Rijke zaterdagzwijmel

De dame uit onderstaand liedje had een Rijke Pa en daarover had ik deze week een interessante bijeenkomst, samen met Motormaniaman.

We hebben altijd lol samen op seminars die ons de hemel beloven, terwijl het zo klaar als een klontje is dat de organisatie er beter van wordt en rijker en de arme goedgelovige oprecht gelovend in het recht op geluk en het zelf kunnen regelen van dit geluk zich weer gretig inschrijft voor weer een seminar. Halleluja, doe zoals ik doe en je leven wordt fantastisch!!

We moesten lachen om het fantastische aanbod van de vervolgtraining waar uiteraard ALLES duidelijk zou worden omtrent Rijk worden. Kost maar een paar duizend euro.  En natuurlijk waren er weer genoeg mensen die zich inschreven zodat de zaalhuur ruimschoots eruit was voor de organisatie. Die geen enkele tip had over hoe de Nederlandse markt werkt, maar dat dondert niet. Rijk worden zullen we. Geen enkele kritische noot kwam er uit het publiek en gretig schreef men zich in voor het pad naar Rijkdom. Nooit meer hoeven werken en laat andere, vooral domme mensen, lekker voor je werken.

Zal wel geen toeval zijn dat ik gisterenavond een interessante reportage zag over een enge Guru die het principe van The Secret uitdraagt en de dood van 3 mensen op zijn geweten heeft door zijn zelfbedachte therapietjes/transformatietrajecten. U vraagt en het universum draait; vooral voor wereldse zaken zoals een grote auto, nieuw huis, succesvolle business en veel centjes. Moet je wel in mij geloven, doe wat ik je zeg, ook al is het raar, absurd en gevaarlijk.

Wat staat dit toch haaks op in balans zijn met de wereld om je heen, geven zonder te nemen, er zijn voor anderen en warm en liefdevol zijn zonder de rekening op te maken en eisen dat het Universum je beloont.

Ne te lave pas chérie, j'arrive!

Dat schreef Napoleon aan zijn vrouw, Josephine de Beauhairnais, toen hij terugkeerde van een veldslag. Hij hield kennelijk van haar lijflucht. Waar een kleine man groot in kan zijn.

Zaterdagavond ben ik Josephine af en mag ik weer douchen. Dan is de kit in de badkamer goed gedroogd. Nou poedel ik wel aan het aanrecht hoor en was ik me elke dag helemaal van kop tot kont, maar echt heerlijk douchen mis ik. En een emmertje water over mij heen gooien is ook niet zo handig in de keuken. Dus behelpen maar even, terwijl ik direct die rij stijve washandjes zag hangen vroeger thuis, want alleen op vrijdag mocht er van de douche of het bad gebruikt gemaakt worden. Niet elke dag douchen. En wassen deed je alleen je bovenkant. Dat vaker douchen leerde ik pas toen ik op kamers ging en anderen me vertelde dat het toch wel proper was om regelmatiger te douchen.

Alleen als je ongesteld was geweest (dus niet tijdens) mocht er tussentijds gedouched worden. We hadden wel een groot gezin en een kleine boiler, dus als iedereen elke dag op dezelfde tijd zou douchen, was dat ding ook gewoon leeg en kon je koud douchen. Dus begrijpen doe ik het wel. Andere tijden, andere voorzieningen, andere gewoontes. 

Inmiddels is Bob de Bouwer bijna klaar en wordt er nu keurig netjes opgeruimd. Doen ze prima. Nu nog alleen wachten op de man van de goedkeuring voor de oplevering. En dan ben ik hopenlijk weer klaar met badkamerverbouwingen. Nou ja...behalve dan nog het witten van de overige muren en plafond. En dakraamrand. 

Weer een projectje om in te plannen. En nou eens echt te doen.

Bruggen bouwen

Vroeg opstaan heb ik nooit problemen mee gehad. Het moest omdat je anders te laat op je werk komt, of dat de kinderen niet op tijd op school zijn en daarom had je de wekker op tijd gezet en zorgde je ervoor (na een paar keer snoozen, vooral in de winter) uit je bed te komen en de ochtendroutine te starten. Ik was nooit te laat, niet op school en niet op werk. Meestal was ik degene die de deur openmaakte.

Ook nu zorg ik ervoor om op een redelijke tijd in de weekdagen uit mijn bed te zijn en de dag te beginnen. In het kader van dan hou ik die routine en mocht ik toch weer aan het werk buitenshuis gaan, dan is de overgang niet zo groot. En ook om een normaal dagritme te houden. Ik was altijd bang om een bankhanger te worden. Rond 12.00 uur uit bed, niet aankleden, maar sloom en slordig en dat werkt de depressieve gevoelens in de hand. Zeker nu ik alleen woon en er niemand is die tegen me zegt..'joh, gaat het wel goed met je'?

Dus vaste routines - ook al hoef ik nergens heen in de ochtend. En ook redelijk vaste slaaptijden; het klinkt misschien kinderachtig, maar ik voel me er goed bij. Ik ben uitgeslapen, alert en klaar om dingen te doen.

Nu ik al om 07.30 uur fris en fruitig (en dat zonder douche) gereed moet zijn, moet ik wel smakelijk lachen om mijn inwendige gekreun. Het is maar een uurtje eerder, ik hoef nergens heen, alleen maar zorgen dat de voordeur open kan en de heren van het bouwbedrijf bij de badkamer kunnen. Deze heren waren hiervoor al op het bedrijf en hebben er al wat werktijd opzitten; dus zeur niet! Je hoeft alleen maar aangekleed te zijn, je hoeft niet te reizen, niet naar een klant. Niks.

Dus een kop thee of koffie aangeboden en nu weer het (beneden) rijk voor mij alleen. Dus aan de slag. Elke dag heb ik ook mijn to-do lijstjes. De Flylady routines uiteraard, maar ook de uitzoekwerkjes, de sollicitatierondes, netwerken...het is niet zo dat ik de hele dag op mijn luie kont zit en niets doe. Al komt het me nog steeds raar over, want al deze zaken deed ik voorheen naast mijn werk.

Alleen leuke dingen; daar doe ik veel te weinig van. Die zou ik dus ook gewoon moeten inplannen. Ik merk dat ik toch nog een beetje bangig ben. Bang om teveel geld aan leuk uit te geven, bang om ergens alleen heen te gaan, bang dat het niet leuk is, bang dat reizen toch budgettair onverstandig is, zelf een tripje naar een museum of zoiets verantwoords. Of een auto huren en eens wat verder reizen dan de fietsroute. En dan heb ik het niet eens over een avondje stappen of uit eten gaan. En mezelf isoleer daardoor. Kan heel goed, want ik ben bekend in de rol van luisteraar en achter de schermen-regelneef, niet van prater en vrager.

Dat wil ik dus ook anders aanpakken. Vaak genoeg zijn er goedkope treinkaartjes. Plan dan ook echt iets leuks in. Ga naar dat museum, ga naar die stad. Het mag.

Ik merk dat ik het al moeilijk vind om in de tuin te zitten niksen, terwijl de heren aan de badkamer werken. En dan niks ik niet, maar snoei.

Ik kijk momenteel, ik neem het op want te laat voor mij, de serie The Bridge, de Deens/Zweedse, deel II. Die vrouw die doet me zo denken aan een manager die ik ooit had. Ze had ook zo'n rare blik in haar ogen, hield haar hoofd op precies dezelfde manier en was heel rationeel, nooit empathisch. Kon en wilde zich nooit verplaatsen in hoe haar stijl van leidinggeven overkwam op de rest. Als zij maar hoger op kwam. En dat komt ze. Ten koste van veel medewerkers, maar dat voelt ze niet en kan haar kennelijk niet schelen. Naar wijf.

Natte cel

Vandaag vroeg opgestaan want mijn badkamer wordt - voor een gedeelte - opnieuw betegeld vanwege lekkage.

De man die er nu is van de bouwmaatschappij zei me al dat het jammer is dat ze er niet een hele nieuwe betegeling in mogen leggen, want al 30 jaar oud en de zaken beter mogen wegwerken. Maar nee...alleen de douchehoek.
Dus geen modieuze grote granieten tegels of iets anders wat geheel trendy is, maar gewoon de standaard huurhuistegel. Lelijk, klein, maar kennelijk nog genoeg van op voorraad. Die Maserati moet ergens van betaald worden natuurlijk.

Hindert niet; als ik maar kan douchen zonder lekkage. En ik heb gelukkig geen dromen over mooie badkamers. Kreeg een goede tip over hoe ik van mijn schimmel (niet het paard) af kan komen, dus die kan ik hierna toepassen. Mijn geluk zit niet in een strakke badkamer. Of een vrijstaande woning.

Wel even wat zaken plannen, zoals niet douchen vanochtend, maar poedelen aan de wasbak, maar goed; ook zo kan je schoon worden, al kan ik niet wachten totdat ik weer mag douchen. En de badkamer leeghalen, een groot afdekzeil over mijn bed gelegd, deur dicht etc. En vroeg wakker want het bouwbedrijf begint al om 07.30 uur.

Hij heeft alles afgedekt met plakzeil, wat ik niet verwacht had, maar dat is verplicht gaf hij aan. Arbotechnisch is het dan weer niet veilig (lekker glijden op een trap met plastic) en van mij hoeft het niet, maar ja...de dure heren van de Woningbouwvereniging hebben zo hun eisen en doen ze het niet dan zijn ze hun opdrachtgever kwijt. En niemand wil in deze tijd een grote opdrachtgever verliezen.
Gisteren op de valreep toch nog maar even wat koekjes in huis gehaald voor bij de koffie en thee. En bedacht me hoe ik moet wennen aan weer iemand in huis. Ben zo gewend aan de stilte en aan zelf mijn tijd kunnen indelen; dit zal wel wennen zijn. Oh...oeps; geen koffiemelk in huis...Vanavond nog maar even naar de winkel hiervoor. Gelukkig drinkt hij de koffie zwart.

Maar wat heerlijk dat dit gewoon kan zonder dat ik stress heb over vrij moeten nemen. Vier dagen lang is de planning, dus reken maar na als je werkt hoeveel vakantiedagen dat zijn. En ook heerlijk dat ik met niemand rekening hoef te houden, geen inwonende kinderen die balen dat ze niet kunnen douchen of de wc gebruiken op de badkamer.
Heb deze week ook geen afspraken staan buitenshuis, dus ideale planning toch? Kijk; dat is nou een voordeel van het niet hebben van een baan. Zo hep ieder nadeel zijn voordeel!

En wat grappig; een kort bezoekje van dochterlief, die wat post kwam halen.  En aangaf in de haast haar bakje met eten te hebben vergeten mee te nemen. Nou...geen probleem. Ik roerbak een lekker gerechtje en dit kan ze mee naar haar werk nemen.
Lang leve de diepvries en de fantasie en voorraad. En het gevoel weer even mee te doen.

Maandag

En dan is het alweer maandagmiddag. Fijne dag tot nu toe en wat heerlijk toch. In de ochtend was ik vroeg(ig) wakker en maar direct opstaan, douchen, aankleden en de prullenbakken van de bovenverdiepingen legen. Daarna naar beneden en mijn rondje Bless the House afgehandeld. Omdat ik dingen niet meer laat oplopen tot grote bergen onoverzichtelijk werk of grote balen was of grote stapels nog uit te zoeken kranten/tijdschriften/reclameblaadjes, is dat uurtje Bless the House zo klaar.

Want ik Bless mijn huis eigenlijk de hele week door en daarmee mijzelf. Natuurlijk besef ik dat ik nu ook zeeen van tijd heb, nu ik noodgedwongen niet betaald werk verricht, maar ik weet ook dat ik mijn huishouden nu stukken beter manage beheer, dan een aantal jaren terug. Dat heeft voornamelijk met mijn hoofd te maken. Ik gun mijzelf dat schonere opgeruimde huis, leefomgeving. Ik wil niet meer als een Malle Pietje in een soort van rommelige huiskamer zijn, waar stapels liggen van nog uit te zoeken, op te ruimen, weg te doen. En elke kast vol zit, vol met nog uit te zoeken, op te ruimen, ooit ga ik dit echt nog wel een keer gebruiken dingen. En er werkelijk geen enkele plek is die leeg is. Overal ligt wel iets, of staat iets.

Wel ironisch dat dan de vriendin van mijn zoon vandaag nog even wat dozen van zoonlief kwam brengen. Die had hij bij haar opgeslagen omdat hij in het buitenland woont en werkt en vaak bij haar is, maar zij gaat naar een andere studentenstad en heeft geen ruimte meer. Dus hoppa....weer een stapel erbij hier. In zijn oude kamer, wat eigenlijk mijn hobbykamer zou zijn, maar nu nog volstaat met zijn dingen. Maar ja....laat ik eerlijk zijn. Als ik echt wilde hobbieeen, dan deed ik dat wel en gebruikte niet zijn dozen als excuus.

Het beste ruim je op door je kinderen de deur uit te sturen, maar dan wel graag in een groot huis met genoeg opruim-ruimte. En eigenlijk zou ik dan direct veel kleiner moeten gaan wonen, zodat die opruim-optie er niet is. Dat zal ze leren :)...Nou ja...eigenlijk mijzelf. Want Hamster is my middle name.

Zou ik genoeg geld hebben, dan werkte ik nooit meer voor een leidinggevende. Nooit meer die afschuwelijke rondjes Beoordelingsgesprekken of uit dezelfde koker de Functioneringsgesprekken of Ontwikkelingscurve of weet ik veel wat voor braaftaal of managersjargon er voor dit soort kippenvelgesprekken gebruikt wordt. Gewoon doen waar je goed in bent, 100% geven en ook 100% terugkrijgen. Dat lijkt me een goede deal. Niet dat ik nu voor eeuwig thuis wil blijven zitten, maar het is wel heerlijk rustig en heel heel weinig stress. Compleet niet te vergelijken met werken. De enige deadline die ik nu heb is of ik op tijd mijn avondeten klaar heb. En zelfs daar zit geen deadline op; niemand die het een drol uitmaakt hoe laat ik eet. Of ik eet uberhaupt.

Nu is het hoogtepunt van de maandag niet de ronde bij de koffie-automaat of de lunchpauze in de kantine, maar Koffietijd wat weer begonnen is. Dan hou ik bewust even pauze en drink...koffie. En streep op mijn To Do lijstje af wat ik allemaal al gedaan heb vandaag.

Nog 1 klusje te doen, maar dat kan vanavond pas. Dus nu even tijd om wat te bloggen en een kopje thee.

En onderstaand bericht van Flylady aandachtig te lezen. Wat een heerlijke site. En wat ben ik blij dat ik lid ben.

http://myemail.constantcontact.com/Morning-Musing--Depression-Don-t-Give-Up--I-Didn-t.html?soid=1112168023626&aid=rRqb_w3ZN_A

Laten we zacht zijn.

Net terug van een rondje fietsen; heerlijk dat ik me een nieuwe achterband kon veroorloven en dus weer mobieler ben. Bovendien is het droog, het zonnetje schijnt, niets moet of hoeft; was will das weib noch mehr??

Nog beter en zachter voor mijzelf zijn. Dat wil ik nog meer. (En de Staatsloterij winnen, maar dat valt in een andere categorie). Ik merk wel de invloed van de EMDR sessies. Ik ben minder bozig en wrokkig naar mijn verleden en ook het heden en kan de zaken laten waar ze horen. Om in EMDR termen te blijven; in het laatje van vroeger.
Wel frappant dat mijn broertje me wat dingen over vroeger vertelde, zijn rol in de familie en dat ik zijn pijn direct voelde. Alsof wij kinderen erbij hingen, ingeklemd tussen het slechte huwelijk van mijn ouders, buffers, afleiders en vredestichters. Altijd een zesde zintuig voor wat er nu weer in de lucht hing en alert op stemmingen en nog alerter op uitbarstingen van geweld, frustratie en woede. Klappen-opvanger, bliksemafleider. Maar nooit goed genoeg om er gewoon te zijn.

Op zondag de dag dus maar zacht en rustig beginnen. Geroosterd notenbrood (toe maar wat een luxe, maar 35% afgeprijsd omdat het over de datum is) met lemoncurd (ook ooit uit een bak met MOET WEG en ik doe er al heel lang mee)  en een zacht eitje. En een kopje koffie. Om een mooi bord en in een mooi kopje. Gewoon omdat dit er fijn uitziet.

Daarvoor douchen, aankleden en een (zondags)jurkje aandoen, bijpassende oorbellen uitzoeken en een leuke sjaal erbij. Make-upje op en klaar voor de dag. Niet dat ik iemand zie, maar het voelt beter om er goed en verzorgd uit te zien. Aangekleed gaat (nog steeds niet) uit. Geen zin in drukke massa's momenteel.

Vanochtend alweer een Scandinavische thriller via de vakantiebieb uitgelezen. Geheel gratis. Mooie service toch van de bibliotheek.

Wilde in de tuin eten, maar er vielen toch 3 druppels, dus toch maar binnen eten. En daarna nog even een leuke film gekeken die ik opgenomen had. Saving Grace. Heerlijk luchtig, Engelse humor en een creatieve manier om je inkomen te vergroten. Die had ik nog niet gelezen in de bezuinigingsblogjes.

Ook met de eeuwig grappige Martin Clunes, die later Doc Martin zou spelen, gebaseerd op zijn karakter in deze film. En waarvan ze in Nederland Dokter Tinus hebben afgeleid.

Martin Clunes...ik vond hem al grappig toen hij in Men Behaving Badly speelde...en ik dat in de jaren 80/90 keek op de BBC.  Met zijn te grote oren en ogen.

En grappig dat de hoofdrolspeelster nu te zien is in de detective-serie Vera, waar ze een grumpy old woman speelt, maar wel een slimme want bij de politie, de ene misdaad na de andere oplossend.

En die meneer Graig Ferguson is ook leuk opgedroogd.

Ik ben blij dat ik weer hardop (all by myself) zit te lachen om hilarische scenes. Kan wegdromen bij leuke meneren. Leuke meneren opmerk. Maar voorlopig nog weinig meer dan dat durf. Kijken achter glas.
En een rondje fietsen, zonder afstappen.

Nou ja; later lachen we erom!

Regenzwijmel

Dit weekend geven ze hun afscheidsconcert in het Vondelpark, dus het leek me wel een passende zwijmel. Alhoewel ik in hun glorietijd veel minder bezig was met hun muziek.

Pas later ben ik ze gaan waarderen en daardoor ook beter gaan luisteren naar teksten.

En aangezien de ochtend hier wederom met onweer en regen begon, maar nu de zon weer schijnt in het prima deze tekst en muziek.

De gratis zaterdagkrant ligt weer op de mat, kopje koffie was heerlijk en nu even een boodschappenlijstje gemaakt. Nog een weekje met mijn budget en dat gaan prima lukken.

Verder geniet ik enorm van de app van de vakantiebieb. Veel boeken gratis gelezen, vooral thrillers en er liggen nog 2 gewone biebboeken te lezen. En verder de serie The Bridge opgenomen, dus alweer scandinavisch thrillergenot en ook nog wat Deens werk op de recorder staan.

Gisteren heerlijke chili gemaakt, met een Madame Jeanette pepertje erdoor, dus vandaag extra heet schat ik in. En zo heerlijk; ik had gewoon alles in huis en buiten in de zompige tuin nog lente-uitjes (opnieuw gepoot,dus geheel gratis) en peterselie. Waar ik eerst in een impuls naar de winkel zou gaan - zin in iets lekkers en weet niet wat ik ga eten.... - heb ik nu nagedacht en gekeken wat ik kon maken van wat er in huis/tuin is. Genoeg nog, meer dan genoeg.

En wat ben ik blij dat ik genoeg op mijn spaarrekenng heb om hier op een nieuwe laptop te zitten typen. Luxe!

Oeps...alweer onweer, dus duik nog maar even mijn laptop in.

De wekker was stuk en de brug stond open.

Terwijl ik me afvraag waar mijn bouwmodel voor een boot is gebleven, ben ik tevreden met hoe ik me voel.

Ondanks dat mijn laptop het begaf en ik me geheel onthand voelde, wist ik dat ik nu even moest doorpakken en niet moest lopen sippen dat ik 'altijd' pech had. Geen pech, gewoon dingen die gebeuren.

Het beestje was al tweedehands en boekhoudtechnisch afgeschreven (en door mijn IT maatjes zeker afgeschreven) en ik had in mijn budgettering en begroting meegenomen dat het beste ding het dit jaar zou begeven en vervangen moest kunnen worden. Nou...dan is augustus nog een best stuk in het jaar??

En nee repareren was al eerder een keer gedaan en de kosten die ik daaraan zou hebben zouden niet opwegen tegen eindelijk eens mijzelf een nieuwe laptop (of apparaat) gunnen. Meestal ging die investering zitten in eentje voor mijn kinderen, of twee en schoot ik er bij in. De laatste keer dat ik in ICT voor mijzelf heb geinvesteerd is zeker 13 jaar terug. Dus nou mag het wel een keer, meneer de boekhouder.
En ja...mijn spaargeld is minder. Maar het genot van een goedwerkend apparaat, wat me bovendien verbindt met de buitenwereld is niet in geld uit te drukken. En ik heb nog geld; dus wees blij en ik slinger de economie wat aan door deze investering.

Dus; hoppa naar de Laptopboer en daar heel stoer er eentje uitzoeken. Op het fietsje weer terug naar huis en dan nog niet eens op de helft van de route een lekke achterband krijgen. Wat ook geen verrassing was, want een paar maanden terug gaf de man in mijn wijk die goedkoop fietsen repareert, bij het vervangen van mijn pedalen al aan dat mijn achterband volledig gversleten was.

Dus straks (als het eindelijk droog is) mijn fiets weer ophalen. Ook weer opgelost. Oh...net fiets opgehaald, want heel even droog nog 5 euro onder mijn begroting. Geweldig!

En blij dat ik redelijke schoenen had aangedaan en daardoor zonder schuurplekken of blaren de route terug kon lopen. En dat het droog was. Kijk...als ik vandaag had moeten lopen, was het me ook wel gelukt, maar dan met het gevoel een verzopen kat te zijn.

Zo verbaas ik me over mijn vermogen om dingen op te lossen en er niet alleen maar over te klagen of huilen of zeuren. Het is zo...het kan gebeuren, dus hoe gaan we dit aanpakken?

Vandaag dus de laptop indelen, Open Office software downloaden, mijn bestanden weer terugzetten (uit The Cloud) en goh...wat ben ik dankbaar dat dit gewoon kan.

En voor mijn potjes zelfgemaakte bramenjam (nou ja...ik hoop dat het jam geworden is en geen gelei, maar dan kan het alsnog over kwark of yoghurt).

En dan is het nu voor veel werkenden bijna weekend!

En voor mij ook. Dus gooi ik mijn haar los en ga eens bedenken wat ik ga maken om mezelf op te warmen vanavond. Hot Chili??

Zeg maar nee, dan krijg je er twee!!

Via verkopers aan de deur had ik, tegen mijn overtuiging in, een goede deal afgesloten voor internet en tv levering. Ik dacht, toen ik hun verhaal hoorde en het bedrag onder de streep zag en er zeker van was dat er geen addertjes onder het gras zaten....waarom niet!

Tot ik op een blog las dat bellen met je huidige provider, waar ik gewoon tevreden over ben, behalve over het bedrag per maand, ook tot iets moois kan leiden.

En vandaag; op anti-uitsteldag van de Flylady, dus maar als eerste de rekenmachine gepakt en kijken wat ik wil hebben van mijn provider. Konden ze dat niet, dan kon ik alsnog overstappen. Onderhandelen dus. En berekenen wat ik nou echt zou besparen of juist extra uitgeef door over te stappen (administratiekosten). Kom ik uiteindelijk na een jaar nog 25 euro duurder uit dan dat ik bij mijn huidige provider blijf. Dus..

En nou....het aloude zeg maar nee, dan krijg je er twee klopt inderdaad. Bellen helpt. Zeggen dat je gaat overstappen als goede oude klant levert mij op dat ik een fikse korting krijg en dat is heel fijn.

Zo heb ik geen overstapperiode bij nieuwe provider met het risico op een paar dagen geen internet/tv en gedoe, maar wel die korting die zij mij bieden.

Het is geen kwestie van brutaal zijn, maar gewoon een verkoopdeal. Ik wil iets van hen, zij willen wat van mij. Hoe komen we er samen uit. Bovendien vind ik het wel passen dat ik als jarenlange klant nu ook eens ga profiteren van een leuke aanbieding. En niet alleen als je vreemdgaat.

Lekker zeg; zo'n vervelend werkje als eerste doen op je dag. Dan kan de dag niet meer stuk. Joehoe!!

Schuddebuikjes

Met het risico om een saaie muts te worden; het is weer een geslaagde maandagochtend. Ik zag dat de scholen hier weer begonnen zijn; allerlei ouders die hun kinderen rond 08.30 uur naar school brengen, door de regen.

Dacht terug aan hoe het was toen mijn kinderen die leeftijd hadden. We fietsen altijd naar school - eerst vlakbij en later iets verder toen ik in een andere wijk woonde door mijn scheiding. Ik vond het belangrijk dat mijn kinderen op dezelfde school konden blijven, dezelfde vriendjes, want er veranderde al genoeg in hun jonge leven. En zij hadden hier niet om gevraagd. Dus elke dag op de fiets naar hun school. Dochter naar de éne klas brengen en zoonlief naar de andere. Daarna snel weer verder want ik moest op tijd op mijn werk zijn. Ik was blij dat mijn werk in mijn woonplaats was en bovendien te befietsen was. Ook dat vond ik belangrijk, want zou er wat met mijn kinderen zijn, dan kon ik snel weer op school zijn.
En inderdaad elke dag halen en brengen op de fiets, of het nou regende, sneeuwde. En soms lopen omdat het te glad was om veilig te fietsen.

Dus kijk ik vandaag uit mijn raam en zie ik kinderen gehaald en gebracht worden dan ben ik blij dat ik die periode achter de rug heb. Het zorgen dat iedereen gedouched, aangekleed was en een ontbijtje achter zijn kiezen had, de broodtrommeltjes en drinken wat mee moest. En weinig tijd om even te ontspannen, want daarna door naar mijn werk. En na het werk even door je huis rouschen, boodschappen doen en oh ja..ook nog een tijd een eigen bedrijf gehad, waardoor ik in de avonden alleen maar achter mijn PC zat.

Wat heerlijk dat dit zorgen en fysieke zorgen vooral ook er niet meer is. En wat ben ik blij dat ik mijn kinderen relatief jong heb gekregen. En jong en sterk genoeg was om dit allemaal te kunnen doen. In mijn uppie. Nu wonen mijn kinderen allebei zelfstandig, hebben hun eigen leven en doen het goed. Wat wil een ouder nou nog meer?

Dus vanochtend als vanouds mijn rondje Bless the House gedaan; was zo klaar, want er is steeds minder verzamelde rotzooi, de was wappert binnen, want het blijft hier maar regenen, tussendoor gratis krant gelezen en zo direct is het alweer middag.

Ik merk dat ik me graag afzonder, geen behoefte heb aan gezelligheid, maar naar binnen ben gekeerd, aan het onderzoeken wie ik nou ben, wat ik wil, waarheen waarvoor zeg maar. En dat entertainen gewoon nu even niet aan de orde is. Geen zin om tussen grote massa's te zijn. En ik besef dat de grote afstand tussen mij en mijn familie altijd door mij moet worden overbrugd en nu wil ik dat even niet. Ik klink heel egocentrisch en misschien is dat ook wel even nodig.

Maar niet triest of verdrietig.

En wat ook enorm helpt om me vrolijker te voelen is a la Vlasje een dansje doen in de ochtend op lekkere (foute) muziek. Schudden met die buik en heupen!

Heb geduld zwijmel

Deze song heb ik grijsgedraaid begin jaren 80. Nog op een cassettebandje. Toen ik op mijn kamertje in de Domstad woonde en geen idee had van wat de toekomst zou brengen. Maar wel voor het eerst zelfstandig was, zonder de druk van wat juist is in de familie. En wat zouden ze wel niet denken als ze dat zagen/wisten/hoorden.

Een leuke baan, een vriendje??  Over nog meer durfde ik niet eens na te denken; door alles wat er vroeger was ingestampt was dat een te grote mooie toekomst.

En wist ik toen maar wat ik nu weet; dat ik enorm gezegend ben. Dat het leven niet eenvoudig is geweest, dat ik soms verkeerde keuzes heb gemaakt, maar dat de mooie dingen toch overheersen. En dat die moeilijke dingen me hebben gevormd tot wie ik nu ben en het tijd is om die oude cocon voorgoed af te werpen. En lekker te gaan fladderen als mooie vlinder.

Dus wat Billy Preston nogal vrolijk zingt: If the one goes left, the other goes right! And keep on doing what you know is right.

Laten we dat dan ook maar lekker blijven doen.

Stoer Wijf

Dochterlief kwam met een vriendin in een grote bus de straat inrijden. Zij achter het stuur. En hoppa, daar kwam mijn bank van lening weer terug in mijn huis.

Ze had een berichtje gehad dat haar nieuwe bank opgehaald kon worden (helaas bezorgen ze niet thuis), meer vrije uren had ze niet in de komende tijd en dus regelde ze een bus, een vriendin om te sjouwen, want haar vriend moest de hele dag werken en had ook geen vrij kunnen krijgen. En kon mijn leenbank weer terug naar mij en de nieuwe bank naar hun huis. En dat alles 4 trappen omlaag en weer omhoog. Geen lift.

En neen...geen grote vader die hen wel even hielp, broer zit ergens in Azië en ook vriendlief kon niet, maar dat deerde de stoere dames niet; ze klaarden de klus. Heel goed.

Ikzelf hoorde deze week dat ik echt vooruit ben gegaan in mijn proces van uit Den Dip komen en dat we nu gaan werken aan wat ik kan doen als ik voel dat ik weer terugval. Want het is natuurlijk heel goed mogelijk dat ik in plaats van telkens beter en beter ook wel eens momenten heb van...mwhoah...geef mijn portie maar aan Fikkie. Of dat ik het portie van Fikkie er ook nog bij op vreet.

Er is niets veranderd aan mijn omstandigheden. Ik ben nog steeds zonder betaalde baan en geen leuke partner die alles voor me regelt of die me warmhoudt als het koud om me heen is, maar mijn kijk op zaken is veranderd. Net als een staaroperatie. Je ziet hetzelfde, maar dan beter door die nieuwe lens.

En ziet dat die zwarte hond eigenlijk een bolletje garen was. En die beren op de weg die heb je een broodje gegeven. Met 2 messen en een potje smeerkaas. Nu nog wat meer naar buiten, erop uit en niet zo bang zijn dat je hele kapitaal daardoor opgaat. Zie het als investeren in je geestelijke gezondheid. Inspiratie opdoen, ergens anders dan in je eigen veilige achtertuin.

En in het kader van beter voor mijzelf zorgen, kocht ik in de opruiming (72% goedkoper!!) een zomer/herfstjas. De jas die ik nu draag is net iets te klein, de rits krijg ik niet dicht en om nu altijd te hopen dat ik tot de winter zonder jas of met open jas kan lopen is nogal onrealistisch. Ook heb ik die jas ooit van mijn moeder gehad; hij was te groot voor haar en het is zo'n echte ANWB-achtige degelijke jas. Niks waar iemand zijn hoofd voor omdraait.
Wel heerlijk hoor, zonder jas op de fiets, maar toch niet echt blijvend dit weertype. Bovendien werd ik een beetje boos op mezelf. Verdorie mensch....ook JIJ mag gewoon een passende jas, ook al denk je dat dit geldverspilling is, want je moet gewoon weer afvallen en dan past de jas weer.
Ik weet inmiddels dat 'gewoon weer afvallen' niet zomaar gaat gebeuren. En zeker niet meer in zo'n sneltreinvaart als een paar jaar terug. En misschien ook wel helemaal niet meer. Dat weet ik nog niet.

Nee...één van de dingen die ik wil is niet meer denken dat dit dikkere lijf geen goede passende kleding verdient en ik dus daarom het maar doe met die iets te kleine jas. Dit gedrag heb ik zo lang vertoond en levert me eigenlijk alleen maar een zwaar en verdrietig gevoel op dat ik ook daar schoon genoeg van had. Klaar ermee!
En voor de prijs waar menigeen een leuke lunch voor heeft op een zonnig terrasje,  kocht ik dus die jas. En bekijk ik mijn kledingbudget, dan kan dit heel best. Dus zeur niet en geniet ervan dat het kan.

Nanu Nanu

Vandaag in het nieuws dat één van de grappigste mannen in Amerika is overleden. En dat hij waarschijnlijk zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt, geteisterd door depressies. Hij heeft om hem zelf te citeren "een permanente oplossing gekozen voor een tijdelijk probleem".

Dat hakt er wel even in.

Hij was ook altijd open over zijn worsteling met depressies, net als over zijn verslavingen, gebruikte dit in zijn stand-ups en gaf zijn rollen hiermee diepte.

Met mijn broer keek ik altijd naar Mork en Mindy en vond de humor verfrissend en anders. Vooral zijn humor. Zijn stemmetjes, zijn accenten, zijn improvisatievermogen, zijn over the top hilariteit.

Doet me ook denken aan een film waarin hij speelde over een man die na zijn dood in de Hemel op zoek gaat naar zijn vrouw. (What Dreams may come).

[Chris, having just arrived in the afterlife, meets his dog]

Chris Nielsen: Boy, I screwed up. I'm in dog Heaven.

Opgeruimd staat netjes

Kan me herinneren - en eigenlijk had ik dat al goed weggestopt - dat ik nog nooit één kaartje of belletje heb gehad op onze/mijn trouwdag. We deden er niet toe. Niet van mijn ouders, niet van mijn broers en niet van mijn zussen. Nooit. Andersom waren sommigen van die familieleden diep en diep beledigd (echt!!) als ik niet een kaartje op hun dag stuurde of ze opbelde om ze feliciteren met alweer een jaar erbij. 

Hoe koud en naar en kil dit is, beseften ze waarschijnlijk niet, want in hun beredenering deden ze mij waarschijnlijk juist plezier, want dit was Foute Boel met Foute Man. Dit huwelijk, deze man en zeker MIJN keus.

Heb ook geen enkel huwelijksgeschenk gehad. Van niemand van de familie. Pas toen onze dochter werd geboren kreeg ik van mijn ouders iets - waar we niets aan hadden, wat volkomen de smaak van mijn moeder was en wat ik - per ongeluk??? - allemaal kapot heb laten vallen of tijdens het afwassen kapot ging en ook de grootouders gaven toen een enveloppe met inhoud, want tsja...met kind - dan zal het wel echt zijn. Dat vonden ze wel kies om ook zo te zeggen. 

Een ander familielid zei dat het sowieso geen echt huwelijk was, want ik was niet in de kerk getrouwd. 

Hoe koud kan je zijn.

Oh en nog erger - die herinnering had ik echt weggestopt - toen ik een jaar getrouwd was kocht IK een bloemetje voor mijn man. Sukkel.

Hij zei alleen maar waarom ik bloemen had gekocht. Jemig de Pemig zeg....wat een droeftoeter toch? Omdat ik blij met hem was of zo?????? En goh.. is het niet de bedoeling dat HIJ iets doet op zo'n dag.

Wat dat betreft sloot hij naadloos aan bij hoe men in mijn familie omging met ons jubileum...De nada, nikkus...nops...helemaal zero aandacht. 

Zo zat ik dus bij elke bruiloft in de familie of vriendenkring (of gewoon op tv) wezenloos en heel zielig te huilen. Zag ik maar een bruidje, dan gingen de sluizen open. Elke keer weer. Alsof ik een rare sentimentele muts ben.

Hoe kom ik trouwens op mijn trouwdag? Ooit hoorde ik collega vertellen dat haar moeder morgen een feestje had. Goh...gezellig joh..is ze jarig?? Neee.....25 jaar gescheiden!!

Dat is van een treurigheid, dat ik me echt niet kon voorstellen dat je op je wc-kalender de datum van je scheiding bijhield en dat dan ook nog ging vieren! Met een taartje. Dan ben je toch wel heel zuur en nog heel erg verbonden met je ex-man. 

Deze week is het de trouwdag van mijn liefste broer. En het is het ook weer niet. Want zijn vrouw heeft de scheiding aangevraagd, voor hem volkomen onverwachts en een paar weken terug hebben ze de boel verdeeld (CD van jou...) en nu woont zij ergens anders, met de helft van hun geld. Hij is er helemaal kapot van, snapt het niet en heeft het niet zien aankomen. En wat zeg je tegen een man die heel graag een nieuwe start maakt, maar zij hem dat niet geeft. Ik kan alleen maar er voor hem zijn, naar zijn verhaal luisteren, mijn visie geven als vrouw - maar niet als relatiedeskundige, want tsja....hoe je het ook wendt of keert, ik ben nu al langer alleenstaand dan iemands echtgenote of vriendin. 

 

Ondertussen is de was wel drooggewapperd met windkracht 10 hier en rijdt de vuilniswagen de straat in. Dus nog net even snel een Flylady extra missie gedaan en met een grote vuilniszak door mijn huis gelopen om snel snel snel 27 dingen weg te doen. Dingen waar niemand wat aan heeft, maar wel hier al tijden werden bewaard voor je weet maar nooit of gewoon omdat ik moeilijk kan weggooien.

Dus dat ruimt weer lekker op.

Zo zou ik dat ook moeten doen met die slechte herinneringen. Hoppa, in de zak ermee en weg! Je hebt er niets aan, neemt alleen maar ruimte in je kop in en als je erlangs loopt doet het nog pijn ook omdat het de ruimte inneemt van mooie herinneringen. 

En ik mag en moet ook aanleren dat NEE ook een antwoord is. Als iemand me iets voorleg hoef ik niet altijd dit te onderzoeken en dan maar ja te zeggen, want anders stel ik ze teleur.... Want wat? Ik wil helemaal niks meer met mijn oude vak te maken hebben. Niks meer. Ik wil die mensen niet meer tegenkomen, niks meer van ze horen. Bah bah bah. Ik weet nog goed wat een huichelaars ik de meeste vond. Vooraan staand met hun grote praatjes, maar helemaal niets laten horen toen ik gewipt ontslagen werd. Omdat ze bang voor hun eigen hachje waren.

Zo.

Da's wel duidelijk toch nu?

Dit wil ik allemaal niet meer. En hoeft ook niet meer, want ik bepaal de zaken zelf. Als ik een jubileum wil vieren, dan doe ik dat. En heb oog voor die van anderen. Maar vooral voor wat er voor mij toe doet. Echtheid, oprechtheid. Niet wachten totdat die ander belt, maar zelf in aktie komen omdat ik dat fijn vind en niet als een boekhouder bijhou hoeveel, hoevaak en wanneer.

En niet meer bang zijn wat een ander van mij denkt en daarin een afwijziging zien. 

Vliegende zaterdagzwijmel

Sinds ik deze zanger live in Parijs mocht zien in "L'Olympia" - dat klinkt stukken interessanter dan het is, want gewoon op werkweek met de HAVO in Parijs en als slotavond een bezoek aan een show van Michel Fugain et le Big Bazar helemaal bovenin het theater, waardoor de figuren op het podium ieniemienie klein waren, heb ik een zwak voor zijn muziek en later toen ik beter Frans kon, voor zijn teksten. En wat kon hij goed zingen, want op een gegeven moment viel de versterking uit en zongen ze gewoon verstaanbaar door. Ook voor ons helemaal bovenin.

Ook deze tekst is eigenlijk weer een protestsong. Dat we beter naar een vogel moeten kijken, die vliegt een beetje, vist een beetje en zich niet druk maakt om heb ik wel een pensioen later, staat die Jan de Bouvrie-tak leuk in mijn nest en passen deze veren wel bij de mode 2014.

Zoonlief appte dat hij veilig was aangekomen, ergens in Azie. Daarna gaat hij nog met een kleiner vliegtuig naar het land waar hij met zijn vriendin gaat rondtrekken. Een land waar tot voor kort geen toeristen konden komen. En alleen de vogels vrij waren.
En ja, natuurlijk bedacht ik me dat een maandje terug ook moeders vroegen om een appje als hun kinderen, familie was aangekomen. En dat die nooit zou komen. En een geinig bedoelde tweet het laatste is wat ze rest.

Dus vandaag niet siepen, de koffie is doorgelopen, ga zo direct eens even kijken wat ik nodig heb aan boodschappen en tel mijn zegeningen, want het zijn er meer dan ik besef.

Rode Broek

Heb net een kostelijk boek uit over hoe geweldig gelukkig de Happy Few zijn in B loemendaal. Supergelukkig is de titel. Brigitte Kaandorp geeft aan dat ze blij is dat ze in Overveen woont :)

Moest enorm lachen om de zin dat de hoofdpersoon een neger zag lopen in de gemeente. Nee...die zie je daar niet, behalve als het de schoonmaakster of de dame voor de strijk betreft. Of als hij/zij geadopteerd is, maar dan is het een goede neger natuurlijk, want verkaasd.

Sommige types zijn al te herkenbaar. Zo heb ik ook nog wel eens wat mannen met een Rode broek aan de haak geslagen. Die zich erop voorstonden een heeeeeeeele dure auto te hebben. En het nodig vonden om mij te laten weten van welk type die dure auto was. En of ik zag dat ze in een uitstekende buurt wonen. Of die mij nog even toefluisterden dat ze een BMW voor de deur hadden staan. Of ik die gezien had.

Zeker ter compensatie van wat er in de broek hing.

De beschrijving van de dames is kostelijk en tegelijkertijd ook een bevestiging dat veel van die dames echt geen enkel benul hebben hoe onder-modaal verdienend Nederland rondkomt. En hun status hebben en houden door die Roodbroekige goedboerende echtgenoot. En daarvoor veel voor lief nemen.

In mijn kennissenkring zitten ook een aantal types die zo in dat boek zouden kunnen. Die tenenkrommend naief zijn over hoe mensen buiten de gemeentegrenzen leven. Die van wijntje naar wijntje gaan en niet koken, maar wat bij de traiteur halen en niet hoeven kijken op een paar tientjes voor twee driedubbeldwarsgebakken speltbaquettes en een lekker kaasje erbij van de uitstekende kaasboer in 't buurtje. En die tamelijk badinerend praten over 'dat soort' mensen. Die wat minder geld hebben om van rond te komen en waarvan ze werkelijk geen benul hebben wat dat inhoudt.

Of die ondanks het verlies van hun baan, zo'n riante oprotpremie hebben meegekregen dat ze zich nergens zorgen over hoeven te maken en bovendien heeft hubby een zeer goede carriere ergens aan de Zuid-As, dus nu alleen maar lekker doen wat leuk is en goh...waar ga jij naar toe op vakantie deze zomer? Oh...je zit in de bijstand? Jeeee....(geen idee wat dat inhoudt), zie ik je na de vakantie nog op Bikram-yoga en doen we daarna gezellig een wijntje of een koffietje op een terras.

Whahaaaa...

Maar ook grappig te lezen hoe sommige importdames uit Amsterdam een soort cultuurshock krijgen van het gesloten front en de gezapigheid. Maar ook de protserigheid en de proletencultuur van Nieuw Geld.

Ik ben gewoon alweer helemaal tevreden dat ik alweer wat zaken in mijn budget goedkoper heb kunnen regelen. Die paar tientjes minder per maand geven net weer wat lucht. En toch fijn dat ik dat op eigen kracht kan, zonder een meneer met een Rode Broek die mij eigenlijk maar een kutwijf vindt, maar ja...toch wel fijn die vrijstaande villa in Aerdenhout.

Zo ben ik in het verleden een vriendschap verloren met iemand die mij haarfijn wist te vertellen hoe ik de zaken moest regelen toen ik ging scheiden, want zij zou dit allemaal niet pikken en liever driehoog achter zonder geld, dan.... Echt niet; ze zit nog steeds met geld en met zeer vreemdgaande (al kan je het geen vreemgaan meer noemen; ze is inmiddels wel op de hoogte van zijn uitstapjes) echtgenoot in haar grote huis, met volledig gefinancieerde auto (die zal nu wel afbetaald zijn denk ik). En van die grote oogkleppen standaard in de kast, want wil je je status en huis niet opgeven, dan zijn die dingen heel handig. Dat je echtgenoot lekker een dertig jaar jongere dame uitprobeert en proefritjes met haar maakt, tsja... gelukkig heb je wel een nieuwe keuken in je droomhuis. Kan je zoete broodjes in die electrische oven bakken.

En je hebt een echtgenoot, je bent gelukkig niet zo'n enge alleenstaande vijftiger.

Ondanks een afwijzing na een sollicitatiegesprek (ja....weer eens een gesprek!!), ben ik niet in een depressie gedoken, maar kijk aandachtig naar wat er allemaal wel goed gaat. En hoe ik zo goed mogelijk mijn kansen kan benutten. Maar ook; hoe ik meer mag en kan genieten van het leven. Niet elke dag NUTTIG hoef in te vullen. Soms mag ik van mijzelf ook een dag verlummelen. En dan eindig ik toch met het besef dat ik toch weer wat zaken heb gedaan die dag. Opruimen, schoonmaken, uitzoeken, wieden en snoeien. Dus. Als het ware. Zeg maar..

Blinde vink

Gisteren voor het eerst bramen geplukt in het bos hier in de buurt. Er hing genoeg, maar dan moet je wel 3 meter lang zijn. Fijn voor de vogels in ieder geval. Toch plukte ik een doosje (oud kwarkbakje met deksel) vol en weet nu dat ik de komende tijd gewoon wat vaker kan gaan plukken. Er hing nog genoeg wat moet groeien en kleuren. En wat lekker; gratis fruit.

Het logeerpartijtje van mijn moeder viel niet tegen. We hadden een doel - mijn moeder wilde graag dat ik haar DE punten zou inleveren voor iets leuks voor mijzelf. Uiteindelijk heb ik iets voor mijn zusje, mijn zoon en zijn vriendin gekocht, want ik ben juist zo lekker bezig met spullen weg te doen en heb genoeg. Dus waarom nog meer hebbedingen in huis halen. Wel even gezellig wat gedronken met iets erbij, maar als het aan mijn moeder lag, gingen we linea recta weer naar huis.

We liepen ondertussen door een stukje onbekend H aarlem, althans voor mij, maar wel dichtbij de winkelroute. Altijd leuk om weer iets te ontdekken. Omdat mijn moeder zichzelf had uitgenodigd omdat ze aangaf het niet meer te trekken, 50 minuten heen en 50 minuten terugrijden op één dag, heb ik het uitstapje dus ook maar kort gehouden. Dus daarna weer naar huis en samen gegeten. Mijn moeder is nog van Groente, Vlees en Aardappelen, maar daar heb ik maar Groente Vis en Aardappelen van gemaakt. Ik eet zelf al een tijdje geen aardappelen meer, dus was even bedenken hoe ik die Gouden Combinatie ging maken. En ook bedacht dat ik niet mijn moeder was en - zoals ik voorheen altijd deed - niet alles hetzelfde hoeft te gaan en te zijn als bij haar thuis. Ze is tenslotte bij mij te gast en heeft zij me niet geleerd dat je moet eten wat de pot schaft? Dus geen zoete toetjes uit een potje, maar frisse yoghurt met besjes. En ook niet meer overdadig inkopen, maar gewoon wat in mijn budget past.

Wat ik uitermate grappig en ook wel stigmatiserend vond is dat mijn moeder aangaf Iets Groots voor mij te hebben gekocht tijdens haar vakantie op T exel en dat had ze triomfantelijk bij zich. Een éénpersoons echt wollen T exels dekbed.

Niet om gevraagd, niet op mijn verlanglijstje en bovendien - en dat gaf ik haar ook aan - ik ben haar niet en slaap liever onder een tweepersoonsdekbed. Mijn moeder ligt, sinds mijn vader naar een verpleeghuis verhuisde, op haar helft van het bed, onder een éénpersoonsdekbedje. Ik vind dat uitermate triest eruit zien. Zo'n half opgemaakt bed. Koop dan een echt éénpersoonsbed.. En nu had mijn moeder, uit een goed hart hoor, dat begrijp ik echt wel, maar wel zonder eerst te vragen of ik het nodig had en WAT ik nodig had, de conclusie getrokken dat ik OOK genoeg had aan liggen in bed als een vrouw die never nooit meer iemand erbij krijgt, dus geen tweepersoonsdekbed nodig heeft.

Jezus mina...ik mag toch hopen dat er nog wel ooit ergens een man in mijn leven komt, al was het maar voor één nachtje, of één uurtje desnoods en ik dus recht heb op een tweepersoonsdekbed. Haha.

Maar goed; heb moeder dus maar huiswaarts gestuurd de volgende dag met haar dure dekbed. En daar had ze direct alweer een bestemming voor voor iemand die ze ook voorlopig in een éénpersoonsbed ziet liggen. AAAAAAAI!  Erger nog; die ze het liefste weer in haar woonplaats zag wonen. Nee...onder haar dak, in haar logeerkamertje.

Het leert mij dus dat ik altijd moet vragen of mijn kinderen behoefte hebben aan iets wat IK denk wat reuze leuk en handig is. Misschien houden zij daar helemaal niet van. En moeten ze het dan achter de Rodondenderons donderen. Iedere keer als ik op bezoek kom weer neerzetten, want oh.....het was zo'n speciaal kado van smoeders.

Onze gesprekken gingen niet echt diep. Ik wilde dat zelf niet. Had al genoeg moeite met wat ik allemaal besproken heb bij de psycholoog en ik vind het moeilijk om mijn moeder verdriet te doen om dit alles op haar bordje te leggen. Terwijl ze wel veel op mijn bord legt. Maar net als dat dekbed, heb ik geleerd om nee te zeggen; ik hoef dat niet. Bedankt voor het gebaar, maar het past niet (meer) bij mij.

Ik zie ook goed hoe mijn moeder een stuk milder en makkelijker en vooral liever is geworden in de jaren zonder mijn vader. En een soort inhaalslag aan het doen is voor wat zij allemaal wilde, maar nooit kon of ze zichzelf nooit gunde. Dus wat zou ik nu nog gaan peuren in oude dingen. Het was zo, men wist niet beter, men kon niet beter als IK het nu maar wel beter doe. Of anders. Of in ieder geval op een manier die bij mij past en die mijzelf en anderen geen pijn doet.

Zo; lekker vaag allemaal.

Bovendien is mijn moeder beter in praten, dan luisteren en praten, over ditjes en datjes kan ze als de beste. En ik ben er een ster in om de aandacht van mij af te leiden naar wat haar bezighoudt.

Vanochtend zag ik in een advertentieblaadje een leuke plantenaanbieding die past in mijn tuinbudget en ik bedacht me ook dat het goed is om weer een tas vol met dingen die klaarstaat voor de Kringloop direct weg te brengen. Niet wachten totdat je een auto hebt, maar in kleine porties kan je het ook wegbrengen met de fiets, in die Oma-fietstassen van je. Hoppa...zo gezegd, zo gedaan en lekker voordat het hier een beetje spattert weer terug. En tegelijkertijd weer lekker extra beweging gekregen, zonder dat ik na hoef te denken hoe ik veilig op mijn fiets stap, hoe ik op tijd afrem...hoe hoe hoe....Gewoon doen en niet teveel van tevoren denken wat er zou kunnen misgaan.

Van de week ook eindelijk naar de staar in mijn ene oog laten kijken. Ik had dit al zo lang voor me uitgeschoven onder het mom van niet belangrijk, of erger nog; Ik ben niet belangrijk, waarom zou ik hier naar laten kijken....en nu was ik wel klaar met mijn gedrag. Dus afspraak gemaakt en met mijn oude brilletje fietste ik naar het ziekenhuis en werd gedruppeld en werd er bekeken hoe de stand van zaken nu was.

Tsja...bijna een blindegeleidehond nodig.

En dus over een paar weken nog een keer een checkup omdat ik lenzen draag en dat de cilinder van je oog kennelijk beinvloedt en daarna nog een keer dezelfde routine en dan op de wachtlijst voor een staar-operatie. En nu niet meer uitstellen, maar gewoon doen. Met 18% zicht in dat ene oog is het niet echt fijn kijken. Dus al die tijd zonder lens in mijn ene oog, dus af en toe even goed focussen.

Maandag Multi Colour

Toen ik vanochtend de restanten van een aantal keren wat ze in Australië zo mooi "A Multicolour Yawn" noemen in mijn wc-pot zag, was ik zo blij dat ik niet meer getrouwd was met mijn ex-man.

Die stond na een nachtje ziek zwak en misselijk voelen niet met een kopje thee klaar, maar was aan het zeuren over dat ik hem wakker hield met mijn gehoest, of dat ik de wc-pot beter schoon moest maken, want wat een klerezooi had ik er 'weer' van gemaakt en ik was toch al een lelijk lui dik wijf en nou moest hij dan ook nog eens op die smerige wc-pot zijn behoefte doen. Ik was nergens goed voor en kon niet eens schoonmaken. Dat was toch het minste wat zijn/een vrouw zou moeten kunnen.

We hadden 2 wc's dus hij kon makkelijk even die van beneden gebruiken, maar dat was allemaal teveel moeite.

En ik was inmiddels al zo murf gekleineerd dat ik niet zei dat ze voor hem in rijen stonden en het een kleine moeite was om even de wc-borstel door de pot te halen. Dat hij zich niet kon voorstellen dat ik al blij was dat alles IN de pot terecht was gekomen en ik geen energie had om na een aantal keren over mijn nek te zijn gegaan en het laatste restje werkelijk uit mijn tenen kwam, alles keurig te ontsmetten, gaf aan hoe weinig empathisch hij was.
Het hakte er denk ik extra in omdat ik slechte herinneringen heb aan ziek (mogen) zijn als kind. Dan was je lastig, het kwam nooit uit en mijn moeder zuchtte en mopperde dat het weer zoveel extra werk voor haar was. Dat was het ook, weet ik nu als moeder, maar daar kan dat kind of de zieke niets mee.

Die heeft meer aan een opgewekte of liefdevolle reactie. Zo....lekker even schoonmaken die zooi en maak je maar geen zorgen. Iets wat ik bij mijn kinderen heb geprobeerd te doen. Er voor ze zijn als ze je nodig hebben en je eigenbelang even in de la leggen dan. En gezellig met ze mee kotsen omdat ik zo slecht tegen dat geluid en die geur kan. Tot hilariteit van mijn kinderen, die dan moesten lachen om mijn reactie. Wat lekker afleidde van ziek, zwak en misselijk.

Dus vanochtend als eerste de wc maar even goed schoongemaakt, zonder zeuren of klagen. Ik vond mezelf wel een kopje thee waard na zo'n nacht.

En ook maar direct een wasje op 95 graden klaargezet. Goed voor de machine. Bed afgehaald en lekker in de was. Kan zo te zien straks heerlijk buiten droog wapperen.

Mijn rondje Bless the House gedaan en daarbij liet een nog een fles Ajax Limoengeur omvallen. Niet erg, want het huis ruikt nu helemaal naar Spic en Span!

En ook maar direct de taak voor vandaag gedaan; mijn vuilnisbak in de keuken even helemaal uitsoppen. Maar wat prettig is van die regelmaat van de Flylady; het wordt nu nooit meer een schraap en schuurwerkje. Gewoon sopje erdoor, lekker poetsen en klaar. Nu nog even de keukenvloer dweilen en dat gedeelte van mijn huishoudwerk zit er weer op.

Niemand die het ziet; maar ik wel en ben gewoon heel erg blij dat mijn huis netter en schoner is daardoor. En ik zin heb gekregen om grote taken ook aan te pakken met dezelfde methode. Het hoeft niet perfect, als je het maar doet. Met regelmaat. En niet te lang, uren schoonmaken is niet nodig.

Nou vloer...ik kom eraan met de mop!

Ik wil..

Ik wil een auto, een kleintje maar, die altijd paraat staat, zodra ik behoefte krijg om naar een zonnige plek aan het water te gaan;
Ik wil vrouwelijke jurken, in alle kleuren en patronen die soepel vallen;
Ik wil dat die jurken in een perfecte walk-in-closet hangen in plaats van 2 standaard waaibomenhouten-kledingkasten met een roetje van een meter, van de woningbouwvereniging van 30 jaar oud;
Ik wil wakker worden met uitzicht op een azuurblauwe zee;
Ik wil dat als ik op vrijdagmiddag geld naar mijn rekening overmaak het er na een uurtje opstaat, niet pas maandagochtend;
Ik wil een man die is zoals in romantische boeken - woest aantrekkelijk, attent, altijd de bril omlaag, een niet onaanzienlijk kapitaal her en der, maar niet alleen in de stenen, een baan, maar niet eentje waardoor hij alleen maar aan het werk is, intellectueel, maar geen Grachtengordel met Rode Broek-man;
Ik wil meedoen met het leven, niet meer elke dag mijn achtertuin als blik op de weg;
Ik wil krullen a la Dieuwertje Blok;
Ik wil kekke jasjes, getailleerd, ook in mijn maat, met van die kleine schoudertjes;
Ik wil mensen die als ze een auto (of meerdere auto's)  hebben ook eens bij mij langskomen ipv dat ik altijd naar hen af moet reizen;
Ik wil dat mijn zusje van haar angsten af is;
Ik wil dat mijn broertje weer gelukkig wordt;
Ik wil op schoenen met mooie hakken kunnen lopen, schoenen die moeiteloos passen, zonder wekenlang met blaren op je hielen en geamputeerde kleine tenen rond te strompelen;
Ik wil moed hebben;
Ik wil voeten zonder eelt hebben;
Ik wil uren tongzoenen;
Ik wil genoeg geld op de bank om nooit meer bang te hoeven zijn voor mijn financiële toekomst;
Ik wil aan rijke wijven in Bloemendaal of Wassenaar mijn schilderijen verkopen voor veel te veel geld;
Ik wil aangeraakt worden;
Ik wil een witte clematis achter in de tuin, die niet na een maandje verwelkt;
Ik wil een enorm zwembad in mijn tuin; in de ochtend opstaan, hoppa eerst even baantjes trekken en dan de dag goed beginnen, zonder aankleden, omkleden, uitkleden, afdrogen, aankleden, omkleden, rotsokken aan;
Ik wil een vetceldonatie-bank beginnen met een fikse eerste inleg van de grondlegger;
Ik wil uren lachen, zo erg dat ik pijn in mijn kaken krijg;
Ik wil dat men aan mij denkt als een vrouw die niet onder een één-persoonsdekbedje ligt, maar in zo'n rond James Bondbed met van die satijnen lakens waar je direct vanaf glibbert en dan alsnog op de grond belandt;
Ik wil een poort in mijn achtertuin kunnen maken;
Ik wil iemand die dat maakt;
Ik wil zo'n echtgenoot die dat moeiteloos in elkaar knutselt;
Ik wil dat reizen met OV minder duur is;
Ik wil dat één keer epileren van haren op mijn kin voldoende is om blijvend haarloos te zijn daar;
Ik wil zo'n vrouw zijn die zich in 20 bochten kan wringen doordat ze al jaaaaaaaaaaaaren yoga doet; alleen bij mij zal het dan wel neerkomen op de Opwaartse Poes (met dank aan De overgangstergirls site):

Ik wil minder willen.

Zaterdagzwijmel nog steeds up to date

Pas later toen ik de Franse taal verstond en nog later toen je de teksten kon nakijken begreep ik dat het helemaal niet zo'n vrolijk lief kinderliedje was, maar een protestsong. En nog heel actueel helaas.

Neemt niet weg dat ik me herinner dat ik dit plaatje (voor de jonge kijkbuiskindertjes...de verre voorloper van de dvd, maar die is ook al old skool) kocht voor mijn moeder haar verjaardag. Ze is ook gecharmeerd van de Franse taal, maar in die tijd verstonden we er dus allebei niets van. Nou ja...alleen het Non denk ik.

En natuurlijk als jong meisje vond ik deze jongens helemaal geweldig. Hippe broeken en lang haar. En zo exotisch...Frans!