21 jaar geleden keken we naar Studio Sport en kregen we een raar telefoontje. Iemand riep Help Help....en toen was de lijn dood. Bijna tegelijkertijd werd Studio Sport onderbroken en gaf men aan dat er een vliegtuig zou zijn neergestort in het Gooi. Dat bleek niet het Gooi te zijn maar de Bijlmer. De eerste beelden waren verschrikkelijk. Overal vuur!
De broer van mijn man woonde in de Bijlmer en ondanks de mededeling dat mensen niet naar de rampplek moesten gaan, sprong hij in zijn auto en ging op zoek naar zijn broer.
Pas de volgende avond liet hij weten dat hij hem gevonden had. Levend en wel in een Sporthal. Het was nog niet de tijd van de mobiele telefoon. En uberhaupt was hij wel vaker een tijdje niet te bereiken voor mij. De beelden op tv werden per uur erger. De lijst met vermeende slachtoffers groter en groter en ik dacht met pijn in mijn hart aan al onze kennissen en de broer van mijn man.
Ik vond het onwerkelijk dat het leven gewoon doorging. Alle moeders stonden normaal op het schoolplein. De ramp had hier geheel nul impact. Ik was de hele nacht wakker geweest. Mijn kinderen waren ongerust over hun familie en vader.
Het telefoontje bleek later van een kennis te zijn geweest, die in de brandende flat zat. Hij heeft het overleefd maar verschrikkelijke dingen meegemaakt.
4 oktober staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Niet alleen de Bijlmerramp maar ook als de dag dat mijn ogen opengingen en zag hoe ik in mijn huwelijk zat. Hoe anderen mij zagen. En ik niet zo gezien wilde worden.
Gisteren crashte ook mijn laptop. Maar ja...die is vervangbaar en ik verbaasde me erover hoe weinig ik in paniek raakte. Bestanden weg....tsja....jammer dan. Alles is vervangbaar. Mijn foto's had ik gelukkig in Dropbox staan. En alles is weer op te bouwen. Alleen jammer dat het financieel niet echt goed uitkomt.
Als dat alles is, dan heb ik niets te klagen.
We leven nog, ja we leven nog!!
http://www.youtube.com/watch?v=lzIMFvCfk-o
7 opmerkingen:
Wat was het erg inderdaad in de Bijlmer. Ik kan me voorstellen dat dit een hele grote impact heeft als je mensen kent die erbij waren. En dat ook je huwelijk en hoe je jezelf ziet zo sterk verbonden zijn met deze dag. Ik wens je veel sterkte met je gedachten en gevoelens die bij 4 oktober horen. En ik vind het mooi hoe je dankbaarheidsgevoelens hebt vanwege het feit dat je leeft. Dat wij leven ! Goed weekend.
Ik woon in Amsterdam zuidoost, heb de knal gehoord en de lichtflitsen gezien. dagenlang beheerste deze gebeurtenis ons leven, en gek werden we van al die journalisten die ineens foto's kwamen maken en zielige donkere mensen wilden interviewen. Ook ik vond het vreemd om de volgende dag te merken dat gewone dingen gewoon doorgingen. Een belastinginspectie op het bedrijfsverzamelgebouw waar mijn vriend werkte. Terwijl de metro niet reed vanwege de beschadingingen aan de metrobaan vanwege het vliegtuig. De belastingmedewerker die broodnuchter stelde dat 'het leven gewoon doorging'.
Maar ik stoor me ook aan die groepen die de ramp uitmelken, door een stichting op te richten die duizenden en duizenden euro's subsidie van de stadsdeelraad krijgt voor een groots monument en een jaarlijkse herdenking waar maar een handjevol mensen op afkomt. en die stelt dat we dit in de toekomst aan onze kinderen moeten blijven vertellen alsof het om de Tweede Wereldoorlog ging. Nu het 21 jaar geleden is heeft de stichting tot taak een rapport uit te brengen over hoe in de toekomst de herdenking verder zal moeten gaan...
In die zin heeft 4 oktober mij ook de ogen geopend, en zijn er de nodige heilige huisjes bij mij tegen de vlakte gegaan (sorry, niet zo'n fijne beeldspraak in dit verband).
Ik was destijds met een paar vriendinnen op vakantie in Griekenland. Pas 's avonds zagen wij, via de tv in de hotellobby, wat er gebeurd was. Ik weet nog dat ik, een paar dagen later, bang was om terug te vliegen. Het was de enige keer dat ik een soort van vliegangst heb gehad. Maar die angst was natuurlijk niets vergeleken bij wat betrokkenen hebben meegemaakt!
Bijzonder wat deze gebeurtenis, naast alle zorgen om jouw schoonfamilie en andere bekenden, met jou persoonlijk heeft gedaan en, als ik het goed heb begrepen, de nodige veranderingen in jouw leven teweeg heeft gebracht.
Ik keek naar een programma over een balletopleiding. Gek dat je dat nooit vergeet. Toen ik zapte, uitzending werd niet onderbroken, zag ik wat er gebeurd was. Afschuwlijk was het.
Ik woonde toen in Noord-Holland en de vliegtuigen die naar en van schiphol gingen, gingen over mijn huis. Sinds de crash ben ik bang voor het geluid van vliegtuigen. Ik was er al nooit fan van, maar sinds die vierde oktober ben ik echt bang als ik een vliegtuig hoor. Als ik hem zie is het niet erg, dan zie ik dat hij doorvliegt, maar als ik hem alleen hoor.....echt angst.
Gelukkig ben ik bijna 11 jaar geleden verhuist en hier vliegen wel veel vliegtuigen, maar hoger, die hoor ik niet. Ik woon een stuk rustiger.
Dat laatste zinnetje realiseert een mens zich extra goed,als er in de naaste omgeving een ongeluk of ernstige ziekte plaatsvindt.Voor jou was toen de impact erg groot.
Ik weet ook precies waar ik was die dag en van wie ik t hoorde. Wat raar is dat he. Voor jou moet het vreselijk geweest zijn zeg. Ik zou niet aan die dag gedacht hebben als jij er niet over geschreven had. fijn weekend.
Ik zat bij mijn vriendin in de Pijp. Geplakt aan de tv. vrienden/innen woonden in de studentenflats in de Bijlmer, dus we waren doodongerust. Gelukkig waren ze er allemaal nog(dagen later pas eens echt contact)
Het was de dag dat mijn opoe jarig had geweest als ze eerder dat jaar niet was gestorven....dat ging steeds door mijn hoofd, ze maakt dit niet meer mee......
Een reactie posten