Bruggen bouwen

Vroeg opstaan heb ik nooit problemen mee gehad. Het moest omdat je anders te laat op je werk komt, of dat de kinderen niet op tijd op school zijn en daarom had je de wekker op tijd gezet en zorgde je ervoor (na een paar keer snoozen, vooral in de winter) uit je bed te komen en de ochtendroutine te starten. Ik was nooit te laat, niet op school en niet op werk. Meestal was ik degene die de deur openmaakte.

Ook nu zorg ik ervoor om op een redelijke tijd in de weekdagen uit mijn bed te zijn en de dag te beginnen. In het kader van dan hou ik die routine en mocht ik toch weer aan het werk buitenshuis gaan, dan is de overgang niet zo groot. En ook om een normaal dagritme te houden. Ik was altijd bang om een bankhanger te worden. Rond 12.00 uur uit bed, niet aankleden, maar sloom en slordig en dat werkt de depressieve gevoelens in de hand. Zeker nu ik alleen woon en er niemand is die tegen me zegt..'joh, gaat het wel goed met je'?

Dus vaste routines - ook al hoef ik nergens heen in de ochtend. En ook redelijk vaste slaaptijden; het klinkt misschien kinderachtig, maar ik voel me er goed bij. Ik ben uitgeslapen, alert en klaar om dingen te doen.

Nu ik al om 07.30 uur fris en fruitig (en dat zonder douche) gereed moet zijn, moet ik wel smakelijk lachen om mijn inwendige gekreun. Het is maar een uurtje eerder, ik hoef nergens heen, alleen maar zorgen dat de voordeur open kan en de heren van het bouwbedrijf bij de badkamer kunnen. Deze heren waren hiervoor al op het bedrijf en hebben er al wat werktijd opzitten; dus zeur niet! Je hoeft alleen maar aangekleed te zijn, je hoeft niet te reizen, niet naar een klant. Niks.

Dus een kop thee of koffie aangeboden en nu weer het (beneden) rijk voor mij alleen. Dus aan de slag. Elke dag heb ik ook mijn to-do lijstjes. De Flylady routines uiteraard, maar ook de uitzoekwerkjes, de sollicitatierondes, netwerken...het is niet zo dat ik de hele dag op mijn luie kont zit en niets doe. Al komt het me nog steeds raar over, want al deze zaken deed ik voorheen naast mijn werk.

Alleen leuke dingen; daar doe ik veel te weinig van. Die zou ik dus ook gewoon moeten inplannen. Ik merk dat ik toch nog een beetje bangig ben. Bang om teveel geld aan leuk uit te geven, bang om ergens alleen heen te gaan, bang dat het niet leuk is, bang dat reizen toch budgettair onverstandig is, zelf een tripje naar een museum of zoiets verantwoords. Of een auto huren en eens wat verder reizen dan de fietsroute. En dan heb ik het niet eens over een avondje stappen of uit eten gaan. En mezelf isoleer daardoor. Kan heel goed, want ik ben bekend in de rol van luisteraar en achter de schermen-regelneef, niet van prater en vrager.

Dat wil ik dus ook anders aanpakken. Vaak genoeg zijn er goedkope treinkaartjes. Plan dan ook echt iets leuks in. Ga naar dat museum, ga naar die stad. Het mag.

Ik merk dat ik het al moeilijk vind om in de tuin te zitten niksen, terwijl de heren aan de badkamer werken. En dan niks ik niet, maar snoei.

Ik kijk momenteel, ik neem het op want te laat voor mij, de serie The Bridge, de Deens/Zweedse, deel II. Die vrouw die doet me zo denken aan een manager die ik ooit had. Ze had ook zo'n rare blik in haar ogen, hield haar hoofd op precies dezelfde manier en was heel rationeel, nooit empathisch. Kon en wilde zich nooit verplaatsen in hoe haar stijl van leidinggeven overkwam op de rest. Als zij maar hoger op kwam. En dat komt ze. Ten koste van veel medewerkers, maar dat voelt ze niet en kan haar kennelijk niet schelen. Naar wijf.