Weet ook wel wat de trigger was/waren. Dat zoonlief me vorige week vroeg hoe het met mijn pensioenopbouw zat nadat hij allerlei leuke verhalen over zijn leven en geplande vakanties had verteld en toen moest ik hem uitleggen, dat hoewel ik nooit huisvrouw ben geweest, ik een zeer klein pensioen, wat zeg ik een dwergachtige pensioenopbouw heb. Omdat ik in bedrijven werktte waar geen pensioenfonds was (ja mensen...dat kan ook...geen CAO, geen mooie secundaire arbeidsvoorwaarden) en nu helemaal niks opbouw. Dat zelfs plassen me geld kost.
En ik zei er niet bij dat ik het gevoel kreeg dat alles waar ik mijn best voor heb gedaan onder mijn handen is afgebrokkeld en weggegleden. Maar zo voelde dat wel. Hoe leg je dat uit aan iemand die aan het begin van zijn leven en carriere staat. Dat ik kennelijk verkeerde keuzes heb gemaakt. En de consequenties daarvan dus moet leren accepteren.
Een tijd van je leven, midden 50, waarin je kan oogsten, moet ik weer gaan zaaien. Op dorre grond.
Dan voelt het alsof ik de kracht niet meer heb om mijzelf uit dat droevige moeras te tillen. Na ruim 2,5 jaar vruchteloos solliciteren ben ik het afgewezen worden meer dan zat. En trek ik het niet meer om weer dat pad op te gaan. Laat staan het mannenpad, waarin afwijzing ook strijk en zet is/was.
Lijkt het wel alsof ik alleen maar bevestiging zie van hoe anderen het (materieel) beter hebben en ik niet eens een pot verf kan aanschaffen om de badkamer eens een beetje op te knappen. Dat ik nog te sloom ben OM ook maar iets aan te pakken, dat sla ik maar even over.
Natuurlijk besef ik dat dit zwaar overtrokken is en DAT dit ook niet zo is. Maar ik voel het wel zo.
Hoor ik opgewekte verhalen over hoe mensen hun meubels zat zijn en lekker alles nieuw kunnen kopen en voel ik me een loser klasse I met mijn Ikea studentenbankje en een huis waarin niks van waarde staat.
Dus ga ik nu maar even achter elkaar naar La Kaandorp luisteren, even hardop lachen en wie weet lach ik me wel eruit.
En wat opvallend dat als ik doelen lijk te behalen - mijn gezondheid aka gewicht - ik dan weer uit mijn eigen hoge hoed deze "Zie je wel, je bent niks waard" catchphrase opduik. Want zie je wel; je hebt niks, je bent niks, je hebt niemand en het zal nooit wat met je worden, rotkind".
Want snotvergeme ik WIL die treurnis en droefheid niet meer. Het helpt niks, het werkt ook niet en het maakt me voor niemand aantrekkelijk. Ook niet voor mijzelf. Het drukt op me.
8 opmerkingen:
Je bent niet de enige hierin. Sprak vorige week een ex-lagere klasgenootje. Zij heeft zelfs geen kinderen. Woont in een deel van Rotterdam waar het niet echt veilig is. Heeft weer geen werk. Maakt nu de erfenis van pappa op. Daarna in de bijstand. Toch staat ze als zelfstandige genoteerd in de thuiszorg. Maar ze trekt er niet zo hard meer aan, berusting en erfenis van pappa opmaken,
Je kunt nog je leven ombuigen, jij hebt een baan, al levert het niet veel op en je hebt je kinderen, een wandelmaat en een blog om je gal te spuien. Maar alstjeblieft geen zwijmelblogjes meer. Brrr....
...misschien moet je je spiegelen aan mensen die het nog minder goed hebben!
Maar een keertje zielig doen mag best 😉
Ik hou van je...
Juist door ook je gevoelens te delen als je niet goed in je vel zit en als je je zielig voelt, geef je jezelf ruimte om ook de goede en positieve dingen weer te vinden. Je bent echt een sterke vrouw! Want hoeveel mensen blijven de schijn ophouden terwijl jij eerlijk bent. Soms gaat het rot met, some voel je je mislukt, maar gelukkig zie je ook dat er veel goed met je gaat, dat je geniet van wat er wel is, dat je trots bent op jezelf en op je kinderen. Ga door met wandelen, met werken, met leven! JBR
Soms is de emmer even overgelopen met alle s*¥t.
Heel veel sterkte, knuffel.
Ook mensen waarbij alles goed gaat zitten wel eens in een "gaat niet zo lekker" modus. Dus daar heb jij met je hele gevecht zeker ook recht op. Dus even lekker aan toe geven, je weet dat je daarna weer opkrabbelt. Dat kun je namelijk teruglezen in je eigen blogjes! Sterkte.
Je klaagt maar hoor! Doen we dat allemaal niet op z'n tijd, al dan niet terecht?
Heb je er nooit aan gedacht om een poets- of oppasadresje te zoeken om zo je financiën een beetje te spekken? Ik heb dat vroeger ook gedaan en later zelf iemand thuis aan het poetsen gehad die een extra centjes goed kon gebruiken.
Een eurootje of 40, 50 per week kan de boel aanzienlijk verlichten.
Je mag toch gerust je frustraties van je afschrijven. Dat is goed voor je welbevinden. Ik denk dat het bij niemand van je lezers altijd halleluja is. Veel sterkte.
Een reactie posten