Gorilla´s in the mist

De dag begint mistig. Alles voelt nattig buiten. Net haar gedroogd en even buiten zijn en weer vochtig dat haar.  

Heb nul zin in wat leuks. Wat dan? En loop op tegen elke keer weer dat zelf te moeten verzinnen. Jajajajajaja; ik snap hoe het werkt met slingers ophangen etc. Maar vandaag even niet. Ik wil niet meer steeds alles zelf moeten doen. Verzinnen en uitvoeren. 

Dus zal ik gewoon zaken moeten gaan plannen en dan ook uitvoeren. Opdracht voor mijzelf. Ik schrijf dit niet om op sleeptouw te worden genomen dus. 

Heel nuttig (maar niet heus, morgen ligt alles weer onder) blaadjes uit de voortuin vegen, zodat de postbode niet door een bladerendek heen hoeft te schuifelen om bij mijn voordeur te komen. Even lichamelijke arbeid dus. Mist trekt nu een beetje op. Misschien ook in mijn hoofd wel. Groenbak zit weer helemaal vol. 

Misschien is het ook wel omdat er alweer een wijziging op mijn werk was. Qua werkplek. Zit ik nog veel meer alleen dan voorheen. En dat voelt niet prettig. Voelt geisoleerd. Met een aantal verdiepingen tussen mij en mijn collega's. Die nooit uit zichzelf - nee dat klopt niet, één sociale collega die me soms wel eens koffie bracht of gewoon even kijken hoe het daar ging met mij. Maar die zie ik nu ook nog maar één dag in de week. Onze werkdagen matchen niet meer. En nog een andere collega die ook belangstellend is, maar voor de rest ben ik slechts ondersteunend personeel. 

Verwacht dat mijn leidinggevende mijn werkplek op kantoor binnenkort ook aan iemand anders geeft - je zit er toch bijna niet meer.  Of zoals mijn ex-man altijd zei: mark it on the wall.

Lunchpauze vind ik ook ingewikkeld. De meesten gaan in het winkelcentrum broodjes scoren en die dan wel samen opeten waar we lunchpauze kunnen hebben, maar hun tijden bepalen ze zelf en ik zit ook dan een groot gedeelte van de lunchpauze in mijn eentje mijn zelfgemaakte lunch op te eten. 

Zelfgemaakt om niet in de verleiding te komen junkfood (zoals de collega's) te halen en ook om de kosten onder controle te houden. Ik denk dat ik als een vrij saaie voorspelbare ouwe muts overkom. Altijd dat lunchtrommeltje mee. Altijd fruit mee voor in de middag. Zo fucking verantwoord allemaal. Op korte dagen altijd een appeltje voor in de trein bij me, dan kan ik de tijd overbruggen tussen ontbijt en lunch (thuis dan).

Vooruit, soms ben ik erg laat door een late client en mis de trein of is er weer eens een bespreking precies rond die tijd. Dan mag ik van mijzelf bij de AH to go zo'n sandwichpakketje halen. Altijd volkoren, maar wel kant en klaar. En dan hopen dat ik die in de trein kan opeten en ik niet hoef te staan, want dan lukt dat niet natuurlijk. En niet hard smakken of kauwen, want dan stoot ik ook weer mensen tegen het hoofd zo begrijp ik. Het is wat.

Tsjonge...ik trek mijzelf zo de diepte van een zwart ravijn in. Niet doen. Niet zo persoonlijk maken. Onthoud nou eens hoe blij de meeste clienten met je zijn bij hun eerste contact. Dat is echt (van mijn kant dan). Dat is wat er toe doet. 

Het heeft alles met 'Gezien worden' te maken. Besef ik heel goed. En ik voel me op die plek daar, door mijn collega's, letterlijk ongezien.