Schuddebuikjes

Met het risico om een saaie muts te worden; het is weer een geslaagde maandagochtend. Ik zag dat de scholen hier weer begonnen zijn; allerlei ouders die hun kinderen rond 08.30 uur naar school brengen, door de regen.

Dacht terug aan hoe het was toen mijn kinderen die leeftijd hadden. We fietsen altijd naar school - eerst vlakbij en later iets verder toen ik in een andere wijk woonde door mijn scheiding. Ik vond het belangrijk dat mijn kinderen op dezelfde school konden blijven, dezelfde vriendjes, want er veranderde al genoeg in hun jonge leven. En zij hadden hier niet om gevraagd. Dus elke dag op de fiets naar hun school. Dochter naar de éne klas brengen en zoonlief naar de andere. Daarna snel weer verder want ik moest op tijd op mijn werk zijn. Ik was blij dat mijn werk in mijn woonplaats was en bovendien te befietsen was. Ook dat vond ik belangrijk, want zou er wat met mijn kinderen zijn, dan kon ik snel weer op school zijn.
En inderdaad elke dag halen en brengen op de fiets, of het nou regende, sneeuwde. En soms lopen omdat het te glad was om veilig te fietsen.

Dus kijk ik vandaag uit mijn raam en zie ik kinderen gehaald en gebracht worden dan ben ik blij dat ik die periode achter de rug heb. Het zorgen dat iedereen gedouched, aangekleed was en een ontbijtje achter zijn kiezen had, de broodtrommeltjes en drinken wat mee moest. En weinig tijd om even te ontspannen, want daarna door naar mijn werk. En na het werk even door je huis rouschen, boodschappen doen en oh ja..ook nog een tijd een eigen bedrijf gehad, waardoor ik in de avonden alleen maar achter mijn PC zat.

Wat heerlijk dat dit zorgen en fysieke zorgen vooral ook er niet meer is. En wat ben ik blij dat ik mijn kinderen relatief jong heb gekregen. En jong en sterk genoeg was om dit allemaal te kunnen doen. In mijn uppie. Nu wonen mijn kinderen allebei zelfstandig, hebben hun eigen leven en doen het goed. Wat wil een ouder nou nog meer?

Dus vanochtend als vanouds mijn rondje Bless the House gedaan; was zo klaar, want er is steeds minder verzamelde rotzooi, de was wappert binnen, want het blijft hier maar regenen, tussendoor gratis krant gelezen en zo direct is het alweer middag.

Ik merk dat ik me graag afzonder, geen behoefte heb aan gezelligheid, maar naar binnen ben gekeerd, aan het onderzoeken wie ik nou ben, wat ik wil, waarheen waarvoor zeg maar. En dat entertainen gewoon nu even niet aan de orde is. Geen zin om tussen grote massa's te zijn. En ik besef dat de grote afstand tussen mij en mijn familie altijd door mij moet worden overbrugd en nu wil ik dat even niet. Ik klink heel egocentrisch en misschien is dat ook wel even nodig.

Maar niet triest of verdrietig.

En wat ook enorm helpt om me vrolijker te voelen is a la Vlasje een dansje doen in de ochtend op lekkere (foute) muziek. Schudden met die buik en heupen!