Ik dacht; wat moet ze met nog een kastje; er staan al zoveel kasten en kastjes in haar huis. Maar ze had het volgende bedacht. Een kast die van mijn Opa en Oma was geweest, de ouders van mijn vader, die kon wel weg en dan kon ze daar die kast van haar nicht zetten.
En ik kon dat kastje dan wel krijgen, want dat vond ik toch mooi had ik gezegd. Ooit.
Ik bedacht me dit weekend dat ik het een mooi kastje vind, maar er geen plek voor heb. En heb ik het dan echt wel nodig? En het feit dat ik het mooi vind...ik heb nog 5 andere broers en zussen. Wat is hun mening? Ik herinner me nog hoe het in de voorkamer van mijn Opa en Oma stond. Boven het kastje hing sinds jaar en dag een schilderij. Over dat schilderij heeft mijn vader hele gevechten gevoerd met zijn zus wie dat mocht hebben - toen zijn ouders waren overleden. Uiteindelijk kwam en het kastje en het schilderij bij mijn vader terecht. Mijn moeder vond het niet fijn; ze associeerde het kastje en het schilderij met haar schoonfamilie en had niet veel met ze op.
Totdat mijn vader dement en opgesloten werd (beetje dramatisch opgeschreven, maar zo voelde het bij tijden voor mij) en mijn moeder me vertelde dat ze zo'n hekel had aan dat schilderij. Maar van mijn vader Moest dat ding perse in de woonkamer hangen. Ik zei haar dat ze nu toch een ander schilderij kon ophangen. Mijn vader zou immers nooit meer thuiskomen en ze hoefde niet meer met hem te overleggen. Ja maar wat zou zijn zus ervan zeggen.... Pffffff.
Nu dat kastje. Ik bedacht me vanochtend vroeg dat als dit ding ook haar huiskamer verlaat, er niets meer van mijn vaders familie staat in haar huiskamer. Het zijn allemaal dingen en snuisterijtjes (brrr) die van haar familie zijn geweest. Alsof ik ook voor de helft niet zo leuk ben. Zo voelt het.
Ik hoef, nogmaals, dat kastje niet om aan mijn Opa en Oma of aan mijn vader te denken. Die herinnering zit niet in een kastje. Trouwens..mijn huiskamer is een mengelmoes van Ikea-hackspullen (geverfd of met andere poten) , een oude bank van een collega en een antiek haardstoeltje wat nog van de Oma van mijn vader is geweest, maar met een moderne stoffering. Het lijkt in niets op in de inrichting bij mijn moeder.
Natuurlijk is mijn moeder helemaal vrij om haar huis in te richten naar haar wens en smaak. En haar smaak is zeker mijn smaak niet. Teveel vaasjes, dingetjes, zogenaamd antiek en veel veel afstofwerk.
Waarom voelt het dan toch zo schurend, dit minimalisme met betrekking tot dingen van mijn vader.
8 opmerkingen:
Is er echt geen ander plekje voor dat kastje in je moeders huis? In een gang, op een slaapkamer? Inderdaad kan ik snappen dat het een beetje flauw voelt dat ze dan juist dit kastje weg wil doen!
Bij ons in de familie wordt er nauwelijks aan spullen gehecht, dus meubels of andere dingen die van de ene ouder op de kinderen overgaan die zijn er gewoon niet. Zeker niet als de afstand nog veel groter wordt.
Ook mijn ouders hebben elk een totaal andere smaak van inrichting. Dus als 1 van de 2 overlijdt verwacht ik dat de ander ook rustig het hele interieur omgooit en de compromissen en dingen van de ander gaan verdwijnen.
De liefde voor je vader zit bij je moeder niet in die meubelstukken of andere goederen. En zit jou eigenwaarde werkelijk in de spullen die bij je moeder in huis staan?
Ik vind het nog veel opmerkelijker dat ze uitgerekend jou wil inzetten (auto huren, spullen verslepen, alsof jij toch wel alle tijd van de wereld hebt) om van de spullen van haar man, die toch ook jouw vader is maar aan wie zij kennelijk slechte herinneringen bewaart, af te komen. Ik zou een diplomatieke oplossing verzinnen om van de kwestie van af te komen. Zou je je broers/zussen kunnen of willen benaderen of zij die kast van je vader willen? Willen zij die niet, willen je kinderen 'm niet, en wil jij 'm ook niet, dan moet je moeder gewoon de kringloopwinkel bellen. Of 'm op MP (laten) verkopen.
Wat de gevoelens betreft: tja, daar heb je al vaker over geschreven. Het lijkt er op dat je moeder jou keer op keer duidelijk wil maken hoe beroerd het huwelijk met je vader was, zonder acht te slaan op het feit dat het wel jouw vader was. En daar allerlei scenes met kastjes en al voor gebruikt. Helaas, dit gedrag van je moeder verander je niet meer. Je kunt hooguit er naar streven er minder gevoelig voor te worden en het van je af te laten glijden. Klinkt veel makkelijker dan dat het is...
Waarom vraag je niet gewoon aan je broers en zussen of ze het kastje willen? Dan is het toch nog in de familie? En dan blijft jouw huis lekker leeg. Praat met je moeder ( en je broers en zussen) over je gevoelens. Want volgens mij babbelen jullie te weinig over de zaken die echt belangrijk zijn. Let wel: praten en proberen elkaar geen verwijten te maken he, anders kom je geen stap verder. Klinkt misschien cliché, maar wees blij dat je je familie nog hebt, ook al kan je ze niet zelf kiezen...Ik verloor mn enige zus jaren geleden en voel het nog steeds als het grootste gemis in mijn leven! Grtz, Nina
Ja, ik snap je heel goed ! Beslis voor jezelf of je het kastje Echt wilt hebben.
Naarmate iemand ouder wordt krijgen spullen minder waarde. Je kunt ze niet meenemen in je graf. Je zult zien dat dat bij jou ook zo zal gaan. Als je moeder nare herinneringen aan dat meubel heeft kan ik me best voorstellen dat ze er vanaf wil.
Het feit dat ze jou erover benadert kan er ook mee te maken hebben dat jij als enige waarde hecht aan dat kastje en dat jij ook bereidt bent dingen voor haar te doen. Ik deel wel Willemien's mening. Neem het allemaal niet te zwaar.
Alle reageerders bedankt voor alle wijze woorden. Door hier zaken op te schrijven krijg ik vaak zaken helder en kan ik als het ware mijzelf door de ogen van anderen zien. En ja...niet alles zo zwaar nemen is een goede.
Prettig dat jullie meedenken; dat doet me goed.
Waarom is het schilderij niet gegaan naar die zus van je vader, zij wilde het ook graag hebben.
Leuke blog, jij bent gevoelig voor nostalgie. Ik herken dat wel.
Een reactie posten