Onbereikbaar

Een zus van me heeft Corona. Dus blijft ze ook weg bij onze moeder, waar ze veel voor regelt en doet. Appte mijn zus regelmatig om te vragen hoe het met haar ging en of ik iets voor haar kon doen. Gelukkig viel het mee gaf ze aan. En haar buren konden helpen met de boodschappen.

Na een paar dagen viel me op dat ze haar profiel anders had ingesteld en ze beantwoordde ook geen appjes meer en nam de telefoon niet op (althans als ik haar belde, misschien alleen bij mij wel, was mijn conclusie). Misschien voorbarig die conclusie. 

Omdat ze ook niet bij mijn moeder over de vloer komt, kon ik het mijn moeder ook niet vragen. Of alles goed met zus was. Dus vroeg het aan een broer van me waarvan ik weet dat hij ook regelmatig contact met haar heeft. En ondertussen zag ik al van allerlei scenario's voor mijn ogen voorbij trekken. Omdat ze niet echt een stabiele geestelijke gezondheid heeft. En helaas wonen we niet op fiets-afstand. 

Tegelijkertijd maakte het me ook boos. Wat een aandachttrekkerij weer. Je profiel uitzetten, niet reageren op appjes, terwijl ik dus via de broer hoorde dat het allemaal aan de beterende hand ging met haar. Maar ze wel 'klaar' was met deze of gene gaf ze aan.

Ben ik waarschijnlijk gene weer. En deze denk ik ook.

Want toen er gedoe was met mijn moeder (het CSI-moeder-verhaal) en ik mijn schema voor het weekend wijzigde en direct naar mijn moeder ben gegaan (nee, hoefde niet a la minuut, maar wel door na mijn werk toen ik thuis was gekomen en dan een uurtje reistijd) toen kreeg ik de nogal aanvallende vraag (zo werd dat ook gebracht) wat IK dan allemaal precies dan wel doe voor mijn moeder. Waar mijn moeder bijstond. Alsof mijn moeder - lijdend voorwerp - er niet was en we dit eens even tot aan het laatste uurtje wat ik aan mijn moeder heb besteed gingen verantwoorden. Om dan te concluderen: Wie is het beste kind. Want wie doet het meest?

Ging daar dus niet op in. Zo geen zin in, maar bleef dus maar de techniek van de hangende grammofoonplaat (dit verraadt mijn leeftijd precies. Wie weet uberhaupt wat dat is - een grammofoonplaat en dat die kan blijven hangen in een groef!) en bleef herhalen dat ik dat niet aan haar hoefde te verantwoorden. En het was nog wel een 78 toeren plaat. Extra groot, dus veeeeeel hangcapaciteit.

Vond mijzelf wel een enorme zeikerd, maar kom op zeg....het gaat toch niet om wie er het meeste overheeft voor onze moeder? En zo not done dit gemier waar moeder bij is, vooral omdat ze een beetje in de war leek volgens de twee zussen. 

Zus snapt ook niet dat je best ruzie kan maken, maar dat dit niet betekent dat je dan niet meer van elkaar houdt. Ze straft me dan door niets te laten horen, zelfs niet op mijn verjaardag. Uitsluiten en doodzwijgen. Fijn hoor. En zo lekker volwassen ook. En precies de patronen vanuit onze opvoeding herhalend. Ben je niet 'lief" dan wordt je gestraft. Uit de groep gegooid; weg met jou. Jij hoort er niet meer bij. Beetje ziekmakend systeem. Al jarenlang hoor ik er liever dus niet bij, dan mee te doen met dit gedoe. Dus mijn prijs heb ik allang betaald.

Het is een ingewikkeld verhaal allemaal, maar de onrust die ik voelde een paar dagen lang door haar onbereikbaarheid en daarbij haar geestelijke onstabiliteit en ook nog een flink stuk schuldgevoel, dat hoef en wil ik niet meer. Want net een weekend daarvoor een telefonisch onbereikbare moeder, dus die zag ik ook al onderaan de trap liggen. (He...ik ben een echte optimist dus) 

Nog zonder noodknop, want dat zou mijn andere zus gaan regelen en die is niet zo van het doorpakken (of misschien wel heel gezond; laat zich niet zo manipuleren door The Family).