Nog lang niet jarig!

Over 364 dagen pas weer.

Op mijn werk, waar ik altijd denk aan mijn collega´s die verjaren en dan slingers regel en een felicitatie dus, wist niemand (meer) dat ik jarig was. Nul slingers die feestelijk boven mijn bureau hingen. Ook aan mij werd gedacht, ik tel mee. 

Ok...het is enorm druk en zoals altijd hectisch. Maar bij mij ook. En nee, ik kondig het ook niet al wekenlang aan dat ik ga verjaren. 

Leidinggevende wist het ook niet. Lul.

Hij heeft gewoon een spreadsheetje met al die data. Maar vindt het wel makkelijk als ik dat regel. En lift mee op hoe attent ik ben. Dat straalt op hem af, maar hij doet er geen drol voor.

Had wel een traktatie meegenomen, nadenken over wat ik goed kan vervoeren, heb nu al een halve hutkoffer en laptop mee dagelijks, bedacht waar de meesten van houden, maar was geneigd het in mijn tas te laten. Toch was het mijn dochter die me erop wees dat ik dat ook gewoon neer kon zetten en dat kon aangeven dat er wat lekkers staat voor bij de koffie, want jarig. 

Dan moeten ze zelf maar kijken hoe dit overkomt. 

De werkplek waar ik het meeste zit, daar heb ik wel getrakteerd bij de collega's. Dat is de opdrachtgever en zij weten niet wanneer ik verjaar. Daar heb ik het ook nooit over, dus duidelijk. En was leuk en aardig hun reacties te krijgen. En hun wens dat ik een leuke dag mag hebben. (Hoe dan?). En eentje die me vroeg hoe oud ik dan was geworden en dacht dat ik nog begin vijftig was. Ook al was het geslijm, toch blij met geslijm.

Besloot wel om, toen mijn leidinggevende me even apart nam in de ochtend (dacht nog om me te feliciteren), maar om iets over werk en de opdrachtgever door te geven, spontaan de middag vrij te nemen. Had de week erop dat al staan, als compensatie voor een trainings-dag op mijn vrije dag, maar baalde zo enorm en wist dat mijn motivatie nu geheel down the drain was. 

Want mooi gekleed, met zorg, haren gedaan, make-up met zorg aangebracht en het was ook nog net droog gelukkig bij de heenweg en dat alles um somst. Niemand valt het op. Niemand. Gewoon onzichtbaar. Had ik natuurlijk ook een hoedje van papier op moeten doen met 'Jarig' erop!

Heb geen FOMO maar FOMB of gewoon F.

Niet erbij horen, vergeten worden, niet zo belangrijk zijn, jij hoort niet bij de club die gezien wordt, je telt niet mee, jij wordt als laatste gekozen (op school altijd bij gym, niet uit vrije wil, maar omdat ik over was). Ze moeten het maar met je doen, maar eerste keus ben jij nooit. Jouw werkplek is zelfs elders. Dus hoor je niets, zie je niets en moet je overal maar weer zelf achter komen. Of uitzoeken. Of uitvissen. 

En toch weet ik dat ik dit heel goed kan omdenken. 

Juist met mij hebben cliënten hun eerste contact. En krijg feedback dat het jammer is dat ze hun gesprek (wat ik inplan) niet met mij hebben. Juist daarom vind ik mijn werk prettig, door dat contact met mensen. Niet alleen maar administratie in een dossier bijwerken en weinig feeling voor een client, die je gedurende het proces nog maar zelden ziet. Client is een dossiernummer. 

Daarom ambieer ik ook geheel niet een andere functie binnen mijn bedrijf, want ik zie dat dit voor mij heel doods is. Taken afvinken, dan kan er gefactureerd worden. En halen we ons target. Vrijwel nooit wordt er gezegd dat we meneer X goed hebben geholpen en hij nu wat minder zorgen heeft en blij dat hij nu kans op een beter leven heeft. Dat kan ook nauwelijks, want teveel dossiers in behandeling bij mijn collega's. Dan is de menselijke maat nog maar moeilijk te zien.

Dus weg van mijn werk na mijn ochtendshift. Vriendin gaf me aan dat ik me in de ochtend gewoon ziek kon melden en dan naar huis. Of haar huis. Lief aanbod, maar zo zit ik niet in elkaar, dus toch gewoon gewerkt. 

Ook al is het retedruk, zo klaar mee, verder die ochtend. Geen zin in nep-interesse.  Men had de jongste bediende met zijn bambi-ogen nog naar beneden gestuurd dat ik nog even boven moest komen , maar zo nukkig en zo geen zin in dat ik weigerde en aangaf mijn trein te moeten halen en doeiiiiii!! Ik ga niet nog even mee voor spontaan gedoe. La maar! 

High maintenance gevalletje ben ik!

Haalde bij de Rituals mijn kadootje op. Dat was plezant. En ik liep er toch langs. Wel de trein gemist, maar dan maar het boemeltje. Nul haast. Wel te veel verwachtingen. 

Belde mijn moeder me nog toen ik in de trein naar huis zat. Om me te feliciteren, want stond in haar agenda. (Maar dat zegt ze ook al heel lang, niet omdat ze zo blij is dat haar dochter jarig is). Fijn dat ze ook mijn nummer kon opzoeken en daadwerkelijk belde. 

En zei ze dat ik dan maar even geld van haar rekening moest afhalen voor mijn verjaardag. 

Dat gaat 'm niet worden, maar vertelde ik haar niet. Ik wil geen heisa met mijn broer of de rest voor die paar stomme euro's. Oh...heb ik al natuurlijk, heisa.

En toch nog maar weer 1,5 uur gewerkt thuisgekomen. Er ligt zo veel. Dan krijg ik het maandag weer extra druk, dus dan maar liever op een inspiratieloze verjaardag met wel één kaart in de post even doorknallen. Blij dat het af is. Niet voor mijn leidinggevende, maar voor mijn cliënten die hierop wachten. 

Haalde wel een portie, zeg maar enorme portie verse sushi. Liep al twee jaar om die winkel in de winkel heen, met telkens als argument dat het te duur voor mij was. Ze maken het daar vers. En nu dacht ik dat het wel eens mocht. Eén keertje in een jaar een uitspatting mag wel toch? 

Dat het heerlijk is, dat vergat ik maar even iedere keer. Vooruit nog een fles bubbels (gewoon Cava) erbij - doe iets leuks voor jezelf. Wees blij dat je deze leeftijd mocht halen. 

Had mijn kinderen gevraagd langs te komen, die komen het weekend, eerder lukte niet. Hoop niet op bovenstaand soort feestje. 

Baal van mijn nukkigheid en chagrijnige, verongelijkte boomergedrag. En dat ik kennelijk zo enorm graag een keertje ook in het middelpunt van de belangstelling wil staan. Best wel sneu gedrag. Beetje kinderachtig ook. Wilde ik soms met mijn snoeptrommeltje langs alle kantoortjes gaan en overal stickers van de leidinggevenden krijgen? En een feesthoedje dus.

En dan hier ook nog eens hengelen naar aandacht...

Wel ouder, maar niet wijzer.