Regen en regen, dus ideaal weer (voor mij dan) om te strijken. Hoor en zie ik de regen op de ramen en ondertussen nuttig werkje doen. Luister ik ook nog naar een podcast. Helemaal prettig.
Verder weinig inspiratie.
Dus zoek ik hoe ik dat wel kan krijgen.
Zet nieuwe kaarsen neer. Maak een nieuw boeket (van neppers) om mijn notenhouten kastje. Die kunnen de slakken niet aanvreten. Want zag ze gisteren in de potten zitten bij mijn bloeiende één-jarigen, de viooltjes vreten ze op. En met deze nattigheid zijn ze uiteraard helemaal in hun element.
Ik niet. Mis het naar buiten kunnen, zonder zeiknat terug te komen.
In de ochtend, nog net voordat het alweer regent, toch nog maar een stuk van de voortuin verder gesnoeid. Snap mensen met een tegeltuin wel, of zo'n grafzerk met één pot in het midden, want nul werk eraan. Ja, die pot recht neerzetten. En soms zie ik ook tuinen met plastic klimop. Ideaal.
In de ochtend, nog net voordat het alweer regent, toch nog maar een stuk van de voortuin verder gesnoeid. Snap mensen met een tegeltuin wel, of zo'n grafzerk met één pot in het midden, want nul werk eraan. Ja, die pot recht neerzetten. En soms zie ik ook tuinen met plastic klimop. Ideaal.
Mijn dochter appte dat ze naar het feest van mijn incestbroer en schoonzus was geweest. Oh shit; helemaal vergeten (zal wel expres zijn). Meestal stuur ik heel laf toch wel een kaartje. Zet het in mijn agenda. Ik ga trouwens al honderd jaar of zo nooit meer naar hun verjaardagen. Maar nu die uitnodiging (nadat zij me nogal de pan had uitgeveegd bij gesprek bij mijn moeder en de keesmanager) diep weggestopt en dacht ergens dat het aankomend weekend zou zijn. En nu voel ik me toch een asociaal stom vergeetachtig nurks en onattent mens.
Die alles verkeerd ziet en doet kennelijk. (Zegt de immer kritische stem).
Zag in een Turkse serie op Netflix een mooi idee. Een pot met positieve gedachten. Dingen waar je blij mee bent. Kan je die papiertjes (opgerold) later nog teruglezen als inspiratie. Als je geen mooie gedachten hebt of je innerlijke oplader is zoek.
7 opmerkingen:
Wie weet,wat voor irritatie je je bespaard hebt met vergeten
Ik kreeg een appje waarom ik hun feest was vergeten. Joh ik ben het niet vergeten, ik hoef geen contact zoals het ervoor staat.
Ik ben altijd degene die over de brug moet komen. Altijd daarheen, nooit naar mij toe. Altijd iets met een cadeau. Ter plaatse worden afgeweken. Iedereen vindt dat ik het fout doe maar ik moet wel meer uren voor moeder zorgen (want dan hoeven zij minder). Maar me niet bemoeien met hoe of wat.
Ik heb geen behoefte aan contact. Het is namelijk nooit zinvol voor mij.
Ik zou het gewoon zo laten. Niks sturen.
Gisteren hebben we de tuin eens goed bekeken op slakkenschade en ons verbaast dat dat WIJ erin hebben geplant en wat in potten staat is aangevreten maar al het onkruid niet.
Hoezo eten ze dat niet, laten we speciaal voor ze groeien.
Joh. Je hebt genoeg aan je zelf om je gaande te houden en je zelf weer op te laden. Wat heb je daar te zoeken. Niks toch. Zo sneu dat zelfs nu die innerlijke stem je verteld dat je zo te kort zou schieten. Niks van waar. Je deed het niet van uit rancune maar gewoon om dat de energie ontbrak. Op je werk wordt je al genoeg in die verzorgende begrijpende moeder rol gedrukt. Heel veel sterkte met alles. Voel je niet schuldig als je lekker in je huis bent wezen trutten.
Heerlijk toch, je bent het vergeten, je was er niet mee bezig! Goed zo! En nu niet meer mee zitten!! Vraag me trouwens af waarom je wél iets van je zou willen laten horen. Ik word altijd een beetje misselijk wanneer ik het woord incestbroer lees......
Soms is zo'n externe oplader wel handig, inderdaad.
Ik had recent zo'n geluksmomentje: ik zat lekker, het zonnetje scheen, de blaadjes ritselden... aaaah, lekker.
En op andere momenten kun je mij ook opvegen. Of is de héle wéreld Stom!
n goed teken dat je de uitnodiging vergeten bent. En...een incestbroer ben je nooit/never meer iets verplicht. NOOIT
Een reactie posten