Non non rien n´a changé

Dit is een verhaal. Niet op en naar waarheid beschreven. Vrijheid van de schrijver dus.

Een soort van gekkenhuis qua gebeurtenissen uit een zwarte comedy-serie op mijn werk deze maanden.

Niet met mij of voor mij (of misschien ben ik al zo gewend aan werken onder dit soort druk), maar wat er met mijn zieke collega´s aan de hand is. Hoe er naar ze wordt omgezien. Maar ook hoe men denkt dit te fixen, door telkens hetzelfde te blijven doen. 

Collega die een uurtje per week moet proberen terug te komen. Het hele eerste uur, zo hoorde ik van collega's, heeft ze zitten huilen. Och! Zo duidelijk nog niet eraan toe om weer terug in het arbeidsproces te komen. En toch pushen he...de werkgever. Weer opbouwen. Doorrrrrrrrr (of oprotten).

Collega 2 was op kantoor voor een bespreking met De Manager, oude Leidinggevende, Nieuwe HR en die kwam ook niet echt vrolijk uit dat gesprek. De druk wordt kennelijk opgeschroefd, zo komt het op mij over. En ja hoor, ook zij moet weer een uurtje op kantoor verschijnen. Nul idee wat ze daar dan effectief gaat doen. DM (De Manager) vroeg of collega dan wat klussen voor mij kon doen? Nou nee, dit moet accuraat en zorgvuldig gebeuren en daar is ze nu niet toe in staat (ook voorheen niet trouwens).

Collega 3 durft naar kantoor gaan nog niet aan. 

Collega 4 werkt 50% maar ik begrijp niet hoe, want geeft ook aan een burn-out te hebben en doet gewoon heel heel veel op papier. In het echt voornamelijk besprekingen. Zichtbaar 'bezig' zijn dus. Geen tijd voor herstel lijkt het, gecombineerd met ambitie die niet past bij capaciteiten en een functie op haar naambordje. Ging ook eerder naar huis want ziek. Maar ze is al ziek en herstellend, maar schiet niet op. Voor haar. 

Collega die al een jaar ziek is. Dan ´moet´ daar wat mee vanuit de wet Poortwachter. Dus gesprek met alweer allerlei managers uit de organisatie. Niet op ons kantoor maar ergens ver weg in het gebouw. Ook fijn voor de collega. Helemaal alleen zo´n gesprek aangaan. 

Hoorde dat er daarna nog een gesprek op de afdeling was en ze daar helemaal uit haar plaat is gegaan tegen de nieuwe HR manager. 

Collega die tegen me vertelt dat er lang genoeg aan haar elastiek is getrokken en de rek er nu echt uit is. Geknapt zelfs. Ook gesprek gehad met DM en HR en nog steeds is het vertrouwen weg voor haar. Ziekmelden wil ze niet, maar ik zie aan haar dat dit alleen door de compassie met haar cliënten is. Niet met het bedrijf. Daar ben je een cijfer. Wat lever je op tegen wat kost je.

Een andere collega verzuchte tegen me dat deze nieuwe Manager haar nummer 7 is. Wat ze allemaal al voorbij heeft zien komen aan Anders, Beter, Menselijker, Leuker etc etc.  Voor mij pas nummer 5. Oh, da's ook best veel. Maar misschien ook wel normaal. 

Dit bedrijf lijkt wel medewerkers te selecteren op hun zwaktes en het hebben van een lontje aan twee kanten, om aan allebei de kanten tegelijk aan te kunnen steken.

Veel intern een opleiding genoten en dat is dat dan plus een tijdje uit het arbeidsproces geweest, veel alleenstaanden met jonge kinderen of alleenstaand en al ouder en daardoor moeilijker een baan kunnen vinden en management weet heel goed dat ze iedereen onder marktconform betalen. Waarom blijven we dan nog?

Ik mag dat zeggen, want hoor ook bij die categorie `kneuzen`, zonder opzegtermijn, onmiddellijk beschikbaar en weinig durven te eisen, want dolblij dat ik aan de slag mocht en uit de bijstand kwam. Dat is het vooral, dolblij zijn dat eindelijk iemand je wil. Na veel sollicitaties. 

Want wij durven en kunnen kennelijk toch nergens anders terecht. Of branden op en dan is daar de uitgang. Dat laatste vertelt niemand je uiteraard. En hoe kom je daarachter als sollicitant? 

Die allemaal beginnen dat het zo interessant is om mensen te helpen. En zo´n leuke startprocedure bij het hoofdkantoor. Zo leuk. Leuk leuk leuk. Maar dat is alleen maar de verpakking. De inhoud is nog steeds hetzelfde. Druk druk druk.

Te druk

Te veel

Minder leuk

Helemaal niet leuk meer.

Afgeknapt.