Goed advies zwijmel

Vandaag heb ik op mijn to-do lijstje 2 dingen staan; ogen druppelen en KIJKEN.

Toen ik vanochtend uit het raam keek zag ik 3 groene parkieten buiten in de boom zitten. Natuurlijk dacht ik dat mijn pilletjes nog steeds werkten, maar het waren echt groene, knalgroene, parkieten.
Die lekker aan de vetbollen smikkelden en aan het vogelzaad wat de overbuurvrouw had gestrooid voor de vogels.

Wat een apart uitzicht!

Ik ben dankbaar voor alle goede en bemoedigende commentaren op mijn blog van gisteren en heb me voorgenomen vooral te kijken wat er allemaal goed gaat. En dat is zoveel!

Nu ga ik de rest van de dag kijken en het advies van onderstaande meneer opvolgen.

Here's a little song I wrote

You might want to sing it note for note

Don't worry be happy

In every life we have some trouble

When you worry you make it double

Don't worry, be happy...

Sapperdepap

In het kader van mijn APK liet ik ook een uitstrijkje maken omdat ik,  na al een tijd niet meer de Maandverband-industrie te sponsoren, toch weer hun producten nodig had. En ik was al in de overgang, dus toch ook maar even melden bij de huisarts. En niet denken dat dit wel vanzelf stopt (dat deed het wel, het bloeden, maar goed...het blijft abnormaal dus raadzaam om te laten onderzoeken en nu eens niet te denken dat wat vanzelf komt, vanzelf weer weggaat).

Gelukkig had ik al een vervolg-afspraak bij de Gynaecoloog staan want de uitslag van dit uitstrijkje gaf dat ook aan dat dit nodig is.

Eng, niet fijn, liever een 'goede' geruststellende uitslag, maar ja...het is niet anders.

Ik zag een tijdje terug een Amerikaanse arts met een T-shirt: Don't Google, ask ME!! Die ergerde zich eraan dat zijn patienten al helemaal wisten wat ze hadden, medische rapporten konden lezen en doordat ze inzicht hadden in hun dossier nu zich van de hoed en de rand hadden gegoogled. Alsof de huisarts voor niks jaren had gestudeerd.

Dus laat ik dat nou ook maar doen. Het aan de arts vragen.

Ooit vertelde een medicus me dat sommige zaken totaal verkeerd kunnen worden uitgelegd. Een bultje wordt ook een tumor genoemd, maar hoeft niet hetzelfde te zijn als een tumor zoals bij kanker.

Laat ik dit weekend me verheugen op mijn nieuwe manier van kijken, letterlijk en figuurlijk. Wat zijn de kleuren helder en wat zijn de contrasten nu duidelijker dan voorheen. En wat heb ik nog steeds zin om zoveel luchtiger te mogen zijn, het zware en zwaarmoedige achter me te laten. Net als mijn oude ooglens, gewoon weg laten zuigen.

Kom...ik pak de stofzuiger even; doe ik het zelf wel.

Bionisch oog

Wonderbaarlijk; gisteren onderging ik een staar-operatie en vanochtend haal ik het verband eraf en kan ik alles weer helder zien.

Word er gulzig van en zou honderden schilderijen, bomen, zeeen, zonsondergangen en weet ik veel willen bekijken.
Zo mooi en zo niet doorgehad hoe slecht mijn zicht was in dat oog.

En wat een aparte ervaring die operatie. Ik had het gevoel alsof ik door een Kaleidoscoop keek. Ik zag allerlei vormen, kleuren, figuren tijdens de operatie. En ondertussen legde de arts telkens uit wat ze deed of wat ik voelde. Fascinerend.

De operatie was geheel stress- en pijnloos. Door de goede uitleg en de prettige begeleiding. Ontzettend lieve en betrokken verpleegkundigen. Ook daarna geen pijn of ongemak. Geweldig!

Wat ben ik een gezegend mens.

Hobby of werk

Soms begrijp ik, voornamelijk, sommige vrouwen niet helemaal.

Ondoordachte plannen, toch maar met iets beginnen of met een bepaalde ziekte toch als masseur willen gaan werken, wetende (of toch kop in het zand??) dat hierdoor je kwaal gaat verergeren en dan mauwen als je uitgeschakeld bent.

Maar ach...gelukkig heeft mijn partner/echtgenoot een fulltime baan, dus het maakt niets uit. Het leven gaat gewoon door. Wat gingen we ook alweer doen met Kerst? En die voorjaarsvakantie...kan ik me nu al op verheugen.

Of bedenken dat je krentenbollen en broodjes in een mobiele wagen wil gaan verkopen. Zo leuk...en echt geen hout verstand hebben van brood, broodprijzen of van verkopen of uberhaupt hygiene regels. Maar wel het avontuur aangaan en Jo helpt in zijn vrije weekenden ook zo fijn mee, want natuurlijk heeft de dame van de Krentenbollen altijd een Jo achter de hand. Die zorgt voor een goed inkomen en later een fijn pensioen.

In mijn werkende leven heb ik altijd mijn werk serieus genomen. Goed voorbereiden, alles weten van hoe,wat waar en van je potentiele afnemer/klant/markt... Maar het lijkt wel alsof ik alleen maar mensen om me heen zie die GROOT dromen. Eigenlijk met de nadruk op dromen. Want een echt basisinkomen genereren ze niet. Want oh ja....vergeten om alle investeringen van hun inkomsten af te trekken en dan in feite een negatief inkomen hebben.

Maar ook dat dondert niet. Zij doen het toch maar lekker...hun droom volgen, hun passie beoefenen en kijk eens hoe fijn we bezig zijn. Ga je doorvragen dan hoor de de hopeloze verhalen van uren op een jaarmarkt staan en na afloop alle broodjes weg kunnen gooien. Niemand koopt, iedereen kijkt alleen maar en haalt elders hun broodje. Of hoor je wat de dagopbrengst is en kan je zo wel op je handen narekenen dat er dik geld bij moet.

Of die dame die massages geeft. In feite is haar netwerk niet groter dan haar vriendinnenkring. En tsja..op een keer is het nieuwtje eraf. Of speelt die pijnlijke pols wel heel erg op.

En daardoor ben ik gewoon erg bang/schijterig/perfectionistisch om ook iets te beginnen.Wat als mijn ideeen ook nogal simpel zijn en er geen hond belangstelling heeft voor mijn diensten.

En ik dus geen inkomen genereer. Ik heb geen achterwacht, partner of iemand die dan de rekeningen wel betaalt. En besef maar al te goed wat ondernemer zijn betekent.

Zat me deze week te ergeren aan een dame die er rond voor uitkwam dat de man die interesse in haar toonde nooit De man kon zijn, want hij was niet rijk. Wel lief, maar ja...niet rijk. En tegelijkertijd aangaf dat ze het liefste lekker thuis bij haar zoontje wilde blijven totdat hij uhm...puber of zo was. Lekker.
Lekker met een rijke man, die voor het gezinsinkomen zorgt, zodat jij volop tijd hebt voor je Yogamatjes en kralentassen. Ik geloofde mijn oren gewoon niet. En dan ook nog proberen om je af te laten keuren door het U WV. Kan je nog langer legitiem niet werken. Vind het vooral erg voor mensen die graag zouden willen werken, maar dus echt afgekeurd zijn, omdat hun lichaam of geest het daadwerkelijk niet trekt. Niet uit luxe.

Heb nooit zo'n soort instelling gehad en ook nooit gekend dat er iemand in mijn leven was die voor mij zorgde. Dat was of niet aanwezig of ik zorgde voor die ander. Gewoon altijd werken, mijn best doen om vooruit te komen en nu...is carriere maken nu nog mijn topprioriteit? Ik heb niemand meer om voor te zorgen, behalve dan voor mijzelf. En hoef niet meer zonodig.

Realiseer me heel goed dat mijn ontslag in feite a Blessing in disguise was. En dat mijn energie allang helemaal op was. Dus ik voor een soort baan/werk/loopbaan moet kiezen waarbij ik niet meer onder druk sta. Of mezelf onder die druk zet.

Solliciteerde ook nog op iets wat ik via mijn werk coach binnenkreeg. En gaf aan dat ik binnenkort onder het mes ga voor mijn bionische oog. Geeft de coach aan dat ik daarom maar beter niet op deze functie kan reageren en hij me niet uitnodigt voor een gesprek met werkgever. Echt te grappig.
Maar ja, ik heb mijn goede wil weer getoond toch??

Pindasoep!

Wat valt er voor opwindends te melden over mijn maandag, behalve dan dat ik mijn rondje Bless the House heb gedaan, lekkere koffie heb gemaakt (voor 1 persoon), naar de bieb ben geweest voor wat verse boeken en genoten heb van mijn laatste kopje Dahlsoep. Met een omeletje erbij met verse groenten.

Realiseer me dat ik de hele dag niets heb gezegd, behalve tegen mijzelf en af en toe hardop gelachen (in da house hoor, anders zat ik nu wel met zo'n overhemd met extra lange mouwen op een afdeling in de buurt) over iets wat ik zag of las.

Had een tijdje terug contact met iemand over samen iets opzetten, maar er komt gewoon nada nikkus vanaf die kant. Alsof die ander zit te wachten tot ik weer met mijn planbord langs kom en mijn ideeen en me heb verdiept in het hoe of wat. Daar moet ik dus maar niet mee in zee gaan.

Terwijl de urgentie aan die kant nog veel hoger is. Maar kennelijk de zin minder.

Bedacht vandaag wat ik morgen eens ga maken en zag dat ik nog wat drumsticks had. Ik zag Humberto Tan en zijn liefde voor dansmuziek en wist het: Surinaamse Pindasoep.
Heb altijd wel Madame Jeanet pepers in de vriezer en morgen alleen nog even de goedkoopste pindakaas halen en tauge.  Voor de rest alles in huis.

Eigenlijk at ik dit voor het eerst toen mijn ex-man dit had gemaakt, maar dan met palmolie. Heel machtige en zware soep. Maar heerlijk. Koken kan hij als de beste.

Wat me doet denken aan een hele leuke serie die ik op 24 Kitchen zag; Wat de boer niet kent... Verleden week een gezin wat werkelijk niets gewend was en als eerste een Afrikaans gerecht kreeg. Kan me de keukencultuurschok wel voorstellen. Gelukkig mochten zij bestek gebruiken, maar ik kan me mijn eerste keer fufu eten nog wel herinneren. Soep eten met je handen!

Maar toen er een Turkse kok kwam en ze aangaven nog nooit aubergine te hebben gegeten, vond ik dat toch wel een beetje wereldvreemd. Maar ik denk dat mijn moeder ook nog nooit aubergine heeft gemaakt of gegeten, dus zo vreemd is het ook weer niet, als je altijd Hollandse pot maakt.

Als je kijkt, dan zie je wat - da's logisch he!

Rustig wakker geworden en zo fijn dat ik niets hoef van mijzelf. Geen verplichte bezoekjes, niet aan familie noch aan meubelboulevards of gewoon doelloos winkelen. Heerlijk.

Dus na een eitje en een kop koffie maar even de winterjas aangedaan en een blokje om. Dat werd een iets langer blokje om toen bleek dat mijn knie dat wel aankon (had me iets vergist in de diepte van de afgrond bij  de busbaan afgelopen vrijdag, dus toen klapte ik iets te hard (en dat gaat natuurlijk extra hard met meer gewicht) op den knie).

Dus richting bos (nou ja...aangelegd bosachtig groot gebied) en liep eens in een andere richting dan ik normaal zou lopen. Maar wat was het warm buiten. Ik zweette als een otter in de winterjas. Of die jas was zeer warm of ik was dat, maar snel de rits losgemaakt en met open jas lekker doorgestapt. Of getript, want ik maak kleine pasjes. Vind ik zelf.

Anyways...het was dus een groot blok om en ik was gewoon blij en dankbaar dat ik dat deed. Ik kon tenslotte ook zielig thuis blijven sippen.

En als bonus zag ik in de verte in het bos, bij een ringbaan voor paarderennen, opeens mijn Prins op het Witte Paard. Oudere man, geld genoeg want hij kan iedereen kadootjes geven...en hij is nog single!

Sommigen van zijn Pieten zwaaiden naar me, maar once you go black, you need to go there again zeg maar. Maar zo grappig; zie je opeens Sinterklaas op zijn paard in het bos! Je moet dus wel heeeel goed kijken, want ik had niet ingezoomd (en zag zonder leesbril niet zo snel hoe dat moet).

Nu even rustig nog wat lezen. En een beetje uitdampen. Scheelt wel dat de kachel nog steeds overdag niet hoger hoeft dan 15 graden. Dan is het hier in huis zo rond de 17 en ben ik lekker bezig, is dat warm genoeg.

Het is een immens fijn gevoel om tevreden te zijn met wat er allemaal wel goed gaat rondom je. En je niet (meer) blind te staren op hoe anderen succesvol(ler) lijken te zijn om je heen. Wat telt is hoe ik het ervaar. En ik ben een tevreden mens.

Zo..nu een lekkere kop koffie met opgeklopte sojamelk.

Zaterdagzwijmel

Opeens zat ik weer in de jaren 80 en had Bruce Willis weer haar.

Op de Belg zonden ze de pilot uit van Moonlighting, een serie die ik verfrissend en grappig vond. Het had de uitstraling van de Screw Ball comedies uit de jaren 30 en 40 en Bruce speelde grappig naast de wonderschone dame die Maddie speelde.

Dus zo leuk om weer even terug in de tijd te zijn. De mode, de auto's en de muziek. De zanger, Al Jarreau, was begin jaren 80 op zijn populairst en bekend van zijn album Roofgarden, die op mijn kamertje in Utrecht ook was grijsgedraaid. Leuke tijd. Onbezorgd, uitgaan en het enige waar je je druk over maakte was of je dat weekend ook nog zou gaan dansen en dan de hele week macaroni eten, of toch maar niet...Heerlijk die macaroni met smack!

Zeg niet neeheeheehee

Dit liedje schoot onmiddellijk in mijn (kennelijk) seniorenbrein toen ik via Waarom Niet een leuke spontane uitnodiging kreeg.

En wat was het ongedwongen gezellig. Een pak van mijn hart.

Zo moeilijk is het toch helemaal niet om het leuk te hebben. Gewoon eens een keertje ja zeggen. Of geen Nee (dat durf ik niet, dat weet ik niet, dat ken ik niet, dan kan ik niet, daar heb ik geen geld voor, daar ben ik te gierig voor of zullen ze me wel aardig vinden en vul zelf de puntjes verder maar in waarom je dingen afwijst, die eigenlijk heel leuk zijn).

En ik kan weer een tijdje teren op een leuke ervaring. Minder tinten grijs, meer tinten gezelligheid.

50 tinten grijs

Jemig de pemig zeg....wat is het grijs weer vandaag. Wel 50 tinten grijze wolken drijven er voorbij. De hele dag geen zon gezien. En het wordt steeds killer; ook in huis.

Vandaag liep/loop ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Wat moet ik nou eens doen? Wat wil ik doen (op een onbewoond eiheland...) en verdorie, moet ik alweer in mijn uppie mezelf up zien te peppen. Wil eigenlijk het liefste opgehaald worden en geheel verzorgd verzorgd worden. Iemand die voor me zorgt, boodschappen doet, afwast..hahah...dream on!

Heb ik net gisteren mijn broer zo'n lekker hart onder de riem gestoken, zit ik vandaag een beetje grijs te sippen.  Niet doen hoor...hoppa; lekker naar werk zoeken maar weer! Such Fun!!

Natuurlijk was vandaag die site weer zo traag als een slak die in de bocht afremt en ook viel hij diverse keer gewoon uit. Maar goed, houdt er de moed maar in en zo toch wat nuttige dingen kunnen doen (40000000 DE punten gevonden in oude blikken doosjes in voorraadkast).
Ondertussen maar een soepje gemaakt van de stronk van de Brocolli die ik gisteren at, ajuintje (zalig he), winterwortel en nog wat losse groentjes en zo direct maar eens even de staafmixer erop loslaten.

Eind van de middag toch de kachel maar ietsje hoger zetten, want 17 graden is frips. Zelfs met vest aan. En mezelf maar weer eens fors omarmen. Iemand anders doet het niet.

Kan niet wachten tot ik mijn bionische oog krijg en alle andere kwalen ook weer onder controle zijn.
Doet me terugdenken aan de tijd toen ik nog sex met een partner had en hij me wees op iets wat niet anatomisch correct leek. Had toch een knapperd van een gyneacoloog....Niet normaal meer! (of weinig gewend dat kan ook), maar dan lig je daar toch niet echt op je voordeligst. Of juist wel.

Enfin; ik lach me er maar weer doorheen en ga nu lekker wat waxinelichtjes aansteken. Voor licht en gezelligheid.

Beautycase

Wie kent 'm en wie gebruikt de Beautycase nog (steeds)?

Ik schafte er eentje aan in ergens in 1999 of 2000, toen ik eindelijk op vakantie kon met het vliegtuig met mijn kinderen samen, en hij was van hetzelfde merk en materiaal als de koffers. De koffers zijn nog steeds in gebruik (hoe rendabel is dat??) maar de Beautycase sinds jaren niet meer.

Niet handig omdat je geen vloeistoffen aan boord mag meenemen en sowieso omdat ik na die datum nog maar 2 keer met het vliegtuig op reis ben geweest, dus erg regelmatig reis ik niet. (Of juist wel haha).

Kwam de case vandaag tegen bij het opruimen en vroeg me af waarom ik hem nog heb en of het nuttig is deze te bewaren. Is nog helemaal netjes en heel, maar in het kader van opruimen ben ik kritisch aan het kijken naar dingen die ik niet meer gebruik.

Wie gebruikt er nog een beautycase van jullie en neem je die dan mee in het vliegtuig? Hoe gebruiken jullie dat ding of is het een twintigste-eeuwse niet meer handige tool?

Systeem I of systeem II

Had een interessant klein boek uit de bieb van een Duitse schrijver, Rolf Dobelli, over De kunst van het verstandig handelen. Hoe veel, zoniet de meeste mensen, besluiten nemen op basis van verkeerde informatie of een verkeerde manier van (logisch, maar dus niet logisch...da's logisch he) denken of gewoon het niet opmerken van wat er onder hun snufferd gebeurt.

Hij omschreef daar verschillende experimenten van bekende psychologen en wetenschappers en toevallig zag ik gisteren een BBC/Horizon uitzending over hoe onze manier van beslissingen nemen ons vaak in de weg zit en we daarmee onszelf in de weg zitten. Maar we dit kennelijk blijven doen. Nog steeds.

Ik vind dit zulke interessante materie! Lees hier graag over, dus de bieb heeft een goede aan me. En herkenbaar in mijn eigen manier van hoe ik dingen besluit. Al te snel handelen is soms dus niet handig. Goed nadenken, met je langzame brein (system II), zoals Professor Kahneman uitlegt.

Het doet mij in ieder geval weer bewuster nadenken over hoe ik de dingen doe of juist niet doe en of dit inderdaad wel zo logisch is. En hoe ik zaken bekijk. IS dat wel zo, of vertaal ik dat alleen maar zo.

En ondertussen niet vergeten om mijn Blessings te counten en ook het kleine te eren wat er allemaal wel goed gaat. En eigenlijk blijkt er elke dag wel iets, meerdere ietsen, te zijn waarvoor ik dankbaar mag zijn.

Dat ik de feiten onder ogen zie en op verschillende fronten actief aan de slag ga om gezonder te worden - waar dat mogelijk is. En te accepteren wat er is. En mijzelf milder te bekijken ook door dat wat mijn huisarts me vertelde. Dat ook al leef je gezond, je alsnog een ziekte kan krijgen die in je familie zit. Kwestie van pech. Natuurlijk snap ik dit allang, maar voelen deed ik dit niet. Noch ervaren, bang voor het aloude vingertje en de I told you so verhalen.

Ik ben blij dat het beter gaat met mijn broer, die de lol van het leven langzaam weer ontdekt en daardoor minder tijd heeft om te piekeren over zijn ex-vrouw of zich te verliezen in komt ze ooit nog terug-scenario's.

Sterker nog, ik zou willen dat ik wat meer van zijn Joi-de-Vivre had. Ik sluit mezelf nog steeds teveel op onder het mom van Leuke dingen doen kost geld of daar heb je anderen voor nodig. Wat natuurlijk onzin is, maar haha...mijn eigen bias. Of mijn excuus voor het niet voluit leven.

Hij komt, hij komt zwijmel

Dit liedje maakt me gewoon vrolijk. Dan denk ik terug aan hoe opgetogen mijn kinderen waren als Sinterklaas weer in het land was. We in het durp gingen kijken als hij aankwam. In een brandweerauto of een ander soort opvallend vervoer. Niet in een boot, want we hebben hier niet echt een haven. Maar ach....Paard, brandweerauto, dat maakt kinderen niets uit. Ze waren uitgelaten als er handenvol pepernoten werden gestrooid en ze de eerste dag dat hij weer in het land was, hun schoen mochten zetten bij de Centrale Verwarming.
Met winterpeen en briefje voor Sint

Heerlijk toch die onbevangenheid en heilig geloven in iets waarvan ze nu allang snappen (al heeeeeel lang) dat het een kinderfeestverzinsel is. En ondertussen zelf op kinderfeestjes voor Piet (de zwarte nog) hebben gespeeld met veel plezier.

Toch kon ik het niet laten om ook aan mijn lang volwassen kinderen en aan hun vriend en vriendin een klein welkomstkadootje van Sint te geven. Met gedicht.

Ach ja...je bent een sentimentele muts of niet!

London calling!!

Schreef ik deze week nog dat ik carriere-technisch nu het liefste helemaal niets wil, maar dat de realiteit me gebiedt om toch wel enige aktie te ondernemen, zo werd ik gisteren gebeld door iemand uit die Engelse hoofdstad met een aanbod wat zo goed was dat niemand dat zou kunnen weigeren.

Zeker niet iemand die zo hogelijk wordt aanbevolen door Johnny als jij, Citroenvlinder!!

Heuh??

Buiten dat ik even moest schakelen naar mijn zakelijke Engels (2 nanoseconden) dacht ik ook...Johnny....??? Ik ken helemaal geen Johnny en hoe komt deze dame aan mijn mobiele nummer. Daar ben ik meestal nogal zorgvuldig mee bij het ronddelen daarvan.

Maar goed, ze ging door met haar Geweldige Verhaal en konden we nu niet even op skype bla die bla die bla. Gelukkig ging het luikje van mijn gezonde verstand open en op mijn vraag om meer details per e-mail te sturen, bleef ze nogal ontwijkend antwoorden.

Gelukkig is Google mijn vriend en via haar naam en telefoonnummer kwam ik erachter dat haar aanbod inderdaad te goed is om waar te kunnen zijn.

Namelijk een portie gebakken lucht op een Bone China bordje.

Daar trappen wij niet in Spelende Vrouw. Hoe ego-strelend (maar dat is een oude truuc die meestal nog uitstekend werkt) haar verhaaltje ook klinkt.

Gelukkig vandaag weer terug in de realiteit en zoonlief kwam vanochtend nog een keertje langs om nog wat spullen op te halen. Hij woont nog steeds in het land van de Kleine Zeemeermin en werkt daar nog steeds ook, maar kreeg een superaanbod van zijn maten voor een leuke woning in de stad aan het S paarne. En omdat hij verwacht medio 2015 in Nederland te gaan werken was dat voor hem een leuke deal. Ook gewoon fijn om zijn eigen plek te hebben.

Ik zie hem zijn dingen doen en verbaas me erover wat een leuke vent hij toch is. En wat een bijzondere dingen hij doet en meemaakt. En mij blij maakt door mijn tuinstoelen op te vouwen, want ik snapte die constructie niet, alhoewel ik ze deze zomer toch echt zelf in elkaar schroefde.

Heb trouwens met mijn beide kinderen uitgebreid kunnen praten over waar ze zich zorgen over maakten en mijn ontwijkingsgedrag en ingebeelde bangheid voor de stel-dat-het-slecht-nieuws-is-uitslag. Ze zijn allebei heel trots op me dat ik ondanks al deze zelfopgelegde hindernissen ik het toch maar doe. En aktief bezig ben om goed voor mijzelf te zorgen.

En nee Mam, je hoeft echt niet hier te blijven wonen, omdat je dan weet dat je ons kunt helpen in het geval dat nodig zou zijn (tijdelijke noodopvang etc, eten uit de graanschuren der voorraden van moeders). We redden ons wel. Ga je eigen plan volgen en denk wat minder aan anderen.

Poe....onbaatzuchtig, alleen maar aan wat ik wil denken en dat dan ook nog gaan doen? Op veel vlakken kan en doe ik dat natuurlijk al, maar nu wil ik dit in een versnellinkje hoger doen.

Dus vanochtend eerst maar een rondje lopen, MET timer en die net wat hoger gezet dan normaal, dus weer iets langer gelopen. Stelt geen reet voor op de grote schaal of bij mensen die elke dag 5k lopen/hardlopen, maar ik moet ook stoppen om me te vergelijken met anderen. Het gaat erom dat ik mijn grenzen iedere keer langzaam verleg. Elke dag een stukje. En dat doe omdat IK dat wil en voel dat het me goed doet.

Non carriereplan

Vandaag al direct begonnen met iets wat uit de bloedonderzoeken bij de huisarts duidelijk werd. Ik heb een vitamine D-tekort. Vandaag de eerste ampul genomen en de komende 6 weken ook weer. Daarna moet ik maandelijks een shotje nemen.

Verder vrijdag weer een afspraak om de rest van de zaken te bespreken. De regelmatige lezer weten dat ik een schijthuizerige struisvogel ben met ontwijkingsneigingen, maar ik had nog wel goed onthouden wat mijn huisarts me vertelde en over de route die ik zou moeten lopen bij bijvoorbeeld diabetes. Dan zou ik naar een wijkverpleegkundige worden verwezen en die begeleidt je dan. Dus niet eerst weer naar de huisarts.

Ik hoorde van de assistente dat die afspraak met de huisarts, bij navraag, was voor oa schildklierafwijking die bleek uit het bloed en ze zei nog zoiets ook met diabetes. Nu komt de schijtlijster om de hoek; ik hoorde het D woord en durfde niet verder te vragen. Ik durfde dat niet; 54 en niet durven. En bedacht, met medewerking van de struisvogel, dat er dan wel niet zo veel aan de hand zou zijn. Toch??? Toch??

Pfffff..soms kan ik zo om mijzelf lachen. Hoe moeilijk ik het mezelf kan maken en om het vrezen om het vrezen zeg maar.

Dus besloot ik dat het wel klaar moet zijn met het gepieker. Als het al zo is, dan IS het al zo en vrijdag hoor je meer en kan je meer vragen. Wees niet bang, pieker niet en wees dankbaar dat je in een land leeft waar de zorg zo goed is. Je woont niet in West-Afrika en heb net gehoord dat je Ebola hebt!!! Cheer-up!

Dus geen troostvoedsel gekocht op de terugweg van de apotheek, maar gewoon groenten die nodig is voor mijn avondeten en dat staat nu lekker te pruttelen.

Ik ben ook blij en dankbaar dat ik elke avond goed kook. Niks meer uit zakjes en pakjes, geen M aggimixen of Maaltijdpakken of ander gemaksvoedsel, maar alles vers. Zo weet ik wat ik eet en heb ik bovendien lol in het ontdekken wat ik allemaal kan en de smaak van versbereid voedsel is vele malen beter en minder zout dan voorbereid voer.

Natuurlijk scheelt het dat ik niet meer om 19.00 uur kom binnenrollen na een 2 uur lange autorit van een klant ergens in het land. Of een lange dag met oerstomme vergaderingen. Of 24 offertes die perse die dag de deur uitmoeten of een aanbesteding die geheel uitgewerkt moet worden en in twintigvoud in mooie mapjes gedaan moet worden en voor 1800 uur met de koerier mee.

Goh....wat verlang ik eigenlijk naar een huisvrouwenbestaan. Je hoeft niks. Geen targets en geen druk (ja je huis schoonhouden, maar daar heb je zoveel tijd voor en die boodschappen is ook geen ingewikkeld verhaal) en je ook niet druk hoeven maken je wel genoeg salaris binnenbrengt, want dat wordt ook geregeld via man- of vrouwlief. Heerlijk!!

Tot je 65 wordt en dan krijg je voor al je jaren thuisblijven ook nog AOW. Hoppa.... Tel uit je winst.

Maar nee, ik moet aan de bak. Verzuimd om een man/vrouw aan me te binden dus huisvrouwenbestaan is niet voor mij.

Ik moet vooral nog heel veel en momenteel wil ik eigenlijk niks. Errug he. Geen flitsende carriere meer, maar een baantje. Een parttime baantje bij voorkeur. Waardoor ik veel, heel veel vrije tijd heb om aan het leven te besteden.

Niet meer meedoen met de Ratrace.

Traditie met een staart

Vanochtend zat ik alweer in de wachtkamer van de huisarts voor nog een onderzoekje. Zo'n onderzoekje waarbij je als vrouw de Gebraden Kiphouding aanneemt.

En ook dat was uiteraard weer geheel Peggy Lee-waardig. Hoe vaak heb ik al niet sex gehad in geheel andere houdingen en met mannen die het niet zo goed met me voorhadden als mijn huisarts tenslotte. Dus stel je niet aan en uit die broek.

Er lagen twee stapeltjes uitgezochte boeken om naar de Kringloop te brengen. Die had ik natuurlijk kunnen opsparen tot ik nog meer had, maar aangezien ik mijn spullen met de fiets breng, is het dan verstandiger om dit in kleine porties te doen. Sla ik bovendien nog twee vliegen in een klap; en beweging en opruiming. En weg is weg.

Toch nog maar even naar binnengelopen en vooruit....ook nog iets meegenomen voor de diepte-investering van wel € 0,50. Iets wat over niet al te lange tijd historische waarde heeft. Ga van de week eens kijken of ik daar echt een speculaaspopje uit kan halen. Hopenlijk niet zwart geblakerd!

Nou, ja Kunst en Kitsch zal ik er voorlopig niet mee lastig vallen.

Waar ik wel door lastig gevallen hoop te worden, zijn straks horden kinderen, want ik heb mijn schaaltje met snoep al klaarstaan. Toen mijn kinderen jong waren vond ik het altijd geweldig om de opwinding op hun gezichtjes te zien. Spannend in het donker met een lichtje langs de huizen en ook spannend wat je zou krijgen. En wie er wel of niet opendoet. Want je ziet door de gordijnen echt wel dat ze achter de bank liggen!

Dus geef ik buurtkinderen graag dat heerlijke gevoel terug. 

Is that all there is?

Bovenstaande song gezongen door mevrouw Lee, schoot meerdere malen door mijn hoofd. Het weekend, deze maandag en waarschijnlijk ook nog wel dinsdag, woensdag of vrijdag.

Opzien tegen iets waar je liever niet mee geconfronteerd wil worden, maar waarvan je verstand weet dat het wel meevalt, gewoon routine voor veel mensen en stel je nou toch niet zo aan als een nietswetende kleuter.

En ja...ik weet dat ik bang ben voor verwijten (mevrouw HOE heeft u in hemelsnaam het zo uit de klauwen laten lopen!! Waarom weer zo dik....kijk toch eens wat u uw lijf aandoet; eigen schuld!!), ben bang voor een slechte uitslag (bekeken en naar huis gestuurd; niets meer aan te doen)...Ik schaam me voor deze rare i en schaam me helemaal als ik de rouwkaart van een kennis bekijk. Of terugdenk aan iemand die me lief was en waarvan de man met de zeis haar heeft meegenomen.

Dus vanochtend de afspraak bij de huisarts voor mijn APK, niet omdat mijn voertuig een oproep kreeg, maar omdat ik dat zelf wilde (nou ja...als ik eerlijk ben, wel onder enige begeleiding van schoppen onder den derriere door mijn kinderen).

Wat buisjes bloed gedoneerd, dat kon ook direct, terwijl ik in mijn hoofd het hele weekend had zitten afwegen of ik nou lopend of met de fiets naar de huisarts zou gaan, want met de fiets kon ik direct door naar het ziekenhuis naar het lab. Geeft maar weer aan dat ik erg weinig bij huisartsen kom, want een paar keer per week kan je daar gewoon, in da house, bloed laten aftappen.

En terwijl ik daar zat ook maar een ander probleem aangekaart, terwijl de struisvogel in mij zei; nee joh...gedoe, nu is het toch weer over...niks aan het handje. En daarvoor ook direct een vervolgafspraak gemaakt.

En ik vraag me ook af waar deze zo niet stoere houding vandaan komt, maar meer nog dat het me kennelijk weinig meer oplevert dan me zorgen maken over iets wat er niet is of nog niet is of misschien en hopenlijk wel nooit zal komen.

Wat een verspilling van mijn energie.

Wil je anders, doe dan anders

Gisterenochtendvroeg had ik een afspraak gemaakt op de luchthaven om daar een D eens treinkaartje af te geven aan de vriendin van mijn zoon. Die zou hem gaan opzoeken en dan was het handig als ze naar zijn woonplaats met een reeds betaald treinkaartje kon reizen.
Was gezellig om elkaar weer even te spreken en een kopje (nou ja...reuzenmok) koffie te drinken.

Daarna was ik alweer braaf bij de bushalte voor de bus terug gaan staan en overdacht hoe mijn zaterdag er dan uit zou zien verder. Boodschappen doen? Blaaaaah...totaal saai en voorspelbaar. Ik wilde iets anders beleven. Maar hoe?

Toen zag ik de toeristenbus naar de hoofdstad en omdat er nog genoeg op mijn OV-kaart stond en ik mijn museumjaarkaart al maanden ongebruikt in mijn portomonnee had sprak ik mijzelf ernstig toe en adviseerde om, net als Einstein, om iets anders te doen om een ander resultaat dan gebruikelijk te verkrijgen.

Hoppa in de bus en een kwartiertje later stond ik op het Museumplein. Ienemiene mutten tien pond grutten...welk museum zou ik eens naar toe gaan....

Het werd het museum van die schilder die zijn oor eraf sneed. Wat fijn was van relatief vroeg in de stad zijn, was dat de wachtrij ook relatief kort was. Helemaal als je geen kaartje hoefde te kopen.
Wat een ontzettend mooie doeken hingen er, zelfs een theedoek.

En hoe fris en vers zagen zijn doeken eruit. Alsof hij gisteren de verf mengde en zijn luchten en zonnebloemen schilderde.

En wat verwonderde ik me over de museumwinkel. Wat een meuk! Alles waar men maar enigzins de naam van de schilder aan kon verbinden - en dat waren zelfs tassen, kettingen en nog meer prullaria, werd daar voor een aardig prijsje verkocht. Nagelvijltjes met Van Goghmotief. Echt?

Door een diepte-investering van wel € 2,-- kwam ik in het bezit van 2 kaarten met afbeeldingen van zijn schilderijen. Ter inspiratie.

Toen ik het museum uitliep zag ik een mooie dame voor het museum staan. Ik herkende prinses Caroline van Monaco (vraag me niet waarom...maar die tik heb ik kennelijk dat ik uit een menigte direct een bekend gezicht herken). En een man met een oortje. Een brede man.

Ze ging kennelijk ook wat schilderijen bekijken.

Ik liep nog even om de hoek, de PC Hoofdstraat in, maar stoorde me aan het proletengehalte in die straat en genoot eigenlijk alleen maar van de toekomstige auto van mijn zoon die daar in een winkel stond. Begint met een T en eindigt op esla.

Dus hoppa, de bus weer terug en daarna via een een kleine pitstop langs een andere supermarkt in een ander winkelcentrum wat kleine boodschappen gehaald.

En toen ik thuiskwam was er nog genoeg zon in mijn achtertuin om in mijn trui, zonder jas dus, de zaterdagkrant te lezen, met de zon op mijn hoofd.

Zalig he.

Jammer dat reizen niet gratis is, maar wel heerlijk dat ik iets anders dan gewoonlijk heb gedaan.

Gisterenavond mijn haarverf alvast klaargezet en vanochtend als eerste mijn haar in de donkerblonde verf gezet. Ziet er net ietsje frisser uit, de grijze slapen zijn weer donkerblond, met de nadruk op donker. En het voelt fijn om even geheel mindful met verven bezig te zijn. Al bleef mijn oor op zijn plek.

Ook las ik een ontzettend leuk en grappig boek uit; Het Rosie Project van de Australische schrijver Graeme Simsion. Een aanrader!' Ik werd er in ieder geval vrolijk van

Zijn antwoord op de vraag of hij al eens seks heeft gehad: “Natuurlijk, alleen ik denk dat het toch wat ingewikkelder wordt wanneer je een tweede persoon toevoegt.” 

Treinzwijmel

Een artikel wat ik van een lieve medeblogster kreeg over introverte mensen gaf aan dat die langzaam op gang komen, alles uitermate goed willen uitzoeken, maar als ze op gang zijn, dan zijn ze een Diesel.

Dat vond ik wel een mooie omschrijving. Weet niet of ik nou het prototype van een introvert mensch ben, omdat ik ook kan genieten van aandacht en in het openbaar optreden voor een groot publiek vind ik niet eng, maar de meeste hokjes kon ik wel aantikken.

Maar goed; ook net een artikel gelezen over een psychologisch test waarin mensen een tekst voor ogen kregen en ja, natuurlijk, dat waren zij helemaal!. Bleek dat iedereen die tekst kreeg, een beetje zoals horoscopen in bladen werken.

Dus schoot me een lied van meneer Hammond te binnen. Uit de tijd dat ik op de middelbare school zat. En iedereen dit soort kleding droeg. En veel jongens dit haar hadden. Althans een poging waagden om zoiets te hebben. Meestal was het coupe bloempot die uitgegroeid was. Alleen dat borsthaar dat moest nog wat groeien bij die klasgenoten.

Losse eindjes

Vandaag was echt zo'n dag waarop ik wat kleine klusjes wilde wegwerken. Regen in de lucht, beetje koud, dus ideaal om wat binnenklussen te doen.

Maar eerst voordat het ging regenen even een blokje om. Dan had ik dat in ieder geval gedaan.

2 broeken omgezoomd, internet gaf de geest, dus even opnieuw de zaken gereset en alsof de duvel ermee speelde in de avond gaf de tv-decoder ook geen sjoege, dus die ook gereset. Had een tijd terug instructies gehad via de helpdesk toen ik er zelf niet meer uitkwam, ook niet via de site en heel handig kon ik nu weer de fabrieks-settings terugzetten en alle instellingen aan de hand van die notities, ook weer opnieuw invoeren.

Stukje gelezen van interessant filosofisch boek en voor ik het wist was het tijd om iets lekkers voor het avondeten te verzinnen en dat werd een heerlijke tomatensoep met een schep griekse yoghurt erin.

Nu nog maar even een afwasje doen en dan eens kijken wat ik verder verzin om te doen/lezen/kijken.

Niets Facebook-waardig dus. Supersaai.

A Foggy day

De hele ochtend en een gedeelte van de middag was het hier mistig. En waterkoud. Niet echt weer om lekker een eind te gaan fietsen, vooral niet met een half blind oog. En zonder blindegeleide hond

Zat direct met dat liedje over mist in mijn hoofd. Maar ja, die zat dan wel in London Town en niet ergens in de polder, tussen de vinexwijken.

Toevallig kreeg ik zowel van dochter- als van zoonlief wat zaken om uit te zoeken en dat was heerlijk voor mijn ego. Zo voelde ik me toch nog weer even belangrijk (vooral als het lukt/gevonden wordt) en nuttig.

Toen de mist opgetrokken was even een ritje naar de bibliotheek en wat boeken gehaald en een oude Flow. Altijd fijn.

Toen ik thuiskwam lag de krant op de mat, lekker kopje thee gezet en lezen maar. En nog even nadenken hoe ik dat tv-programma van gisteren nou vond, Baanbrekers. Waar een setje van 3 werkzoekenden als in een jolige kwis zich presenteerden en er dan 1 werd uitgekozen om maar eens verder te praten met de werkgever (dus nog niets van u krijgt de baan). En aan alle mensen met een vast contract; dat bestaat tegenwoordig bijna niet meer. Je mag het een half jaartje proberen, een jaartje, maar direct in vaste dienst, na de proeftijd is kennelijk iets uit de vorige eeuw of van voor de crisis.

Ik stoorde me vooral aan het jolige en aan het wederom afgewezen worden van de twee andere kandidaten. Op basis waarvan? Want juist daarvan leer je. Waarom wel die andere kandidaat en jij niet? Was het je uitstraling? Je CV? Je kop? Zeg het dan eerlijk. Waar moet de kandidaat die afgewezen wordt nog aan werken of aan denken.

Ik droomde vannacht trouwens dat ik met mijn lederen aktetas/koffer bij een klant was en bedacht dat tegenwoordig niemand meer zo'n ding heeft, want niet handig voor laptop of i-pad. Dus later had ik ander soort tassen, maar nooit voelde ik me een echter Sales persoon als met die koffer.




Wel wat anders dan de tas waar ik nu mee rondloop..

Met handgeschilderde maagdenpalmbloemen!!

Naar aanleiding van de leuke post over Kippenserviezen, schoot er een tragi-komisch verhaal over hebzucht in mijn familie in mijn hoofd.

Een kennis van de zwager van mijn moeder was overleden en had veel spullen. Geen kinderen die dat konden verdelen. Die spullen werden allemaal door schoonzus in haar huis opgeslagen, want binnen is binnen. Zij zag in haar stoutste fantasieen hun rekening nog hoger worden, want dat was natuurlijk allemaal kostelijk antiek! En moest aan de hoogste bieder worden verkocht.

Weggeven?? Dat stond niet in haar handboek.

Nee, bewaren, opslaan en ten gelde maken. Helaas waren haar ogen groter dan de antiek/malle-pietjesmarkt. En gaven opkopers veel te weinig voor de spullen waarvan zij dacht flink wat geld te maken. Dus die staan nog vrolijk in haar opslag. Voor als de dag komt dat ze wel haar eigen prijs ervoor krijgt.

Mijn moeder houdt wel van een Engels kopje. Van die ouderwetse met blommen.

Geef mij maar vrolijk gekleurde mokken waar een kind zonder probleem uit kan drinken en valt het kapot, dan is er geen man overboord. Bij ons thuis wel, oh jeee...weer een porceleinen kopje kapot en drama drama drama. Altijd het kopje, nooit het schoteltje!! Of een bord van het zondagse servies naar de filistijnen tijdens de afwas. Oh hoe erg!
Ik moest ook altijd horen hoe slordig de moeder van mijn vader met haar servies omging (ze gebruikte het!!) en overal wel butsen en stukjes af waren. Ben ik zelf kennelijk meer mijn Oma. Mijn spullen zijn gebruiksvoorwerpen. Geen museumstukken.

Terug naar hebberig familid. Die had tegen mijn moeder gezegd dat zij wel eens mocht komen kijken in haar opslagruimten. Naar die Engelse kopjes die mijn moeder kennelijk zo leuk vindt.



Enfin...mijn moeder schraapte al haar zelfvertrouwen bij elkaar en zag in de grote geerfde collectie een aantal mooie Engelse kop- en schotels. Die ze wel graag wilde hebben. (Weet niet waarom, want ze heeft kopjes zat!) Dus werden die in een doos gedaan en kon mijn moeder weer uitademen toen ze op weg naar huis was. Tot ze zich realiseerde wat er gezegd was.

Dat die kopjes, die schoonzus bij toeval had gekregen,  mijn moeder wel mocht kopen van haar. Tientje per stuk. Echt waar!

Ik raadde mijn moeder aan die doos per direct terug te brengen en dan per ongeluk over de drempel te struikelen. Oeps!! Was ze nou helemaal belatafeld.

Helaas is mijn moeder net die schijterige buurvrouw van Hyacint Bucket en laat ze bij iedere ontmoeting haar beker bijna vallen en zegt nooit eens dat ze nou eens haar hebberige muil moet houden en die kopjes ergens mag stoppen waar de zon nooit schijnt! Heeft ze dus een aantal gekocht en de rest teruggebracht. Zonder iets te zeggen tegen haar. Ze lijdt in stilte.

Vermijden, lijden, ontwijken....goh herkenbaar gedrag. Even de spiegel oppoetsen dus maar!!

November; Geefmaand en Movember

Hoewel November de maand voor aandacht Prostaatkanker is en mannen dus daarom hun snor laten staan, vond ik dat niet echt bij mij passen. Toch maar epileren dus.

Wat ik wel her en der in blogland las was dat November ook Geefmaand is. Nu heb ik altijd geleerd dat goed geven betekent dat je linkerhand niet weet wat je rechterhand geeft (of net andersom) en dat het niet kies is, om je goede werken openbaar te maken. Vandaar dat ik vroeger altijd al zo'n hekel had aan collectezegels in de kerk. Kon iedereen zien hoeveel je gaf en die zegels waren ook nog aftrekbaar van de belastingen. Maar goed....dit is een zijstraat.

Dus geef ik wel, maar hou wat en hoe ik geef in mijn eigen boekhouding bij. Maar DAT ik geef, vind ik wel prettig. Bewuster stilstaan bij het feit dat er genoeg te geven is. Of dat nou in de vorm van spullen is of tijd en aandacht of een goede review op een site. 

Onbaatzuchtig geven; zonder er iets bij terug te verwachten dus. Behalve een FeelGood gevoel in mijn hartje dan :)

En geef ik mijzelf onbevreesdheid en luchtigheid deze maand. 

Ga in de rij staan!

Ben naar een startersdag van de KvK geweest om inspiratie op te doen en informatie in te winnen en deed dit samen met iemand die ook gedachten had in die richting.
Het was een mooie locatie en interessante informatie gehoord, maar niets wat ik al niet wist of zelf had opgezocht.

Het leek wel alsof de hele stad ging ondernemen, zo druk was het. Of is dit de onderkant van de werkzoekende-trechter. Dat als je al een paar jaar zoekt en nog steeds niets vindt, je ten einde raad gaat beginnen? Zonder enige ondernemersgeest.

Ik ben ooit ondernemer geweest en ook nog succesvol. Dus waarom niet weer? Ander product/dienst en andere tijden. En misschien ook wel andere gemoedstoestand.

Toch merk ik dat ik de lagere geestdrift bij die iemand die ook gedachten heeft, maar een veel hogere urgentie, wel lastig vind. Ik wil graag samen iets doen, maar niet de kar trekken. Ik weet goed hoe ik in elkaar zit, hoeveel zakelijker ik ben, hoe hard ik kan werken en ik ga geen webshopje beginnen, maar wil mijn dagelijks brood verdienen. Niet voor een jaartje, maar zeker nog 13 jaar lang.

En natuurlijk heb ik allang begrepen dat niets voor altijd is. En dat er onderweg weer dingen kunnen veranderen, ten goede of juist andersom.

Maar er moet meer gebeuren dan nu.

Ik was in ieder geval wel blij met mijn eetgedrag die dag. Alle kans om ruimschoots verkeerd (vet, gefrituurd en voorgebakken of gefabriceerd) te nuttigen maar niet gedaan. En toen ik thuis kwam had ik nog genoeg reserve om lekker vers te koken.

En dan is nu de maandag alweer bijna voorbij. De kop is er weer vanaf. Van mijn 'zoek naar werk-week! Ik kan mij helaas niet de luxe permitteren om te zeggen dat ik thuis blijf omdat mijn partner ook inkomen heeft. Maar goed; ik hoef ook zijn imaginere vuile sokken niet te wassen.

Zonnige Zaterdagzwijmel

Omdat het zo'n zonnige Novemberdag was vandaag en ik altijd heel vrolijk word van Miranda Hart, hier een combinatie van Sunshine en Miranda.

Veel plezier