Alweer één jaar geleden dat ik begin van de avond een telefoontje kreeg dat mijn vader was overleden. Vandaag vliegen er allerlei herinneringen door mijn hoofd. Aan hem, aan mijn gezin, aan mijn familie. En dan is daar altijd die zus van hem die ons allemaal even alle feitjes in de mail rondstuurt; alsof wij vergeten zijn dat het vandaag is. Stom mens. Maar ja...ook zijn zus. Ik zou zelf niet weten hoe ik zou reageren als een broer of zus er niet meer is. En misschien ben ik in de ogen van sommige familieleden ook wel niet helemaal 'normaal'..
Een adoptiezus die me appt en me sterkte wenst bij het herdenken van mijn vader...alsof het opeens niet haar vader was. Of misschien ben ik deze dag wel te gevoelig voor woorden, woordkeuzes. Of zie ik in dingen iets, die niets zijn.
Het zal dan wel geen toeval zijn dat ik gisteren in de bibliotheek een boek zag genaamd Tumult bij de uitgang. Over dat laatste stukje, door de ogen van een verpleeghuisarts.
Het is een rare dag. Vanavond ga ik mijn zoon lekker ophalen. Hij komt terug van een aantal weken toeren door de V erenigde S taten met een aantal vrienden. Meteen de volgende dag kan ik hem weer naar S chiphol brengen want dat gaat hij naar waar de Kerstman woont, samen met zijn vriendin.
Gisterenavond zijn logeerbed opgemaakt. Extra dik dekbed erop gegooid, want waar hij vandaan komt was het iets warmer. En onthouden dat ik straks even de radiator opendraai in die kamer.
Maar het rare en bijzondere zit hem voor mij in het feit dat hij vorig jaar rond deze tijd blij was want hij zou een s ollicitatiegesprek hebben bij een buitenlandse luchtvaartmaatschappij. En moest daarom op de dag van de begrafenis eerder weg om zijn vlucht te halen. Nu moet hij eerder terugkomen van Kerstmanland voor dezelfde reden. Op dezelfde dag. Een jaar later.
2 opmerkingen:
Hey sterkte lieverd. Dit zijn van die dagen.
Ik denk dat ze het allemaal niet zo bedoelen, zoals jij het opvat. Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden. Sterkte.
Een reactie posten