De Hoop mag de ziel niet verlaten

Mijn zoon gaf me gisteren door dat de kinderarts mijn kleindochter heeft nagekeken en aangaf dat ze hier zelf weer kan uitkomen. Alles ziet eruit als een gezonde en goed groeiende baby. Thuis bij haar ouders in haar eigen bedje. 

Maar kan me zo goed voorstellen dat rustig slapen voorlopig even een uitdaging is voor mijn zoon en schoondochter. Je ligt toch te luisteren of alles goed is. Of de ademhaling niet hapert of anders klinkt. 

Die roze wolk zijn ze met een dreun vanaf gevallen. 

Werd al ik om 05.00 wakker en ook al eerder. Nog steeds onrust in mijn lijf. Gisteren tegen mijn eigen idee niet alle losse eindjes netjes vastgemaakt op mijn werk. 

Er was nul kerstsfeer. En meestal regel ik wel iets, maar daar had ik nu en geen puf voor en geen zin in. Dus gisteren was het alleen maar werken, werken en doorwerken. 

Leidinggevende zat de hele week al te mokken want hij had vrij gevraagd de laatste dagen van deze week, maar dat mocht niet, want er moest een leidinggevende aanwezig zijn. En toch ging hij eerder weg. Gaf niet eens aan dat wij ook wel een uurtje eerder mochten stoppen. Echt geen gevoel voor dit soort zaken.

Dus wel op tijd gestopt, niet meer doorgewerkt om alles 'perfect' achter te laten. Laat maar. En de hele dag veel, heel veel tijd geïnvesteerd in de stagiaire, die aangaf steeds beter te snappen waarom ik de zaken op een bepaalde volgorde doe en hoe het belangrijk is te focussen en methodisch te werken. Gelukkig hadden we in de ochtend samen wel even wat meer ontspanning (naast werken) en kon ik van haar ook weer veel leren. En van een fijne collega van de opdrachtgever. Dat gaf dan weer positieve energie.

Uiteraard had ook mijn laatste trein naar huis voor mijn vakantie weer een riante 10 minuten vertraging. Tuurlijk! Dus was nogal gaar toen ik gisteren later dan normaal mijn huis inrolde en ook nog bijna weggewaaid was op de fiets. 

Werd verdrietig door het (te verwachten) eind van de serie Maud en Babs. Zie de overeenkomst met hoe het met mijn moeder gaat. En hoe we als gezin verdeeld zijn hierover. Werd opgewonden over een Kerstkaart van mijn moeder, maar bedacht en geschreven door een broer of zijn vrouw. Ik vind dit verschrikkelijk stom. 

Stuur dat dan niet. Mijn moeder - naar hun zeggen - stelt alles uit en in hun voortvarendheid hebben zij dit dan maar gedaan. Bah! Is niet de tekst van mijn moeder, niet haar handschrift. Laat maar. Accepteer dan dat zij dit niet meer doet. Of kan. Is prima voor me. Ze was mijn hele verjaardag ook vergeten. Geen kaart, geen telefoontje of iets. 

Ik heb mijn kerstkaarten ook riant laat geschreven en verzonden. En ja, misschien ook wel aan het aftakelen he.

Vanochtend schoot ik wakker en bedacht me dat ik nog geen presentje voor de krantenbezorger bij de deur had gehangen. Doe ik altijd, want ze bezorgt altijd elke zaterdagochtend de krant door weer en wind en op tijd en weet ook dat haar inkomen niet zo riant is. Dus snel aan de deur gehangen en ze heeft de krant bezorgd en presentje (nou ja, envelop met kaart & inhoud) meegenomen. 

Zou het liefste me onder mijn dekbed willen verstoppen. Warm, donker en veilig. De wereld buiten sluiten. En vooral alle lelijke, angstige, pijnlijke en afschuwelijke zaken niet hoeven meemaken. 

Toch maar onder de douche gesprongen, de was opgeruimd, koffie gemaakt en aan de dag begonnen. Kerstmuziek opgezet. En de kachel wat hoger. 

Mooie column gelezen: Hoop 

Image by Gerd Altmann from Pixabay