Schrikkeldag; extra betaaldag

Voor mijn werk dan he. Terwijl de meeste mensen juist 1 dag extra moeten werken voor hetzelfde salaris, krijg ik - meer inkomsten - omdat ik per dag en uur word betaald.

Nou krijg ik 2e Paasdag niks betaald, dus het is broekzak/vestzak, maar ach...voor nu is het leuk. En ik weet natuurlijk ook niet of ik nog wel werk heb rond Pasen.

Houden we het spannend.

Voorlopig weer de eerste werkdag van de week doorgekomen en het was nog grappig ook. Dus niks te klagen.

Wat was het een heerlijk tuinweekend. Lekker gerommeld en genoten van het feit dat ik een tuin heb. Gewoon de tuindeur open en ik kan lekker genieten. Maar even flink aan het grasveldje gewerkt, want door de hoge temperaturen, bleef het gras maar groeien.

Maar ook heel lang gesproken met iemand die alweer met dezelfde persoon in een relatiecrisis zat. De laatste relatiecrisis was de dag voor Kerstmis.  Ik denk simpel gezegd 'stop ermee' want iedere keer komen dezelfde verwijten naar boven en iedere keer wil die dame dingen van hem die niet fair zijn. Nogal kinderachtig vind ik haar eisenpakket.

Allebei te bang om alleen te zijn of alleen wakker te moeten worden. Terwijl het heel makkelijk is; alleen wakker worden. Het enige wat je ervoor hoeft te doen is alleen naar bed te gaan. Tenzij je schizofreen bent, dan wordt je met zijn tweeen wakker.

Maar goed: zijn leven en zijn keuzes. Ik vind haar vanaf dag 1 al niet sympathiek dus als ik heel eerlijk ben had ik liever gehoord dat ze nu eindelijk de knoop hebben doorgehakt. Maar ze hakken niet, ze praten alleen maar. En daarna troost-sex.

Opletten op (online) reclamefolders is nuttig

Ik vind het een sport om zaken met grote kortingen te kunnen bemachtigen. Wel zaken die ik echt nodig heb, want anders blijft het natuurlijk nog een uitgave die je achteraf niet echt kan verantwoorden. Dan val ik in de valkuil....zoveel korting..kan ik niet laten liggen. Terwijl dat best kan. Even een paar dagen wachten en dan is de koophonger weer over. En spreekt mijn financiele verstand weer.

Anders zou ik ook hele blogjes maken met alles wat ik niet gekocht heb, maar me wel begeerlijk lijkt.  Want ik moet eerlijk toegeven; soms wil ik meer dan mijn (eigen vastgestelde) budget toelaat. Zou ik gewoon maar aanmodderen, dan had ik geen buffer meer en was de volgende stap schulden maken.

Maar mooie aparte schoenen en leren handschoenen...och....daar heb ik een enorm zwak voor. (Ik heb zegge en schrijven maar 1 paar lederen handschoenen..hahaha...gelukkig is mijn zwakte niet omgezet in koopdrift).

Maar goed....ik loop dus al vanaf de het voorjaar op sneakers. Daarvoor thuis, dus maakte het geen drol uit waarop ik liep.

Wel hele hippe sneakers, dankzij mijn zoon, die ze voor me kocht in Los Angeles.  En uiteraard veel goedkoper dan dat hij ze in Nederland zou kopen. Trouwens...niet eens te koop in Nederland. Maar goed...het leek me heerlijk om 'warme' leren schoenen te hebben, maar vooral comfortabele schoenen. Die direct goed zitten en niet na een half jaar inlopen. Of ik loop mijn hielen kapot of mijn tenen voelen alsof ze de hele dag in een lijmklem hebben gezeten. Extra strak aangedraaid.

En ja...ik let erop maatje WIJD te kopen en dan nog heb ik zulke gevoelige voeten (of ben gewoon een zeikerd) dat ik soms verrek van de pijn en blij ben dat ik de schoenen weer uit kan doen. En oh ja..maatje WIJD is meestal of heel erg duur en/of niet hip/modern/modieus/leuk. Vind ik.  Dus zoek ik internet af naar betaalbare leuke WIJDE schoenen. En vind zelden iets wat me aanstaat. Meestal is het verantwoord en saai. En moeke-achtig. Doet me aan mijn tante denken die ontzettend lelijke WIJDE schoenen aanheeft, waar geen kraakje sexyness aanhangt. Aan haar ook niet, maar goed...kan je nog wel een beetje je best doen om er smakelijk uit te zien.

Mijn moeder heeft zeer slanke voetjes. Maat 38 geloof ik en kan overal moeiteloos in. Ze ziet er eleganter uit dan ik met mijn breedbekkikker-modellen. Heeft ook allerlei modellen met hakjes die precies passen bij haar kleding. Daar heeft ze een goed oog voor. En gelukkig ook budget.

Vroeger, toen ik nog jong was en geld had en in Utrecht op kamers woonde, vond ik het al heerlijk om te neuzen in de opruiming bij winkels zoals Bitter. Vond mijn vriendin maar snobby want wat een dure winkel. Dat klopt. Dure winkel. Nog steeds. Maar wat een moooooooooooooooooooooie schoenen. En zo apart. Ik kocht toen begin jaren 80 van die aubergine kleurige mannenschoenen (broques) met goudkleurig stiksel en veters. Vond ze toch mooi!!  Mijn vriendin vond het niks. En dat zei ze ook heel bot. Ook dankjewel.

En kocht ook knalrode superzachte leren italiaanse veterschoenen. Het leer was zo zacht, je kon het bijna eten. Bij wijze van spreke dan. Een hakje eronder zoals schoenen uit de jaren 30. Och wat was ik verliefd op die schoenen.  Ze lijken een klein beetje op onderstaande schoenen, maar waren roder en zachter.

Maar ja...brede voeten en Italiaanse leest en dan dat boterzachte leer....dat ging niet lang samen. En alras scheurde ik uit die schoenen. De binnenkant. Niet te maken mevrouw. Nee...een stukje ertussen zetten dat ging 'm niet worden. Zo jammer; ik voelde me zo elegant met die schoentjes.

Rare voeten; ook zij!

Ouder en wijzer en geen budget voor boterzachte Italiaanse schoenen, speur ik dus naar betaalbare, mooie en passende schoenen. En soms val ik met mijn neus in de schoenenboter als zoonlief nog een paar Sneakers als Kerstkadootje geeft. Ook helemaal hip and happening, maar geen 'nette' schoenen of met een heerlijk sexy hakje. Want oh ja...ik zou het liefste schoenen met pittige hakjes willen belopen. Of laarsjes. Dat kan niet; want hakken en lekker lopen dat is voor mij geen goede combi. En ik vind goed lopen nu heel belangrijk. Dan blijf ik het ook doen. En loop ik gewoon een stukje extra als ik uit mijn werk kom, of in de pauze, omdat mijn voeten geen pijn doen door mijn schoenen. Ik weet dat er vrouwen zijn die niets anders doen dan op hakken lopen, maar ik kan het niet. Dus zijn dat mijn zitschoenen. En ik 'zit' nooit meer.

Weinig feesten en partijen en om nou in de tuin te gaan werken met mijn Mary Janes met sexy hak is ook weer tamelijk overdreven.

Maar goed; om een lang verhaal eindelijk to the point te brengen: ik zag bij een online schoenenbedrijf voor vooral moeilijke voeten al heel lang een paar extra extra brede enkellaarsjes die naar mijn idee overal bij gecombineerd konden worden, zonder als al te breed en lelijk gedefinieerd te worden (door mij). En wachtte op opruiming. Zag opruiming en dacht dat ik ze toch maar niet ging bestellen - ik moest nog genoeg rekeningen betalen. En een uurtje daarna waren ze al uitverkocht.

En weer bleef ik wachten en zag ze nog een keer voorbij komen. Verkeerde kleur. Ja zeikerdje hoor! Dus dan maar weer extra anti-regen spray op de sneakers. Niet zeuren.
Zag ik ze toch weer voorbij komen. Mijn maat, 50% afgeprijsd en had ik ook nog een bon van het bedrijf voor een tientje korting extra.  Gewoon even wat zuiniger aandoen met de boodschappen en dan had ik voor volgend jaar in ieder geval iets van leren schoenen.
Moet ik nog de hele dag wikken en wegen of ik het wel of niet zou doen...Pffffffffffffffffffffffffffffffffff.

En nu heb ik ze besteld dus. Yeah....60% korting totaal. Alvast voor de winter 2016. Regeren is vooruitzien.

Oh ja....in de zomer en nu heb ik vooral Birkenstocks aan, model Madrid. Ik geniet vooral van het voetbed. En als ik zo weer de tuin induik, draag ik namaakcrocks van Van Haren voor een tientje. Of regenlaarsjes die ik jaren terug bij de Lidl kocht, ook voor een tientje. Dus niet dat u denkt dat ik op hoge hakken aan het tuinieren ben.

Niet verder duwen zwijmel

Gisteren lang gesprek gehad met een collega - na het werk- en hij gaf aan dat hij het gevoel had dat het leven aan hem voorbij ging.

Ook hij was goed opgeleid, had een eigen bedrijf gehad, een langdurige carriere achter de rug en merkte opeens dat zijn geboortejaar niet meer in zijn voordeel werkte. Alle arbeidservaring werd nu alleen nog maar vertaald als 'te duur'. Terwijl we allebei nu voor een tientje per uur voor A-bedrijven en financiele instellingen in Nederland klantenservice gesprekken voeren. Hoezo te duur?

En door het domino effect van verliezen van een goed inkomen, aanpassen van je uitgaven aan inkomsten en steeds minder reserves hebben omdat je net tussen alle regelingen valt, want net teveel spaartegoed (want je wilt je eigen broek op kunnen houden  en weet hoe belangrijk een buffer is, maar juist door het hebben van een buffer kom je niet in aanmerking voor allerlei hulppotjes her en der) staat het water je aan de lippen. Weet je soms niet meer hoe je genoeg saldo hebt om met de trein naar je werk te komen.

Ja...ga dan in je eigen woonplaats werken. Grapjas!! Moet er wel werk zijn natuurlijk. Ik bedoel; een werknemer die jou aanneemt. En dan werk je dus maar ergens waar je reiskosten voor moet maken. Die je eigenlijk niet hebt.
En loop je bijna iedere maand achter de feiten aan. Komt dan ook nog de Belastingdienst je in je nek hijgen dat je bepaalde toeslagen weer terug moet betalen, omdat je net iets meer hebt verdiend bruto in een heel jaar dan de het grensbedrag, dan voelt het als onderstaande song.

Begin jaren 80, toen de werkloosheid ook hoog was in Nederland hoorde ik The Message. Ik had nergens last van toen, want was jong, had een goede opleiding en men stond al bij mijn diploma-uitreiking met diverse baan-aanbiedingen op de stoep. En dus altijd fulltime gewerkt. Mijn hele werkleven lang. Nooit toeslagen gehad.

Dus altijd gewerkt, totdat de maatschappij bedacht dat mensen die boven de 50 zijn,  eigenlijk te oud, te traag en te duur zijn om nog in een bedrijf te werken. Ik snap het wel, want ooit verzuchte een werkgever dat mijn pensioenpremie (wat hij alleen voor mij betaalde, want eigenlijk vond hij dat maar gedoe!) opeens enorm ging stijgen voor hem omdat ik ouder dan 45 zou worden. Was niet zo vreemd dat ik precies in dat jaar ontslagen werd. Dus misschien moet er ook eens kritisch worden gekeken naar alle zaken die nog steeds het duurder maken om een oudere werknemer in dienst te hebben. En te houden.

Kijk...dan doen ze het bij mijn callcenter heel erg slim. Iedereen - of je nou 18 bent of 63 - krijgt precies hetzelfde uurloon. Dat tientje. (en nog een paar dubbeltjes) En verder niks. Geen vakantietoeslag, geen oude lullendagen, geen pensioenopbouw, geen atv-dagen, geen CAO (oh ja...die is er niet haha) verhogingen, geen reiskosten, geen ziektedagen - helemaal nada de noppes.

Dus als ik lees dat de regering zich sterk maakt dat oudere werknemers van bijvoorbeeld V&D dan wel in callcenters kan werken....nou lieve schatten, maak je V&D borst dan maar nat. En hoop maar dat je niet bij mij komt te werken.

En toch doen mijn collega's en ik dit wel. Want er is voorlopig nog geen alternatief. Ik werd wel verdrietig om een collega te horen zeggen dat hij vond dat hij nu volkomen waardeloos was geworden en zich ook zo voelde. Niet meer meetellen en de dagen aan je voorbij zien trekken. Geen vooruitzicht zien dat de tijden gaan veranderen en we weer in een normaal bedrijf kunnen werken. Of zelf weer iets kunnen opzetten.

Raar toch dat ik hier op zaterdagochtend, kan genieten van mijn kopje koffie, de zon in mijn tuintje, de was in de wasmachine, weten dat ik straks een lekker fris knisperend schoon bedje heb en dat mijn waarde niet wordt bepaald door mijn uurloon. Dat ik die macht niet wil geven aan werkgevers die mij zo weinig willen waarderen. Dat ik steeds meer voel dat mijn waarde niet afhangt van het hebben van een baan met een leuk inkomen en nog fijnere secundaire arbeidsvoorwaarden.

Misschien piep ik wel anders als mijn buffer ook leeg is, maar dat zien we dan wel weer. Laat ik me niet gek maken voordat de zaken echt zo zijn. Voorlopig mag ik gratis van de zon genieten, heb ik nog genoeg voorraad om te kunnen eten en slaap ik veilig.

Goh...mag mijn ramen wel eens even zemen zie ik: ga ik zo maar eens lekker doen. Een sopje over alles doet wonderen. Een sopje over de ziel ook. Dus ik ga voor song nummer 2!!!

Uitgerookt

Zo; heerlijk oplaaddagje gehad.

Lekker lopen door de motregen en een licht hagelbuitje. Hond was nog steeds blij en opgetogen inmiddels vertrouwde hondenvriendjes te kunnen besnuffelen. "Ons" bos was al gedeeltelijk afgesloten voor een evenement aldaar binnenkort. Wel jammer, want het is gewoon openbare ruimte en nu kunnen we een heel stuk niet gebruiken omdat er een commercieel evenement plaats gaat vinden. Maar ja...er zijn ergere dingen en nog steeds lopen we iedere keer verder, langer en soms hoger (even een heuveltje op). En aan het einde van de wandeling waren er grote stukken blauwe lucht. Zo mooi.

Daarna de administratie bijgewerkt, ook weer kloppend. Kreeg nog een rekening van mijn vorige zorgverzekeraar betreffende (laatste) stukje eigen risico 2015. Tsja...het is gewoon maar zo. Had ik kunnen weten dat er nog een rekening kwam, want ik had in December bloed laten onderzoeken in verband met Diabetesjaar-controle. En oh ja....er stond ook nog iets op van Maart van dat jaar. Klopt wel, maar wel laat. Maar ook dat kan en dus heb ik het bedrag voor Eigen Risico 2016 maar niet meegenomen in mijn overzicht van liquide middelen, hahah.. Het zal wel opgaan denk ik. En ik ben blij DAT ik het heb, dus daar ben ik ook dankbaar voor. En verder niet meer zeuren erover.


Ik vond het vorige week opvallend dat veel mensen op mijn werk het erover hadden hoe het water hen aan de lippen stond qua bestedingsruimte. Dat sommigen vertelden niet eens geld genoeg te hebben om elke dag naar hun werk te kunnen reizen. Want te duur. Of geld op. Ik zie de stress in hun ogen en het ene na het andere sigaretje wordt driftig opgerookt. Waar ik dan zelf bij denk..goh..da's ook een dure hobby; roken! Er zijn maar weinigen op mijn werk die niet roken.

Weer een hele tijd met overzeese familie gesproken via Skype en dat was ook weer fijn. En verder een beetje gestudeerd, beetje getutteld, nog op het punt gestaan om met de bus (abonnement, dus geen extra kosten hoor) ergens naar toe te gaan, maar toch maar niet; want had ik daar echt wel zin in, lekker koken, afwasje doen, wat regelzaken geregeld en dan is het alweer einde van de dag. Zo direct nog even de was ophangen en dat was het dan wel weer.

Niets wild en opwindends.

50 shades of zwart gemengd met veel wit

Liep ik van de week in de Ikea, om inspiratie op te doen, zag ik me toch een partij grijs. Heeeeel veel grijs. Ook het weer was die dag grijs.

Is grijs het bruin van de jaren 70?

Moet ik ook aan het grijs in mijn interieur?  Wil ik aan het grijs? Heb ik uberhaupt (zwart of wit) geld voor grijs.

Enfin...het was wel fijn om door die zaak te lopen met alleen maar een blik op inspiratie en verder niks (nou ja...mea culpa: 2 stompkaarsen van bij elkaar wel € 1,98 gekocht, gezellig in de avonden en dan heb ik het gevoel dat het warm is, terwijl de thermossaat nooit hoger dan 18 graden staat) te kopen. Zelfs 2 goedkope badmatjes legde ik toch maar weer terug; zijn ze ECHT nodig of is het de verleiding die je roept??

Het was de verleiding.

Toch ga ik denk ik dit weekend een beetje een collage maken van allerlei knip- en plakzaken om te kijken hoe ik met weinig toch een ander effect kan krijgen. Of misschien wel niet. Maar het is in ieder geval wel een fijn gevoel dat ik wat wil. En mezelf gun wat te willen. Want lang niks meer durven willen. Op ieder gebied eigenlijk. Alsof de levenslust ontbrak.

Nou betekent wat willen in mijn geval niet direct dat ik zo'n grote kar pak bij de Ikea en die lekker volkieper, want ik kan alleen in mijn hoofd wat willen en dan creatief kijken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Zonder geld uit te geven. Of heel weinig. Of mijn willen uit te stellen. Of gewoon tevreden te zijn met mijn allegaartje van stijlen. En echt goed bedenken of wat willen werkelijk iets toevoegt aan mijn gevoel van gelukkig zijn en tevreden zijn met alles wat ik allemaal wel heb.

En dat zijn niet mijn materiele zaken, maar het geluk van een veilig thuis, het geluk van twee lieve volwassen kinderen. Die goed in hun vel zitten en een fijne relatie hebben. Het geluk van een relatief gezond lijf. Het geluk van mogen denken en doen wat ik wil. Het geluk van lieve vrienden om me heen, ver weg of dichtbij.

Jaren 70 zwijmel

Bekeek van de week mijn opgenomen serie van de BBC 'Back in time for the Weekend'. Deze serie gaat over wat gezinnen in de UK door de decenia heen deden in en met hun vrije tijd.

Het ging deze keer over de jaren zeventig en wat een herkenbare zaken!  En kleurencombinaties. Al dat bruin. En bruin en bruin en bruin. Wat een bruine en oranjebruine tinten op muren, gordijnen, bankbekleding...wat herkenbaar inderdaad. Een bruine kurken wand. Mijn ouders hadden ook van die lelijke stoer massief eikenhouten meubelen,  een bank met flessengroene kussens, groot en plomp. En een schrootjeswand, donkerbruin gebeitst. En van die namaakbalken aan het plafond. En een grote bruinige kast met een doorgeefluik naar de keuken.

Deze meubelen worden nu allemaal in hippe woonwinkels neergezet en dan noemen ze het vintage. Ik vind sommige dingen nog steeds lelijk, maar ja...been there, seen that.

Doet me natuurlijk wel nadenken over wat ik over 40 jaar (als ik dan nog er ben uberhaupt) van mijn huidige interieur zou vinden...




En de vrouw des huizes die eind jaren 70 ging werken. Een parttime baan, maar ze verzuchtte blij dat ze eindelijk eens het huis uit kon voor iets anders dan boodschappen.

Veel spelletjes  en vooral veel samendoen en pas rond 1979 een heel primitief computerspelletje - Tennis. Maar nog steeds speelde je dat met 2 personen.

Een nieuw tijdverdrijf eind jaren 70 was de disco en de rollerdisco. Herkenbare muziek dus voor mij. Dus toen ik onderstaande song hoorde was ik weer even terug in de tijd. Ladies Night.

Dag V&D!

Reed vandaag met de bus langs het pand van de V&D in de stad waar ik werk.  Lege etalages nu en weten dat er nu zo'n 8000 mensen thuis zitten die denken: Ik wil alles doen, als het maar niet bij een callcenter is! Dat dacht ik ook altijd, maar mijn alternatief is de Bijstand en tsja...dan hou ik liever mijn broek zelf op met een riem die ik ooit bij de V&D kocht.

Op mijn werk zijn er opvallend veel mensen aan het hoesten en proesten. En vertellen in de pauze dat ze aan de medicijnen zitten, sommigen aan de antibiotica en enkelen aan de Prednison.

En dan toch maar naar het werk komen, simpelweg omdat niet werken geen inkomen betekent. En die consequentie betekent ook dat het hele clubje elkaar aan blijft steken. Een soort van snotcirkel.

En soms blijven ze een dagje thuis. Maar zitten de volgende dag weer gammel en met een snothoofd of koortskop toch weer op het werk.

Hou dat eens in je achterhoofd als je door iemand van een callcenter wordt gebeld. Blaf ons wat minder af, dan blaffen wij op den duur ook weer minder van het hoesten.

Ben blij dat ik gisteren een heerlijk eind heb kunnen wandelen onder een stralende zon en een strakblauwe lucht. De hond was ook helemaal blij. Maar dat is hij altijd wel. We hebben weer heerlijk extra zuurstof op kunnen doen en aan de weerstand gebouwd.

En vandaag in de minipauze toch maar een klein blokje om. Ook om weer de zon te zien en naar de heerlijke koude blauwe lucht te kijken. Dan maar geen koffie. Was een heerlijke blokje.

Ik herinner me trouwens van de V&D toen ik kind was dat er altijd zo'n aapjesmachine stond in het trappenhuis.

Wat is jullie herinnering aan de V&D en ga je het assortiment missen?

Voor zusjes

En aangezien ik zelf al een geadopteerde zus heb, kunnen er nog wel meer bij! Op de sisterhood!

Die unvollendete

Eigenlijk zou ik me geheel rot, angstig en wanhopig moeten voelen gezien mijn financiele prognose - soms denk ik dat ik mee doe aan de TROS zeephelingswedstrijd met een portie extra Groene Zeep - en toch voel ik me meestal niet zo.

Waarom dan niet??

Tsja...omdat dat zo zonde van mijn tijd is. Kan ik altijd nog doen als de situatie echt zo is dat ik geen cent meer heb om mee aan mijn riante kont te krabben.

En ik niet wil dat de zwarte negatieve kant gewonnen heeft.  Het is alleen maar geld.

Dus blijf ik focussen op de kleine goede dingen die het leven nog steeds in petto heeft, ook al moet ik eerlijk zeggen dat ik wel een dubbelfocus bril daarbij nodig heb bij tijd en wijle. En tegelijkertijd werk ik aan werk. Op mijn manier.

En niet alles waar ik mee bezig ben, deel ik hier mede. Of synchroon met hoe de zaken lopen. Een beetje mysterie moet er blijven tenslotte.

En grappig hoe ik tijdens een blokje om bij het werk op een nummer 13 een clubje ontdekte die dat nummer vast niet toevallig had uitgekozen. En daarover appte naar iemand die me vertelde dat een familielid ook lid van die club was vroeger.  En dat toeval geen toeval is.

En oh ja....zaterdag nog in een hele fijne wolwinkel in de grote stad geweest. Het was lekker weer, fris en koud, maar droog. Mooie wolletjes, zacht en hele fijne kleuren. Maar jemig zeg....wat duur allemaal. Maar goed, het was zaterdag dan ook meer kijken kijken en vooral niks kopen. Ook nog in een aantal hippe woonwinkels geweest; alleen maar kijken. Gewoon voor de leuk. Nou ja...vooruit; een rits op de markt gekocht voor wel een hele euro. En een schrift voor dezelfde prijs bij die Deense leuke winkel.

Fijne zondag. Veel regen, dus veel binnenklusjes en ook gewoon tijdverdrijfklusjes. Kleuren in een kleurboek. Of een patroon van een broek maken. Of soda en kokend water door de wastafel kieperen.
Of wat slopen strijken. En de was ophangen. En andere was in de kast opruimen. Kijken hoe mijn takken van de Kersenbloesem  in een grote vaas uitlopen, een tijd geleden alweer gesnoeid, kijken naar een opgenomen aflevering van DCI Banks, naar het altijd weer wonderschone muziekprogramma van meneer Witteman. En naar Maestro. Vooral het commentaar van de jury vind ik leuk.

Wat me deed nadenken over mijn eigen stuk" Die Unvollendete". Want ik start veel dingen, maar heb er wel een handje van om zaken niet helemaal af te maken of halverwege de inspiratie kwijt te raken. Dus meer losse eindjes afbreien.
Dan voelt het prettig als ik mijn eigen to-do lijstjes kan afstrepen. Niemand dwingt me dat ik die zaken moet doen, maar ik weet dat het goed is om ze te doen, om niet helemaal kierewiet te worden en rust en regelmaat en overzicht te houden.

Dus hak ik klussen en zaken in kleine porties en maak die per portie af. Zo komt het ook tot een eind.
Uiteindelijk.

Alzheimer zwijmel

Nou heb ik helemaal niet veel met country muziek, maar mijn oog viel deze week op een documentaire over een country zanger die Alzheimer heeft en 'gewoon' doorgaat met wat hij nog wel kan. Muziek maken. En aan de wereld laat weten dat hij Alzheimer heeft.  En natuurlijk blijven de songs die hij jarenlang heeft gezongen nog lang in zijn geheugen zitten. Alleen als hem gevraagd wordt wat hij als ontbijt heeft gehad, dan weet hij dat niet meer. De arts legt dit proces duidelijk uit.

Indrukwekkende documentaire. En herkenbaar hoe hij in het beginproces de vragen van de arts handig pareert. Mijn vader kon dat ook zo goed. En dat maakte je aan het twijfelen of hij echt wel Alzheimer had; want zijn gevoel voor humor was er nog toch??

"Wat voor dag is het vandaag?"
"Vind ik niet belangrijk om te weten."

Maar hoe meer invloed de ziekte kreeg, hoe minder vader er overbleef. Bij sommige mensen worden bepaalde karaktertrekken versterkt en bij anderen komen er opeens kanten te voorschijn die heel prettig zijn. Een mildere en lievere versie. Bij mijn vader niet echt en kon hij door zijn woede-uitbarstingen nog steeds mede-patienten of zijn verzorgers in elkaar slaan. Of mijn moeder. Nu dan aangedreven door Alzheimer.

Toch was het niet alleen maar kommer en kwel die laatste periode. Ik herinner me hoe handig mijn vader gebruik maakte van zijn ziekte als er een taartje op tafel stond. "Nee hoor...ik heb nog niks gehad". En natuurlijk gunde je een zieke man dan het genot van nog een schuimgebakje. Wat hij glunderend opat.  Of dat hij ontdekte hoe leuk het was om te tekenen en te schilderen. Niet dat hij talent had, maar wel plezier erin. En dat was wat overbleef. De tijd die hij had zo plezierig mogelijk voor hem maken.

Ik heb diep respect gekregen voor zijn verzorgers. Die voor een veel te laag salaris werk doen waar veel mensen hun neus voor ophalen. Die geduldig en met respect zorgen en verzorgen.

Na zijn begrafenis waren er ook zijn geliefde hazelnootschuimgebakjes in plaats van cake. Er waren er nog heel veel over, want kennelijk deelt niet iedereen zijn liefde voor dit gebak. Mijn moeder heeft het restant naar zijn verzorgers in het verpleeghuis gebracht als bedankje voor hun goede zorgen.

Pssttttt....heb een nieuwe bijbaan!!!

Lucratieve bijbaan

Dat Mark mij uit eigen zak heeft betaald, is merkbaar in zijn krampachtige gelaatsuitdrukking. 

Administratieklussen weer afgevinkt - joehoe!!

Door het doen van een aantal telefoontjes (en ook nog op een gratis nummer) heb ik weer flink wat geld kunnen besparen op mijn vaste lasten.

Wel onderhandelen, maar dat kan ik, dus doe ik het dan ook maar.

En een ander telefoontje gepleegd waar ik bang voor was. Maar ik vind het beter om mijn angsten direct onder ogen te zien en dan te kijken hoe ik omga met waar ik bang voor ben en meestal merk ik dat ik dat ook wel wel overleef.

Kan ik heel lang piepen 'dat het niet eerlijk is' maar daar schiet ik niets mee op. Ik moet mijn zorg- en huurtoeslag waarschijnlijk geheel terugbetalen, want net een klein beetje teveel (haha...teveel!!!) verdient, bruto vorig jaar. Ondanks een belletje met de B elastingdienst hierover of ik het juist had berekend een tijd terug, gaf mijn accountant aan dat ik waarschijnlijk de sjaak ben.

Nou ja....wat ze al zo'n 2000 jaar terug al schreven; ik moet betalen wat Des Keizers is als het waar is wat ik vrees. En waar ik een aantal dagen slecht van heb geslapen en rare dromen van kreeg. Maar tegen mijzelf heb ik gezegd dat het klaar is. Het is gewoon zo. En ik kan dus van mijn lijstje 'ik ben bang voor' dit item ook weer schrappen.

Dat scheelt weer.

Nu nog even op zoek naar een broekriem met nog meer gaatjes. Ondertussen heb ik alle vaste lasten en extra lasten nog kunnen betalen en heb nog steeds geen schulden, dus ik vind dat ik het nog helemaal niet zo slecht doe.

En vanochtend vroeger gaan wandelen, omdat we op buienradar een enorme bui aan zagen komen. En menschen...wat was het weer heerlijk. Raar toch dat ik zo klam en klagerig wakker werd en gewoon maar besloot om onder de douche deze gevoelens door het doucheputje te laten spoelen en me vooral te concentreren op de mooie en goede dingen van het leven.

Zo zwaai ik nu even naar boven. Daar vliegen mijn kinderen op weg naar een mooie bestemming. Als ik dat geweten had, toen ik als alleenstaande moeder me afvroeg of ze wel goed terecht zouden komen als ze later groot zouden zijn. Dat het zulke leuke en lieve en mooie mensen geworden zijn!!

Ik doe de waxinelichtjes aan, eet zo een heerlijk pittig wortelsoepje en maak mijn bakje salade voor morgen op mijn werk vast klaar.

Ik heb te eten, ik heb een dak boven mijn hoofd en kan vanavond veilig slapen. De onderste vakjes van de pyramide van Maslov zijn gevuld dus. En misschien moet ik juist leren van weer terug onderaan de pyramide te zijn op een moment in mijn leven waarin de verwachting was dat ik ergens relaxed bovenin zou staan,  wat de echte waarden zijn.

Boksen is het nieuwe hardlopen; Heel Holland Bokst

Tegenwoordig hoor ik om me heen steeds meer mensen (voornamelijk mannenmensen) die gaan boksen in hun sportschool.

Ik denk dat,  tot de eerste neus gebroken wordt of een oor een bloemkool-oor blijft,  dit een grote trend wordt.

Ook op tv, in diverse series lijkt de aandacht voor boksen groot, net als een jaar geleden voor groene sapjes van exotische grassen.

Zelfs in de serie Divorce gaat een van de mannen boksen. Wel toevallig dat hij dit in een andere serie ook doet. Hoeft hij maar een keer te trainen natuurlijk. Dat scheelt weer budget.

Dus misschien moet ik ook maar gaan boksen.

Een tijdje terug zag ik een hele mooie indringende documentaire. Over vrouwenboksen. Met een trainer waar ik zo lesbisch voor zou worden. Lucia Rijker.

Bittersweet was de naam. De vrouwelijke boxer was mooi van lelijkheid en ik heb gefascineerd zitten kijken.

Kon me nog herinneren hoe ik door mijn vader uit bed werd gehaald toen Mohammed Ali moest boksen tegen uhm..(even googlen..) Frazier. En hoe ik die wedstrijd bekeek met slaapogen, maar wel met interesse. Toch grappig voor een kind van 10.

Boogie Wonderland zwijmel

Deze week overleden, de oprichter van Earth, Wind and Fire en natuurlijk schoten alle fantastische hits van deze groep en de spin offs door mijn hoofd. Maar meer nog hoe we daarop gingen dansen in de discotheek op zo'n vloer met lichtvlakken die oplichten op de maat van de muziek.

En de vrolijkheid van de kleding, kleurig en daar deed deze clip me ook weer aan denken. Maakte ik van een exotisch stofje op de markt of stoffenwinkel een disco-outfit. Disco...haha... Maar altijd heerlijk dansen. En nog onbezorgd of onwetend over wat de toekomst allemaal zou brengen. En dat is maar goed ook.

Er moeten mensen zijn die..

Week van de Poezie - laatste dag

Ik drink op de mensen

Ik drink op de mensen die bergen verzetten
Die door blijven gaan met hun kop in de wind
Ik drink op de mensen die risico’s nemen
met vallen en opstaan en ’t geloof van een kind.


Ik drink op de mensen die dingen beginnen
waar niemand van weet wat de afloop zal zijn
Ik drink op de mensen van wagen en winnen
Die niet willen weten van water in wijn.


Ik drink op de mensen die blijven vertrouwen
Die van te voren niet vragen: voor hoeveel en waarom
Ik drink op de mensen die door blijven douwen
Van doe ’t maar wèl en kijk maar niet om.


Ik drink op het beste van vandaag en van morgen
Ik drink op de dingen waar ik van hou
Ik drink op het maximum van wat er nog in zit
In vandaag en in morgen en in mij en in jou!

Paul van Vliet

Heb een nieuwe sport gevonden.

Omdenken:

Mijn inkomen bedraagt bruto net iets meer dan € 10,-- per uur
Lager kan bijna niet meer, dus het kan alleen maar beter worden. Gelukkig zijn er nog toeslagen dus maak daar gebruik van. Zonder schuldgevoel.

Geen vakantiegeld of vakantiedagen opbouw en pensioen is een onbekend woord.
Joh...met dit inkomen hoef je niet eens aan vakantie te denken, dus dat scheelt!

Als ik naar het toilet moet stopt de uitbetaalmeter.
Naar mijn eigen gezeik luisteren was nog nooit zo waardevol!

Heb weinig/geen geld om kleding/schoenen/dingen te kopen
Ook niet nodig in deze baan; niemand ziet je dus je kan elke dag hetzelfde aan als het maar schoon is.
Representatief in de klassieke zin is onzin hier dus. Grappig dat men dat wel in de huisregels opneemt. Dan zou een gescheurd shirt of met rafels precies representatief zijn voor hoe deze werkgever denkt ons te belonen!! Zorg alleen dat je er altijd voor jezelf representatief uitziet. Met zorg gekozen kleding die past. En leuke oorbellen. En een lekker luchtje (uit voorraad). 

In januari was het bedrijf de eerste weken dicht en verdien ik niks. Oh...ook de laatste week van December dicht.
Letterlijk gratis vrije tijd. Wat goed van dat virus dat ik juist in die weken ziek ervan werd.

Het is niet mijn droombaan
Olifanten-anusonderzoeker is erger. 

De koffie en thee zijn gratis en ook hoeft de kachel niet aan als je op je werk bent. De meeste dromen zijn bedrog trouwens.

Geen dertiende maand.
Brengt alleen maar ongeluk.

Geen e-mails nakijken in de avond
Geen offertes uitwerken in de avonduren/weekend
Loop de deur uit en laat mijn werk achter me. En he.....omdat mijn inkomen zo laag is, loop ik steeds vaker en dat is alleen maar goed voor me.


Heb ontdekt dat mijn bedrijf andere afspraken heeft met de tussen-opdrachtgever dan wij moeten geloven. Dat maakt werken nog leuker! Snappen wat de werkgever zijn intenties zijn (behalve een leuk inkomen genereren natuurlijk).