zondag 12 mei 2013

Pannetjes op het vuur

In dit geval letterlijk. En dan moet je erbij blijven. En niet gaan surfen op internet. En dan opeens denken..Goh...wat ruik ik toch...is dat bij de laptop?
Wat zijn de ramen toch beslagen in de keuken?
Ooooh ja...ik had een pannetje opgezet om eitjes te koken....Helemaal drooggekookt!!


Gelukkig kan de tuindeur even wagenwijd open en lucht de nare geur mijn huis wel uit, maar pffffff....dom hoor.

Verder heb ik figuurlijk ook heel wat pannetjes op het vuur staan, maar het water is daarin nog niet aan de kook. Wel borrelt het.

Ben vorige week met mijn moeder naar de K eukenhof geweest. Het viel me reuze mee. Ik had een soort van bejaardenuitstapje verwacht (sorry), een beetje duf park, maar de kleuren en geuren waren heel erg overweldigend. Gelukkig hadden we een tijdje gewacht en niet direct begin april een bezoekje gebracht. Maar nu stond alles in bloei. Veel toeristen, vooral buitenlandse toeristen, maar ja....klompen, tulpen en molens natuurlijk en dan hoort dit park bij de 3 uur die in in Amsterdam (haha) doorbrengt.

Mijn moeder heeft nog veel tijd nodig om over het leven met mijn vader te praten en soms doet ze dat op een manier dat ik denk...tsja...IK ben wel het kind uit die relatie. Sterker nog.....ze sprak over hoe haar trouwdag was en hoe ellendig en onopvallend deze gevierd moest worden door al dat gedoe.

Ik vroeg haar welk gedoe ze bedoelde. Meestal praat men daar snel overheen...Wat het gedoe precies is, dat werd nooit benoemd. Ik wist natuurlijk allang dat IK dat gedoe was, want ze was zwanger op haar trouwdag en dus, zoals ze dat in die tijd noemden een moetje.
En toen hoorde ik voor het eerst dat dit dus zo was. Nooit eerder over gesproken. En me jarenlang afgevraagd of mijn vader me daarom zo lelijk vond.

De trouwerij vond niet plaats in de kerk waar de familie kerkte, maar in een klein kerkje ergens achteraf, allemaal geregeld door de familie van mijn vader. Want de schande was groot natuurlijk. Geen witte trouwjurk, maar een mantelpakje. Geen receptie....allemaal heel kaal. En mijn moeder vertelde dat de familie van mijn vader aangaf dat het allemaal haar schuld was.
Apart want vrijen doe je toch met twee mensen.

Maar de toon was gezet natuurlijk.

Ze vertelde ook, ze was nog heel jong, net 20, dat ze geen idee had hoe ze een huishouden moest runnen, eten moest koken. Haar moeder had haar niets geleerd. (Zij mij eigenlijk ook niet, maar ik lette gewoon altijd goed op en met een gezin van 6 kook je echt wel eens een maaltje). Niet hoe je moest wassen, koken, schoonmaken..Ze vertelde me dat de grootmoeder van mijn vader toen bij haar op bezoek is gekomen en haar veel dingen heeft geleerd, met veel geduld en vooral met liefde. Iets wat haar schoonmoeder niet kon opbrengen. Die overgrootmoeder heb ik ook nog gekend. Een hele lieve vrouw, zo'n oma met een knotje en een zwarte jurk en hele lieve ogen. Ze is bijna 100 geworden en was nooit ziek. Nooit klagen, altijd vriendelijk. Ik heb haar antieke haardstoeltje hier nog in mijn huiskamer staan. Helemaal opgeknapt en ook al is het een erg oud stoeltje, hij zit heerlijk.

Mijn vriendin hangt elke dag lang en meerdere malen aan de telefoon. Ze heeft nodig te horen dat die man echt heel fout was, maar ook dat ze beter op zichzelf moet passen. Niet geloven wat iemand zegt, maar meer letten op hoe iemand doet.  En dan moet ik echt, na weer een uur hetzelfde verhaal te hebben gehoord, afkappen en zeggen dat ik bijvoorbeeld naar bed ga, iets anders wil gaan doen en dat het goed voor haar is, om ook iets anders te gaan doen. Lekker naar buiten of zo.., maak je hoofd maar leeg.

Ik ga nog maar een lekkere mok koffie maken en dan de tuin in. En eens even bedenken wat voor leuks ik mijn moeder voor moederdag kan aanbieden. Een bloemetje is te afgezaagd. Toen ik nog werktte heb ik een een high tea met haar gedaan, in Slot Zeist. Vond ze enorm leuk en ze genoot van het uitje.

Wat Moederdag ook altijd raar maakte; ze was er nooit. Ze zorgde er altijd - toevallig - voor om op één van de Waddeneilanden op vakantie te zijn.

Best wel moeilijk; een goede moeder zijn. Of een goede vriendin. Of een goede zus. Of gewoon een goed mens.




2 opmerkingen:

Anoniem zei

Poeh! Ik ben ook uit zo'n familie waar het een schande was als je trouwerij een moetje was. Sterker, onlangs hoorde ik dat een familielid van me niet meer aan het Avondmaal mocht omdat ze ongetrouwd zwanger was. Dat gebeurt in 2013 dus nog steeds. Wat ik mis: hoe is het afgelopen met je massa-sollicitatiegesprek? Of heb je dat nog voor de boeg?

Vlijtig Liesje zei

Dat vind ik ook, maar volgens mij doe je het goed hoor!