Hing lang met mijn tante (heb er nu nog maar eentje) aan de telefoon. Ze stuurde een vrolijk mailtje over dat ze met mijn moeder naar een concert zou gaan. Gezellig. Gewoon overdag en in een kerkgebouw, dus bekende omgeving voor mijn moeder. Zij en haar man halen haar op en brengen haar ook weer thuis.
Heb haar proberen kort te informeren over de huidige situatie met B ewindvoering etc. Zij vond de keus voor mijn broer van mijn moeder ook nogal apart, want zolang ze hem kent schipperde het niet tussen hem en mijn moeder.
Mijn tante is nogal langdradig en haalt er dan van alles bij en wil eigenlijk vooral zelf praten (alle verhalen gehoord over haar kinderen en kleinkinderen, ach..zij wil ook gehoord worden denk dan maar), maar gelukkig ken ik haar ook al langer en kon een beetje mijn verhaal kwijt. Ze erkende dat dit alles me verdriet moest doen. En dat, die erkenning, dat voelde fijn. Dat had ik even nodig.
Want behalve hier, praat ik vrij weinig over dit soort zaken. Op mijn werk al helemaal niet. Op het moment dat je daar een leuke klik hebt met iemand, dan verdwijnen ze weer naar beter betaalde horizonten.
Gisteren was een drukke dag en zoals het heurt kwam er net voor vijven een spoedgeval binnen (een uithuiszetting). Gaf aan de stagiaire aan, die de telefoon aannam, dat hij moest vragen dat die partij alles op de mail zet. En uiteindelijk bleek het (nog) geen spoed te zijn. Dus paniek om niets. Want dan moet er binnen 2 dagen een gesprek zijn en alle stukken zijn verzameld en een verzoek bij de rechtbank worden neergelegd. Veel extra werk voor collega's dus die nu al helemaal tot de max vol zitten.
Alweer een ziekmelding. Stagiaire voelde zich ook al niet lekker.
Wel blij dat ik in de middag thuis werkte en dus niet een soort van gedwongen was om een latere trein te pakken door die spoed. Nu hield ik alsnog later op dan gewoonlijk, maar was ik al thuis. Dan is het laptop opruimen en twee stappen verder naar de keuken. Of twee naar de kapstok om mijn jas te pakken en nog even een boodschap te halen en te merken dat het heel zacht was buiten. Heerlijk zeg, mijn zomerjas kan nog prima nu.
Goed mijzelf in de gaten houden dat ik dit blijf volhouden en er nog energie overblijft voor de aangename dingen in het leven.
Wel koppijn vanochtend, ondanks zeer lange opstarttijd vanochtend. Zelfs een onder de douche playlist aangezet op Spotify.
Kom op; de zon zit ergens achter de wolken te schijnen en verrek; nu piept hij (zou Robert Jan, de Schotse lord) zeggen zomaar door de wolken heen. Zet de tuindeur lekker open en ruik de herfst. (En kijk even niet naar het te lange, natte, gras. Wel heel groen!).
Kopje koffie, wat administratie zaken afhandelen en straks een bestelling ophalen van een leuke winterbroek. Weer nieuwe inspiratie voor combinatie's deze winter.
En dan ook kijken wat eruit kan, want nieuw erin is ook kijken wat je niet draagt, niet meer bij me past en dat uit de kast halen. Nog niet wegdoen, soms draag ik het weer wel het jaar erop. Is mijn stemming anders en zie ik toch mogelijkheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten