Tot drie keer toe de band van mijn dochters fiets leeggemaakt, door een teiltje water laten gaan en geplakt. Toch liep de band nog steeds leeg. Ook de buitenband nagekeken op scherfjes, maar kon niets vinden.
Nu heb ik denk ik de gaten allemaal ontdekt (nou ja...gaatjes) en blijft de band goed.
Dochter is al naar haar werk en natuurlijk kan ze prima zelf haar band plakken want dat heb ik zowel zoon als dochter geleerd, maar ach...ik heb geen volle agenda vandaag - toevallig - en misschien ook wel eigenbelang als de fiets weer befietsbaar is.
Maar pfffffffffffff....het is nou niet mijn lievelingsklus.
Ondertussen alweer een was lekker buitengehangen, dus die zal straks ook wel droog zijn. Goh...ik kan zo Stay at home mam worden. Maar ja, vandaag is ook Administratiedag en de rekeningen moet ik toch echt zelf betalen. Dus thuisblijven en geen inkomen binnenbrengen is een keus die ik niet kan maken.
Iedere keus heeft zo zijn consequenties. Met een gezin van één inkomen rondkomen, omdat je liever zelf je kinderen opvangt, betekent een minder luxe leven. Maar ook minder stress doordat je (man of vrouw) niet haastig voor je werk nog naar de kinderopvang moet en na je werk weer op tijd bij de poort moet staan, op tijd eten, weinig tijd met je kinderen omdat je werkt en de tijd die je hebt wil je zo goed mogelijk besteden, dus ook dat kan weer stress geven. Vaak heb ik met jaloezie gekeken naar die volledige gezinnen. Vader, moeder en 2,4 kind en dan één kostwinner in zo'n gezin (meestal toch weer de man). Waar ik na werktijd mijn was en boodschappen moest doen, kon zo'n thuisblijver dat in de rustige uren doen en dan de hele dag in de tuin zitten (nam ik aan..).
Maar vooral twee inkomens. Hoe heerlijk leek me dat.
Toen ik een paar jaar geleden een relatie had, was hij vooral zo blij omdat hij nu een groter huis (met mij) kon kopen en dat (door mij) zijn leven nu veel beter financieel zou worden. Hij zou meer armslag krijgen en hij had na een paar maanden op funda al bekeken wat voor soort huis wij zouden kunnen kopen. Met minimaal 5 slaapkamers zodat al onze kinderen hier konden "Logeren".
Buiten dat zijn motivatie om een relatie aan te gaan een heel grote financiele achtergrond had, vond ik het geheel helemaal niet aanlokkelijk. Werd er aan mij gevraagd of ik dat allemaal ambieerde? Hoezo groter, beter, duurder. Laten we eerst maar eens aan onze relatie werken.
Gaat het daar vaak mis...hoe hoger je inkomen wordt, hoe meer je ook gaat uitgeven? En is de weg terug zo moeilijk.
Niet alleen kan je niet direct al je vaste lasten terugschroeven, dus kost het ook tijd voordat je kan gaan besparen, maar is het ook statusverlies wat pijn doet - als je daar gevoelig voor bent.
Gezinnen met twee inkomens hebben vaak ook helemaal geen benul meer dat wat zij per maand binnenkrijgen veel meer is, dan een éénverdiener, laat staan iemand die een uitkering krijgt. En dat hun luxe leven ook zo weer over kan zijn door een financiele strop zoals je baan verliezen, ziekte of dingen waar je geen grip op hebt.
Vaak heb ik onbegrip gevoeld voor het feit dat ik altijd gewerkt heb. Nooit afhankelijk heb willen zijn van een partner. (of kunnen zijn....misschien is dat wel eerlijker!). Nu voelt het goed dat ik weet dat ik mezelf kan bedruipen. Nu dan tijdelijk geen betaalde baan, maar dat komt goed. Het maakt dat ik moet nadenken hoe ik mijn eigen markt moet/kan ontdekken. Waar mijn talenten liggen.
Fietsenfluisteraar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten