Afstapje

De kleindochters werden gebracht voordat het werk van dochter begon. Gezellig. Ze haalden direct de tekenblaadjes en glitterpapier etc te voorschijn en knipten dat het een lust was. Af en toe wat aan eten erin gooien en zij gingen gezellig - vooral dat! - lekker door. Met fantaseren en spelen.

Het bleef grijs buiten, maar toch eruit. Lekker rennen, gieren en lachen en schommelen en weet ik veel wat. 

Toen was het tijd om naar hun huis te reizen. Met de bus, de trein en weer een bus. Ze genoten van de reis, helemaal voorin de bus uiteraard. De oudste beetje bang voor vuurwerk (wat er alleen ver weg was). 

Op het station vergat ik dat er nog een afstapje was en viel dus lekker op knie en pols. Niets gebroken zo te merken, maar ik lag daar wel voor schut. Vond ik vooral zelf. Kon me ophijsen aan een trapleuning, die vanuit mijn ooghoeken al liggend zag. 

Een aardig heer hielp spontaan ook mee. Moest bijna janken van ontroering dat hij aanbood me te helpen om overeind te komen. Mensen vroegen zelfs of ze assistentie moesten bellen. Oh God...lag ik nou zo oncharmant mevrouw Wijdbeens en Zeester tegelijkertijd na te doen?

Ik krabbelde op. Jongste kleinkind was geschrokken dus ook huilen. Och germ. Ga je ook een keertje oppassen!

Enfin. Alles liep daarna goed en op rolletjes. Waar ik niet zo blij mee was dat ze allebei op het tablet doken en voor niets meer oog hadden en elkaar bijna de tent uit joegen want uiteraard gunden ze elkaar niet even tijd erop. 

Had dat ding met liefde het raam uit gegooid. Bij mij talen ze er totaal nooit om. Nooit. 

Mijn dochter vroeg of ik ondertussen het eten kon opzetten, toen ze thuiskwam konden we snel eten, dochterlief was ook weer thuis uit zwemles en werd onder de douche gebonjourd en haar haar werd gewassen en geborsteld (au!) en weer in een vlecht gedaan. 

Dochter bood aan me naar huis te brengen. Dat wees ik eerst nog af, maar vooruit; laat ik ook eens verstandig zijn. 

Nu kak ik een beetje in. Pijntjes her en der, dus op tijd slapen, want morgen nog een hele volle en drukke werkdag, waar ik nul zin in heb. 

De ballen

De Kerstboom in het bos was weer versierd tijdens de Kersttijd. Zo leuk om te zien. Om iets te hebben om naar toe te gaan op Eerste Kerstdag. Even naar buiten. Blijf dat nog altijd even iets moeilijks vinden, alsof het lijkt dat iedereen op zijn minst daar in paren loopt, of met meer. Toch weet ik en snap ik dat dit goed voor me is. Gaaaaan!!

Zoon was met zijn gezin naar schoonfamilie. Hij gaf aan dat ik wel mee mocht komen van ze, maar nee, dat trek ik even niet. Ze zijn heel erg aardig en nuchter, maar dit voelde echt als vijfde wiel aan hun familiewagen. En ook niet weg kunnen gaan wanneer ik wil. 

Dank u. Liever niet. 

Kinderen van dochter waren bij hun vader. Dochter heeft beide feestdagen extra gewerkt. 

En ja, dan is de consequentie alleen zijn. Als je alle uitnodigingen afwijst. Zet Andre Hazes sr (goed geschreven Rachel?) maar op.

Niet miepen dus - maak er wat van!

Lach in ieder geval wat vaker. Kijk maar eens naar je loonstrookje. Lachen!!

Wees blij dat de taart die ik maakte redelijk gelukt is. Keek naar een uitzending van Nigella in Amsterdam en ze maakte een taart met ontbijtkoek, gemberkoek volgens mij. Ik varieerde met de soort koek, er ging mascarpone en room in, maar het zag er totaal niet zo hoog uit als haar eindresultaat en toch blij ermee. Want kan het nog steeds, bakken (nou ja, weinig te bakken) en iets van niets maken. Voor niemand uiteindelijk. Nou nee, dat klopt niet, want gaf een stuk aan mijn dochter mee. 

Voor de rest at ik met Kerst een diepvries Pizza en een Tweede Kerstdag een Traybake met spruitjes en zoete aardappel (groenten in ieder geval). Had niet eens feestelijk eten gekocht realiseerde ik me. Ook prima. Voelde me al met al niet zo feestelijk. 

Hoorde van mijn zoon dat ze ook nog naar de Winter-Efteling met de hele schoonfamilie en aanhang zijn geweest. Gezellig, maar een kind van net één is daar nog een beetje te jong voor vind ik. Maar wat ik vind mag ik houden. 

Bovendien: Dat soort dingen kan ik überhaupt niet aanbieden. Gaat een beetje boven mijn financiële petje. 

Sliep onrustig; droomde dat ik mijn werk niet af kreeg, te weinig tijd (dat gaat kloppen). Nou ja, bedenken dus wat ik kan overdragen aan de vervanger tijdens mijn dagen vrij. 

Al die taken en taakjes op die naam zetten. Niet druk over maken. Vooral niet druk over maken. 

Vanmiddag was het heel prettig want mijn kinderen en hun kinderen namen mij mee voor een gezellig samenzijn. Kadootjes onder de Kerstboom weggehaald en meegenomen. Zij ook. Het was eind van de middag al helemaal vol en druk daar en vooral veel gezinnen met jonge kinderen (veel van die Ikea kinderstoelen die zo lekker je laten struikelen over de poten). Veel lawaai van kinderstemmetjes. Dus ik hoorde niet optimaal; te veel prikkels. En dat is nog een understatement. 

Praten met elkaar dat kon ik dus niet. Ook niet op de vraag hoe het met mij en de familie ging. Ik gaf aan dat ik dit nu ook niet wilde, door het teveel aan lawaai. Niet de juiste plek daarvoor.

Maar genoot vooral ervan mijn jongste kleindochter weer gezond aan tafel te zien zitten. Doodgeknuffeld door het middelste kleinkind, die helemaal dol op haar is. En oudste vermaakte zichzelf in de spelletjeskamer, tekenen en dat soort dingen. En uiteraard allemaal blij met hun kadootjes voor Kerst. 

Nu hoef ik me alleen nog weer op te laden op een dagje oppassen. Zin in één op één gesprekjes en dingen verzinnen die leuk zijn voor de dames. In de middag breng ik ze weer naar hun huis, want oudste zit op zwemles en haar vader haalt haar altijd hiervoor op. Dat doet hij goed en trouw. Wat fijn voor haar is. Heb ondertussen geleerd dat een man een klojo als partner kan zijn, maar wel een goede vader voor zijn kinderen is. 

Weet hoe mijn kleinkinderen genieten van iets simpels als een ritje met de bus en trein, dus dat is makkelijk verzonnen. 

Allemaal tegelijk

Het was druk op mijn werk. Waar de collega´s die er waren hoopten op wat rust, zodat men aan dossiers kon werken, was het bij mij weer eens Allemaal tegelijk melden. Weet niet hoe druk het op kantoor was. Maar bij mij was het bal.

Trieste verhalen, veel te veel voor vandaag. 

Druktemakers of relschoppers bij de ingang; Misschien ook wel een psychische aandoening en daardoor zo van de leg:

Bellen op de valreep voor een afspraak; 

Een Andre Hazes eenzame kerst in een notedop; Baan kwijt, vrouw en kind kwijt en weet niet waar te beginnen want ook nog schulden;

Radeloze ouder van een net-volwassen kind die grote-mensen schulden maakt, zonder dat te voelen. Lekker lang in zijn warme bed uitslapen en ouders zorgen wel voor de deurwaarders. Nul stress bro!

Hoorde vanuit mijn contact bij maatschappelijk werk dat die dame waar ik me zorgen over maakte, nergens op afspraak komt. Altijd met excuses, maar het is een patroon. Ook een speciaal voor haar gemaakte afspraak voor haar inkomen, daar verscheen ze niet. 

Dan is het ook een beetje klaar. Iemand moet zelf ook stappen zetten, beseffen dat het ook jouw verantwoording is. 

Wilde ik mijn jas dichtdoen, na die lange dag, kreeg ik de tweebaanrits, niet dichtgeritst. Ik weet dat ik dat alleen heb als er stress is. Alsof mijn ritsje dat aanvoelt. Zo...nu ga je ook lekker je trein niet halen.

Maar ik bleef redelijk kalm en proberen, proberen, wilde dat ik een kaars had om even langs de rits te halen, datt help meestal, maar goed: ik haalde de trein, er was plek, maar hij ging niet verder dan mijn eindstation. Gezeik met de rits duurde maar 10 minuten.

Bedacht dat ik nog iets voor de kleindochters wilde halen, maar daar had ik door de rits in mijn werkdorp geen tijd meer voor. Dus maar een omweg richting huis, andere bus overgestapt. Linea recta naar waar ik moest zijn en zoooooooooooooooooveel keus weer. En daar ben ik slecht in, maar ik moest keuzes maken. 

Van mijzelf dus.

Haalde ook nog net de bus richting huis na het shoppen (in één winkel, dus shoppen kan je het niet noemen). Hoera! En werd verwelkomt door een aantal pubers met vuurwerk. Oh ja..

Schnell naar huis fietsen, fiets in het schuurtje, relaxkleding aan, waterkoker vast opgezet voor de pasta die ik wilde maken. En dan nu helegaar niets meer voor vanavond. 

Kerstfilms

Gekeken op Netflix

Black Doves (alleen de setting is in Kerstsfeer, inhoud geheel niet of misschien toch weer wel, vanwege die liefde op vreemde plaatsen).

That Christmas - animatiefilm, maar gewoon lekker even nergens anders aan denken.

Op tv eigenlijk alleen de Slimste Mens bekeken. 

Sliep lang uit, of nee, ik was op werktijd wakker, maar besloot dat met Kerstmis dit niet echt hoeft. En sliep een gat in de dag of eigenlijk ochtend vervolgens. 

De oudste kleindochters waren bij hun vader, mijn dochter besloot te gaan werken, zodat andere collega´s vrij waren met Kerstmis. En mijn zoon was met zijn gezin naar de schoonouders. 

Het verhaal van mijn moeder is bekend. En daar had ik het toch wel tamelijk moeilijk mee, merkte ik. 

Dus toch maar een beetje hinkend op meerdere gedachten deze dagen. Maar niet ongelukkig, noch eenzaam. Wel alleen.

En dan op de avond van tweede kerstdag bedenken dat ik morgen wederom kan ontdekken of de NS op tijd rijdt, de trein lang genoeg is en naar mijn werk de hele dag. 

Hoe waren jullie Kerstdagen?

Fijne Kerstdagen

Hoop dat je het kan vieren op een manier die bij jou past. 

Image by Heike Tönnemann from Pixabay

Het zijn gelukkig 'maar' twee dagen. Vrijdag is het allemaal weer voorbij.

Sokken

Vanochtend vroeg, het was nog donker,  bijna van de sokken gereden door dame op een elektrische fiets. Zag de fiets, wel aankomen, maar de berijdster  ging dusdanig hard, met helm en stoer oranje pak, dat ik niet eens de bocht vanuit rechts kon nemen of ze schreeuwde het al uit. Zo hard dat ik het zonder mijn gehoorapparaten in, uitstekend kon horen. Had haar snelheid compleet verkeerd ingeschat.

Ging allemaal goed, maar kennelijk was ik en sloom en onzichtbaar, ondanks verlichting. Hoe symbolisch.

Fijn begin van de dag. Ik was al blij dat ik op tijd bij de bushalte was, want moest eerst nog een lading kerstkaarten posten. Van mijzelf dan. Gisteren te laat begonnen vanwege toen er pas zin in en in de avond regende en waaide het te hard, dus geen zin om weer eens natgeregend te worden.

Te weinig tijd op mijn vertrekstation om ze daar in een bus te gooien en in mijn werkplaats daar vertrouw ik de lichting van de brievenbus niet (eerdere ervaring).

Dus in de ochtend al rekenen, hoeveel extra tijd dat kost en ook zien dat het Vakantierooster nu geldt bij de NS, dus minder opties en die latere optie bestaat niet eens nu.

Het was wederom een kei-drukke werkdag. Wel een leuke sfeer want de helft is vrij met Kerst, dus of laatste dag of bijna laatste dag. 

En allerlei ongeplande zaken, maar ook weer overleefd. 

Zo blij dat de trein op tijd ging, met wat vertraging onderweg, maar dat is het nieuwe normaal en dat de bus ook redelijk op tijd liep. Wilde bijna even "leggen" (wat mijn Utrechtse Oma zou zeggen) in de bus, maar toch maar niet. 

En blij dat mijn soepje slechts opgewarmd moet worden en klaar. Altijd goed plannen en nadenken over simpele zaken als het avondeten. Ook het ochtend- en middageten trouwens.  Maar dat gaat prima. Doe het al jarenlang dus snap wat werkt ondertussen. 

Dat het vermoeiend is soms, vooral als de energie laag is, daar heb ik nu in deze donkere dagen een beetje last van. En last van mijn rechterarm. Teveel gemuisd denk ik, in een slechte werkhouding. Of gewoon teveel gemuisd. Te veel ingevoerd aan dossierinformatie. 

Tijd voor wat vrije tijd.

Je mot sollicitere!!

Of accepteren dat dit het is. Deze werkgever. Deze reistijden. Of eigenlijk de strubbelingen die je onderweg tegenkomt en daardoor voelt de reis lastiger.

Het voelt een beetje alsof ik op mijn eigen plek, dit blog, daar maar niet teveel over mag 'klagen'. Ik werk al sinds ik twintig ben he lieve mensen, dus in andere landen zou ik allang met pensioen mogen. Heb altijd gewerkt, ook toen mijn kinderen er waren. Altijd streven naar mijn eigen broek kunnen en willen ophouden.

Dus toch maar de vacatures bekeken die er zijn bij een werkgever dichterbij. Ik wordt in 2025 vijfenzestig (DV, Inshallah), dus hoe aantrekkelijk ben ik dan nog voor een werkgever die al weet dat hij nog maar 2 jaar gebruik van me kan maken.  Is dat realistisch?

Maar zonder proberen weet ik dat niet, dus toch maar in actie gekomen. Weer. CV weer oppoetsen, aanpassen aan de vacature, linkedIn up to date maken. De hele riedel weer en weer. Leuk werkje straks met de Kerst.

Misschien geeft het wel nieuwe energie. Het proberen. Dat wil ik in ieder geval doen, want zonder uitproberen weet ik het inderdaad niet. Of de markt nog op mij zit te wachten.

Of anders berekenen of ik iets eerder kan stoppen. (Vooruit daarvoor heb ik wel wat meer reserves nodig), maar dat het punt van niet meer hoeven werken voor geld dichterbij komt. Want wie weet vind ik het werken niet erg, zelfs interessant. Maar dan als vrijwilliger. Op mijn eigen voorwaarden. Niet op targets van veel gemaakte afspraken.

Zondagmiddag ook eindelijk de kerstboom uit het vet gehaald. En opgezet. Omdat het al schemerig leek, gaf het direct een mooi licht-effect in mijn huiskamer. En ben eigenlijk steeds minder in de boom aan het hangen. Een klassieke boom. Wit, rood, doorzichtig, zilverkleurig en wat natuurlijk materiaal.  En nog een setje ballen die mijn kinderen ooit op school maakten. 

Vond het prettig om te doen. Te zien dat ik echt genoeg heb - niets gekocht dit jaar. En ook geen behoefte aan nog meer en meer. Geniet van de gloed van kaarsen. 

Van een soepje op het fornuis.

Kerstkaarten schrijven (die bij de buren had ik deze week al in de bus gedaan).

Weten dat ik vrij ben na 2 dagen (nou ja, alleen de Kerstdagen) en dus maar 3 dagen totaal werken deze week (na de Kerst gewoon weer werken). 

Daarna ga ik aan de slag met o.a. solliciteren. Nu vooral weer drukte op mijn werk vrees ik. Met losse eindjes afknopen op verzoek van de leidinggevende. Die dat een paar dagen van te voren aangeeft. Lekker he. Maar te voorspellen dus geen overval.  En ik laat me niet gekmaken. Zeker niet voor de beloning in geld die ik daarvoor krijg. 

Het is fijn om de dag met weinig stress door te mogen en kunnen doorbrengen. Dat doet me goed. 

Positief nieuws

 Zo fijn om te horen en te zien dat jongste kleindochter al een stuk beter is. Nog niet helemaal 100% volgens mijn zoon, maar ze dronk weer en was vrolijk. 

Genoten van een theatervoorstelling die me vrolijk maakte. Jammer genoeg ging de dame naast me vertellen en op haar telefoon laten zien  dat er weer een aanslag op Kerstmarkt was geweest. Wilde juist helemaal even weg zijn van het alledaagse en lelijke die avond. Ging er verder niet op in en ze scrolde weer vrolijk verder. 

Langste dag nacht achter de rug, we gaan weer naar het licht. 

Op tijd op een mooie aanbieding van de Appie ingegaan. Nu moet ik in het nieuwe jaar wel erop uit. Gelegenheid creëren dus waardoor ik wel de deur uitmoet en leuke dingen beleef.

Salaris december is al ontvangen. Dat doet werkgever wel altijd netjes en op tijd. 

Aardige nieuwe  en waarschijnlijk maar tijdelijke collega vanuit de organisatie,  die ik in een paar dagen heb ingewerkt. Kennelijk luisterde ik goed, want ze vertrouwde me een aantal zaken toe, die ik al had ´gezien´. Hoop dat ze snel buiten onze organisatie aan de bak komt. Ze verdient meer salaris en uitzicht.

Bed afgehaald en lekker de witte was aangezet. Dekbedovertrek komt de volgende keer. Straks bed weer lekker schoon en fris opmaken. 

Onthouden om gisterenavond heul laat nog een bedankje voor de krantenbezorger boven de brievenbus te hangen. Het was meegenomen inderdaad. 

Was opgehangen. Ruikt altijd lekker en een groot gevoel van iets gedaan te hebben, 

Bovenverdieping gestofzuigd en bed opnieuw opgemaakt. Wil er eigenlijk rond deze tijd al inspringen, maar dat lijkt me niet zo ´gezond´. Voor mijn geestelijke gezondheid dan. 

Ondertussen lekkere domme Kerstsongs op Spotify op mijn gehoorapparaten horen. En meezingen. Niemand die t wat kan schelen dat ik waarschijnlijk heel vals zing. En in een geheel eigen bubbel zit. 

Eventjes droog, dus snel wat boodschappen gehaald. Toen ik thuis kwam begon het weer te gieten.

Postillon d'amour

Het was even rennen en vliegen aan het eind van een superdrukke en intense werkdag, met uiteraard weer vertraging op de terugweg bij de NS.

Maar ik bleef mezelf voorhouden dat ik het ging halen. Ik kan dit!

Had nog 15 minuten om thuis te komen, te eten en spullen te pakken. 

Thuis direct eten in de magnetron gemieterd. Wat ik de avond ervoor uit de diepvries haalde en al eerder kookte. Tas pakken die ik mee wil nemen, alles van werk-tas in uitgaanstas doen. En dan weer snel met de fiets naar de bushalte en de bus richting Schouwburg nemen.

Op tijd!!

Heel erg de moeite waard was de voorstelling. Extra punten voor het decor. Zo leuk, zo komisch en zo slim.

Mocht je nog kaarten kunnen krijgen; doen! Ik zat helemaal in de nok, maar had goed uitzicht en hoorde alles ook uitstekend en lekker een stoeltje aan het einde van een niet doorlopende rij, dus ook niet telkens opstaan en mensen voor laten gaan. 

Nu lekker naar bed, al lang geleden dat het zo laat was. 

Emotionele chantage

Familie kreeg van het "knooppunt Mantelzorg" voor mijn moeder een mailtje over verslag van de Keesmanager. 

En daarbij had schoonzus nog minstens een net zo lange tekst gezet. Met daarin de zin dat ze uiterlijk voor een datum  - die nu al verlopen was, maar binnen 3 dagen of zo, wilde weten wie met Kerst bij moeder (is niet haar moeder) is, want tweede kerstdag doet de allerbeste zoon het (het klonk alsof het inderdaad een opgave is, geen liefde voor je moeder). En anders vullen zij die dag in.

Of wij er rekening mee willen houden dat dit de laatste kerst is in haar huis. 

Wat een gevalletje van Emotionele chantage. Zo voelt dat voor mij. Dat als ik niet aan hun verzoek voldoe, dat ik dus dit op mijn bordje heb liggen. 

Voor mij heel duidelijk hoe ze hun masterplan laten zien. Zo snel mogelijk haar opruimen in een verpleeghuis. Voor Kerst 2025 bij voorkeur.  

Nu begrijp ik dat dit zo snel helemaal niet gaat. Daar hoort een indicatie bij en die heeft ze nog niet eens. (Nou ja, dat weet ik dus niet, want men houdt dingen onder de pet). Plus wachtlijsten. En dan moet je alsnog de hoogste indicatie krijgen. Daar is mijn moeder nog te goed voor, want woont zelfstandig en steekt de boel nog niet in de hens.

En dan aan het eind nog een officiële waarschuwing voor mij. Dat als ik me niet meer op hun manier uitdruk in mijn mail, dat ik dan geen inlichtingen meer ontvang van ze. Dat ze mij uitsluiten van berichtgeving.

Wilde hier direct met Fuck You op reageren, maar dat heeft nul zin. Ben ik alleen mijn frustratie even kwijt.

Sowieso hoor ik altijd alles achteraf, zo blijkt uit mijn laatste poging om even bij mijn moeder langs te gaan. Ik heb en krijg geen inzicht in haar dagelijkse agenda, die vol staat met zorgafspraken of dagbesteding. Ook daar wordt weer aan gemord. Nog meer naar de dagbesteding. Het arme mensje heeft nul tijd om lekker naar de vogeltjes buiten te kijken. 

Ik zou eerst moeten overleggen met schoonzuster of ik langs mag komen. Bij mijn eigen moeder! Dat weiger ik pertinent. 

Dus dan is dit het resultaat. Het maakte me boos, raakte mijn gevoel voor onrecht. Voelde me ook alleen en verdrietig. En hoe is het toch zover gekomen, dat zij alles bepalen? 

Maar snap dat ik hier niets en dan ook niets aan kan veranderen. Zij bepalen hoe het gaat met mijn moeder en welke zorg zij krijgt. Omdat mijn moeder nooit heeft beseft dat zij haar wensen echt moet vastleggen. Bij de notaris. 

Waar ik wel controle over heb is in mijn eigen leven dus zaken vooraf vastleggen. Hoe ik zou willen dat men met mij omgaat als ik zelf de zaken niet meer kan of weet. Of misschien er voor die tijd er tussen uit piepen. En hoe dat dan te regelen. 

Mevrouw Wijdbeens

Vaak zit ze bij mij in de bus. 

Een vrij jonge stewardess. 

Maar heeft kennelijk niet geleerd hoe je 'keurig' op een stoel zit, want dan zit ze altijd wijdbeens. En zit ze ergens in de bus, waar de stoelen hoger staan, dan kijk in zo in haar kruis.

Ook goedemorgen!  

Veroordelingsgesprek

Kreeg online een mooie tip van Japke, over hoe met die Eindejaars-gesprekken om te gaan (zeker gezien het feit dat ik nog minder dan drie jaar hier actief hoef te zijn. Hoezo ontwikkelen, carrière, ambities?). 

Onderstaande vond ik wel een grappig antwoord:

Het enige wat voor mij belangrijk is, is iets zinvols doen voor de mensen waar wij voor werken. Echt zinvol en begripvol zijn. 

Vanaf dat ik dit werk ging doen bleven er 8 uren open staan, - dat zou geen probleem zijn mijn 0,8FTE werken, maar die uren zijn nooit structureel ingevuld, dus werk ik in feite 40 uur voor een salaris van 32. 

Ook wetend dat niemand ook maar iets doet met aandachtspunten van personeel over wat management voor ons zou kunnen verbeteren. Keer op keer aangedragen en zonder met hun ogen te knipperen wordt er gezegd dat men erop terugkomt. En dan gebeurt dat niet. Of heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel traag en dan halfbakken. Of er wordt gezegd of wij wel beseffen hoe duur personeelskosten zijn? 

Inzien dat mijn leidinggevende nul invloed heeft, al heeft hij wel ambities om, geheel in lijn van The Peter Principle, een treetje omhoog te gaan en de titel Manager onder zijn naam te mogen zetten. Hij is dan ook steeds vaker afwezig, want besprekingen op het hoofdkantoor. Dat hij daar zichtbaar wil zijn en minder bij ons is een teken aan de wand. Dus ook minder tijd om de vibe op kantoor te snappen. 

Hij had een managementtraining afgerond (gewoon verplicht) en nu een certificaat gehad. Waarop ik zei dat we nu dus een gecertificeerde leidinggevende hebben. Hoera. (Hij leest (mijn) ironie slecht). 

Had daar waarschijnlijk wat zaken opgepikt en dat ging hij direct uitproberen. Zo koddig. Een teambuilding opdrachtje. 

En dan ook nog denken dat het nu echt anders gaat. Nee joh. Die onderlinge nijd, die is er nog steeds en ook niet van de vloer. 

Herinnerde me trouwens nog dat ik mijn Kerstgeschenk 2023 nog niet had verzilverd. Wist dus niet eens hoeveel dit was. Snel doen nog.

WhoopWhoop. Wel 25 euro!!! 

Van de opdrachtgever kreeg ik vorig jaar ook, onverwachts dus des te leuker, een Kerstgeschenk. Heel fijn. 

Heel slecht geslapen, werd iedere keer wakker. Mijn jongste kleindochter heeft een longontsteking sinds het weekend en aan de medicatie, zo jong als ze is. Maar het duurt lang voordat er vooruitgang te zien is. 

Dus dan vraag ik me ook af of ik dan wel iets leuks mag gaan doen. Want weet van de oudste kleindochter dat ze ook maar al te vaak rond de feestdagen toch opgenomen moest worden. 

Dat triggert ook zaken uit het verleden, waar ik een uitje zou gaan ondernemen, aangekleed en al en bericht kreeg dat mijn zoon (weer) in het ziekenhuis lag. En hem daar kermend van de pijn aantrof en het heel lang duurde voordat men de oorzaak had ontdekt. Spoed-operatie in de nacht en paar dagen in coma gehouden. 

Nieuw dienstrooster

Geweldig! Mijn normale trein vertrekt nu 6 minuten eerder en komt op dezelfde tijd aan als in het oude dienstrooster. Kennelijk al vertraging ingebouwd. Geen extra stop.

Bussen vertrekken ook op andere tijden, dus dan zou ik nog vroeger van huis moeten om te vroeg, met het oog op vertragingen, uitval etc, een kwartier voor aanvang werktijd aan te komen.

Tijd voor verandering dus. En ja, later zijn de bus en de trein nog voller en minder kans op een zitplaats. Dat moet dan maar. Dan maar hangen in de hengels. Fijn met zware tas en laptoptas (ook te zwaar, is een soort draagbaar kantoor, met dank aan de fucking flexplekken, waar ik geen afsluitbare kast heb).

Maar ik trek het moeilijk merk ik. Vroeg op, in het donker weg, in het donker thuis en dan een korte avond nog maar, waarin in nul energie heb om nog iets leuks te doen, - hoe hebben mensen tijd voor een hobby buitenshuis - behalve eten, afwassen en de volgende dag voorbereiden. Zo ervaar ik dat nu. 

Dus ga deze weken maar die latere trein pakken - als hij gaat, want te vaak op de borden gezien dat deze uitgevallen was - en kom precies op tijd! Of niet. 

Dat mislukte direct vandaag al.

De eerste ervaring met het nieuwe dienstrooster van zowel de bus al de trein was geweldig weer. De bus kwam op tijd en was vroeger dan de planning op het station. 

Daar waren vrijwel alle trein te laat, of afgelast. Mijn trein vertrok uiteindelijk met 25 minuten vertraging. Joehei!!

De aardige conductrice maakte wel 100 maal excuses. Er bleven seinen op rood staan elders, dus niets kon door. 

Op de terugweg ook vertraging. Pas als je al op het perron staat, zie je dat. En onderweg langzaam rijden want de stoptrein reed voor de intercity. 

Bal!

Voor die enorme salarisverhoging hoef ik ook niet meer extra inzet te tonen. Wel voor de cliënten.

Men lacht zich gewoon een kriek op het hoofdkantoor. Zie die sukkels daar toch eens hun best doen, hopen dat ze ooit die wortel krijgen die we ze voorhouden. Sparen we weer mooi geld uit voor hogere lonen. En dus hogere pensioenpremie's etc etc. De eerste besparing is altijd op personeelskosten. Dus Joehei...hebben we mooi gefixed. 

Allemaal meer taken erbij voor hetzelfde geld. 

Kerstsfeer

Wilde zaterdag niet mijn warme bed uit. En was ook moe, vermoeid, van de drukke werkweek. Met van die stresspijntjes. Dus gunde ik me wat langer blijven liggen en ondertussen naar een podcast luisteren maar gewoon. Vooral niet stressen en denken dat ik een volgepland en interessant weekend dien te hebben.

Daarna toch maar eruit. En een wasje aangezet. Dan voel ik me toch nog nuttig.

Op mijn werk, op ons kantoor dan, is NUL kerstsfeer. De opdrachtgever door het hele gebouw overal kerstversieringen, kleine boompjes, iets om sfeer te maken. Bij ons NIETS. Nog geen namaaklampje. Niks.

Nu zit ik het grootste gedeelte van mijn werkdagen op een andere werkplek, waar ik zicht heb op wel twee kerstbomen van de opdrachtgever. En ik heb een kopje bij de Action gehaald met een Kerstmotief. Gewoon voor de leukigheid. 

Nu snap ik dat de lezert zegt: Joh...dan ga JIJ toch de hele boel versieren, vooral als je zo klaagt hier over gebrek aan Kerstmeuk? 

Nee. Nee en nog eens Nee! Klaar ermee. Ik ga wel maandag een leuk lichtje of iets in mijn tas meezeulen, maar dit soort zaken tekent hoe 'gezellig' het hier werkelijk is. Vind ik. Karig, kaal, minimale inzet om iets warms voor ons te doen. Ja, een code voor een bon opsturen. Poeh.

Even om me heen kijkend; hoe Kerst-ig is mijn huis dan. Iedere dag meer zin erin, vooral de warmte van lichtjes. Ben zo blij met die papieren Kerstster aan mijn plafond die in de middag rond 16.00 aangaat en dan in de avond 22.00 weer uit. Meestal ben ik dan toch al naar boven om te gaan slapen, als een bejaard vrouwtje,  maar heel fijn. 

Nog steeds geen Kerstboom neergezet. Te sloom, geen zin. Wacht op de innerlijke Kerstboomroep!

Wil eigenlijk uren wegdromen. Alles wat zachter maken. Geen gelul over komende oorlog. Noodpakketten. 

Of taakjes die je nog moet afvinken op je werk. Niet om het voor de cliënten beter te maken, maar voor management voor meer inzicht in targets.

Dus toch maar, voor ontspanning, naar een Kerstmarkt in de stad bij het Spaarne geweest. Vorig jaar ook gedaan, maar de drukte overviel me toen heel erg. Wilde toen eigenlijk alleen maar weg. Wel herinner ik me een fijn gesprek met een winkel-eigenaar. En was blij erom, want voelde me nog niet zo sociaal begaafd daar in mijn uppie.

Dit jaar weer met dat gezelschap de markt op. Via een zijstraat en eerst even gekeken wat er te doen was, wat me leuk leek. Om me niet te laten overvallen door de drukte.

Dus liep ik door een straatje waar ze allerlei jolijt hadden uit de 19e eeuw. En verklede mensen in die stijl, koortjes en Gluhwein-stalletjes (daar vrij duur) en Kerstmuziek. Heel fijn. Hoefde niks te kopen, maar kocht bij een hele fijne winkel toch 2 Kerstkaarsen. De kleinste (uiteraard zou ik bijna zeggen). Klein maar fijn. Voor in de cadeautjes-doos.

En toen ik terugliep kwam ik een gezellig Gluhwein- en hete chocolademelk met Slagroomtent tegen die alles ruim een euro goedkoper verkocht. 

Heerlijke afsluiter, Gluhde lekker heenwaarts en toen weer naar de bushalte, het was inmiddels gaan motregenen, terug naar huis. Heel druk, de parkeergarages waren al uren VOL, verkeersregelaars. Kortom; druk druk druk.

Zo lekker om dan bij de bushalte mijn fiets van het slot te halen in mijn woonplaats en weten dat ik de natte kleren en jas zo uit kan doen en lekker een kop hete thee mag nemen. Zelfgemaakt.

Daarna een flespompoen, die ik echt al weken had, eerst voor de sier bij een herfstachtige compositie en nu in het voorraadhok, in stukken gesneden, Nog helemaal goed, geen enkel plekje en dan heb ik straks heerlijke pompoensoep. 

Daarna lunch klaarmaken voor op mijn werk. Kan ik het in de ochtend zo uit de koelkast halen en meenemen. Outfit klaarhangen en dan ben ik klaar voor de nieuwe werkweek. Denk ik. Of de NS dat ook is merk ik morgenochtend wel weer. 

Strictly

Een soort guilty pleasure. Ik kijk graag naar het BBC programma Strictly Come Dancing. Een heerlijk programma als je van entertainment en dansen, maar vooral entertainment houdt. Bekende Britse mannen en vrouwen leren dansen en voeren die dan uit voor een jury. 

Lekker Engels ook. De commentaren zijn soms vilein, maar de meeste tijd opbouwend. En soms geheel over the top. 

Fijn om helemaal ingezogen te worden. 

Leuke, maar al weken voorspelde, winnaar ook.

Iemand ook gekeken. 

Borduren

Kocht vorig jaar een wollige zwartgestreepte gewoven sjaal, maar draag ´m zelden. Hou niet zo van dikke dingen om mijn hals. En dacht ook dat er mooie glitterstrepen in zaten, maar nope. Beetje saai.

Had al een idee om de sjaal wat op te leuken en zag bij de Hema glitterborduurgaren. Dus nu bezig om in de sjaal banen glitter in te brengen. Borduren dus. 

Lekker zen-werkje.

Reed de trein wel op tijd, was de bus bijna te laat. Met een grote omweg, dus veel later dan de planning, bereikten we het station. Had nog een paar minuten en heb echt een pokkehekel aan haasten (vandaar dat ik te vroeg vertrek), maar nu toch maar even gedaan.

Ook geleerd hoe ik goed kan instappen in zo'n overvolle trein. Niet dat ik de reis mag gaan staan omdat een snotneus voordringt (die overigens ook een oudere jongere kan zijn of een reiziger met een mega koffer en nog grotere rugzak en buikzak, die dringen ook om toch die zitplaats te veroveren).

Zat nog even door te werken, maar snapte toen dat ik niet slim aan het werken was. Voor die enorme salarisverhoging. Leg neer, hang op, sluit af. 

Lekker groenten gaan snijden voor een traybake. Goed om ook zen daarvan te worden. Lunch voor morgen gemaakt. Alles klaargelegd. Nu alleen nog outfit uitzoeken en klaar. 

Oh nee, nog de vuilnisbak legen. Eenmaal per 3 weken voor restafval. Ik zou makkelijk met eenmaal per zes weken uitkomen. 

Zeker weer een senior moment, want vergeten te plaatsen. Doe ik het zaterdag. 

Mijn werkdag begon al met een trein die veel vertraging had, dus fluks toch maar in de stoptrein, waarmee ik mijn reistijd verdubbelde. Ben ik nog steeds de eerste op kantoor! Dus ik doe echt iets fout.

Superdrukke werkdag. Het systeem lag eruit, dus we konden niets opzoeken, aanmaken, wijzigen of wat dan ook. Gelukkig weet ik ook nog zaken op papier te noteren, zodat ik eind van de dag al die aantekeningen weer kon uploaden. 

Besloot echt op tijd te stoppen, want hoorde de leidinggevende in de pauze al praten over dat hij einde- jaars gesprekken moest inplannen. Laatste week de kans, want daarna is iedereen met vakantie. Waarom plant hij dat nou niet eerder in? Oh ja; ik ben de planner. Had zo geen zin in geneuzel precies op einde werkdag en dat ik dan daardoor mijn trein mis. 

En hij had bedacht dat er tijdens mijn vakantietijd een nieuw iemand komt, die ik dan even moet opleiden en dan is mijn vakantie ook gedekt. Door een onervaren iemand. OK...Kost me ook weer een halve week qua uitleggen. Prima. Let erop niet extra uren te gaan werken om mijn eigen werk af te krijgen. De le geren. Naar de nieuwe. 

Zo toe aan dit weekend nada de noppes, maar ik weet ook dat juist wel iets doen ook oplaadt. 

Propvolle bus terug, maar dat snapte ik al snel, want Kerstmarkt in een stad waar de bus heen rijdt. Leek me leuk, maar de energie was toch wel een beetje op. 

Relaxkleding aan, traybake (genoeg voor twee keer gemaakt) in de oven ondertussen, alle werkdingen opgeruimd en weggelegd en dan weten dat er even niets hoeft. 

Donker

Donker en grauw buiten, dus zoek ik het licht en lichtjes. En de verwarming toch maar aan. 

In de bus zag ik elke dag de aankondiging van een speciale kerstvoorstelling. Leek me leuk. Doen? Bijna uitverkocht al, alle dagen. En ga ik wederom met me, myself and I? 

Doe nou maar, dan ben je er even uit en gewoon gezellig en een leuk thema. Beter dan oeverloos snoepen met voer uit de supermarkt, uit frustratie en eenzaamheid. En weten dat volgend jaar voorstellingen veel duurder worden door de fijne belastingverhoging van dit wijze kabinet, dus doe nou maar! 

Bovendien moet ik de hele periode tussen kerst en oud en nieuw gewoon werken, dus doe nou maar!

Doehoen!!!!

Gedaan. 

Ging nog bijna mis, maar ticket binnen. Nu hopen dat de treinen die dag normaal rijden, dan haal ik het net. De actrice die Merel speelt in Oogappels doet ook mee. Lijkt me alleen daarom al aantrekkelijk - ken haar ook van andere rollen.

Had plannen om naar een museum te gaan vandaag, maar stom stom stom...had mijn museumjaarkaart niet op tijd verlengd, of eigenlijk, ik moest betalen en dan kreeg ik 'm op tijd. Brief lag er al een maand. Nul aandacht daarvoor en dacht dat het mijn nieuwe kaart was, want voorheen werd hij automatisch verlengd, maar dat mag vanwege nieuwe regels niet meer, dus net maar verlengd en betaald dan kan ik volgende week de hort op. Geen zin om nu € 20,-- entreekosten te betalen die dan volgende week nop zijn.

Dit jaar heel weinig gebruik ervan gemaakt, maar ja, dan sponsor ik toch maar de Kunst en Cultuur. Ook goed. 

En met mijn ENORME salarisverhoging voor 2025 kan ik dan ook best nog eens naar een voorstelling. Steek je hand op en doe drie vingers naar beneden en je weet het antwoord. 

Zo   blij    mee!

Gul en geheel marktconform dat percentage. 

Niet dus.

Het Nibud geeft onderstaande aan:

Prijzen
Het overheidsbeleid is niet het enige dat verandert. In de koopkracht wordt ook rekening gehouden met prijsstijgingen. Dit zijn verwachtingen. Het is immers vooraf niet zeker hoe hoog de prijzen zullen stijgen. De laatste inschatting van het Centraal Planbureau is dat de prijzen in 2025 met gemiddeld 3,2 procent zullen stijgen.

Het bruto minimumloon gaat met ruim 5 procent omhoog. De uitkeringen die aan het minimumloon zijn gekoppeld, zoals de bijstand, de Wajong en de AOW, stijgen daardoor ook.

De aanvullende pensioenen worden gemiddeld genomen geïndexeerd met 3,1 procent. Bij een gemiddelde loonstijging van 4,3 procent en een verwachte prijsstijging van 3,2 procent, stijgt de koopkracht van de 117 voorbeeldhuishoudens gemiddeld met 0,5 procent (het varieert van -2,5 procent tot +2,3 procent).

Voorbereid zijn

Voelde me een meisje met een olielampje en voorraad toen ik onderweg naar huis was. Wist dat er een pan met lekkere pasta in de koelkast klaar stond. Alleen opwarmen en dan kon ik eten.

Verder ook nog genoeg in de vriezer. 

Had me al eerder voorgenomen om dit soort voorraadjes aan te leggen. Dan hoef ik nooit te piepen dat ik niets weet om te maken of te eten. Doe de diepvrieslade open en grijp wat. Bij voorkeur in de ochtend, dan is het in de avond ontdooid grotendeels.

Ook een fijne voorraad van blikjes met tomatenblokjes, bonen of vis, waarmee je een maaltijd kan maken. Uitjes en knoflook altijd wel op voorraad. En andere droog te bewaren levensmiddelen. 

Geen betere raad dan voorraad tenslotte.

Het beeld wat een client me schetste, niks in huis hebben om te eten, behalve beschuiten, gaf me helderheid over hoe rijk ik het heb. En dat ik ook creatief genoeg ben om van niets iets te maken. Ook nu dat niet meer hoeft.

En hoop dat ze even een warm gevoel kreeg door een enveloppe met inhoud. Anoniem uiteraard. 

Vandaag was ik blij met de tissues in onze gespreksruimtes. En mijn geheime voorraad bekertjes. Heftige gesprekken en dus ook dito emoties. Waarbij de financiële kant nog het simpelst te regelen leek. Maar de stabiliteit in iemands leven is een ander verhaal. Verschrikkelijk verhaal.

Ook mijn collega was nogal aangedaan, dus vroeg haar om even te komen zitten bij me en haar verhaal te doen en bood haar tissues en wat te drinken aan. 

Wat een dag en ben ik goed voorbereid op dit soort zaken? Ik schat zelf in van wel, want heb ook ondertussen de nodige levenservaring. 

Senior moment

Gooide water in het koffie-apparaat en voelde nog even hoe vol het zat, want klonk anders. Boordevol dus. Had ik kennelijk net er of eerder al water in gedaan! Helemaal vergeten.

Soms ook in de bus. Heb ik nou ingecheckt? Dat ga ik niet controleren hoor, zover ga ik niet en al blij dat ik kan zitten, maar geeft wel een klein gevoel van onbehagen. Het niet meer weten.

En de trein; daar heb ik wel eens een incheck gemist. Snap het achteraf wel, want volop in de verbouwing op mijn vertrekstation en geen poortjes waar je doorheen moet en dan en nakijken op welk spoor mijn trein nu weer van vertrekt. Dat geld kan je terugvragen. Dus geen probleem. 

Jaren terug gaf een oudere Engelse collega aan dat hij dit een senior moment noemt. Hoort bij de leeftijd kennelijk.

Is dat zo?

Of is dit het begin van dementeren? Met twee ouders die Alzheimer hebben is dit wel iets waar ik me soms zorgen over maak. 

Gelukkig vergeet ik dit ook al snel weer :) 

Oh ja, was ook vergeten in de ochtend mijn fietslamp voor uit te knippen. Dus die stond nog aan toen ik, ook weer in het donker, mijn fiets uit het rek haalde. Of iemand had 'm aangeknipt voor de gein, dat kan ook natuurlijk. Nou ja, geen probleem, dan is de batterij eerder leeg dan de verwachting. 

Kon me er gelukkig helemaal niet druk of boos over maken. En dat scheelt een hoop.

Jullie wel eens senior moments?

Vier uw feestdagen

Mooi Bijbels advies. 

Dus ben ik mijn huis een beetje aan het versieren en misschien ook de Kerstboom neerzetten al heb ik daar nog geen echt zin in. Heb wel behoefte aan Licht en Luchtigheid. Met Advent de Kerstster opgehangen. Een simpel dingetje, oud, maar door de simpelheid prima. 

Stunten met een andere Kerstster, geel met lichtjes die op een timer werkt, dus gaan vanzelf aan en ook weer uit. Het kreng bleef naar links draaien. Uiteindelijk heb ik toch maar een andere plek gezocht aan een haakje in het plafond en toen mocht en kon de ster alle kanten op draaien. Altijd goed.

Zag alleen in de ochtend dat ik 'm toch niet op timer had gezet, want nog steeds aan. Nou ja...weer opnieuw doen dus vandaag. Weer het keukentrapje op, op het hoge plateau en hopen dat ik niet achterover klap, want dan zie ik waarschijnlijk heel veel sterretjes.

De laatste F1 race van 2024 bekeken en daarna direct mijn abonnement opgezegd op die streamingsdienst. Kijk ik in het nieuwe seizoen wel weer of ik er nog zin in heb (of plezier van krijg). 

Stukje gefietst, maar merk dat mijn energiepeil niet zo hoog is. Wilde eigenlijk nog vetbollen en een nieuw huisje halen om die bollen in te doen. Wat meer bestendiger voor parkieten die werkelijk alles in één dag opvreten. Vanochtend zaten er acht van die groengekleurde rakkers in mijn boom. Te azen op een pinda. Pinda´s in netjes zijn binnen een paar dagen helemaal leeggevroten. Of liggen op de grond.

Dus een houder gehaald die fijnmaziger is. Toch nog maar even ophangen alles. 

En dan is het alweer bijna een nieuwe werkweek. Kijken of alles in orde is voor morgen. Mocht ik weer laat uit de trein rollen door een omleiding of iets. Ook weet ik wat ik ga eten als ik maandagavond thuiskom. Staat al klaar. 

Maar hoop op minder vertragingen en afgelastingen van treinritten, want daar werd ik verleden week wel een beetje gek van. 

Voorspel nu al dat ik deze week een beetje gek ga worden van het moeten inwerken van mijn collega´s op mijn werkplek. Even meedraaien betekent gewoon veel uitleggen aan mensen die niet weten wat ik daar doe, maar hebben aangeboden om tijdens mijn afwezigheid backup te zijn. 

De collega die maandag erbij zit kent alles al, maar vindt het denk ik gewoon ook even een verzetje. Gewoon even checken of alle log-ins werken. En wat de bedoeling is bij een aanmelding. Wat vraag je uit.

Nu mijn haren nog wassen, daar had ik vanochtend geen zin in. Maar ja...toch maar nu doen, want morgenochtend is het ook weer op de klok werken. Oh ja, ook mijn nagels even verzorgen met een blanke lak. 

Hou van die avonden met zacht licht van de kaarsen. Dan zie ik mijn versleten vloer minder. De afzuiging slaat altijd aan op brandende kaarsen, dus gezellig achtergrondgeluid. Staat een kaarsje te branden bij de bedankkaart van de moeder van mijn vriendin. En binnenkort is het ook de sterfdag van mijn vader. 

Vind het zo verdrietig dat die tijd het allemaal redelijk in harmonie ging, de voorbereidingen op de begrafenis, het regelen en de begrafenis zelf. Kwam ook omdat mijn broer uit het hoge noorden er nog was en die hield ook van harmonie, dus geen gezuig en gezeik. Maak me daar soms druk om hoe dat zal gaan in de toekomst als mijn moeder gaat hemelen. 

Die broer die nu bewindvoerder is liet me,  toen zijn eerste kind was geboren in de ochtend het ook pas laat in de avond weten, want hij dacht dat het me niet interesseerde. Zonder dat ooit te checken bij me. Toen ik in janken uitbarstte door het mooie nieuws, was hij wel een beetje beschaamd. Oh...wist niet dat je zo blij was.

Op mijn werk hoorde ik van iemand die een sms kreeg. "Moeder dood". Ook mot met haar broer. En niet meer het fatsoen om zo'n éénmalige gebeurtenis persoonlijk door te geven. 

Steek maar snel mijn hoofd onder het water en shampoo in het haar! 

Kwamkwammer

Wilde eigenlijk net iets bedenken om vorige week zondagmiddag op te leuken, even eruit dus, toen mijn dochter vroeg of ik op haar kinderen kon passen. 

Daar zeg ik, omdat er geen concrete plannen lagen, geen nee tegen en zo kwamen ze gezellig hier. Kon ik de oudste mooi haar cadeau voor haar verjaardag geven.

Ze is dol op een figuurtje uit een tekenfilmserie, Gabby en verleden jaar met Kerst gaf ik haar een sieradendoosje. Echt plastic hoor.

Ze had het ingepakte cadeau al gezien en zei heel bijdehand dat het vast geen boek was.

Blij ermee en ging direct het in gebruik nemen. Je kon van gekleurde klei ook figuurtjes maken. Zusje wilde ook kleien. Dus die maar een speelgoedschort aangetrokken. Oudste vond dat stom. Voor ik het wist waren alle potjes door elkaar gekneed. Een grote grauwe bonk klei. Uhm.....

Niet miepen, is haar cadeau en ik zette het bijbehorende speel-poppenhuis in elkaar. Een hele tijd lekker mee gespeeld.

Toen vond ik het wel tijd om even lekker naar buiten te gaan en dat vinden ze ook altijd leuk. In de speeltuin spelen, hangen, slingeren, schommelen. 

Daar gaven ze aan dat wel graag frietjes wilden eten, maar die had ik niet in de diepvries, dus nog even samen naar de winkel. 

Oma mag ik dit....Nee, veel te duur joh.

Oma mag ik speelgoed...nee, er is genoeg te spelen thuis.

Oma mogen we komkommers - dat mag altijd, want gezond snoepgoed. En dan straks thuis zelf snijden.

Ja, Oma, wel met een goed mes he...

Gezellig. frites in de airfryer gemieterd. Ondertussen was hun moeder er ook. En nadat alle komkommers gesneden en direct opgegeten waren gingen ze huiswaarts.

Eigenlijk vonden ze de komkommers lekkerder dan de frites. Beter toch!

Honey, I´m home..alone.

Sommige collega´s van de opdrachtgever zeiden dat ik hard heb gewerkt. Dat klopt. Het was dan ook mega druk weer, met een dreigende ontruiming, waarbij wij dan binnen 2 dagen een afspraak met de client moeten hebben ingepland om op tijd een stuk voor de rechtbank te kunnen schrijven en indienen.

Begon al dat de trein niet verder dan de hoofdstad reed en dus niet rechtstreeks naar mijn werkstad, zoals gisteren. Nou ja, met de storm kan dat natuurlijk. Omgewaaide bomen etc op het spoor.

Dus weten dat je weer een half uur extra reistijd kwijt bent, maar gelukkig er nog wel komen kan, maar wel later dan mijn eigen planning. 

Direct starten maar.

Had de avond ervoor extra uren gedraaid om alles overzichtelijk te krijgen, wat er aan aanvragen binnen was gekomen. Vandaag alles invoeren en bellen met die clienten voor een afspraak. 

Lang verhaal kort, ook die dame waar ik eerder over schreef kon ik bereiken om een afspraak in te plannen, op korte termijn. Vroeg haar hoe het nu ging. Nog steeds alleen crackers en ik baalde dat ik niet even haar iets te eten kon brengen. Vroeg haar ook of ze ergens aan kon schuiven vanavond, of een vriendin vragen om hulp. Familie? Op dit alles was het antwoord dat ze die niet had. 

Dan roep ik wel grappig als ik na die werkdag thuis kom: Honey I'm home...alone! Maar ik weet dat ik toch wel bij een aantal mensen zou mogen aankloppen. 

Dus extra blij met mijn bordje eten. Eerder gemaakt en in de diepvries voor zo'n dag als vandaag. Moe, geen zin in koken eigenlijk, maar blij met die voorraad. 

Relaxkleding aan, kaarsen aangedaan voor de sfeer. En dan hoeft er nu even niets meer. Je handen mogen rusten even hoeven niet constant te typen. Dat kan ik wel heel snel, maar is toch vermoeiend na een dag. 

Trein terug ging prima op tijd en was zeer lang, dus een zitplaats. Bus kwam ook op tijd en was vrij leeg, dus ook een zitplaats. Mijn fietsje stond nog bij de bushalte en lekker verkneukelen op niks. En niemand. Home Alone.

Waar verheugen jullie je op?

Traybake

Wat een dag weer vandaag.

Bracht voor 07.00 uur mijn huurauto weer terug naar de garage en kon daarna door naar het station waarvan ik altijd vertrek. En kon zowaar een intercity nemen, die maar 2 minuten te laat was.

Toen ik net even rustig aan wilde opstarten kreeg ik een telefoontje van een collega. Zij wist al dat ze niet op tijd kon komen en er stond nu iemand op haar te wachten in het gebouw. De andere collega die uit dezelfde werkstad komt, zou ook al te laat komen.

Mocht ik die persoon ophalen en begeleiden en liet direct maar even de twee belangrijkste zaken op kantoor zien. De koffieautomaat en het toilet.

Daarna moest ik echt naar mijn werkplek, die op een andere plek is dan ons kantoor en het was direct lekker druk.

In de middag als een haas naar het station om daarna thuis te kunnen werken. Geen fiets bij de bushalte, dus lopen, in de regen. Maar eenmaal thuis lekker doorstomen tot ik een dame aan de telefoon had die me vertelde niks meer in huis te hebben, geen inkomsten en schulden lopen op daardoor. 

Nog langer verhaal kort gemaakt: de instelling die haar zou kunnen opvangen, die gaf me aan dat ze dan maandag wel kon bellen. Oh...en hoe komt ze dan ondertussen aan eten?

Dat was ook haar vraag, tussen het huilen door en zaken waarvoor je eigenlijk 113 zou inschakelen. Dus zocht uit hoe ze zich bij de voedselbank kan aanmelden en ook aangeraden de volgende dag langs het wijkwerk te gaan hiervoor. Ik kan haar niet aanmelden, anders deed ik het wel. Dit loopt dan weer via andere kanalen en wegen. Het liefst had ik mijn chocoladeletter in de post gestopt, maar ik was niet  op kantoor, waar ik 'm even in de kast had gestopt.  

Weet natuurlijk niet of alle zaken echt waar zijn. Voor hetzelfde geld vergokt ze haar geld en zit daardoor in nood. Maar ik moet afgaan op wat ik hoor. Wat zij me vertelt.

Maar ik snap hoe dit soort zaken je kunnen verlammen. En dom maken. Je soms dingen doet, die achteraf gezien niet slim waren. 

Ga morgen wel kijken wat ik concreet kan doen, behalve roepen dat het zo erg is en me nog eens in mijn warme bedje omdraaien, maar wel goed alle administratieve zaken ingevuld en afgewerkt hebben. 

Nu is het bijna 20.00 uur. Ik eet een heerlijke traybake met spruitjes en zoete aardappel, paprika en champignons, tussen het (over)werken door gesneden en gemaakt en pas nu aan het eten. En stort nu bijna even in. Maar eerst nog de afwas en dan niks. 

En nog even uithijgen van het feit dat ik gisteren voor niets naar mijn moeder ging (met die auto). Ze was er niet en ik wist wederom van niets (een zorgafspraak). Ik ben echt helemaal buiten de loop van informatie door steelzus en de schoondochter gezet, onder regie van mijn broer uiteraard, want nog even nagekeken of ik het had kunnen weten, maar echt niets doorgekregen. 

Dus gisterenavond een mail over gestuurd, want bellen gaat niet, zuslief heeft me geblokkeerd. En ook daarin opgenomen dat ik niet wil dat zij mijn kinderen gebruikt om zo met mij in contact te komen of haar zin door te drijven. Of erger, een wig tussen mijn kinderen en mij te drijven (mijn grootste (onredelijke weet ik) angst, door haar gemanipuleer.

Bel me dan gewoon! 

Klaar ermee. 

Maar een spontaan bezoekje wordt zo wel erg ingewikkeld.

Hein

Gelukkig nog terug te kijken via NPO-start.

Fijne serie over een niet zo makkelijk onderwerp. Komisch gebracht met bekende volwassen acteurs.  Op zondagavond  bij de VPRO.

Iemand ook gezien?

Waar zou ik zijn zonder de trein?

 Ik denk in een auto of een bus.

Auto kan je direct van A naar B rijden. Bus ligt er een beetje aan. Snelbus of stopt-bij-iedere-dikke boom bus.

Vanochtend was het weer feest met de trein. Al om 05.40 keek ik op de app. Nog steeds omrijden vanwege werkzaamheden bij een station op de route. Maar vooruit, was ik er na 3 kwartier. 

Op mijn vertrekstation was het direct al vertraging. Alle treinen die uit de stad waar ik woon waren vertraagd of zelfs gecancelled. Mijn trein stond nog maar met 5 minuten vertraging op de borden, dan zou ik de overstap makkelijk kunnen halen, want op hetzelfde perron (en dan niet bij a of b..). 

Toen eenmaal daar begon het grote wachten. Trein had 10 minuten vertraging, trein had 15 minuten vertraging, trein had 25 minuten vertraging en geen alternatieven. Die waren gecancelled. Dus maar weer eens zoeken naar een alternatieve route, want er werd omgeroepen dat er een wisselstoring was. Er kwam voorlopig even niets richting werkstad. 

Gelukkig weet ik een beetje hoe en waar de trein rijden en vandaan komen en henen gaan, dus besloten de andere kant op te rijden en daar een sneltrein naar mijn werkstad te nemen. Het was een stuk om, maar goed, ik zou er wel komen. Want staan afwachten...Man man man wat haat ik dat. 

Had helaas mijn laptop op mijn werk staan, dus terug was geen optie. Uberhaupt niet, want er reed niets meer. Of bijna niets meer.

Wel een heerlijk gratis kopje koffie kunnen halen, met dank aan een bon van een vriendin. Winterfreude!!

En via via een collega bereid gevonden even in te springen. Geluk dat ze er was. Mijn leidinggevende regelt nog steeds geen goed back-up systeem. Ook omdat ik nog nooit te laat ben geweest. Tsja...misschien gaan nu zijn ogen open. Maar misschien wel, maar helaas de knip van het management niet. 

Uiteindelijk rolde ik om 09.45 uur het gebouw in. Waar ik anders, met langere route er rond 08.30 uur ben. Onze inloopbalie gaat om 09.00 open.

Meteen ben ik mijn focus een beetje kwijt en uiteraard deed de software het ook net als de NS/Prorail.

En ging het ook nog regenen. Thuisgekomen lekker hard, dus natte jas en broek.

En dan in de avond weten dat er weinig treinen gaan en degenen die gaan propvol  zitten. Dus al in de trein bedenken wat ik ga doen als ik thuis ben. Direct waterkoker aandoen, relaxkleding aan en bedenken wat ik morgen aandoe. Daarna pasta koken, saus opwarmen en hoppa....Om 19.45 uur kan ik eindelijk aan tafel.

En typ dit stukje ook alvast uit. 

Maar waar ik toch weer energie van kreeg was dat de client die ik vorige week had ingepland, maar helaas niet durfde te komen in ons gebouw, daar had ik gelukkig weer contact mee, want ze belde zelf en we konden samen een andere, veiliger plek voor haar bedenken, ook nadat ik het met collega's erover had gehad. Hoop echt dat ze dan komt en we ook iets concreets kunnen bieden. 

Ondertussen al in 2025 afspraken aan het inplannen.  

Zo; klaar. Alles is weer geregeld voor morgen. Nu mag je ontspannen. Lekker naar de regen tegen het raam luisteren. 

Zeurzus

Mijn zoon en vrouw en hun kindje waren een tijdje terug bij hun oma langs geweest. Uiteraard (ik schrijf dat bewust, ze is er altijd en heeft controle-issues) was mijn steel-zus er ook.

En ze begon tegen mijn zoon dat hij en zijn zuster en ik en zij dan maar even samen moesten overleggen over de zorg voor mijn moeder. Even bij elkaar komen. Dat wij ook dus in haar schemaatje meedraaien. 

En uiteraard mocht zoonlief die boodschap dan even brengen aan mij. Als onpartijdige hahahah... 

Bah; wat een manipulatief spel. Want zuslief heeft mij al vanaf het gedoe met Bewindvoering geblokt op haar telefoon en dus ook op whatsapp. En dat zuslief dan vindt dat mijn kinderen ook hierin betrokken worden en taakjes van haar krijgen. 

Tief toch op! Zij bepaalt dat niet. Dat dwangmatige en zo moet het en niet anders (wat gevolg is van haar dwangmatigheid). 

Dus zou ik al met haar contact willen opnemen over zaken van onze moeder, kan ik dat niet eens. Door HAAR actie. Dat vergat ze even te melden aan mijn zoon. Vind het ook niet netjes dat ze hem (en waarschijnlijk zeurt ze ook bij mijn dochter) hiervoor gebruikt. 

Nee, nee en nog eens nee. Ik zorg wel voor mijn moeder, maar op mijn manier en zeker niet passend in haar agenda. Of die van schoonzus. 

Laat ze maar fijn ondervinden hoe het is als je door je eigen gezeik dingen alleen moet regelen (die ik voorheen deed of in de gaten hield). 

You can't  have your cake and eat it too, zeg maar.

NU doen

Te vaak zie ik mooie, leuke of handige dingen en dan denk ik dat dit leuk is, of al lang naar op zoek en dan toch laten gaan en ga ik dan na lange tijd nogmaals kijken is mijn maat weg of het hele artikel uitverkocht.

Nou ja, jammer de bammer. Was het of niet nodig of toch niet voor mij bestemd denk ik dan maar. 

Die hele Black Friday hype is nogal gekmakend als je open voor staat. Was ook extra druk in de winkelstraat van de week. Hele rijen stonden er bij elke winkel. Zo blij dat ik dat niet wilde of nodig had.

Nu moet ik toegeven dat ik toch wel iets gekocht heb. En dat liet bezorgen in zo´n automaat, dan kan ik het er op mijn tijd zelf uithalen en hoeft de bezorger niet overal de straten in.

Bericht gekregen dat bezorgautomaat vol zat, dus ik het toch bij een afleverpunt in de buurt zou moeten ophalen. Nou ja, ook goed. Fietsen we wel heen dan. 

Zat al helemaal in mijn relaxmodus toen de bel ging. De bezorger. Met mijn pakket. Superfijn. Hij vertelde dat het enorm en idioot druk was door Black Friday en schaamde me een beetje dat ik daaraan meewerk.

Vroeg of hij een blikje cola wilde voor onderweg. Dat wilde hij wel en ik kocht mijn schuldgevoel af daarmee.

Nee hoor, aardige vent die nog veel werk had en ik weet dat het fijn is dat je gewaardeerd en gezien wordt.