donderdag 26 maart 2020

Kwetsbaarheid inzien en mee omgaan

Natuurlijk is het makkelijker om jezelf te scharen onder de mensen die het Corona-virus als een griepje kunnen ondergaan. Niks aan de hand. Gezond als een vis immers. Nooit ziek. (Heb ik toch geheugenverlies!!).

Maar dat ben ik niet. Niet in de boeken van mijn huisarts. Noch in de statistieken van de RIVM. Maar nog steeds niet in mijn eigen hoofd. Ik wil er kennelijk niet aan.

Heb Diabetes-2 en bovendien - dat las ik ook nog in een interview met een arts wat ook als kwetsbaarheid geldt, zwaar overgewicht. Dus dubbele woordwaarde en passend in het hokje "kwetsbaarder dus in risicogroep".

Ben ik nu (extra) bang? Omdat ik in dat hokje pas?

Een beetje.

Heeft het nut om bang te zijn? Wel als het me bewuster maakt van het feit dat ik voorzichtig moet zijn, niet zozeer voor mijzelf, maar voor anderen. Die ik niet kwijt wil.

Merk wel dat ik mijn zin in solliciteren geheel kwijt ben. Toch moet ik dat wel weer oppakken, maar geef mijzelf maar wat ruimte daarin. Vooral als ik zie hoe onzorgvuldig er met zaken die mij aangaan, wordt omgegaan. In deze tijd zie ik trouwens toch niet een optie om ergens op gesprek te komen. Hooguit virtueel een gesprek voeren.

Flylady geeft ritme en regelmaat. En ik blijf mijzelf 'dwingen' om in dat ritme te blijven. Ook al is mijn bed nog zo warm en veilig. Kom op; niet terugvallen in ontwijkend gedrag! Dus maandag mijn bed afgehaald, alles in de was en dan mijn bed weer schoon en fris opmaken met een schone dekbedhoes en strak (nou ja...soort van strak) gestreken slopen. Heb zelfs mijn matrassen omgewisseld en omgedraaid. Zo dan!
Zoek naar de schoonheid in kleine dingen en handelingen. Houvast ook.

Zou het wel enorm erg belastend vinden voor anderen als ik het virus zou krijgen met complicaties veroorzaakt door die kwetsbaarheid. Waarvan een hele meute beweerd dat dit allemaal toch gewoon eigen schuld is (Obesitas en Diabetes 2).
Vind het erg dat ik anderen tot last ben en anderen zorgen geef. Want voor mijzelf is het wel prima. Als dit het einde moet zijn, dan is dat maar zo. Een bioloog schreef het ooit al; opgaan, voortplanten en verwelken.

Niemand is van mij meer afhankelijk. Mijn kinderen kunnen het allemaal zelf. Hebben hun eigen gezin en kringen. Mijn moeder gaat nog gewoon lekker naar de supermarkt en dan niet op het bejaarden-uurtje (wat ik trouwens zelf een vroeg tijdstip vind; veel ouderen vinden het prettig om niet meer zo vroeg uit bed te hoeven na een leven van werken en leven op de klok). Maar mijn moeder heeft zichzelf wel onmisbaar gemaakt voor een (ruim volwassen) zus van mij. Dus hoe het leven van die zus eruit ziet mocht mijn moeder komen te overlijden (sowieso ooit) dat vraag ik me af.

Werk heb ik niet (meer), dus ook daar word ik niet gemist. Op mijn vrijwilligerswerk wellicht, maar goed - ook daar geldt wat in de grote mensenwereld van werken een wetmatigheid is; voor jou tien anderen. Zo bijzonder ben ik helemaal niet.

Wel noopt het mij tot opruimen van rommel. Want stel dat ik het loodje leg, dan belast ik mijn kinderen met het ruimen van dit alles. Kan ik beter nu alvast wat gaan doen. En hopen dat de vuilnis nog steeds opgehaald blijft worden. Alles wat we voorheen normaal vonden, niet echt bij stil staan, is nu bijzonder geworden. Hoop dat we dat hierna ook blijven zien.

Ik schaam me dat ik soms deze zwarte gedachten heb, me kwetsbaar voel, en soms zelfs bang, maar weet ook dat ik ze mag hebben. Dat dit angst is en dat ik dit mag voelen, maar ook daarna weer mag kijken naar wat er nog steeds mooi en van waarde is. Dat die zwartheid me - gelukkig maar - niet de hele dag omringt. Alleen af en toe. Als ik de cijfers bekijk.



En het feit dat ik dat kan, dat geeft me energie. En de moed om toch wel op te ruimen, schoon te maken, een stukje te breien, in de tuin te werken, te vragen hoe het met mijn vrienden en familie gaat en of ik wat kan doen voor ze.

Dus wel die kwetsbaarheid voelen en weten, maar er niet in blijven hangen. Zoeken naar mijn veerkracht en dus mijn vermogen om te blijven opstaan. Naar de winkels gaan doe ik nog steeds niet (ik ga mijn record van 2 weken niet geweest halen denk ik) want een hoestje en dat moet echt eerst weg zijn.















12 opmerkingen:

Mevrouw W. zei

Je bent goed bezig. Probeer dit vast te houden.

Anoniem zei

Brene Brown helpt mij ook. Je hebt grotendeels dezelfde insteek als ik. Lijkt me prima overlevingsstrategie!

PetraH zei

Ik heb enorm respect over hoe je hier mee om gaat. Zelf zou ik het misschien niet kunnen. Dank je voor je eerlijke en bemoedigende blogs :-)

Spaarmoeder! zei

Je bent echt mens en een mens kan en mag zich kwetsbaar voelen. Steed rustig kijken en jezelf proberen te hernemen is een mooie tactiek.
Je bent hartstikke goed bezig.

Gerdien zei

Het zinloze van solliciteren herken ik ook. Ik ga er toch maar mee door, om een beetje in het ritme te blijven, maar verwacht er niet veel van.
Van mij is ook niemand afhankelijk. Soms voel ik me daardoor onnodig en onbelangrijk, maar meestal voel ik me vrij. Ik hoef niks, ik mag er gewoon zijn. En dat ben ik!
Hopelijk blijven je zwarte gedachten niet lang, het waait en de zon schijnt! Geniet ervan, dat mag.

klaproos zei

ja cellie, we moeten allemaal maar afwachten wat er gaat gebeuren, maar ik blijf geloven in een goeie afloop, en dat dan ook de mensheid wakker is geschud, en denkt.. we moeten het anders gaan doen met de wereld... dat hoop ik écht
xxx

pourquoi pas ??? zei

He lieve Cellie. Je kinderen zijn misschien niet afhankelijk van je maar vergis je niet ze kunnen je nog lang niet missen. Een moeder hebben zoals jij dat bent geeft ook volwassen kinderen een veilig gevoel. Als er iets is heb ik altijd mijn moeder nog.
Je maakt jezelf weer veel te klein. En wat denk je van die prachtige kleindochter? Die heeft ook recht op mooie herinneringen maken aan haar grootmoeder.
Kleindochter van 5 van mijn vriendin, belde haar op. Ze was met haar vader mee naar het werk en zei;oma ik ben aan het werk met papa en we hebben geluncht. (drive in mcdonnald) Vriendin lag in een deuk en ik ook toen ik het hoorde. Duurt niet lang meer tot jij dit soort gesprekken hebt met de jouwe.
Verder ken ik niemand die zo attent is als jij. Altijd dneken aan een ander.
Zet m op.

izerina zei

Als je eigen zwarte gedachten herkent is dat winst. Dan vecht je niet meer er tegen en verdwijnen ze wel weer. Moedig mens.

Alice K. zei

Dank je wel voor je openhartige en bemoedigende blogje. Mooi verwoord! Ik herken veel in wat je schrijft. Ik ben ook een beetje bang. Ik werk nog wel 2 dagen buitenshuis maar zou dat nu liever niet doen om mezelf en mijn familie te beschermen; maar ja moet wel. Mijn kinderen zijn qua leeftijd wel volwassen maar door omstandigheden nog niet zo zelfstandig als die van jou. Denk wel dat ze zonder me zouden kunnen, maar liever moeder ik nog een poosje over ze als me dat gegeven zou worden.

Ik weet zeker dat jij erg gemist zou worden door jouw kinderen en kleinkind dus pas goed op jezelf Cellie!

En vergeet ons bloglezers niet! Wij zouden je blogjes ook erg missen. Ik voel me gesteund als ik je blogjes lees, juist ook in deze tijd. Veel sterkte en blijf gezond!

Liefs, Alice

Marlou zei

Ha Cellie,

mooi stukje heb je geschreven...
"Zoek naar de schoonheid in kleine dingen en handelingen. Houvast ook."
Dat is wat ik nu ook doe en het geeft steun...

Hou je haaks en blijf gezond!
Marlou

Christina zei

Is het tijd voor de openingszin: "Met grote droefheid en tegenzin moet ik solliciteren op uw functie, die me overigens wel aanspreekt."?

Joanne zei

IK herken veel in je verhaal. Soms overvalt mij een soort zwaarmoedigheid. Ik ben een risicofactor. Mijn leeftijd en astma.
Verder gezond, denk ik. Het leven is een beetje raar momenteel. Met niemand contact, behalve zoon. Via app, bellen of Facetime.

Ik ben aan het opruimen. Mijn huis is helemaal schoon. Je moet toch iets. Nu ga ik mijn administratie bijwerken. Voordeel is wel als alles achter de rug is ik alles op orde heb.
Een kleine troost.

Liefs Joanne