Stil maar, Wacht maar.

Zit momenteel te wachten op de monteur van mijn woningbouwvereniging die mijn kapotte stekkerdoos gaat vervangen. Tussen 10.00 en 12.00 zou hij komen.

Vanochtend op tijd opgestaan en eerst maar weer Steppen met Cher. Mijn dochter kwam met haar sportoutfit de kamer in en ik hield - een beetje beschaamd - op met oefenen. Of ik klaar was? Ja hoor...net klaar. Not. Straks nog maar even wat extra oefeningen met de halters doen!
Zij fietst dan eerst nog 20 minuten naar haar sportschool en gaat daar 1,5 uur aan de slag. Haar vormen worden steeds strakker en gespierder en wat is ze daar blij mee. Ik zie de mooie vrouw die ze altijd al was, maar verstopt was onder het vet. Wat ben ik toch een rare dat ik me schaam voor in het openbaar oefeningen doen. Daar moet ik nog aan werken zeg maar. Ik hou niet van samen oefeningen doen, of zwemmen of zo. Laat mij maar lekker alleen sporten. Lopen, wandelen, Stepping with Cher of zwemmen. Lekker achter elkaar doorwerken en dan is het klaar.

Ik word niet echt strakker, wel fitter. En dat merkte ik gisteren toen ik, gezellig samen met allebei mijn kinderen, naar het midden van het land treinde. Waar ik voorheen opzag tegen het naar het busstation lopen, deed ik dat nu zonder er bij na te denken. Ook van het station naar mijn ouderlijk huis liep ik in minder tijd dan toen ik nog 40 kg meer woog en veel minder conditie had. Al dacht ik toen dat het allemaal wel meeviel. Ik had gewoon geen idee hoe het is om 'normaal' te kunnen bewegen, zonder die 40 kg extra. Hoe soepel je knieeen een minder gewicht dragen, hoe je heupen geen pijn meer doen en je niet na een eenvoudig eindje lopen al op de hijgstand staat. Ik wist het gewoon niet meer. En misschien was ik ook wel gewend aan altijd hijgen, altijd uitgeput zijn, altijd pijntjes her en der.

En ik word ook niet echt strakker omdat ik toch nog wel een beetje erg buiten de lijntjes kleur. Deze week maar weer back on track en niet smokkelen met een lekker koekje. Of twee, of een hele doos.
Ga deze week op zoek naar gezonde (geen lightshit) tussendoortjes. Een eitje, een handje nootjes, dat soort zaken dus. 

Ergens op een blog las ik dat het een idee is om elke keer als je tevreden bent over iets, iemand of iets dergelijks, je een brief in een pot doet, zodat je in slechte tijden een inspiratiebron hebt. Goed idee. Eerste briefje zit er al in en zo direct een tweede. Gisteren was ik zo blij met die twee kinderen van mij. Hoe goed ze met elkaar omgaan, zo volwassen en hoe ze kennelijk de kunst van het luisteren verstaan.

En slijm slijm glibber glibber...wat een mooie mensen zijn het! Om te zien (geheel onbevooroordeeld hoor..), maar wat belangrijker is, qua karakter! Mijn zoon is nu bijna klaar met zijn HBO studie en hoopt snel aan het werk te kunnen gaan. Het liefst in de lucht, maar aan de grond lijkt nu een haalbaarder optie. Hij netwerkt zich helemaal gek en wat ben ik trots op hem.

Ooit leerde ik een andere betekenis van Wachten. Het kan ook staan voor waakzaam zijn. Dus niet afwachten, maar alert zijn; er komt een verandering aan!
Ik ben veranderd, mijn lichaam ziet er anders uit, maar in het koppie zit nog een dikke vrouw. Ik heb mijzelf laten zien dat ik kan doorzetten, afmaken. Ik ben zoveel taaier dan ik mezelf er credit voor geef.

Mijn inkomen is drastisch veranderd, ik heb ontslag (alweer) overleefd, mijn lijf ziet er anders uit, mijn familie-opbouw is veranderd (mijn vader is dood) en blijft veranderen. Is leven eigenlijk niet constant verandering? Beweging.
En zou het voor mij niet goed zijn om dat echt te beseffen en met die verandering mee te bewegen. In luchtigheid. Zoals nu, de zon in mijn huiskamer naar binnen schijnt en alles gouden kleurt. Straks wordt het weer Lente. Of ik mee beweeg of niet. Stil maar Wacht maar. Alles wordt Nieuw!

Waarom zo verongelijkt

Als ik mijn situatie vergelijk met lotgenoten, merk ik dat ik me verongelijkt voel. En dat ik dat geen mooie karaktereigenschap vind.

Er wordt dan gesproken over een I-pad aanschaffen, over reisjes maken, over toch maar met de auto ergens naar toe gaan, ze trekken een kortingsabbonnement of een jaarkaart OV uit hun zak en dan ook nog eens over hun echtgenoot verhalen en dan voel ik me mijlen slechter af.
Dan denk ik, in mijn verongelijkte state of mind, dat het wel makkelijk is, zo werkeloos zijn maar toch nog mogen nadenken over dit soort keuzes.  Dat ze kennelijk een groot vangnet hebben en met minder geld hoeven omgaan nog helemaal geen issue is. Allemaal aannames! Wie weet hoe het echt eraan toegaat achter hun voordeur. Ik kennelijk niet.

Hoe kan ik mezelf veranderen door alleen nog maar te kijken naar alles wat - voor de hand liggend en waar ik kennelijk nooit genoeg over nadenk - goed gaat. Ik moet mijn tevredenheidsniveau opschroeven. Ik merk dat ik zuur wordt van dat verongelijkte denken en telkens zo'n stemmetje te horen..jaja...makkelijk praten met je dure huis, goedverdienende echtgenoot, grote afkoopsom...Ik wil gewoon tevredener zijn. En mijn aandacht op het goede richten.

Deze week sprak ik op verschillende gelegenheden twee politieke kopstukken uit de landelijke politiek. Over wat werkeloos zijn inhoud en dat er altijd over ons wordt gesproken, maar nooit met ons. Ik denk dat sommigen in Den Haag echt nog nooit een werkeloze in het wild hebben gezien. Krijg energie van mensen spreken en zaken onder het licht brengen. (Aha...positief!).

Ik kreeg een schop onder mijn kont door een spiegel van iemand die ook aanwezig was en heel verongelijkt stond te vertellen over hoe de praktijk van een recruiter eruit zag, de oneerlijkheid en de vooroordelen die werkgevers hebben en mogen hebben in deze zware economische tijden. Dat hij daar niet meer tegen kon. Ik vroeg hem dat als hij zo goed wist wat hij NIET, waarom hij dan niet zelf zo'n bureau begon?
Oh nee.....oh neee... dat niet. En ik verbaasde me over zijn stellige antwoord. Ik zag iemand die heel goed kon verwoorden hoe of wat maar angstig was om de consequentie te aanvaarden van zijn stelligheid.

Shit...ben ik ook zo bezig? Komt daar die verongelijktheid vandaan? Dat ik het allemaal wel goed weet te vertellen, maar in feite te schijterig ben om iets te DOEN?? 
Ik weet dat ik een afweger ben, iemand die lang nadenkt over de voors- en tegens en dan een weloverwogen besluit neemt en daar dan ook voor gaat. En alle beren op de weg al is tegengekomen. Maar soms moet ik maar weer eens gewoon springen. En op mijn eigen kunnen vertrouwen. Want waar ik altijd bang voor was - geen werk meer hebben - is me dus al lang en breed overkomen.

Mijn dochter vertrekt net dik aangekleed op de fiets naar de sportschool - door de sneeuw - en ik...ik ben te lui om buiten de deur te sporten, ben al tevreden met mijn half uurtje steppen met Cher. Stel ik te lage eisen aan mijzelf? Ben ik een watje geworden?

En dan denk ik aan vrienden van mij die heel graag zouden willen werken, maar door hun ziekte daar uberhaupt niet aan toekomen. Hun leven compleet anders hebben moeten inrichten. Maar dat wel gedaan hebben en kennelijk een soort van rust hebben gevonden en kracht.

Het sneeuwt weer. Zo direct lekker door de sneeuw wat boodschapjes halen. Niet veel, want gisteren heeft mijn dochter al een hoop in huis gehaald (Positief!) en ik merk dat ik een hekel heb gekregen aan de opjuthamster-acties. Ik hoef toch niet tot 2023 wasmiddel in huis te hebben, of soep? En iedere 6 weken komen diezelfde producten toch weer in de bonus/hamster/kruidvat je bent gek als je NU niet koopt folder voorbij.

Rommelig logje. En  oh ja. ik stel commentaar bijzonder op prijs. Anders word ik weer zo verongelijkt dat er niemand reageert...

Inbakeren

Werd vanochtend wakker door de douchegeluiden van dochterlief die al om 07.00 uur moest beginnen. De dienst hiervoor zou ze tot 23.30 moeten werken, maar ze moest wachten op een verlate klant en toen kon ze pas om 01.30 uur naar huis. Terwijl juist die nacht het enorm gesneeuwd had.

Dan voel ik me een nietsnut. Ik kon niet meer slapen, las nog wat in mijn boek, voelde de Zweedse kou en opeens was het daar...het gevoel van alleen op de wereld en niemand die voor mij zorgt. Ik wist niet dat dit gevoel me zo intens verdriet deed. Ik snap het wel; ik maak me zorgen over mijn werk - of liever gezegd het niet hebben van werk - en weten dat er niemand is die mijn vangnet is. Het bracht ook direct gevoelens van het missen van mijn vader, denken aan hoe hij vroeger voor mij was, toen ik een nietwetend kind was. Was hij toen beschermend?


Ik voelde de leegheid van mijn bed, het mezelf elke nacht warmhouden, zonder een arm om me heen of iemand die naar me luistert. Me hoort. Me aanraakt. Draaide het dekbed zo als een huls om me heen dat ik in een strakke rol lag, ingebakerd leek het wel. Baby's worden er rustig van en ik ook kennelijk.

 

Groggy stapte ik daarna mijn bed uit en zette direct de wasmachine aan, dook onder de douche en trok mijn sportkleren aan.  Toen ik de dvd wilde aanzetten hoorde ik wel geluid, maar zag de immer jonge Cher niet in beeld. Prutsen met de afstandsbediening, nog een keer prutsen...me ergeren dat ik dit niet snapte...aan de bedrading geprutst en natuurlijk was er een aansluiting iets los.

Up up, down down en hotsaflots...en waarom liep de koffie eigenlijk niet door? Omdat de hele stekkerdoos uit de wand lag. Dus de electriciteit checken, eraf halen in de meterkast, kijken wat er aan de hand is, zien dat er een draad losligt...draad er weer in stoppen...en op hoop van zegen de electriciteit er weer op zetten en duimen dat ik niet de hele keuken onder stroom had gezet. Jemig...waarom is er hier geen vent in huis die dat even voor me regelt!

Contact, maar de wandcontactdoos kreeg ik niet weer netjes terug, zonder dat de draad losspringt. De woningbouwvereniging opgezocht op internet - wachten totdat de verbinding weer is gereset - formulier ingevuld en hopen dat dit onder mijn onderhoudscontract valt.

Zoonlief kan dan wel een Boeing 737 aan de grond zetten, maar van electriciteit heeft hij niet veel kaas gegeten. Dat was altijd meer mijn afdeling, maar ook deze klus gaat mijn pet te boven.
 
Dus mijn hele ochtend verliep anders dan ik dacht, met andere gevoelens. 

Werkeloos maar niet moedeloos

Was vanochtend voor het licht werd al wakker en om nou om 05.00 uur naast mijn bedje te staan vond ik wat vroeg. Vooral voor een zondagochtend.

Dus verder gelezen in mijn boek van Henning Mankell, een Zweedse schrijver die ik een tijd terug ontdekt heb en natuurlijk al kende van zijn Wallander reeks.

Ik had gisterenavond mijn dochter gevraagd mijn raam dicht te doen. Heb zo'n Velux raam en ben net wat te klein om kracht te kunnen zetten om deze hard dicht te gooien. En ik vond het nu toch wel erg koud, het raam op een kiertje, want dat kiertje waaide iedere keer weer tot een flinke kier. En de CV op mijn kamer heb ik nooit aan. Te warm. 

Toch maar weer in slaap gevallen en prompt gedroomd over een andere man in mijn leven. Niet dat ik verwacht dat ik van hem ook weer wat hoor, maar mijn dromen komen eigenlijk altijd uit. Ik had beter Josefina kunnen heten met zo'n gekleurde jas. Mijn moeder heeft dat ook en mijn kinderen ook. 

Vanochtend zou mijn dochter met een vriendin gaan sporten en met de auto worden opgehaald. Maar die belde op het laatst af; geen zin en dus sprong ze maar op de fiets na eerst  te hebben gekeken of het niet glad was geworden (geworden.....het IS gewoon glad in de kleine binnenwegen). Ze baalde als een stekker want als ze ergens een hekel aan heeft is dat afhankelijk zijn van een ander. En doelloos wachten.  En dus is ze alweer aan het trainen. En straks naar haar werk. Ik maak zo direct haar salade wel vast, dat scheelt weer snijden en hakken voor haar en ach...tijd zat toch?

Gisteren een interessante nieuwjaarsreceptie bezocht. Ik kende er niemand en het viel me op dat je als nieuw lid van de club niet echt warm ontvangen wordt. Nou ben ik vanuit mijn vak wel gewend om iedere keer weer nieuwe mensen te ontmoeten dus ik zag het maar als een soort van werk. Een aantal interessante contacten gelegd. Het opperhoofd van de club in Nederland was ook aanwezig en man....wat had hij weer een interessante trui aan. :)  Ik kan me niet voorstellen dat hij echt denk dat dit ontwapenend staat. Of alternatief. Een roze zelfgebreide trui is zoooooo Strippenkaart.

Ik verdenk hem ervan door de weeks gewoon een pak te dragen en expres de trui-outfit met sjofele spijkerbroek uit de kast te halen om te shockeren. 

Maar goed...de inhoud is uiteindelijk wat telt en ik ben benieuwd of hij in staat is om oude dogma's los te laten en de 21e eeuw te omarmen. Arbeid is niet langer wat het was. Solidariteit lijkt wel een woord wat niet meer bestaat en omzien naar elkaar komt meer uit de kerkhoek. Want hoe rijmt deze partij het dat ze een voorstel heeft liggen dat je straks nog maar één jaar WW krijgt en daarna één jaar 70% van het minimumloon en dan is de WW klaar.  Dit betekent voor veel oudere werknemers dat ze direct de bijstand in verdwijnen. Want het kost tijd om ontslag te verwerken.Financieel heb je niet binnen een jaar je zaken op orde. Hoge hypotheeklasten, studerende kinderen en soms ook nog een Tweede leg of een ex die je alimentatie moet betalen. En wat doet het met je als je 30 jaar hebt gewerkt en een hele tijd premie hebt afgedragen en daar dan niets meer van terugkrijgt.

En dan nog meer mensen in de bijstand, nog meer mensen die in de rij staan bij een voedselbank in wat ooit de rijkste gemeente van Nederland was? Dat moeten we met ons allen niet willen.

Ik denk dat werkgever af moeten van het vooroordeel dat ouderen (en dat ben je al vanaf 45 jaar) moeilijk in te zetten zijn. Dat ze niet mee kunnen, veel ziek zijn, nieuwe computersystemen niet snappen etc etc. En duur zijn.

En ik zou best wel er wat voor voelen om tegen het einde van mijn carriere niet automatisch meer omhoog, maar zelfs iets omlaag met mijn loon te gaan. Dat is altijd nog beter dan 70% van je salaris (met een max!) van je vorige salaris. Sterker nog...door jaren terug ontslag te krijgen zat ik pas vorig jaar weer op mijn salaris van 7 jaar terug. Mij hoor je niet piepen. Ik denk dat juist de mensen piepen die zich niet kunnen voorstellen wat het nou echt betekent; met minder inkomen moeten rondkomen. Dat die maar al te graag roepen dat er werk zat is.

Moet je eens kijken naar truc van de gemeente Rotterdam om bijstandsgerechtigden te verplichten in de Thuiszorg te werken (lekker gemotiveerd; ik zou niet graag iemand bij mijn moeder in de huishouding willen hebben)  en daarvoor de mensen die een contract hadden bij diezelfde instelling te ontslaan. Maar ja...die krijgen natuurlijk eerst een uitkering vanuit de WW en drukken niet op de gemeentelijke sociale dienst, dus niet hun probleem. Korte termijn denken; dat lijkt wel de trend momenteel.
Net als in het bedrijfsleven. Misschien omdat de politiek meer managers telt, dan politieke zwaargewichten.

Die in cijfers denken en niet in mensen.

Truus de Mier

Hoewel ik geen betaalde baan heb, heb ik deze week een drukke agenda achter de rug.

Vooral voor mijn netwerk en dat bestond uit veel lobbyen bij de landelijke en locale politiek. Dan voel ik me helemaal in mijn element. Ik kan goed luisteren en snel tot de kern komen en die eigenschappen kwamen goed van pas. Wel geef je dan direct weer extra geld uit aan reiskosten en een kopje koffie en een lunch hier en daar, waar ik nog geen potje voor heb.

En zo hoorde ik gisteren dat een collega die jarenlang trouw bij mijn vorige werkgever heeft gewerkt en altijd goede beoordelingen kreeg, opeens een hele slechte kreeg en vervolgens dus te horen kreeg dat er ontslag voor hem wordt aangevraagd. Want hij voldeed niet.

Hufters!

Precies hoe ze van mij af zijn gekomen. 

Iemand met zoveel jaren ervaring, waar vooral de klanten heel erg blij mee zijn, want hij denkt altijd mee en snapt de klant...die mag oprotten. Omdat anders de Mercedes van de grote baas een maatje kleiner moet. En omdat de directeur van het kluppie een incompetente oetlul is! Die zouden ze aan de kant moeten zetten. Maar ja...lekker kneedbaar want jong en onervaren, dus laat die alle shit maar oplossen.

Heb mijn collega direct gebeld en hem een hart onder de riem gestoken. Dat het absoluut niet aan hem ligt, maar aan slechte managers, die alleen vol van zichzelf zijn en niet zien wat er echt nodig is. Een leuke naamsverandering doorvoeren en denken dat ze daarmee de oorlog gaan winnen....Tonnen uitgeven aan een nieuw webbureau en dan toch maar zeggen...oh nee...laat maar zitten. Allemaal geld down the drain wat beter in goed personeel gestoken had kunnen worden. Of gewoon niet uitgegeven had moeten worden. En van die achterlijke workshops over wat de onderneming nou precies denkt als missie te hebben...Goh...kom je wel laat achter als je al tientallen jaren bestaat. En ja...een nieuwe huisstijl... En allemaal verspilde tijd en moeite. Ga gewoon werken!

Heerlijk dat ik dat niet meer mee hoef te maken. Ik zou stikken van de stress.

Mijn dochter - die alweer een weekje terug is van haar reis naar het verre Oosten en veel mooie verhalen heeft - vertelde me gisteren dat ze op weg naar de sportschool een dame voor haar op de fiets zag uitglijden. Ze viel en haar been lag zo raar onder haar dat ze onmiddellijk 112 heeft gebeld. Ze wist dat de dame haar been had gebroken en was bang, toen de ambulance kwam, dat ze het bot zou kunnen zien. Heel akelig.
Ze is, samen met een andere jongen, bij haar gebleven tot ze naar het ziekenhuis werd vervoerd en ik bewonder haar koelbloedigheid en daadkracht. Hoeveel mensen zouden niet zijn doorgefietst?

En bewonder haar doorzettingsvermogen; ook al ligt de sneeuw overal; zij gaat op haar fietsje sporten. Want dat vindt ze belangrijk. Wel beseft ze maar weer al te goed dat dingen zo kunnen veranderen. Even uitglijden en klaar.
 Ik heb vanochtend mijn oefeningen weer gedaan. Up up, down down zegt Cher me lachend en het gaat steeds makkelijker.

Droomde van de week van een ex-minnaar en prompt kreeg ik een what's appje van hem. 

Straks nog even wat boodschappen halen - gewoon lopend naar de winkel, want ik durf nu echt niet te fietsen - en dan misschien vanmiddag nog weer even lobbyen voor mijn netwerk. Goh..het is net werk.

To work or not to work

Witte wereld vandaag. En heel Nederland in de file. 1000 km en meer zo te lezen. Goh....wat blij dat ik daar ook niet in hoef te staan.

Liever wel natuurlijk, had liever WEL een baan gehad waardoor ik elke dag wel in de file stond, maar goed...bekijk het eens van de positieve kant; kon vanochtend door een witte wereld mijn boodschappen doen, gewoon lekker lopen met mijn bejaardenkarretje (zo noemt mij zoon en dochter dat nu helemaal trendy shoppertje van Ikea). De oude trouwe Timberlands van mijn dochter aan en goh...heerlijke warme voeten heb je daarin!

Daarna mijn straatje schoongeveegd en ook maar direct die van de buren, in tegenstelling tot het gezegde. Was toch lekker bezig en het is heerlijk weer.

Van de week ga ik met mijn medebestuursleden van ons netwerk met een tweede kamerlid praten in Den Haag. Als werkelozen. Of die politici wel beseffen wat het inhoudt als zij zeggen dat er werk zat is. En dat dit ook geldt voor mensen boven de 50. Even een realitycheck doen.

Mijn dochter  moest alweer om 07.00 uur op haar werk zijn en gisteren nog maar even snel haar laarzen voor haar ingespoten. Gelukkig mag ze ook (warme) laarzen aan op haar werk en niet alleen de voorgeschreven pumps met panty. Brrrrr....ijskoud.

Heb net bij de Zeeman 2 grote bollen gespikkelde breiwol (nou ja Acryl) gekocht. Zwart met spikkels en mijn handen jeuken om daar een leuke muts voor mijzelf van te maken. Mislukt de muts...maakt het geen drol uit. Leuke arbeidstherapie en dan haal ik het gewoon weer uit en begin opnieuw. Zou goed zijn als dat in het leven soms ook kon. Uithalen en opnieuw beginnen.

Nu even een kop koffie met warme sojamelk. Mmmmmm!

Vanmiddag nog maar even lekker een stuk lopen.

Mutserig

Wat een heerlijk winterweer; blauwe lucht, droge lucht en een mooie laagstaande winterzon. Weer om erop uit te trekken. De kou op je gezicht te voelen.

Maar eerst nog wat kleine klusjes die echt vandaag gedaan moesten worden; een nieuwe spaarlamp in de hal, eindelijk de kussens van de tuinstoelen in de schuur opruimen dan kan ik mijn stepbench in de vrijgekomen nis neerzetten, een schroefje ergens indraaien..en toen lekker de wijde wereld in. Op de fiets maar, kom ik wat verder dan alleen een rondje in de buurt.

Bedacht me dat het toch wel redelijk koud was en ik eigenlijk nooit wat op mijn hoofd doe of heb. Heel Nederlands, want kom je bijvoorbeeld in Finland dan haal je het niet in je hoofd om zodra het winter wordt zonder muts te lopen. Alle Oost-europeanen in mijn stadje haal ik er moeiteloos uit...altijd iets op hun hoofd in de winter, ook hun kinderen. Maar heb er altijd een hekel aan gehad. Sowieso zijn mutsen niet fijn voor je coupe. Wel een sjaal en altijd handschoenen want warme handen zijn zo fijn, maar een muts dus eigenlijk nooit. Wel heb ik in New York een hoedje bij The Gap gehaald en als het sneeuwt, dan zet ik die wel op, maar kennelijk is ook mijn hoofd gekrompen, want hoedje is nogal wijd.

Nu had ik in mijn brei-ijver bij de col voor mijn dochter ook, op 4 pennen, uit mijn hoofd een baret gemaakt. Die draagt ze nooit, want ook zij heeft een hekel aan mutsen en dat heeft zeker met haar haar te maken. Dus dacht ik vandaag; ik doe die baret op en de kol om...eens voelen hoe dat is. Nou......lekker warm zeg!! Echt geweldig.

En dus kreeg ik onderweg hele mutserige visioenen van breien van een rode en een zwarte muts/baret/hoofdbedekking. Nu alleen nog uitzoeken waar ik die kleur wol kan kopen want zoals in de jaren 80 waar je overal wol kon kopen, vooral bij de HEMA, zijn al die leuke breiwinkels bij mij in de buurt uit de straten verdwenen. Leuk om vanavond eens even te google-en waar ik wol kan halen, behalve bij de Zeeman. Hoeft geen dure wol te zijn hoor. Gewoon voor de lol van het maken.

Al die bollen wol die ik ooit had, heb ik een aantal jaren geleden naar de kringloop gebracht, omdat ik er toen niets meer mee deed. Gelukkig heb ik nog wel mijn breipennen bewaard in zo'n echte jaren zestig koker.

Hoe word ik een Rat

Sommige managers hebben dit standaardwerkje waarschijnlijk tot in den treuren doorgewerkt. Wat ik toch van de week hoorde over mijn  vorige werkgever. Zo blij - en dat klinkt raar - dat ik daar ontslagen ben.

Mijn opvolger zit thuis door een conflict met de zeeeeeer ervaren (wel 3 jaar vanaf zijn afstuderen) manager die mij ontslagen heeft. Hij gaf me aan dat hij zich zeer genaaid voelt. Goh...en dat na nog maar 9 maanden in dienst te zijn geweest!
Contracten worden niet verlengd, allerlei beloftes op marketing gebied worden niet uitgevoerd, mensen zitten overspannen thuis of zijn huilend weggelopen.

Wat zonde, want toen ik bij dit bedrijf solliciteerde hadden we een club gemotiveerde heren en dames, die als één team werktte. Tot de verdeel- en heersmanagementstijl werd gevoerd en wij de Mercedessen van de directie moesten gaan financieren. En daardoor de targets onevenredig hoog werden gesteld. Door diezelfde directie. En er alsmaar meer management-lagen toe werden gevoegd. En Angst regeerde.

Iedere Jan Lul werd van medewerker manager. Het beroemde Peter Principle. Het is een vak, manager. Geen titel op een visitekaartje. Net zo min dat het kan dat diezelfde zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer ervaren manager nu zelf Verkoopgesprekken voert; bij gebrek aan personeel en door overschatting van zijn eigen kunnen.

Slim ingekocht

Aangezien ik geen grote winter- en zomergarderobe heb, doordat ik zoveel ben afgevallen, mocht ik vandaag van mijzelf een rode longsleeve kopen. Bij de Primark en daar kosten ze niet meer dan 10 euro.

Helaas hadden ze het shirt niet in mijn kleur en andere kleuren passen niet bij mijn andere kledingstukken dus schaf ik die dan ook niet aan. Ik geloof sterk in het kunnen combineren van allerlei kledingstukken en vooral oppimpen door oorbellen, sjaals en een glimlach.

Maar....ik liep alweer bijna de overvolle, tot impuls kopen aanzettende, gelukkig niet zo drukke winkel uit en zag daar wel een rood/wit gestreept shirt hangen bij een opruimingsrek. Wel een beetje laag uitgesneden, maar ach...zoals ze al zeggen; bij kou Shalom!

De prijs was ook nog eens heel erg fijn en ik moest zoeken voor een kleinere maat, want me ook weer een goed gevoel gaf. Bij de kassa was het shirt nog meer afgeprijsd en ik betaalde er nog niet eens de prijs van een kopje koffie voor!

Toen liep ik nog even de H&M in, maar bedacht me dat dit een beetje nutteloos was, want mijn kadobon zat in mijn andere tas. Ook liep ik langs de V&D en daar zag ik uit mijn ooghoek dat het ook nog steeds opruiming was. Verleden week had ik al een tijdje gesnuffeld in de V&D in die grote stad aan het Spaarne, maar er hing zoveel dat ik geheel overdonderd met niks er weer uit kwam. Zoals meestal. Ik ben niet zo goed in geld voor mijzelf uitgeven. Al wekenlang adverteert DUO met supermooie laarzen in de opruiming, maar ik kan gewoon geen laarzen kopen voor mijzelf. Heb ik die echt echt nodig?? Nee dus...en dan laat ik het maar gaan. Terwijl ik bij andere dames mooie laarzen echt super vind staan. Heel chic, heel vrouwelijk..maar ja....ik werk niet,dus zit ik de hele dag tegen mijn eigen laarzen aan te kijken. Draag dagelijks eigenlijk altijd dezelfde schoenen en die zijn geloof ik ook nog uit vorige eeuw, maar zo ouderwets dat ze nu weer hip zijn. Stonden al jaren in de kast en nu heb ik ze ontdekt en vind ik het wel prima. Verder heb ik nog 1 paar hakken, maar die heb ik nooit aan, want niet nodig om representatief te zijn en nog een paar lage sportieve schoenen, maar uhm...die draag ik ook niet echt. Zijn net iets te laag en lopen niet echt heel lekker. Oh ja...en ik heb eind augustus in een impuls rode enkellaarsjes gekocht en die ben ik nu (al) aan het uitlopen/inlopen, want nog een beetje strak het leer (of eigenlijk een beetje breed mijn voeten). Ik denk tegen de zomer dat ze wel lekker zitten.

Heb voor mijzelf een soort lijst gemaakt wat ik nog echt nodig heb als ik het tegen kom, want ECHT nodig hebben is uiteraard onzin. Ik denk dat ik het nodig heb om te kunnen varieren en niet elke week met hetzelfde vestje en shirt en spijkerbroek te lopen. Momenteel heb ik 3 broeken voor de winter..oh nee..4 maar die vierde is nogal netjes, dus die hou ik voor sollicitatiegesprekken ... en daar heb ik ruim voldoende aan. 2 broeken zijn krijgertjes van mijn dochter bovendien. Maar nogmaals...goed genoeg.
Enfin..op dat wensenlijstje staat dus ook A little black dress en ik vond dat ik gewoon maar eens moest gaan kijken nu er zoveel opruiming is. Vond wel een aardige jurk, maar vond 'm niet mooi genoeg vallen.

Geen leuke en betaalbare Little Black dress gezien en eigenlijk geen zin om de hele stad door te scrollen...maar ahum...wel een heel erg leuke rode blazer van Jersey stof gekocht..70% afgeprijsd en dus nu een shirt en een jasje voor wel 17 euro aangeschaft. Nou...diepte-investering!
Komt nog bij dat ik dit alles op de fiets heb gedaan = geen parkeerkosten = extra beweging = gratis vervoer, dus ik ben wel tevreden.

Verder ben ik sinds jaren weer eens aan het breien geslagen. Heerlijk, als ik tv aan het kijken ben, een trui maken. Gewoon wol van de Zeeman, maar ik vond het zo lekker om weer iets te maken toen ik een sjaal/kol voor mijn dochter had gemaakt. Ik kan het nog steeds, kennelijk heeft de Oma die altijd 'hempjes voor de zwartjes' breidde haar brei-genen doorgegeven.
In de jaren 80 van de vorige eeuw was breien helemaal hot. De Viva had elke week wel patronen bij hun blad en ik ben nu bezig met het patroon uit een extra boekje, wat je toen bij elkaar kon sparen.

Tjsa..van vrijen op de bank naar breien op de bank!

Maandag; eerste dag van de week

Gisteren mijn sportkleren klaargelegd en vanochtend direct de dag begonnen met een half uurtje Steppen met Cher. Daarna ontbijtje en douchen en de wasmachine aan.

Maandag is volgens Flylady Bless the House dag en het doet me goed om en bepaalde routine en regelmaat te hebben (geleerd). Dus leeg ik alle prullenbakken in huis, doe de oude kranten en tijdschriften in de oud-papiertas, ga met een stoffer langs alle zaken in de huiskamer (10 minuten op de timer!) en staat de stofzuiger klaar (even koffie en blogpauze) om een snel rondje stofzuigen door de huiskamer en gang te doen (ook niet langer dan 10 minuten). Ook nog even alle deuren afnemen en alle spiegels met Glassex (de enige sex die ik heb momenteel) bewerken en dan als sluitstuk de keukenvloer even dweilen (heb een gladde vloer). Zo lekker fris dat alles ruikt. Kan ik echt van genieten.

Een aantal jaren had ik met mijn wijsvinger op mijn hoofd gewezen, maar ik merk gewoon dat deze simpele routines me houvast bieden. Elke dag iets aanen pakken. Gewoon doen en dan ben je weer klaar voor die dag.

Heerlijk vind ik het om als ik wakker ben mijn bed weer netjes op te maken. Het dekbed op te schudden (hard schudden, want het is al een beetje een oudje) en mijn slaapkamer een plek van rust te laten zijn, geen rommelhok.

En dan zo meteen me weer op het solliciteren te gooien. Ook een vaste routine.

Gisteren met de bus, de trein en de bus naar de verjaardag van een zusje geweest. Ze vierde het niet echt, maar toch zat haar huis eind van de middag bomvol. Ik noem haar huis altijd In de Soete Suickerbol, want de hele buurt loopt daar in en uit. Ze is werkelijk met iedereen bevriend en alle kinderen van de hele buurt lopen in en uit. Ik was het enige familielid (van mijn kant van de familie dan). Dat vind ik altijd wel weer apart. Dat ze zo'n hele grote kennissenkring heeft, maar - en dat heeft zijn reden en die snap ik maar al te goed - dat er een grote scheiding is tussen familie-bezoekuur en kennissentijd. Lang voelde het voor mij dat ik niet goed genoeg was om met haar vrienden/kennissen te mixen, maar dat heb ik kunnen loslaten als mijn invulling van hoe zij in elkaar zit. Ik weet immers hoe moeizaam haar jeugd was in ons gezin, hoe weinig begrip er was voor haar en ook na het bekend worden hoe de vork in de steel zat, was er nog steeds dat grote kleed waar de meesten van ons maar al te graag alles wilden ondervegen.
Ik verbaas me dan ook oprecht over de drama-teksten die deze zus over het overlijden van onze vader op Facebook plempt. Omdat die relatie op zijn zachts gezegd er jarenlang gewoon niet was. Mijn vader niet de beschermende vader was die ze hem op Facebook doet lijken.

Maar goed; het is haar blik en haar visie op de zaken. Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen waarheid. En die van mij is kennelijk weer een andere dan die van haar.

Mijn moeder is heel voortvarend aan de gang gegaan met het regelen van allerlei zaken na de begrafenis aan de hand van een boekje wat ze van de begrafenisondernemer kreeg en een lijst die ik haar emailde.
Alsof ze zo snel mogelijk alle sporen van haar man in haar leven wil wissen (MIJN gevoel). En mijn moeder weet dat ze aan maar weinig kinderen haar echte gevoel kan laten horen bij het overlijden van haar echtgenoot. Voor haar voelt het als een bevrijding. Ze kan nu nooit meer door hem worden geslagen, opgezocht of getreiterd of bedreigd.

Ik snap haar gevoel, maar mijn keus met zo'n soort echtgenoot is scheiden geweest. Die keuze heeft zij nooit kunnen en willen maken. Deels vanuit lafheid, deels vanuit haar geloofsovertuiging en grotendeels uit angst.

Dat is nu allemaal over.

Ik merk dat ik het af en toe wel moeilijk vind, want hoe moeilijk mijn vader ook was als echtgenoot, hij was niet MIJN echtgenoot, maar mijn vader en dat is een andere relatie. Ik kan niet 100% mijn moeders klankbord zijn en dat wil ik ook niet. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar kennelijk is het kinderen eigen.

Dat hoe slecht hun ouders ook zijn, wat voor fouten ze hebben gemaakt...het blijven je ouders en de trouw van kinderen zit kennelijk heel diep.Ik zie in mijn ogen, mijn vaders ogen. Ik zie de zwaarte waarmee hij heeft geworsteld, het stigma waarmee hij door zijn ouders werd behept. Een jongen met een vlekje....iemand die opeens zomaar agressief kon worden...iemand waar je voor moest uitkijken, een nietsnut, een man die niets afmaakte, niets kon...geen diploma's had en wat een ellende met een achtergrond van gezin waar de man een zeer hoge functie in de ambtenarij had. En dan had die zoon ook nog eens een meisje getrouwd uit een arbeidersgezin en zwanger gemaakt.....Nee...een nietsnut. Daar kon niets goeds uit voortkomen. Niets wat mijn vader deed was goed genoeg.


Waarom geven ze eigenlijk geen lessen opvoedkunde en vooral liefde op school?

Slimme vetcellen

Althans, die van mij!

Alles wat er teveel inkomt wordt direct opgeslagen in de leeggelopen, maar nog steeds veel aanwezige, vetcellen. Alsof het lijf denkt dat het, net als bij de grootgrutter, we moeten hamsteren! Hier met dat vet! Opslaan voor schaarse tijden...

En nee, ik heb geen trechter in mijn mond waarin iemand allemaal voedsel gooit; ik doe het allemaal zelf en kan nog steeds niet slechts 1 koekje eten, maar gewoon 1 heel pak. Achter elkaar. Dat moeten we dus maar niet meer doen. Een pak koekjes kopen! Er is buiten mijzelf, niemand die dit gaat opeten, dus waarom gooi ik dit in mijn boodschappenmand? De rust die ik tijdens mijn dieet had, is weg en ik ben hard op zoek naar minder focus op lekkere trek. Ik moet me realiseren dat ik weliswaar er normaler uitzie, maar mijn lichaam nog steeds denkt dat het mijn vetcellen weer moet opvullen zodat ik binnen korte tijd weer terug bij mijn te dikke lijf ben.

Gelukkig kwam gisteren mijn DVD binnen met opwekkende Step (hallo jaren negentig)oefeningen met Cher en ik kan me nog herinneren dat ik op de videoband het altijd kon volhouden net tot ongeveer 10 minuten en mevrouw Cher dan altijd zei: Always do this warming up...en ik met rood hoofd dacht...Wat?? Warming up..ik ben nu al kapot! Toen woog ik ruim 125 kg hoor, maar dan nog....een conditie van een bejaarde.

Vanochtend kon ik eigenlijk zonder al te veel puffen en steunen ruim 30 minuten staan steppen en dat gaf me een goed begin van de dag. Ook moest ik een tijdje terug even een sprintje trekken naar de bushalte en dat DEED ik dus gewoon (in plaats van te denken dat ik dan wel de volgende bus zou nemen) en ook daarna hoefde ik niet te hijgen tot de volgende zone. Ik hijgde helemaal niet.
Kortom; mijn huidige conditie is stukken beter en ik kan ook veel meer dan ik mezelf altijd heb voorgehouden. En wat ik van huis uit heb meegekregen: Nee....jij KAN niet sporten...Veel meer. Ook ik kan worden ingedeeld in een sportieve vrouw.

Meer bewegen inbouwen in mijn leven dus, maar niet te ingewikkeld, want dan haak ik af. Zo direct even boodschappen doen, gewoon lopen of met de fiets en wat ben ik ergens blij dat ik mijn lease-auto moest inleveren. Zo MOET ik wel meer bewegen om ergens te komen.

Misschien was ik in mijn vorige leven wel een luiaard.

De wasmachine is bijna klaar; heerlijk mijn beddegoed in de was en zo direct een schoon overtrek en lakens erop doen. Straks even langs de Lidl voor mijn witwasmiddel. Een eindje fietsen, maar ach...ook weer goed voor de beweging.

Nu even een kop zwarte koffie en wat blogs lezen.

Een zinvol en liefdevol 2013

Dat wens ik iedereen die hier wel eens komt en mijn blog leest of bijhoudt. Vooral liefdevol!

Was vandaag redelijk vroeg wakker, want gisteren niet zo laat naar bed gegaan. Een beetje saaie en vooral rustige  jaarwisseling, maar dat kwam omdat ik niet echt in de stemming was, het thuisblijven ook wel goed vond en mijn dochter nog tot laat moest werken.

Ze had heel lief wat bladerdeeghapjes met feta en spinazie (haar succesnummers) voor ons gemaakt, maar verder had ik geen tafel vol met hapjes - dat had ik anders altijd wel. Zelfs geen Oliebol. De hele avond op een glas water doorgebracht.Past denk ik beter in onze nieuwe manier van met eten omgaan. Verder niet eens de straat op geweest; het regende keihard dus dat nodigde niet echt uit tot even de buren geluk wensen. Of naar mooi vuurwerk kijken. Het knalvuurwerk was weer oorverdovend en ik vroeg me echt af hoe leuk het was om in de stromende regen je rotjes af te steken...

Gisteren ons dorp viel me de lange rij bij de voedselbank op. Tot ver op de straat stonden de mensen te wachten op hun pakket eten.
Nee...het was de rij voor de bakker; voor Oliebollen. En niet alleen daar, maar overal waar er een Oliebollenkraam stond, stonden mensen in overvolle rijen. Alsof er geen economische crisis is. Ik bakte altijd zelf Oliebollen, vooral toen mijn kinderen nog veel heel veel hongerige pubervrienden hadden die in de middag al langskwamen en mijn versgebakken batch direct kwamen keuren. Mmmm....lekker mevrouw.
Kost geen drol, wel wat werk...maar wat een gezelligheid!  En die geur trekt wel weer weg.

Nu ben ik benieuwd wanneer het eerste dieet word gemeld in de bladen en de sportscholen weer overvol zijn...tot februari.

Ik wil zelf ook nog wat kilo's kwijt, maar ga heel bewust mezelf een gezondere manier aanleren van met eten omgaan. Gisteren nog even langs de natuurvoedingswinkel in ons dorp geweest en daar o.a. Speltknackebrod en gezonde Muesli (zonder kleur en smaakstoffen)  voor dochterlief gehaald. Merk dat nu ik gewend ben om veel minder vlees te eten, - heb 3/4 jaar geen vlees, vis of kip gegegeten - ik het vlees niet echt mis. En dat ik geniet van de sojavervangers hiervoor. Of gewoon een maal met veel groenten. Of een eitje extra. In de middag een lekkere salade. Een handje noten. En gewoon nadenken wat overeten me oplevert. Heb ik dat echt nodig?? Of is het een opvulling voor een leegte ergens in mijn ziel? En heb ik al goed voor mijn lijf gezorgd? En al tegen de mensen die me lief zijn gezegd dat ik van ze hou?