Wil je anders, doe dan anders

Gisterenochtendvroeg had ik een afspraak gemaakt op de luchthaven om daar een D eens treinkaartje af te geven aan de vriendin van mijn zoon. Die zou hem gaan opzoeken en dan was het handig als ze naar zijn woonplaats met een reeds betaald treinkaartje kon reizen.
Was gezellig om elkaar weer even te spreken en een kopje (nou ja...reuzenmok) koffie te drinken.

Daarna was ik alweer braaf bij de bushalte voor de bus terug gaan staan en overdacht hoe mijn zaterdag er dan uit zou zien verder. Boodschappen doen? Blaaaaah...totaal saai en voorspelbaar. Ik wilde iets anders beleven. Maar hoe?

Toen zag ik de toeristenbus naar de hoofdstad en omdat er nog genoeg op mijn OV-kaart stond en ik mijn museumjaarkaart al maanden ongebruikt in mijn portomonnee had sprak ik mijzelf ernstig toe en adviseerde om, net als Einstein, om iets anders te doen om een ander resultaat dan gebruikelijk te verkrijgen.

Hoppa in de bus en een kwartiertje later stond ik op het Museumplein. Ienemiene mutten tien pond grutten...welk museum zou ik eens naar toe gaan....

Het werd het museum van die schilder die zijn oor eraf sneed. Wat fijn was van relatief vroeg in de stad zijn, was dat de wachtrij ook relatief kort was. Helemaal als je geen kaartje hoefde te kopen.
Wat een ontzettend mooie doeken hingen er, zelfs een theedoek.

En hoe fris en vers zagen zijn doeken eruit. Alsof hij gisteren de verf mengde en zijn luchten en zonnebloemen schilderde.

En wat verwonderde ik me over de museumwinkel. Wat een meuk! Alles waar men maar enigzins de naam van de schilder aan kon verbinden - en dat waren zelfs tassen, kettingen en nog meer prullaria, werd daar voor een aardig prijsje verkocht. Nagelvijltjes met Van Goghmotief. Echt?

Door een diepte-investering van wel € 2,-- kwam ik in het bezit van 2 kaarten met afbeeldingen van zijn schilderijen. Ter inspiratie.

Toen ik het museum uitliep zag ik een mooie dame voor het museum staan. Ik herkende prinses Caroline van Monaco (vraag me niet waarom...maar die tik heb ik kennelijk dat ik uit een menigte direct een bekend gezicht herken). En een man met een oortje. Een brede man.

Ze ging kennelijk ook wat schilderijen bekijken.

Ik liep nog even om de hoek, de PC Hoofdstraat in, maar stoorde me aan het proletengehalte in die straat en genoot eigenlijk alleen maar van de toekomstige auto van mijn zoon die daar in een winkel stond. Begint met een T en eindigt op esla.

Dus hoppa, de bus weer terug en daarna via een een kleine pitstop langs een andere supermarkt in een ander winkelcentrum wat kleine boodschappen gehaald.

En toen ik thuiskwam was er nog genoeg zon in mijn achtertuin om in mijn trui, zonder jas dus, de zaterdagkrant te lezen, met de zon op mijn hoofd.

Zalig he.

Jammer dat reizen niet gratis is, maar wel heerlijk dat ik iets anders dan gewoonlijk heb gedaan.

Gisterenavond mijn haarverf alvast klaargezet en vanochtend als eerste mijn haar in de donkerblonde verf gezet. Ziet er net ietsje frisser uit, de grijze slapen zijn weer donkerblond, met de nadruk op donker. En het voelt fijn om even geheel mindful met verven bezig te zijn. Al bleef mijn oor op zijn plek.

Ook las ik een ontzettend leuk en grappig boek uit; Het Rosie Project van de Australische schrijver Graeme Simsion. Een aanrader!' Ik werd er in ieder geval vrolijk van

Zijn antwoord op de vraag of hij al eens seks heeft gehad: “Natuurlijk, alleen ik denk dat het toch wat ingewikkelder wordt wanneer je een tweede persoon toevoegt.”