En schoon is mijn huis met..

Omdat ik door de verhuizing van mijn dochter zaterdagmiddag de huiskamer al goed had gestofzuigd, heb ik dat vanochtend niet weer gedaan tijdens het Bless the House rondje. De rest allemaal wel.

Maar in plaats daarvan de logeerkamer/opslaghok van mijn twee kinderen gestofzuigd en ook alle kleding die op een rek hing, opgeruimd in een kast die nu leeg is omdat dochterlief haar collectie kleding heeft meegenomen. Ook alle kledingzakken van dat Zweedse Warenhuis die langzaam aan het vergaan waren (ik denk door invloed van zonlicht) en in witte stukjes overal in die kamer terug te vinden waren, opgeruimd = weggegooid. En zo nog even haar oude kamer grondig stofzuigen dan zijn alle verdiepingen weer keurig.

Ik herken mijzelf bijna niet. Ik was nooit een "goede" en zeker geen "nette" huisvrouw. Sterker nog, ik deed zo min mogelijk en had een heul blinde vlek voor stof, vuil en rommel. Maar eigenlijk gunde ik mijzelf geen net opgeruimd huis (niet een toonzaal, maar gewoon schoon en opgeruimd). Pas toen ik The Flylady ontdekte heb ik gemerkt dat ook ik mijn huis kan schoonhouden, maar dan wel in kleine stapjes tegelijk. Niet van Moeder Flodder willen veranderen in Martha Stewart.  Alles tot in perfectie gepoetst, schoon, wat ik bij een schoonzus zie; ik zie daar nooit dat er geleefd wordt want alles blinkt, straalt, keurig netjes en zelfs in de tuin is geen enkel plukje onkruid te zien. De kat werd weggedaan omdat hij het huis slordig maakte. Hun keuken is perfect met een supergroot fornuis en alle allernieuwste snufjes en toch weet ik niet eens of ze lekker kan koken. In al die jaren heb ik er nog nooit een maaltijd mogen genieten. Andersom wel hoor. Maar goed...ik dwaal af.

Het schoonmaken Bless the House noemen is gewoon heel slim. Zo maak je van iets waar je een hekel aan hebt, of uitstelt omdat je er een hekel aan hebt, een leuk behapbaar klusje, waar je nog blij van wordt ook.
En aangezien het hier regent, ga ik zo direct maar even naar zolder, dat stofzuigrondje doen. Klusje van niets, maar wel fijn als het weer is gedaan. En oh ja, misschien ook nog met mijn Flylady wonderdoeken (hahah....ik klink nu wel erg Tell Sell achtig) de ramen doen.

Mijn ergste klusje voor de maand juli (het badkamerputje van haren ontdoen) heb ik vanochtend ook alweer gedaan. Wel met mijn lenzen nog in het bakje, dat scheelt als je niet al te goed ziet wat de opbrengst is.

Inderdaad ook weer rondjes doen wat heb ik niet meer nodig doen in mijn huis. En als ik een auto ter beschikking heb, langs de kringloop gaan en dat allemaal doneren. Ik moet er niet aan denken dat ik als erfenis een huis vol rommel achterlaat waar mijn kinderen weken over doen om uit te zoeken. En naar van worden omdat ik me omringt heb met spullen, dingetjes van nul en generlei waarde in plaats van te leven.

Garden of Eden

Vanuit mijn woonkamer, zonder klein bankje en tafeltje want die heb ik uitgeleend aan mijn dochter, in de ochtend zo de tuin in lopen. De parasol opzetten, het stoelkussen in de stoel doen en aan een tafel, die niet scheef is of wiebelt, lekker genieten van je ochtendkoffie.

Dat klinkt toch als een soort van vakantieresort? Het gevoel in het buitenland te zijn krijg ik er door mijn luid pratende Koreaanse buurtgenoten, gratis bijgeleverd.

Na de koffie een rondje tuin. Nou heb ik mijn grasmaaiert verleden week met Grof Vuil meegegeven, want die had een aantal jaren - door ruimtegebrek - buiten gebivakkeerd en maaide eigenlijk niet echt meer, eigenlijk al bij aanschaf niet, maar rolde plat. Dus weg ermee; hij is te oud, doet het niet en niet meer te maken. Weg ermee.

Ook de projectjes die ik ooit nog eens zou gaan uitvoeren - van pallets een tafel maken, jippie ah jeee..helemaal hipster anno 2013...heb ik een tijdje terug eens kritisch bekeken en ik wist dat ik never nooit, of in ieder geval niet nu, de energie had en de inspiratie, om lekker te gaan schuren, zagen, klussen en weet ik veel.
Dus toen ik bij het grote Zweedse warenhuis een goedkoop tuintafeltje zag, wist ik dat ik niet moest uitstellen en denken dat ik dat niet waard was, want ik zou toch zelluf mijn projectje tuintafel doen, en dus tafeltje gekocht en bedacht dat ik alle zooi uit mijn tuin moest gaan halen.

Ruimte in de tuin, ruimte in mijn hoofd en meer nog: ook ik ben het waard om gewoon een leefbare tuin te hebben, niet een soort van open werkplaats voor wanna-be projectjes.
Klaar ermee. Weg ermee en hatsjekideee....

Hou het behapbaar. Draaf niet door in dingen die je bij anderen ziet en waarvan je denkt; dat wil/kan/moet ik ook. Dus geen moestuin voor jou, maar gewoon een paar bakjes aan de schutting met 3 stuks sla-kropjes. Kan je iedere dag verse sla van plukken. En je hoeft ook niet - zoals alle tv-koks kennelijk heel trendy hebben ALLE kruiden in potten of bakken of in die vermaledijde moestuin, beschikbaar hebben. Want: hoeveel kruiden gebruik je nou echt?????? Dus hou het simpel en letterlijk te behappen.

Anders regeert de tuin jou in plaats van dat het een plek is om te ontspannen en te genieten.

Dus.

En ook IK mag dat hebben. Een fijne tuin. Niet een halfbakken project wat nooit af is tuin, maar een tuin.

En besef dat je energiepeil vandaag de dag gewoon lager is, maar misschien wel gewoon prima. Want je hoeft niet in standje IK KAN ALLES (alleen) te staan. En al die buurtgenoten met hun geheel betegelde tuinen met 1 pot geraniums, die hebben het eigenlijk prima bekeken toch. Die kennen hun beperkingen en hoeven niet elk vrij uurtje in hun tuin te snoeien, knippen, bijmesten, afvoeren en de hele riedel van voren af aan.
Dus kijk nou eens of die arbeidsintensieve tuin nog wel bij je past. En pas aan. Stapje bij beetje.

Dit geldt ook voor je huis. Heb je 300 mokken nodig? Ook al zijn ze gratis gekregen van je werk/kennissen/familie. Hoeveel gebruik je er per dag en hoe vaak heb je er meer dan dat nodig? En ook niet onbelangrijk; welke van je 300 mokken vind je nou echt mooi. Zijn jouw smaak. Het antwoord geeft aan dat je binnenkort veel mokken naar de Kringloop mag brengen.
En heel oude mokken, misschien wel mag bewaren voor Het Grote Mok-Kapot-Gooi-Afreageerspel. :)

Een voorbeeld van te lang bewaren is een kinderzitje voor achterop de fiets. Dat was nog van mijn ouders geweest en had ik gehad voor mijn kinderen, 25 jaar terug. En ik bewaarde dat voor als ik ooit kleinkinderen krijg. Maar ik weet nu al dat mijn kinderen me echt gaan aankijken met zo'n blik van "Hallooooooo.... dit zitje was toen leuk, maar er zijn nu andere eisen aan kinderzitjes, dus ons kind gaat echt niet in zo'n oud zitje". Dus hoppa......zitje ook weggedaan. Want die kleinkinderen moeten er sowieso eerst nog maar eens komen.

Ik ben gewoon al blij dat ik zie hoe ik mezelf iedere dag laat confronteren met rotzooi en mezelf verdriet doe door iedere dag weer te denken: zie je wel....ook niet gelukt! Of een dumpplaats voor andermans rommel.

Nu zie ik een tuin, met een fijn zitje (nee...geen grooooooooooooooooooote tafel en 24 bijpassende stoelen eromheen), met 2 stoelen. Ik hoef ook geen 24 stoelen, want er komt hier nooit zo'n groot gezelschap. En waar laat ik zoveel stoelen in een postzegeltuintje.

Er staat een ligbed die ik deze week in de beits wil zetten (hahah...eerst even schuren), maar dat is het dan wel. En veel bloeiende vaste planten, planten die ik mooi vind, niet mijn moeder of nou ja...die stonden er al van de vorige bewoner dus je doet het er maar mee.

Dochterlief is heeft gisteren haar laatste spullen opgehaald samen met haar vriend. En reed heel stoer die grote auto naar hun nieuwe woonplaats. Wat heb ik een slimme, sterke, stoere en mooie dochter. Die gewoon nee kan en durft te zeggen als ik haar een suggestie doe voor hun huis. Heel goed, lieve dame. Doe wat bij jou past.

Een zondag met een tevreden gevoel. Wat wil een mens nog meer?

Womack zwijmel

Overleden, Bobby Womack. Ik leerde hem voor het eerst via onderstaand nummer kennen. Heerlijk relaxed nummer.

Heeft nog veel meer mooie nummers geschreven en gezongen. Mooie erfenis laat hij na. Zet me aan het denken; wat is mijn erfenis (en dan niet in geld - dat heb ik niet).

Wat is jullie erfenis?

Verhuizing

Mijn dochter plant haar verhuizingen altijd tussen haar werkdagen door en dat betekent dat ze vandaag tot 1500 uur werkt, snel naar huis komt en dan wat zaken moet regelen voor haar nieuwe adres.
Grote verhuisbus had ze al geregeld en nu is het sjouwen van haar meubelen en dozen met spullen in de auto en straks, of morgen, het weer in haar nieuwe appartement sjouwen van al deze spullen. Geschilderd etc hoeft er niet, volgens haar zag het er allemaal ok uit.

Jammer dat ze wel een vader heeft, maar hij geen sjouwmateriaal is. Of uberhaupt aanbiedt om mee te helpen met iets. Bij geen van zijn eerste-leg kinderen, zoonlief heeft ook altijd alles alleen moeten regelen. Haar broer is aan het werk in het buitenland, dus die spierkracht kan ook niet ingezet worden, maar ondanks weinig hulp regelt ze het weer geweldig goed.

Ze moest al haar kasten leegmaken en de inhoud in dozen doen, dus heb ik aangeboden om dat maar voor haar te doen, aangezien ze vandaag eerst nog de hele dag moest werken.  Pfffff...wat een hoop kleren zeg! Gelukkig had ik nog een flink aantal verhuisdozen op zolder staan (altijd handig) en die kwamen goed van pas. En een grote zwarte marker zodat ze weet wat waar zit. Helpt ook als je duidelijk schrijft. En haar koffers gevuld en nog wat van die handige grote boodschappentassen met uhm..boodschappen uit de voorraadkast.

Nu zijn ze even een tweedehands wasmachine halen en ze had op Marktplaats ook een eettafel en stoelen gezien, maar die aanbieder had nog niet gereageerd.

Ben blij te zien dat ze haar perfectionisme in de kast heeft gezet en ze niet voor het mooiste en duurste gaat, maar gewoon zeer budgetbewust haar dingen aanschaft. Of niet, dan komt dat wel een andere keer.

Een jaar geleden vloog ze al uit en nu nog een keer maar dan met een vriend. Naar een andere stad, maar niet, zoals haar broer, in een ander land. De regelneef in mij bijt regelmatig op zijn tong, want dit is haar verhuizing, niet de mijne. Zij regelt alles perfect en alweer, net als een jaar geleden, hoef ik weinig te doen. Een wasje, een boodschapje, maar geen geregel, gepieker of gesjouw. Nou ja...een paar dozen, maar geen zwaar meubel.

En het voelt een stuk fijner die lichtheid, niet alle leed van de wereld op mijn schouders willen dragen. En daardoor nooit tijd voor mijzelf nemen of krijgen. En nooit de diepte in hoeven daardoor want oh oh oh zo druk met alles regelen voor iedereen behalve mijzelf.

En stilletjes hopend op complimenten voor dat regelen, maar die komen natuurlijk niet want het is rete-irritant zo'n regelneef. Die geeft de ander namelijk nooit eens de kans om te laten zien dat hij/zij dat prima zelf kan en daarmee geeft de regelneef die ander telkens een brevet van onvermogen.

Over

Net las ik zijn overlijdensadvertentie in de plaatselijke krant. Toen ik hier pas kwam wonen, was ik ouderling in de kerk. Toen men mij vroeg als ouderling, heb dat aanvaard, ondanks het feit dat ik jonge kinderen had en fulltime werkte. En achteraf gezien was het veel te druk voor mij, ook nog gezien alle perikelen thuis (maar daar kon ik uiteraard niemand over in vertrouwen nemen, ik had er zelf amper grip op - wat ik voelde, meemaakte en doormaakte).

Tijdens dat ouderlingschap heb ik mijn echtgenoot verlaten en ben gescheiden en als alleenstaande ouder verder gegaan. In een ander huis in een andere wijk. Hij was de enige van de kerk, behalve dan de dominee, maar dat stond gewoon op zijn boodschappenlijstje, die bij me langs kwam en vroeg of het wel ging en me vroeg of hij nog iets kon doen, klussen in huis, dat soort dingen.

En nee...geen enkele bijbedoeling. Een goudeerlijke vent met een lieve vrouw. Die ook altijd belangstellend was. Dat ik zelf heel erg terug in mijn hol kroop en me enorm ongezien voelde in die tijd en me boos maakte om wat de Gemeente predikte - Omzien naar Elkaar - maar ik dat geheel niet voelde, was de welgemeende aandacht van deze mensen een warm bad.

Na 4 jaar ouderling was ik klaar en eigenlijk ook wel met de kerkgemeente. Niet met God.

Nu, jaren later en nog steeds informatie ontvangend vanuit de kerk via hun kerkblad, las ik dat hij ernstig ziek was. Heb hem direct laten weten dat ik aan hem denk, voor hem bid, nou ja...gewoon laten weten hoe blij ik toendertijd met zijn belangstelling was.

En dan nu overleden. Heb net wel een potje zitten huilen toen ik het las en vroeg me af of ik nou om hem huilde of omdat ik weer terug in de tijd was. Hoe egocentrisch is dat dan, die tranen.

Veel te vroeg overleden en inderdaad, kanker maakt geen enkel onderscheid in aardige mensen, vervelende zeurmensen of gezond levende mensen. Of gelovige mensen for that matter.

Totdat ik het bericht las, was het trouwens een fijne dag; was weggewassen, boodschappen gedaan, voor dochterlief een kadootje gekocht, in de tuin gewerkt.
En eigenlijk weet ik dat het nog steeds een fijne dag kan zijn, juist omdat ik leef. Vandaag gewoon weer voor de wekker wakker,opgestaan, bedacht dat mijn dochter alweer aan het werk was en alles in mijn lijf het kennelijk nog doet. En er vandaag niets aan verplichtingen lag.

Hoe gezegend ben ik dan eigenlijk. En nog genoeg te eten in de kast voor een weeshuis.

Minder zeuren, meer genieten dus! Morgen kan het zomaar over zijn.

Er wordt voor u gezorgd

Soms lijkt me dat heerlijk. Een echtgenoot/partner te hebben die voldoende inkomen binnenbrengt en tegen me zegt: Ga jij maar eens lekker uitzoeken waar je passie ligt. En ik hoef hooguit een baantje van 16 uur te nemen, meer voor de lol dan voor de noodzakelijkheid. Ik noem het dan ook baantje en geen baan. Er is genoeg om alle vaste lasten te voldoen en ook nog diverse malen vakantie te vieren in verre buitenlandse oorden. Of dichtbije vakantiehuisjes.

Of zorg jij maar voor het huishouden; manlief zorgt voor de bron van inkomsten. En dat jouw enige verantwoording is dat het huishouden draait, er s'avonds schone sokken in de kast voor hem liggen en nog wat te eten op zijn bordje. En oh ja, de kinderen als je die hebt. Of de hond.

En je hoeft je geen zorgen te maken over je pensioengat - of ravijn, want ook daarin voorziet manlief. Er even - in een ideale wereld -  ervan uitgaande dat hij netjes vanaf zijn 25e aan pensioenopbouwen doet/deed of zoals Pim Jacobs dat zo mooi zei dat eea beter was voor later en daarmee ook nog na zijn pensioen je heerlijke leven gewoon doorkabbelt. Niet wetend dat het leven hem geen later gunde. Maar wel fijn voor zijn vrouw een goed pensioen.

Geen brullende bazen, geen torenhoge targets, geen pokkesaaie personeelsuitjes, maar kalm en rustig en een beetje jarenvijftig verdeling van wie doet wat, zo'n soort leven, geen zorgen over brood op de plank; dat doet iemand anders.

En oh ja, in die fantasie, heeft die man natuurlijk ook gouden klushandjes. Alles wat jouw ogen zien, kan hij maken, doen, veranderen, verven, afstrippen, aanklinken...verzint u het maar.

Word ik wakker uit mijn fantasie dan zit ik in mijn eigen huiskamer, te typen op mijn eigen laptop, heb net de was van buiten van de droogmolen gehaald en opgevouwen en in de kast gedaan. Zo direct nog een tweede lading ophangen, dan zijn die sportkleren van dochterlief morgen ook weer droog. Even snel voor haar eten gemaakt; kan ze lekker meenemen naar werk.

Ik zie trots mijn diverse Black&Decker apparaten staan, die ik niet voor de sier heb, maar omdat ik ze gebruik; gaten boren, schroeven, schuren. En in de schuur nog meer van dit soort dingen; heggeschaar, kantenknipper. Allemaal door mij aangeschaft en door mij gebruikt. Zonder één Handige Harry in de buurt.

Ook in de tuin doe ik alles zelf, geen echtgenoot die de zware klussen voor me doet. Wil ik een nieuw terras, dan doe ik dat zelf. Of niet en dan komt er dus geen terras.

Ik realiseer me dat ik al die dingen die ik nu op zijn elfendertigst kan doen - huis schoonmaken, was ophangen, boodschappen doen, ik voorheen dus altijd rondom mijn werk deed. En ik vaak van voren niet wist dat ik van achteren nog leefde. Maar ja....niet werken was/is geen optie want geen droomman aan boord. Of droomvrouw for that matter.

Of droombankrekening. Of gewoon genoeg hebben aan wat er binnenkomt, doordat je huis is afbetaald, de huur laag is of weet ik veel wat voor financiele mazzel je zoal kan hebben.

En natuurlijk, natuurlijk en nogmaals natuurlijk, weet ik maar al te goed dat:

a. ieder huisje heeft zijn kruisje
b. Het gras altijd groener bij de buren lijkt (nou....dat lijkt me sterk, want die hebben allemaal tegels in hun tuin)
c. What you see is not what you get
d. Die man ook wel eens ontslagen kan worden
e. Die man misschien na 25 jaar jou wel inruilt voor een jonger exemplaar
f. etc
etc
etc
etc

Het is gewoon prettig om even te denken aan een leven wat nooit het jouwe zal zijn.

En dat ik in feite mijn eigen droomman moet zijn dus maar. Waar had ik die batterijen nou toch?

Mooi op zondag

Zag met een half oog een reportage over het Mauritshuis en het meisje met de Parel en een fotograaf die in dezelfde stijl foto's maakt (vind ik dan). Wat mooi he... Hij heet Hendrik Kerstens.

Hetzelfde soort lichtgebruik als Vermeer. Wat me weer nieuwsgierig maakt om het origineel eens te gaan bewonderen. En wat een ogen en zachte blik. Zelfs met een plastic zak op haar hoofd. Prachtig

Midzomer zwijmel

Lang met mijn broer uit Scandinavie aan de telefoon gehangen. Heel lang. Ondertussen bakte hij een Bosbessenkwarktaart zei hij. Omdat het Juhannes is, Midzomernacht. En iedereen in een feeststemming is aldaar.

Maar hij was helemaal niet blij. Belde hij in eerste instantie hoe het met mij ging, uiteindelijk ging het over hem. En wat hij te vertellen had was zwaar kut met peren. En kwam voor hem als een klap in zijn gezicht, hij had het nieuws niet zien aankomen. Hij klonk naarmate het gesprek vorderde steeds pessimistischer over de uitkomst.

Kon ik maar bij hem zijn! En zeven wilde bloemen onder zijn kussen leggen. 

Maar ik ben moeder

Als ik aan mijn moeder aangeef, na een lange tijd van niets willen, nergens zin in hebben, dat het me leuk lijkt om naar een tentoonstelling te gaan en vervolgens als antwoord krijg dat we dan ook nog naar deze tentoonstelling kunnen en we kunnen ook naar de fleecetruien-voor-mensen-zonder-leven bijeenkomst en daarna ook nog naar de Oude-Theekastjes-van-vroeger-exhibitie en dan kan ik ook direct 14 weken blijven logeren, dan voel ik me volledig ongezien.

Niet wat ik wil, wat ik leuk vind wordt gehoord, maar dat er weer een optie is om alle dingen die die ander zo graag eens wil bezoeken, maar niet doet want alleen durft wil ze niet. Terwijl de agenda van haar 23 x voller is dan die van mij en ze hele bossen kennissen heeft.

Ik word daar enorm moe van. Waarom luister je zo slecht. En waarom pak je niet die ene vinger maar mijn hele hand en andere hand en mijn twee voeten ook erbij. En waarom respecteer je niet dat ik nu even niet de altijd beschikbare dochter ben. En misschien eigenlijk helemaal niet in die rol wil zitten.

Het zal ook wel komen omdat dit één van de zaken is waar ik mee worstel. Onbelangrijk zijn en nergens meetellen. Altijd braaf zijn dan is het goed.

Vandaag zou ik, zoals meestal rond deze tijd met soortgenoten bijeen zijn om te trainen, praten, discusseren over hoe ik weer aan het werk moet komen. Nu even niet; ik weet momenteel niet eens hoe ik mijzelf moet motiveren en ben klaar met cursussen Trek een Blauwe Blouse aan, dan krijg je die Baan.

Ondertussen schuurt de buurtgenoot nog maar weer eens een paar uurtjes verder, maar de zon is gaan schijnen, dus ik pak mijn kopje koffie en ga dat, ondanks schuurgeluiden, lekker in de zon opdrinken.

Nog maar even verder lezen in het boek van Ruby Wax, hoe zij haar brein reset als ze somber of depressief is.

Maandag, tel je zegeningen dag

Wat zijn mijn zorgen en trauma's klein als je alle berichten over ISIS leest. En, per ongeluk, toch naar de gruwelijke beelden kijkt.

Ik mag elke God geloven die ik verkies of geen één, kan dragen wat ik wil, tel mee als vrouw en heb een dak boven mijn hoofd, eten in de kasten en het is hier zo goed geregeld dat als je in een dip zit, er genoeg therapieen zijn om een leven lang te volgen. Ik hoef mijn zoon niet uit een greppel op te graven. En momenteel maakt half Nederland zich druk of hij woensdag wel op tijd thuis is om 11 mannen tegen een balletje te zien trappen.

Het halfbroertje van mijn dochter kreeg gisteren tijdens een autoritje voor Vaderdag een Absense (zo bleek achteraf). Hij reageerde op niets, kwijl kwam uit zijn mond en zat in zijn kinderzitje met zijn ogen wijd open. Dochter is onmiddellijk van de snelweg afgegaan en heeft 112 gebeld. Ze wisten niet wat hij had, maar het zag er eng uit vertelden ze. Ambulance is gekomen en wat een lieve vriend heeft mijn dochter getroffen. Hij ging met broertje mee in de ziekenwagen en dochter reed met de rest van haar familie erachter aan. Uren in het ziekenhuis gezeten en het was niet iets wat een minuutje duurde, maar hij was langer weg.

Dus in plaats van een gezellige middag zaten ze in het ziekenhuis. Met de nieuwe leg van haar vader, op vaderdag. Ze was laat in de avond pas weer thuis en vanochtend al weer vroeg uit de veren om te sporten. En dan straks weer werken.

Wat een geweldige dochter heeft deze vader! En deze moeder natuurlijk. Supertrots op hoe ze dit, samen met haar vriend, heeft aangepakt.

Ik heb mijn Bless the House rondje gedaan, met enige moeite, maar dat kwam door rare dromen, niet kunnen slapen en gewoon tsja...ik zou wel wat moed van mijn dochter kunnen gebruiken.

En toch; ik besef terdege hoe goed ik het heb. Dat ik uberhaupt kan zeuren.

Zo, kopje koffie (goed voor je tanden schijnt het) en eens kijken of de keukenvloer droog is.

Zachte zwijmel

Zooo...ik word op de proef gesteld krijg ik het gevoel. Of ik het echt wel kan. Loslaten. En niet ongevraagd mijn mening geven of erger, opdringen. En niet de parallel met je eigen leven leggen, je eigen fouten al zien maken door je eigen kinderen. 

Dus bijt op je tong, slik je woorden in, denk aan je lichaamstaal, bedenk hoe je vooral wijs kan zijn, of wijzer en vooral: het IS niet jouw probleem. En shit zeg: IS het uberhaupt een probleem of zie je dat zo omdat, tsja...omdat wat? Er zijn geen vaste regels over hoe je zaken moet doen, hoe lang ken je iemand voordat je weet dat het goed zit. Bij de één gaat het na jaren nog niet goed, bij de ander weet je al na 2 dagen dat het goed zit. Er zijn geen regels voor. Lees je zo eens om je heen dan zie een enorme variatie en echt wel meer dan die jij kent vanuit jouw achtergrond en opvoeding en familie. 

Je hoeft jouw fouten niet goed zien maken door jouw dochter. Zij mag en moet zelf haar eigen weg kiezen. En kijk nou toch.....zie hoe ze dat al een tijd doet. En hoe ze altijd na het vallen weer is opgestaan. En steeds beter ziet dat ze altijd weer kan opstaan. En ook weet dat ze altijd een zachte plek heeft om op terug te vallen.

Dat is zoo anders dan jij het had en gevoeld hebt.

Dus laat haar vooral voelen dat ze altijd die zachte plek houdt. Altijd. 

Oh...en misschien de zaken iets luchtiger en met de aloude meneer Sonneberg insteek bekijken. Dat helpt ook!

Schuur 'm erin

Een buurtgenoot besloot dat vandaag de dag was om zijn schutting eens lekker op te schuren. En dat duurde en duurde en duurde en duurde en ondertussen werd het onrustig in mijn hoofd.

Nou had ik natuurlijk heel Zen ook een koptelefoon op kunnen zetten of oordoppen in kunnen doen, maar ik bedacht dat dit misschien wel een goed moment was om hier in de buurt bij een watertje te gaan zitten lezen. Niet dat ik verwachtte dat het daar rustig was; het is tenslotte vrijdag, veel mensen hebben ATV/Lang weekend of hebben hetzelfde idee, maar ik was bijna zeker dat ik daar geen last zou hebben van schuurgeluiden. Misschien alleen schuurbewegingen her en der in het struikgewas.

Goh, zo simpel kan het zijn. Het gevoel hebben dat je weer even bij je broer in het hoge Noorden zit, midden in de zomer (oh ja, MIDzomernacht) bent, tijdens zinderende zomerse dagen, met uitzinnige F innen die niet heel vaak veel zon zien, maar als ze het dan zien, dan trekt iedereen lekker naar bossen en meren of naar de parken in de stad en zijn vrolijk en uitgelaten. Dat gevoel had ik vandaag eventjes. Zo maar, bij mij om de hoek, op fietsafstand.

En daarna, weer thuis, goh nog steeds schuurgeluiden (loopt die machine niet eens vast of zo? Of raakt oververhit?) een supertrendy glaasje muntthee gemaakt.

En mijn best doen om dit gevoel vast te houden en me niet schuldig te voelen over zo'n dag bijna niets doen (nou ja...alweer een wasje, de administratie en Flylady-taken dan), als mijn dochter uit haar werk thuiskomt en direct weer terugmoet want haar trouwe telefoon vergeten. Is niet mijn probleem, hoef ik niet op te lossen, kan ze prima zelf en dat doet ze ook prima zelf, dus relax...adem in en weer uit en kijk hoe je een verantwoorde lekkere avondmaaltijd kan maken straks.

Oh...toen ik daar zo aan de bosrand zat, te kijken naar wat er allemaal voorbij kwam aan mensen, zag ik een schattig kindje met zijn jonge vader en ik schoot even vol. Stel dat mijn kinderen gezegend worden met kinderen, dan zou ik zo maar Oma worden van zo'n klein ventje of meisje. Ik...Oma....en dan misschien weer even terugkrijgen hoe dat was, die geur van zo'n baby, hoe klein, hoe schattig en daar dan ook de tijd voor hebben. In plaats van razenddruk zijn met en kinderen en fulltime werken omdat het niet anders kan op dat moment. En gewoon helemaal niks weten van baby's. Niemand om je heen die je adviseert of geruststelt. Of even tegen je zegt dat je het goed doet. Goh...schuurde het toch nog in het bos.

Maar wat nog belangrijker was; ik zag opeens dat ik wel gemist zou worden, dat als ik bedacht dat het allemaal geen moer uitmaakt of ik er nou wel of niet ben, dat ik dat mis heb. Niet om Oma te kunnen zijn, dat dit mijn geheime taak is in het leven, maar gewoon, om mijn kinderen en mijzelf die ervaring te gunnen. Mmmm...schrijf een beetje onduidelijk nu. Ik sta ergens in de schakels van het leven. En ik hoor ergens bij. Om te beginnen bij mijzelf, maar mijn netwerk is groter en raakt meer mensen dan ik besef. Dochter, moeder, zus, tante, nicht..buurvrouw van schurende buurman, noem maar op.

Daar zit geen woord Chinees bij

Ik merk dat ik na mijn laatste bijeenkomst bij de psycholoog enorm moe ben. En mijn actieradius is verkleind tot het winkelcentrum en de tuin. Mijn leerdoel is om daar voor nu tevreden mee te zijn. En inderdaad elke dag te kijken wat er allemaal wel goed gaat, waar ik blij en tevreden over ben. Hoeveel mensen die nu achter kantoorramen naar buiten staren, zouden niet willen ruilen. Lekker de hele dag in een zonnige tuin mogen zitten. Zonder manager die rapporten eist of targets opschroeft.

Maar dus net lekker mijn nieuwe paspoort opgehaald en tadaaaaaaaaaaa...waar normaal rond deze tijd de wachttijd superlang is bij het Gemeentehuis ivm vakantietijd,  trok ik een nummetje en was ik binnen 1 minuut aan de beurt. Nou ja...wat fijn zeg! Daarna lekker rondje fietsen gedaan en nu even snel een boodschapje voor mijn dochter halen.

Zij is na haar werk net naar de sportschool vertrokken (wow.....wat een stamina zeg) dus vond ik het wel een mooi aanbod om die boodschapjes even voor haar te doen en haar kip vast in de marinade te zetten. Kleine moeite toch?

Mag ik straks weer verder in de tuin zitten.

Mad

Ik voelde mij in het weekend gereduceerd tot het gebit van de Cheshire Cat. Ik was er wel, maar ook weer niet. Ik had het gevoel dat ik bij niemand meetelde, was voor niemand nog de moeite waard en al helemaal niet voor mijzelf. Maar er waren ook wel weer lichtpuntjes. Want ik heb met belangstelling het boek van Ruby Wax; Tem je geest, gelezen waarin ze openhartig verteld over haar depressies, maar ook over hoe ze, door wetenschappelijk onderzoek te doen op de Universiteit heeft geleerd dat je brein te temmen is. Door bijv. Mindfulness, maar ook door inderdaad iedere dag te blijven kijken naar die lichtpuntjes. Counting your blessings.

Dus al is het Tweede Pinksterdag en hoor je op die dag kennelijk Gezellige Dingen te doen in Paren of in in familieverband en aan het eind van de dag enorme barbecue-feesten bij te wonen, ik heb al weer lekker een wasje wapperen alsof het een gewone maandag is. En mijn rondje Bless the House gedaan. 

Mijn dappere dochter is alweer vroeg naar de sportschool en moet straks weer werken. En heb ik dan zo'n behoefte aan bij die grote gezellige familiedingen te zijn? Of ben je wel tevreden met dat boekje in een hoekje. Ja..ik ontmoet niemand, ik praat met niemand en niemand zegt tegen me...Kom maar even hier. 

Er zit niemand op mij te wachten als ik een rondje ga fietsen en moe thuis kom. Ik kom dus uit een gezin van veel kinderen en niemand van mijn broers en zussen komt nou eens spontaan op het idee om hier langs te gaan. (En voor dat er als commentaar komt; wat doe JIJ dan...ik heb altijd meer dan genoeg gedaan, maar zag dit nooit terug in ook eens een bezoekje. Allemaal een auto, sommigen zelfs 4. Dus vertaal ik dat in: ik ben werkelijk nog maar een gebit, niet de moeite waard, niet leuk genoeg, niet interessant genoeg, het zou beter zijn als ik geheel verdween. Nou...Bor de Wolf, kom er maar in! 

En ja, medelezer; daar word ik al voor behandeld  :)

En in het weekend ook mijn opdracht voor mijn EMDR sessies verzonden. Mies Bouman kwam nog net niet langs met het Grote Boek van mijn Leven, maar zo voelde het wel. 

En ik realiseerde me, terwijl ik alles zo opschreef, dat dit slechts mijn visie op de zaken is en ik onmogelijk alle andere standpunten kon zien en weten. Dus zijn het geen feiten. Slechts mijn observatie van dingen en daarbij ook nog eens mijn interpretatie van al die dingen, gekleurd door eerdere ervaringen. Het wordt tijd voor andere kleurkrijtjes.

En mijn navel heb ik nou wel genoeg gezien vandaag. 

Eerlijk gezegd: ik merk dat ik het wel veilig vind zo in mijn tuin. Waar ik hierboven over klaag - dat ik niemand zie....WIL ik wel gezien worden momenteel. Vind ik mijzelf niet een onzettende dikke aansteller?

En wat dan nog...het gaat er ook om, om dingen weer te voelen, niet onder kleden te schuiven en kop op bla die bla die bla..het is geen kwestie meer van kop op, ik moet dieper graven. Ik zie echt nog wel licht aan het eind van de tunnel, alleen duurt het al zolang dat ik val. Zo..wasje van de droogmolen gehaald, bed is al opnieuw opgemaakt en nu even rondje fietsen.

Broerige zaterdagzwijmel

Werd wakker met een grauwsluiergevoel. Maar dat WIL ik helemaal niet. Het wordt vandaag zo'n mooie zonnige dag. Ik was nog net een gebit van de kat van Alice in Wonderland....was bijna geheel verdwenen.

Nou, vooruit jank het er maar even onder de douche uit dan, heeft niemand last van (er is ook helemaal niemand hier) en dan ga je kijken wat je blij maakt.

Dus; was in de wasmachine; ja daar word ik blij van en straks ophangen in mijn tuintje

Boodschappen doen
Mooie plant voor onder de Pioenrozen gekocht.

Gratis krant lezen

En nu even koffiepauze en een bijpassend muziekje voor vandaag. Hoop zo dat ik weer terugkom en niet telkens denk dat ik beter helemaal op kan lossen in het niets.

Boos en ongezien

Merk dat ik boos ben. Op mijzelf. Omdat ik zo ontzettend over mij heen laat walsen en er nog netjes bij blijf ook en nog net niet netjes voor de wals ga liggen, maar mensch.....hoe komt dat nou toch. Waarom ben je zo bedeesd, zo'n watje, zo goed weten wat je echt voelt als je thuis bent?? Is het omdat er volgens de Tenenleestheorie ruimte zit tussen je grote teen en de rest??

Dat je niet trots bent op wat je met je medebestuurders hebt neergezet, maar stil aan een tafeltje zit en gewoon een deelnemer lijkt in plaats van een bestuurder. Durf je niet? Mag dat niet van jezelf? Je plek claimen?

En ook boos over hoe mensen wegkomen met gewoon dingen halfbakken doen, of alleen maar de krenten uit de pap willen eten en de pap, ook nog eens afgekoeld is dan wel goed genoeg voor mij.

Nee!

Genoeg van dat gedoe. Zie het, leer ervan, maar vooral leer van je eigen gedrag. Hoe je als een muis bent, kleurloos, grijs. Hoe ik als de kat in Alice in Wonderland langzaam stukje voor beetje aan het verdwijnen ben.

Vanmiddag een uurtje geslapen. Niet omdat ik moe was, maar omdat ik boos was en daardoor verdrietig. En dat ik liever heel woest wilde zijn dan dat passieve verdrietig.

Maar dat ik dus niet nu naar de winkel ga en allerlei volprop spullen ga kopen. Ik heb een Indiaas linzensoepje opstaan.

Wees zacht en lief voor jezelf Citroen. Er is namelijk niemand anders die dat voor je doet. Niemand. En dat helpt bij het gevoel dat ik langzaam verdwijn.

Schrijf dit op en bespreek het met je psycholoog en lees dit weekend verder over Kernkwadranten, je nieuwe boek van Ruby Wax..weet ik veel, maar vreet je boosheid niet op!

Of pluk een Pioenroos en zet die in een vaas....je hebt er genoeg (rozen dan).

Ik wil gezien worden! Ik wil weer iemand zijn die meedoet en meetelt.

Vijandige overname

Zo voelt dat dus, als anderen jouw bedrijf overnemen en dan stellen dat het compleet anders gaat. En terwijl je erbij zit, eigenlijk jou het gevoel geven dat het maar prutswerk was wat er anderhalf jaar draait, maar zij, nee zij gaan het geheel anders doen en dan hun plannen ontvouwen die ze al driekwart jaar geleden hadden, maar waarvan jij niets mocht weten, want dat was hun ding. Zorgvuldig is er gewacht totdat er ruimte was voor de overname.

Nu is het heel handig dat zij op de fundamenten van wat wij hebben gebouwd lekker verder kunnen gaan. Maar met nog meer mensen, nog meer meningen en nog veel meer ego's. En allemaal mensen die, in mijn ogen, allemaal weinig financiele impact voelen van hun ontslag, maar nu lekker gaan hobbyen.

 

Hoe zuur moet dat zijn voor leden die in de bijstand zitten en elk dubbeltje moeten omdraaien en maar wat graag eens lekker aan de slag willen. Maar dan wel betaald. En niet als stage of als vrijwilliger. Of een muur schilderen van een illusie.

Heel vaak heb ik in bedrijven gewerkt waar er alweer een nieuw management kwam, met precies dezelfde bewoordingen. ZIJ zouden alles anders gaan doen. Hoppa...nieuw CRM systeem...Hoppa nieuw meubilair, hoppa....nieuw pand. Weg met die ouwe zooi, weg met die oude manier... Binnen een half jaar waren zij zelf vaak weg. Geen resultaat, of onderling verdeeld. En kwam er weer een nieuw blik managers. Die altijd eerst zelf een plasje over hun nieuwe bureau wilden doen. Van MIJ. IK ben hier nu de baas van de club.

Ik denk werkelijk dat heel veel mensen, ik ook waarschijnlijk, niet snappen wat ze aan het doen zijn of welk onderdeel van wiens spel zij spelen. Maar alleen voor het Egostrelen gaan. IK, IK en IK.

Ben blij dat ik in ieder geval niet meer mee doe en me alleen, heel egocentrisch, ga bezighouden met wat ik wil, hoe ik weer aan het werk kom, aan een inkomen kom, maar nog belangrijker dan dat; hoe ik weer mijn balans terugvind. Hoe ik word die ik in potentie ben, maar weggemoffeld onder al die ego's.

En dit alles natuurlijk ook heb laten gebeuren. Ik zag het allemaal, maar ben niet in staat geweest om die vijandelijke overname tegen te houden. Om krachtiger te zijn. 

Nu maar even mijn wonden likken.  Het voelt ontzettend onbevredigend dit einde. Mijn medebestuurder is alles wat is afgesproken, niet nagekomen omtrent overdracht en het is doodstil. Ik zit me hier op te vreten over het waarom ik zo netjes ben en blijf. Keert mijn boosheid zich naar binnen? Of mijn teleurstelling? 
Ik zou het liefste op een onbewoond eiland willen zijn. Alsof ik een Don Quichote ben geweest die tegen windmolens vocht. Die alleen HIJ zag. 

What not to wear en opruimen what not to wear

Eén van de boodschappen die het TLC programma What not to wear meegeeft is dat je, eigenlijk heel Mindfull, je lijf wat je NU hebt, zo liefdevol en leuk moet kleden als mogelijk. Dus niet denken dat die leuke kleding pas mag als je slanker bent en dus maar doorlopen met te strakke kleding of andersom, jaren blijven vasthouden aan een kledingstijl die je had toen je jonger was, of dikker was of zelfs zwanger was. Geef die aandacht aan jezelf.

http://www.tlc.com/tv-shows/what-not-to-wear/videos/the-rule-book-videos.htm

Zo keek ik dus elke dag in mijn kledingkast en zag daar elke dag een heel rijtje truitjes hangen, die ik niet pas, of die echt de worst in mij accentueren (lees gestopte rollenworst). Ik had het er met mijn psycholoog over en die gaf aan dat ik, ook in het kader van mijn Flylady manier van werken, ik eigenlijk best in 15 minuten al die truitjes die nu te strak zaten, uit mijn kast kon halen. En op kon ruimen (of wegdoen, wat ik het best zou vinden).

Zou me dat een kast opleveren waar alleen maar dingen inhangen die NU passen en die ik ook nog eens prettig vind om te dragen. Misschien ook nog wel mooi zijn.

Dus gisteren inderdaad in een kwartiertje gepiept. En misschien dat ik deze week ook nog wel kijk of ik een aantal van die zaken niet naar de Kringloop kan brengen, zodat iemand anders er NU plezier van heeft ipv ikzelf over misschien een jaar of zo... of nooit meer.

Maar wat simpel en wat fijn. Ik had al niet echt een grote collectie, maar nu is het het dus alleen nog maar wat past. Dus ook accepteren dat ik dikker ben geworden, maar mezelf niet afstraffen door mezelf geen passende kleding te gunnen. Oude valkuil en ik denk dat veel JoJo's zich herkennen. Of misschien hebben die nog wel een systeem van verschillende maten in hun kast. Heb ook nog 2 shirts bij Ulla Popken gekocht. Een winkel waar ik zoooo blij was dat ik daar nooit meer hoefde te komen. Terwijl het eigenlijk onzin is. Ja, ze staat symbool voor grote maten mode, maar hun kwaliteit is goed. Ik heb nu nog steeds zaken die ik echt al meer dan 14 jaar geleden daar kocht.

En wat grappig was is dat ik naar automatisch naar mijn oude grote maat liep, maar de dame in de winkel me een veel kleinere maat aanwees. Die ruim viel, dus zo megadik ben ik helemaal niet meer, maar dat zit gewoon in mijn hoofd.

Er is nog veel werk te doen dus met dat hoofd van mij, maar ondertussen elke dag bewust bezig met de goede zaken in mijn leven, de mooie dingen, de kleine simpele dingen in de natuur die van veerkracht getuigen.

        

Dus nu even heel Mindfull genieten van een kopje verse koffie, in de tuin, want het is weer droog.

Hoe werkt dat in jullie kledingkast. Draag je werkelijk wat je mooi vind en je goed staat, of doe je maar die slobbertrui aan want die hangt er nou eenmaal?

Kabbel en babbel

En zo kabbelt het leven hier voort. Af en toe een hoogtepunt, soms een dieptepunt, maar eigenlijk vergelijkbaar met een heuvellandschap. Zonder dalen geen heuvels. Moet je natuurlijk niet in een polder wonen, waar geen enkele natuurlijke heuvel is en alle wegen kaarsrecht zijn, maar goed...het gaat om de metafoor.

Gisteren de boekstukken en ordners afgegeven en aan de bank de wijzigingen doorgegeven, dus daarmee is het hoofdstuk Bestuur van een Stichting zo'n beetje afgerond. En ook het malen over heb ik het wel goed gedaan, is het boekhoudtechnisch verantwoord, heb ik alle stukken, bla die bla die bla die bla.

Nu is het zaak om een balans te vinden en uit de loop te komen in mijn denken en piekeren, zodat ik die vrijgekomen energie voor mijzelf kan gebruiken. En zoals mijn psycholoog al aangaf; je hoeft ook niet alle dagen positief gestemd te zijn. Maar accepteer je staat van zijn. En durf ook kwetsbaar te zijn. Het is wat het is. En morgen is wat morgen is.

Mooie linken gehad van inspirerende TED talks over het onderwerp. Mijn tweedehands boek kwam vandaag binnen..goh...ik heb genoeg materiaal om me lekker in te lezen.

Zoonlief kwam gisteren nog wat studieboeken uit zijn oude kamer ophalen omdat hij hoopt dat we binnen niet al te lange tijd veel meer overlast van hem krijgen in een blauwe vorm. De wachtlijsten worden rap korter en daarom vond hij het verstandig om zijn kennis van die maatschappij weer helemaal up to date te hebben. En ik weet zeker dat hij zijn netwerk ook weer aanspreekt.

En net kwamen mijn dochter en haar vriendje binnenrollen. Hij had een bosje bloemen voor me meegenomen. Wat lief zeg!

Al met al veel mooie dingen om me heen. En ik ben blij en dankbaar dat ik er oog voor heb.

Nou!

In mijn straat wonen mensen die de geluidsbarriere iedere keer kunnen doorklieven met hun omgang met hun kinderen en het zeikerige geluid van de inwonende volwassen dochter en moeder van die kinderen. In mijn oren  - ik versta haar taal niet, maar wel haar intonatie - is ze de hele dag boos op haar kinderen en schreeuwt ze ze toe. Soms per vergissing in het Engels en dan versta ik toch echt Shut up! Die kindjes kunnen er dan ook niets aan doen dat ze op een zelfde volume schreeuwen en als dat niet helpt dan wordt het jengelen en huilen.

Kan zelf niet zo goed tegen harde en vooral dominante stemmen, dus dat zal mijn ergernis wel verklaren. Of misschien ben ik inderdaad wel een ouwe zeur, die geen afleiding heeft en op alle dingen let. Ook speelt verder iemand gezellig op zijn buitenboxen de gehele verzamelCD van Blof af. Het volume is hoog, maar de ergernis minder. Zou het een verzamelCD van Iron Maiden en consorten zijn dan was ik misschien minder blij.

Ben een beetje ongedurig merk ik, gespannen en kriegelig. Ach...zei Pim Fortuyn al, Mensch ga toch koken en laat ik dat maar eens gaan doen. De koelkast ligt vol met verse groentes en vanochtend heb ik al wat kip uit de vriezer gehaald.

Zo..het is nu na 1800 uur; de supermarkten zijn dicht; ik heb de roep van de Magnum-ijsjes kunnen weerstaan en ook de rollen koek en snoep hoef ik niet te halen, want dat kan nu niet meer. En ja...natuurlijk, waar trek is, is onrust. Trek trek...het is gewoon een bedekken van onrustgevoelens. Ik denk dat ik het wel snap, het heeft te maken met een opdracht van mijn psycholoog. Waar ik ook vandaag weer aan heb gewerkt. Wat herinneringen wakker maakt en de bijbehorende gevoelens ook.
En het onzichtbaar zijn. Alles wat ik vandaag heb beleefd is niets, geen uitzinninge Facebookfoto's, geen leuke uitjes, geen nieuwe kleding, restaurantbezoek, bergen vrienden, de Barbeque van € 1600,-- staat hier ook al niet, geen selfies in een exotisch oord...
Stop eens even. Je zou nog hele pagina's kunnen vullen met alles wat je NIET hebt, alles wat je NIET heb beleefd en wat je NIET ...maar hé...gaat dat je helpen? Kom je daardoor in een betere stemming.
Kom op nou....

Maar wel een mooie Libelle gezien in die tuin, diverse katten die even een beetje water uit mijn vijver komen drinken, wat bloeien mijn rozen uitbundig.

Nou...adem in, adem uit, trek je huishoudschort aan en duik je keuken in en maak wat voedzaams. Leef je uit..

Het is juni, mooi weer, je bent vrij om te gaan waar je wilt, met wie je wilt, gekleed hoe je wilt, niemand gooit een baksteen naar je hoofd omdat je andere keuzes maakt dan de buurvrouw en jij gooit zelf ook niet met bakstenen (toch??), en verdorie zeg...een hele koelkast vol eten, hoe fijn is dat?

En bovendien heb je de belofte aan jezelf volbracht. Je hebt bijna je volledige vakantiegeld gestort naar je enige nog openstaande schuld. Je had ook een vakantie kunnen boeken, of nieuwe kleren kunnen kopen, of inderdaad 15 dozijn Magnums kunnen halen.