Gisteren mijn sportkleren klaargelegd en vanochtend direct de dag begonnen met een half uurtje Steppen met Cher. Daarna ontbijtje en douchen en de wasmachine aan.
Maandag is volgens Flylady Bless the House dag en het doet me goed om en bepaalde routine en regelmaat te hebben (geleerd). Dus leeg ik alle prullenbakken in huis, doe de oude kranten en tijdschriften in de oud-papiertas, ga met een stoffer langs alle zaken in de huiskamer (10 minuten op de timer!) en staat de stofzuiger klaar (even koffie en blogpauze) om een snel rondje stofzuigen door de huiskamer en gang te doen (ook niet langer dan 10 minuten). Ook nog even alle deuren afnemen en alle spiegels met Glassex (de enige sex die ik heb momenteel) bewerken en dan als sluitstuk de keukenvloer even dweilen (heb een gladde vloer). Zo lekker fris dat alles ruikt. Kan ik echt van genieten.
Een aantal jaren had ik met mijn wijsvinger op mijn hoofd gewezen, maar ik merk gewoon dat deze simpele routines me houvast bieden. Elke dag iets aanen pakken. Gewoon doen en dan ben je weer klaar voor die dag.
Heerlijk vind ik het om als ik wakker ben mijn bed weer netjes op te maken. Het dekbed op te schudden (hard schudden, want het is al een beetje een oudje) en mijn slaapkamer een plek van rust te laten zijn, geen rommelhok.
En dan zo meteen me weer op het solliciteren te gooien. Ook een vaste routine.
Gisteren met de bus, de trein en de bus naar de verjaardag van een zusje geweest. Ze vierde het niet echt, maar toch zat haar huis eind van de middag bomvol. Ik noem haar huis altijd In de Soete Suickerbol, want de hele buurt loopt daar in en uit. Ze is werkelijk met iedereen bevriend en alle kinderen van de hele buurt lopen in en uit. Ik was het enige familielid (van mijn kant van de familie dan). Dat vind ik altijd wel weer apart. Dat ze zo'n hele grote kennissenkring heeft, maar - en dat heeft zijn reden en die snap ik maar al te goed - dat er een grote scheiding is tussen familie-bezoekuur en kennissentijd. Lang voelde het voor mij dat ik niet goed genoeg was om met haar vrienden/kennissen te mixen, maar dat heb ik kunnen loslaten als mijn invulling van hoe zij in elkaar zit. Ik weet immers hoe moeizaam haar jeugd was in ons gezin, hoe weinig begrip er was voor haar en ook na het bekend worden hoe de vork in de steel zat, was er nog steeds dat grote kleed waar de meesten van ons maar al te graag alles wilden ondervegen.
Ik verbaas me dan ook oprecht over de drama-teksten die deze zus over het overlijden van onze vader op Facebook plempt. Omdat die relatie op zijn zachts gezegd er jarenlang gewoon niet was. Mijn vader niet de beschermende vader was die ze hem op Facebook doet lijken.
Maar goed; het is haar blik en haar visie op de zaken. Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen waarheid. En die van mij is kennelijk weer een andere dan die van haar.
Mijn moeder is heel voortvarend aan de gang gegaan met het regelen van allerlei zaken na de begrafenis aan de hand van een boekje wat ze van de begrafenisondernemer kreeg en een lijst die ik haar emailde.
Alsof ze zo snel mogelijk alle sporen van haar man in haar leven wil wissen (MIJN gevoel). En mijn moeder weet dat ze aan maar weinig kinderen haar echte gevoel kan laten horen bij het overlijden van haar echtgenoot. Voor haar voelt het als een bevrijding. Ze kan nu nooit meer door hem worden geslagen, opgezocht of getreiterd of bedreigd.
Ik snap haar gevoel, maar mijn keus met zo'n soort echtgenoot is scheiden geweest. Die keuze heeft zij nooit kunnen en willen maken. Deels vanuit lafheid, deels vanuit haar geloofsovertuiging en grotendeels uit angst.
Dat is nu allemaal over.
Ik merk dat ik het af en toe wel moeilijk vind, want hoe moeilijk mijn vader ook was als echtgenoot, hij was niet MIJN echtgenoot, maar mijn vader en dat is een andere relatie. Ik kan niet 100% mijn moeders klankbord zijn en dat wil ik ook niet. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar kennelijk is het kinderen eigen.
Dat hoe slecht hun ouders ook zijn, wat voor fouten ze hebben gemaakt...het blijven je ouders en de trouw van kinderen zit kennelijk heel diep.Ik zie in mijn ogen, mijn vaders ogen. Ik zie de zwaarte waarmee hij heeft geworsteld, het stigma waarmee hij door zijn ouders werd behept. Een jongen met een vlekje....iemand die opeens zomaar agressief kon worden...iemand waar je voor moest uitkijken, een nietsnut, een man die niets afmaakte, niets kon...geen diploma's had en wat een ellende met een achtergrond van gezin waar de man een zeer hoge functie in de ambtenarij had. En dan had die zoon ook nog eens een meisje getrouwd uit een arbeidersgezin en zwanger gemaakt.....Nee...een nietsnut. Daar kon niets goeds uit voortkomen. Niets wat mijn vader deed was goed genoeg.
Waarom geven ze eigenlijk geen lessen opvoedkunde en vooral liefde op school?
1 opmerking:
Tegenwoordig zou je denken dat hij misschien een bepaalde vorm van autisme of misschien wel aDHD had. Vroeger was daar nog niet veel over bekend. Jammer, want zo is het altijd de man gebleven die misschien zichzelf nog wel het meest in de weg zat.
Een reactie posten