Kon ik maar even - totdat het over is - de grote verdwijntruc doen, zonder daar verder iemand pijn mee te doen. Maar juist omdat ik weet dat het zo niet werkt, blijf ik nog maar even.
Totdat ik de zin weer zie in mijn/het leven. Totdat ik het gevoel weer krijg dat ik gezien wordt. Wat voel ik me geheel onzichtbaar momenteel.
Door instanties, door de maatschappij.
Als ik de gordijnen de hele dag dicht zou houden, valt dat niemand op. Net zoals niemand ziet dat ik in mijn tuintje rommel. 3 grassprieten bijknip. Wel in de zon he....in de zon!
Lees ik het Boekenweek essay van Connie Palmen en denk ik dat dit gewoon een ode aan haarzelf is. Door haarzelf geschreven.
Zo kan je jezelf natuurlijk ook etaleren. Zie mij!! Kijk mij eens erudiet en belezen zijn. Zie mij als schrijver eens lijden.
“Een vrouw die zich niet aan de natuur conformeert verraadt de wetten van het levensbehoud en het voortbestaan van de menselijke soort”, schrijft Palmen in haar inleiding. “De originele soevereine vrouw geldt als een bedreiging, ze kan zich alleen onder de mom van heiligheid aan gemeenschap, huwelijk en moederschap onttrekken.”
Ik vind het meer een soort van WC-eend beredenering; wij van WC-eend adviseren WC-eend. Volgens mij kan je prima schrijven, aan de gemeenschap deelnemen, een relatie hebben en een moeder zijn. En dat mevrouw Palmen beweerd dat haar uiterlijk haar niet interesseert. Dat haar is zorgvuldig rommelig gemaakt hoor dames. En onderdeel van haar imago.
Ik kreeg vandaag een enquete aangeboden en al eerder merkte ik dat als ik invul dat ik een alleenstaande 55+ vrouw ben, ik meestal niet 'in de doelgroep' val. En al helemaal niet als je geen betaalde arbeid verricht.
En vul je in dat je zzp-er bent (al was het alleen maar in mijn hoofd)...dan krijg je opeens wel respons. Het is verdorie net het gewone leven.
Wat bent u waard mevrouw Citroen....Oh...niks meer. Tenzij u zichzelf interessanter voordoet dan u bent. Een beetje aandikken (he.....daar ben ik nou net heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg goed in), een beetje opleuken en dan ben je opeens een vrouw die meetelt. Net zoals dat gaat in het land dat Sales heet.
Weet je wat; ik gooi er wat lippenstift op; doe stoere schoenen aan en doe net alsof ik heeeel erg hip ben. En doe die interessante bril er ook nog even bij. En knip die pony zelf maar een stukje.
Zo!
Zo dan.
Fake it until you make it.
Kom op; schop jezelf maar weer eens onder de kont. Elke dag even een blokje om; ook al is dat maar naar het winkelcentrumpje. Dan zie je mensen, dan praat je - al is het alleen maar met de cassiere..maar snap out of it!
Naschrift:
Wat is het opeens warm buiten! Ik had al een dun jasje aangedaan, dus geen winterjas, maar pfff...ook dat is al teveel.
Even in de laatste middagzon de gratis krant gelezen. Wat - om met Jeroen Meus te spreken - zalig.
In de avond ben ik helemaal ontroerd door de lieve lammetjes in Binnenste Buiten. En weet ik dat het wel goed komt. Uiteindelijk.
Bed lekker helemaal verschoond dus straks lekkere fris beddengoed. Kan ik in mijn hoofd doen alsof ik in een hotel ben.
6 opmerkingen:
Kies een ander boek. Hier word je niet vrolijker van.
Wordt het niet eens tijd om je neer te leggen bij de situatie en daar het beste van te maken? Je doet jezelf nu zo'n enorm geweld aan...
Linda
IN zware tijden tellen de kleine stapjes dubbel.
Een grote schouderklop voor de wandeling!
Connie Palmen zou ik overigens ook verruilen voor wat leukers :-)
Is al uit; was verleid door Marilyn op de voorkant.
Dank je. Zo voelt het ook. Met kleine stapjes vooruit.
Connie is geen medicijn in dit geval, hoe mooi ze ook kan schrijven.
Kleinerende opmerking Unknown, dit is de blog van Nietzomaarzo en zij bepaald zelf wat ze schrijft en hoe ze het schrijft en wat ze eventueel doet om te veranderen. Zit je in het onderwijs? (kleuteronderwijs).
Een reactie posten