Ga je ook weer een keer met de trein, loopt het zoals verwacht. Trein vertraging, dus haalde mijn bus niet en moest 30 minuten wachten voor een ritje van 4 haltes.
Ben daar niet bekend en bovendien was ik zo dom om mijn nog redelijk on-ingelopen winterschoenen aan te doen, omdat het glad her en der was. Au zeiden mijn hielen al snel. Jemig...zijn het niet mijn jubeltenen, dan zijn het de rare hielen wel!
Enfin, dan maar wachten op de bus. Had geen vaste tijd afgesproken. En had genoeg marge ingebouwd voor inderdaad onverwachtse vertraging.
Mijn moeder zat gezellig nog te lunchen. Ze bakten pannenkoeken op de afdeling en dat ruikt heerlijk. Ze zat in de gezamenlijke huiskamer en alsof ze daar al jaren zat.
Dat deed me aan de ene kant goed, geen angst van mijn moeder om er niet bij te horen en ze at ook dus dat was ook fijn. Aan de andere kant gaf me dat ook aan dat dit voor haar een goede stap was. Wellicht nog wat te vroeg, maar goed; de aanmelding was goedgekeurd. Misschien wel prettiger dan te wachten tot het echt niet meer ging. Ik weet niet wat wijsheid is/was. Wel dat ze telkens zei dat ze liever niet was weggegaan uit het huis, maar ja 'ze' zeiden telkens dat het moest.
Kreeg ook een pannenkoek aangeboden, dus ook aardig en lekker. Er hing een fijne sfeer. Liep daarna met mijn moeder naar haar eigen kamer. Best nog wel ruim, vooral een zeer grote natte ruimte (kan me voorstellen dat ze daar ook iemand in een rolstoel moeten kunnen douchen etc.). Room for a pony in die badkamer zullen we maar zeggen.
Wat spulletjes van thuis, maar door anderen uitgekozen. Vooral veel foto's van kinderen en kleinkinderen van die anderen voorop staand.
Video-belde met mijn broer, zodat hij haar kon zien en feliciteren. Later kwam ook mijn dochter nog met de achterkleinkinderen. Het was tenslotte haar verjaardag.
Had mijn gesprek met de vaste contactpersoon voor mijn moeder. Legde uit waar mijn zus, broer en ik tegen aanliepen en we bang zijn niet compleet geïnformeerd en vooral op tijd geïnformeerd te worden. Ze legde uit dat er een vast contact vanuit de familie is; die geeft de zaken door. Nogmaals uitgelegd dat wij daar niet voldoende vertrouwen in hebben, met als voorbeeld de verhuizing. Oh jaja..Maar goed, dit zijn de regels. En ze zal benadrukken dat de contactpersoon echt eea doorgeeft.
Ik ga dus maar zelf ook goed de vinger aan de pols houden. En een beetje een band proberen op de bouwen met de verzorgenden. Die me allemaal heel betrokken en vriendelijk overkwamen.
Merkte dat het geheel; die kamer met persoonlijke spullen uitgezocht door anderen en dat mijn moeder ook nog zei dat ze zo even naar buiten zou gaan, even wat anders, maar dat kan helemaal niet zomaar, dit alles slurpte energie, dus appte mijn zus dat ik het nu niet kon opbrengen om bij haar langs te gaan. Ik was een beetje op. Energie was op. Vroeg aan mijn dochter of ze me op het station kon afzetten.
Daar bleek dat er geen treinen mijn richting op gingen. Ook niet vanaf het kleine station waar mijn moeder in de buurt woont. Helemaal niets die kant op. Dus maar weer omrijden. Gelukkig wist ik hoe en waar. Dan de bus naar huis en even iets omgereden om een bus te pakken die iets dichterbij stopt, wel weer langer wachten, maar zodat ik het nog net kon halen met mijn pijnlijke hielen.
Op.
Als een leeggelopen ballon.
6 opmerkingen:
Toch fijn dat ze het naar haar zin lijkt te hebben en ik denk wel dat ze daar goed op haar plaats zit. De stap naar een verzorgings- of verpleeghuis is altijd groot, voor de persoon zelf en ook voor de naasten.
Wel een geruststelling,dat je moeder het daar goed heeft. En de informatievoorziening,daar zou ik niet op rekenen. Men kan daar niet meegaan in familieproblemen
Ja, gemengd, maar vooral goed nieuws. Hoewel ik me zeker ook wel kan voorstellen dat je na al dat getrek aan je emoties even op was. Hopelijk heb je redelijk goed geslapen en vandaag weer wat nieuwe energie cadeau gekregen om weer je dag aan te kunnen.
Wat fijn dat je eerste indruk positief is.
Dat je moeder het goed naar de zin lijkt te hebben is uiteindelijk voor haarzelf het belangrijkste, en voor de rest van de familie ook. Lianne
Een positieve noot en daarnaast ook negatieve zaken... Bij neerleggen dan maar, je hebt intussen genoegzaam geprobeerd om bij te sturen, de mogelijkheden houden hier dus op. Wel jammer dat het nog steeds zo'n gereis is.
Moet je maandag weer werken? Dan heb je niet lang om bij te komen.
Nou, blijkt alles toch nog mee te vallen, heeft je broer het toch nog niet zo slecht gedaan, bekijk het eens van de positieve kant, ze heeft het naar haar zin en wordt verzorgd.
Een reactie posten