Maar mij heeft hij daar niet mee; wel onze moeder.

Tsja.. dat ik daar geen vertrouwen in heb, het gebruik van die pinpas (na zusje haar gedrag in het verleden) zegt misschien meer over mijn wantrouwigheid. Laat toch lekker gaan joh! Is jouw geld niet eens. 

Had uiteraard weer de pincode kunnen wijzigen, maar met welk doel. Lesjes worden toch niet geleerd en is het aan mij om mensen lesjes te moeten laten leren? 

Ik ben er alleen maar moe van als in het zuigt alle energie uit me, dus laat het maar gaan. Uiteraard monitor ik wel goed of er geen rare zaken gebeuren. 

Heerlijk het gras gemaaid. Fijn werkje want dan denk ik alleen maar aan het gras. En hoe fijn het is, ondanks het moeten maaien wekelijks, dat ik gras heb. Voor de geur, het gevoel aan je voeten, een speelplek voor de kleinkinderen. En alle mussen uit de buurt die na het maaien even kwamen kijken of er nog wat lekkers voor hen te vinden was. Kennelijk ook al bijzonder, mussen in je tuin.

En nog op tijd voor het alweer lang ging regenen. 

Saaie tuinmuts

Voor mensen die graag prikkels van buiten krijgen klinkt mijn leven denk ik retesaai. In de ochtend even snel een boodschapje halen voor een vakantie-ontbijtgevoel en daarna stukje lezen in de zon, met verse koffie erbij en daarna riep de tuin me. Schep ruimte, haal die slakken weg, die vreten ons op! Doe wat aan dat stuk waar je twee jaar niets aan hebt kunnen doen. 

En als ik nadenk als ik op mijn werk zit; waar verlang ik dan naar? Vrije dagindeling. Geen verplichtingen, geen wekker vroeg in de ochtend, niet in een overvolle bus en daarna nog vollere trein. Geen zware tassen sjouwen. 

Ja, een zwembad in de tuin hahaha...maar dat kan budget-technisch niet. Ruimte-technisch ook niet trouwens.

Iemand die de hele dag naar me wil luisteren; Nou - bel de Luisterlijn dan maar.

Buiten zijn, in de frisse Schiphollucht.

Of water horen of zien; kijk maar naar je minivijver. Of zet de kraan aan. 

Niet door familie me de manier van wat ik voor mijn moeder zou moeten (lees willen) doen laten opleggen. Of opschrijven in de agenda dat ik kom. En hoe vaak. Kan dit afgetikt worden en tegen me gebruikt. 

Schoonkutzus noemt dat dit de andere mantelzorgers dan ontlast. Als zij (The goodies) weten dat ik kom, hoeven zij niet. Klinkt niet echt liefdevol, maar meer als een soort plicht. 

Kijk ik in het schema van de parkeer app, dan blijken hun inspanningen altijd heel kort te zijn. Even uit werk nog langs moeder, kwartiertje blijven en doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Zo kan ik ook ook technisch mantelzorgen. 

En dan zondag een pak Merci mee dan is dat nummertje ook weer gedaan. 

De treinen, overigens, waren vandaag heel leeg. Vreemd. Vakantie is voorbij toch? Er dreigde een groot onweer bij mijn werk, dus op tijd weggegaan. Helaas hadden de treinen allemaal vertraging. Eentje kwam zelfs op een heel ander spoor aan. 

Ook die treinen vrij leeg. En het begon keihard te regenen. Op tijd dus in de trein. Tot het laatste station voordat ik eruit moest lekker leeg, toen was het weer dringen. En buiten was het warm en vochtig en de bus die kwam maar niet. Ruim 25 minuten staan wachten. Bleek er een brug kapot te zijn. 

Eerste bus zat zo vol, daar had ik echt nul zin in. Dan liever nog natregenen en laat thuiskomen, want het dreigde steeds meer. Volgende bus ook heel vol, maar goed; niet zeiken - ik had nog een zitplaats. 

Even een soort van claustrofobie-gevoel. Zo volgepropt was de bus. Maar stelde mezelf gerust. Het is nog nooit voorgekomen dat je in Timboektoe pas eruit kon. Rustig, wacht af wat er bij jouw halte aan de hand en en komt goed.

Dus zit nu thuis en dus goed gekomen. Zelfs nog droog thuisgekomen. Met zonder jas! Fijn toch!

Schatkist

Als de oudste kleindochters bij mij zijn, willen ze altijd even in mijn schatkist kijken. Mijn hobbydoos met vakjes, aan twee kanten, vol met plastic oorbellen. Niets van grote waarde dus en alle glitter is nep. Maar voor de dames is het een geweldige ontdekkingsreis. Alle oorbellen worden bekeken en beoordeeld als Mooi, Super, Wow... (meisjes van 3 en7 he..).

Een glinsterende kraal wordt een diamant genoemd. Echt 100% plastic.

Image by JamesDeMers from Pixabay

Ooit kreeg ik een dunne gouden ring uit de erfenis van mijn Oma. Met een lichtblauwe doorzichtige rechthoekige steen en daarom vond ik als enige die ring wel mooi. Dus mocht de ring hebben. Liet ter versteviging van de dunne ring mijn trouwring *toen geen trouwring meer*  eraan smelten. Toen ik gescheiden was heb ik die trouwring letterlijk van mijn vinger geknipt met een tang. Kreeg de ring niet meer los. En smeet hem ergens onderin een doos met sieraden van vroeger. Bedelarmbandjes van zilver waar je iedere verjaardag een nieuw bedeltje aan kreeg. De trouwring had ik toen ook nog eens zelf betaald, dus ook niet een romantische herinnering.

Maar die ring van mijn Oma is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Als hij nog ergens in huis ligt, komt hij wel weer terug. 

Voorlopig is mijn erfenis dus een doos plastic oorbellen. Geen goud of diamanten of pipo...pppppparels!

Hoop dat mijn schatkist vooral virtueel is en bestaat uit goede herinneringen. Daar bouw ik dagelijks aan. 

Nul zin

Ergens uit mijn tenen toch maar wat energie en vooral zin opgedoken gisteren en met de fiets naar een tuincentrum een dorp verderop gefietst. Mega druk. Allemaal mensen die een moederdag-ding of boeket kochten. Staat me echt al jaren tegen, vanaf dat ik niet meer thuis woonde en die dag op het station opeens allemaal mensen met het verplichte boeket zag staan. Doe dat dan die andere 364 dagen eens een keer. Spontaan. Vertellen en laten zien dat je je moeder waardeert. 

Heb wat plantjes gehaald, kan ik straks even in de tuin of in een pot zetten. Zoveel er in een fietstas past dan he.. En ervan genieten. Zelf gedaan, geen hulp bij sjouwen, graven of wat dat ook. En ook nog zeker wel een half uurtje (geen rust in de kont voor langer) gelezen in mijn bibliotheekboek. Gaat ook over Europa(pa). 

Weet niet wat er is gebeurd, ik was er niet bij immers, maar het Songfestival is zo toch stukken minder te genieten zonder de spanning van hoe het met "onze" deelnemer zou gaan. Dus niet gekeken. 

Alsof mijn boycot een drol zou uitmaken. Hahah!!

Kon ik wel redelijk op tijd naar bed. En zonder wekker wakker worden is ook heel vakantie-achtig. 

Parasol opgezet, planten in potten gedaan, beetje opruimen, beetje niksen, beetje koffiedrinken. 

Fijn contact met een vriendin. Die haar moeder in een verpleeghuis in haar buurt kon plaatsen. Haar broer was ook even over. Allemaal in harmonie. Wat een contrast bij hoe het bij ons gaat. Schaamte en wat ben ik dan voor persoon met zo'n achtergrond? Hoeveel steekjes zitten er los aan mij? Doe ik het wel correct en juist of heb ik ook een hele grote blinde vlek. 

Joost

Mijn kleindochters kenden Europapa ook. En zongen en dansten vrolijk mee. Moest even wennen, maar nu vind ik het ook een aanstekelijk liedje. Met een boodschap. 

Nederlanders houden van boodschappen.

Leuk dat zijn liedje door is naar de finale op Zaterdag. 

En toch moet ik bij de titel altijd denken aan deze:

Gesloopt maar heel voldaan

Totaal was het toch 24 uur oppassen. De dames werden na werktijd van mijn dochter gebracht en aten gezellig een hapje mee. Broccoli en Airfryer frites. Dat viel goed. Ze vielen trouwens ook direct aan op de kleurpotloden en de kleurplaat die ik uit de bieb meenam. 

Regenboogkleuren moest het worden. Na het eten nog even in het speeltuintje in de straat geweest, want het weer was nog heerlijk en zonnig. Maar dat speeltuintje is gerenoveerd en dus staat er maar één speelding, wat ze nogal saai vonden. Zo jammer dat het schommeltje en het fiets-draaimolentje weg zijn gehaald. 

En om het nog saaier, voor een speeltuintje dan, te maken; de rest van de ruimte is opgevuld met een groot stuk met planten/struiken en een stom boompje. 

Saai he Oma!

Dus naar een grotere speeltuin in de buurt gegaan en daar was het avontuurlijker. Lekker moe kwamen ze thuis en daarna naar boven, omkleden en tanden poetsen en allemaal in het grote bed. Waarop de oudste nog wilde lezen (wat kan ze dat opeens heel erg goed!) in haar nieuwe boek door mij voor haar gekocht, maar de jongste uitriep dat ze echt wilde slapen! Lampen uit oh nee...eentje moest aanblijven en slapen. 

In de ochtend werd ik wakker omdat ik tegen de voeten van de jongste aankeek. Die lag 180 graden gedraaid in bed. En ook lekker breed uit.

In de ochtend even snel douchen, de dames hadden geen behoefte eraan. Aankleden en kijken wat er voor ontbijtwensen waren. Niet veel. Ja, een maiswafel met smeerkaas. Of een halve komkommer die ik mijn oudste kleindochter liet snijden. Nou ja..boeien. We hadden het gezellig en helaas was het weer stukken minder (regen en grijze luchten) dan de dag ervoor. 

Wat ik ik mijn hoofd had *naar het strand* zou geen succes worden. Andere keer maar en dus een alternatief bedenken, want ook naar een speeltuin is niet fijn in regenachtige omstandigheden.

Met de bus naar het grote winkelcentrum en leuk, de dames mochten gratis mee, want actie dat kinderen niet hoefden te betalen. En uiteraard wilden ze het liefst helemaal achterin de bus zitten, lekker hoog. 

Daarna nog even speciaal gehakt gekocht want wilde ook voor mijn dochter een bakje eten maken en dat de dames al gegeten hadden als ze opgehaald werden. Oudste vond het heerlijk ruiken, net couscous Oma! Ik liet haar de komkommer snijden en dat vond ze wel stoer dat dat mocht. Goed opletten dat we geen macaroni met vingers eten straks he! Dus let erop waar je vingers zijn als je snijdt. 

Op het eind een beetje klierig, maar nou ja, ik was ook wel moe en klaar. Veel geknutseld, geknipt en gekleurd en kantoortje in mijn werkkamer gespeeld. Blij dat ze hun fantasie weer volop gebruikten en toen kwam hun moeder ze alweer ophalen. 

Nu een beetje gesloopt, maar wel heel voldaan en gelukkig. Wat is het toch leuk, Oma zijn.

Uit de oven

 Blij dat ik gisteren voor tweemaal eten maakte. Voor gisterenavond dus en maandagavond alleen maar opwarmen in de oven. Verse groenten, zelf gesneden uiteraard in een ovenbak, olie en kruiden toevoegen en bakken maar. Tot knapperig. 

En maandagavond extra lekker omdat de smaken er goed zijn ingetrokken. Al had ik iets teveel chilivlokken toegevoegd. 

Zo blij dat ik mijn horloge omhad en dus zag tijdensde alweer lange bespreking, dat het al bijna 17.00 uur was. Tijd om op te breken. Toen leidinggevende alweer een nieuwe rondje wilde beginnen gaf ik aan dat ik de trein moet halen. De trein die ik in mijn hoofd had in de planning dus al gemist. Gelukkig ging de volgende op tijd en was ik ook op normale tijd thuis. Vanochtend hadden alle treinen op mijn station vertraging namelijk. Minimaal 10 maar soms ook 30 minuten en dan verdween de trein van het bord. Gecancelled. Dus blij dat de terugweg volgens dienstrooster verliep.

Nog snel wat Logeerboodschapjes halen. 

En dan schaaltje in de oven en even niks. Spullen voor morgen naar mijn werk staan al klaar. Weet ook al wat ik aantrek, dus niets (behalve zo afwassen) moet er nog. 

Zalig he.

Ben wel moe. De nieuwe is tamelijk energie-zuigend. Ik leg wat uit en tijdens het uitleggen al antwoorden en dan ook nog eens een antwoord wat niet klopt. Luister eerst gaf ik haar aan. 

Maar ze blijft zo bezig. Heel inefficient en dan tijdens die bespreking even puntjes scoren over hoe het bij ons zou moeten. Bleeeeeh. 

Kijken of ik Vera kan terugkijken straks, na de afwas en dan op tijd naar bed. 

Maar in de avond komen de dametjes lekker!! Zo gezellig.

Zacht

Zaterdag heel bewust gekozen voor ontspanning. In mijn tuin werken. Mijn zoon en schoondochter hadden de tuinmeubels opgehaald die ik al een jaartje of wat in mijn tuin, onder een groot zeil opgeslagen had. In hun appartement was er geen ruimte voor. 

Nu sinds een paar weken verhuisd naar hun nieuwe woning. Met tuin. Dus wel ruimte en nog voordat ik ze zelf eraan kon herinneren, gaf mijn zoon aan dat ze het wilden ophalen en of dat ok was. Tuurlijk. Alleen zat ik op mijn werk, maar hij heeft de sleutel dus kon de meubels ophalen en de kussens (mega groot) van de zolder ophalen. 

Gaf aan dat er een dode duif onder het zeil lag. Och! Misschien door een buurtkat gevangen? Maar niet doorgevraagd over hoe de duif eruit zag, maar hij heeft 'm opgeruimd. 

Dus opeens weer een leeg miniterrasje achter in mijn tuin, waar ik heel lang niets aan onderhoud kon doen. Plus het stuk tuin ernaast, dat was ontoegankelijk, tenzij ik via lianen of zo mijzelf naar dat stuk slingerde.

Blij dat ik donderdagmiddag het gras maaide. Dat zag er verzorgder uit. Nu stak ik de kantjes recht (meestal loop ik ze er vanaf) en haalde alle onkruid en grassen tussen de tegels weg. En kijken wat er groeit en bloeit en wat ik anders zou willen. Mooi die Akelei!

In de middag nog energie om langs de bibliotheek te fietsen. Daar haalde ik een paar boeken op, gewoon op de titel. Een eentje greep me direct en las ik in de avond al half uit. Lezen! Zo lang geen concentratie of rust in mijn lijf voor gehad. 

Helaas zag ik een mailtje binnenkomen in de ochtend van schoonzus, wat me direct hartkloppingen gaf. En een vies gevoel in mijn mond. Wat een dedain en wat een arrogantie. "Onze" moeder schrijft ze. Tief op. 

Het is mijn moeder en jouw schoonmoeder en een warme band was er nooit met jullie, vanuit onze moeder. Nu mooi weer spelen, met iemand die zwak en oud is. En verwijten dat ruziemaken niet goed is voor ONZE moeder. Nee joh, wel op het uur, de dag van de dood van haar enige zuster over zakelijke dingen met elkaar praten. Da's lekker empathisch!! En zeer goed voor ONZE moeder. 

Maar goed. Nog even snel app contact met broer, die ook al aangaf dat hij zijn vrije weekend nu niet hieraan en hiermee wilde laten verpesten. 

Ik sloot ook bewust me hiervoor af, want hoe kan iemand de feiten zo verdraaien? En waarom? Uit die maalmolens!

Alweer deed ik tuintherapie. En wastherapie (hahah...gisteren ook gedaan). Zo blij met het buiten kunnen hangen van mijn fris gewassen dekbedovertrek. Straks weer schoon op mijn bed.

En nodigde mijn kleinkinderen uit voor een logeerpartijtje komende week. Kwam precies goed uit, want de dag erna zouden ze bij hun vader zijn.  

En sprak af om over een tijdje in het weekend op te passen de jongste kleindochter. Dan kunnen de ouders naar een festival. 

Allemaal leuke en lieve en vooral zachte dingen. 

Nam inderdaad één dagje vrij, zodat ik een langer weekend had met Hemelvaart. Zat de nieuwe nog te sputteren, want leidinggevende gaf aan dat ik dan even met haar moest afstemmen, terwijl hij lekker een hele week vrij had genomen en wie verving hem dan (lul; dat moet JIJ doen dat afstemmen, oh nee, management heeft de regeltjes veranderd; je moet nu zelf zorgen dat er vervanging is als je vrij wil; dat is zo niet hoe het heurt! Al spelend de regels veranderen) dat zij dan zou werken. Net een paar weken in dienst en nu al jammeren dat je ook best een lang weekend zou willen hebben.

Terwijl er al dagen vrij en een lange vakantie binnenkort voor haar vastliggen. En ze vertelde hiervoor lang thuis te zijn geweest. Tsja. Snap ook wel dat een lang weekend voor iedereen prettig is. Maar net door de proeftijd en nu al miepen? Snapt ze wel hoe enorm energie-zuigend haar inwerken is. Wat ze luistert zeer slecht. Dat zeg ik ook. Moest haar diverse malen terugfluiten omdat ze dingen zat te doen die niet zo waren uitgelegd. Leg het nog een keer uit en dan nog beklijft het gewoon niet. Stoom uit mijn oren! Eerst luisteren joh en dan aan de slag. En niet andersom graag. 

Dus bewust dit weekend op tuinieren focussen. Niemand zien. Heb ik even om met Gerard Joling te spreken, de kracht niet voor. 

Maar dat boek van de bieb. Aanrader (en al uit). Voor jonge overmoeide en eenzame moeders die het meer dan goed willen doen en zich onbegrepen voelen door alle peuten etc en bemoeienis.

Waar zijn de wolken door Suzanne Grotenhuis. Dun boek maar snapte het direct.

Stil

Laatste werkdag van de week verliep prettig. Totdat mensen om 16.55 uur nog gingen bellen dat ze graag een afspraak willen maken. En die maak ik dan ook, want misschien heeft die persoon er de hele week al tegen aan zitten hikken. Plus dat jongeren niet echt bellers zijn. 

Alles zo snel mogelijk in de administratie vastgelegd en de rest komt maandag. 

Verlangde naar mijn trein naar huis. Zag dat het ook weer druk zou zijn, maar wel gelukkig een hele lange trein. Stap ik meestal achter in in de trein, daar zijn vaak nog plekken. En zo ging het ook.

Wel kregen we hele opsomming dat als we IN de trein stappen we eerst passagiers eruit moesten laten stappen. Apart; we zaten namelijk al IN de trein. En wij waren straks die passagiers die graag eruit wilden. Tenzij je nog verder moest reizen en overstappen dan wist je nu alvast hoe het dan hoort. 

Ik gooi gewoon mijn lijf in de strijd en meestal stapt men dan toch wel opzij als ik uit moet stappen. 

Eindelijk de bus en nog een klein stukje fietsen. Net als heen in de spetterregen. Maar boeien; ik was op weg naar huis. Alles wegzetten, de klikko van de stoeprand halen die geleegd was, fiets in de schuur, werktassen opgeruimd en leeggemaakt. Wokpan op het vuur. 

Nu even niets meer.

Las een heel interessant artikel over een verzetsvrouw uit Utrecht. Minder bekend dan haar zuster, maar even zo belangrijk werk.

Trui van Lier

Ben ik zaterdagavond om 20.00 uur daar ook weer even stil voor. En voor alle kinderen die ze niet kon redden. 

Denk ook even terug hoe ik met mijn vader naar de herdenking bij Kamp Amersfoort ging. Dat beeld van die man daar en de verhalen van mijn vader, maar ook van zijn ouders hierover. 

Zou ik nu een Trui durven zijn? Of toch een muts.

Doen geeft energie

In de middag werkte ik thuis. Zag al van te voren dat de trein die ik normaal neem maar de helft van meestal 6 of 7 treinstellen had. En al aangekondigd dat het druk was. Dus nog meer mensen in een minder groot oppervlak en aantal zitplaatsen. Zo geen zin an! Dus keek ik wat het alternatief was. 11 minuten later een Intercity. Dus die genomen. 

Dat voelde al beter dan alweer Sardientje spelen.

Prachtig weer, maar ik had nog aardig wat zaken te doen. Half nam ik me voor op tijd te stoppen en helemaal stopte ik om 17.00 uur. Toen zag ik mijn grasveldje (wat groener is dan bij de buren) en bedacht dat ik dan het beste NU mijn gras kon maaien aangezien er morgen regen voorspeld wordt en alles weer zompiger is.

Neeeeee...moe. Wil even zitten.

Jaaaaa; ga nou maar aan de slag, trek je tuinkleren aan en hoppa; zo klaar.

En zo ging het ook. Het is niet perfect, maar wel goed genoeg. Alles ook weer opgeruimd in de schuur en groenbak en fijn; klusje geklaard!

Nu nog even rijst maken. Mijn groentegerecht stond al in de koelkast. En lekker eten. Blij zijn dat dit allemaal lukt en kan. Geld genoeg om boodschappen te halen. 

Had van de week een heel vervelend klusje te doen in verband met de geestelijke gezondheid van mijn moeder. Maar daar schrijf ik nog wel over. Even alles laten bezinken en ons (broer en zus en ik) beraden op hoe nu verder. 

En nu de keuken in..Hoppa!!!!

Ode aan Sis

 Mooi artikel over zijn zuster in de Maarten, die 2 mei geboren is. 

Artikel in de Maarten