Op slot

Uiteraard vonden mijn broertje en ik dat we toch maar even een kijkje moesten nemen bij het ouderlijk huis, want we zagen allerlei bewegen via de parkeer-app die erop wezen dat er een makelaar langs is geweest. Bovendien op dezelfde dag dat wij bij mij moeder op bezoek gingen, een hele lange parkeerduur van Bewindbroer ook bij het ouderlijk huis. Wat deed hij daar zo lang?

Van de Bewindbroer zelf hoorden wij helemaal noppes niets. 

Oh ja...behalve dan een paar dagen na de supersnelle verhuizing van onze moeder naar het verpleeghuis, dat haar nieuwe telefoonnummer bladiebladie is geworden. Nieuwe telefoonnummer? 

Bij elke verhuizing kan je je nummer meenemen, ook naar een verpleeghuis, de telefoon staat op haar kamer en het nummer is al 40+ jaar bekend bij vrienden en familie.

Maar dat interesseert de regelende broer nu net niets. Isoleren die moeder. Hoe minder invloeden van buiten, hoe beter.  Geen uitleg ook waarom het nummer niet meegenomen kon worden.

Hij communiceert overigens nooit meer rechtstreeks met de afvalligen, maar laat dat karweitje door zijn schoonzus opknappen. Die kennelijk niet doorheeft dat hij haar daarvoor gebruikt. Zo blij met haar ere-baantje.

We besloten door de actie van broerlief toch maar een kijkje te gaan nemen. Straks had hij alle meubels al op een veiling aangeboden of stond er een container voor de deur. En was het juwelenkistje leeg of ingepikt door Steelzus. Dan is zelf zien hoe of wat de beste optie. Zo blij met de huurauto.

Plus; mijn moeder had haar juwelenkistje (ik noem het sieradenkistje, geen diamanten of zoiets, maar wel Pipo Pppparels, met hoge waarde en gouden ringen en bloedkoraal) niet op haar kamer. Uiteraard wist ze niet hoe of wat. Broer wist nog precies waar het zou moeten staan in het ouderlijk huis, op haar slaapkamer in haar toiletmeubelkastje. Had ze hem laten zien. 

Plus dat hij ook zag dat er nog een schilderij thuis zou moeten hangen wat mijn moeder altijd erg fraai vond. Ook aan hem verteld.

Lang verhaal kort; we bedachten hoe we onze Mission Impossible zouden aanvliegen. Niet dat de buren van mijn moeder ons zouden zien terwijl we de voordeur met de sleutels openmaakten en dat - per ongeluk - aan de bewindbroer zouden doorgeven. En hoe laat/vroeg gingen we langs?  Op zondag lopen kerkgangers van de kerk van mijn moeder altijd door onze straat tussen 09.30 - 10.00 en na de kerk, na 11.00 uur,  ook weer. Dan valt het op als er iemand aan de deur staat te morrelen.

Dus aanrijden en auto elders parkeren en via een route naar het huis lopen dat de ene oplettende en aardige buurman ons niet zag langslopen. En dan via de achtertuin naar binnen, dus via de poort. En ergens parkeren dat we zo weer weg konden stuiven, zonder gezien te worden door iemand.

Helemaal doorgedraaid in wantrouwen wat Bewindvoerder broer zou kunnen hebben gedaan om bezoek te monitoren, bedacht dat hij misschien die zaterdag camera's had opgehangen bij voordeur (dus sowieso niet via de voordeur) of aan de achterkant van het huis. 

Dus ook uitrekenen dat als er wel camera's hangen met bewegingssensor hoe lang het dan duurt dat bewindbroer dit doorkrijgt en als de bliksem in zijn auto richting huis van onze moeder rijdt. Opgezocht: normale tijd 13 minuten, maar op zondagochtend en zich niet aan de snelheidslimieten houden gaven we onszelf 7 minuten om in en uit het huis te gaan en dan snel snel weer weg te zijn. Nul behoefte aan een boze broer. Mijn broertje vroeg me of ik me nog kon herinneren hoe deze broer kon doordraaien als hij boos was. Lekker gezinnetje toch!

Ook trokken we handschoenen aan (maar daar moest ik toch wel om lachen, want we staan allebei niet in een misdadigersregister, dus hoe dan?).  En eerst zou mijn broertje de poort openen (waar we allebei de sleutels van hebben; gekregen van onze moeder al jaren terug) en checken of er iets hing. Ik wilde nog voor een plaksnorretje gaan of complete vermomming.

Dan door naar de keukendeur en via de keuken in het huis snel even nakijken hoe de situatie is. Met timer!

We kwamen niet ver; Geen camera, maar het keukenslot was veranderd. Nieuwe cilinder erin. Veiligheidssloten kregen we wel omgedraaid, maar ja....dat slot he!

Bugger@

Dus dan toch maar naar de voordeur. Het was nog ruim voor 09.00 uur. Hoopten dat buurman en buurvrouw uitsliepen.

Gordijnen in de huiskamer waren open. Mijn moeder deed altijd trouw in de avond ze dicht en als ze wakker en beneden was, ze weer open. Zo wisten ook de buren dat alles in orde was met mijn moeder. 

Voordeur kregen we ook niet open. De cilinders van de veiligheidssloten waren ook daar gewijzigd. Ook ik probeerde het; maar het lukte niet, want eerst dacht ik dat broer te gespannen was. Maar we moesten afdruipen.

Alles op slot.

Ons is niets verteld. 

Mag dit? Gewoon de sloten veranderen en dat niet communiceren? Is er iemand die dat weet?

In de middag moest mijn broertje weer verder vliegen vanaf het vliegveld om de hoek en we leverden toen ook de huurauto (heerlijke automaat en grote kofferruimte), dus ook nog pitstop bij Ikea gemaakt omdat mijn ene tuinstoel het ook begaf. Heeft hij alle meubels ook nog in elkaar gezet voor me. Kan ik prima zelf, maar hij wilde dat graag voor me doen. Nul rust in zijn kont. Gunde zich ook geen rust. 

Gelukkig wel de vrijdagavond lekker bij een strandtent gezeten en kunnen praten. En genieten van de warmte van de zon. 

Vond mijzelf een saaie muts dat ik niets leukers kon bedenken dat een pitstop bij de Ikea, maar ik was eerlijk gezegd nogal geestelijk gesloopt door alle bovenstaande gezeik en een ontmoeting met Steelzus die ook bij onze moeder langskwam, maar daar kennelijk haar veelvuldige bezoekjes aan haar moeder gewoon voortzet daar plus het gezuig en getrek wat ze altijd doet bij mijn moeder en naar ons. Ik sloeg helemaal dicht. Vooral om niet in totale woede uit te barsten. Dat zou voor mijn moeder niet prettig zijn, dus was ik maar verstandig en beheerst als professionele binnenvetter.

Leuk uitje in het verpleeghuiskrantje, kan je mee, leuk he, leuk he....Leuk he zo'n uitje he, leuk he...Heb je zin daarin, wil je mee? Leuk he..

En nogal betuttelend en kinderachtig met mijn moeder omgaan. Kon haar wel slaan! 

Kijk mij eens een goed kind zijn! IK kom elke dag (ja, woon om de hoek en heb geen eigen leven...).

Ik was er dus best wel door geraakt. Ook door iets simpels als een kaartje met telefoonnummers van de kinderen in haar portemonneetje. 1. Steelzus, 2. Incestbroer, 3 Bewindvoerderbroer. Dat was het. Dat ze nog 3 kinderen heeft?? 

Wij zijn uitgegumd door de grote bekken. Al onze foto's zijn al weg. Straks weet ze ook niet meer wie ik ben. 

Mission Impossible. 

Mag dit? Gewoon de sloten veranderen en dat niet communiceren met ons? Is er iemand die dat weet?