Kijk ik over mijn kop heerlijke koffie de tuin in, dan zie ik alweer honderd zaken om aan te pakken. Moet dat nu?
Ja, knip maar wel de uitgebloeide bloemen uit de vlinderstruik, dan blijft hij nieuwe bloemen geven. Tot wel aan de herfst aan toe.
Ja, ga straks maar wel even het gras maaien.
Ja, ga de klimop bijsnoeien. Groeit de pan uit.
Tuinstoelen beitsen?
En oh ja, ook de tuin aan de voorkant heeft snoei nodig. Dan ziet het er weer strakker uit. Zo direct eerst maar even doen, nu nog schaduw daar.
De was is al gedaan en hangt al te drogen. Ook al gestofzuigd.
Geen zin om op zaterdag mijn rondje boodschappen te gaan doen. Zo saai. Dat komt nog wel. Vanochtend online mijn dochter uitgezwaaid op weg naar haar vakantie-adres met haar dochters. Een stukje vliegen en zo leuk te zien hoe de dametjes daarvan genieten.
Geniet ik eigenlijk wel van mijn leven. Ga ik niet, net als mijn moeder altijd verzuchtte, op standje overleven.
Mwaoh...merk wel dat - wat ik altijd wel heb - als de managers met vakantie zijn, ik wat minder druk voel. Dus neem nooit mijn vakantie gelijk met hen, altijd ervoor of erna. Moet 'm nog steeds plannen, wat ik dan ga doen, weet ik nog steeds niet, zo druk met werk. Dus ik buffel maar door en door.
Wel minder vroeg opstaan - kan ook omdat er door de vakantie veel minder scholieren in bus en trein zitten, dus wat meer plek, alhoewel die plek nu wel door toeristen wordt opgevuld met mega-grote koffers, rugtassen en nog meer tassen.
Geniet wel van een live verbinding met mijn dochter en haar dochters die me hun uitzicht uit hun hotelkamer laten zien. Bergen. En hoe het was om te vliegen. En dat hun vader ze gebracht had naar het vliegveld.
Zat nog even buiten in het donker, hopend dat ik de volle maan kon zien. Zag wel sterren, maar geen maan.
Ben lang wakker en lees een boek online. Herkenbare droefheid en zwaarte. Haar man die door pensioen geen zin meer zag in zijn leven. Wie was hij nog zonder werk. De zwaarte was in het huis gekropen.
Ga naar beneden nagels knippen, zijn te lang en ik heb daar nu acuut last van.
Last van wel meer dingen, maar dit is eenvoudig op te lossen met een nagelknipper en vijl. Hoop nog even te kunnen slapen, maar denk het niet.
5 opmerkingen:
Moeilijk om het "doen"even los te laten. De klusjes blijven tenslotte liggen
Ik zou zeggen: hou je aan je eigen motto boven dit blogje. Plan die vakantie en laat de klimop de klimop en het gras het gras.
Hoelang is het nog voor jou, dat je moet werken? Bestaat er bij jullie misschien een generatieregeling die ze dan uit moeten voeren? Bij ons is dat bijvoorbeeld 1 dag minder werken, maar wel dezelfde pensioenopbouw als van tevoren; en maar een halve dag minder salaris (bruto - wat netto vaak op nog een kleiner verschil uit komt)?
En met uit "moeten" voeren bedoel ik, dat iedereen op mijn werk die de juiste leeftijd heeft bereikt en die het aanvraagt, het moet toegekend krijgen. Het is geen kwestie van gunnen en de manager kan niet (al te duidelijk) de medewerkers discrimineren die hiervoor hebben gekozen. Bij ons werkt het over het algemeen goed, mijn twee directe collega's die het doen, zijn er blij mee.
Zo te horen zie je altijd overal klussen en klusjes liggen. Op zich een goede eigenschap lijkt mij (zelf vergeet ik altijd wat ik ook al weer op mijn to do lijst heb en schuif ik nogal eens eindeloos dingen voor mij uit). Maar het is lastig voor je om te ontspannen . Misschien toch een weekendje of een weekje op vakantie? Dan zijn er even geen klusjes meer. Een alleenstaande collega van mij gaat vaak samen met haar dochter een paar dagen weg. Alleen de voorpret is al heel belangrijk.
groetjes, Alice K.
Een reactie posten