Kreeg een appje van schoonzus en ik merkte direct dat dit appje van haar als een Dementor mijn energie opzoog. Of eigenlijk; ik die liet opzuigen he :) Tegenwoordig ben je zelf overal verantwoordelijk voor. Zelfs of een Dementor je ziel opzuigt of niet.
Enfin; ik merkte het effect en zei bewust tegen mijzelf dat ik die dag daar verder geen energie in ging steken. Lekker omgelezen en vooral onbeantwoord laten.
Mijn broer in het Hoge Noorden had dezelfde app gekregen en die was not amused en nogal boos en gaf aan dat hij haar heel graag een antwoord wilde terugappen. En appte mij zijn antwoord.
Gaf hem aan wat hij denkt daarmee te bereiken?
Een Theo van Gogh-achtige commentaar op haar bemoeienissen? Zou dat indruk maken?
Gaat ze zich daardoor opeens anders gedragen? Gaan de zaken rondom mijn moeder en haar Alzheimer opeens soepel en transparant? Wordt mijn andere broer, die nu de B ewindvoerder etc is voor en vooral van mijn moeder, nu veranderen een empatische man die alles deelt met de hele familie en oprecht overlegt met ons. Ook de leden aan wie hij een pesthekel heeft?
Dan ben je eigenlijk alleen je eigen frustratie voor het moment kwijt (hij gaf aan dat hij niet als schaap wil worden gezien), maar in het geheel hebben de Grote Bekken gewonnen. Zo gaat dat nou eenmaal in het leven.
Dus vanmiddag op tijd rijst gekookt. Kon het afkoelen, want zin in lekkere nasi met veel groenten en dat werkt het beste met eerder gekookte rijst. Het maken en snijden van groenten was ook weer heerlijk zen-makend en dan weten dat er genoeg is om me morgen ook geen zorgen te maken over wat ik ga eten, een ruime bak in de diepvries kan gooien en waarschijnlijk vrijdag ook nog een variatie kan maken daarop. Heerlijk!
Nog even met aandacht mijn kleren voor de volgende dag uitzoeken. Hangt en ligt alles maar klaar en dan 100% aandacht voor Oogappels.
Las in een artikel dat bovenstaande afkorting staat voor Joy Of Missing Out
Ook rustgevend vooral. Niet meer als een gek alles achterna jagen. Hebben, hebben, willen willen, ervaren ervaren, meemaken, doen, weten, zien en horen. (Hoor hier de gejaagde stem van Youp van 't Hek bij).
En duidelijker krijgen wat je werkelijk zou willen in je leven.
Is alles nieuw in je huis nodig?
Is alles direct lezen wat online komt nodig?
Is direct je mening klaar hebben over alles wat er gebeurt nodig?
Voegt het wat toe?
Voegt het wat aan jouw leven toe?
Vul niet alle lege tijd direct in of op met activiteiten. Of met afspraken. Niets doen bevordert juist weer de creativiteit.
Merk dat ik niet bang ben of het vervelend vind om alleen te zijn. Meestal. Maar ben al zolang een Happy single (kots) dat ik denk ik ook geen relatie- of samenwoonmateriaal meer ben.
Mis ik dat ook nog.
Is dat zo?
Vandaag had de trein terug vertraging. Ik was relatief vroeg op het perron en besloot - om eens wat anders te ervaren - het boemeltje terug te nemen. Stopt bij iedere dikke boom.
Prima. Mijn eten stond al klaar en in de bus terug (ook al vertraagd) bedacht ik dat ik thuisgekomen eerst de airfryer ging pakken - die diende als oven voor het opwarmen van mijn tray-bake en dan als die aangezet was direct mijn kantoorkleding om te ruilen voor ontspannen thuiskleding. En de beugelBH in de lampen geslingerd.
Toen ik in Het Dorp was, zag ik een lange rij. Bij een Pop-up winkel. Die mensen stonden in de rij bij iets waar je een pakket kon kopen, maar niet wist wat erin zat.
Een soort van grabbelton voor volwassenen.
Dit bedrijf koopt verloren pakketjes op. Online bestellingen en zoek geraakt door bijv. een verkeerde adressering. Je betaalt vooraf op basis van het gewicht van het pakket en pas na betaling mag je het pakket openen.
Besloten mijn wekker op tijd te zetten, al was mijn lijf weer op de werkweektijd wakker, om volop te kunnen genieten van mijn vrije zaterdag.
Wel mijn havermoutontbijt genomen. Voor een goede basis.
Had nog een taartje tegoed staan bij een restaurant in Het Dorp (zoals we dat hier altijd noemen) en daar had ik zomaar zin in. Om daarvan te gaan genieten. En nog even wat kleine dingen te halen als ik toch in Het Dorp was. Doe maar, mag gewoon en leuker nog; het kan ook gewoon.
In de bus (goed besluit, want de fietsroute was afgesloten wist ik) zag ik twee Indiase heren die zich opmaakten en gekleed waren voor het Divalifeest.
Dat maakt al vrolijk.
Plus dat de mist optrok en de zon heerlijk ging schijnen. Dus thuisgekomen nog maar een kopje koffie gemaakt en dat lekker buiten in de tuin, onder het genot van een interessante artikel uit de weekendkrant, opgedronken. Met zonneleesbril op. Ook al fijn.
Merkte toen ik daar zo, heel ontspannen, zat te lezen, dit soort ontspanning nogal gemist heb.
Dan word ik ook nog even overvallen door een schuldgevoel. Niet genoeg tijd voor mijn moeder te nemen. Te egoïstisch zijn en alleen gericht op genieten voor mijzelf. Dat gevoel parkeer ik maar even, want zo niet productief.
Hop, ik hoef alleen maar even naar het parkeeroverzicht te kijken hoe 'vaak' mijn zeer betrokken familieleden langskomen en dan weet ik weer genoeg. Plus lekker zagen en snoeien in de voortuin. Lange scheef groeiende takken van de boom weghalen en mijn laurierhaag korter maken. Wekenproject, want groenbak is wederom propvol.
Waarschuwing: Er kan sprake zijn van zuur, mokkend, passief-agressief gedrag in onderstaand stukje.
Al langer met de leidinggevende besproken wat deze werkplek met me doet. Maar ook dat ik daar minder effectief kan bellen, door de ruimte en de akoestiek en gewoon de collega's van de opdrachtgever die soms nogal luidruchtig kunnen zijn. Niemand op die werkplek hoeft te bellen, dat doen andere collega's.
Dat is lastig, vooral met een hoor-uitdaging.
Kreeg ik vandaag een doosje aangeboden van de leidinggevende, in een mooi papiertje. Maakte het open en er zaten chocolaatjes in. Van een goede bakker.
Omdat hij me waardeerde en dat zo wil laten zien.
Leuk en attent.
Niet dat ik nu weer helemaal blij ben - je bent een zure muts of niet uiteraard - maar ik zie wel dat hij moeite doet. Had hij ook niet hoeven doen.
Ik schreef al eerder dat ik ook snap dat hij in een onmogelijke positie (in dit bedrijf dan) zit; hij kan ons aanhoren, maar kan niet zelf dingen veranderen. Kleine zaken wel, maar niet onze roep om meer FTE's erbij. Minder dossiers per persoon daardoor.
Anyway; het was de laatste werkdag enorm druk. De aanmeldingen bleven maar binnenrollen. Had ik net alles overzichtelijk en ingevoerd en afspraken gemaakt, kwamen er weer telefoontjes, mails etc. bij. En ik voelde me net mijn Oma die altijd klaagde over dat haar Eksteroog zo'n pijn deed en dat het dus wel ander weer zou gaan worden. Haar KNMI-teen.
Dus blij dat de dag klaar was en ik naar het station kon. Waar er, net als in de ochtend op de heenreis, maar dat kwam doordat ze niet genoeg treinstellen konden opstellen, veel mensen op elkaar gepropt zaten. Nou ja, rekken en d'r bij blijven!
Je kan zitten en hoeft niet bovenop de trein mee te surfen. Lekker naar huis! En ben dankbaar dat ik een huis en een thuis heb. Veilig, warm en betaalbaar.
Dus riep blij uit, toen ik de voordeur opentrok: Honey, I'm home!!
Op mijn werk heb ik een collega die een tijdje terug verhuisd is. En ze schept er kennelijk genoegen in om ons te laten weten hoe duur dat is. En hoe goed zij en haar man zich dat kunnen veroorloven. Want dit moest nieuw en kost zoveel en dit moest nieuw (noemde bedragen). En natuurlijk omdat nieuwe huis groter is, nog meer meubelen aanschaffen. En alweer kregen we van alles ook het prijskaartje te horen.
Leuk dat ze dankzij de overwaarde van hun vorige woning zo ruim zitten, maar om dat nou zo te etaleren? Waarom heeft ze dat nodig?
Niemand reageert dan daarop. Ik verbaas me over dat gedrag. Is dat nou nodig?
Ook herinner ik me dat zo opgaf over hoeveel haar echtgenoot elke maand verdient. Nou fijn meid. Ook fijn dat jij daardoor 3 dagen kan werken. Ze viel een beetje (bij mij althans) door de mand toen haar goedverdienende echtgenoot twee maanden zijn salaris niet op tijd betaald kreeg. Meteen probleem en dan kon de vakantie niet doorgaan. Och germ. Ik zou bijna voorstellen doe eens een training budgetteren.
Haar leven staat zo te zien mijlenver af van de clienten van ons. Die ze vaak dom noemt en eigen schuld. En dat, dat begrijp ik dan weer niet. Een gebrek aan empathie denk ik of retebang dat zij ook in zo'n positie komt.
Want ook haar kan precies overkomen wat clienten is overkomen. Man heeft midlife crisis en heeft jongere vriendin en doei echtgenoot. De boel moet verdeeld worden, weer verhuizen, zij kan dan de hypotheek niet betalen met 3 dagen werken en daar ga je. En hij heeft geen tijd voor co-ouderschap met zijn belangrijke werk, dus één keer in de veertien dagen een weekendje bij papa. Goed voor de band.
Of ex betaalt opeens de alimentatie niet meer. Geen zin in, geen geld meer voor. Gat in je begroting. Of man heeft gokprobleem en jaagt het hele gezamenlijke spaargeld er door heen.
Een beetje de arrogantie van de jeugd; dat gaat mij niet overkomen. Zelfs een zus van mij riep dat blijmoedig. Tsja...en dank u wel.
Trouwens, om mijzelf een beetje op te peppen heb ik heel bewust geshopt in eigen kledingkast. Kocht vorig jaar een zwarte pantalon. Maar droeg die slechts één keer. Naar de verjaardag van een vriendin.
Was het niet eens tijd om opnieuw te kijken of de broek toch niet geherwaardeerd kon worden?
Nieuwe combinatie, alles in de kast hangend maar anders gecombineerd. Et voila. Leuk, voelde goed en krachtig en ik kreeg complimenten her en der. (Wat?? Dat oude ding...(lees, zelfgemaakt en zeker 20 jaar oud). Ik zei oprecht: Dank je wel. En de achtergrond info hield ik voor mijzelf.
Dat geeft ook weer kriebels om misschien weer wat zelf te maken (en ontwerpen). Lekker bezig en minder tijd om alles te analyseren wat er zoal gebeurt.
Maar eerst de sjaal afmaken voor jongste kleindochter. Gaat heel langzaam en dan wil ik ook nog wantjes erbij maken.
De dag begint mistig. Alles voelt nattig buiten. Net haar gedroogd en even buiten zijn en weer vochtig dat haar.
Heb nul zin in wat leuks. Wat dan? En loop op tegen elke keer weer dat zelf te moeten verzinnen. Jajajajajaja; ik snap hoe het werkt met slingers ophangen etc. Maar vandaag even niet. Ik wil niet meer steeds alles zelf moeten doen. Verzinnen en uitvoeren.
Dus zal ik gewoon zaken moeten gaan plannen en dan ook uitvoeren. Opdracht voor mijzelf. Ik schrijf dit niet om op sleeptouw te worden genomen dus.
Heel nuttig (maar niet heus, morgen ligt alles weer onder) blaadjes uit de voortuin vegen, zodat de postbode niet door een bladerendek heen hoeft te schuifelen om bij mijn voordeur te komen. Even lichamelijke arbeid dus. Mist trekt nu een beetje op. Misschien ook in mijn hoofd wel. Groenbak zit weer helemaal vol.
Misschien is het ook wel omdat er alweer een wijziging op mijn werk was. Qua werkplek. Zit ik nog veel meer alleen dan voorheen. En dat voelt niet prettig. Voelt geisoleerd. Met een aantal verdiepingen tussen mij en mijn collega's. Die nooit uit zichzelf - nee dat klopt niet, één sociale collega die me soms wel eens koffie bracht of gewoon even kijken hoe het daar ging met mij. Maar die zie ik nu ook nog maar één dag in de week. Onze werkdagen matchen niet meer. En nog een andere collega die ook belangstellend is, maar voor de rest ben ik slechts ondersteunend personeel.
Verwacht dat mijn leidinggevende mijn werkplek op kantoor binnenkort ook aan iemand anders geeft - je zit er toch bijna niet meer. Of zoals mijn ex-man altijd zei: mark it on the wall.
Lunchpauze vind ik ook ingewikkeld. De meesten gaan in het winkelcentrum broodjes scoren en die dan wel samen opeten waar we lunchpauze kunnen hebben, maar hun tijden bepalen ze zelf en ik zit ook dan een groot gedeelte van de lunchpauze in mijn eentje mijn zelfgemaakte lunch op te eten.
Zelfgemaakt om niet in de verleiding te komen junkfood (zoals de collega's) te halen en ook om de kosten onder controle te houden. Ik denk dat ik als een vrij saaie voorspelbare ouwe muts overkom. Altijd dat lunchtrommeltje mee. Altijd fruit mee voor in de middag. Zo fucking verantwoord allemaal. Op korte dagen altijd een appeltje voor in de trein bij me, dan kan ik de tijd overbruggen tussen ontbijt en lunch (thuis dan).
Vooruit, soms ben ik erg laat door een late client en mis de trein of is er weer eens een bespreking precies rond die tijd. Dan mag ik van mijzelf bij de AH to go zo'n sandwichpakketje halen. Altijd volkoren, maar wel kant en klaar. En dan hopen dat ik die in de trein kan opeten en ik niet hoef te staan, want dan lukt dat niet natuurlijk. En niet hard smakken of kauwen, want dan stoot ik ook weer mensen tegen het hoofd zo begrijp ik. Het is wat.
Tsjonge...ik trek mijzelf zo de diepte van een zwart ravijn in. Niet doen. Niet zo persoonlijk maken. Onthoud nou eens hoe blij de meeste clienten met je zijn bij hun eerste contact. Dat is echt (van mijn kant dan). Dat is wat er toe doet.
Het heeft alles met 'Gezien worden' te maken. Besef ik heel goed. En ik voel me op die plek daar, door mijn collega's, letterlijk ongezien.
Dacht dat het gisteren al druk was in het OV, maar vandaag was dat nog veel erger. Propvolle bus vanochtend vroeg en gelukkig wel geleerd om plek in te nemen (ook als iemand lekker aan de buitenkant zit of zijn of haar tas op de lege stoel heeft gelegd) en kon nog net zitten, maar de rest na mijn halte moest staan. Niet leuk als je nog zeker 10 mensen per halte erbij ziet komen. Kreeg het bijna benauwd.
Trein idem, maar daarvan weet ik dat na de eerste stop, de meeste passagiers uitstappen en dan weer ruimte.
Op mijn werk vond één van de collega's van de opdrachtgever het nodig om zijn gehele fitnessregime door te nemen met een andere collega. Wel een uur lang gewauwel over hoe fit hij is. Denk de Hulk op pootjes. Krijg dan altijd het idee dat hij door zijn pik praat. Door testosteron gedreven.
Kan niet zeggen dat hij nu eindelijk eens zijn mond moet houden, want hij is geen directe collega. Sterker nog; ik had in het verleden al een aanvaring met hem toen hij ook mega-macho deed naar een client. Totaal onnodig, maar hij moest mij even vertellen hoe belangrijk hij in het gehele plaatje is.
Daar ben ik dan totaal niet van onder de indruk.
Nog een heel lang huilend, nou eerder krijsend kindje op de werkvloer. Ook gekmakend.
Dus blij dat ik in de middag thuis kon werken. Stil, geen afleiding en lekker door kunnen werken. Iets te lang, maar ja, dat doe ik zelf.
Zo enorm druk op de heen- en terugweg in het OV. Moest iedereen vandaag verplicht op kantoor werken of zo? Enfin. Ook weer overleefd. En dacht bij de bushalte dat ik al eten klaar had staan; alleen opwarmen.
Dat geeft lucht. Ruimte. Overzicht.
En straks Vera terugkijken. Ook fijn.
Wederom een lange dag op de andere werkplek. Aan het front zeg maar. Waar alle belangrijke piepeltjes etc kunnen 'zien' dat er iemand zit van ons kantoor. Ik overweg een opblaaspop. Kleed ik leuk aan en dan kijken hoe gezien ik word.
Jammer dat in de middag de opkomst Nul was. Geen zin op om de gemaakte afspraak te verschijnen. Worden allemaal aangeschreven en sommigen reageren dan ook door een nieuwe afspraak te maken.
Heb me wel voorgenomen me het zo comfortabel mogelijk te maken daar. En altijd, altijd op tijd weg. Al ben ik nog steeds de laatste, want iedereen spurt voor vijven weg en dan gaat de deur dicht en moet je via de dienstuitgang vertrekken.
Het verjaardagsfeestje, zeg maar feest, was zeer geslaagd. Locatie was heel geschikt, de kleintjes hadden lol, de ouders even niet hoeven opletten de hele tijd, hij had voor zeer goede catering gezorgd bij een toko in zijn oude woonplaats die iedereen kent als heel goed. Leuk te zien hoe goed ze zijn in organiseren van dat soort dingen en ook hoe hecht hun vriendenclub na al die jaren nog is. En dat die jongens mij ook nog kenden en vroegen of ik wist wie ze waren.
Nu mannen met baarden en kinderen. Erg leuk. Heel erg leuk.
Ook fijn dat mijn zus met mijn nichtje er was. Zijn vader met vrouw en kinderen; kortom een grote mix van alles en iedereen die ze dierbaar zijn.
Dochter komt me ophalen voor het feestje van haar nichtje en mijn jongste kleinkind. Ze appte dat de hele stad al op slot zit vanwege de Marathon en moest in de ochtend haar oudste dochter ergens brengen. Aan de andere kant van de stad. Lekkerrr.
Mijn rookalarm werkt uitstekend. Een boterham bleef haken in mijn broodrooster en dat gaf rookontwikkeling. Ik met mijn duffe hoofd had dat dus pas later door dan het alarm. Ging keihard af (gelukkig) Zeer goed te horen ook zonder gehoorapparaat in de oren. Nu de ramen en deuren overal open om door te waaien en die lucht (en rook) uit mijn huis te verdrijven.
En hoe dat kreng weer uit te krijgen? Hangt hoog aan het plafond.
Gelukt, met een stok (bezemsteel) en in het midden indrukken is uit.
Weten we dat ook weer.
Een aantal jaren terug kwamen ze die dingen op elke verdieping ophangen van de Woningbouwvereniging. Is verplicht. Batterij zou een levensduur van 10 jaar hebben.
Had ze net daarvoor zelf aangeschaft toen mijn zoon via zijn werk al diverse brand-oefeningen deed en realiseerde hoe snel je huis vol met rook staat. Doe nou maar Mam..En dus deed ik het.
Dit was de eerste keer dat ze afgingen.
Zoonlief belde nog heel vroeg dat hij me nu ook kon ophalen, maar dan moet ik me als een gek haasten en daar had ik gewoon geen zin in. En Nee (dank je) is ook een antwoord heb ik moet leren (al ben ik een trage leerling).
Wacht liever even op de afgesproken tijd (en ook die kan variëren door verkeersopstoppingen) op mijn dochter. Hoef ook niet als de allereerste er te zijn. En wilde nog wat dingen thuis doen en me rustig om kleden en wat make-up erop voor het feestje. Hun feestje, dus heerlijk als gast er zijn. Niet nog lopen regelen en redderen. En me daardoor nodig voelen. Ik ben de oma en dat is voldoende.
Wat me opvalt is dat ik wat rustiger in mijn hoofd ben qua financiële zaken (en gewoon alle zaken) rondom mijn moeder. Mijn broer heeft nu ook aan de andere bank zelf doorgegeven (de andere rekening courant regelde ik) dat hij Bewindvoerder is en ik zie die rekening dan ook niet meer terug op mijn app. Beter! Ignorance is bliss.
Ergens las ik ook dat mijn moeder nu oogst wat ze zaaide. Door nooit duidelijk te zijn over wat ze echt wil (zonder iemand voor het hoofd te stoten, behalve dan zichzelf). Dan is dit de consequentie. En wie weet is ze met haar demente hoofd wel helemaal happy met de situatie en blij dat haar zoon zo goed voor haar zorgt.
Moe, kwam gewoon mijn bed niet uit. Was al een paar keer wakker geworden, midden in de nacht en probeerde toch weer door te slapen. En weer wakker.
Wakker met regen op mijn raam en nog helemaal donker. Op werkweekdagen stond ik al bij de bushalte te wachten, dus nog maar een keertje omdraaien. Mag. Hoef voor niemand persé er al om 07.30 uur uit te gaan.
En dan heeeul laat. Als eerste bed afgehaald, in de wasmachine voor de witte was en dan later op de dag mijn herfstdekbed maar uit de kast halen, want nodig.
Ook mijzelf lekker gewassen onder de douche. Het symbool voor wakker zijn. En worden. Alles in de badkamer weer droog gemaakt, raampje open en nog steeds regen in de lucht.
Koffie met opgeklopte sojamelk gemaakt, met aandacht. Gebakken eitje in een vormpje gegoten, dus een klein rond eitje wat precies op een volkoren bolletje past. Met aandacht dingen doen betekent ook goed voor mijzelf zorgen.
Beneden de tuindeur opengezet. De geur van herfst, nattigheid en bladeren die vergaan, hangt in de lucht. Omdat het vrij windstil is, is het toch prettig.
Zo nog even wat kleine boodschappen halen en dan kijken of ik de kadootjes voor morgen heb ingepakt voor jongste kleinkind. Die herinnert zich uiteraard niets van haar eerste verjaardag later. Meer de ouders die blij zijn met deze mijlpaal. Kreeg net nog verzoek om even wat te kopen voor morgen, want zij gaan straks naar een dansfeest en geen tijd meer en helemaal vergeten.
Ook gedaan. Fijn ook dat ik het kon voorschieten, want er zijn tijden geweest dat dit mijn weekgeld was en dan op. Tikkie ook al verzonden op zijn verzoek.
Foutje; toch mijn gehoorapparaten indoen tijdens boodschappenronde. Jemig de Pemig zeg, wat een lawaai overal en wat PRATEN sommige mensen hard. (Dat wist ik natuurlijk al, op mijn werk zit ik iedere dag in de verbale diarree van sommige collega's van de opdrachtgever) Maar in mijn vrije tijd letterlijk even rust ervan graag.
Mijn bed weer fris en fruitig opgemaakt met herfstdekbed erin dus bijna nu al zin om erin te duiken en in het niets ondergedompeld te zijn. Heel lang.
Wat een lange dag zeg, de laatste werkdag van de week. En dan ook nog weer eens een verandering in mijn werkplek, want dat wil de opdrachtgever graag en die bepaalt.
En dan schijt mijn leidinggevende direct in zijn broek en voert dat soort veranderingen meteen door. Gelukkig was ik vorige week wel zo bij de les dat ik direct aangaf, net als alle andere collega´s nog steeds de optie wil behouden om thuis te werken. Sommigen werken 50% vanuit huis - lekker de maandag en/of de vrijdag en dan is het reizen naar de werkplek beperkt.
Mijn functie, die ik niet deel, zoals een soortgelijke functie bij de opdrachtgever, met meerdere collega's, vraagt dat ik elke dag er ben. En nu dus nog langere uren op die plek.
Zo leuk is heen- en weer reizen nou ook weer niet. Het kost vooral veel tijd. Maar dus nul optie om de hele dag thuis te werken want al vanaf dat ik deze functie uitvoer is er nooit gezocht naar een structurele back-up. Ja, de stagiaires, of de jongste bediende. Want zelfs ik heb recht op het opnemen van vakantiedagen.
Om even bij te trekken, want ik voelde de stress al optrekken en daar had ik zo geen zin in. Om beter het weekend in te gaan, keek ik op Netflix naar de serie : Nobody wants this.
Het regent nu stond er in de weersapp. Nou niks hier.
Regenjas jay or nee?
Nu nog warmhoudend in de koudere ochtend, maar als ik terugkom een soort van saunajas. Dus dan toch maar zomerjas aan.
Hier droog, in werkstad nat.
Maar daar is de stoep altijd nat, want elke ochtend geboen en geschrob van de diverse schoonmaakploegen van die stad. Of dat alleen bij het station is dat weet ik niet, maar valt me wel op.
Voor de rest blij dat het bijna weekend is. Heel drukke week en moet goed mijn kop erbij houden om niet door te draaien. En op tijd te stoppen.
Het hele team heeft zijn frustratie geuit tijdens een teamoverleg, maar onze leidinggevende zit ook klem. Hij moet mooie cijfertjes leveren, targets moeten gehaald worden en heeft nul invloed op het mogen aannemen van nieuw personeel en vooral dat men niet marktconform wil betalen.
Nou, hij zit een beetje klem. Een beetje maar hoor. Toevallig hoorde ik hem bijna spinnen toen hij hoorde dat hij een nieuwe auto mocht uitzoeken (denk wel een lease-auto). Makkelijk te paaien.
Een dagje trainen. Als het onderwerp interessant is, dan vind ik dit meestal wel een leuke dag. En als de trainer zaken goed kan vertellen, didactisch begaafd is, ook.
In mijn lange loopbaan heb ik het onderwerp van vandaag al een aantal keren als training mogen meemaken. De laatste keren vooral bij vrijwilligerswerk.
Vooral toen ik voor een landelijke telefonische 24-uurs helpdienst werkte. Die gaven altijd zeer goede trainingen. Investeerden echt in hun vrijwilligers.
Het is wel op een vrije dag dat ik de training volg; er was geen andere dag waarop dit kon. Dus die dag wel gecompenseerd (vorige week vrijdagmiddag en dan ook nog maandagmiddag) en ik hoop dat ik nog genoeg energie heb voor de supervolle werkweek, waarin alweer wijzigingen zijn aangekondigd vooral in mijn werkplek.
Trein heen haalde ik gelukkig nog net, de bus was traag, maar ik wist al waar ik moest instappen en de volgende trein had ik meer tijd om te halen en dan nog een mini-stukje lopen. Had de avond ervoor al koffie in mijn filterapparaat gedaan en water, dan kon ik dat meenemen, omdat ik al zag dat ik geen tijd had om dat vooraf te halen. Tenzij er vertraging zou zijn, zoals eerder deze week.
Goede training, leuk om andere collega's te ontmoeten, maar niemand doet mijn soort werk, ben de enige binnen het bedrijf. Kreeg mooie complimenten toen we met een trainingsacteur oefenden en ook weer wat zaken waar ik nog wat van kan leren. Nooit te oud om weer zaken bij te schaven.
Had er al rekening mee gehouden dat het warm zou worden, dus zomerjas aan en vestje wat uit kon in de de loop van de dag. En jemig...eind van de middag toen ik buiten kwam, was het inderdaad warm.
Volle trein en overstappen ging prima. Omdat de trein voor de trein die ik wilde nemen vertraging had, kon ik nog net mee. Olé!
Wel heul vol, maar nog zitplaats. En de bus naar huis zo mogelijk nog voller, maar ook zitplaats. Half uurtje eerder thuis dan normaal, maar de trainer was er een half uur later dan de afgesproken tijd en sommigen van ons kwamen echt van ver, dus we vertelden dat we graag een half uur eerder weg wilden. Fair toch?
Wel moe van de hele dag met je kop erbij zijn. Ook al eten klaar gezet, dus nog even maken en dan is dat weer een verantwoorde maaltijd en dan even niks meer.
Kon helaas niet bij de afscheidsdienst zijn van de moeder van mijn vriendin, maar hoorde van iedereen dat vooral het spreken van de kleinkinderen heel mooi was en ze het makkelijk afging.
Daarna was er condoleance gelegenheid in een restaurant aan de Amstel ergens. En daar kon en wilde ik graag bij zijn. Middag vrij genomen.
Dus uit mijn werk treinen en bussen en nog meer bussen en nog meer bussen. Was nog bang dat ik de eerste zou zijn, want zoals meestal toch vrij vroeg, maar ik zag al mensen naar binnen lopen en schoof gezellig aan bij een dame. Daarna kwam een buurman naast me zitten en een zus van de man van mijn vriendin.
Wat een gezellig samenzijn. Helemaal niet droef, maar haar leven vierend. Mijn vriendin vertelde dat haar moeder dat altijd het liefste wilde. Neem een glas wijn of bubbels op en van me en heb het goed.
Veel, heel veel mensen waren er.
Dat moest mijn vriendin en haar familie enorm goed doen. Zo geliefd haar moeder was, maar ook dat je dan gewoon komt. In goede en slechte tijden. Er was veel te eten, soep, sandwiches, gebak en sommigen bleven taartjes pakken. En koffie en thee.
Had vanochtend al waterproof mascara opgedaan, want veel te bang om toch weer geraakt te worden en dan erbarmelijk te moeten wenen. Maar dat was helemaal niet nodig. Zo kan het ook. Licht en luchtig en vooral, vooral liefdevol. Hoe zwaar is het altijd bij ons in de familie.
En hoe heerlijk om nog voor vijf uur al thuis te zijn. Dat voelt als spijbelen, vooral omdat ik mijn laptop op mijn werk liet staan, want teveel gesjouw dan. En ook omdat ik mijzelf ken. Dat ik dan toch stiekem ga kijken wat er nog allemaal ligt en erger nog, het ook nog ga bijwerken.
Of in mijn geval, even teruglezen wat ik al die jaren over mijn verjaardag heb geschreven.
Nou, haal "Ìk heb een heeeeeel zwaar leven"" van Brigitte Kaandorp maar uit de kast als ik dit allemaal lees. Mensch...wat maak ik het mezelf toch moeilijk. Tegen de ervaring in toch hopen dat dit jaar opeens collega´s interesse hebben in mij.
Ik ga mijn lidmaatschap van de feestcommissie (met maar één lid) opzeggen. Ze mogen het nu zelf onthouden. Na 3 jaar ben ik er wel klaar mee. Maar ook met mijzelf. Proberen sfeer te maken tegen beter weten in en dan stiekem hopen dat men dat OOK voor mij doet. Niet dus.
Dat doen we voortaan maar in de huiselijk kring, sfeer maken. Een stapje extra doen.
Bedankt voor alle lieve en minder lieve opmerkingen. Stel ik enorm op prijs, zoals jullie wel geraden hadden.
Daarom dus een knalrode lippenstift erop zaterdagmiddag. Zo dan! Even de innerlijke Marilyn Monroe wakker maken. Eindje verderop wat zaken voor mijn verjaardag gehaald en vanwege mijn verjaardag korting op de taart. Hoera!
Vandaag ook nog even lekker buiten een flink stuk van de heg aan de voorkant gesnoeid/gezaagd, tot de groenbak propvol zat. Zeker een meter aan lengte eraf. Vooral veel zaagwerk. Dat doet altijd goed. Noeste arbeid. Zichtbare arbeid.
En had me al voorgenomen om nu eindelijk eens een lekker soepje te maken. Ook altijd goed, veel groente erin en straks even de staafmixer erdoor. Niet moeilijk, wel lekker.
Al snoeiend zag ik de Spareribs-bezorgjongen op zijn elektrische fiets hier in de buurt een bestelling afleveren.
Zaterdagavond, geen zin om te koken. Ik ook niet echt hoor, maar ik wist dat dit een gezondere keus is. Goed gelukt die soep en heerlijk. Ook fijn dat ik dan voor morgen ook direct klaar ben plus overmorgen en nog een bakje in de vriezer.
In de ochtend ook direct de bonte was in de machine. Huis ruikt lekker daardoor en de wasmand weer leeg.
En nu, zondagmiddag zijn mijn volwassen kinderen weg met jongste kleinkind (de andere kleinkinderen zijn deze week bij hun vader). Wat gezellig. Niet urenlang, maar wel fijn. Hoe lang de jongste al weer is en dat ook zij binnenkort jarig hoopt te zijn. Mooie bos bloemen gehad en de aanzet tot een kadootje wat nog volgt. De plastic cover eromheen heb ik alvast. :)
Weer veel te gek.
En zo geweldig te horen hoe mijn dochter haar jongste halfzusje had uitgelegd dat een Fat bike stom is op haar leeftijd. En gevaarlijk. Maar de kinderen hebben hun vader waarschijnlijk al omgepraat, dus zullen ze binnenkort ook wel hun Fat Bike krijgen. Nu is mijn dochter kennelijk niet meer de coole oudere zus, maar een zeik-zus.
Op mijn werk, waar ik altijd denk aan mijn collega´s die verjaren en dan slingers regel en een felicitatie dus, wist niemand (meer) dat ik jarig was. Nul slingers die feestelijk boven mijn bureau hingen. Ook aan mij werd gedacht, ik tel mee.
Ok...het is enorm druk en zoals altijd hectisch. Maar bij mij ook. En nee, ik kondig het ook niet al wekenlang aan dat ik ga verjaren.
Leidinggevende wist het ook niet. Lul.
Hij heeft gewoon een spreadsheetje met al die data. Maar vindt het wel makkelijk als ik dat regel. En lift mee op hoe attent ik ben. Dat straalt op hem af, maar hij doet er geen drol voor.
Had wel een traktatie meegenomen, nadenken over wat ik goed kan vervoeren, heb nu al een halve hutkoffer en laptop mee dagelijks, bedacht waar de meesten van houden, maar was geneigd het in mijn tas te laten. Toch was het mijn dochter die me erop wees dat ik dat ook gewoon neer kon zetten en dat kon aangeven dat er wat lekkers staat voor bij de koffie, want jarig.
Dan moeten ze zelf maar kijken hoe dit overkomt.
De werkplek waar ik het meeste zit, daar heb ik wel getrakteerd bij de collega's. Dat is de opdrachtgever en zij weten niet wanneer ik verjaar. Daar heb ik het ook nooit over, dus duidelijk. En was leuk en aardig hun reacties te krijgen. En hun wens dat ik een leuke dag mag hebben. (Hoe dan?). En eentje die me vroeg hoe oud ik dan was geworden en dacht dat ik nog begin vijftig was. Ook al was het geslijm, toch blij met geslijm.
Besloot wel om, toen mijn leidinggevende me even apart nam in de ochtend (dacht nog om me te feliciteren), maar om iets over werk en de opdrachtgever door te geven, spontaan de middag vrij te nemen. Had de week erop dat al staan, als compensatie voor een trainings-dag op mijn vrije dag, maar baalde zo enorm en wist dat mijn motivatie nu geheel down the drain was.
Want mooi gekleed, met zorg, haren gedaan, make-up met zorg aangebracht en het was ook nog net droog gelukkig bij de heenweg en dat alles um somst. Niemand valt het op. Niemand. Gewoon onzichtbaar. Had ik natuurlijk ook een hoedje van papier op moeten doen met 'Jarig' erop!
Heb geen FOMO maar FOMB of gewoon F.
Niet erbij horen, vergeten worden, niet zo belangrijk zijn, jij hoort niet bij de club die gezien wordt, je telt niet mee, jij wordt als laatste gekozen (op school altijd bij gym, niet uit vrije wil, maar omdat ik over was). Ze moeten het maar met je doen, maar eerste keus ben jij nooit. Jouw werkplek is zelfs elders. Dus hoor je niets, zie je niets en moet je overal maar weer zelf achter komen. Of uitzoeken. Of uitvissen.
En toch weet ik dat ik dit heel goed kan omdenken.
Juist met mij hebben cliënten hun eerste contact. En krijg feedback dat het jammer is dat ze hun gesprek (wat ik inplan) niet met mij hebben. Juist daarom vind ik mijn werk prettig, door dat contact met mensen. Niet alleen maar administratie in een dossier bijwerken en weinig feeling voor een client, die je gedurende het proces nog maar zelden ziet. Client is een dossiernummer.
Daarom ambieer ik ook geheel niet een andere functie binnen mijn bedrijf, want ik zie dat dit voor mij heel doods is. Taken afvinken, dan kan er gefactureerd worden. En halen we ons target. Vrijwel nooit wordt er gezegd dat we meneer X goed hebben geholpen en hij nu wat minder zorgen heeft en blij dat hij nu kans op een beter leven heeft. Dat kan ook nauwelijks, want teveel dossiers in behandeling bij mijn collega's. Dan is de menselijke maat nog maar moeilijk te zien.
Dus weg van mijn werk na mijn ochtendshift. Vriendin gaf me aan dat ik me in de ochtend gewoon ziek kon melden en dan naar huis. Of haar huis. Lief aanbod, maar zo zit ik niet in elkaar, dus toch gewoon gewerkt.
Ook al is het retedruk, zo klaar mee, verder die ochtend. Geen zin in nep-interesse. Men had de jongste bediende met zijn bambi-ogen nog naar beneden gestuurd dat ik nog even boven moest komen , maar zo nukkig en zo geen zin in dat ik weigerde en aangaf mijn trein te moeten halen en doeiiiiii!! Ik ga niet nog even mee voor spontaan gedoe. La maar!
High maintenance gevalletje ben ik!
Haalde bij de Rituals mijn kadootje op. Dat was plezant. En ik liep er toch langs. Wel de trein gemist, maar dan maar het boemeltje. Nul haast. Wel te veel verwachtingen.
Belde mijn moeder me nog toen ik in de trein naar huis zat. Om me te feliciteren, want stond in haar agenda. (Maar dat zegt ze ook al heel lang, niet omdat ze zo blij is dat haar dochter jarig is). Fijn dat ze ook mijn nummer kon opzoeken en daadwerkelijk belde.
En zei ze dat ik dan maar even geld van haar rekening moest afhalen voor mijn verjaardag.
Dat gaat 'm niet worden, maar vertelde ik haar niet. Ik wil geen heisa met mijn broer of de rest voor die paar stomme euro's. Oh...heb ik al natuurlijk, heisa.
En toch nog maar weer 1,5 uur gewerkt thuisgekomen. Er ligt zo veel. Dan krijg ik het maandag weer extra druk, dus dan maar liever op een inspiratieloze verjaardag met wel één kaart in de post even doorknallen. Blij dat het af is. Niet voor mijn leidinggevende, maar voor mijn cliënten die hierop wachten.
Haalde wel een portie, zeg maar enorme portie verse sushi. Liep al twee jaar om die winkel in de winkel heen, met telkens als argument dat het te duur voor mij was. Ze maken het daar vers. En nu dacht ik dat het wel eens mocht. Eén keertje in een jaar een uitspatting mag wel toch?
Dat het heerlijk is, dat vergat ik maar even iedere keer. Vooruit nog een fles bubbels (gewoon Cava) erbij - doe iets leuks voor jezelf. Wees blij dat je deze leeftijd mocht halen.
Had mijn kinderen gevraagd langs te komen, die komen het weekend, eerder lukte niet. Hoop niet op bovenstaand soort feestje.
Baal van mijn nukkigheid en chagrijnige, verongelijkte boomergedrag. En dat ik kennelijk zo enorm graag een keertje ook in het middelpunt van de belangstelling wil staan. Best wel sneu gedrag. Beetje kinderachtig ook. Wilde ik soms met mijn snoeptrommeltje langs alle kantoortjes gaan en overal stickers van de leidinggevenden krijgen? En een feesthoedje dus.
En dan hier ook nog eens hengelen naar aandacht...
Had een tijdje terug dan eindelijk de formulieren ingevuld voor een periodieke gift. En in een retour-envelop gestopt. Hehe...ook weer geregeld.
Werd ik gebeld dat ik de formulieren van de ene stichting naar de andere stichting - voor dezelfde hersenziekte - had gestuurd en ze dit niet konden verwerken.
Twee?
Zijn er twee stichtingen die zich voor hetzelfde goede doel inzetten?
Apart.
Even telefonisch kortgesloten hoe wat en wie en gisteren ontving ik per post de formulieren en vulde die in twee-voud in en alweer in de retour-enveloppe.
Hoop dat ze mijn geld niet alleen aan kalenders of dat soort niet nodige zaken verspillen. Maar graag gebruiken voor onderzoek.
Kreeg in de post de kaart die het overlijden van de moeder van mijn vriendin aankondigde. Och, dacht ik. Want mijn vriendin heeft met heel veel moeite een plek in Nederland in een Verpleeghuis kunnen regelen en ook nog bij haar in de buurt. Ging het eindelijk weer stabiel met haar moeder en dus ook met haar.
Moeder woonde in Suriname bij een nicht in huis, die haar verzorgde, maar toen het nicht allemaal teveel werd iemand met Alzheimer verzorgen, moest er wat anders geregeld worden.
Haar moeder was een verzorgde goed uitziende vrouw. Hart op de tong maar wel altijd beschaafd. Mijn dochter weet nog steeds uit haar hoofd wanneer ze jarig is was. Net niet gehaald.
We zijn van een generatie waarin we onze ouders verloren hebben of gaan verliezen. En dan ons realiseren dat wij nu die laatste generatie zijn.
Toen ik haar belde konden zij en ik nog vrij droog bespreken hoe het allemaal gegaan was, maar opeens dacht ik dus aan wat mijn dochter altijd zei over haar verjaardag en was IK in tranen. Vriendin gaf aan dat ze al veel gehuild heeft deze week.
Heb een kaarsje branden bij de rouwkaart met een mooie foto van haar moeder op de voorkant.
Hing lang met mijn tante (heb er nu nog maar eentje) aan de telefoon. Ze stuurde een vrolijk mailtje over dat ze met mijn moeder naar een concert zou gaan. Gezellig. Gewoon overdag en in een kerkgebouw, dus bekende omgeving voor mijn moeder. Zij en haar man halen haar op en brengen haar ook weer thuis.
Heb haar proberen kort te informeren over de huidige situatie met B ewindvoering etc. Zij vond de keus voor mijn broer van mijn moeder ook nogal apart, want zolang ze hem kent schipperde het niet tussen hem en mijn moeder.
Mijn tante is nogal langdradig en haalt er dan van alles bij en wil eigenlijk vooral zelf praten (alle verhalen gehoord over haar kinderen en kleinkinderen, ach..zij wil ook gehoord worden denk dan maar), maar gelukkig ken ik haar ook al langer en kon een beetje mijn verhaal kwijt. Ze erkende dat dit alles me verdriet moest doen. En dat, die erkenning, dat voelde fijn. Dat had ik even nodig.
Want behalve hier, praat ik vrij weinig over dit soort zaken. Op mijn werk al helemaal niet. Op het moment dat je daar een leuke klik hebt met iemand, dan verdwijnen ze weer naar beter betaalde horizonten.
Gisteren was een drukke dag en zoals het heurt kwam er net voor vijven een spoedgeval binnen (een uithuiszetting). Gaf aan de stagiaire aan, die de telefoon aannam, dat hij moest vragen dat die partij alles op de mail zet. En uiteindelijk bleek het (nog) geen spoed te zijn. Dus paniek om niets. Want dan moet er binnen 2 dagen een gesprek zijn en alle stukken zijn verzameld en een verzoek bij de rechtbank worden neergelegd. Veel extra werk voor collega's dus die nu al helemaal tot de max vol zitten.
Alweer een ziekmelding. Stagiaire voelde zich ook al niet lekker.
Wel blij dat ik in de middag thuis werkte en dus niet een soort van gedwongen was om een latere trein te pakken door die spoed. Nu hield ik alsnog later op dan gewoonlijk, maar was ik al thuis. Dan is het laptop opruimen en twee stappen verder naar de keuken. Of twee naar de kapstok om mijn jas te pakken en nog even een boodschap te halen en te merken dat het heel zacht was buiten. Heerlijk zeg, mijn zomerjas kan nog prima nu.
Goed mijzelf in de gaten houden dat ik dit blijf volhouden en er nog energie overblijft voor de aangename dingen in het leven.
Wel koppijn vanochtend, ondanks zeer lange opstarttijd vanochtend. Zelfs een onder de douche playlist aangezet op Spotify.
Kom op; de zon zit ergens achter de wolken te schijnen en verrek; nu piept hij (zou Robert Jan, de Schotse lord) zeggen zomaar door de wolken heen. Zet de tuindeur lekker open en ruik de herfst. (En kijk even niet naar het te lange, natte, gras. Wel heel groen!).
Kopje koffie, wat administratie zaken afhandelen en straks een bestelling ophalen van een leuke winterbroek. Weer nieuwe inspiratie voor combinatie's deze winter.
En dan ook kijken wat eruit kan, want nieuw erin is ook kijken wat je niet draagt, niet meer bij me past en dat uit de kast halen. Nog niet wegdoen, soms draag ik het weer wel het jaar erop. Is mijn stemming anders en zie ik toch mogelijkheden.
Was al aan het inpakken, want wil beter letten op mijn werktijd, dus niet te lang doorgaan. Ook niet te kort, maar daar is nooit sprake van.
Nog even snel naar het toilet en dan inpakken en wegwezen. Zegt mijn collega dat de leidinggevende gevraagd had of ik even bij hem langs kwam.
Nee.
De hele dag de tijd gehad en niet wachten tot 17.00 uur om dan ook mij nog even van alles en nog wat te vragen of mede te delen.
Dus ik pakte mijn laptop in en toen kwam hij naar mij toe. Hij zag dat ik aan het inpakken was en dan toch nog even zijn verhaaltje vertellen. Had hij prima ook op de mail kunnen zetten. Maar ik bleef niet dralen of hangen, pakte mijn jas en vertrok. En Fijne Avond...Toedeledokio!!
De rest die later dan ik binnen kwam rollen was allang weg. Echt...ik doe iets fout hoor.
En dan moet ik mijzelf ook aanleren om niet pas om 17.00 uur alles te stoppen en dan alsnog een kwartier later te kunnen vertrekken.
Bijzonder was dat de treinen en de bussen allemaal zonder vertraging reden. Heerlijk. En één van de kleindochters alweer vier jaar mocht worden.
Zelfs de wekker gezet, want wilde optimaal genieten van een vrije zaterdag. En werd 2 uur voor de wekker wakker op mijn werktijdwekkertijd.
Podcast geluisterd, maar ik dommelde niet meer in.
Douchen en de dag beginnen.
Sinds een lange tijd weer gedroomd en onthouden. Dus schreef ik 'm maar op. Want meestal voorspellend. Kan ik achteraf teruglezen of het klopte. Ik ben mijn eigen Jozef.
Wat wasgoed opruimen. Wat lummelklusjes in huis gedaan en in de middag was het zonnig en zelfs warm in de zon, dus even de bus naar de grote stad en naar iets kijken voor de Kinderboekenweek.
Wilde even snel naar een leuk en lief kinderboekenwinkelpand, maar jemig wat was het druuuuk in de stad. Na mijn aankoop (advies gevraagd of dit geschikt is voor oudste kleindochter), rondje terug langs de lekkerste ijsmaker in de stad. Die gelukkig nog open was en daar een heerlijk ijsje gegeten op hun terras. Ook daar druk en dat snapte ik helemaal. In de winter zijn ze gesloten en ik weet niet wanneer hun winter begint. Dus nu ervan genieten nu het nog kan.
Geniet altijd van het mensen kijken en dat kan helemaal goed op zo'n drukke plek in die winkelstraat. Kocht ook nog een winterachtige trui (dat vind ik dan, want ik heb het nooit snel koud, dus heel dik hoeven die truien niet te zijn) mooi donkerblauw. Dat staat net wat beter dan zwart.
En besloot al voor de aankoop niet eerst naar de prijs te kijken. Doe nou maar. Kon die prijs trouwens niet eens vinden, maar dat was omdat ik te lui was om mijn leesbril uit de tas te halen. Prijs viel mee. Zag ook een leuke blazer, maar zocht eigenlijk van dat soort stof een broek voor de winter. Die hadden ze niet, maar de dame achter de toonbank liet me in de catalogus een model zien wat veel had van wat ik zocht. Altijd fijn als er meegedacht wordt. En is altijd zeer goede kwaliteit daar dus ik shop er al meer dan 30 jaar.
Alleen truien met beertjes en strass-applicaties laat ik aan me voorbij gaan. Niet mijn ding. Ook niet echt van de bloemetjes. Bijtjes ook niet.
Weer teruggelopen naar de bus, kon daar ook in de buurt wel een bus pakken huiswaarts, maar meer kans op een bus op de instapplek. Liet ik daar toch maar de eerste bus aan me voorbij gaan. Zo druk dat je moest staan. Dat doe ik al in de werkweek, dus pak ik dan wel de volgende, die is dan meestal vrij leeg, vooral omdat deze ook al vertraagd was. En ja hoor. Plek genoeg. Heerlijk.
De andere helft van Signora Volpe op BBCFirst teruggekeken in de avond en de film De Terugreis op Netflix (aanrader!) en alweer op tijd naar bed met een extra Fleece dekentje van beneden, las dat het vrij koud zou worden, want moest eigenlijk mijn herfstdekbed uit de kast trekken, maar te lui. En de tip die ik van een lieve vriendin kreeg om sokken in bed aan te doen. Dat houdt ook warm.
Heerlijk geslapen. Iets te heerlijk, want weer laat wakker. Maar ach, dan heb ik dat waarschijnlijk nodig. Niet miepen nu hoor!
Straks even een bibliotheekboek terugbrengen, rondje fietsen. Wat administratieklussen doen die echt vandaag af moeten, die broek bestellen en vooral genieten van het Niets Moet perse. Ook niet wat ik denk wat zou moeten.
Wel blij met zoveel commentaar. Dat ik gelezen wordt en zelf plezant gevonden. Dat doet me goed, want voel me vaak nogal onzichtbaar bezig.
De dag begon, bijna routine, met een vertraging van mijn trein naar mijn werkplaats, pas op het perron zichtbaar. Niets aan te doen. Braaf wachten.
Op mijn werk deed de software niet wat het moest doen. Dus kon ik in de middag niets verzenden via dit systeem of aanpassen. Bleken meer mensen last van te hebben.
Werd bijna gek van de hoeveelheid aanmeldingen. Het blijft maar komen. En ook vandaag weer iemand die net 5 minuten voor mijn balie zou sluiten zich wilde aanmelden.
Op tijd gestopt om mijn trein te kunnen halen en dan lekker naar huis. De zon schijnt zowaar. Niks van gemerkt als je de hele dag aan de telefoon hangt of achter je laptop.
Wel voldaan gevoel, want toch maar niet nog even doorgegaan om echt alles ingevoerd te hebben. Dat komt volgende week wel weer. Men moet ook inzien dat het teveel werk is voor de hoeveelheid uren die ik werk.
Maar nu even niks. Kaarsen aan, naar 2 voor 12 kijken en denk dat ik op tijd naar bed ga. Oh, dat is ook al routine.
Mijn blogs zijn zo saai, dat ik er zelf in slaap bij val. Ik beleef niets, ga nergens heen wat interessant is of opwekkend is. De weekenden ben ik al blij dat ik niet om 05.30 uur de wekker hoor en doe ook niks bijzonders.
De treinen die ik neem hebben standaard vertraging, dus ook al saai en voorspelbaar.
Geen uitjes
Saai, saai, saai. Denk dat ik maar stop.
Inspirerend is het ook niet.
Humor ook ver te zoeken.
En dan zit ik als een oud besje ook nog een sjaal voor mijn jongste kleindochter te breien.
Mijn ochtend?
Wekker om 05.30 uur. Hoef nog niet echt eruit. Even kijken wat voor weer het zou zijn in Den Haag en dan wel of niet regenjas aan. Wel of niet make-up op (of later op mijn werk erop doen, geen Panda-ogen onderweg in druipende regenjas, die de stoel natmaakt uiteraard).
Naar het toilet en dan graag direct no 2 produceren en daarna lekker schoon douchen. Oh ook nog haren wassen, want haar zit stom vanochtend. Heel laat door alles. Toch haar droogfohnen en dan maar een trein later. Ben ik nog steeds ruim op tijd. Oh..kan nog mijn gewone bus en trein halen. Maar eerst nog de Groenbak aan de weg. En, ook saai, elke ochtend een bak havermout met lijnzaad en diepvriesvruchten en sojamelk eten. Even warm maken en klaar.
Fiets bij de bushalte onder een afdakje geparkeerd, niet vergeten lichten uit te doen. Bus gehaald en zelfs nog een zitplek, tussen alle mensen die op reis gaan met hun hele outfit in 3 grote hutkoffers, grote tassen, rugzak en drugsdealer/tasje.
Nog tijd om een leuke kaart voor kleindochter te kopen. Want de post doet er steeds langer over. Dus moet echt op tijd in de bus.
Heel druk, dus ik ga wel op een klapstoel zitten bij de deur. Volgende station stroomt de trein leeg en kan ik op een normale stoel/bank zitten.
Op mijn aankomststation zie ik een zwerver lopen, buiten op blote voeten. Geen jas ook. Vraag me af of hij schoenen zou willen en welke maat hij heeft. Brei ik voor hem ook wel een sjaal.
Werkplek ben ik zoals altijd de eerste. Kan ik wel even rustig opstarten en koffie halen. Maar ook werk doen. Maak een praatje met de schoonmaakster. Die zegt dat ze hierna lekker vrij is. Welverdiend hoor.
Na een half uurtje vertrek ik naar een plek die ze nu Frontoffice noemen. Het front zeg maar. Waar sommige collega's het liefste zich verstoppen in de loopgraven, lees achter hun beeldschermen.
Het blijft maar aanmeldingen regenen, mensen die een gesprek willen. Of zich aan mijn frontdesk melden. Geen woord Nederlands kunnen spreken maar wel hulp nodig hebben.
Blij dat ik vroeg koffie heb kunnen drinken, want de rest van de ochtend geen tijd ervoor. Na mijn shift, pak ik mijn laptop weer in en ga richting station om daarna thuis te werken. Ook deze trein is weer propvol, maar gelukkig weet ik als ik helemaal achterin instap, er nog plek is. Stik onderweg bijna in mijn appeltje, als een oud Sneeuwwitje. Maar dan zonder Prins.
Bus rijdt net weg, volgende komt wel weer en ook die is vol, maar gelukkig nog plek. Dat was de ochtend.
Lees een goede reden (van neuro-psycholoog Erik Scherder om meer naar een museum te gaan dan ik nu doe:
“Ik zeg altijd: kunst en cultuur zijn enorm belangrijk voor je ontwikkeling. Je moet je hersenen uitdagen met zoveel mogelijk verschillende prikkels. Ga dus vooral met je kids naar het museum. Kinderen bouwen zo meer reservecapaciteit op in hun hersenen. En volwassenen houden hun brein dankzij kunst beter op peil.”
In de trein terug vanaf het hoofdkantoor van mijn werkgever, dus andere route, stapte er iemand in onderweg die ik direct herkende. Een client. Die enorm in de ontkenning zat bij eerste contact en het over vrinden in High Places had.
Stapte in op een plek waar veel van dat soort vrinden zouden kunnen werken.
Paste ook goed in de uiterlijke schijn van die omgeving qua outfit, bril etc. Alleen de supermarkttassen met documenten wat minder.
Aarzelde of ik hallo moest zeggen, want wilde haar niet in verlegenheid brengen. Maar ze bleef wegkijken en als een haas ook de trein uit.
Vond het apart, maar is niet aan mij om als een detective het ware verhaal te ontrafelen.
Beetje duffe dag. Waarschijnlijk omdat het gisteren een extra lange en intensieve dag was. Dus daarom een was in de machine gegooid, nadat ik tamelijk laat mijn warme bed verliet. Wassen en die was ophangen geeft me altijd een positief gevoel. Zomerjassen op zolder gehangen. Alle vuilnisbakken verschoond, administratie gedaan, wat pakketjes klaargemaakt die al lang verzonden moesten worden en nu ook echt doen dus! De bak voor plastic afval is ook weer geleegd. Hoera.
Ook een voordeel van een pakketje brengen: dan spreek ik iemand.
Was gezellig, want ik kocht ook nog een kadootje voor binnenkort jarig kleinkind. Uiteraard een boek. En hoorde van de dame achter de kassa dat zij binnenkort tante hoopt te worden en hoe enig haar dit lijkt. En hoe leuk haar moeder dit ook vindt en al een hele kinderkamer heeft ingericht in haar eigen huis.
Belde ook nog met de oudste vriendin van mijn moeder, die ik al jaren tante noem (gebruikelijk in die tijd). Ze gaf me aan dat ik door het besluit van de rechter misschien wel bewaard ben gebleven voor andere zaken. Nare zaken maar in ieder geval was haar advies nogmaals om het lekker achter me te laten. En de rest de regelzaken fijn zelf te laten regelen.
Nu aan het breien voor het jongste kleinkind. Breien heel lang al niet meer gedaan. Jammer, want ik geniet daar wel altijd van. Creatief bezig zijn. Ook daarin speelde het gedoe rondom de zorg voor mijn moeder een rol. Nul focus voor andere zaken. Het slokt(e) me bijna helemaal op.
Veel later thuis dan gewoonlijk door een training voor iedereen op het hoofdkantoor. Vond het wel interessante materie over reptielenbrein etc. en dat begrip kende ik al, maar leuk nu uitgelegd hoe mensen met geldstress besluiten nemen.
Altijd jammer dat sommigen dan roeptoeteren dat ze er niks aan hadden. Want wij werken anders. (Ja, met minimale aandacht voor de client, maar wel voor de processen vind ik). Maar goed, mij ging het om kennis op te doen en dat lukte.
Heenweg waren heel veel treinen gecancelled op mijn vertrekstation. Ook mijn richting op, maar gelukkig mijn intercity niet. Mazzel!
Wel ietsje vertraging, maar ach...die paar minuten kunnen er nog wel bij.
Terug ook vertraging, maar ook dat boeide me niet (meer). Ik was op weg naar huis en niemand die op me wacht, dus dan maakt het al helemaal niets uit.
Was de enige weer die met OV naar huis moet en heen wel met een collega mee kunnen rijden, maar terug was ze al eerder naar huis voor haar katten. En ik pakte dus een bus naar het station in die stad (was er al eerder geweest en paar keer en dat hele gebouw is op auto's ingericht, niet op voetgangers) en ook die hadden vertraging stond aangekondigd. Nou ja, maakte een praatje met een dame die met een rollator op een bankje zat te wachten.
Hoe het hier zo mooi is en hoe leuk die huizen aan de overkant zijn. Ja, dat vond ik ook altijd. Heel schattig. Ze woonde al 60 jaar in de buurt vertelde ze en beviel haar nog steeds goed al woont ze nu in een verpleeghuis en ze wees waar.
Toen de bus eindelijk kwam vroeg ik of ik kon helpen met de rollator. Ze moest lachen, want wacht helemaal niet op een bus, maar zat lekker op dat bankje te genieten van de omgeving.
Grappig toch! We moesten allebei lachen.
Misschien was ze wel ontsnapt van de gesloten afdeling en genoot even van haar vrijheid. Wel fijn een huis in de stad en niet, zoals tegenwoordig al te vaak te zien is, aan de randen van de de stad. Lekker efficient.
In de trein was het heel druk en vol. Ik zag een plekje bij 3 Surinaamse jonge jongens. Die vertelden van A. Hazes te houden. Weer lachen. Dat voelde prettig even je verbonden voelen.
Op de heenweg vorige week had de trein bij vertrek vertraging. Dacht nog even dat ik snel koffie kon halen, maar opeens toch geen vertraging. Onderweg weer wel, want de vertraagde stoptrein, die reed voor ons uit. En die stopt overal uiteraard en dan is het wachten op een stuk spoor waar men langs de stoptrein kan.
Dan maar koffie op mijn werk halen. Die is van minder goede kwaliteit dan die van de vorige aanbieder, maar op de werkplekken waren er verschillende opties. Slootwater, koffie, extra goede bonenkoffie met keuzes uit diverse soorten melk.
Nieuwe aanbesteding geweest nieuwe leverancier. Denk goedkoper, want mindere kwaliteit.
Enfin, op de terugweg hetzelfde vertragingseuvel. Waardoor de trein wel 15 minuten vertraging opliep.
Duurde het nog langer voordat ik die brief kon lezen waar ik het van de week over had en die in de postbezorging ook al vertraging had.
