Die Opa had een geheim. Nou ja, ik denk wel meerdere, maar deze hoorde ik onlangs van mijn moeder. Haar moeder - zijn echtgenote dus - was een zeer egocentrische vrouw. Maar ja, Opa wist; getrouwd, zwaar gelovig en dan blijf je bij elkaar tot de dood ons scheidt.
Tegen het einde van zijn redelijk korte leven had hij een relatie met een overbuurvrouw. Zo'n serieuze relatie dat hij het gezamenlijke spaargeld al door tweeën had gedeeld en zijn gedeelte op een apart boekje had gezet. Dan kon hij mijn Oma toch nog 'goed' achterlaten, maar met die vrouw een nieuw leven opbouwen. Zijn foto stond bij de overbuurvrouw in de kast. De plannen waren gemaakt en toch durfde Opa het niet door te zetten.
Scheiden om je eigen geluk na te jagen? Eind jaren zestig deed je dat zeker als streng gereformeerde niet.
En toen ging hij dood aan een hartaanval rond zijn 66e. Mijn moeder hoorde het verhaal van die overbuurvrouw na zijn dood. Ze is bij haar thuis geweest. Mijn moeder vond het zo oneerlijk dat haar vader dit niet heeft aangedurfd. Ze gunde hem zijn geluk en vond die overbuurvrouw het tegenovergestelde van wat haar moeder was. Wel lief en warm en heel empathisch.
Wel apart, of eigenlijk geheel volgens de regels van het boekje - vind ik dan - dat mijn moeder het ook niet aandurfde om uit een slecht huwelijk te stappen. En pas opgelucht kon ademhalen toen mijn vader was overleden. Opgelost. Ruim vijftig jaar later.
Ben dankbaar dat ik de moed had om de geschiedenis niet te herhalen. Elke dag dat je nog blijft in een slechte relatie is er één teveel. Ook juist voor de kinderen. Vooral voor hen. Wat leer je je kind door niet in actie te komen. Maar af te wachten. Wat ik net ergens las dat is precies hoe het is:
Denk erom, er komt geen dag terug!
6 opmerkingen:
en wat als je een slechte relatie hebt maar je man heeft Alzheimer? weggaan?
We verspillen allemaal wel eens een dag. Maar zoals je grootvader een half leven... dat is erg!
Ik vind het heel erg als iemand Alzheimer krijgt. Het is een nare ziekte. Het betekent dat die persoon steeds minder zelfredzaam zal worden. Vaak komt er dan een moment waarop het niet meer mogelijk is dat de partner en/of familie fulltime voor deze persoon zorgt. Misschien lukt het niet meer om voor deze persoon te zorgen en is het beter als hij of zij op een plaats gaat wonen waar er goed voor hem of haar gezorgd kan worden, ook bij de helaas onvermijdelijke verdere achteruitgang van het geheugen en het verstand. Praat met o.a. de huisarts over hoe je deze zorg geregeld kunt gaan krijgen...
dank je Petra voor je reactie. Inmiddels is het al verleden tijd bij mij en is mn man overleden, na opgenomen te zijn geweest.
Ik wilde alleen aangeven dat het niet altijd mogelijk is om uit een relatie te stappen. Een ander weet niet altijd de omstandigheden waarom iemand er wel blijft.
da's waar,maar er is een gezegde die gaat iets in de trant van liever een bekende gevangenis als de onbekende vrijheid...
nou cellie ik geef je groot gelijk hoor, goed gedaan jammer van je opa...
Wat sneu dat hij het niet heeft aangedurfd. Bij mij duurde het ook lang voor ik de stap tot scheiden heb gezet. Had in 2003 al de stekker eruit kunnen trekken. Jij hebt het goed gedaan. Op tijd voor jezelf gekozen. Weggaan als je partner ziek is zal ik ook nooit kunnen begrijpen (reactie's Berber/Petra). Zou ik persoonlijk ook nooit gekund hebben.
Een reactie posten