Trots zijn op de behaalde resultaten. Doe het nou! Ja NU!!

Bij het controlebezoek voor mijn Diabetes waren de waarden allemaal goed en zelfs meer dan goed. Er werd mij dan ook oprecht meerdere malen gezegd dat ik trots mag zijn op dit resultaat en op mijn veranderde houding en leefstijl. Nu pas ergens in november weer een grote checkup bij de huisarts.

Ik kreeg te horen dat ik een vechter ben. Mwoah...vechter??? Ik zag en zie mijzelf meer als iemand die meekabbelt op de stroom. In een soort van meebuigen met hoe het leven komt. Niet hard tegensputteren dus. Maar go with the flow.

Toch voel ik dat trots zijn op (nog) niet zo.

Ja, ik zie op de weegschaal en ook op de weegschaal bij de verpleegkundige dat er inderdaad al een hele hoop overtollige kilo's af zijn. Het loopt zo langzamerhand naar de 20 kilo minder. Wat goed is voor mijn lijf en mijn glucosewaarden. En heel soms als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een slanker lijf. Niet een mooier lijf, maar alles werkt wel en daar gaat het om. Uiteindelijk. Toch blijf ik mijn grootste criticus

Als ik heel eerlijk ben, zou ik voor een dag wel een mooier en strakker lijf willen hebben. Zo'n lijf waar mannen hun hoofd voor omdraaien. Zonder hangbuik (oh ja...daar hebben die twee kinderen ooit ingezeten en ik heb toen ik jong was een fikse buikoperatie gehad met idem litteken), maar dat is eigenlijk alles. Mijn geluk zit niet in een strakke buik, die snap ik ook nog wel. En ik moet geduld hebben. Niet meer snel snel snel afvallen, maar gestaag doorgaan en over een half jaar wie weet waar ik dan zit. Misschien wel op mijn resultaat uit 2012, maar dan met minder stress en omdat ik het zelf wil. Niet omdat ik denk dat ik dan als een actievere vrouw wordt gezien door mijn manager en niet een dik oud wijf die te sloom is om in haar jonge team te functioneren.

En toen ik in het weekend een hele hoge trap in 1 keer opliep, zonder daarbij na te denken, toen merkte ik ook wel dat mijn conditie stukken beter is.

Ik merk het aan de manier waarop ik boodschappen doe. De eilanden chips en koek en snoep nog zelden bezoek en doe ik dat wel, dat is dat omdat ik daarvan bewust geniet en niet om frustratie weg te eten, of af te dekken met mijn persoonlijk drugs - zoetigheid of hartigheid in de vorm van snel te verorberen voedsel.

Als ik mijn koelkast open doe zie ik groenten, groenten en groenten, Als ik naar mijn werk ga, neem ik altijd mijn eigen lunch mee. En verantwoorde tussendoortjes in de vorm van fruit of noten.

En he...ik kan nu natuurlijk ook snel naar de supermarkt gaan en alles inladen wat lekker, vet en snel op te eten is, maar brengt me dat geluk. Snelle bevrediging, dat misschien wel. Maar ik vind het zo fijn om de wijzer van mijn weegschaal iedere keer weer naar beneden te zien gaan. Omdat ik weet dat ik met minder kilo's en een betere conditie mijn lichaam minder belast. En zonder de dure shakes of pakjes en zakjes van een dieetiste. Ik heb mijzelf geleerd om juist gewoon mijn voedingspatroon aan te passen en daardoor winst te behalen uit gezondere keuzes.

Het scheelt dat mijn budget me niet toelaat om oeverloos op terrasjes te zitten met een wijntje. Maar ook de slobberwijntjes van de supermarkt laat ik staan. Meestal drink ik, heel saai, water. Of koffie of thee, maar frisdrank taal ik niet echt naar, meestal.

En toch blijf ik het moeilijk vinden om trots op mijzelf te zijn. Ik heb het tenslotte er allemaal eerst weer zelf bij gegeten, nadat ik 40 kg was afgevallen. En zelfs toen, die eerste keer was ik niet trots. Zag ik eigenlijk pas heel laat hoe ik fysiek was veranderd. In een 'normale' vrouw. Maar of dat goed genoeg was, dat voelde ik toen ook nog niet. Omdat ik me nog steeds niet anders in mijn hoofd voelde.

Snotvergeme zeg...wat zit ik ingewikkeld te doen. Heb vandaag wel weer ruim 2 uur met man (nog steeds zonder hond die mag nog niet lopen) gelopen. Het was klammig weer en we liepen en liepen en liepen. En ondertussen praten en kijken naar alle mooie dingen in de natuur. Allerlei kleine padjes die overal tevoorschijn popten. Vlinders. Hazen. Lekker saai he

Daarna nog ruim 2 uur zitten wachten op een stel monteurs, maar die waren, zo blijkt - vergeten af te bellen.

Daar had ik me enooooooooooooooooorm over kunnen opwinden, maar alweer dacht ik; is het de moeite waard om me op te winden?? Ik heb in die wachttijd tenslotte allerlei administratieve klussen gedaan die toch al afgewerkt moesten worden, dus zeur niet.

Heb eindelijk zorg- en huurtoeslag aangevraagd nu dat ik een maand een volledig salaris heb ontvangen en in mijn berekeningen zie hoe mijn inkomen naar een minimum is gedonderd. En wat apart dat je dan zooooveel toeslag krijgt. Is het bijna de moeite niet om harder te werken.  Want dan verlies je die toeslagen weer. In alle jaren dat ik al werk, is dit de eerste keer dat ik toeslagen ontvang.

Waarom storten ze die toeslagen niet direct door naar de zorgverzekering of de verhuurder? Kan me goed voorstellen dat 'men' in de verleiding komt om die bedragen, als ze gestort zijn, in de grote pot te storten en dat het dus al op is voordat je de zorgtoeslag of de huur betaald hebt. Hoorde dat regelmatig van collega's. Die noemden de dag dat de toeslagen werden gestort ook ToeslagenHoeraDag.

Raar systeem, geheel niet efficient.