Vind het momenteel lastig op mijn werk. Leidinggevende is veel weg, heel veel vergaderingen op het hoofdkantoor en daarnaast ook veel thuiswerkend. Hij geeft iedereen zijn zin op gebied van nog een dag extra thuiswerken, wat betekent dat er dagen zijn dat we met een paar mensen op kantoor zitten. In plaats van 16. Ik zit niet bij mijn collega´s op kantoor, maar een paar verdiepingen lager aan het Front. Dat front moet altijd bezet zijn, zo gaf de opdrachtgever aan. En wat de opdrachtgever eist, is heilig. Van de bezetting van het kantoor hebben ze geen weet kennelijk. Vanochtend zat ik helemaal alleen er. Niemand aanwezig.
Helemaal nu er zoveel langdurig zieken zijn met allemaal een burn-out is het slecht bezet het kantoor. Veel mensen ingevlogen vanuit het hoofdkantoor. Die ook hun mankementen hadden/hebben (lees burn-outs). Het voelt een beetje als de Lamme helpt de Blinde.
Het blijft onverminderd druk. Veel telefoontjes, heel veel. Waar we voorheen de afspraak hadden om zaken te noteren, is het nu soms alleen een telefoonnummer wat over mijn schutting gegooid wordt. Hoe moet ik dat traceren dan? Teveel veldwerk.
Of namen verkeerd doorgeven (toegegeven, dat zijn vaak van die namen waar mevrouw Faber zo bang voor is).
En iedereen klagen dat ze teveel afspraken hebben. Terwijl er de facto ook veel ingeplande afspraken niet op komen dagen. Dan ben ik de enige die daar extra werk aan heeft, want weer aanschrijven en opnieuw uitnodigen als client reageert.
Rol, wel bewust, relatief laat mijn huis binnen. Eerst nog even een snelle pitstop bij de supermarkt. Had volkorenpasta uit de diepvries gehaald vanochtend, maar de geraspte kaas was op. Zonder kaas word ik er niet blij van.
Maar ja, dat is weer een half uurtje extra.
En de treinen blijven tot nog wel een week zo om rijden las ik op de borden. Dus in de ochtend nog vroeger weg om een omrijdtrein te kunnen halen. Die op de terugweg stampend vol zat. Maar mijn geoefende oog zag nog een zitplek en bingo! De streekbus vervolgens had ook vertraging. Ik stapte uiteindelijk in, maar klokte direct weer uit. Te vol! En alweer staan. Dank u de Koekkoek.
Dan maar de volgende bus. Ook vol, maar nog wel een zitplaats. Hangen aan die hengsels vind ik echt helemaal niets. Kan ook niet. Heb 2 tassen. Waarvan één een zware laptoptas. En te kort ook.
Dus dan ben je tegen 19.15 uur thuis en dan nog eten, relaxen en weer door naar bed, want wil toch wel graag genoeg slaap pakken.
Word al moe als ik het lees! Hahah!!
Zou net al weg moeten fietsen, maar een enorme bui. Zo enorm geen zin in om alweer heel braaf als eerste er te zijn, zeiknat weliswaar, maar oh oh oh wat betrouwbaar. Ophouden. Wacht maar even en pak een trein een half uur later. Ben je normale tijd op kantoor, net als de anderen.
8 opmerkingen:
En dan kunnen sommige mensen je zo meewarig aankijken, als je uitgewrongen het kantoor verlaat. Ik hoop zo voor je dat je vandaag iets minder uitgewrongen wordt, dat er iets gebeurt waarom je oprecht hartelijk kunt lachen. En een gode thuisreis!
Jeetje, het zijn barre tijden voor je. Het klinkt zwaar. Zijn je weekend hopelijk wel een beetje prettig, zodat je even kunt bijkomen?
Zorg goed voor je zelf. Op kantoor doet niemand dat
Ik snap niet dat jij maar door gaat. Anderen hebben het blijkbaar voor minder al opgegeven. Ik zou er accuut erg "ziek" van worden. Of letterlijk! Je krijgt echt geen schouderklopje omdat je maar alles blijft slikken. Je stress is te hoog, je reistijd is te lang, je ergernis te groot. En zo gezellig heb je het er ook niet.
Absoluut niet ideaal, dat werk van jou. Ik word er ook moe van, als ik het lees... Zorg goed voor jezelf en loop jezelf niet voorbij! Jij kunt niet alles in je eentje oplossen. Rustig aan. Jouw werk is belangrijk, maar jouw gezondheid en welzijn zijn nog belangrijker!
groetjes, Alice K.
Pfff, heb je ook nog ergens in de komende maanden een vakantie gepland?
Anneke
Wat nu zo jammer is, is dat je straks, als je met pensioen bent, binnen no time bent vergeten. Is er niemand die zegt' goh, wat fijn die Cellie, die was altijd zo punctueel, zo snel en goed, zo betrouwbaar, wat missen we haar'. Helaas gaat het zo, en dat is overal wel zo, zelfs onder leuke collega's en op leuke werkplekken. Dat is ook prima verder, maar besef je wel dat je nu zoveel geeft terwijl een tandje minder prima kan, dan lever je nog steeds goed werk!
Helemaal mee eens mevrouw Niekje.
Een reactie posten