donderdag 10 juli 2025

Therapeutisch

Dus dinsdag besloten een treintje later te nemen. En NIET door de stromende regen te gaan, maar even te wachten dus, want een kwartiertje later droger. 

Was als in een slechte comedy, waarin als wat mis kan gaan, dat ook inderdaad mis gaat.

De bus stopte bij een nieuwe stopplek, dus veel verder weg van mijn spoor op het station (waar ik normaal Immer gerade aus en dan hoppa nog net, met een minuutje speling een trein kan halen), nu waar de toeristenbussen allemaal stoppen zeg maar. 

Dus langer lopen, net de trein gehaald - dat wel - want die had vertraging. Maar dan mis ik dus mijn aansluiting en ja hoor, ik keek tegen de achterlichten van de vertrekkende trein aan. Doorlopen naar ander spoor, nog 2 minuten, maar ook niet gehaald. Die stond zo ver op het perron dat het geen zin had. 

Dus dan maar kijken wanneer de volgende optie is. Kwartiertje en dan de stoptrein. Dus maar eerst koffie halen. Hier wel de volle prijs, maar ik wist al dat als ik op mijn werk zou komen ik nul tijd had voor koffie. Had een lieve collega ingeseind dat ik er later zou zijn (hij is zelf heel regelmatig veel te laat en geeft dan aan dat hij zich verslapen heeft). Was er maar 5 minuten te laat om het spreekuur te openen. 

Wat ik moest doen aan het begin van mijn shift had een andere collega al overgenomen en gedaan, dus ook fijn en gaf me des te meer aan dat ik niet zo overdreven hoef vast te houden aan Ik MOET op tijd, nee...zelfs te vroeg er zijn. Elke dag, altijd. Zo onmisbaar ben ik niet. Dus laat het wat losser. Minstens één dag per week. Ga daar maar lekker mee oefenen,

Drukke werkdag en in de middag wederom vertraging in de trein naar huis, maar ik heb geleerd dat ik dan heel voorin moet gaan zitten en dan direct in de klaarstaande trein moet springen en gewoon gaan zitten waar het kan, want het gaat erom dat ik IN de trein ben. En waar ik zit maakt niet uit. Moet op eindstation toch altijd nog een stuk lopen en ook daar staat de bus op een andere plek. 

Het is gewoon zo. Ik kan daar niets aan veranderen, dus ga er maar op de beste manier mee om. Zo stoïcijns mogelijk. Moest ik ook nog bij de tandarts zijn. Daar stond mijn oude tandarts op me te wachten in de spreekkamer. Zijn dochter (die nu mijn tandarts is) was ziek dus hij sprong in. Aardige man, dus helemaal prima.

Door de verdoving had ik het gevoel van die lippen te hebben als in gevuld met fillers. Heel dik en een eendebekje. Maar je zag uiteraard niks. Het voelde alleen stom. 

Daarna nog verder gewerkt, maar wel de tijd goed in de gaten gehouden. Ik was klaar ermee. Uiteraard dan nog een spoedgeval, die belde een paar dagen voordat de rechter zou beslissen of hij zijn huis uit moest. En daarvoor nergens op reageerde. Ook op niks wat maatschappelijk werk al had voorgesteld. En bij inplannen was de vraag of hij daar ook bij moest zijn. 

Was eind van de dag zo'n apparaat wat aan de oplader moet; leeg. Dus wilde op mijn vrije dag graag andere energie hebben. 

Reserveerde een bioscoop stoel en voordat ik ging kon ik nog even een uurtje genieten (verplicht van mijzelf) van koffie op mijn terras en een beetje lezen in mijn bibliotheekboek. 
De bus stopt voor de deur van de bioscoop. Ik was er net iets te laat, maar uit ervaring weet ik dat ik dan alleen de reclames mis van de plaatselijke horeca of dansschool. Had een fijne plek, niet druk want in de ochtend. 

Zo fijn om mijzelf te laten onderdompelen in het verhaal en mijn hoofd qua doordenken en doordenken even stop te zetten. Alleen focus op de film. Superman dit keer.





Een vriendin noemt het haar therapie. En dat snap ik. Zo ervaar ik dat ook. Even ontsnappen uit het malen in je hoofd, maar ook alle drukte in je leven, alle ´ruis`.

Toch nog even langs de ijssalon, maar daar was het zo druk, tot buiten aan toe een lange rij en daar had ik nou net geen zin an. Lekker naar huis, ijskoffie gemaakt, alweer het grote niks van wegdromen in een boek. Ook heilzaam. 

Het leuke was dat ik daarna nog energie genoeg had om ook heel even wat in de tuin te rommelen. Niet te lang, niet de batterij direct weer tot nulstand leegmaken. Maar net een paar emmertjes snoei-afval. En zien wat een mooie plek die tuin is voor insecten. En voor mij.








4 opmerkingen:

Petra zei

Oef, wat een gedoe met jouw reis naar en van werk, vaak! Ik hoef maar één trein, of soms een overstap, en meestal gaat dat dan goed. Ik woon dicht genoeg bij het treinstation om er naartoe te lopen, ook een gelukje natuurlijk.
Fijn dat je dan op je vrije dag weer even op kunt laden.
Misschien is podcasts luisteren op bepaalde momenten ook wat voor jou. Ik hou ervan omdat ik dan mijn gedachten even wat stop kan zetten, of in ieder geval meer ombuig richting het onderwerp van de podcast in plaats van richting het gemiddelde "gemaal" in mijn hoofd. Mobiele telefoon + oortjes en je kunt aan de slag. (Als alternatief kun je misschien ook naar de radio luisteren op je telefoon, bijv. via de app van je favoriete radiostation).

izerina zei

Jammer,dat er geen baan dichterbij is

Thea zei

Ik vraag me altijd af hoe groot jouw tuin is.

Mevrouw Niekje zei

Nou, wat Petra zegt, wat een gedoe om op je werk te komen. Ik weet hoe blij ik mag zijn met een fietsritje van 10 minuten enkele reis. Ben dus ook heel blij, zelfs als het kneiterhard regent mopper ik niet, want ook dat is in vergelijking met wat anderen aan reisellende hebben kinderspel!