Toen ik dit weekend bij mijn vader, die Alzheimer heeft en steeds verder wegglijdt, op bezoek kwam, was de verzorging druk aan het dweilen en opruimen.
Bleek dat mijn vader de veroorzaker van dit werk was. Hij had die dag al 4 keer zichzelf ondergepoept en dat was nog niet zo vervelend, maar hij liep ook door de gang met poep in zijn hand en het zat overal op en aan. Ook trekt hij dan zijn kleren uit.
Ook praat hij niet meer duidelijke woorden, maar brabbelt hij maar wat en kijkt wel, maar ziet niet veel.
Daarvoor had hij al de controle over zijn blaas verloren en plaste hij overal en overal op. Daardoor gleed hij vaak uit in zijn kamer. De luier die hij droeg trok hij telkens uit.
De verzorging gaat bespreken of hij een soort broek aan mag die hij niet zelf uit kan doen, maar mijn vader is altijd al zo'n eigenheimer en sterke man geweest dat zelfs een dwangbuis hem niet in bedwang hield. Hij heeft wel last van trombose, TIA's gehad, maar kennelijk is zijn lichaam nog in staat om door te leven. Zijn geest heeft het al opgegeven. Of moeten opgeven, want ik kan me niet voorstellen dat iemand hiervoor kiest. Soms denk ik wel eens dat een grote hartaanval en in één keer dood zijn voor hem beter is. Of is dat voor ons beter?
Ik weet en voel dat ik niet meer hoef te vragen of hij weet wie ik ben. Het enige wat telt is dat ik er voor hem ben. Met zijn hand pakte hij bang de mijne en ik bracht hem even naar een rustig bankje en daar zaten we; hand in poephand. Daar brabbelde hij weer voor zich uit totdat de verzorging hem kwam wassen en omkleden. Hij weet ook niet meer dat hij moet eten en drinken. Totdat we het in zijn mond stoppen dan eet hij wel.
Hij loopt nog wel en loopt dan hele einden door de vele afdelingen. Heen en weer, als een ijsbeer. En her en der zijn sporen achterlatend.
Pas nu ik het opschrijf komen de tranen. Wat een rotziekte!
Ooit heb ik als vakantiewerk voor een afdeling dames met Alzheimer gezorgd. En mocht ik direct aan de bak met het wassen en aankleden. En weer wassen na ongelukjes op de wc. Daardoor heb ik altijd veel ontzag en bewondering voor dit beroep gehouden. Zo anders dan een broer van mij die roept - als mijn moeder aangeeft dat ze het ook zo rot voor de verzorging vindt, het vele extra werk - dat ze niet moeten zeiken want dat hoort bij hun werk; daar hebben ze voor gekozen.
Wat is de volgende fase. De hele dag apatisch in bed liggen...wachten op de dood? Onze huisdieren gunnen we dat niet eens!
1 opmerking:
Mijn vader had Parkinson met dementie op het laatst, maar altijd thuis verzorgd. De door jou beschreven fase hebben we ook meegemaakt, weliswaar in mindere mate. Soms had hij nog een helder moment en zei dan dat hij graag dood wilde zijn. Voor de familie is het heel zwaar en we mogen blij zijn dat in Nederland het verzorgende personeel zo goed is. Ze zijn altijd even lief en bereid om te helpen, zowel bij de patient als bij de echtgenote. Ik nam en neem mijn petje voor hen af.
By the way, ik vind dat je leuk schrijft.
groet
martine
Een reactie posten