Lente = het geluid van een hogedrukspuit

Waarschijnlijk is de gebruiker ervan of doof of heeft hij (het zijn vrijwel altijd mannen!) oordoppen in, maar om met dit mooie weer meer dan een uur lang continue de tegels of weet ik veel wat schoongespoten dient te worden,  schoon te spuiten..... Gisterenmiddag ook al; nog net de laatste avondzon en dan ook meer dan een uur lang dat onafgebroken motorgeluid.

Maak toch gewoon een sopje man!!

Of strooi lekker zout over het mos op de tegels....een goede tip van Annemiek. Ik pas hem ieder jaar toe en het scheelt enorm qua zooi. En regelmatig vegen helpt ook.
 
Niet aan het geluid storen werkt het best, want ik neem aan dat hij niet dagelijks de tegels hoeft schoon te spuiten, tenzij hij een nieuwe hobby heeft ontdekt of zich opeens heel mannelijk waant met zo'n grote spuit.

Ben onrustig merk ik. Er zit ook onrust in de lucht voel ik. Meestal triggert onrust dat ik die gevoelens wil weg-eten. Iets zoets, kalmerends. Ben me ervan bewust en probeer het uit te stellen. Andere dingen doen, maar daarvan zijn er weer zoveel dat ik geen van die dingen 100% doe.

Die onrust komt vanuit verschillende zaken; ik zou gebeld worden door de gemeente over mijn aanvraag voor aanvullende bijstand. Nog steeds niet gebeurd. Ik moet wel geduldiger zijn vind ik, dus ik mag maandag zelf bellen.

Er zou contact op worden genomen over re-integratie plan. Ook nog geen contact geweest. Ook hierbij moet ik geduldiger zijn van mezelf. En veel relaxter, - lekker rustig toch?? - maar dat lukt nog niet zo goed. Ik ben nog steeds te plichtsgetrouw.

Ik zou wat horen over mijn ziektewet-uitkering. Ook hierbij is de maximumwachtttijd nog niet bereikt en ook daarom moet ik geduldiger zijn. En ja, dat betekent dat ik geen inkomsten heb, maar je bent er nog steeds!

Advocaat is er een week niet, dus weet ook niet hoe werkgever op ons voorstel heeft gereageerd.

Het is morgen weer bijna een nieuwe maand, dus alle rekeningen moeten betaald worden. Ik heb goed overzicht hoe ik ervoor sta, maar als ik her en der lees over wensbuffers of überhaupt buffers, dan is het frustrerend om mijn kleine buffertje snel te zien slinken.

Draai ik het om, dan mag ik heel erg trots zijn dat ik geen schulden heb. Of gemaakt.
En ik weet ook dat het positiever en heilzamer is om vooral naar zaken te kijken die goed gaan. Of alleen gaan is al genoeg. Minder bang zijn. Alles waar ik bang voor was, is inmiddels al gebeurd en ik ben er nog steeds. En dat zijn dan alleen angsten op gebied van materiele zaken.

Ik hoef niets en toch voel ik me daardoor nutteloos. Maar waarom moet ik me altijd nuttig voelen. Is dat nodig?
Mensch....wees eens een hele dag geheel nutteloos...Je hebt 37 jaar betaalde werkervaring en bijna net zoveel vrijwilligerswerk op je conto staan. Mijn moeder 2 of zo en die voelt zich zo niet. Sterker, die roemt zich nog steeds op die twee jaar en drie maanden betaald werken na mijn geboorte. Dat is toch alweer zo'n 56 jaar geleden.

Mmmmm......zit daar een gedeelte van mijn frustratie? Mijn moeder met haar pensioen (door mijn vader opgebouwd) en haar AOW en daardoor een inkomen wat vergeleken met mijn situatie prettig genoemd kan worden. Ik met aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal die jaren werkervaring en niks.

Al had ik nooit haar man willen hebben.
Had 'm wel als vader.
De echtgenoot die ik had leek op mijn vader qua gedrag maar daar ben ik wel bij weggegaan. Omdat dat beter voor mij en voor mijn kinderen was. Mijn moeder deed dat niet. Die nam als buffer er nog een paar kinderen bij.

Dus (om met boer Riks te spreken van Boer zoekt vrouw).

Het begint hier zachtjes te regenen. Wat goed voor de tuin is.

Dat is zo.

Zo is dat.

De zonde van de/die vrouw

Kon ik maar even - totdat het over is - de grote verdwijntruc doen, zonder daar verder iemand pijn mee te doen. Maar juist omdat ik weet dat het zo niet werkt, blijf ik nog maar even.

Totdat ik de zin weer zie in mijn/het leven. Totdat ik het gevoel weer krijg dat ik gezien wordt. Wat voel ik me geheel onzichtbaar momenteel.
Door instanties, door de maatschappij.

Als ik de gordijnen de hele dag dicht zou houden, valt dat niemand op. Net zoals niemand ziet dat ik in mijn tuintje rommel. 3 grassprieten bijknip. Wel in de zon he....in de zon!

Lees ik het Boekenweek essay van Connie Palmen en denk ik dat dit gewoon een ode aan haarzelf is. Door haarzelf geschreven.

Zo kan je jezelf natuurlijk ook etaleren. Zie mij!! Kijk mij eens erudiet en belezen zijn. Zie mij als schrijver eens lijden.

“Een vrouw die zich niet aan de natuur conformeert verraadt de wetten van het levensbehoud en het voortbestaan van de menselijke soort”, schrijft Palmen in haar inleiding. “De originele soevereine vrouw geldt als een bedreiging, ze kan zich alleen onder de mom van heiligheid aan gemeenschap, huwelijk en moederschap onttrekken.”

Ik vind het meer een soort van WC-eend beredenering; wij van WC-eend adviseren WC-eend. Volgens mij kan je prima schrijven, aan de gemeenschap deelnemen, een relatie hebben en een moeder zijn. En dat mevrouw Palmen beweerd dat haar uiterlijk haar niet interesseert. Dat haar is zorgvuldig rommelig gemaakt hoor dames. En onderdeel van haar imago.

Ik kreeg vandaag een enquete aangeboden en al eerder merkte ik dat als ik invul dat ik een alleenstaande 55+ vrouw ben, ik meestal niet 'in de doelgroep' val. En al helemaal niet als je geen betaalde arbeid verricht.

En vul je in dat je zzp-er bent (al was het alleen maar in mijn hoofd)...dan krijg je opeens wel respons. Het is verdorie net het gewone leven.

Wat bent u waard mevrouw Citroen....Oh...niks meer. Tenzij u zichzelf interessanter voordoet dan u bent. Een beetje aandikken (he.....daar ben ik nou net heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg goed in), een beetje opleuken en dan ben je opeens een vrouw die meetelt. Net zoals dat gaat in het land dat Sales heet.

Weet je wat; ik gooi er wat lippenstift op; doe stoere schoenen aan en doe net alsof ik heeeel erg hip ben. En doe die interessante bril er ook nog even bij.  En knip die pony zelf maar een stukje.
Zo!

Zo dan.

Fake it until you make it.

Kom op; schop jezelf maar weer eens onder de kont. Elke dag even een blokje om; ook al is dat maar naar het winkelcentrumpje. Dan zie je mensen, dan praat je - al is het alleen maar met de cassiere..maar snap out of it!

Naschrift:

Wat is het opeens warm buiten! Ik had al een dun jasje aangedaan, dus geen winterjas, maar pfff...ook dat is al teveel.
Even in de laatste middagzon de gratis krant gelezen. Wat - om met Jeroen Meus te spreken - zalig.
In de avond ben ik helemaal ontroerd door de lieve lammetjes in Binnenste Buiten. En weet ik dat het wel goed komt. Uiteindelijk.
Bed lekker helemaal verschoond dus straks lekkere fris beddengoed. Kan ik in mijn hoofd doen alsof ik in een hotel ben.

Verboden Vruchten bij Bella met Jeroen Meus

Van de week zag ik op de Belg een programma met de ontzettend leuke kok Jeroen Meus; Goed Volk.

Hij gaat de wereld rond om via de keukendeur door te dringen tot bijzonder, vaak gesloten, gemeenschappen.

Hij was deze week de kok bij een bordeel in Nevada, de enige staat in de USA waar prostitutie legaal is.

Met de dames had hij korte gesprekken waarin ze aangeven dat ze niet zozeer van sex hielden als wel van geld. Veel geld.

Alle dames hadden een triest persoonlijk verhaal. Allemaal ook ergens een kind, meestal door de Oma opgevoed. Hoelang blijft die cyclus zich herhalen vraag ik me af.
Van iemand die jarenlang in deze business werkte hoorde ik dat veel vrouwen grote behoefte hebben aan aandacht (of dat nou de juiste aandacht is mag je je afvragen) en dat ze daarom dit werk blijven doen. En dat je natuurlijk enorm went aan zoveel geld. Maar je dat ook weer moet investeren in je business.

Jeroen vroeg op een gegeven moment aan een vrouw of ze moe was - ze had de hele nacht stand-by gestaan - en ja, dat was ze. Amai, zei Jeroen, die heeft de hele nacht waarschijnlijk geen been dicht gedaan.

Het koken was ondergeschikt aan de impressie van bordeel Bella en haar inwoners. Vond hem een fijne stijl van vragen hebben. Maar ach...gelukkig heeft Jeroen elke dag zijn 15 minuten waarin hij altijd weer iets heerlijks klaarmaakt. Zalig he.

Suiker - De verboden vrucht?

Is suiker een 'Verboden Vrucht'? Of zou het verboden moeten worden, waardoor het daardoor weer een verboden vrucht wordt.

Ik zag van de week hoeveel verborgen suiker er alleen al in zaken die kinderen eten en drinken zit. En hoeveel je daarmee de aanbevolen hoeveelheid suiker voor kinderen direct al overschrijdt. Gewoon een pakje drinken, een ligakoek, een boterham met hagelslag. Tsjakkaa!

In mijn schooltijd kregen we nooit een pakje drinken mee, maar was er - als verantwoord tussendoortje - schoolmelk. Met melkkaart. Schoolmelk...brrrrrrrrrr.....met van die vellen als het kratje melk weer eens te lang buiten in de brandende zon had gestaan.

Het Diabetesfonds heeft momenteel de Lekker met Minder Suiker aktieweken. Altijd goed om me hierin te verdiepen. Hoe je eten toch lekker blijft, maar wel met wat minder (toegevoegde) suikers.


Aktieweek Diabetesfonds

Het scheelt al heel veel dat ik vrijwel niets meer uit pakjes of zakjes maak, maar alles vers kook. Dus zitten er geen extra suikers in mijn soepen, sauzen of gerechten. Tenzij ik die er zelf bij gooi. Maar in mijn eten vind ik zoet niet zo lekker. Wel hartig.

Maar hebben we het over toetjes, gebak, baksels en chocola etc., dan hou ik er wel van. En vind ik de smaak van zoetstof heul erg vies. En suiker lekkerder. Uiteraard ken ik de truc van een banaan in plaats van suiker, maar in feite is dit natuurlijk ook een suiker. Een zoetmaker. Net als vijgen, dadels, honing, agavesiroop. Je lichaam ziet geen verschil in suikersoort. Alles wordt omgezet in energie.

Behalve dan bij Glucose-Fructosesiroop. Dat schijnt weer heel slecht te zijn. En te leiden tot meer trek. Zelfs tot vreetbuien. En laat dat soort suiker nou net in heel veel (goedkope) koek- en snoepwaren zitten.

Baking good, Baking Bad - Verboden Vruchten

Op 24Kitchen loopt er (weer) een serie die ik altijd al heerlijk en heel 'bad' vond. Baking good, Baking Bad.

Alleen al de dame die het presenteert en alles maakt heeft al een heel stoute naam - Harry! Wat geweldig! Een Engelse die in Parijs is opgegroeid en woont.

En alles, alles wat ze maakt is zo zondig en geweldig jammie! Dat zijn nog eens verboden vruchten.

 

Waar vind je een vrouw die gewoon een hele taart aan haar mond zet. Omdat het kan. En lekker is. In onze "magere" cultuur is dat not done. Suiker is de vijand.

 

En daarom vind ik haar zo leuk. En ook haar Engelse toetjes. Net als ik Nigel Slater van de week een heerlijke Trifle zag maken. Met warme banaan in kokoscream, lekkere room en heerlijke koekkruimels voor de crunch.

 

Komen wij aan met ons schaaltje yoghurt toe.

 

Heee....het is nu officieel lente want ik hoorde zojuist de Italiaanse ijscoman in de straat!

 

 

 

 

 

 

De Boekenweek - mijn verboden vruchten.

Schreef al eerder dat ik een aantekening maakte dat ik op tijd mijn boekenbonnen moet aanvragen bij de diverse enquete-sites waar ik aan mee doe. Zodat ik geheel gratis een boek kan aanschaffen in de Boekenweek en daarmee ook nog eens het Boekenweekgeschenk krijg.

En met dat Boekenweekgeschenk kan ik dan weer een hele dag gratis reizen. Door heel Nederland met een boekje (en ja...dan puilen de treinen uit) treinen. Geheel gratis in mijn geval.

Hoe heerlijk is dat.

Kreeg bij onze bibliotheek ook al gratis een linnen tasje met de opdruk "Verboden Vruchten" dus daar zal ik voortaan mijn bananen indoen.

En ook leuk;  het gidsje met 3 gratis korte verhalen en heel veel boekentips over het thema. Gewoon voor niets bij de bibliotheek en het genot van lezen zit in het lezen, niet in het bezit van het boek. Dus merk ik dat ik steeds meer leen bij de bibliotheek, maar steeds minder hoef te hebben. Te bezitten.

Hetzelfde of eigenlijk nog meer, geldt dit voor tijdschriften. Die lees ik wel, of blader ik door, in de bieb. Echt, om voor zoveel geleuter over het nieuwste dieet, of de beste tuintips of de nieuwe kleuren van dit seizoen om daar een paar euro voor uit te geven. Die geef ik dan liever uit aan een plant. Die het hele seizoen of seizoenen lang groeit en iedere keer weer plezier geeft. Of verboden vruchten, al kosten die vrijwel niets.

Of ik laad mijn OV-chipkaart op. Kan ik naar de vruchten van mijn schoot op bezoek gaan.

Keek naar de serie Springvloed en kreeg een soort van deja-vu gevoel. Dit verhaal kende ik toch al? Ben gaan zoeken naar de bron van de serie en kwam bij het schrijvers duo Cilla en Rolf Börjlind uit. En ben toen even gaan kijken in mijn gelezen boekenlijst. En ja hoor, in 2015 las ik dit boek. Vond het toen al goed geschreven en de serie is dat eveneens.

Ben dol op dit soort schrijvers, maar vooral het beeld wat zij oproepen van de Scandinavische landen.
Momenteel een goed boek aan het lezen van Hakan Nesser - De levenden en de doden in Winsford -. Wat is dat heerlijk, lezen. Dat je helemaal weg bent uit de waan van de dag.

Op de Belg hebben ze nu een serie - Trapped - uit IJsland over een moord en een inspecteur die deze moord moet oplossen, midden in de winterstormen en een ijskoud landschap.

Hetzelfde effect heeft in de tuin werken voor mij momenteel. Ik denk dat de gemiddelde tuinliefhebber keihard moet lachen om mijn postzegeltuintje  en wat ik er heb staan, maar wat dondert dat. Het is mijn tuin, ik kan erin zetten wat ik wil (met de middelen die ik heb) en als de slakken dit jaar wat minder mijn jonge plantjes opvreten, dan ga ik in de zomer genieten van de zonnebloemen en andere planten die vlinders en insecten aantrekken.

Vloeibaar Frans zwijmel

Ik snapte lang niets van de taal Frans, totdat ik me bedacht dat als ik in mijn hoofd deed alsof ik het vloeiend sprak, ik mezelf voor de gek kon houden inclusief onze lerares en het stukken beter zou gaan. Minder denken dus. Meer In the Flow zoals men nu zou zeggen.

Enfin (ziet u wel!!)...zo gezegd, zo gedaan en ik sprak me toch een stuk steenkolen-frans. Vooral bij mijn boekbespreking van het allerdikste boek wat ze in de bibliotheek hadden, Le Grand Meaulnes, blufte ik me het boek en het Frans door. Dat was nog eens iets anders dan een dun boekje van Camus. Of Le Petit Prince.

Alsof er iemand anders zat, iemand die niet hoefde na te denken over vervoegingen, maar gewoon sprak zoals je je moerstaal spreekt. Naturellement.

Ik kreeg dan ook een 9 voor deze boekbespreking. Ook omdat men niet kon geloven dat ik dat boek van begin tot eind had gelezen en niet een uittreksel had gelezen. Dus allerlei instinkvragen, die ik  -in the flow - zo kon beantwoorden. Zou fijn zijn als ik vandaag de dag nog steeds zo kon blufpokeren.

En omdat het deze week dan toch officieel Lente werd en het vandaag dat ook zeker is met de zon, voici  Michel Fugain:

Dik. Lelijk.Wijf. - het boek en het inzicht

Zag bovenstaand boek in de bibliotheek en het was alsof ik hoorde hoe sommigen mij noem(d)en.

En soms ik zelf ook.

Zo noem ik mezelf niet meer -  gelukkig.

Meestal, als ik wakker word, dan zeg ik; "zo Lieverd, alweer een dag die op je wacht. Maak er wat van, want je bent er nog".

Niet meer Sukkel, dikzak, loser.

De schrijfster van dit boek, Anke Wauters, beschrijft hoe ze heel langzaam van haar zelfbeeld afkomt, maar ook hoe de maatschappij over lichamen oordeelt. Niet alleen dik, maar ook dun. Of normaal. Wat normaal dan ook is. Bodyshaming heet dit.

Kijk alleen maar naar Linda de Mol. Hoe ze denkt dat haar gewicht zelfs het NOS-journaal gaat halen, want ze gaat 'live' op de weegschaal staan. En als daar dan een gewicht uitkomt wat maar 1 puntje boven gezond BMI uitkomt met haar lengte, dan noemt zij zichzelf  'toch echt te dik".

In welke categorie vallen de dames en heren dan met werkelijk obesitas?  Die zich geen kapper, stylist en maatkleding kunnen permitteren of een Personal coach of een prive-kok.

Ben je 50+ zit je nog steeds je zorgen te maken of Nederland je niet te dik vind. Wat ik trouwens ook doe. Met dit verschil dat ik dan ook echt te dik ben. Voor alle normen.

Het boek deed me verdriet. Herkenning, maar ook had ik te doen met de schrijfster die zichzelf sneed om te kalmeren. Ik snij niet; ik eet. Of heb ik andere dingen gezocht om met stress om te gaan. Wat me ook verdriet deed is hoe de schrijfster zichzelf niet de moeite waard vond. De grenzen opzocht. Een test om te zien hoever ze haar lichaam kon buigen voordat het brak. Omdat ze zichzelf niet de moeite waard vond. En ja, Mea Culpa.

Herinner me opeens weer dat toen ik een jaar of 12 was,  ik een kale plek op mijn hoofd had. Ik trok mijn haren uit mijn hoofd. Ik keek hoe de haarwortel eruit zag, een donker puntje. Uiteraard besteedde mijn ouders daar geen aandacht aan, het was en ik was alleen maar lastig en het stond zo lelijk, maar gelukkig had ik net als Trump zo'n Over-kamkapsel, dus viel het niemand op. Ik moest 'gewoon' ophouden met me aanstellen!!

En aangezien mijn vader in het Gekkenhuis werkte - werkte he....niet zat!! (dat kwam later pas)  - moest ik niet zo idioot  doen, anders zou ik daar terecht komen. Over en uit. Probleem opgelost. Dit hele gedrag, heb ik ergens in een laatje opgeruimd en het kwam pas weer eruit toen ik een tijd terug iets las over zelf-beschadiging. Dat dit er ook onder valt.

Dat ik soms nog steeds doe bij stress, maar dan op plekken die toch niemand (meer) ziet en het is nog helemaal hip en goedkoop ook :)

Las een heel mooi artikel hierover : Dwangmatig haren uittrekken

Wat me weer naar een andere site verwees, waar ik vervolgens tijden ademloos heb zitten lezen - wat trouwens uitermate goed bij wat er daar omschreven wordt past. Oh ja...ondertussen thee gezet, 15 andere sites openstaan, met advocaat gebeld en gemaild en met een collega geappt en in de tuin gerommeld.

Dus, in het kader van goed voor het lichaam zorgen,  vandaag toch maar wel naar de Tietenpletterbus geweest. En ja hoor...ik kon zo mee doen met de Nationale Pannenkoekendag vandaag.

Kattig

Nog eventjes en dan heb ik echt helemaal geen ene cent meer om aan mijn riante kont te krabben, dan is ook mijn buffer geheel leeg, maar vreemd genoeg....er is nog ruimte om  adem te halen en om het mooie te zien van alles om me heen.  In het oog van de storm is het rustig zo blijkt.

De toestand in de wereld - waar ik me gisteren bewust even van heb afgesloten -  of in mijn eigen wereld maakt de narcissen niks uit; die bloeien gewoon. En de dikke hommels komen uit hun schuilplaatsen en zijn blij met mijn witte en paarse Pulmonaria (Longkruid). Dat ook het Zevenblad weer de grond uit springt, per uur een centimeter groeit zo lijkt het, dat hoort er gewoon bij.

En het allermooiste;  natuurlijk mijn kleindochter, die groeit als kool. Ik zie haar te weinig naar mijn zin, maar ze woont niet om de hoek of op fietsafstand (al zou ik daar vroeger vreselijk om lachen toen ik nog een auto had, die afstand); ik kan nu niet elke keer OV kosten uitgeven.

Maar gelukkig hebben we de foto's nog zeiden ze ooit.

 

En de filmpjes.  Mijn telefoon ontploft van de leuke filmpjes van haar. En van haar moeder en haar vader.

De ochtenden zit ik op 'kantoor'. Ik doe alle administratieve zaken die die dag afgehandeld moeten worden en kan daarna met een gerust gemoed 'niks' doen. Nou ja niks...in de tuin wroeten. Een kastje langzaam leegmaken. Zaken weggooien die echt weg kunnen.  Het huishouden bijhouden.

Veel zaken in mijn hoofd ook. Vastgeroeste overtuigingen. Telkens blijven afvragen of dat echt zo is, of dat ik dat zo denk. Of voel.

Mijn wereld is zo heel klein geworden. Reizen kost geld. Heb te weinig energie nog om een heel eind te fietsen, waardoor ik mijn wereld weer wat groter maak, maar dat komt wel weer. Momenteel blijf liever veilig in de achtertuin. Waar niemand komt of me ziet. Behalve de buurtkatten.

Vanochtend in de ochtendzon rekte een kat zich zo heerlijk uit en daarna rolde hij zo ongegeneerd heerlijk door het gras, dat ik direct zou willen dat ik een kat was. Heerlijk!

Het is vreemd, maar ergens geeft de natuur me de moed en de kracht om te zien dat alles altijd gewoon doorgaat, hoe druk je er ook over maakt.

Dat lees ik ook terug de Bijbel: Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Lente-kriebels

Wat het mooie van het leven is; het wordt altijd weer Lente. Zelfs na de strengste winter.

Vanochtend relatief vroeg op, want ik verwachtte een belangrijk telefoontje. Gelukkig kwam dat al vroeg in de ochtend.

Helaas niet direct uitsluitsel, maar dat had ik ook niet anders verwacht. En inderdaad nogmaals bevestigd gekregen dat werkgever de regels overtreedt, maar ook daar heb ik niet zoveel aan. Ik zit zonder bron van inkomsten. Hij niet.

Wel prettig dat ik in ieder geval vroeg in de ochtend dat klusje van mijn To-Do lijst kon afstrepen en daarna door met de huishoudklus van elke maandag; Bless the House.

Dat klinkt toch stukken leuker dan schoonmaken!

En toch is het hetzelfde, alleen anders verwoord en daardoor voelt het ook anders. Want door de routine en regelmaat die Flylady me geleerd heeft door de jaren heen, is mijn huis niet meer een decor van Verzamelwoede of Het Krantenvrouwtje. Of stapeltjes met 'nog uit te zoeken'. Er zijn 'lege' oppervlaktjes te zien. Oh hoe heerlijk.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat boven, in de kamer die ik maar mijn hobby-kamer noem (nee, niet de slaapkamer, daar wordt nog maar weinig gehobbied), nog wel een groot aantal nog uit te zoeken stapels, dozen met stapels, dozen met voorwerpen, dozen met "moet dat niet eens weg" en zelfs of eigenlijk tevens een flink aantal dozen van zoonlief staan. Maar ook die zijn al minder, minder minder door elke keer weer de timer te zetten en dan op te ruimen. Naar de Kringloop brengen, weggooien of bewaren. En ervoor waken om niet nieuwe verzamelingen aan te leggen.

Daarom ben ik zo'n fan van de bibliotheek. Lezen en dan weer terug met dat boek. Ik hoef niet alle boeken meer te bezitten. Lezen is goed genoeg.

Nog genoeg op de To Do lijst staan, dus eerst nog maar een kop heerlijk filterkoffie inschenken en dankbaar zijn dat er nog zoveel moois in mijn leven is.
Zo snoeide ik een tak van de Japanse Kers en zette die in een vaas en hoe mooi loopt die tak al uit. Gratis en voor niets.

En de paniek onderdrukken, of neen, niet onderdrukken....laat maar komen en dan inzien dat ik geen schulden heb en dankzij mijn inzicht en overzicht in mijn uitgaven het nog wel red. Dat alles dan op is, tsja...dat is dan maar zo. Ook dat heb ik gekund. En overleefd.

Wat ik fijn vind is dat ik me niet gek laat maken door Koop NU nieuwe lente-kleren, koop nu nieuwe tuinsets, koop nu nieuwe schoenen, nieuwe sokken, nieuwe onderbroeken, nieuw, nieuw....
allemaal niet nodig. Wel fijn, maar niet nodig. Echt niet nodig.

Stap zo direct op de fiets en ga alle documenten printen en opsturen. Dat is nodig. Voor de rest niks.

En deze is voor een lieve vriendin; ze weet wel waarom!

Rechtbank zwijmel

Zoals de zaken er nu voor staan, voorlopig nog niet bij een rechter terecht. Advocaat en ik moeten andere aanpak kiezen van mijn probleem/meningsverschil/akkefietje met werkgever.

Dat betekent gewoon dat ik afgelopen week constant herinnerd werd aan andere zaken dan herstellen en bijkomen en even bijtanken. De pomp is nog steeds gesloten.

En zal voorlopig nog wel zo zijn. Ondertussen nog steeds tussen wal en schip want bij nabellen van de instantie waar ik nu onder val, gaf men aan dat werkgever wederom niets heeft gedaan. Dat hij daarvoor een boete kan krijgen, koop ik letterlijk niets voor. Want het resultaat van dit alles is dat ik geen inkomsten heb. Advocaat zei al dat dit wel te verwachten was, want hij heeft al aangegeven onbetrouwbaar te zijn. Dus blijf zelf de regie houden.

En toch heb ik mezelf de opdracht gegeven om dit weekend er niet (teveel) aan te denken (Roze Olifant) en vooral maar weer te blijven kijken naar alles wat wel fijn is om me heen. Blijft moeilijk, want ik word wakker met hoe ik eea nu weer moet aanpakken. Mijn stappenplan.

En dus voor de zwijmel een groep uit mijn tienerjaren. Altijd maatschappijkritisch. Was ik ook in die jaren en alweer vond men mij maar een vreemde Rode Vrouw. Groen was nog niet zo bekend toen qua kleur.

Het is wat!

Van de week zag ik het programma Binnenste Buiten en daar was iemand heel trots aan het vertellen over zijn gerenoveerde slaapkamer en dat je niet vaak een paal zult aantreffen in de slaapkamer.

Mmm....daar verschil ik toch van mening over. Die trof ik daar regelmatig aan.

http://www.at5.nl/artikelen/166932/bijzondere-bevruchting-krokodillensoort-artis

In bovenstaand artikel las ik dat deze krokodillensoort met de hand gestimuleerd werd. Pffff...gaat mijn carrierepad een andere wending nemen binnenkort. Krokodillenmassage met Happy Ending!

Ongeschikt

Kwam deze week tot verder zelfinzicht in mijn gedrag. Ik laat me, of beter gezegd, kennelijk vind ik het prettig, om me voor iemands karretje te laten spannen. Dat klinkt allemaal vrij passief; alsof het me overkomt en ik realiseer me maar al te goed dat ik toch echt zelf actief betrokken ben in dit alles.

Het heeft denk ik vooral te maken met dat ik ooit heb geleerd en al jong heb meegekregen dat ik nergens recht op heb, maar eerst aardig en lief moet zijn. En vooral niet lastig. Pas dan vinden je ouders je uitstaanbaar. Niet omdat ze gewoon van je houden, maar omdat je je altijd dienstbaar opstelt.

En nog steeds.

Altijd dingen uitzoekt, altijd dingen regelt, altijd klaarstaat, altijd oplossingen voor anderen zoekt, publiek wil zijn op hun feestje. Om maar niet te hoeven horen dat je niet nodig bent. Er niet bij hoort.
Of erger: wil je niet bij ons staan, want jij bent stom. En in een andere variant - ik neem jou niet mee naar een feestje want je bent te dik en lelijk.

En dus betrap ik me op een soort van passieve agressiviteit. Ik ben boos kennelijk, maar weet niet eens op wie of wat. Op mijzelf? Of de omstandigheden? Op die ander. Op dat altijd lief en aardig moeten zijn?
En dat vreet aan me en helaas word ik dan niet lijdzaam en dramatisch dun, maar nog lelijker dik. Nog een reden om afstotelijk te zijn. Cirkel gesloten.

Ik stoor me uitermate aan dat domme gegrijns van me, dat nooit eens hardop durven uitspreken dat ik niet mee doe. Of het anders doe. Of als iemand maar doordramt over hoe ik mijn geschil met werkgever moet aanpakken, met woorden schermt die niet kloppen in de context en bovendien nergens op slaan dat ik dan niet zeg; joh....doe toch normaal man!

Maar me terugtrek en doe alsof ik niks gehoord heb. Het ene oor in en het andere uit. Maar ondertussen mag die ander kennelijk wel de hele tijd doordrammen van mij. Omdat ik anders niet aardig gevonden word? Durf ik niet te zeggen dat ik zijn mening en het uiten van zijn mening als heel dominant ervaar?

Je moet het zo aanpakken en je moet dit eisen en niet schikken want je heb recht op twee keer dit bedrag en ook hier heb je recht op. Oh en wanneer is de zitting dan ga ik mee.
Man man man (met hond).....dit is geen Amerikaanse juristenserie. In zo'n sessie mag je niks, kan je niks en kijkt de rechter alleen naar de stukken en de urgentie van de zaak.
Hoorde net al van collega dat zijn zaak naar een andere procedure is verwezen, want geen spoedeisend belang. Precies waar de baas op hoopt, want hoe langer het duurt, hoe minder de tegenpartij zin en vooral inkomen heeft om het door te zetten. En vol te houden.

Gek word ik ervan. Want ergens recht op hebben en het krijgen zijn twee gans andere zaken. Die niet aan mijn advocaat liggen of aan hoe ik dram, maar aan een rechter, die daar uitspraak over doet.
En daar moet ik het mee doen.
En dan nog.....stel dat de rechter mij in het gelijk stelt, dan nog kan het zo zijn dat ik helemaal mijn 'recht' niet krijg. Iets met Kale kippen en plukken. Of gewoon dat het allemaal te lang gaat duren en we dan alsnog schikken.

En ik ben niet een dommig vrouwtje of passief of meegaand. Maar kennelijk straal ik dat wel uit. Wil ik toch angstvallig meedoen. Bij de populaire meisjes horen. Dat ik na al die jaren nog steeds niet door heb dat ik mijn eigen groepje ben. Niet mooi, niet populair, maar wel echt.

Dus moet ik blijven oefenen en blijven kijken naar niet mijn woorden maar mijn gedrag. Gedraag ik me op een manier die uitstraalt dat ik echt ben. Dat ik niet aardig doe, maar het ben. Dat ik ook boos mag zijn.
Maar ook simpelweg gelukkig. Of onbezorgd.

Dus lieve ik, ga vanmiddag niks doen, niks hoeven en gewoon genieten van het feit dat de zon schijnt, dat je leeft en in de zon mag zitten. Je hoeft niet productief te zijn, niets van je lijstjes af te strepen (alhoewel ik dat allang gedaan heb), maar je ben ziek thuis, door je werk en je werkomstandigheden dus doe er alles aan om weer beter in je vel te komen zitten.

En wees blij dat jij gisteren in ieder geval de juiste keus met dat rode potloodje hebt gemaakt.

Eruit!

Keek naar mijn tuin van de week en zag een buxushaag(je) die te groot en te hoog was gegroeid en te breed, maar ook op een plek staat waar de katten van de buurt altijd even tegenaan sproeien en dus helemaal kaal was aan de voorkant. En de zijkanten.

Ik had 'm al een keer drastisch gesnoeid, extra, op die plek, maar het bleef een Punkerhaag.

En net zoals in mijn leven,  is het tijd dat sommige zaken eruit gaan. En dan weet ik ook dat ik gewoon dan - als ik dat besloten heb - ook direct in aktie wil komen. NU uitgraven die dingen.

Terwijl ik daar eigenlijk niet echt de energie voor heb. En toch krijg ik daar weer energie van. Van Doelen hebben, plannetjes maken en helemaal van in de zon in de tuin kunnen zijn.

Dat zijn de Oplaadpunten.

Volgens een boek wat ik aan het lezen ben, is geluk D.O.M. = Doelen, Oplaadpunten en Mensen.

 

Had ik dit weekend in ieder geval twee zaken te pakken. Doel gesteld en me aan het stellen van doel opgeladen en door het bereiken van het doel ook nog eens opgeladen.

En kijk hoe leuk: zondagmiddag belde een vriendin of ik zin had om wat leuks te doen bij haar in de buurt. Dus ik hoefde niet lang na te denken; had haar al zo lang niet meer gezien. Had me net als een beer teruggetrokken in mijn hol. De winter overlevend.
Gelukkig nog genoeg saldo op mijn OV kaart en later op die middag zat ik met haar aan een grote bekende rivier te genieten van haar gezelschap. En haar verhalen.

Dus zomaar opeens Domweg gelukkig.

Yes you can zwijmel

Op het jaarlijkse schoolconcert van haar middelbare school zong mijn dochter dit samen met een vriendin. Wekenlang hoorde ik haar dit oefenen, zingen en wat was ik trots op haar toen ze daar voor een zaal vol mensen,  gewoon kon zingen. Krachtig en overtuigend. En een lied zingen wat haar inspiratie gaf, want het was geen makkelijke tijd.

En kijk haar nu in het leven staan; moeder en echtgenote en een heel fijn liefdevol mens.

De zanger vind ik een beetje een engerd, maar goed...het gaat om de tekst. Ik vond 'm ook mooi om aan mijn zoon te denken toen hij zijn brevet ontving, hij zijn eerste rondje zelfstandig vloog. Ook hij geloofde in zijn droom en heeft zijn droom waargemaakt, tegen de verwachtingen in.

En nog steeds blijft dit een tekst die inspireert. Blijven geloven in je eigen kunnen. Goh...ook voor mijzelf dus.

Nobody fucks with Frank de Grave

De volgende stap is gezet. Of ik mijn rechten krijg die ik claim, dat weet ik niet, maar DAT ik ze geclaimd heb, dat is een feit.

Nobody fucks with Frank de Grave!

Danoontje Powerrrrrrrrrrrrrrrrrrrr vrouwendag

Van de week schoot deze song door mijn hoofd. Toen ik - vooral voor mijn gevoel - elke dag uren bezig was om alles administratief vast te leggen. Gewoon voor zoiets simpels als een basisinkomen. Waar ik nog voor gewerkt heb ook.

Nu heb ik nog steeds nul inkomen. Een werkgever die zegt dat ik het maar zelf uit moet zoeken, nog geen kaartje stuurt omdat ik lang ziek ben en vrolijk een rondje in zijn Ferrari rijdt. Een overheidsinstantie die zegt dat ik het met werkgever moet uitzoeken en een gemeente die in alle gevallen zegt dat ik het ook zelf moet uitzoeken.

Nee...I'm coming out en ik zal ze een poepje laten ruiken. Klaar ermee.

Bij de huisarts geweest - alweer - normaal zie ik de huisarts zelden. Ik moet in ieder geval bloed laten prikken om uit te sluiten dat mijn lichamelijke vermoeidheid vanuit andere oorzaken komt dan twee jaar werken voor Jean Pielemans.

Verder ALWEER wachten op iets van de advocaat. Jemig zeg.....wat een slome! Beloven dat ik vandaag uiterlijk iets ontvangen zou, maar nog steeds niks. En de tijd tikt maar door. En dan denk ik nog heel cynisch dat vandaag natuurlijk nog niet voorbij is.

Merk dat ik van al die zaken die gewoon maar doorgaan zonder dat iemand zegt: HO STOP....zo MAG dat niet - dat ik daar niet vrolijker van word. Maar gespannen.

En ben er klaar mee dat ik zo weinig invloed op deze zaken schijn te hebben en als een weerloze kleine pingpongbal tussen kastjes en muren stuiter! Misschien leuk om te zien, maar het voelt niet fijn als je de bal bent.

 

 

 

Oh...wilde ik net deze log op verzenden zetten, komt er een email binnen met informatie waar ik op zat te wachten. Tsja.... woensdag duurt natuurlijk van 00.00 tot 23.59 uur.

 

 

 

 

Stemmen

Via een app van de bibliotheek luister ik naar luisterboeken. Vooral als ik in de nacht wakker lig en soms als ik in slaap wil vallen.

Sommige boeken zijn niet zo geschikt (een thriller voor het slapen gaan mwoah...die lees ik liever zelf) en het ligt ook aan de stem die gebruikt wordt.

Een tijd terug keek ik naar een literair programma op NPO2 met de Belgische schrijver Dimitri Verhulst.

Wat een aangenaam hoofd, maar vooral stemgeluid heeft hij. Doet me denken aan een voormalig minnaar die me heerlijke dingen in mijn oor fluisterde met net zo'n stem. Dus toen ik hoorde dat zijn boek door hemzelf was ingesproken was dat fijn wegdromen. Ik zou niet weten waar zijn boek over gaat - iets met de laatste liefde van zijn moeder of zo - maar die stem is heul fijn.

Las trouwens in een column van Aaf Brandt Corstius over Dimitri:

"Dimitri Verhulst wist te goed dat hij een ik-heb-een-goeie-kop-man was". Die column geeft goed weer hoe hij overkomt op het scherm. Mooi boy.

Die serie springt overigens van het ene naar het andere thema, land en schrijver waardoor ik soms moet zoeken naar samenhang maar blijft toch interessant om te zien waar de link zit tussen Markies De Sade en Hans Christian Andersen volgens Dimitri zit.

Diamanten zwijmel

Alsof het Universum het aanvoelde; er viel er met een grote plof een pakket op mijn deurmat.

Het was een onverwachts en heel erg blij makend kado van een lieve blogster die enorm van haar kipjes houdt.

Dat zijn de diamanten die je nodig hebt in het leven. En ja...ook wat van waarover Marilyn zingt, want de huur moet toch echt in pecunia's betaald worden en niet in sympathie.

Maar met deze diamanten van mensen om me heen die van me houden, hou ik het weer langer uit. Krijg ik opeens weer inspiratie. En ook de opbeurende reacties doen me enorm goed.

Dus vandaag geen zakelijke dingen uitzoeken, maar weekend. Er ligt al een zaterdagkrant - met een goedkope deal - op de mat te wachten, de koffie loopt door en de witte was zit in de machine.

Van onschatbare waarde

Gisteren een NIKS dag ingevoerd, want ik merkte dat mijn stresslevels steeds hoger opliepen en het aantal nachten dat ik wakker lag niet goed doorsliep, opliep, omdat ik het gevoel had dat ik de hele dag met niets anders bezig was dan met mijn werkgever, de instanties, met de advocaat, met de stukken voor de advocaat en oh ja, ook nog met de belastingdienst. Dus ik mocht de hele dag niks aan administratieve zaken doen. Moeilijk hoor, de laptop dichthouden. Wel gelukt.
Niet dat het iemand opvalt, want het is hier de grote stille heide, zonder schapen.

Ik merk dat ik minder goed en helder kan denken door de stress. Dat ik wellicht 'domme' besluiten neem of heb genomen. Maar goed: WIE kijkt er mee, wie zit er in de avond naast me op de bank met een kop thee en een dekentje. Of zegt: Joh....dit kan zo niet; Supervrouw/man to the rescue!
Er zijn tegenwoordig alleen nog maar digitale loketten. En dan krijg je elke keer een andere (callcenter) medewerker. Die jouw case niets zegt. En simpelweg digitaal je naar het volgende loket verwijst.

En omdat de ene instantie naar de andere verwijst en geen enkele instantie NU zegt: Oh....wat rot zeg, moet ik zelf maar weer gaan denken hoe ik dit ga oplossen.

Er zijn geen uitjes, geen leuke shopmiddagen of ergens even wat drinken. En zelfs gewoon ziek thuis zijn, bijkomen van alles, is geen optie. En toch moet ik ook daarvoor zorgen: WEL leuke dingen zien en dan ook doen. Zelfs als ik daarvoor iets moet investeren. Omdat het rendement hoog is (meer energie). Merk ook dat ik me een beetje opsluit in huis. Ook dat moet ik niet doen. Ik hoef me voor niemand te verbergen.

Ik moet in aktie komen en blijven komen. Mijn eigen Supervrouw  zijn.

Eerst maar eens kijken of ik nog spullen heb die ik kan verkopen om de advocaat te betalen. Had ik nou maar een leuke tekening van Trix...kon ik er zo een paar duizend euro voor krijgen. Althans dat dacht de bezitter van deze tekening. Keek hij even op zijn neus dat de experts er toch veel minder voor wilden bieden. Leuk tv-programma van Max: Van Onschatbare Waarde.

 

 



 

 

 

Ik had voor vandaag een tripje naar de markt op het schema staan, maar ik vraag me heel hard af of dat slim is. Oh...het regent al. Tripje afgelast. En ik heb er de energie ook niet voor.

Beter dan maar een la uitruimen en opruimen. Goed voor het hoofd.

Opruimen, ruimte maken. In controle blijven. Laat het niet zo zijn dat dit soort werkgevers jou eronder krijgen. Never nooit. Ook ik ben van onschatbare waarde. Laat ik dat nooit vergeten.





 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Toch happy

Tussen het regelen door en het wachten om teruggebeld te worden, zit ik op mijn werkplek - want je hebt gewoon geen tijd om ziek te zijn, om bij te tanken van wat mijn werk met je doet en vooral hoe het voelt om totaal waardeloos te zijn voor het bedrijf, inwisselbaar en niks geen fijn kaartje met wat jammer dat je ziek bent, want dat ben je anders nooit en oh oh oh wat is die Citroen toch altijd keurig op tijd, nooit ziek en altijd scoort ze.

En hoe ingewikkeld het is om als je liever de hele dag onder een dik dekentje zou willen liggen, toch in aktie te moeten komen. Zaken regelen, uitzoeken, opzoeken en navlooien.  Nog maar weer langs de huisarts om bijstand te vragen bij alles.

Dus moet ik mijn zinnen blijven verzetten en blijven kijken naar alles wat mooi en goed is.

Dat we na het wandelen vaak nog even een visje halen bij het marktje bij mij in de buurt. Ik geef de bestelling door en hij rekent af en dat deze week de visboer gewoon het wisselgeld bij mijn visje deed. Dan wordt de vis eens een keer niet duur betaald!

Dat ik zo blij word van mijn schilderijen en schilderijtjes die ik al een hele tijd anders op wilde hangen. Of die stof aan het verzamelen waren op de hobby/rommel/logeerkamer. Had een idee in mijn hoofd en nog een hele mooie poster die ik al een jaartje of wat in wilde lijsten, dus begin van deze week, lijstjes gepakt, schilderijtjes schuiven en een compositie gemaakt en wat leuk; een ander uitzicht. Gratis uit eigen museum.
Een paar eigen etsen (jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren terug gemaakt, toen ik nog geld had voor een cursus) en staat gewoon vrolijk en lente-achtig.

Blij worden van de 3 narcissenbolletjes die bijna niks kosten en zo vrolijk geel staan te zijn en als ze uitgebloeid zijn, dan gaan ze de tuin in en mogen ze daar volgend jaar weer bloeien.

Blij dat ik de energie had om wederom wat printwerk te doen in de plaatselijke bibliotheek en daar met de fiets heen kon.  Daar de energie voor had. En de tegenwoordigheid van geest heb om na het printen even de pc opnieuw op te starten, zodat niet al mijn te printen formulieren voor de volgende gebruiker te lezen zijn.

Blij dat het vandaag de 1e van de maand is en ik de huur betaald heb. Kan ik in ieder geval nog een maandje met een gerust hart hier wonen en hoef ik nog geen grote doos te zoeken voor onder de brug.

Blij dat ik een patroontje vond van babysokjes en ik die breide alsof ik het dagelijks deed. Leuk kadootje voor het  toekomstige kleinkind van man met hond.

Blij dat het goed gaat met zoonlief. Blij dat mijn dochter weer aan het werk is en ook dat haar goed afging. Ze wist alle codes nog uit haar hoofd zei ze.

Blij dat er van de week een jongen aan de deur stond die voor een goed doel geld vroeg. Meestal laat ik me niet verleiden, maar ik dacht dat ik het, ondanks mijn gezeur dat ik geen inkomsten heb en nul financiele zekerheid, het toch eigenlijk heel erg goed heb. Want ik sta daar aan de deur met mijn dikke reet van teveel eten, ik rolde die ochtend uit een veilig warm bed en kon daarna gewoon warm douchen en ik mag zeggen wat ik wil. Dus hoe slecht heb ik het dan?

In mijn familie gaat er een gezegde: Wie klaagt die draagt. En zo is het maar net.