Zacht

Zaterdag heel bewust gekozen voor ontspanning. In mijn tuin werken. Mijn zoon en schoondochter hadden de tuinmeubels opgehaald die ik al een jaartje of wat in mijn tuin, onder een groot zeil opgeslagen had. In hun appartement was er geen ruimte voor. 

Nu sinds een paar weken verhuisd naar hun nieuwe woning. Met tuin. Dus wel ruimte en nog voordat ik ze zelf eraan kon herinneren, gaf mijn zoon aan dat ze het wilden ophalen en of dat ok was. Tuurlijk. Alleen zat ik op mijn werk, maar hij heeft de sleutel dus kon de meubels ophalen en de kussens (mega groot) van de zolder ophalen. 

Gaf aan dat er een dode duif onder het zeil lag. Och! Misschien door een buurtkat gevangen? Maar niet doorgevraagd over hoe de duif eruit zag, maar hij heeft 'm opgeruimd. 

Dus opeens weer een leeg miniterrasje achter in mijn tuin, waar ik heel lang niets aan onderhoud kon doen. Plus het stuk tuin ernaast, dat was ontoegankelijk, tenzij ik via lianen of zo mijzelf naar dat stuk slingerde.

Blij dat ik donderdagmiddag het gras maaide. Dat zag er verzorgder uit. Nu stak ik de kantjes recht (meestal loop ik ze er vanaf) en haalde alle onkruid en grassen tussen de tegels weg. En kijken wat er groeit en bloeit en wat ik anders zou willen. Mooi die Akelei!

In de middag nog energie om langs de bibliotheek te fietsen. Daar haalde ik een paar boeken op, gewoon op de titel. Een eentje greep me direct en las ik in de avond al half uit. Lezen! Zo lang geen concentratie of rust in mijn lijf voor gehad. 

Helaas zag ik een mailtje binnenkomen in de ochtend van schoonzus, wat me direct hartkloppingen gaf. En een vies gevoel in mijn mond. Wat een dedain en wat een arrogantie. "Onze" moeder schrijft ze. Tief op. 

Het is mijn moeder en jouw schoonmoeder en een warme band was er nooit met jullie, vanuit onze moeder. Nu mooi weer spelen, met iemand die zwak en oud is. En verwijten dat ruziemaken niet goed is voor ONZE moeder. Nee joh, wel op het uur, de dag van de dood van haar enige zuster over zakelijke dingen met elkaar praten. Da's lekker empathisch!! En zeer goed voor ONZE moeder. 

Maar goed. Nog even snel app contact met broer, die ook al aangaf dat hij zijn vrije weekend nu niet hieraan en hiermee wilde laten verpesten. 

Ik sloot ook bewust me hiervoor af, want hoe kan iemand de feiten zo verdraaien? En waarom? Uit die maalmolens!

Alweer deed ik tuintherapie. En wastherapie (hahah...gisteren ook gedaan). Zo blij met het buiten kunnen hangen van mijn fris gewassen dekbedovertrek. Straks weer schoon op mijn bed.

En nodigde mijn kleinkinderen uit voor een logeerpartijtje komende week. Kwam precies goed uit, want de dag erna zouden ze bij hun vader zijn.  

En sprak af om over een tijdje in het weekend op te passen de jongste kleindochter. Dan kunnen de ouders naar een festival. 

Allemaal leuke en lieve en vooral zachte dingen. 

Nam inderdaad één dagje vrij, zodat ik een langer weekend had met Hemelvaart. Zat de nieuwe nog te sputteren, want leidinggevende gaf aan dat ik dan even met haar moest afstemmen, terwijl hij lekker een hele week vrij had genomen en wie verving hem dan (lul; dat moet JIJ doen dat afstemmen, oh nee, management heeft de regeltjes veranderd; je moet nu zelf zorgen dat er vervanging is als je vrij wil; dat is zo niet hoe het heurt! Al spelend de regels veranderen) dat zij dan zou werken. Net een paar weken in dienst en nu al jammeren dat je ook best een lang weekend zou willen hebben.

Terwijl er al dagen vrij en een lange vakantie binnenkort voor haar vastliggen. En ze vertelde hiervoor lang thuis te zijn geweest. Tsja. Snap ook wel dat een lang weekend voor iedereen prettig is. Maar net door de proeftijd en nu al miepen? Snapt ze wel hoe enorm energie-zuigend haar inwerken is. Wat ze luistert zeer slecht. Dat zeg ik ook. Moest haar diverse malen terugfluiten omdat ze dingen zat te doen die niet zo waren uitgelegd. Leg het nog een keer uit en dan nog beklijft het gewoon niet. Stoom uit mijn oren! Eerst luisteren joh en dan aan de slag. En niet andersom graag. 

Dus bewust dit weekend op tuinieren focussen. Niemand zien. Heb ik even om met Gerard Joling te spreken, de kracht niet voor. 

Maar dat boek van de bieb. Aanrader (en al uit). Voor jonge overmoeide en eenzame moeders die het meer dan goed willen doen en zich onbegrepen voelen door alle peuten etc en bemoeienis.

Waar zijn de wolken door Suzanne Grotenhuis. Dun boek maar snapte het direct.