Het is net als fietsen...

Autorijden. (Al ben ik in fietsen toch minder soepel dan zou moeten haha!!).

Had al bijna een jaar niet meer achter het stuur gezeten en gisteren vroeg mijn dochter of ik haar en kleinkind even thuis kon brengen met de huurauto die ze geregeld had en bij me afleverde. Kon ik meteen checken of ik de route nog kende.

En oh ja..het is een automaat Mam.

Mmm...altijd in een auto met versnellingspook gereden, maar ach...nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het wel kan.

Je moet eigenlijk je linkerbeen thuislaten, want koppelen hoeft niet meer, alleen remmen en gas geven. Supermakkelijk eigenlijk.

En rijden op de snelweg dat kon ik ook nog steeds en ook de route naar het huis van mijn dochter ging perfect. En terug alleen ook. Zonder navigatiesysteem, gewoon op geheugen. En vanochtend op tijd er zijn ook. Rekende zelfs onderweg mijn ETA uit en haalde dat precies. Tsja....ik heb natuurlijk wel heel wat kilometers in mijn geheugen zitten. En ben blij dat ik niet bang ben om op snelwegen te rijden, iets wat ik toch wel veel hoor van vrouwen van mijn leeftijd.. Ik vind het juist relatief 'enger' in de stad met fietsen, brommers, en openbaar vervoer en voetgangers.

Nu wel moe, dus ik denk dat ik - de afwas is klaar - even kijk naar wat ik morgen aandoe en dan verder niks. Planten in de tuin heb ik al water gegeven.

Raar he...staat er een auto voor de deur; doe ik nog niks ermee. In de zin van leuke dingen doen.

Laat ik nou maar een keer goed luisteren naar mijn lijf en niet iedere druppel autofun eruit zien te persen. Er komen vast nog wel vaker dagen met een auto. En anders niet.

Naar de nectar-kroeg bijtanken!

Las dat op de Veluwe men voor een speciaal soort heidevlinders Nectar-kroegen aanlegt omdat door de droogte nog maar weinig bloeiende planten, vooral heide,  aanwezig zijn en die vlinder daardoor dreigt uit te sterven.

Kijk ik in mijn tuintje, dan bloeit er ook niet zoveel, maar nog genoeg om insecten te laten genieten. En overal bakjes water geplaatst, vooral in de schaduw. Schijnt ook goed voor egels te zijn, maar die heb ik nog niet ontdekt in mijn tuintje.

Wel een leuk uitje; naar de nectar-kroeg. Als (voormalig) citroenvlinder spreekt me dat wel aan. Een afspraak plannen met kennissen en een vriend schijnt vrij onmogelijk te zijn want de dame met kind (die inmiddels al bijna brommer rijdt) kan maar nooit oppas vinden. Jemig...zeg dan gewoon dat je er geen zin meer in hebt die uitjes met ons clubje. Maar iedere keer weer roepen dat je wekenlang geen oppas hebt. Been there done that en ik zorgde voor een lijstje met oppas-vrijwilligers voor een avondje uit. Soms zat de zoon van mijn vaste oppas er, soms een oud-buurmeisje. Anders kom je nergens meer.

Foto van Pixabay

Las dit weekend hoe je re-integreren zou moeten aanpakken. Langzaam aan het aantal uren wat je werkt (of vrijwilligerswerk doet) weer opbouwen. Dan denk ik aan mijn oppas'klus' en wordt er niks opgebouwd, maar hoppa.....direct aan de bak. En dan zijn het pittige uren.

Nu scheelt het wel dat ik het niet als 'werk' zie, maar als iets waarmee ik mijn dochter en schoonzoon even uit de brand kan helpen, omdat ze dat vroegen. Dus niet zelf aangeboden. En toch zullen er altijd situaties zijn, zeker werkgerelateerd, waarin je niet kan zeggen..he..ik ben aan het opbouwen, dus na 2 uur ben ik weg! En toch, ter zelfbescherming, is dat wel de beste optie.

Bekeek vanochtend de situatie in mijn koelkast en vond dat ik alweer helemaal niet naar de supermarkt hoef. Dat komt mijn budget ook ten goede, maar ik wil ook wat bewuster omgaan met eerst opmaken wat er is. En ok; totaal geen zin om naar de winkel te gaan.

Zin in niks momenteel. Maar dat kan zo weer omslaan gelukkig. De was is droog, die kan ik weer opruimen oftwel mijn bed mee opmaken. Lekker straks in een vers opgemaakt bed slapen.

Mijn rondje BTH vanochtend gedaan, met lichte tegenzin haha. Straks weer vier dagen oppassen, dus nu nog even bijtanken! Maar eens kijken wat mijn eigen nectar is.

Mijn dochter heeft heel lief voor die dagen een auto gehuurd, omdat ik er vroeg moet zijn en de buslijn nog steeds een omleiding (lees geen halte) bij mij heeft, dus zou ik nog vroeger van huis moeten. Toen ze dat hoorde, regelde ze een auto. Niet omdat ik het vroeg, maar omdat ze meedacht. Dat vind ik bijzonder attent.

Als ik dan bij hun huis ben, dan neemt mijn schoonzoon de auto mee naar zijn werk en kan ik eind van de middag (ja.....net in de spits! Maak ik dat ook weer eens mee) ermee naar huis en zijn er geen extra parkeerkosten. Zo is het win-win voor beide partijen. En ik zit sinds maaaaaaanden weer eens achter het stuur. En kan een uurtje langer slapen in de ochtend. Yeah.

Cool-down Zondag

Gisteren keek ik in mijn koelkast en mijn voorraadkast en besloot dat ik nog genoeg in huis had. Ik hoefde niet echt naar de winkel.
En mocht dat toch nodig zijn, dan is een boodschapje zo gedaan. Wel prettig even uit de vaste routine van zaterdag=boodschappendag te stappen. Nu is dat vaak mijn enige 'uitje', maar zelfs daar had nu geen behoefte aan.

Gisteren heeft het geregend, maar niet zoveel. Het was inderdaad na de regen een stuk koeler en in de nacht zeker een verschil van wel 14 graden met de nacht ervoor.
Zaterdagochtend alles tegen elkaar opengezet en lekker door laten waaien, want het waaide flink alhier. Een met recht frisse wind. Geen spoortje knoflookgeur.

En ik besloot dat ik even naar de bieb mocht, met de fiets, en daar wat boeken inleverde en weer een stapeltje nieuwe mee terug nam en een lekker oppervlakkig tijdschrift waarin Doutze Kroes ook echt wel eens onzeker is, om later in de zon op mijn terrasje te lezen. Het was uitermate rustig aldaar en buiten ruimte genoeg om je fiets aan een nietje vast te maken, dus ook weer fijn. En nee, niet daarna toch doorfietsen naar het winkelcentrum vlakbij. Nergens voor nodig, niet nodeloos en doelloos 'shoppen'.

Voor mij is het belangrijk nu dat ik in conditie blijf om op te kunnen passen op mijn kleinkind. Eigenlijk gaat dat oppassen prima, maar wat het meest van me vraagt is het heen- en weer reizen. Vooral toen het zo mega heet was en je in de hitte op een heet perron moest staan wachten op een vertraagde trein. En in mijn hoofd het stopzetten van het denken dat ik de bus mis, de trein mis en niet snel genoeg kan lopen om er op tijd te zijn. Dit alles is nog geen enkele keer gebeurd, dus het wordt tijd dat mijn brein snapt dat dit zinloze scenario's zijn. Ik sta erom bekend dat ik altijd op tijd ben (meestal te vroeg zelfs), ben altijd heel efficient in die zaken, dus die kan ik echt het raam uit laten waaien. Hup...ga maar!

Grappig was dat ik van de week in de volgepropte bus zat en er een dame voor me een kleine plantenspuit uit haar tas haalde en haar armen en gezicht bespoot met water. Tijdelijke verkoeling. Ook voor de bank achter haar. :)
Oh en het viel me ook op dat bij de halte van het winkelcentrum veel mensen met een Ventilator in een doos instapten. Die vliegen als extra warme broodjes over de toonbank nu.

Ik kan het, ik doe het en het gaat allemaal prima. Dat zeg ik ook regelmatig tegen mijzelf als mantra. En in de avond ben ik niet geheel afgepeigerd. Ben zelfs een baby-truitje aan het breien voor het kleinkind van een vriend van me. Daar heb ik lang over getwijfeld. Want de ouders zijn nogal bio-verantwoord begreep ik en moest het dan niet van ecologische wol of weet ik veel gemaakt zijn en niet van een simpele Zeeman-babywol die binnen mijn budget past. Zouden ze het truitje niet afkeurend achter de struiken mieteren als ik uit beeld ben?

Nu nog genieten van de F1 van Hongarije. Daar is het momenteel zo'n graadje of 34, dus ook nogal heet. Helemaal in zo'n cockpit. Met helm.

Oeps...binnen 4 minuten ligt Verstappen er al uit, want zijn motor is opgeblazen. Tsja... Uiteindelijk wint Hamilton.

Benieuwd naar de eerste uitzending van Zomergasten.

Bloedheet, bloedmaan en mijn kleine bloedje

Nadat ik gisteren zeker een kledingmaat gesmolten was (Het Tropendieet) en alle treinen die ik moest hebben vertraging hadden, zowel heen- als terug, trof ik thuisgekomen bij het vriesvak van de supermarkt een geheel leeg compartiment aan. Niks meer, uitverkocht!! Jammer de bammer, maar ik snap het wel want rond 20.00 uur heeft iedereen zijn slag natuurlijk al geslagen. Geen raketjes of perenijsjes of wat dan ook. Behalve de allerduurste bekertjes ijs.

Gelukkig had ik van de week al van yoghurt en een schep bessenjam ijs gedraaid, dus ik wist dat als ik daar heel erg behoefte aan had, ik een uurtje geduld moest hebben en dan had ik ook een kommetje ijs. Maar geen zin meer an.

Gistermiddag gaf mijn dochter mijn kleinkind een raketje en daar wist ze wel raad mee. Ze liep alleen in een luiertje, het was bloedheet op hun balkon, dus we bleven binnen. Ik met een doekje achter haar aan, want het raketje smolt sneller dan ze eten kon en je kon de druppels op het laminaat zo volgen. Gelukkig had mijn dochter haar ventilator nog, die ze kocht toen ze nog thuis woonde, want sliep op de zolderkamer en in de zomer altijd warm. Alle warmte trekt altijd naar boven immers.

Ik vond het grappig te zien dat mijn kleindochter snapt dat ze bij mij in haar bedje slaapt in de middag, dus ze liep op een gegeven moment met haar knuffeldekentje richting haar kamertje. Ik tilde haar in bed, stopte er een speen in en ze ging lekker liggen. Een klein beetje huilen nog...voor de show...maar daar heeft Oma ervaring mee he....dus ik haalde het schaap met 4 witte voetjes maar weer van stal, vertelde haar dat haar knuffels al sliepen, kijk maar...broer Konijn slaapt en je Teletubbie pop en voor ik het wist lag ze lekker te slapen. De fan maar op haar kamertje gericht, zodat het daar relatief koeler bleef. Ik las mijn e-book van de vakantiebieb uit op mijn smartphone ondertussen. En nadat de zon van het balkon was verdwenen toch de balkondeur opengedaan, want het waaide wel lekker. En wind is meestal een fijn gevoel.

En zo leuk...zodra ze de lift hoort en de sleutel in het slot van de voordeur dan weet ze dat haar vader eraan komt. Nu zei ze heel duidelijk "papa". Toen smolt ik nog een keer en dit keer van de hitte in mijn hart.

Gisterenavond ging ik er voor zitten: de bloedmaan. Buitenkaarsjes aan, rustig zitten. Maar ik zag niks. Tot ik in mijn slaapkamer was en boven de huizen de verduisterde maan zag. Heel mooi, maar ik heb wel eerder een bloedmaan gezien (stond er midden in de nacht voor op) en toen was het echt een roodachtig schijnsel. Nu meer zwart-achtig, vond ik.

Foto ANP

Dit weekend mag ik even bijtrekken, het is een stuk koeler nu. Alles tegen elkaar opengezet. Heerlijk! Toch heb ik vanochtend wel weer het douchewater opgevangen wat anders zo het putje inloopt tot het warm genoeg is. Want voorlopig verwacht men nog niet iedere dag een heerlijk buitje.

Goed genoeg?

Vaak achterhaalt het me toch weer. Dat stemmetje dat ik het toch niet goed genoeg doe. Dat ik wel door de hitte extra moeite moet doen om ergens heen te gaan. Alhoewel we samen afspraken dat we dat een andere keer doen. Want ik heb al een afspraak staan om te gaan oppassen, waarvoor ik ook moet reizen.

Oh en dan lees ik ook nog dat er een omleiding is naar zijn huis met de bus en oh..hier is dat ook al en dat geeft weer aanleiding tot hitte in de hersenen. Omleiding? Hoe kom ik daar dan en kan ik dat wel nog een stuk extra lopen, zie ik er dan niet helemaal verrot uit, met mijn zweethoofd en plakkende kleding.

Dus toen ik vandaag belde, gaf diegene aan dat hij het echt niet vervelend vindt en hij een afspraak heeft. We praten een beetje over de telefoon. En dan weer hoor ik die kritische stem: Je bent niet goed genoeg, je doet niet hard genoeg je best. Luiwammes! Straks verwijt hij jou dat je te weinig deed. Geen interesse hebt.

Waarom kan ik dan niet gewoon blijven bij mijn eerste besluit. Het is goed genoeg zo. Ik hoef niet de Perfecte ...(vul hier zelf maar in wat) te zijn.

Foto van Pixabay

Ik merk dat ik mijzelf hierdoor, door dit soort denken, dat ik WEL op bezoek moet gaan, want dat hoort en dat is wat je doet, aardig in de rode stresscijfers werk.

Dus moet ik als een kind tegen mijzelf spreken. Blijf rustig. Eet eerst wat. Drink je water. Neem je metformine.

Zet koffie. Ontspan.Ontspan.

Ik doe het allemaal zelf en ben gelukkig ook in staat om mijzelf UIT die cirkelredenering te halen. Ik moet wel, want er is niemand die even tegen me praat. Maar wat een gezeik van mijzelf.

Waarom kan ik nou niet onbezorgd domweg gewoon gelukkig zijn. En voelen dat wat ik doe goed genoeg is.

Geluk

Direct toen de apotheek open was, stond ik op de stoep om mijn medicatie op te halen. Er was iets nieuws las ik in hun e-mail. Een ophaal-automaat. Ook voor buiten de openingstijden. Maar aangezien ik soms nogal dommig met techniek kan zijn, toch maar binnen de openingstijden opgehaald, dan kon ik nog om hulp vragen mocht het niet lukken. Het bleek heel simpel te zijn, mits je je wachtwoord had onthouden (in mijn geval dacht ik aan wat een oud-directeur ooit zei "daar hebben ze papier voor uitgevonden").

Daarna nog even snel een vers broodje halen voor een vroege lunch straks en ik was alweer klaar. Thuis snel mijn (nieuwgemaakte hahah) witte bermuda uitgedaan - straks weer aan als ik ga reizen, maar ik ben nogal een knoeierd, dus maar even de andere kortere broek aan (de pipobroek). En ruikend aan mijn witte T-shirt die maar in de wasmand gekieperd. Had 'm eerder ook maar heel even aan, hooguit een uurtje, maar toch zweet ik genoeg om niet meer fris te ruiken. Vind ik.

Parasol opgezet, koffie gemaakt, groot glas water met citroen erbij en mijn boek van Kees van Kooten opengeslagen.

Een buurtkat kwam ook even kijken of er nog wat in de tuin te doen was. Hij liet zich aaien, draaide om mijn benen en keek verder in de tuin. He...de vijver is veel leger. Nu moet ik nog meer moeite doen om een slokje te drinken. En het is zo lekker dat groene water!

Een klein briesje briest. Ik haal een tweede kopje koffie en geniet van de rust. Hoop dat het in mijn hoofd ook rustig blijft als ik straks met 35 graden me in het Openbaar Vervoer moet storten. Niet vergeten flesje water mee te nemen!

En nu: geniet van het feit DAT ik kan genieten.

Verder heb ik enorm veel respect voor de mensen die in de zorg werken. Te weinig handen, te veel management en het aantal mensen wat zorg nodig heeft groeit.

Schoenen - zo sterk sta ik er nog niet in

Een onschuldig appje - want tegenwoordig bellen we niet meer - zorgde ervoor dat ik even van de wapp was.

Nou ja, even. Eerlijk gezegd wel iets langer. De rest van de dag.

Want ik voelde de stress van 'goed' moeten zijn. Iedereen weer tevreden 'moeten' stellen. Waar ik net wekenlang met mijn therapeut had gesproken over bepaalde patronen in mijn familie, bij mij. Bij mij vooral.

Waarom zou ik nu weer door roeien en ruiten gaan om de Goede Dochter uit te hangen. Oh en er is nog een heel roedeltje goede dochters, zonen en kleinkinderen om de hoek voorradig. Spreek die maar eens aan.

Door de emoties die de vraag opriepen, voelde ik mijn energie wegstromen. Zo zonde van de dag. Maar ook dat ik snap dat mijn energiepeil dus nog niet stabiel is. En er lekkages zijn. Als ik dat toesta.

Wel geleerd om niet onmiddellijk een antwoord te geven. Dat geeft al ruimte.
Dat "neen" ook een antwoord is.
Niet in discussie gaan; niet meedoen met spelletjes.
Altijd checken bij de bron.

En dat er uiteindelijk niets aan de hand was, maar dat het de paniek van een ander was, die dat bij mij parkeerde.

Er is dus nog wel wat werk aan de winkel, maar vandaag ga ik het wederom zo rustig mogelijk doen, om van de week een goede oppas voor mijn kleindochter te kunnen zijn.

Kon gelukkig goed slapen vannacht. Was voor de wekker wakker, maar besloot dat ik het rustig aan ging doen. Alleen wat boodschappen halen, langs de apotheek morgenochtend maar langs de apotheek en voor de rest op Tropenrooster.  Het lijkt alsof het gaat regenen, heel erg donker en bewolkt, maar ik ruik geen regen. Dus toch maar wel de was buiten gehangen. Kan altijd nog naar binnen als het moet.

Wel ruik ik een lekker kopje verse koffie. Kom maar door.

Vakantie hoort

Een tijdje terug las ik een artikel dat iemand het kind van een buitenlandse familie uitnodigde om bij hen een weekje vakantie te vieren, want daar kwamen 'ze' natuurlijk helemaal niet aan toe.

Toevallig waren de ouders afkomstig van een land waarin vakantie vieren niet gedaan wordt. Is ook geen dingetje. En al helemaal niet dat je dan op school 'niks' te vertellen hebt. Ik weet dat omdat mijn ex-man uit dit land komt.

Ik vond de actie van die persoon zo vanuit onszelf gedacht. Onze norm in onze rijke cultuur - iedereen heeft recht op vakantie - opdringen aan mensen die een totaal andere cultuur hebben. Waarvoor dat niet belangrijk is. Dat neemt niet weg dat ik het wel heel lief vond voor dat kind.

Bijna koloniaal gedacht vond ik het.

Toen ik nog getrouwd was met ex-man, wel 11 jaar lang, gingen wij ook nooit in de zomer met vakantie. Nooit. Dat deed hem niets. Dat zijn kinderen misschien het wel leuk vonden of zijn vrouw, dat deed hem ook niets. Dus ging ik picknicken, dagjes uit naar pretparken, bioscoop, een dagje naar het strand, naar het zwembad. Altijd alleen. Alsof ik niet getrouwd was. Enorm eenzaam.

Oh ja...die ene keer dat hij samen met mij bij de supermarkt van alles insloeg voor een picnick. Wat leuk!! Toen ging hij doodleuk met een vriendin en haar dochtertje naar het strand. Niet met ons; wel met hen.

Maar ja, ik was ook zo lelijk; ik hoefde niet te denken dat hij zich met mij ergens kon vertonen natuurlijk. Die subtiele boodschap werd er iedere keer even ingeramd. En laat dat subtiel maar zitten.

Na 11 jaar verloor ik plotsklap wel 70 kg aan zeulgewicht. De ex.

En wat was ik blij en trots dat ik ieder jaar iets verzon om te doen in de zomervakantie. Nog steeds niet ergens heen, maar dagjes uit of een paar dagen naar mijn broer in Engeland. Of een auto huren en met een actie een nachtje in een hotel met ons allen. En toen ik geld genoeg had daarvoor,  we in het vliegtuig naar Kreta vlogen. Zo heerlijk. Zelden heb ik me onbezorgder gevoeld dan daar. Al komen de laagvliegende muggen en de enorme hitte wel weer terug in de herinnering.

Maar ja..toen veranderde de omstandigheden, moest ik de tering naar de nering zetten. Had met ex en LBIO en rechtszaak te maken. Maar dit terzijde.

En nu..nu maken mijn kinderen hun 'gebrek' aan zomervakanties her en der meer dan goed. Meer dan.
Dat deden ze al toen ze een jaar of 16, 17 waren. Toen gingen ze met vrienden op vakantie.
Ik bleef thuis. Ik vond niet dat mijn budget reisjes toeliet. Vond het belangrijker dat ik de schoolboeken kon betalen. Of een potje had voor onverwachte kosten.

En heel mooi om te zien hoe mijn kinderen de kinderen van de tweede leg van vader meenemen met dagjes uit en leuke dingen, onder inderdaad het mom; dan hebben ze tenminste ook iets te vertellen op school na de vakantie. Want vader (en moeder) doen niets aan entertainment.

En net toen ik dacht - alle vogels het nest verlaten en misschien nu eindelijk tijd voor reizen, stortte mijn hele koninkrijkje en ikzelf daardoor ook in.
Ben ik daardoor ongelukkig? Dat ik - alweer - niet een weekje of langer eruit kan? Nee hoor. En trouwens, dat lange weekend bij een lieve vriendin - DAT voelde als een hele lange vakantie.

Als ik her en der lees hoe snel de herinneringen aan vakanties slijten, denk ik dat het begrip 'weggaan met vakantie' misschien wel overdreven positief beoordeeld wordt. Of even 10 minuten kijk naar een klachtenprogramma op tv over vakanties.

Nu is het natuurlijk wel enorm luxe dat er hier nu een Kreta-klimaat is. Dus ik ook al in de ochtend in badpak de tuin kan betreden. Het was vanochtend vroeg in de huiskamer al 25,5 graden!

Mooi boek (uit de bieb uiteraard) aan het lezen van Abdelkader Benali. Wat aangeeft dat er nog heel veel meneren Blok aanwezig zijn in besturen. Die op hun eigen Bibelebonse berg wonen maar toch meepraten over integratie. Zo'n beetje als het eerste voorbeeld. Dat het niet op vakantie kunnen gaan traumatiserend is voor een kind. Of volwassene.

Geen liefde voelen van je vader, je ongezien weten; dat is pas traumatiserend. Die vakantie is niks als die zaken spelen.

Vanochtend wilde ik mijn vroege wandelrondje combineren met een bezoekje aan de apotheek. Maar die is pas om 08.30 uur open. Dus maar iets later gaan lopen, want 2 x eruit daar kreeg ik het bij voorbaat al warm van. Ondertussen de was in de machine en bij thuiskomst een zoom in een broek genaaid. Kocht die broek ooit voor € 4,--, maar zakte af en dan slepen je pijpen over de grond. Dus er een soort van bermuda van gemaakt. Is het niks, dan is er geen man overboord.

Was hangt al te drogen buiten en ik denk dat ik maar eens koffie ga maken. Alles wat er op mijn to do lijst stond is gedoen!

Tropenrooster invoeren bij hittegolf?

Als kind zat ik op een lagere schoolgebouw gemaakt van hout. Donker gebeitst hout. Zoals in Scandinavie. Dat hield in dat in de zomer het er loeiheet was en in de winter kkkkkkoud. Vanwege de houten structuur en de donkere verf was het moeilijker om een gelijkmatig klimaat re realiseren.

In de zomer (in mijn herinnering was het elke zomer zomers) begonnen we dan extra vroeg en waren ook weer vroeg vrij! Hoera! Tropenrooster. Het klonk al zo zomers! Voor een kind is dat feestelijk. Voor de volwassenen was het extra vroeg opstaan.

Heel vroeg in de ochtend, als de zon net op is, is het nog relatief koel. Moet je dan inspannende dingen doen, dan is dat een goede tijd. Tenzij je knetterhard met een machine lawaai moet maken, dan weer niet. Dan zijn de buren niet zo blij met je.

Eigenlijk zou je rond 10.00 uur klaar moeten zijn met je 'werk' en dan de koelte opzoeken. Voor mij betekent dat niet buiten in de zon zijn, maar binnen blijven, totdat de zon weer een stuk minder hard schijnt. Beetje lezen, wat dingen doen die binnen te doen zijn, maar niet in de zon zitten. Dan smelt ik harder dan een perenijsje.

Vanochtend werd ik nog voordat ik de wekker hoorde wakker. Het was nog vroeg. Dus sprong mijn bed uit en dacht aan wat een vriend me ooit adviseerde: ga als eerste gewoon dat eindje lopen. Dan heb je dat in ieder geval al binnen. Goed voor een voldaan gevoel. En dan ga je daarna lekker douchen en de dag beginnen.

Waarom ik daaraan dacht? Omdat ik merk dat ik nu ik bij mijn dochter oppas en dus meer loop simpelweg omdat ik naar de bushalte moet, naar het station, naar hun huis etc..en op tijd ook dus doorlopen, ik mijn conditie mis. En nog steeds inderdaad die dinsdagen met Man met Hond. Dus wil ik zelf weer bewuster daarmee aan de slag. Maar om met 30 graden te gaan lopen is me wat te gortig. Om 07.00 uur lopen dan is het nog lekker buiten.

Dus inderdaad: die is binnen en daarna ook maar direct mijn rondje Bless the House gedaan. De keukenvloer is alweer droog na het dweilen.

Maar wat praat ik nou vanuit een luxe positie. Ik 'mag' niet naar mijn werk dus hoef niks. Al zou ik de hele week vakantie vieren. Oh..ideetje. Vakantie in mijn hoofd.
Nou ja...er staan nog wel 2 oppasdagen in de agenda deze week, maar pas eind van de week.

Maar niet te druk maken over zaken waar ik me helemaal niet druk over hoef te maken. Hou de stresslevels stabiel. En vergeet niet dat je er al heel wat arbeidsjaren op heb zitten. Waarin je altijd present was, nooit ziek, altijd mijn 'eer' hoog hield. Telt voor niks, want nu alsnog afgeschreven.

Oh ja: ik werd helemaal ontroerd door de berichten op het blog van Annemiek. Hoe blij mensen zijn die eindelijk met het gezin eruit kunnen; op vakantie. Klik maar op de link en stort eventueel nog wat voor deze aktie: Annemieks zomeraktie

Zo; tijd om mijn badpak aan te doen en een kopje Vakantiekoffie te maken. Heerlijk!!

Balanceren kan je leren

Merk dat een tijdje 'vaste' opppas zijn voor mijn kleindochter, omdat de vaste oppas met vakantie is,  wel iets van me vraagt.

Sowieso sommige dagen vroeg uit de veren, reizen en daarna de hele dag alert zijn. Ze slaapt wel overdag, maar nog maar kort. En voor mij is het in slaap krijgen van het kleinkind ook al een 'uitdaging'. Van de week probeerde ik de Nanny Jo Frost methode. Net zo lang haar weer in haar bedje leggen totdat ze snapt dat ze daar gaat slapen. En niet op de bank. En wie heeft dan de langste adem.
Hahah!

Ik vraag me tijdens het typen ook hardop af, waarom ik dat doe. Ook al is het nog zo'n lief aapje, het is een aapje wat niet in mijn circus zit. Ik ben wel lid van het circus, maar niet de directeur. Of wil ik even demonstreren dat ik het beter kan? Getver!!!!!

En na het oppassen weer terug reizen. En dan thuis mijn 'gewone' programma doen. Want dat gaat ook gewoon door. Er moet gegeten worden, boodschappen gedaan, was gewassen, opgeruimd. Al moet ik er voor de eerlijkheid wel bij zeggen dat ik al vaak een bakje eten van mijn dochter meekreeg. Want ze weet hoe fijn het is als je thuiskomt en niet meer na hoeft te denken over wat zou ik nu toch weer eens maken. En ze is gewoon erg lief!
Ook heeft ze direct mijn reiskosten overgemaakt. Ook heel fijn.

Wat ben ik dankbaar dat ik heel lang geleden Flylady ontdekte. Niet alleen voor het schema. Maar ook voor de bemoedigende berichten.

Dat iedere dag een taak(je) doen,  ook al je huis zegent. En dat juist die vaste routines je redden in tijden van instabiliteit. Dus lach je op maandagen erom dat je dan allerlei dingen doet, die vrij onzinnig lijken, want hoe vuil wordt een deur in een week en he...ik krijg maar 1 krant in de week op de mat...toch helpt het. Want automatisch kijk ik om me heen of ik echt alle oude kranten van de tafel heb gehaald en in de tas voor oud papier heb gestopt. Kunnen die folders ook mee? Oh ja...en dat krantje van de kerk mag ook weg. Hou zo veel mogelijk lege oppervlaktes. Want troep zuigt troep aan.

Hoe heerlijk vind ik het dat mijn keuken elke ochtend netjes is en niet meer een hele stapel borden, vorken, messen en soms ook nog potten en pannen me toegrijnst. Elke dag afwassen en mijn afwas in een teiltje onder het aanrecht verzamelen. En elke dag zorgen voor een blinkend schone gootsteen. Oh hoe ouderwets en stom vond ik deze regel, maar hoe het mij geholpen heeft om op elk gebied beter en schoner te worden. En de rust te voelen die me dat geeft. Dat ik dat ook mag hebben en verdien, die rust.

Elke dag de wc even schoonmaken (Swish & Swipe), een borstel erdoor en het stof eraf, zorgt dat hij elke dag 'bezoek' klaar is. Je hoeft je niet te schamen als er iemand 'moet'. Of als je zelf moet.
Nu krijg ik vrijwel nooit bezoek, maar stel dat er ooit bezoek komt...dan kan dat zonder schaamte.

Als je van nature een georganiseerde typje bent, dan lach je je rot om dit soort berichten, want dat doe je allemaal al. Maar ben je dat niet en vliegt het je allemaal aan, dan is het een enorm fijne hulp.
Vooral dat het niet perfect hoeft, als je het maar doet. Alles telt.

En dan nu weekend. Voorgenomen om goed te kijken naar of dingen echt wel moeten. Zoals mijn wekelijkse gang naar de supermarkt. Hoeft niet; er is nog genoeg in huis. Alleen wat bananen gekocht. Mocht ik weer in de kramp schieten.

Wel de was gedaan, want daar word ik altijd blij van. En was ook nodig, want geen shirt meer om aan te doen. Heb maar een klein zomer- assortiment.

En voor de rest; niks. Lezen, Netflixen,kijken naar foto's van kleinkind en dankbaar zijn dat ik het kan. Balanceren. Ook al gaat het nogal wiebelig soms.

En in de avond de planten die het nodig hebben water geven.

Kikker gered zei hij

Terugkomend van een dag oppassen bij kleindochter, liep ik langs de waterkant naar huis. Van man met Hond heb ik geleerd om beter te kijken, echt te kijken naar dingen in de natuur en zo zag ik op de stoep een kikkertje lopen.

Nogal sloom, maar dat snap ik wel, want het was bloedheet en dat asfalt dat warmt ook lekker mee op. Ik gooide in ieder geval wat water uit mijn flesje bij hem/haar neer en bedacht hoe ik het beestje in de sloot moest krijgen. Er was riet gemaaid, dus ik neem aan dat hij door dat maaien de weg kwijt was.

Er fietste een man langs en hij vroeg me wat er aan de hand was en of dat inderdaad een kikker was die ik probeerde te kussen.

Enfin; hij had een doosje bij de hand en deed daar het kikkertje in en zo zetten we het diertje lekker terug het water in. Beter dan dat een auto hem plat zou rijden.

"Mevrouw, u heeft een kikker gered" zei hij. En zo liep ik vrolijk naar huis. Heb van mijn dochter een portie rode kool met gehaktballetjes meegekregen, dus hoef dit alleen nog maar op te warmen. Avondeten ook weer geregeld, maar dat had ik sowieso al, want ik ben en blijf een planner. En weet hoe heerlijk het is als je niet meer hoeft na te denken wat je nu weer eens gaat koken, maar het gewoon uit de voorraad kan halen en opwarmen. Wel vers gemaakt uiteraard.

Dat eet ik dan morgen wel. Mijn laatste 'vroege' dienst. En nee...ik slaap het liefste in mijn eigen bed, al werd me wel aangeboden dat ik kon blijven slapen en/of eten. Slaap wel 'anders' nu ik echt met de wekker wakker moet worden en er dan ook echt uit moet. Dus zet dan de wekker nog een kwartiertje vroeger, want ken mijzelf. Ik ben niet een direct hoppa naast mijn bed springende wakker worder. En werd nog een uur voor tijd wakker, bang dat ik de wekker niet had gehoord.

Vandaag was mijn zonnetje op de normale tijd wakker (voor haar normale tijd) en goh..ze lijkt wel op mij qua wakker worden routine, want ze lag nog even lekker na te genieten van haar bedje en daarna begonnen we de dag.

Het kind houdt van volkorenbrood. En dan bij voorkeur de korstjes. Echt heerlijk om dat mondje te zien eten. En de hele grond. Even een boodschapje gedaan in de buurt, die heel levendig is, want stap je de deur uit dan 'bruist' het al. Maar door de hitte niet te lang in de zon gelopen, want we zijn allebei al bruin genoeg. In de schaduw zagen we jonge fuutjes zwemmen; altijd leuk vonden we.

Een fijne dag vooral omdat ik van te voren had opgeschreven dat mijn taak voor vandaag was: Oppassen en genieten. Alleen al de omschrijving maakt dat het allemaal niet zo als een zwaaaaaare taak voelt.
En zien en weten dat miljoenen mensen iedere ochtend zo vroeg op hun werk moeten zijn en dat ik een dagje 'mag' oppassen.

Net de planten buiten water gegeven met een gedeelte van het opgevangen douchewater van vanochtend  (wachten totdat het 'warm' genoeg is).

Oh Oh

Lees regelmatig dat Oma's (en soms ook Opa's) vaste oppasdagen hebben. Dus jarenlang oppassen. Iedere week. En als er nog een kleinkind bij komt ook op dat kind of op een andere dag op dat kind (als het een neefje of nichtje is). Voor je het weet ben je de hele week aan het oppassen en kom je niet meer toe aan je vrije dagen op jouw manier invullen. Want, zo sprak een vriendin, eenmaal gewend is het moeilijk om weer af te wennen.
Maar mij lijkt het heel erg vermoeiend als je na jarenlang werken denkt dat je vrij bent en dan toch weer 2 dagen ingepland staat. Maar dat is mijn mening he...geen wet van Meden en Perzen.

Dit is een invalservice; want vaste dagen dat lijkt me helemaal niets. Maar in nood sta ik altijd klaar.

Merk dat mijn energiepeil nog niet 100% is. En dat ik moet wennen - bij vroege diensten, want mijn kinderen werken op een plek waar ze bijna 24 uur per dag open zijn - aan vroeg opstaan - voor de zon op is - , alle dingen doen die je zoal doet in de ochtend en dan ook nog op tijd bij de bushalte staan om de bus naar het station te nemen en daar de trein.

Het is anders denk ik als je op je fietsje of in de auto of op de step of met de benenwagen maar eventjes moet reizen. Gelukkig begint haar man wat later, dus hoef ik niet helemaal voor dag en dauw paraat te staan. En volgende week 'maar' 2 dagen en dan late dienst, dus niet een volle dag.
Maar goed; ik trek het sowieso nu niet om er nog iets 'naast' te organiseren of te doen. Dan maar een kleine boete accepteren voor een te laat ingeleverd biebboek. Ik weet dat als ik nu 'even' naar de bieb ga fietsen ik dat moet bezuren met stress. Dus laat maar even.

Moest vandaag weer enorm lachen om en met kleinkind. Ze ontdekte mijn slippers en daar paradeerde ze op rond. Klein rondje want ze zijn haar wel erg te groot. En de gekke bekken die ze kan trekken, daar herken ik mijn dochter precies in.
Lekker met wat water gespeeld. Echt spetter de spatter en dat is al genoeg en leuk. Toen ik een rondje met haar wilde wandelen - zij in de wandelwagen en ik erachter - duwend he..- snapte ik niet hoe hij weer in de zitstand moest komen. Gelukkig appte mijn dochter even hoe dat moest. Kon kindlief tenminste wat zien van de mooie dag en de eendjes in het water.

Slapen dat is vechten tegen de slaap. De dag is veel te leuk om te verslapen, maar uiteindelijk valt ze met haar pop van de Teletubbies in haar armen, in slaap.

En dan na de 'dienst' weer naar huis, lopen naar het station, altijd druk die trein, honderden mensen met rolkoffers. Gelukkig was de bus thuis wat minder vol.

Nu even de voeten een voetenbadje geven en dan weer op tijd (kan niet echt direct slapen...maar goed..je rust toch) naar bed want de wekker staat weer op vroeg. Slaap lekker onder een laken; geen dekbed want dan drijf ik mijn bed uit. En alles klaarzetten wat mee moet morgen.

Verlangen naar verbinding

Momenteel lees ik het boek met deze titel van Brene Brown. De ondertitel is "er echt bij horen en de moed om alleen te staan".

Lang en vaak voel(de) ik me alleen staan en helemaal niet moedig. Het waren de omstandigheden waardoor ik me alleen voelde staan. Of de consequenties van mijn keuzes. Goh..misschien dus toch wel moed. De moed der wanhoop dacht ik dan.

In de werksfeer voelde ik dat alleenstaan op momenten dat ik tegen mijn werkgever in ging en anderen angstig onder hun bureautje kropen. En afwachtend keken hoe de baas nu weer zou bulderen.
Totaal geen steun van collega's. Ja, in de kantine aan hun tosti, als de baas er niet bij zat. Dan durfden ze precies te zeggen wat ze tegen hem zouden zeggen. Tijdens vergaderingen of 'meetings'; nooit.
En altijd had ik het idee dat iemand dat nou wel eens moest doen.

Een aantal jaren later precies hetzelfde gevoel. Ik stak mijn nek uit en de anderen alweer onder hun bureautje of snel achter hun computer. Je dacht dat soort dingen wel, maar zeggen....weet je wel wat er met je carriere gebeurt? We hebben net een huis gekocht. Of de auto is 100% gefinancieerd.

Ja hoor; ik weet wat dat betekent...je krijgt alle rotklussen, je wordt uitgemaakt voor niet zakenkundig, er wordt vertelt dat je er niet representatief uitziet, je wordt een jaar lang het leven zeer moeilijk gemaakt om je te breken en uiteindelijk zien ze wel dat je niet zelf oprot en lozen ze je. Via de rechter.
Geen collega die je belt, geen afscheidsborrel, want stel dat de baas dat ziet..helemaal niks.

Of als je kritiek hebt op managers die net uit een ei zijn gekropen of op allerlei machtspelletjes binnen de organisatie; WEG met jou! De boodschapper wordt altijd doodgeschoten tenslotte. Er werd letterlijk tegen mij gezegd bij mijn ontslag dat ik te lastig was, want wilde een document niet direct ondertekenen, maar er even over nadenken en dat ze 'dus' van me af wilden.
En alweer geen enkele collega die voor me opkwam. Hadden we toch echt met ons allen rond de kist van een collega gestaan die dit soort gedoe niet aankon. Er eruit was gestapt. Niks geleerd.

Lees in dat boek dat we op zoek zijn naar kracht en dat dit te vertalen zou zijn, in een ideale situatie in Een sterke rug. Zachte voorkant. Een wild hart.

Er zijn heel wat wildernissen geweest die ik getrotseerd heb of waar ik in zat. En toch kwam ik er iedere keer weer uit.

Een zachte voorkant betekent dat je je ook kwetsbaar durft op te stellen en dat is enorm moeilijk. Want zonder pantser aan de voorkant kan iemand je zo lekprikken. Denk ik. Maar juist door een sterke rug te kweken, kan je dat wel aan. Weet ik.

Nog even doorkweken dus.

Erbij horen is een primair gevoel. Ieder van ons heeft dat verlangen. Dus loop je liever een straatje om dan de wildernis te moeten ingaan. Zeg je nog maar weer 'ja' tegen een verzoek waarbij je denkt...NEEEEE...niet weer. Ik wil het niet. En je doet het toch.

Uitgesloten worden uit de familiekring door jouw partnerkeus. Geen huwelijksgeschenken, niks. Totdat er een kind kwam en 'de familie' zei dat het kennelijk toch wel echt was, dat huwelijk en dus hier...je huwelijksgeschenken. Fijn he. Na drie jaar in de wildernis te hebben gezeten.

Ze schrijft dat menselijke goedkeuring een van de meest gewaardeerde afgoden is van deze tijd. Vandaar de likes op Feestboek, Instagram en andere social Media. Kan iedereen zien hoe groot jouw vriendenclubs zijn. Hoe je erbij hoort. Denk ik dan.

Haar en Helsinki

Opeens, nou ja...opeens, vind ik hoe ik mijn haar nu heb, niet meer leuk. Saai, oudmakend, maar vooral braaf. Wel supermakkelijk en goedkoop (hahah), want al zeker langer dan een jaar niet naar een kapper geweest,  maar ik merk dat het me verveelt.

Dus ga ik denken aan hoe ik het dan wel wil. Haha...krullen! Altijd he...wat je niet hebt, dat wil je graag.

En korter.

Niet kort

Korter

Voorlopig nog even niet, want ik vind het heerlijk om in de zomer geen haren in mijn nek te hebben slierten. Dus opsteken.

Ik heb dus wel geld voor de kapper, dat is het niet, maar geen geduld, geen zin en geen inspiratie (nog).

Nou...als dat al mijn problemen zijn!

Was al heel vroeg met mijn rondje Bless the House klaar. Draai op Tropenrooster hahah. En daarnaast nog andere zaken gedaan die 'moeten'. Een kortingsabonnement gekocht voor de bus, omdat ik de komende tijd veel in de bus zit en dat geeft korting in de daluren.
Biebboeken verlengd online. Eentje kon niet want gereserveerd. Net de interessantse natuurlijk. Dan zijn 3 weken zo om.

Gekeken naar stremmingen bij de bus (hoorde ik van mijn dochter, die dacht snel naar vrienden te reizen, maar moest enorm omrijden) en binnenkort moet ik een heel eind verder lopen. Niet te doen en vooral niet om 05.30 uur in de ochtend. Halte wordt tijdelijk verlegd. Of toch maar op mijn fiets naar halte verderop en hopen dat fiets daar niet gejat wordt. De bus vlak bij mijn huis, die rijdt op dat moment nog niet. Hoe doen mensen dat die helemaal niet goed kunnen lopen?

En toen ik zo lag te piekeren - toen de zon net op was -  dacht ik: besluit wat, hou je daaraan en pieker vanaf nu niet meer. Heeft geen zin. Het is zo; deal with it!

Mijn broer gaf aan dat de machtigste staatslieden van de wereld momenteel op 10 minuten van zijn huis aan het vergaderen zijn. Ze hadden geen tijd voor een Nederlands kopje koffie helaas. Moest bij onderstaande grap denken aan die Noorse serie: Okkupert.

Talking in de tuin

Wat sommige mensen vergeten wanneer ze buiten zitten en praten met elkaar, dat ze niet binnen zitten en daar praten met elkaar. Althans in een rijtjeswoningbuurt. Woon je vrijstaand dan heb je al veel minder last van hardpratende buurtgenoten.

Kortom: het geluid van een luide stem buiten draagt nogal ver.Of misschien ben je doof  en daardoor extra hard praat. Het zelf niet doorhebt. Geen kwade opzet is.

Kan ik letterlijk alles meeluisteren. Dan zit ik liever binnen, want ik kan me er niet voor afsluiten. Zo hard komt dat dan binnen.

Wat een zeikerd ben ik. Vind ik zelf ook. Misschien maar eens oordopjes proberen!

Nou ja..gelukkig was er damestennis op tv. Korte set helaas.

Wat me wel opviel is dat het geen warme zwoele avonden zijn. Het voelt een stuk kouder aan in de avond. Niet echt aantrekkelijk om lang buiten te zitten. Wel als je een mug bent. Heeee...schenen!

In de vroegte (zelfs op zondag was ik relatief vroeg uit de veren) de voortuin even bijgewerkt. Wat zaken snoeien, vegen en zo ziet het er bijgehouden uit. Als enige tuin met veel groen. De rest is allemaal een hekje en van die graftegels. En 2 potten.
En soms verlang ik daar ook naar. Naar niet eeuwig onderhoud. Altijd bezig moeten zijn. Maar ja; geen geld voor graftegels, dus we houden het maar op De Groene Weelde.

Wel zijn vogels en insecten me dankbaar en vanochtend ook nog poep van zeker twee buurtkatten opgeruimd, maar mensen in de buurt vinden zo'n welige tuin al snel een zooitje. Dus blijf ik dapper snoeien om het een gecontroleerd zooitje te laten lijken. Een soort van Eton Mess tuin.

In de achtertuin bloeit mijn Chinese Roos mooi blauw. Ik leerde vandaag dat de officiele naam Hibiscus is. Heb deze ooit als klein struikje gehad van mijn moeder. Die sloeg niet aan bij haar. Nu heb ik er een boompje van gesnoeid (dat zag ik ergens in een mooie tuin en onthouden) en zo leuk om insecten af en aan te zien vliegen. Die zoemen alleen. Heel zachtjes.

Verder ook nog 'last' van een achterbuurvrouw die in de hitte van de dag besloot maar eens lekker de takken te gaan snoeien die over het gezamenlijke hek groeien. Haar takken. Van haar struiken. Dat mag natuurlijk, maar zit je net lekker onder een parasol een interessant boek uit te lezen, dan voel ik me enorm bekeken.
Maar; ik moest ook denken aan de lessen van mijn psycholoog. Dat ik ruimte mag innemen.

Als zij ondertussen mijn tuin inkijkt - de hele tijd bij iedere tak - Haar circus en haar apen.

Ik had een lekker glas koel water met een schijfje citroen en las mijn boek (Wittgenstein op de luchthaven) uit.

In badpak! Het zwembad dacht ik zelf wel bij.

Nu nog even de finale mannentennis Wimbledon kijken. Nou even....als het weer zo'n lange partij wordt!

Het einde

Lekker dramatische kop he.

Het einde van mijn gesprekken bij de psycholoog. Want mijn uren zijn op voor dit jaar. Niet dat ik niet meer 'gestoord' ben. Mijn streven is om vooral stabiel te blijven. Minder te dippen dus. Om daarna weer meer te kunnen en te durven. Ben wel bang dat met het vallen van de blaadjes ik me weer somber ga voelen, maar goed...er vallen nu OOK al heel veel blaadjes. En somber voel ik me niet (meer). Maar wel zo realistisch dat ik denk dat er een aantal zaken ingrijpend zijn veranderd, die wellicht niet meer 'goed' komen.

Maar ja...gaat u maar lekker met uzelf het gesprek aan. En dat meer kunnen en durven zal ik proefondervindelijk moeten doen en ervaren.

Of betaalt u een psycholoog verder uit eigen zak. Dat is geen optie. Want die eigen zak heeft een gat.

Foto van Pixabay

Er zijn nog wel wat zaken die ik aan wil pakken.

Mijn aanvaarding en omgaan met en van mijn gewicht en lijf. Goed zorgen voor mijzelf.
Mijn diabetes (misschien valt dat wel onder dezelfde noemer)
Hou ik oprecht van mijzelf? In welke vorm dan ook. Mijn ziel zit in die vorm.
Mijn eigen verkozen kluizenaarsleven.
Vinden van werk wat echt goed bij me past. En niet werk met aanzien dat mensen zeggen.. oh...werk je daar? Heb je die functie? Dat alles maakt het werken zelf niet prettiger. Meestal is mijn ervaring dat het werk niet 'erg' is, maar alle politieke spelletjes eromheen wel. Daar kan geen lange vakantie tegenop. Het sloopt mij.
Eigenlijk moet ik schrijven: vinden van een inkomen.
Alle apen in hun eigen circus laten spelen.


Van de week had ik extra oppas-dienst. De oppas voor die week was door haar enkel gegaan en kon dus niet oppassen. Stond ik al om voor 06.00 uur op een bus naar het station te wachten. Met nog veel meer anderen, dus zo bijzonder was dat niet. En is het niet, maar ik merk dat ik dat hele vroege ochtendritme helemaal ontwend ben. Om 05.00 uur uiterlijk uit bed en dan nog merken dat ik Slome Sjakie nadoe. Heel goed nadoe.

En merken dat ik me druk maak of de bus wel op tijd komt, of ik aansluiting met de trein heb, of de trein op tijd is en of ik dan ook nog op tijd bij het huis van mijn dochter en schoonzoon ben, als zij naar hun werk moeten. He....niet doen! Heeft geen nut.

Lukt best wel, maar merk dat ik wel moe ben, lichamelijk. Daar moet ik gewoon weer aan wennen. Op de klok leven. Wat een luxe positie he? Dat realiseer ik me maar al te goed. Dat ik blij mag zijn dat ik 'rustig' aan mag wennen. En de reden waarom ik vroeg op moet, heel erg leuk is; dan ga ik weer een dagje doorbrengen met mijn kleinkind. Die nog lekker lag te slapen toen ik kwam. Och..ik zou er zo naast willen gaan liggen om de warmte van haar lijfje te voelen. Maar denk niet dat het kinderbedje dat houdt.

Heb bijna 40 jaar op de klok geleefd, met (kleine) kinderen en werk en iedereen die jonge en schoolgaande kinderen heeft gehad weet hoe druk je dan bent, want halen, brengen en naar sportclubjes halen en brengen en spelen bij vriendjes, ouderavonden etc etc .. en nu een tijdje weer 'druk' dus.

Maar ik hoef daar helemaal niets anders dan voor mijn kleinkind te zorgen. Geen wasjes draaien, niet stofzuigen, niet schoonmaken, geen boodschappen doen. Niets. Daar hoor ik wel eens andere berichten over. Dat de Oma's maar al te graag worden ingezet als onbetaalde schoonmaakster, boodschappendienst en oh ja...kok. Dat ze taken krijgen voor die dag.

Uiteraard doe ik wel iets, als ik toch niks zit te doen als kleinkind slaapt. Even alles aanvegen, aanrecht schoonmaken. Alle speelgoed bij elkaar zetten (volkomen nutteloos, want als ze wakker is dan gaat ze alles weer op de grond gooien, er mee spelen dus ) dat heeft alleen zin aan het einde van de dag.

En goed nadenken of ik me ergens mee moet bemoeien. Nee dus. Niet mijn circus! Ik mag vooral heel veel genieten van kleinkind. Die gisteren zowat mijn oorbellen uit mijn oorlellen trok, want mooi gekleurd die dingen, Oma! Nog leuker dan die knijpers bij jou thuis. En tegen iedereen in de trein 'dag!" riep en zwaaide. hahah...zo grappig.

Maar als ik zie hoe lief mijn dochter en haar man zijn voor hun dochter, hoe blij ze met haar zijn; dat is toch waar het om draait? Dat je al vroeg snapt dat dit geluk niet te koop is. En voor sommigen niet is weggelegd, al zouden ze het graag gehad willen hebben.

Dit weekend geen verplichtingen, zoals vrijwel elk weekend. Ik heb een heel klein leven, maar dat is prima. Nu duik ik onder de parasol met nog een kopje koffie en kijken of de witte was al lekker droog is.

My neverending story

Heb al vaker geschreven dat ik gefascineerd kijk naar de verhalen op TLC van mensen die boven de 300 kg wogen/wegen en hun verhaal laten zien om af te vallen naar een gezonder gewicht. Met medische hulp.

Nu was er een verhaal van een vrouw die bijna 12 jaar geleden een omleidingsoperatie heeft laten doen, afviel, zoveel afviel dat ze een soort van rolmodel werd voor de patienten van deze arts. En ze zijn huidige patienten haar rok van toen liet zien, waar ze nu met 3 mensen inpast. Maar ze had nog een hartewens. En die was kinderen krijgen en een gezin vormen.

Jammer genoeg was ze al jarenlang samen met de heer Von Eikelestein. Daar lukte het wel mee om kinderen te krijgen nadat ze zoveel was afgevallen - ook niet zomaar, haar eerste zwangerschap verliep niet goed, maar dat gezin dat moest ze alleen vormen. Want hij bleek ook interesse in andere vrouwen te hebben.  Al jarenlang en diverse keren. Toen ze heel dik was, maar ook toen ze nog maar 68 kg woog.

Dus, zo zei ze; dat voelt alsof je niet goed genoeg bent. Nooit.  Wat herkenbaar. Heel herkenbaar. Tranen in mijn ogen.

Waarom ze toen al niet kon zien dat HIJ dat was in plaats van zij, zo jammer van alle tijd die in dat proces ging zitten. Want met de komst van de kinderen kwam ze weer aan, bij de eerste 5 kilo, bij de tweede 45 kilo en zo ging ze weer naar boven de 100 kg, nog meer en nog meer. En oh nee dokter, ik zal echt nooit meer 150 kg of meer wegen. En toch liep haar gewicht iedere maand weer met 4 kg op. Ze bleef niet stabiel, viel niet af, maar kwam vetcel voor vetcel weer aan.

Ondertussen ging ze scheiden, werd haar vader ernstig ziek en moest ze ook nog bedenken hoe ze haar gezin kon onderhouden.

Je zou van minder gaan troost-eten.

Vond het mooi te zien hoe ze zich wilde bekwamen in het geven van motivatie-speeches en zo haar brood (met mager beleg) te verdienen. Maar ja, ze snapte ook wel dat als je boven de 100 kg weegt, je niet zo geloofwaardig overkomt als iemand die jou gaat vertellen hoe je moet afvallen.

Dus weer aan de bak. En ze kwam bij. En weer erbij. Ach...wat een strijd. Die nooit ophoudt. Ook niet als je dus een operatie hebt laten doen, waarvan mensen denken dat je dan niks meer eraan hoeft te doen. Afvallen gaat automatisch dan. Echt niet dus.

Merk het aan mijzelf ook weer iedere keer. Als er zich iets voordoet wat afwijkt van de normale zaken of als iemand kennelijk om de waarheid heeft heengedraaid al een tijd lang dan voel ik die drang om die emotie (teleurstelling of erger; ik ben kennelijk niet de moeite waard om open en eerlijk tegen te zijn; die woorden waren maar woorden. Kijk naar de daden van een mens.) te dempen met eten. Vooral zoetigheid. Dus geen grote bak sla of een paar roosjes bloemkool. IJs is erg fijn. Chocola ook. En ja..ik ben al overgestapt op 70% of meer pure chocolade. En toch lonken de foute repen nog harder.

Dus dat moet ik niet in huis hebben. Maar gisteren merkte ik dat ik gewoon een pak rijstwafels opeet. Helemaal op. Met niks erop hoor, maar goed...knagen om maar niet te hoeven voelen. Of/en uit gewoonte.

En dan ben ik al enorm blij dat ik niet meer naar de winkel ga in de avond - mijn dealer - en daar toch weer wat drugs ga halen. Ik kan me nog net beheersen om eerst tot tien te tellen, dan nog tien keer...dan te weten dat die rol rijstwafels er ligt en die dan maar aan te vallen. En me dat te zien doen en proberen niet zo hard voor mijzelf te zijn. Mededogen te voelen in plaats van afkeer.

Gelukkig grijp ik niet naar drank of drugs. Maar het verhaal van die vrouw maakte heel duidelijk dat je nooit alleen maar 'even' hoef te dieeten en het is klaar. Je moet je hele leven alert blijven. Want al die vetcellen zijn nu kleiner geworden, ze zitten er nog steeds en willen zich het liefste weer helemaal volzuigen.

En vaak heb je wel je overgewicht aangepakt, maar niet de triggers van waarom je telkens weer gaat over-eten.

The Split

Op BBC First had ik de serie 'The Split' opgenomen en onlangs bijna afgekeken. Want de opname liep vast. Bummer! Dus maar net zolang online gezocht totdat ik ergens de afloop van de laatste aflevering kon vinden. En het ging echt maar om 10 minuten. Maar wel de belangrijkste 10 minuten.
Er zit een tweede serie in de pijplijn.

Heel fijn scenario, uitstekende acteurs, goede setting en als bonus speelt een Nederlandse acteur ook een hoofdrol - Barry Atsma. Die ze een heel on-Nederlandse naam hebben gegeven en de running gag is dat iedereen denkt dat hij Deens is. Wat 'toch' bijna hetzelfde is. Helaas heeft ook hij, zoals zoveel mannen, wat zeg ik...zijn er nog mannen zonder, een baardje. Ik vind dat het hem niet mooier maakt. Maar ja...hip. Allemaal aan de baard!

De hoofdrolspeelster, Nicola Walker, die ken ik meestal van rollen waarin ze vrouwen speelt met een randje en kledingtechnisch ziet ze er meestal nogal slonzig uit. Maar in deze serie, prachtig haar, mooie kleding en ze ziet er geweldig uit. Speelt dan ook top-advocaat. Had niet gedacht aan haar voor deze rol. Om haar op mooie hakken te zien, tres elegant. Zo zie je maar.

En haar man, die ik meestal in comedies zie spelen, ook een fijne Stephen Mangan.

Waar het (in deze serie) om draait is vertrouwen. En eerlijkheid. De vader van de hoofdrolspeelsters heeft hen en hun moeder verlaten, meer dan 30 jaar geleden en heeft nooit meer een woord laten horen. Moeder heeft de drie dochters alleen moeten opvoeden en ondertussen ook haar advocatenkantoor succesvol gerund. Dus hebben ze vanuit hun opvoeding een bepaald beeld over het huwelijk en mannen en eerlijkheid meegekregen. En hard werken. Heel hard werken.

En de strijd tegen 'verleiding' en het juiste doen. Niet denken dat elke man vreemdgaat omdat jouw vader dat deed. En je als echtscheidingsadvocaat alleen maar met de afloop van een huwelijk wordt geconfronteerd, die vaak niet zo fraai is en weinig liefdevol. Alhoewel deze advocaten soms ook de huwelijkse voorwaarden opstellen en benadrukken dat alles wat nu koek en ei lijkt, niet altijd zo hoeft te blijven.
Maar ook dat vreemdgaan niet direct het einde van alles hoeft te betekenen. Maar misschien wel goed kijken naar de inhoud van jullie huwelijk. Tenzij het chronisch is dat vreemdgaan.

Of  - uit eigen ervaring - dat het toch wel heel erg onder je neus gebeurt en je er niet meer omheen kunt kijken. Dat je brieven in de kast vindt van leuke Aziatische dames na een tripje van hem richting Azie, die je man Sweet ..... noemen. Of opeens een kind bij jou op de bank zit en hem "papa" noemt. Oh nee...joh...dat is gewoonte bij ons. Dat zeggen alle kinderen. Toevallig was dit het eerste kind, behalve dan de mijne van hem, die dat zo zei.

Hoe vaak kan je nog vertrouwen terug winnen. Hoe vaak kan je je nog openstellen voor je huwelijk en hoe graag wil je dat je kinderen in een compleet gezin opgroeien en moet je toch de conclusie trekken dat jouw normen en waarden er niet meer toe doen en dat jouw huwelijk een uitermate slecht voorbeeld voor kinderen is. Een onzichtbare vrouw geworden. Houden van ligt al heel lang in laatje 36. Er is zelfs geen haat meer.

Horen dat jij maar niet mee moet naar dat feest want je bent te dik en lelijk.

Of dat de hele gemeenschap in een nabij gelegen stad weet van alles en denkt dat jij dat ook weet en zelfs goedkeurt - zeg maar het Open Huwelijk - maar je weet van niks en open is alleen de tuindeur.

Mooie quote uit de serie:

“love is behind the hate, otherwise why would you care so much?”

Druppels

Deed de tuindeur open vanochtend en voelde een heel lichte motregen. Goh...dat is lang geleden.
De regen voelt net als mistdruppels. Heel licht vochtig makend. Maar niet echt een lekkere plensbui. Wel verbaas ik me erover dat het zo lang 'druppelt'. Lekker voor de tuin. Voor de vogels, want heb de merels nog nooit zo blij zien huppen. Helemaal natgedruppeld. Net als alle musjes die op een rijtje zitten op de schutting en genieten dat de regen de stof van hun veren drupt.

Weet zeker dat als die straks komen - de echte buien- , mensen weer gaan zeiken. Dat het net in de zomervakantie nat is. Precies hun 2 weken vrij. Terwijl ze op de camping in een tentje staan. Of 2 weken Nederlands strand hadden geboekt.

Dat snap ik. Dat is ook vervelend. En toch kan je daar vrij weinig aan doen. Het komt wanneer het komt. Geen zon- noch geen regen van betekenisgarantie alhier.

Vandaag dus een bijna binnenblijf doe klusjes dag. Maar die had ik al snel afgehandeld.

En kijk hoe leuk....kwam de vriendin van mijn dochter, met mijn kleinkind even langs. Want zij heeft oppasbeurt en wilde even een eindje wandelen. Alweer gegroeid! Lijkt het.

Ik ben volgende week weer aan de beurt.

Dus toch nog een zonnetje vandaag gezien. Wel twee.

Altijd vooruitgaan - is stabiel blijven ook prima?

Meestal is het gezegde dat als je iets hebt gehad, je je hopelijk  snel weer beter voelt. Dat het beter met je gaat. Of dat het altijd wel weer goed komt. En dat alles weer op zijn pootjes terecht komt. Bij ziekte en elk soort verlies.

Maar soms is dat niet zo. Wordt het niet weer beter. Moet je de status quo accepteren van minder.

Is dat erg.

Dat je niet meer terugkeert naar 'goede en welvarende tijden' maar wel terecht komt in stabiele tijden. Wel veel mindere tijden qua besteedbaar inkomen, maar wel stabiel minder. Of lichamelijk mindere tijden, maar wel stabiel minder.

Tijden waarin je vertrouwen mag in je veerkracht. Dat wat er ook gebeurt, jouw kern er altijd blijft. En altijd al was, alleen zag je dat niet.

Of was me zo ingepeperd dat ik niks voorstelde, want...geen koopwoning, geen auto voor de deur en hahaha....jij sukkel hebt zelfs geen partner. (Of; zoals een zus me ooit toesprak dat een scheiding haar nooit zou overkomen. En dankuwel. Van je familie moet je het maar hebben nietwaar). Maar dat ook niemand, echt niemand aan je vraagt hoe dat is, altijd overal alleen voorstaan.

Wat ik heb leren zien, ook met hulp van mijn psycholoog, is dat 'aanzien' grote waarde heeft in mijn familie. En ik daar nooit aan heb voldaan. Of willen voldoen. Ik hoop het laatste.

Te dik, te lelijk, rare partnerkeus, als eerste gescheiden, woont 'ver weg', doe dingen op mijn manier, praat over moeilijke zaken die de rest liever onder het tapijt houdt, confronteer en accepteer de consequenties van mijn levenskeuzen.

Hoog tijd om te luisteren naar wat voor mij, voor mijn kleine familie, mijn kinderen en kleinkind, er echt toe doet. Iets wat niet te koop is. Liefde.

Dan is een zonnige zondag, zoals gisteren, waar je bij het opstaan al opgewekt (he...ik denk OPGEWEKT) kan denken dat er vandaag gratis zon en gratis zomervakantie gevoel wordt geleverd. Dat je geen kleren aanhoeft, maar lekker in je badpak op je terras mag zitten. Niemand die het ziet. De zaterdagkrant mag uitpluizen (van papier..lekker ouderwets). Koffie verkeerd mag maken (wel met lekkere sterke koffie als basis) en er werkelijk niets aan verplichtingen ligt.

Dat je te eten hebt, dat alle rekeningen betaald zijn, dat je vrij bent om te denken en te schrijven wat je wil, dat je weliswaar niet meer overal zomaar heen kan reizen, zelfs oppassen bij mijn dochter is even rekenen, maar dochterlief had al gedacht aan kortingskaarten, een voordeelkaart voor de bus en vroeg al van te voren of ik nog genoeg op mijn OV kaart had staan en anders stort zij nu wel iets.

Maar ja...trots he. Hoeft nog niet lieverd. Budget beperkt, maar door her en der secundair van bloggers te genieten die schrijven over hun reisjes, dat maakt ook weer veel goed. En door lieve vrienden te hebben, die mijn Soft Pillow to fall zijn.
Hoop dat de tijden veranderen en ik dat ook weer kan teruggeven. Of zijn. Op wat voor manier dan ook. Er hoort ook balans te zijn tussen nemen en geven. Krijgen en teruggeven.

Foto van Pixabay

Oh en het belangrijkste; voor mij althans - dat je weet en voelt dat je je kinderen goed in de wereld hebt gezet. Met gevoel voor rechtvaardigheid, doorzettingsvermogen en een goed sociaal hart. En als grote supergrote kers op de taart,  dat de hemel er een kleinkind bij heeft gegeven. Die je aan haar handje meetrekt als ze de grote wereld wil verkennen. Dat ik voor dat kind wel degelijk betekenis heb. En ze zich veilig voelt bij me.

Gisteren en eergisteren een dag waarin ik niemand zag, niks zei en helemaal in mijn eentje de dag doorbracht. Had ook geen zin om de deur uit te gaan om boodschappen te doen. En vandaag ook weer. Maar prima. Want ik hoef me niet (meer) aan te passen aan iemand, als ik geen zin heb in bezoek van schoonouders...oh ja...die heb ik niet.

Om met J.C. Cruyff te spreken heb ieder nadeel zijn voordeel.

In ieder geval was ik al heel vroeg klaar met mijn rondje Bless the House van Flylady en ga ik nu de was buiten hangen. Het is bewolkt, maar droog en warm genoeg en ik bedacht vanochtend, dat als het mocht regenen (denk het niet)..nou; dan hang ik de was zoals altijd gewoon weer binnen aan een rekje. Flexibel blijven en kijken hoe het dan wel kan.

Eens kijken of kleindochter alle knijpers terug in het mandje heeft gestopt en lekker de was ophangen.

Ik hoop dat ik gewoon stabiel gematigd optimist mag blijven. Niet terugkukel in bang zijn voor zaken die ook bedreigend zijn vooral op financieel gebied, maar die oplosbaar zijn. Of niet en dan schuif ik gewoon onder de brug.

Niet vergeten dat ik mag genieten van alles wat er wel goed gaat in mijn leven. Of gewoon van kijken naar een dikke hommel op een bloeiende plant. Die hommel maakt zich nergens zorgen over.

Pipo....koeien! Of eigenlijk Pipo......Boeien!

Heb 1 korte (sommigen zouden zeg toch wel tamelijk lange) korte broek. Oh ja...Bermuda is de term. In mijn geval meer de Bermuda driehoek. Iedereen verdwijnt als ze me erin zien.

Gehad van mijn dochter toen ze heel veel was afgevallen, dus al zeker tien jaar oud. Wilde van de week in die korte broek ergens heen (ga vrijwel nooit in korte broek buitenshuis) en zag op het laatste moment dat er een scheurtje zat in de stof. Slijtage zo te zien. Van de stof.

Moet ik dus nadenken wat ik dan in de tuin draag. Of inderdaad...mensch...dan KOOP je toch gewoon een nieuwe korte broek. Zeik toch niet zo.

Wat me altijd heeft geholpen is de vraag: "Hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen" en dan binnen mijn budget-opties wat fijns te vinden. Of een creatieve oplossing. Want hoe vaak heb ik - over het hele jaar gezien - een korte broek aan.

Nu een tussenoplossing. Een broek die te wijd was geworden aan de bovenbenen (de maat van mijn benen klopt niet met die van mijn buik en heupen en oh ja kont), dus nogal flodderig eruit zag, heb ik gisteren maar gewoon de pijpen een stuk korter geknipt. Nog een zoompje erin en hoppa...instant korte/semi korte broek. Niet te lang over nadenken; gewoon doen.

Man met Hond vond dit altijd een Pipo-broek. Nou ja...wie nu de Pipo is laat zich raden. Maar dan voelde ik me nog onzekerder in een broek die gewoon prettig zat bij het lopen en waarvan ik geen pijn in mijn maag kreeg, omdat hij zo strak zat. Terwijl ik als hij zo 'grapte, cq me afzeikte' zou moeten zeggen dat ik wel klaar ben met zijn altijd immer aanhoudende kritiek. Waarom had hij dat nodig om altijd iemand te moeten kleineren. Maar dat zat in zijn aard. Zijn kinderen waren ook altijd net niet goed genoeg, zijn moeder niet lief, zijn broer een zeikerd. Altijd oordelen. Niks was meteen leuk of mooi, altijd zat er wel een randje aan waaraan gepeuterd kon worden. Altijd. Doodvermoeiend.

In ieder geval heerlijk en helend om even terug te denken aan hoe fijn ik het het weekend over de grens heb gehad. Wat maakte dat nou zo fijn. Het voornaamste was dat ik me een 'normaal' mensch voelde. En dat er iemand met me wilde praten. En ik geen enkele dag opstond met het gevoel dat ik zo moe was. Of wie er nou op mij aan het wachten was.

Dat wil ik zo graag vasthouden. Maar is moeilijk merk ik.

Goed dat ik net nu online een boek uit de vakantiebieb lees, getiteld: Not giving a F**k. En combineer met lessen die Engelen me te vertellen hebben. Als ik als nuchtere protestant me daarvoor open durf te stellen.

Jemig de pemig mensch...en trek je toch ook niet alles zo persoonlijk aan. Zo belangrijk ben jij niet. En zo heilig ook niet. Je maakt fouten of schrijft dingen nogal klunzig op. En jouw mening is al helemaal niet belangrijk.  Ga naar buiten met je kopje koffie (wat nu dus koud is geworden en snuif gratis vitamine D op. Gratis..ook voor jou. Of maak een lekker broodje (mag best) met een eitje en denk terug aan de lieve kipjes van over de grens. Ga nou eens grenzeloos genieten


Pipo....Boeien!!!!

Vliegbewegingen

Toen ik gisterenavond na een oppasdagje bij mijn kleinkind, vanaf het het station naar de bus liep, zag ik ze al. Vliegende mieren.

Aha...het is weer de tijd van jaar. Meestal maar 1 dagje en dan zijn ze alweer uitgevlogen. Dat noemen ze hun Bruidsvlucht. De koninginnen zijn op zoek naar vruchtbare partners en die vinden ze bij de hoogst vliegende. Dus toen ik uit de bus stapte was ik niet verbaasd over de hoeveelheid vliegende mieren in mijn buurt. Een jongetje riep me toe dat er een mier op mijn nek zat. Dus ik bedankt hem voor het zeggen, maar ze doen toch niks. Alleen maar vliegen. En zelfs dat maar heel kort.

Foto van Pixabay

Wel had ik een paar dagen terug toen ik in de tuin was het gevoel dat er iets in mijn oor was gevlogen. Nee geen Boeing, maar iets kleiners.

Dacht ik he. Paar uurtjes was ik het alweer vergeten, maar toen 'voelde' ik iets kriebelen. Een geluidje van binnenuit. He...snotververgeme! En weer. En weer.. dat kon geen verbeelding zijn. Want ik vond mijzelf al snel last hebben van ingebeelde ziektes of zaken. Niet zo veel denken. Ontspan gewoon. Dat mag.

Dus online gekeken wat je dan het beste kan doen. Een paar druppels olie in je oor laten druppelen, zodat insect in ieder geval dood is. En je niet in je oor bijt. hahah...Laten. Mmm...niemand in de buurt om te druppelen. Dus zelf maar iets gedaan. Oh ja...laat ook iemand in je oor kijken. Wie dan?

Dus na loop-oor van twee druppels smeerolie (goede olijfolie heur), was het gekriebel wel weg. Ik denk zelf dat het een mini-vliegje was, want hoe groot kan iets zijn wat dan ook nog in je oorgang kan vliegen.
Verder niet gaan googlen, want dan kom je meest enge beelden tegen. Van hele nestjes in je oor.
Oh ja...oor ook nog uitspoelen.

Brrrrr..

Heb ik toch nog een huisdier.

Knijper

Speelgoedtip voor 1,5 jarigen. Gewoon een zakje knijpers. Gekleurd is fijn, maar mijn kleindochter speelde ook aandachtig met de houten knijpers.

Heel lang. In het knijpermandje, uit het knijpermandje. In het knijpermandje, uit het knijpermandje. Knijpermandje voor je hoofdje houden en kiekeboe.

Voor een eurootje heb je een hele middag spelplezier.

Doe er bij mooi weer een teiltje water bij - hoeft maar een klein laagje water in, dus NOG goedkoper - en wat speledingetjes...en alweer een blij kind. En dat ze een emmertje over zichzelf heengooide? Ach...kleren uit, rompertje verwisselen en alles aan de waslijn en met dit mooie weer zo droog.

Oh ja...kind hing niet aan de waslijn he.

Foto van Pixabay

Maar zo simpel om een blij ei als kleinkind te hebben. Kan niet wachten om een zandbakje te maken haha!! Of zo'n lelijke schelp neer te zetten :)

Wat ben ik blij met de tuin. Multifunctioneel. Vanochtend dronk de buurt-kat uit het vijvertje en hij moest wel heel diep door de knieetjes.

Nu laatste kopje koffie in de zon en dan zo richting kleinkind. Leuk!

Oppas duty

Vandaag en morgen doe ik een rondje inval-oppassen. Dus dacht ik na over hoe ik op tijd mijn mijn dochter kon zijn (gelukkig geen OV-stakingen), maar gisteren liet ze weten dat ze haar dochter vandaag hier brengt.

Ook goed, maar dan moet ik echt even door mijn huis op kniehoogte lopen en als een kind van 1,5 denken. En dingen weghalen die op grijphoogte liggen en gevaarlijk kunnen zijn.

En zag de laatste keer hoe blij het kind met niks kan zijn. Gewoon 1 bal en de hele middag spelen op haar balkon. Dus de overvloed aan speeltjes (dat krijg je vanzelf als je een eerste kind krijgt en veel vrienden en familie hebt..iedereen neemt een knuffel of speeltje mee, maar dat is dan al snel zoooo veel) en eigenlijk taalt ze daar niet naar. Niet met alles tegelijk speelt ze. En soms ook wel, maar dan is het een soort van Knuffeltjes-tsunami.

Ik heb een oud (afwas)teiltje buiten gezet en net toch maar wel een emmertje met schepje en harkje en zeefje gekocht, want in de schuur vond ik alleen nog maar een oud groen emmertje van mijn kinderen. Op een gegeven moment geef je dingen weg of in mijn geval bracht ik veel naar de kringloop. Maar dat emmertje is gewoon leuk. Doe ik straks wat water in het (afwas)teiltje en kan ze lekker met water spelen. En het liefste zou ik een klein zandbakje voor haar maken. Lekker in zand spelen met water. Dat is toch het allerheerlijkste.

Zag een filmpje dat een een vriendin en haar moeder haar mee hadden genomen, tijdens de oppasdag, naar een grote zwemplas in de buurt en daar liep ze met een bal, onbevreesd het water in en uit.

Dan vind ik mijzelf een enorme zeikerige en vooral voorzichtige of misschien ook wel overvoorzichtige of zelfs neurotische Oma, maar ik zou zo'n klein kind niet zo het water in laten. Als ze maar een beetje op haar moeder lijkt - en dat lijkt ze - is ze avontuurlijk en zo weg.

Foto van Pixabay

Vooruit er waren twee volwassen op 1 kind en ik ben gewend om altijd in mijn uppie op mijn kinderen te moeten letten, maar kinderen en water is een gouden en een gevaarlijke combinatie.

Sowieso trek ik dat niet, met een wandelwagen op de oever, de spullen erin en dan ook nog met kind het water in. Wie let er op de spullen. Klein traumaatje omdat er vroeger wel eens bij die zwemplek dingen gejat zijn. Terwijl je gezellig met je kinderen aan het genieten bent in het water.

Maar zo meteen komt ze en mag ik weer een paar uur oppassen. Dus alles wat ik nu nog kan doen, waarbij je niet kan opletten, heb ik gedaan. Inclusief blog schrijven. Want kleinkind staat de hele dag aan. Dus moet mijn aandacht 100% op haar gefocussed zijn. Vind ik. Als voorzichtige en wellicht overvoorzichtige Oma. Of gewoon neuroot.

Aqua management

Kreeg een tijdje terug van mijn waterleverancier het verzoek niet meer de tuin te sproeien. Nu doe ik dat al nooit meer - buitenkraan is al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren kapot en het kweekt luie wortels.  dagelijks sproeien. Dus ik giet af en toe met een gietertje, maar ook niet dagelijks en zeker niet alles. Eigenlijk alleen de planten die in een pot staan. Een een wat zielig uitziende Hortensia mag wel een flinke plens.

Wel let ik erop dat ik niet onnodig lang onder de de douche sta. Zeker momenteel. Een paar maanden terug keek ik naar een regenton, maar vond ze nogal prijzig (voor mijn budget dan he...), maar nu denk ik dat dit een domme korte termijn budgetbeslissing was. Want had ik nu regenwater gespaard, dan verspilde ik geen drinkwater. Niet om op geld te besparen, want water is erg goedkoop, maar voor de aarde. Ik gebruikte altijd een grote plastic bloempot, maar daar is deze winter de bodem uit kapot gevroren.

Als ik een teiltje afwassop vol laat lopen en het water nog niet warm is, giet ik dit koude water in een gieter. Heb standaard een gietertje klaar staan, om eraan te denken niet de kraan maar te laten lopen. Water na een gekookt eitje gaat ook in de gieter.

Foto van Pixabay

En ik douche kort(er). Zet ook daar een emmertje klaar om het nog te koude water op te vangen. Haren was ik sowieso niet te vaak, daar werd het alleen maar vetter van en meestal stop ik mijn hoofd onder de kraan bij de wasbak. Ik vind dat prettiger want onder de douche krijg ik altijd shampoo in mijn oog en loop ik de halve dag met een rooddoorlopen oog daardoor.

Wat was het gisteren een heerlijke zonnige dag. En een strakblauwe lucht. Eerst nog even zonder parasol buiten in de zon gezeten. Ik was al Piz Buin geworden, maar die warme zon op mijn huid doet enorm goed. Her en der wat dode knoppen weggeknipt om tweede bloei te bevorderen. Uitgebloeide planten gekortwiekt. Buurvrouw had van de gelegenheid (ik was een lang weekend weg) gebruik gemaakt om een hele lange tak van mijn rozenstruik, die overhing naar haar kant, radicaal af te knippen. Ja...rommelig he. Maar het mag. Maar even overleg is altijd fijner.

Maar goed; ik ga me daar niet kwaad om maken. Die rozen groeien wel weer verder en juist nog heftiger na flink snoeien. Dus boeien!

Had op de gratis app Vakantiebieb het boek Don't give a F**k gedownload en dat boek geeft aan dat je voor jezelf duidelijk moet maken wat nou zaken zijn waar je je echt druk om wil maken of tijd aan wil geven en de rest...Don't give a F**k. Het scheelt tijd, geld en vooral stress. En dat verpakt dit boek in vooral veel f**ken en nog meer f**ken. Lekker hip en stoer taalgebruik. Vooral en nu een hele ouderwetse uitdrukking 'heel erg jopipopi".

In een ochtendje lees je het zo uit.

Nu even wat sla uit de tuin plukken en mijn lunch maken en lekker buiten opeten. Om met die Belgische tv-kok te verzuchten: Zalig he!

Mooie vakantie - gun het ook anderen

We hebben het zo goed allemaal, dat we vaak al begin van het jaar verzuchten waar we nu weer eens heen moeten deze vakantie. Of een winter- zomer- en ook nog herfstvakantie willen. Ergens heen. Ergens anders dan thuis.

Nu ik een mini-, wat zeg ik; het voelt als een MAXI-vakantie heb genoten, dank zij hele lieve vrienden die geheel belangeloos hun huis voor me openstelden, naast hun hart,  voel ik hoe goed het mij doet, om even helemaal 'eruit' te zijn. Uit de zorgen, uit de omgeving, uit de routine, uit mijn denkpatronen.

foto van Pixabay

Mijn oog viel op het blog van Annemiek, de vrouw met een gouden hart voor mensen die het zwaar hebben in het leven, maar ze leert vissen in plaats van vissen uitdeelt.

Gewoon in Nederland. Mensen om de hoek die het zwaar hebben. Omkijken naar elkaar wat ze vroeger in mijn kerkgemeente zeiden. En dan vergaten te kijken naar wat er precies onder hun neus gebeurde, maar wel al te graag weer eens een projectje in ver weg Zwart-Afrika steunden en daar natuurlijk ieder jaar bananen moesten uitdelen. Als een bovenstebeste koloniaal.

Kijk eens naar dit blog en stort een beetje van je vakantiegeld. Zonder strijkstok! Niet bestemd voor mensen die heel precies alle wegen kennen in toeslagenland en alle mazen in de wet. Als mijn fanclub morgen mijn weekbedrag overmaakt, ga ik een gedeelte hiervan overmaken. Omdat ik het zo goed heb. En zou dit ook hebben gedaan zonder die MAXI-vakantie. Gewoon omdat ik nog steeds niet onder de brug in een doos hoef te wonen.

Geniet van het feit dat we mogen genieten van gratis zon. Dat er drinkbaar water uit de kraan komt en er vanavond gewoon weer een bord met eten voor onze neus staat.


Klik op de link hieronder:

Annemiek's Mijmeringen

Mr. Rat, Herr Rat, Monsieur le Rat; allemaal een pot nat.

Was het weekend bij een lieve vriendin en haar even lieve echtgenoot en ook daar maakte ik kennis met het verschijnsel dat als je kippen houdt, de familie Rat daar al snel ook een graantje van mee wil pikken. Dus maakte ik kennis met Herr Rat.

Nu is het extra feest voor Herr Rat, want hij kan ook nog mee eten uit de ruif van de allerliefste eendjes. Die lopen net als de zus van Maarten van Rossem loopt. Of is het andersom?

Alleen kijken de eendjes heel vrolijk erbij. En roken niet.

Wat een heerlijk weekend was het. En zo fijn dat juist vandaag de OV-staking (even) over is. Kon ik nog thuiskomen ook!

Ik ben nu wel, wat wij vroeger thuis zeiden: Pisbruin! Dat heb je van die heerlijke zon, stralend blauwe lucht en een nog stralender gezelschap.