Blij dat ik vanochtend laat contact met mijn Scandinavische broer kreeg. Deze week zouden in zijn bedrijf grote ontslagrondes worden bekend gemaakt en hij was bang dat ook hij zijn ontslag zou krijgen. Al wat ouder en dus duurder voor pensioen etc. Zijn manager is ontslagen, een oud-manager ook eruit. Hij 'mag' blijven, maar hoort komende week hoe de rolverdelingen nu zijn. Zijn hele team mag blijven, maar krijgen een andere manager (dus niet mijn broer meer).
Machiavelli zou zich in zijn handen wrijven. Prachtig spel van de macht.
Maakte me een beetje zorgen. Hij zit daar ook maar alleen (geen leuke blonde vriendin!!) en hoe zou dat nieuws (ontslag?) vallen. Of juist dat hij mag blijven. Herken de stress die dit geeft. Bij mij jarenlang (en dan ook nog een laag inkomen en nul vermogen, eigen huis en goederen).
Hij was lang niet te bereiken. Ook niet online. Zag hem al aan een boom hangen bij wijze van spreken. Ja; doemdenker hier. Niet het zonnetje in huis en altijd optimistisch ben ik.
Wat is dat toch? Dat werk je leven zo beïnvloedt? Of eigenlijk; dat wij dit zo'n grote invloed geven.
Ook mijn broer wilde op tijd financieel onafhankelijk zijn, maar ja, toen kwam zijn scheiding en moest hij zijn ex-vrouw de helft van zijn vermogen overhandigen.
Best wel een beetje bitter of geweest, maar heeft hij toch echt zelf toen niet goed geregeld toen ze met elkaar gingen trouwen. En de wet is de wet, dus slikken en dooooor! Ooit vertelde een directeur van een bedrijf waar ik voor werkte, dat trouwen eigenlijk een overeenkomst is tussen de staat en jij. Want ga je uit elkaar (uiteraard was ook hij door een scheiding wijzer geworden) dan bemoeit de staat zich met wat je moet nakomen.
Ik vond en vind haar een fijne vrouw en haar familie ook en snap ook dat als de liefde op is, je voor jezelf kiest. Maar hij zag het totaal niet aankomen. Zat toen ook al (te)veel met zijn hoofd vooral bij zijn werk. Wat hem ook zo dumpt als het uitkomt. Dus waarom die loyaliteit?
Maar goed; opgelucht dat hij zich meldde. Want ik hou veel van hem.
3 opmerkingen:
Voor sommige mensen is het werk prettig of een deel van je identiteit. Maar vaak houdt het je gewoon in leven. Probeer je zorgen te minderen. Vanuit hier kun je zo weinig doen
Fijn. Ik hoop voor hem dat het werkbaar blijft op zijn werk. Ha, vrij letterlijk.
Al is het misschien voor hem wel goed om ook te gaan kijken of hij elders een werkplek kan vinden voor zichzelf die waarschijnlijk leuker en prettiger is.
Zeker als je geen partner hebt is je werk een belangrijk deel van je leven. Ik heb me daar zo ongeveer bij neergelegd.... Wat fijn dat jullie het zo goed met elkaar kunnen vinden, en dat je hem (en hij jou?) Steunt!
Een reactie posten