Heb een afspraak staan met mijn vriendin en haar man later vandaag.
Kreeg een schattig pakket in de post toen ik thuis was en de glittersterren blinkerden me tegemoet. Hoe lief. En hoe sullig, zag pas vanochtend dat er nog meer in zat behalve glitters en slingers. Zo leuk en attent.
Collega bracht me gisteren wat koekjes aan mijn balie. Ook lief en dan voel ik me gezien. Want heel druk, constant aan de telefoon, terwijl de collega's van de opdrachtgever online aan het shoppen waren. Nam ook nog in de middag telefoondienst van collega over dus helemaal druk en uiteraard een spoedgeval. Alles kunnen inplannen en regelen, dus ook goed gedaan.
Voor de rest vooral de goede dingen blijven zien. Dat ik gisterenochtend de trein haalde en op tijd aanwezig was. In de middag terug niet, verbouwing op station in de hoofdstad en ik was een beetje de weg kwijt (moe) en kon 14b niet vinden, maar haalde wel een trein iets later en vond ook nog een zitplaats. Dus ook goed. Laat maar los dat je eerder thuis wil zijn. Thuis zijn is genoeg.
Nu eerst was ophangen, daarna koffie op mijn eigen terras. De zon schijnt, ik leef dus genoeg te tellen aan zegelringen.
Heb het al eerder gemeld; deze uitspraak is van een lieve en humorvolle vriendin. Tel je zegelringen!
4 opmerkingen:
Gaat mij net zo, me druk maken over zaken die mij hinderen. Maar als je hoort over jonge mensen, die te maken krijgen met een levensbedreigende ziekte, voel je je ineens een zeurpiet. Gezonde mensen hebben heel veel wensen, zieke mensen maar één wens... Goed om bij stil te staan en dankbaar te zijn. Zeuren over "kleinigheden" mag daarnaast ook hoor... Het is menselijk.
Heel goed weekend!
groetjes, Alice K.
PS Ik lees je blog altijd met veel plezier.
Als zegeningen tellen een gewoonte wordt,zie je er steeds meer
Ik heb 2 vriendinnen. We zien elkaar eens per 2 maanden (ja te weinig maar met de partners erbij 4 onregelmatige banen, alle zes 32 uur minimaal. 8 Kinderen tussen de over 3 weken uitgerekend tot 10 jaar).
We doen altijd een zeur kwartiertje en concluderen altijd dat we over dezelfde kleine zaken kunnen klagen sinds mijn moeder 5 jaar geleden in 6 maanden aan longkanker bezweek...
Zeiken over de zich herhalende dingen die je ergeren, iets mooiers kunnen we niet bedenken. Afgeven op een verkoudheid. Op waterpokken. Op de warmte in het zwembad bij zwemles. Op de collega die 12 uur werk afmaakt in 24 uur. Op de file die er welke dag gewoon weer is, net als wij want wij moeten er gewoon weer aan de andere kant van zijn.
Even klagen lucht op en relativeert de ruimte die hent neemt in het hoofd.
Daarna gaan we over op de mooie en grote dingen in het leven en gieren we van de pret.
Ik vind 'tel je zegelringen' kostelijk. Zelf geen ringen, maar deze hou ik erin!
Een reactie posten