Las het het Volkskrant magazine van vorige week het verhaal van Jip van den Toorn, de beeldcolumnist. Waarom ze zich een buitenstaander voelt. En wat ze doet om wel ruimte in te nemen. En las ook het bijzondere verhaal van haar moeder. Ook met ruimte mogen innemen te maken. Het verhaal van haar moeder is verwerkt in het boek Lieveling van Kim van Kooten (aanrader!).
Dat deed me denken aan op wat voor manieren - want ik herkende veel uit haar verhaal - ik ruimte probeer in te nemen. Uberhaupt me (te vaak) af te vragen of ik dat wel mag.
En toen kreeg een soort van openbaring: Door dik te zijn. Zo neem ik letterlijk ruimte in. Mijn lichaam neemt de ruimte in die mijn hoofd niet durft te claimen. Nou ...psychologie van de koude grond natuurlijk, maar ik 'zag' het direct. En voelde het ook.
Wat ik ook voelde was hoe akelig en alleen ik me voelde als ik in een werkomgeving als bij DWDD was terecht gekomen. Waar de directeur-eigenaar het zijn recht vond om je helemaal af te fakkelen. Te kleineren, tot de grond toe af te breken. En waar niemand van de collega's daar ook maar iets van durfde te zeggen, te bang voor hun hypotheek, auto van de zaak en nog meer van die gouden ketenen.
Dat ik niet brak, maar mijn maatregelen had genomen (al in een vroeg stadium) daar kon hij maar moeilijk mee omgaan. Toch brak ik prive wel, maar dat plezier gunde ik hem niet daar in zijn kamertje.
Later wederom zo'n werksituatie. "Jij, jij bent lastig! Ik had je toen (toen ik kennelijk lastig was) direct moeten ontslaan. En je kan ook niks. Goh, apart met de hoogste omzetcijfers van allemaal.
En ook altijd zo'n juffrouw van HR erbij. Die ik De Beul noemde, want zij moest het even afmaken voor de directeur.
Een bedrijf waar mensen het zo moeilijk werd gemaakt, dat een collega van mij uit het leven stapte.
Ook een directeur eigenaar die oorspronkelijk uit de reclame en tv-wereld kwam. "Beroemd" bij kenners. En kennelijk ook bij de poederleverancier-boys. Die kon van het ene op het andere moment poeslief zijn of je helemaal de grond in schreeuwen (met spuug erbij). En alweer niemand die zijn bek open durfde te doen. Niemand. Want oh oh oh hij was zo gul. Met geld uit de kas.
Tegen hem zeggen dat ik zijn excuses wilde horen voor dit uitzonderlijke en niet verdiende geschreeuw, dat vond hij uiteindelijk wel terecht en 1 minuut na zijn excuses (ook weer met snot van zijn kant) kom...we gaan naar de groothandel, kies maar een kado uit. Hij kocht loyaliteit.
Echt, ze bestaan werkelijk. Mannen (en soms ook vrouwen) zoals de heer Van Nieuwkerk. Ze bestaan ook omdat de omgeving wegkijkt. Niet kan geloven dat iemand die zo charmant is ook een hele zwarte kant heeft.
Oh ja, mijn vader was zo'n soort man. Ook niemand die kon geloven dat zo'n charmante, leuke vent thuis een geheel ander soort man was.
En dat degene die wel iets durft te melden, zo razendsnel een kopje kleiner wordt gemaakt (als brenger van slecht nieuws) dat de rest het wel laat.
Lees over PTSS, opgelopen door de ervaringen op de werkvloer, lees over hoe moeilijk mensen het hebben gehad en nog steeds hebben door dit soort werkomgevingen. Niets nieuws onder de zon.
Ik zit direct weer terug in hoe verschrikkelijk eenzaam ik me voelde, eenzaam en zie je wel. Je kan ook niks. Waardeloos en nog dik bovendien. Niemand wil jou, niemand kiest jou. Niemand. Zie je wel.
Je kan beter verdwijnen. Hoef je niet de rest van je leven eenzaam door te brengen. En neem je totaal geen ruimte meer in.
12 opmerkingen:
Ik vraag me altijd af, eerlijk, waarom mensen in situaties blijven zitten die als onrechtvaardig worden ervaren. Bij mij is iedereen gelijk. Ik kijk tegen niemand op of neer en jaloersheid is mij vreemd. Ik ken mijn kunnen en vertrouw daarop. Mocht iemand daar anders over denken ga ik door. Kies voor jezelf en zie schreeuwen slechts als teken van onmacht.
Persoonlijk vind ik veel verhalen van grensoverschreidend gedrag tenietdoen aan verhalen waar mensen echt misbruikt zijn. Schreeuwen, flirten, dubbelzinnige opmerkingen staat toch in een heel andere verhouding als je dat ziet in het licht van verkrachting?
Ik begrijp best dat sommige mensen heel toxisch kunnen zijn, maar blijven sterkt iemand dan toch enkel in zijn gedrag?
Zeker nooit in zo’n situatie gezeten Anoniem? Daarom kan je je niet voorstellen hoe het is! Zelf ooit ook zo gereageerd maar door het leven heen bijgeleerd. Helaas…. Ingrid (Se)
Nou ik ben 20jaar plus werkzaam geweest in de bouw, heb zeker het nodige (dubbelzinnig en niet) te horen gekregen, maar heb dat of meteen duidelijk gemaakt of gedacht, triest. En altijd mijn persoonlijke ruimte bewaard. Gelukkig idd niks meegemaakt wat mijn grens overschreed en ik niet aankon, nee.
Dag anoniem...
Weet je, de mensen blijven in zo'n situatie hangen uit angst voor hun toekomst. Als je wel tegengas geeft, word je weggewerkt. En je hebt/had maar zo geen nieuw werk met zo'n ontslag of zwart gat in je CV. Het is mij niet gebeurd hoor, ik heb nooit zoiets meegemaakt, maar die ene kritische werknemer op een andere afdeling (opbouwend kritisch, geen zeiker) is bij een verhuizing en herstructurering van de werksituatie prompt boventallig verklaard... en nooit meer ergens tussengekomen.
Au, au, au, au, doet gewoon pijn om het alleen al te lezen..
Mijn laatste jaar van de 46 werkjaren is totaal verpest door een buraucratische hongaarse. Ook afgebroken en ja ik kon minder dan vroeger maar deed nog steeds wat nodig was al kostte me het meer energie. Afgekeurd ruim een jaar voor pensioen, en erna een jaar nodig gehad om weer bovenop te komen
Ik bleef juist dun, om maar niet op te vallen; 55kg bij 180cm (maar niet anorexisch). Buitengesloten op de lagere school, dwarsgezeten in de eerste 3 jaar middelbaar. Altijd snel weg kunnen slippen. Pas na mijn 25e kwamen er wat kilo's bij en nu ben ik 50 jaar en 72kg. Ik heb eindelijk ook een bh nodig! Geen vet op mijn lijf betekende ook geen vet om mijn borsten te vullen. Het bespaarde veel aan kleedgeld, zie ik nu :)
Regelmatig schrijf jij een blog waar ik echt niet weet hoe ik moet reageren. Het voelt zo eenzaam . Je bent zo een sterk en lief wijf. Nam je maar meer ruimte in zodat de buitenwereld je zou leren kennen. Dikke knuffel.
ik zit met een verhoogde hartslag dit te lezen. Op dit moment zit ik in zo'n situatie waarin ik al maanden geregeld slapeloze nachten heb. Voor de tweede keer in mijn leven in een situatie zit waarin ik eigenlijk gelijk wil vluchten, maar het nu niet doe en waarbij ik nu wel opkom voor mijn rechten, Het kan zijn dat dit mijn baantje kost, maar ik ben klaar met onrecht en ongelijkheid. Ga ik onder, dan ga ik strijdend ten onder en mag ik trots zijn dat ik me wel heb laten horen.
Dat is niet niks allemaal. Ik vind het mooi dat je er vanaf een afstandje naar kunt kijken en zoveel zelfinzicht hebt. Ik stel me zo voor dat dit erg helpend kan zijn.
Het is niet altijd makkelijk om weg te gaan. Misschien kan je wel geen ander werk vinden. Wat ook meespeelt is dat je misschien de schuld bij jezelf zoekt en denkt dat je het beter moet doen. Het is onmogelijk om je te verplaatsen in een slachtoffer van grensoverschrijdend gedrag, tenzij je er zelf mee te maken hebt (gehad). Oordelen is dan niet wat je moet doen, luisteren, helpen, steunen moet je wél doen. Ik heb helaas zelf ook, lang geleden, met ernstig grensoverschrijdend gedrag te maken gehad en dit laat vandaag nog steeds zijn sporen na.
Wat moeilijk nu je dit allemaal hoort/ziet en de herinneringen bovenkomen. Maar wat ben je sterk.
Een reactie posten