Stick to the plan

Met enig doorbijten, want nog steeds pijn in mijn rug, mijn rondje Bless the House toch gedaan. Omdat ik weet hoe prettig het erna voelt. Die routine van opruimen, stof afnemen, vuilniszakken overal verschonen (ik maak er alleen van indien nodig) stofzuigen etc. geeft me het gevoel dat ik niet in chaos leef (wat ik ook niet doe, maar dat gevoel is toch nog sterk) maar een vaste dagindeling heb. Dus ook niet of nooit meer terug zou kunnen in een werkpatroon. Want de aansluiting met het 'echte' leven kwijt. Wat dat dan ook zou betekenen en eigenlijk terwijl ik het schrijf, moet ik al hartelijk lachen. Want heb toch echt al bijna 39 jaar werkende jaren staan. Dus hoezo 'afstand tot de arbeidsmarkt'.

De witte was hangt (ai!), mijn bed heb ik ook al verschoond en zelfs mijn herfst-dekbed uit de kast gehaald (ai ai), want het wordt een stuk kouder in de komende nachten en kou lijden dat maakt dat ik slechter slaap. Dus niet meer doen. Want ben juist heel blij dat ik weer redelijk goed slaap. Maar zo'n bevredigend gevoel. Dat het boven weer netjes is en zelfs uitnodigend (voor mij dan alleen hahah).

Dus slaap niet uit op doordeweekse dagen, hou een week/weekendritme aan. En zo direct ook nog maar weer kijken naar passende vacatures en solliciteren en deze week heb ik alweer een sollicitatiegesprek bij weer een nieuw bedrijf. Joehoe. Maar dan moet ik dus niet als een kromgebogen oud vrouwtje binnen schuifelen.  Dus is het straks droog toch weer een eind gaan lopen. Naast wat ik binnen beweeg.

Voordeel is dat ik niet hoef na te denken over wat ik aan moet doen; kan gewoon de outfit van de vorige keren aan. En mezelf deze week toeroepen: Stick to the plan, want ik heb soms nogal de neiging om te gaan twijfelen. Of het wel goed genoeg is, professioneel genoeg is, leuk genoeg is...wat ben ik vermoeiend voor mijzelf concludeer ik. Met een glimlach gelukkig.

Oh en straks lekkere rode Indiase linzensoep maken. Alle ingredienten heb ik in huis en supersimpel te maken en heerlijk. Ben ik weer een paar dagen onder de pannen qua eten.

Het brein van een crimineel

Zo'n interessante uitleg bij Max Masterclass door Erik Scherder; hoe het kan dat sommige mensen kennelijk minder schuldgevoel hebben of minder scrupules en/of remmingen en misdaden kunnen begaan waarvan 'wij' zeggen...hoe KAN hij/zij dat doen.

Dat het met de bedrading in je brein te maken heeft en dat weer samenhangt met hoe je hebt geleerd om wel inlevingsvermogen te hebben omdat je opvoeders/ouders je dat hebben meegegeven. En dat die connecties er jaren over doet om zich te ontwikkelen. Tot ruim in de dertig wel.

Dus kan me goed voorstellen dat als iemand op jonge leeftijd een misdrijf begaat, zijn brein nog niet volgroeid genoeg is om alle consequenties volledig te begrijpen.

Of te willen begrijpen.

Niet dat dit dan een excuus is, maar wel een uitleg voor hoe werkt dat dan? En waarom sommige mensen wel een grens overschrijden en gelukkig, heel veel, niet. Fascinerende kost vind ik dat altijd.

Maar ook dat er in hersenen van mensen die kennelijk die verbinding niet hebben, zichtbaar iets mist. Fysiek aantoonbaar. Nog te bekijken via NPOStart.

Formule 1 gekeken, Verstappen eindigde op positie 4 en dat is heerlijk ontspannen op een regenachtige zondagmiddag. Wel daarvoor, net tussen twee grote en lange buien door, een rondje gelopen, want ik heb een beetje last van een stijve onderrug en veel zitten is niet goed daarvoor. Dus blijven bewegen is het motto. Mag ook in huis, dus hoppa, trap op en trap af. Kamertje in en kamertje uit.

Gracias a la Vida

Via doorklikken kwam ik bij een blogger (Ik kan vliegen!) terecht, die een heel mooi gezongen liedje door deze kinderen op haar site plaatste alweer een tijdje terug. Zo fijn dat je via via via mooie dingen leest en hoort. Dat doet me altijd goed.

En ik vond ze zo ontroerend mooi spelen en zingen samen.

Dus kijk regelmatig of er wat nieuw te horen en te zien is. Zoals deze. En in deze tijden van verdriet voor sommigen van ons, hoop ik een hartverwarmer in een herfstachtig bos. Haar broertje zat denk ik thuis aan de warme chocolademelk.

Bijzaak

Een lange stoet achter de begrafenisauto aan. Veel familie en vrienden en mensen uit de buurt. Had een kaarsje binnen aangestoken die ochtend en stond buiten in de stromende regen uit respect de laatste gang door de straat mee te maken van de overleden buurtgenote.

Het ontroerde me - kan me eigenlijk niet voorstellen dat ook maar iemand niet geraakt wordt bij een overlijden - die grote zwarte auto, de kleine smalle kist, de begrafenisondernemer die voor de auto uit de straat uitliep. De intens verdrietige gezichten van haar kinderen en man.

Hoe kan ik ze tot steun zijn?

Alweer bedacht ik me dat "Lang zal ze leven" helemaal niet vanzelfsprekend is. Voor niemand. Ook al sporten we ons ongans of eten we alleen maar linksgedraaide quino-salade en superfoods.

Wat zou ik me nog enorm druk maken over futiliteiten. Ik leef, heb mijn kinderen en kleinkind lief en zij mij.

En de rest is allemaal bijzaak. Zelfs een Noord-Koreaanse schutting. Vooral zo'n schutting.

Afbeelding van photosforyou via Pixabay 

Ook mijn gezemel over dat ik zo weinig nog kan ondernemen. Dagjes uit, een cursus volgen, naar de film of  naar het theater, langs vrienden of familie, de sjeu van het leven wat allemaal gebudgetteerd moet worden. Dus ik moet me vandaag goed vasthouden aan een zin die ik ooit op een financieel seminar hoorde: How can I achieve that. In plaats van: Niks kan nog.

En hoor ik Youp weer in mijn achterhoofd over die Eikenhouten kist (die wat mij betreft van karton mag zijn, wel dik karton dan).

Mannen-ogen

Rond mijn twintigste had ik een vriendin die als er (aantrekkelijke) mannen in de buurt waren haar Mannen-ogen opzette. Haar ogen maakte ze groter, alsof er een lichtje aanging, haar kin ging wat naar beneden. Ze wist heel goed hoe ze mannen kon hypnotiseren met haar mooie ogen. Ik vond het altijd een 'act'. Maar het werkte wel altijd.

Ze werd op die manier nog aantrekkelijker voor de heren. Als betoverd keken ze in de poppetjes van haar ogen. Of wat lager.

bron: Giphy

Maar het werd een dingetje. Altijd die 'ogen' opzetten. Nooit eens ontspannen zijn, maar altijd willen, bijna opeisen (of wat ik ervan maakte), dat mannen naar haar kijken. Alleen naar haar. Niet naar haar 'Annie' die haar tasje mocht vasthouden.

Ze vond het maar wat vervelend dat Annie ook een paar keer een man aan de haak sloeg. Zonder die ogen-truc, gewoon op eigen kracht. Een kracht die Annie nog maar pas ontdekt had. Geen bril meer, maar contactlenzen, ander haar dus ook een andere uitstraling. En de vrijheid van wonen in een andere stad dan geboortestad.

Leer-wijsheid

The Learning Game: When there is ease and simplicity in your life, Cellie, it's because earlier you learned a lot. When there is resistance and obstacles in your life, it's because there's even more to learn. And learning even more, Cellie, is pretty much the main reason you’re there.  Classy dismissed,     The Universe Afbeelding van Mystic Art Design via Pixabay

Noord-Koreaanse invasie

Kwam ik vorige week terug van mijn vrijwilligerswerk, zag ik dat aan de (nogal gammele, want van Waaibomenhout gemaakt en met veel te grote afstand tussen de steunbalken) schutting was gewerkt.

Aan mijn kant, vanuit mijn tuin. Tsja...ik heb geen officiele poortdeur. Staat nog op To-Do lijst, maar weet niet goed how to do zeg maar. Maar wel een soort van ondoordringbaar oerwoud aan hoge beplanting en lange takken van een seringenstruik. En een oud hekje.

Ook de voetstap-sporen in mijn beplanting gaf duidelijk aan dat de invasie had plaatsgevonden. Dus had geen DNA nodig!

Hebben de Noord-Koreaanse buren gewoon gewacht tot ik weg was (dat hebben ze in het verleden vaker gedaan) en toen rap de grens overschreden. En wat nieuwere, maar nog steeds van dezelfde slechte kwaliteit Waaiboom, planken op de plek van vermolmde planken geschroefd. Op een manier dat je denkt....waar hij heeft hij dat diploma Schroeven gehaald. Gekregen bij een portie Kimchi waarschijnlijk.

Maar goed: buitenlandse invasie en dat 'moet' waarschijnlijk nog een keer want er ontbreken nu 2 Waaiboomplanken, maar ik denk dat hij die uit de schutting van zijn buren waar het huis van wordt verbouwd gaan confisqueren. En alles wordt vernieuwd daar en ik zag (jahaaaaa...ik observeer dus zie alles!!) diverse oude planken aan de Noordkant liggen.

Vraag mijzelf af of het de moeite is van een Rijdend Rechtertje of  Mr. Frank Visser.  Uberhaupt mijn buren daarop aanspreken want dan kunnen ze zeer goed "Ikke spleek geen Nedellands" doen. De buurman spreekt uberhaupt geen woord Nederlands.

Maar even laten bezinken.

Het scheelt dat ik naar de Dog Whisperer had gekeken. "Be Strong and Assertive". Dus de buren aangesproken via de Sandwichmethode (zonder stokjes).
En ja, ze mogen een invasie via mijn tuin doen, maar wel eerst vragen aan mij. Niet zomaar de tuin ingaan. Want mijn tuin.

En nog geen twee minuten hierna kwam er een dit keer door mij goedgekeurde invasie. Ik hielp met de weer van een ander soort hout planken (gerecycled van het kapotte schuurtje van het huis wat verbouwd wordt in de straat) vast houden, er werd geschroeft zonder diploma en het geheel is nu nogal een kneuzen-schots en scheef schutting. Eigen huis en puin zeg maar. Waterpas doen ze niet aan in Noord-Korea. Past het niet goed - want niets uitgemeten - , dan schroeft hij gewoon een plank op een plank.

Jaren geleden kwam ik terug uit mijn werk en stond er opeens een lelijke schutting achter de coniferen die tussen onze tuinen stonden als heg. Met schroeven aan mijn kant, dus in mijn tuin geweest. Door de vorige bewoners van dit huis was die heg al geplant en nogal breed uitgegroeid. Toen ik hier kwam wonen gaf de WBV niet aan dat de heg weg moest, want hij stond er kennelijk goed. En de buren klaagden niet bij de WBV. Dus ik snoeide hem zo kort mogelijk en hield de heg regelmatig bij met zo'n electrische heggenschaar. Buren deden niets. Ja, klagen. Ik moest die bomen maar weghalen vonden de buren.

Niet dus, want van ons samen en alleen ga (kan) ik dat niet doen, maar wilt u wat anders aan uw kant, ga uw gang. En zo geschiedde. Ze zaagden de coniferen bijna dood aan hun kant, gooiden dat afval vrolijk allemaal in mijn tuin (en snapten dus niet dat ik daar wel boos over werd en van de buren eisde dat ze dit uit mijn tuin haalde en in hun eigen groenbak deden, hun afval namelijk.), dus aan mijn kant werden ze er ook niet beter op en vijftien jaar geleden vond ik mijn tuin zo treurig en donker door al die hoge en brede bomen, dat ik ze allemaal met de hand eruit heb gehaald. Behalve de wortels en stompen, want dat kreeg ik niet voor elkaar. Project van bloed, zweet en tranen. Door de hars in de bomen is zagen geen pretje. Maar tak voor tak kom je een heel eind.

En een gaaswerk hek op de grens gezet, wat met mooie klimplanten kan overgroeien. De palen in de grond geramd puur op paardenkracht en op een ijzeren anker geplaatst. En allemaal waterpas.

Maar eerlijk gezegd kan ik me er oprecht niet (meer) druk over maken, hoe weinig sociaal die buren zijn. Ik zorg ervoor dat er in de zomer mooie rozenstruiken voor bloeien, gooi wel wat beits of zo erover en ach..beter een goede Noord-Koreaanse buur dan een verre vrind. Geen zin in oorlog met de buren. En al helemaal niet met totaal onvoorspelbare.

Leven is veel te bijzonder en kostbaar voor dat soort gezeik over schuttingen.

Werkende arme

Op mijn vrijwilligerswerk een tijdje terug had ik een client die het hele rondje hulpverleners al had gemaakt en overal naar het volgende kastje in de hulpverlenersmuur werd verwezen.

Men kon niets voor deze client doen. Geen schulden, wel werk, ook onderdak, tsja...geen geld meer over om eten van te kopen, maar helaas teveel inkomsten op papier, dus ook geen voedselbank-hulp en onze organisatie kon deze client ook niet echt concreet helpen (vond ik -tot mijn grote frustratie).

Want voor invullen van belastingformulieren verwijzen wij naar de Belastingdienst. Tsja...dat is hetzelfde als vragen wat WC-eend vindt van WC-eend.

Mijn eigen ervaring is ook dat de belastingdienst je niet wijst op diverse aftrekposten die wettelijk toegestaan zijn, maar die je dus kennelijk wel zelf moet 'ontdekken'. Dus zou ik willen dat ik deze client kon verwijzen naar een belasting-adviseur die de kneepjes van het vak zeer goed kent. Maar de instelling die dat juist zou 'moeten' kunnen doen verwees client naar ons. Huh??

Die zijn er denk ik wel. Betaald. En geld is nu net datgene wat deze client niet heeft. Of heel weinig. Ga het zeker in de groep gooien dat wij een lijst zouden moeten hebben, bij de sociale kaart, van mensen die hier daadwerkelijk verstand van hebben en het hart op de juiste plek hebben. En ja, ik ken de vakbond als hulp bij belastingzaken (moet je wel lid zijn).

Mij heeft dat een aantal jaren terug zo enorm uit de brand geholpen. Stom, dat ik die gegevens niet bij de hand had. En ik weet ook niet of ik die als vrijwilliger wel 'mag' verstrekken. Maar mijn handen jeuken!
Dus al die tips die ik toen kreeg en nog steeds toepas, heb ik met client doorgenomen. Daar heeft hij nu niets aan, maar wel volgend jaar.

En nam ik met de client de vaste lasten door, waar kon client nog strepen, bezuinigen, slim inkopen. Veel bezuinigingen had client al zelf bedacht. En bovendien als je nu maatregelen treft, heb je daar pas volgend jaar rendement van, terwijl client NU dreigt te verzuipen. En heb je een chronische ziekte dan kan je op sommige posten niet bezuinigen want die zijn simpelweg nodig om in leven te blijven.

De zure conclusie was dat als je keihard probeert je eigen broek op te houden, te werken, maar vooral geen schulden te maken, alles op tijd betaalt en toch dreigt te verzuipen, dit niet erg genoeg is voor het legertje hulpverleners wat er vanuit de overheid is aangesteld.

Afbeelding van Bohwan Lim via Pixabay 

Pas als het Kalf daadwerkelijk verdronken is, dan pas dempt men de put. En heee...dacht ik nog zuurder, zo houden al die instanties zichzelf vrolijk aan het werk! Door niet op tijd Kalveren bij de put vandaan te houden.

Laat dat domino-steentje maar lekker omdonderen, waardoor het hele spel omvalt. Dan kunnen alle hulpverleningsinstanties en de afdelingen ondersteuning en hun medewerkers en ambtenaren weer vrolijk alles administratief verantwoorden in grafieken en statistieken. Hebben zij in ieder geval weer wat te doen. Vooral het vastleggen van hun handelingen.

Niet Kalveren bij putten vandaan zien te houden. Preventief.

Zag ook de documentaire op NPO Start 'Schuldmachine'. Hoe incassobureaus grof geld verdienen aan mensen met schulden. Door bovenop de schuld nog eens kosten en kosten en kosten te gooien. Maar ook hoe jongeren, door hun nog onvolgroeide brein, besluiten nemen die verstrekkende gevolgen hebben. Waardoor ze jarenlang in de schulden zitten.

Zo had ik een tijdje terug een client die een tandarts-rekening niet op tijd betaalde. Door de incassokosten was deze rekening nu viermaal zo hoog geworden aan te betalen bedrag. Had client direct gebeld met tandarts (of laten bellen) voor een betaalregeling dan was dit niet zo hoog opgelopen. Want betalen wilde client graag, alleen een probleem met de cashflow. Tandartsen werken bovendien met een eigen incassobureau en zijn weinig bereid om mee te denken is mijn ervaring. Verwijzen door naar de bureaus waar hun hele administratie ligt.

Ik wacht wel netjes op mijn kunstgebit.

Ispahaan

In mijn straat is iemand plotseling overleden. Althans, ik vermoed dat het plotseling was. Weten doe ik het niet, want ik had geen innig contact met hen. Ga uiteraard wel mijn condoleances brengen, want de dood komt voor iedereen. Ooit. En dan is het prettig dat je niet alleen staat. Gezien bent en wordt.

Het maakte me er nog bewuster van hoe snel je wereld er totaal anders uit kan zien. In de ochtend laat je de hond nog uit, in de avond schuiven ze je in een koelcel. We denken dat we controle hebben over hoe lang we hier zijn, leven zo bewust of juist zo voorzichtig mogelijk (denken we) en dan toch is hij daar, De Dood. Kreeg van een vriendin onderstaande gedicht.

En door deze gebeurtenis verder gewerkt aan een document, hoe ik mijn einde geregeld wil zien. Alsof ik er nog bij ben hahah!! Nee, maar meer welke muziek past bij mij (jahaha....Andre van Duin..we zullen doorgaan) en ik denk dat ik uit de bieb dat boek ga halen van Marieke Henselman; wat je allemaal zelf kan regelen bij een overlijden. Maar ook waar kan men zaken vinden, de papieren, de paswords etc. Waar ligt mijn oude sok.

Heb wel een begrafenisverzekering, maar weet dat de kosten van een begrafenis flink in de papieren kunnen lopen. En ik wil mijn nabestaanden zeker nog niet opzadelen, naast zorg en verdriet met financiele lasten. Dus wist ik al vroeg dat ik het liefst gecremeerd wil worden. Geen zorgen over een graf kopen/huren/onderhouden en dan jaren later nog een keer nadenken, bij huur, wanneer het graf geruimd moet worden en nog een dure grafsteen ook, maar tot stof terugkeren. En liever niet bij iemand op de schoorsteenmantel. Blowing in the wind lijkt me fijn.

Maar nu snel de tuin in, genieten van de waarschijnlijk laatste na-zomerdag van deze maand. Zag gisteren dat ik een bruine kop had gekregen van een middagje tuinieren. Gratis work-out en vitamine D. Blij dat het mag en kan. En straks ook nog F1 vanuit Singapore.

Afbeelding van Mabel Amber, still incognito... via Pixabay 

De tuinman en de Dood

Een Perzisch edelman 

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,

Mijn woning in; 'Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,

Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,

Maar ik zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,

Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)

Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,

'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'

Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,

Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,

Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'

Een door P.N. van Eyck gestolen tekst van Jean Cocteau

Wereld Alzheimer dag

Was het bijna vergeten dat dit vandaag is.

Denk even terug aan hoe mijn vader aftakelde. Niet zozeer lichamelijk, maar vooral in zijn hoofd en daardoor zijn gedrag en uiteraard, wat bij Alzheimer hoort, zijn korte-termijn geheugen.

Hij was 74 toen hij overleed en ik ben blij dat zijn overlijden snel en kort was. Een hartaanval en weg. Daaraan voorafgaand wel een tijd dat het heel slecht met hem ging en we van de verpleeghuisarts het advies kregen om afscheid te nemen. Maar daarna weer een kleine opleving. En toch - met de kennis over het verloop van zijn ziekte - opgelucht dat het geen langere lijdensweg werd.

Want om hem nog verder in zijn ziekteproces als een foetus op zijn bed gelegen te moeten zien, niets meer kennend van de wereld, niemand meer herkennend, geen plezier meer uit dingen kunnen putten, dat gun je niemand. Ook een slechte vader niet.

Gisteren had ik me voorgenomen, om de teleurstelling van de afwijzing op de sollicitatie te vergeten, iets leuks te gaan doen. Maar helaas even in de trein stappen en ergens heen reizen dat moet begroot worden. Dus nam ik me iets leuks en haalbaars voor; naar de Intratuin fietsen, een dorp verderop. Waar ik zou moeten afstappen bij een stoplicht, zigzaggen over een fietsbruggetje en een drukke weg oversteken; alle elementen waar ik tegenop zie. Dus ga maar doen en daarna lekker kijken ter inspiratie. En ik wilde een tak met van die oranje lampionnetjes aanschaffen. Namaak. Doe ik jaaaaren mee, dus geldt als investering.

Had toen ik zat te wachten in de centrale hal op mijn sollicitatiegesprek een mooi boeket zien staan, daar even een foto van gemaakt en bedacht dat ik dit vrij eenvoudig kon namaken. Van namaakbloemen en gedroogde takken en bessentakken die ik thuis heb. Zo schik ik om de zoveel weken weer een ander boeket. Al naar gelang het jaargetijde.

Dacht gisteren in de Intratuin ook dat er zooooo ontzettend veel te koop is. Wat moeten we eigenlijk met zo veel variatie? Zo veel spullen. Ieder jaar nieuwe 'kleuren'. Ieder jaar weer.
En de Kerstbomen stonden al klaar om uitgepakt te worden, in een aparte ruimte van het gebouw. Dus Pepernoten zijn er al en de Kerstmeuk volgt straks (denk volgende week) ook. Kopen, kopen, kopen.

Zou ik nog een heerlijk kopje koffie daar nemen. Of even doorrijden naar een La Place restaurantje iets verderop? Maar besloot dat ik gewoon naar huis ging, verder niets uitgeven en op mijn eigen terras koffie zou drinken en genieten van de heerlijke zon.

Was blij met de snelbinders op mijn fiets want daar kon die lange tak mooi onder gebonden worden. Nadenken over welke route ik terugneem, want zigzaggen ging minder handig door Takkie.

En dankbaar dat ik die teleurstelling een goede plek heb gegeven. En ja, teleurstelling, want afgewezen worden is nooit fijn. Maar ondertussen wel flink aan gewend. In mijn hoofd zag ik me er al werken, had ik al bedacht wat ik nog voor basics moest aanschaffen, want niet veel echt 'nette' kleding. Naar de kapper geweest. Nadenken wat ik zou aandoen voor het tweede gesprek. Maar helaas..net niet hun ideale kandidaat.

Weten dat ik, net als vallen met de fiets, gewoon weer moet opstaan en doorgaan. Waarheen weet ik niet, maar in beweging blijven.

Hoop ook dat het onderzoek naar Alzheimer in beweging blijft en er iets gevonden wordt. Vanavond op NPO 2 een mooie documentaire over die zoektocht. Over een jonge vrouw die weet dat ze Alzheimer krijgt.

Een kadootje

Onderstaande uitspraak had ik net nodig, want helaas was ik na een eerste sollicitatieronde en fijn gesprek, niet door voor ronde twee.

En moest ik mijzelf voorhouden dat er nieuwe kansen komen, ook al leek deze zo voor de hand liggend, zo dichtbij en zo voor mij gemaakt. Maar dus niet.

Weer opnieuw mijzelf oppeppen en maar gewoon doorgaan. De andere keus is de deur open doen voor de Zwarte Hond en die is niet welkom meer. Een aaitje, maar dan wegwezen.

For every setback, disappointment and heartbreak, Cellie, ask yourself, "What does this create the opportunity for?"  And therein you will find its gift.  Everything has a reason,     The Universe Afbeelding van Pexels via Pixabay

Pay it forward

Van een lieve blog-vriendin kreeg ik twee kaartjes voor Artis. Kon ik samen met mijn kleindochter naar de aapjes gaan kijken.

En toch ben ik niet gegaan. Maar gaf de kaartjes door aan mijn dochter en schoonzoon. Die hadden een woelige privé-tijd achter de rug, waarin vooral anderen beroep op hen deden en er was weinig ruimte voor het gezin meer daardoor voor wat ze noemen "Quality-tijd". En ze gunden zichzelf ook weinig. Maar wel altijd voor anderen klaar staan. Kleindochter mocht nog gratis mee. Dus die twee kaartjes pasten goed.

Hoe simpel het klinkt; leuke uitjes met je gezin doen. Ik schrik echt van de entreeprijzen. Of merk dat ik een beetje jaloerse gedachten krijg als ik lees van een abonnement op een pretpark of dierentuin. Besef steeds beter dat dit niet meer in mijn mogelijkheden ligt.

Maar niet alleen het uitje is duur qua entree-kosten, maar ook de reis erheen en het parkeren. Neem je niet je eigen versnaperingen mee (als dat mag; sommige uitjes mag je niets meenemen), ben je nog weer duurder uit.

En ja; die uitjes van gratis naar de kinderboerderij die snappen en kennen en weten we. Maar een kind op de basisschool wil ook wel eens vertellen hoe leuk het was in het reuzenrad ergens heel anders dan zijn eigen omgeving.

Las het al een hele tijd terug op het blog van Annemiek; hoe blij mensen worden als ze zo'n 'simpel' dagje weg met het gezin wordt aangeboden. Dat ziet Annemiek goed.

Dus hoefde ik niet lang te denken en gaf mijn kaartjes door. Als ik mijn eigen aapje maar af en toe kan zien, dan ben ik al blij. En als ik weet dat haar ouders even kunnen bijtanken, nog blijerer.

Dus heeft deze lieve vriendin niet één mens blij gemaakt maar wel vier. Dat is nog eens Pay it forward.

Gisteren was ik de hele dag in een nogal mineurstemming, nadat ik het nieuws hoorde van de koelbloedige moord op een advocaat in Amsterdam. Een jonge man, een gezin wat achterblijft en iemand die staat voor wat hij als beroep heeft gekozen. En daarom uit de weg wordt geruimd. Als waarschuwing. Gewoon voor zijn huis.

Dus heb me voorgenomen vandaag dingen te doen die me vrolijk maken, want het kwade mag niet winnen.

Eerst dus maar eens lekker een was in de machine gestopt, dankbaar zijn dat dit gewoon allemaal kan, mijn bed afgehaald en straks heerlijk opnieuw opmaken met verse schone lakens en dekbedhoes. Ik weet dat ik kalm word van dit soort simpele huishoudelijke taken.

De buitendeur staat wagenwijd open; kom maar door zon en frisse lucht. Weg met de spinnenwebben in mijn hoofd.

Verbouwen

In mijn straat staat al een tijd in mijn rijtje een woning te koop, of toch te huur, of toch te koop. Een hele tijd gebeurde er niets, kwam er niemand kijken, maar werd er ook niet verbouwd om de huurwoning geschikt te maken voor verkoop. Heb zelfs gebeld naar de woningbouwvereniging wat het huis moest gaan opbrengen. Ik moest Funda maar in de gaten houden.

Er werd een container geplaatst met dixie. Die container werd weer opgehaald. Net als de dixie.

Het bleef lang rustig. Lang als in maanden. Het was natuurlijk ook bouwvak en gewone vakantie.

Hoorde van iemand uit de straat dat de woning nu te huur staat, huur inclusief de gehuurde zonnepanelen (goh...) voor het bedrag wat nog net binnen de sociale woninghuur valt. Zag ook (als nu officieel oude muts a la Miss Marple) dat er mensen kwamen kijken. Alleen van buiten, dus geen kopers, want die hebben een sleutel van een makelaar en komen dan ook met een man/vrouw met jasje kijken.

Daarna weer niets. Ook op Funda niets te vinden.

En vorige week werd er een  wederom een container geplaatst. En nu een busje en er klinkt gehamer. Zie dat een houten schuurtje in de tuin wordt afgebroken (dat mochten de vorige huurders laten staan vertelden ze me). Zonde...weet zeker dat veel mensen er blij mee zouden zijn, maar goed...ik hoef het niet. Ik wil graag tuin ipv opbergruimte. Want de huizen hebben een aangebouwde schuur.

Maar nu wordt niet alleen het schuurtje afgebroken, maar wordt er in het huis gesloopt en geboord (tegels van de badkamer slopen vermoed ik); dus...het zal wel in de verkoop gaan over een tijdje. Want voor een huurwoning wordt er niet verbouwd noch gesloopt. Alweer een huurwoning weg dus. En nieuwe worden er niet echt hard bijgebouwd.

Zo..nu weer verder uit het raam gluren!

Afbeelding van skeeze via Pixabay 

My Pad

Toen ik de klikko aan de weg wilde zetten, zag ik dat er een kleine pad onder zat verscholen. Nog niet eerder in mijn tuintje gezien. Wel leuk, maar wel een enorm eind van water/sloot of wat dan ook verwijderd.

Misschien dat een kat 'm had vergeten? Of zat hij/zij te wachten op een ritje?

Afbeelding van Francois Van Iersel via Pixabay

Nu mag hij mijn vijvertje in de achtertuin ontdekken. Er staat al jarenlang een oude dakpan in, zodat kikkers, padden, egels en vogels er ook weer makkelijk uit kunnen klimmen, mochten ze erin gevallen, geklauterd of gesprongen zijn.

Maandag-wijsheid

You'll know when you need to know, Cellie, and not a moment earlier. 

That's how it works when the answer you're looking for depends on other events that must first settle, new players that need to be gathered, and serendipities that are still being calculated.

Cellie, sometimes, not even I know, until I know. 

But you will, 

   The Universe

Afbeelding van Hans Braxmeier via Pixabay 

Fiets 'm erin!

Heerlijk een flink eind gefietst gisteren. Er was in het bos in de buurt een Paarden-evenement, daar fietste ik langs; gewoon de borden volgen.  Ik maakte een rondje wat ik vaak liep met Man met Hond, maar dan alleen op de fietspaden. Verder en verder en vooral genieten van de zon, de rust en het durven fietsen. En onderweg stapte ik af (zonder vallen; jawel; ik kan dit gewoon!!) om wat bramen te plukken, de laatste van het seizoen, maar had er nog geen eentje geplukt eerder dit jaar. Zonde he!

Ik moest een vrij steile heuvel op. Bedacht dat ik dan best wel zou kunnen omkiepen, omdat ik niet genoeg snelheid had aan het eind, maar bedacht ook - dat zien we dan wel weer. Lekker vaart maken en gaan met die banaan.

En het ging!

Had ik daarna nog een heel stuk middag over, dus het gras maar gemaaid, want nu eindelijk droog. De zon staat bijna niet lang genoeg in de tuin om het gras en de ondergrond droog te krijgen. Echt herfst-signalen. Wel kon ik ook de was nog buiten drogen. Heerlijk!

Natuurlijk zou ik ook naar allerlei monumenten kunnen gaan kijken, maar daarvoor moet ik reisgeld uitgeven. Dus ik kijk wel in de spiegel.

Niet weglopen (ja letterlijk want dan fiets ik niet meer, maar ga dan maar 'lopen') van zaken die eng zijn, vervelend zijn of pijnlijk. Loop je tegen de zestig en moet je dat nog leren. Gelukkig snap ik dat een mens nooit te oud is om wat te leren. En wil ik ook leren.

Net buiten kunnen ontbijten (laat ontbijt hahah) en dat alleen is al genieten.

Wat is de stoep toch hard.

Als je van je fiets afvalt en jezelf (jaha...dat hele gewicht op een rechteronderarm) denkt te kunnen opvangen.

Gelukkig is behalve de elleboog en mijn ego niets anders geschaafd. Wel weer heel blij dat er lieve mensen zijn die zich om je bekommeren. Door de schrik kon ik niet zelf meer overeind komen. Ok..met fiets over je heen gedrapeerd is dat ook niet zo makkelijk.

Had ik net deze week mijn moeder eindelijk weer eens gesproken na weken radiostilte  (lang verhaal, ander blog onderwerp) en hoorde dat ze eigenlijk niet meer durfde te fietsen (oh...weten we ook direct van wie ik dat heb!), nadat ze een keer midden op een drukke weg onderuit ging (ergens begin van dit jaar) en net als ik onder de fiets terecht kwam. Maar zij durfde niet overeind te komen, want twee nieuwe heupen en die arts heeft waarschijnlijk iets te hard ingepeperd dat ze heeel voorzichtig moet zijn. Dus niet vallen. NIET vallen. Maar gelukkig heeft ze haar auto nog zei ze.  En ze loopt ook nog zonder rollator, maar voor de boodschappen met de fiets aan de hand. Fiets lopend heen en fiets lopend terug dus, met boodschappen in de fietstassen.

Zocht dus voor haar val-trainingen op, voor meer zelfvertrouwen en gaf aan dat ze die waarschijnlijk bij een fysio ook geven. Ze zou eens kunnen informeren, om te leren wat ze kan doen als ze gevallen is. Of via de thuiszorg of via de huisarts. Jaja.. (dus dan denk ik: het zal wel Neenee betekenen, gezien eerdere resultaten uit het verleden).

Nou...hoe hoogmoedig kan je zijn, dat je dan zelf in die situatie zit. ligt. Want ook mijn knieen daar kan ik niet op zitten (dat vertelde mijn moeder mij dus) en hoe kom je dan weer omhoog. Nog maar even flink 'droog' oefenen dus, maar dat is dan uiteraard op een kleed - lekker zacht - en niet op de harde stoepstenen. . En met voor mijn gevoel duizenden, honderden, tientallen..ok vooruit drie paar ogen op je gericht. En in een zeer oncharmante foetushouding. En toch ga ik dit wel doen; oefenen

Tegelijkertijd dacht ik aan hoe een kind doet als hij of zij valt. En wat wij als ouders aan zo'n kind leren. Opstaan en gewoon weer verder gaan. Ja, traantjes drogen als dan nodig is, maar hoppa...gewoon nog een keer doen. Doe maar! Die gedachte hielp me ook om direct na het vallen weer verder te fietsen. Ik moest van mijzelf. En me niet te laten kisten door zo'n ongevalletje. Met een geschaafde elleboog als enige schade en een kapotte sleutelhouder. Kon allemaal veel erger zijn. En nee, er is helaas niemand die eventuele tranen droogt, maar kijk en onthoud hoe aardig die vreemden waren die je hielpen.

Maar ik zie ook te duidelijk de overeenkomsten; je leven laten beheersen door angsten. Daardoor laat mijn moeder heel veel en durft te weinig voor haar ware mening uit te komen. Dat klinkt als een erfenis die ik niet zou moeten accepteren, want negatief kapitaal. En toch is het er. Ook ik hik hiertegen aan. En ik wil niet hikken, ik wil gewoon doen. En zeker niet mokken.

Nu een fijne blauwe plek en een schaafwond en een pijnlijke schouder, maar dat zat al in de verwachting.

Met klam en koud zweet op mijn hoofd liep ik vervolgens bij de kapper binnen (mijn doel voor de fietsrit) en was direct aan de beurt. Geen lange wachttijden. Wat heel prettig was, want ook de kapper stelde ik al te lang uit. En ja, dat kwam financieel ook beter uit, maar nu moest ik van mijzelf naar de kapper. Drie keer per jaar is ook regelmaat uiteindelijk. Het geld stond al klaar in een spaarpotje.

En op de fiets daarna weer terug naar huis. Zonder bibbers, gewoon doen. Doen doen doen. Ik kan het en ook ik verdien het om normale dingen te mogen doen hield ik me voor.

En toch ga ik dit zeker dagelijks doen; oefenen in opstaan na gevallen te zijn. Met het hoofd en met het lijf.

En nu een heerlijk zaterdags kopje koffie brouwen. Zin an!

Pubers en fietsen

Het bibliotheekgebouw waar ik regelmatig boeken haal en breng, staat naast een middelbare school.

Alhoewel er een keurig bordje hangt dat die 'nietjes' niet voor scholieren zijn, is het tussen schooltijden (tot ongeveer 16.30 uur) door de weeks altijd afgeladen vol met voornamelijk fietsen van u raadt het al, scholieren. Schots en scheef en uiteraard her en der geparkeerd. Denk ik altijd aan die arme ouders, die investeren voor in goede schoolfiets en de puber smijt en gooit ermee. Of gezellig voorop het rek een vriendin er mee vervoeren.

Nou vooruit, ik dacht aan mijn jaren met mijn pubers waarin ik altijd riep; niet van de stoep af bonzen...Jahaaaaaa. En dus nee, want goh..alweer een slag in het wiel. Of een spaak eruit.
Of erger. Fiets gestolen. En dan rekenen hoe er toch weer een andere fiets kan komen.

Maakte van de week de fout om toch binnen die "NIET"-tijd te gaan en moest dat inderdaad bekopen met een lange zoektocht naar een plekje, want mijn nieuwe fiets ergens los neerzetten, dat wil ik niet. Dan is het jat-gevaar zeer hoog. Altijd ergens aan vastzetten en 2 sloten. Zou er het liefst nog een fiets-oppas bijzetten.

En terugrijden is dan ook een uitdaging want zoals iedereen weet, fietsen scholieren niet doordacht, maar zeer impulsief. Net een vlucht spreeuwen die dan weer links en dan weer rechtsaf gaan. Dus boog ik maar mee met een bocht, alhoewel ik rechtdoor moest, want anders lag ik onder een berg scholieren. Ik riep nog wel dat het handig is als het 'kind' zijn hand uit zou steken, maar ach...iedereen weet dat dit totaal zinloos is. Pubers proberen op te voeden. Als YEP-per.

En ik moest wel lachen om mijn acrobatische toeren. Ging allemaal nog goed. En voortaan inderdaad NIET meer op prime-time daarheen als ik ook tijd heb om dat op andere tijden te doen. Maar had nu net zin in om er op die tijd heen te gaan. Jammer de bammer.

Maar ook weer overleefd hoor. En ik kon er eigenlijk wel om lachen.

Hoedje van Vera

Kijk graag naar de Engelse detective-serie Vera.

Zij is lekker eigenzinnig, geeft niets om wufte zaken, heeft een heerlijke stoere Landrover en je kan haar uittekenen met haar jas en hoedje.

Een tijdje terug kocht ik bij de ANWB een zelfde soort regenhoedje, althans, ik voelde me net Vera met dat hoedje op. Maar in ieder geval droge haren als ik fiets en het regent, want iedere keer een verregend hoofd daar hou ik niet van. En wel van goede hoedjes. Met een koord onder de kin, zodat hij niet wegwaait. Beter dan een capuchon op een regenjas, want geen dode hoek meer.

Officieel een oude muts geworden dus.

Lekkerbek

Alsof het zo moest zijn, kwam ik gisteren tijdens het boodschappen doen een buurvrouw tegen en we kletsen even een tijdje. En dat deed mij enorm goed. Gewoon stilstaan en vragen hoe het is aan een ander en de bal rolt vanzelf.

Op het minimarktje heb ik mijzelf ook maar getracteerd op een Lekkerbekje (zeg maar bek, want wat een groot ding), vers gemaakt. Zonder iets erbij, gewoon heerlijk thuis opgegeten. Wel viel me op hoe duur vis is geworden. Zelfs een bakje Kibbeling kon ik op het strand bijna nog goedkoper aanschaffen.
Nou ja, een keer in de twee maanden een visje kopen dat kan gelukkig nog (net). En zo blij dat ik ervan word!

Herinner me hoe Man met Hond ontdekte dat er een viskraam stond en hij vrijwel elke week vis kocht, nadat we gewandeld hadden. Voor zichzelf, maar ook voor mij. En niet 1 ding, maar een zak vol. En ik met mijn stress-kop alleen kon denken hoe hij zich dat kon permitteren. Elke week zo'n dure uitgave. En nee, hij wilde nooit mijn bijdrage.

Het viel direct op toen ik uit de gratie was, dat er geen vis meer werd gehaald. Ja, de vis werd duur betaald.

Goed geslapen en dat is op zich al fijn en bijzonder, want ken maar al teveel mensen die dat niet meer kunnen. Of met een pilletje op moeten slapen. Ook daar, dat goed kunnen slapen, ben ik dankbaar voor.

En zo ligt er weer een nieuwe dag voor me. Staan een aantal taken klaar die ik wil afwerken, maar ook daar zie ik niet tegenop en ik weet nog dat dit ook een hele tijd anders is geweest. Hoe zwaar dat voelt.
Hoe alles zwaar voelde. 

En nu niet meer.

Eenzaamheid en de kassadame/heer

Lees een artikel over een test bij de AH in Zaandam voor geheel contactloos en kassaloos winkelen. Je hebt er alleen je smartphone voor nodig en hoppa, zonder enig menselijk contact de winkel in en weer uit.

Hoe efficient.

Sommige dagen is voor mij de enige kans op praten met een ander juist dat moment bij de kassa. Met een persoon die misschien alleen maar vraagt:

Weet zeker dat ik daarin niet alleen ben. En dat eenzaamheid enorm wordt onderschat. Wat dat met je doet. Het niet gezien zijn. Weten dat je dagen achter de voordeur kan liggen en het niemand opvalt.

Stimuleer mijzelf dus om juist meer naar buiten te gaan. Contacten aan te gaan, verbindingen te leggen. En ben blij met de fiets. Maar op een fiets kan je praten wat je wil, het enige effect is dat je nogal een verstrooide muts lijkt. Of dat mensen denken dat je van die draadloze oordoppen in hebt, dus ook niet storen.

Blij dat ik vrijwilligerswerk doe, waarin ik veel met mensen praat. Maar de rest van de dagen kan het enorm stil zijn. Een leuke cursus doen of zoiets, dat is allemaal te duur. Dus laat maar. Maar wel beter zoeken naar meer contact mogelijkheden. Dus ik zwaai, zeg gedag en wordt ondertussen zo de dorpsgek. Maar ach...als ik maar vrolijk blijf. 

Ahoy!

Mijn dochter had via haar werk twee kaartjes gewonnen voor een concert in de Ahoy, het zogenaamde Whitney, a tribute by Glennis Grace.

Nu ben ik niet echt een fan van Glennis, maar Whitney Houston, vooral haar vrolijke liedjes uit de jaren tachtig en negentig, daarvan wel.

En hoe leuk is het om met je dochter samen ergens heen te gaan (nou ja, behalve een afspraak bij de gynaecoloog voor inwendig onderzoek uiteraard).

Zij had vrij en mijn agenda was zoals gebruikelijk (vrij) leeg, dus het kon. Ze haalde me thuis op, we reden zonder files (heerlijk zo'n weekend) richting Rotterdam, parkeren was ook goed te doen (maar eigenlijk hoef ik me daar dus helemaal niet druk over te maken, als passagier en toch denk ik altijd mee) en het was leuk om allemaal blije mensen in de rij te zien staan.

En dat vond ik het prettigst van de avond. De energie van de zaal (we hadden staanplaatsen, maar uiteindelijk prima, want je ziet veel meer en van veel dichterbij en de stalpoten vielen reuze mee), zo positief en alleen maar vrolijke mensen. Ze ging ook nog de zaal in en dat was leuk om te zien, alle mobieltjes in de lucht en iedereen filmen. Wat een energie heeft ze.

Ook leuk dat ze nog allerlei gast-artiesten had uitgenodigd, dus zo zag en hoorde ik niet alleen haar, maar ook Alain Clark, Berget Lewis, Edsillia Rombley, Candy Dulfer, Do en Glen Faria. Mooie show, fraaie lichteffecten, leuke dansers, gewoon even een hele avond met je hoofd en lijf ergens anders. En samen met mijn prachtige dochter.

Kom maar door nieuwe week!

Brievenbus-BH

Bestelde een BH zonder leveringskosten (hoera), maar kennelijk niet echt goed gekeken, want de BH kon moeiteloos in een pakketje door de brievenbus.

Zo plat krijg ik ze in mijn la niet eens gevouwen, dus bekeek de BH eens goed en ik had inderdaad een verkeerde keus gemaakt qua materiaal. Terug maar met dat ding. Mijn boezem heeft echt behoefte aan flinke ondersteuning in de vorm van ophaalbruggen met ijzeren beugels. Anders hangen ze ergens ter hoogte van mijn navel.

Afbeelding van djedj via Pixabay 

Had juist een BH gerepareerd voor de zoveelste keer want de beugels piepten aan de zijkant eruit. En keek naar mijn kledingbudget en het kon nog. Een nieuwe.

Dus maar terugbrengen bij het afleverpunt om de hoek. Voor de zekerheid nog even online gekeken, maar dat punt staat er niet meer bij! Kon het bij het bestellen al niet meer vinden. Kocht ik postzegels en vroeg het daar voor de zekerheid nog na of dat klopte.

Ja, klopt. Ze kregen honderden pakketjes per dag en dat was teveel werk. Dus nu moet ik een wijk verder fietsen. Of het thuis laten ophalen, maar daar heb ik een hekel aan. Of eigenlijk aan wachten.

Ik kan (en durf weer te ) fietsen, dus voor mij is het geen probleem, maar ik kan me voorstellen dat voor veel andere mensen in mijn wijk dat het wel is. Ouderen.

Vanochtend vroeg, het was nog donker, eigenlijk eind van de nacht rond 04.30 uur  hoorde ik een auto met sirene hier in de buurt, die steeds dichterbij kwam zo te horen. En zag op een gegeven moment een knipperlicht door de gordijnen aan de voorkant van mijn huis. Dus toch even uit bed, kijken wat er aan de hand is. Het was een brandweerauto, een personenauto met zwaailicht. Verder niets. Geen politie, geen grote brandweerwagen en ook geen ambulance. Zag ook geen buren op straat of ergens lichten aan, dus tsja...gelukkig niets met hen aan de hand.

Dus maar weer proberen te slapen.

Totdat er een groot spotlicht in mijn slaapkamer scheen. (Dacht even aan een scene van ET) Dus hoppa...weer uit bed en verblind door het grote licht kon ik nog net zien dat het een bakje van een brandweerauto was. Kennelijk voor de straat achter mij en waarschijnlijk moest er iemand uit huis worden getakeld. Hoorde nu ook de motor van de brandweerauto en na een paar seconden was het licht weer weg, bakje richting naar beneden.

Zo vanzelfsprekend is het allemaal niet; 's avonds naar bed en 's morgens 'gezond' weer op. En het was prettig dat er op tijd (hoop ik) hulp kon worden ingeschakeld. Dat zijn dingen waar ik wel eens over nadenk (of doemdenk) omdat ik alleen woon. En daarom dus altijd een telefoon in de buurt hou.

Op die telefoon zocht ik op wat er aan de hand kon zijn en dat er inderdaad een reanimatie-verzoek was geweest. Geen idee hoe dit is afgelopen, maar zo'n klein bericht, en voor mij een paar uurtjes wakker zijn, heeft voor dat mens in nood grote consequenties.

Dus ben ik dankbaar dat ik in de ochtend weer wakker mocht worden, gewoon kon douchen en aankleden en genoten heb van een zondagochtend kop koffie met soja-melk. En van de mooie muziek op tv bij Vrije Geluiden van het Festival voor oude muziek.

En mijn zorgen zich uitstrekken over wanneer ik die BH terug kan brengen en wanneer er weer een aanbieding is zonder verzendkosten. Als dat alles is!

Leuk trouwens al die Reuk-opmerkingen.

Geur

Via Blendle (kreeg een aanbieding voor een maandje gratis lezen; altijd fijn) las ik een artikel over geur en hoe onze reuk werkt.

Afbeelding van Nicooografie via Pixabay 

Interessant.

Maar ook dat geur persoonlijk is en er nog weinig over bekend is. Wel kan een geur je heel snel iets van vroeger laten terughalen. En dat in een goede geur (in de vorm van parfum dan) altijd een element zit wat iets met poep te maken heeft. Kennelijk vinden we dat lekker. Maar dan in combinatie met. In de complexiteit van combinaties.

Welke geur triggert mij?

De geur van Eau de Cologne (4711 of was het nou Boldoot) die een oma altijd op een zakdoekje had;
De geur van versgemaaid gras;
De geur van een houtkachel; dan denk ik aan Afrika;
De geur in de lucht na eindelijk regen na een lange periode van droogte;
De geur van mijn pasgeboren kleinkind (die staat wel met stip op Eén);
Ik ruik het als er regen in de lucht zit of aankomt;
De geur van onweer;
De geur van de zee;
De geur van een vers boek;
De combinatie van whisky/bier en sigaretten; mannenlucht!
De geur van benzine;
De geur van versgebakken appeltaart uit eigen oven (of die van een ander);
De geur van succes;
De geur van Kamperfoelie;
Als ik langs een oude staalfabriek rijd, de geur van ijzer die daar hangt; doet me aan bloed denken
De geur van Vicks of Dampo als je verkouden bent onder je neus en op je voorhoofd.

Jullie nog iets met geuren die wat met je doen?

Nu ga ik zo direct de heerlijke geur van versgezette koffie, met een snufje kaneel erin,  ruiken hoop ik.

Imitatie bandlid Metallica

Net als dat lid van Metallica die zijn frustratie naar zijn collega moest uiten, wat ik in de aflevering van Zomergasten met Ivo van Hove zag,  had ik enorm de behoefte om net als hij eens even flink hard F%&k te roepen. Heel hard. En heel lang.

Want alweer niets gehoord. Niet van mijn sollicitatiegesprek en ik ben toch al wat meer door de wol geverfd dat ik al op mijn tuinklompen aanvoel dat geen bericht slecht bericht is. Eigenlijk weet ik het antwoord al. En waarschijnlijk komt dat dan eind van de dag. Nog even de afwijzingen erdoor jassen.

Maar ook niet op een sollicitatie waar ik vrij dicht op het vuur zit. Misschien wel te dicht. Of misschien moet ik beter lezen. Of meer geduld hebben.

F@*k omdat ik er zooooooo klaar mee ben. Elke dag dat mezelf weer inspireren tot een goede brief, kijken of mijn CV niet moet worden aangepast, wachten, hopen en alweer teleurgesteld worden.

F&*k omdat ik kennelijk in de verkeerde vijvers vis. Of ik een oneetbare vis ben geworden.

F%*k omdat ik liever mijn vrijwilligerswerk zou blijven doen, maar dan in een betaalde setting, maar hoe krijg ik dat voor elkaar? Daar moet ik dus maar eens dieper induiken en mijn energie in stoppen.

En F@#k want ik wil dit soort negatieve gevoelens niet meer. Ik wil me ook druk maken over alweer zo'n vergadering op maandagochtend of dat de koffie zo slecht is sinds die nieuwe machine.

Eerst maar even mijn eigen potje filterkoffie maken. Rustgevend en na tig keer F@#k te hebben geschreven (en geroepen) is de angel er ook wel weer uit.

Naschrift:
Afwijzing van eerste sollicitatie in vier jaar inderdaad eind van de middag binnen. Met een laf reply-mailtje. Niet eens de moeite genomen om een nette mail op te stellen.

Recyclen

Ben een woondeken die ik een tijdje terug breide in 50 shades of grey, aan het uithalen. Want diegene waarvoor ik het in gedachten had, tsja..ik denk niet dat het past of de smaak is. Maar het leuke aan iets zelf maken, is dat je het ook weer kan 'ontmaken'.

En wilde eigenlijk nog wel een vest, maar in het kader van weinig budget, maar wel creatief, bedacht ik "Hoe kan ik dat dan toch voor elkaar krijgen".

Dus nu al een aantal bollen grijze wol (ok...namaakwol). En dan nu al voorpret aan te bedenken hoe en welke steek ik ga gebruiken en of ik op tijd klaar ben voor het koude seizoen. En rustgevend om dingen uit te halen en op een bol te winden. Wind ik op, maar word er niet druk van!

Gisteren lekker nat geregend op de heen- en terugweg. Was zo blij dat ik in de ochtend al een lekker soepje had gemaakt. Hoefde ik niets te doen, alleen nog maar op te warmen.

Werd verder ook enorm opgewarmd door een leuke actie van de werkgever van mijn zoon. Wat zo aansluit bij zijn jongensdromen.

Droomde trouwens vannacht nogal grappig; ik moest me bevrijden van een aantal criminele collega's en rende door een drukke straat (denk aan de Ramblas Barcelona rond lunchtijd) op torenhoge stilleto's en met zware tassen met bewijsmiddelen, maar dat rennen ging me prima af. Ik schudde de collega's af en was daar heel tevreden over.

Wel moe vanochtend. Komt door al dat rennen op palen natuurlijk!

Regen

Gisteren heerlijk in de voortuin gewerkt. Hindergroen gesnoeid, weggehaald en gefatsoeneerd. Hindergroen leen ik van Martine Bijl; haar briljante benaming voor onkruid.

Zet dan een timer, maar merkte dat ik nog wel wat verder wilde werken en ook kon, dus nog een keer de timer gezet. Heel prettig snoeien en vegen en al die dingen die bij tuinieren horen. Je vergeet alles en bent - althans ik - alleen maar bezig met groen. En bedacht dat ik het beter kon doen als het niet regende wat voor de rest van de week in de voorspelling zit.

En van voor naar achter van links naar rechts en zo stond ik in de achtertuin ook nog een beetje te knippen, snoeien, vast te binden. Lekker!

Op dinsdag doe ik altijd mijn administratie. Loopt alles, klopt het, moet ik bijsturen? Alle bonnetjes voer ik in mijn overzicht in om te zien of ik binnen mijn budget voor huishoudelijke uitgaven blijf. En de ene maand lukt dat soepeler dan de andere, maar door er iedere keer weer naar te blijven kijken en de cijfers onderaan mijn Exelsheet te zien, weet ik waar ik aan toe ben.

In de pauzes keek ik stukjes van Zomergasten met Ivo van Hove. Mooi stuk over die Russisch-Duitse vertaalster en haar strijkwerk. Hoe ze via het weer in stramien strijken van haar mooie witte linnen aan sneeuw denkt, aan verse sneeuw, hoe heerlijke ongerepte sneeuw is maar ook wat een vers opgemaakt bed voor haar betekent. Mooie gedachtensprongen.

Als alles om je heen chaos lijkt, is het kalmerend om in een opgeruimde nette en rustgevende slaapkamer te kunnen slapen. Met schoon beddegoed. Wat niet duur hoeft te zijn, maar wel schoon en uitnodigend om rust te vinden. Een van de dingen die Flylady me ooit leerde en ben nog steeds blij dat ik dat volg.

Straks gaat het enorm regenen zie ik op de regenradar. Precies als ik weg moet op de fiets. Gisteren schoenen al extra ingespoten, zo pak ik mijn regenjas (die niet echt goed meer is, maar daar komt nog wel een oplossing voor), droge kleren in de tas mee, dus kom maar op, regen.

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay 

Eerst nog maar weer een sollicitatiebrief eruit gooien. Zo blij dat dit allemaal digitaal kan, want de kosten voor postzegels rijzen de pan uit. En volgend jaar nog duurder. Geen wonder dat brieven en lieve kaartjes versturen minder en minder is geworden. Klik klak op Feestboek en mensen weten dat je aan ze gedacht hebt. Dankzij de reminder van Feestboek. Je hoeft zelf helemaal niet meer te denken.

Zo; eerst ga ik een courgette-soepje maken, dan staat dat voor vanavond klaar.

Beau

Gisteren was ik toch wel heel erg benieuwd naar het nieuwe talkshowprogramma Beau. Maar eigenlijk ga ik rond die tijd zo'n beetje naar boven, lees nog wat en sukkel dan lekker in slaap. Alle talkshows mis ik dus, maar aangezien je vrijwel alles online kan zien de dag erna heb ik geen FOMO.
Alleen gisteren kennelijk wel.

Kreeg nog leuk nieuws van/voor een vriendin, ook vrij laat, maar ik was toch nog 'op'. hahah...

Mijn bed lokte behoorlijk want met regenwater nagespoelde lakens, weer droog gewapperd buiten, vers opgemaakt zag mijn bed er zo verleidelijk uit: Kom maar lekker slapen!
Merk dat het voor mijn welbevinden en mijn gezondheid echt goed is om regelmaat aan te houden. Ja, als een oud wijf, maar kan mij het schelen. Ik ben zo blij dat ik kan slapen. Doorslaap en in de ochtend altijd een wedstrijdje met mezelf doe of ik kan raden hoe laat/vroeg het is. En dan geef ik mijzelf 10 punten als ik het goed heb. En blij ben dat ik de dag weer vers mag beginnen. Ook al wacht er niets of niemand op me. Maak mijn eigen daginvulling en ook dat geeft houvast.

Enfin; Beau dus. Nogal op zoek naar de vorm. Toch eigenwijs gasten op een bank en zo'n Amerikaans bureautje. Terwijl iedereen weet dat de beste gesprekken vaak aan de keukentafel plaats vinden.

En dan die 2 Muppets aan het eind op bezoek. Ik was nog op zoek naar de draadjes net als bij Thunderbirds, maar die waren goed weggewerkt. Wel een schaal hete aardappels, waar Beau ook van had geknabbeld, maar hij komt stukken empatischer over en hij kent dit soort heertjes vanuit zijn jeugd. Maar die Thunderbirds waren constant aan het woord, terwijl ze niets zeiden. Ook een kunst.

Hoop dat hij zijn eigen stijl vindt, maar vond hem op zijn fijnst bij programma's waar hij ons meeneemt in de wereld van daklozen of mensen die op het randje leven. Integer gemaakt. Maar snap dat het allemaal tv-formats zijn. Waarvan de presentator inwisselbaar is.

Tsja...uiteindelijk had ik er niet voor hoeven wakker blijven, maar dan kan ik vanochtend meepraten bij de koffieautomaat. Oh nee...mijn thermoskan met handfilter uit de kringloop.

Ook nog naar de eerste aflevering van DWDD gekeken - praat Van Nieuwkerk dit seizoen nog sneller? - en met interesse geluisterd naar het verhaal over de rol van de AIVD in Iran. En hoe software de wereld op dat moment veranderde. Vond ik zeer interessant. Een boek wat ik zeker wil lezen. Komt vanzelf in de bieb.

Heerlijke koffie trouwens. Maar wel nodig, want toch wat slomer door het laat naar bed gaan. Gelukkig al wat taken van mijn lijstje afgewerkt voor vandaag. Dat geeft altijd weer het gevoel dat ik wat gedaan heb.

Iemand gekeken naar Beau en wat vond je ervan?

Tegelwijsheid van Akwasi

Gisteren niet naar Zomergasten gekeken maar naar Expeditie Robinson. Dat vind ik meestal interessant om te kijken en bovendien berekende ik dat ik gratis terug kan kijken via NPO Start naar Zomergasten, vooral als het deze week gaat regenen overdag, terwijl ik voor de commercielen (vaak) moet betalen voor iets. Dus strategisch kijken.

Expeditie Robinson is interessant vooral door de interactie tussen mensen die gedwongen bij elkaar zitten in zogenaamde barre omstandigheden. Wie is Baas, wie onzichtbaar de eerste weken, wie kan goed improviseren met de middelen die hij of zij heeft (en wint dan vaak), aan wie storen mensen zich enorm. Het lijkt wel het echte leven. Ik weet zeker dat er voor kantoormensen inmiddels Hei-dagen zijn a la Expeditie Robinson.
Of gewoon de dagelijkse gang van zaken in de kantoortuin.

Maandagochtend weer, dus mijn rondje Bless the House gedaan. En omdat het programma Koffietijd weer begonnen is zorgen dat ik voor die tijd klaar ben, dan heb ik dubbele Koffietijd. De witte was wappert lekker buiten, straks mijn bed weer lekker frips opmaken. Op maandag voel ik me altijd prettig en energiek. Omdat ik veel doe, zichtbaar doe en er kennelijk opgewekt van word, dat doen.

Ook nog de broodnodige sollicitatie de deur uit gooien (voor het alarm gaat!), zoals elke dag. Me daar niet gek of down door laten maken is de kunst.

En wat ik mooi vond was de verhaspeling van een oud werkwoord, maar die mij goed past, door Akwasi, deelnemer dit jaar aan de Expeditie.

©shutterstock/ADR

Fijn te weten dat er nog een mooi programma op me wacht om te kijken wanneer het mij uitkomt. En dankbaar dat schoonzoon ongedeerd uit een auto-ongeluk kwam en alleen zijn auto wat had. Niet zijn schuld, maar van een andere automobilist, maar zo fragiel is geluk.

En de zon schijnt ook nog vanochtend.

PS: Het regent nu even keihard, de was hangt buiten en binnenhalen heeft weinig zin meer, maar ach....ik denk dat die in de loop van de middag gewoon weer droog wappert. Niks aan de hand. Wat ben ik blij dat ik staat ben om er op die manier naar te kijken. En genoeg beddegoed heb om dat te doen.