Van die mensen die bij ieder initiatief, iedere andere weg of nieuw plan altijd en eeuwig als commentaar hebben: "Ja, maar..." Dan vind ik mijzelf een enorme zuurpruim. Ik ben ook altijd kritisch, wat op zich niet negatief hoeft te zijn. Wel als je op alle slakken zout legt, want dan is er geen slak meer over.
Van mijn zoon kreeg ik alweer een paar jaar terug het boek - Ja, maar wat als alles lukt? Kennelijk heb ik dat alleen als vulling voor mijn boekenkast gebruikt en gedacht - Ja maar dat geldt niet voor mij.
Dus heb ik
Want die Ja, maar houding houdt me klein. En houdt me af van een leven waarin ik minder twijfel en meer doe. Misschien ook wel weer mijn kop stoot, maar dan voel ik tenminste weer iets.
Wat ik gisteren bij het bezoek aan de vriendin die aan de kade woont ook meekreeg is dat het goed is om maar gewoon te beginnen. Zonder Ja-maren. Wel met '"een gewoon maar doen" attitude. Want zij krijgt zoveel meer gedaan van haar wensenlijst. Ze HEEFT uberhaupt een wensenlijst. Die van mij ligt volgens mij onder dat boek, dik onder het stof en is een klein, bescheiden lijstje.
Naast mijn durf en moed. Op hetzelfde rekje waar mijn talenten liggen te verstoffen.
Zei een coach me ooit niet dat ik Groot moest denken. Heb ik waarschijnlijk verkeerd verstaan en gedacht dat ik me groot moest denken. Dat is gelukt in ieder geval.
Wat was het trouwens heerlijk om op een plek te zijn in een stad die levendig is met een vrouw die ik al jarenlang bewonder.
Vandaag de eerste dingen van mijn "bullet'' list gedaan. Ook al zijn het kleine stappen, er is weer beweging.
11 opmerkingen:
Ken je onderstaande quote:
"What if I fall?
Oh, my darling,
what if you fly?"
Zo probeer ik alles maar te blijven zien. Wie niet waagt...
Je hebt zoveel sterke punten en je kan de situatie altijd zo goed analyseren en dan ook neerschrijven. Kleine stapjes.. als je nog niet weet waar je het heen wil laten gaan, ga dan alvast werken aan de dingen die je NIET wilt. Kleine stapjes..
Kan me voorstellen dat je met zo'n onmenselijke baan en vergeefse pogingen dat te veranderen teneer wordt geslagen. Dit klinkt weer strijdvaardig. Go girl!
Om te spreken met Clementine Paddleford (huh, wie?): 'never grow a wishbone, daughter, where your backbone ought to be'.
Siebrie
Interessant boek en vergeet niet dat goeie ideëe zijn begonnen met veel ge-ja-maars. Je kunt niet groeien zonder knoeien.
Groet El
Wat een interessante vrouw die Clementine! Ik kende haar niet, maar die had zeker een Backbone. Bedankt voor de mooie quote.
Nog zoveel te leren kennen en vooral te herkennen. Dank je!
Ja he...ik ben liever boos dan "teneergeslagen".
Die is ook waar.
Op weg!
telkens weer opnieuw beginnen, initiatief tonen..
lag er veel stof op dat boek :-)
Een reactie posten