Tandjes

 Zo; weekend. 

Lekker gewerkt, vooral door kunnen werken, want er was niemand, helemaal niemand op kantoor. En al helemaal niemand in het gebouw waar wij werken, want standaard is vrijdag de 'thuiswerk' dag of de dag dat als je parttime werkt er niet bent. En oh ja...voetbal op tv van dat Oranje clubje.

De leidinggevende had gewoon op alle verzoeken om een dagje vrij te krijgen, ja geantwoord, zonder na te kijken of er wel het minimum aantal hulpverleners aanwezig waren, of omdat men het zo zwaaaar heeft hoppa jij hoeft ook niet te komen en dus zat ik het fort in mijn eentje te bewaken, plus de inkomende telefoontjes en de diverse mailboxen die ik beheer. Naast al het invoer en uitvoerwerk. En spontane zaken die spoed hadden. En omplannen van afspraken. 

Maar ook nul aanspraak, lunchpauze gewoon maar achter mijn bureau en doorwerken, nogal saai, maar dat ben ik ook momenteel vind ik, dus dat past goed.

Moest wel grinniken om een vergaderverzoek voor in het nieuwe jaar. Oh? Ben ik dan nog bij het clubkse?

Laat thuis, maar daar had ik al rekening mee gehouden. Had nog een stuk van de zaterdagkrant om te lezen, dus prima en door het voetbal (denk ik..) was het niet eens druk in de trein. Bedacht nog even of ik nog langs de supermarkt zou gaan op weg van busstation naar huis, maar nee hoor...niet nodig.

Lekker naar huis, omkleden in relaxte (nachtjapon en dik vest) kleding, alle werkspullen en kleding opruimen, nog even snel schone slopen op mijn bed gedaan, kan ik er straks zo inspringen en dan het eten opwarmen wat ik gisteren al gemaakt had. 

Kaarsjes aan en dan de blik op oneindig en verstand op nul. Dat laatste gaat vrij simpel. Twee tandjes lager en klaar.