Een nacht om niet te vergeten zwijmel

Deze hoorde ik vaak in 1982/1983. Woonde op kamers in Utrecht, ging uit in de stad en ontmoette daar in een heel fout wit pak en nog foutere Italiaanse witte schoenen (echt!)  mijn aanstaande echtgenoot en hoorde via hem dit soort muziek. Romantische muziek, pakkende titel, maar als ik het filmpje bekijk lijkt het meer als men een sandwich in gedachten heeft. Ach...ook lekker :)

Doe nou eens slim Pim

Kreeg gisteren de aankondiging van de Slimme Meter in de bus. Bla die bla die bla, oude meter MOET vervangen worden etc etc.

Ik las ook dat je die meter wel kan laten installeren, maar het doorgeven kan laten uitzetten. Kijk, dat lijkt me slim. Want wil/moet ik die meter over enige jaren toch verplicht aanschaffen, dan zal dat zeker niet meer gratis zijn en krijg ik toch met installatiekosten te maken. Dus nu slim zijn betekent straks ook slim uitkomen met wie weet hoe mijn budget er dan uitziet.

Terwijl het omzetten van uit naar aan een simpele administratieve handeling is (en misschien moet ik mij ook geen illusie maken dat men die meter sowieso NU al niet kan uitlezen, daar is vast al nog slimmere software voor ontworpen. Zo houdt men toch inzicht, want als de NSA al onze telefoongesprekken al kan afluisteren is zo'n metertje een fluitje van een cent).

En verder doe ik dan een beetje minder mee aan het afkalven van nog meer banen in de Energiebranche. Al die meter-opnemers die niet meer nodig zijn en al die administratieve krachten die ook de data niet meer hoeven te verwerken. Misschien ook wel een laagje managers? Allemaal tijdelijk, want de Slimme meter is mijns inziens onvermijdelijk. Het merendeel van de Nederlanders zal wel overstag gaan en hoewel in blogland veel mensen zich bewust(er) zijn van hun energieverbruik, zijn veel mensen dat nog steeds niet. En boeit ze ook niet.

Enige tunnelvisie als je alleen maar met energiebewuste mensen omgaat is ons niet vreemd.

Ben net weer terug van een rondje dorp. Het is hier een stralende blauwe lucht en dus maar even met de fiets richting centrum gereden. Niet met een echt doel in mijn hoofd, meer een beetje tijdverdrijf en bovendien lekker fietsen. Stond bij een leuke kookwinkel, had al een mooie garde in mijn handen en bedacht me...heb ik die echt nodig??? Dus hing de garde terug. Bij een sportwinkel gekeken wat goede wandelschoenen zoal kosten. Maar ja...wat zijn goede wandelschoenen. Ik heb er geen jota verstand van. Wel gelezen dat je die het beste eind van de middag kan passen, want dan zijn je voeten op zijn grootst. Als iemand nog tips heeft? Ik ga geen bergen beklimmen ermee en heb geen budget voor het duurste van duurste, maar gewoon, fijne schoenen die tegen modder en een vrouw met een hoog gewicht kunnen (en brede voeten).

Verder wel bij de Turkse supermarkt wat puntpaprika's ingeslagen en een zak ongezouten amandelen, beide een stuk goedkoper dan bij de Appie.

Vanochtend vroeg scheen de zon pal op de ramen en bedacht me dat ik met mijn Paarse Flylady doeken wel even snel een rondje schoonmaken kon doen. In het kader van Why not today. Lekker hoor, even soppen en een beter uitzicht.  Ben helaas één exemplaar kwijtgeraakt toen de stucadoor van de badkamerklus waarschijnlijk dacht...aha...daar hangt een doekie. Kreeg er bij de oplevering van mijn badkamer wel een andere - professionele schoonmaakdoek - voor terug, maar die is toch echt niet zo heerlijk en fijn als mijn Paarse zijn.

Nu even wat verzinnen als lunch en dan maar even de voortuin induiken en daar wat snoeiwerk doen. Het is droog, tijd zat en bovendien energie om dat klusje aan te pakken.

Eet eens Lam, Bram!

Kreeg een bakje van zijn zelfgemaakte Lamscurry, want hij vertelde me hoe hij nog een halve voor- cq achterpoot van een lamsbout in zijn vriezer had en hij die nu al lekker in de marinade had liggen, na het in stukken te hebben verdeeld. Hij beloofde me een bakje van zijn kookkunsten.

Lekker bakje!

En lopen in de regen is veel minder vervelend als het gezelschap prettig is, of als je uberhaupt gezelschap hebt, maar ook oog hebt voor hoe vrolijk en onbezorgd alle honden zijn. Alsof ze de lente al in hun kop hebben. En hoe makkelijk het is om met een hond erbij aanspraak te krijgen. Je zou iedere eenzame bejaarde een hond gunnen. Of middelbare eenzame vrouw hahah..

Kennelijk is er wat met honden deze week,  want door over honden te schrijven kreeg ik een hele grappige en leuke email. En wat bijzonder dat ik meer deel met meer mensen dan ik door heb. Ik maar denken dat ik hier schrijf voor 3 man en een paardenkop.

Vandaag een mooie klus van mijn Wil ik doen lijstje kunnen halen. Mijn laatste stuk kantoorkast heb ik verhuisd naar een andere kamer, zodat mijn slaapkamer weer echt een slaapkamer is. Nou ja, als ik ook nog een mooie kast zou kunnen neerzetten, nieuwe gordijnen en nieuwe vloerbedekking. Maar dat komt wel, of niet, ik zal er geen seconde beter door slapen.

Wat heb je gedaan, Daan - Niet gewandeld?

Als ik in een kookwinkel of op de kookspullen-afdeling van een warenhuis kom, dan moet ik altijd de kookwekkers op 2 minuten zetten. Zo geinig als ze dan allemaal afgaan. En ik net als Mevrouw Ten Kate doe alsof ik van niks weet. Want dat zoekt niemand achter een dame, die van goede sfeer houdt.

Make a new plan, Stan!

Jezelf in mildheid aanvaarden. Dat is iets wat Mindfulness me leert. Dus moet ik ook leren aanvaarden dat ik me, zoals vandaag  nu geheel niks en bang en alleen voel. Zonder uitzicht op..tsja..op wat. Meedoen, meetellen, gezien zijn. Ja, gewoon de angst voor mislukken, voor het einde van de ww-uitkering, zonder uitzicht op een baan. In een enorm financieel gat vallen. Een levensgroot konijnenhol.

Ik weet ook dat dit geen feiten zijn, maar alleen maar gevoelens, die komen en gaan.

Dat ik weer kan/mag kijken naar de kleine dingen van de dag die wel goed gingen.

Dat ik blij ben dat ik gisterenavond mijn voeten in een voetenbadje stopte, lekker met voeten-scrub verzorgd en daarna met een heerlijke ruikende voetencreme ingewreven. En mijn haar lekker waste, zodat het vandaag niet zo plat viel, maar door het woelen om mijn kussen in de nacht, vanzelf slaapvolume kreeg.

En ik gisterenmiddag alweer bij een H ema in de rij stond, maar nu met die handdoek. En vandaag gewassen dus die kan ik van de week heerlijk gebruiken. Beter dan een chocoladetaartje waar ik alleen maar mijn eenzaamheid en frustratie mee weg zou eten en de week daarna er nog last van zou hebben door een schuldgevoel en hoger glucosewaarden.

Dat ik vandaag door de modderpaden in het bos alweer een eind heb gelopen. Ook al regende het begin van de ochtend en had hij last van zijn rug.

En dat er zoveel leuke mensen in het bos waren. En je zomaar aanspraak krijgt en daardoor weer terug in de tijd bent toen je samen bij dat aparte bedrijf werkte, doordat je beide nog weet waar een oud-Hollands gezegde eigenlijk vandaan komt.  En op dat werk dingen meemaakte die de meeste mensen niet geloven, omdat het te fantasievol klinkt. Snif en Snuitje.

Mijn hyacintenbolletjes zijn witte hyacinten.

Mijn breiwerk is klaar. Nu in elkaar gaan zetten. Of eerst persen geloof ik. Nou ja, weer een nieuw projectje.

Voordeel van weinig mensen zien is 0% kans op griep krijgen.

Heb deze week een moodboard gemaakt om mijzelf op te peppen. Leuk om uit de gratis krant nu juist de positieve zinnen te scheuren en alle IS rotzooi en dood en verderf voor de oud-papierbak te laten.

En heerlijk om dit stukje te schrijven met opwekkende muziek op de achtergrond en een bak lekkere koffie naast me. En straks een heerlijke kom Indiase rode linzensoep.

Goh...ben ik toch weer uit de Bor-de-Wolf-stemming en nu weer in Ed en Willem Bever mood! Tijd voor een nieuw plan, Stan!

Laat maar gaan Sjaan!

Van de week een weer zeer aparte ervaring hoe men in deze tijd omgaat met werkzoekenden. Had gereageerd op een leuke functie. En eigenlijk reageer ik op alles, leuk of niet leuk, want ik wil gewoon weer mijn eigen geld verdienen. En dan is solliciteren nog steeds spoor 1.

Maar goed: goede brief geschreven en direct gebeld door het bemiddelingsbureau. Of ik echt wel interesse had in deze functie bla bla bla...."Nee, hoor mevrouw; ik moet solliciteren van het U WV, dus ik doe maar wat hahahaha...". Echt; de moed zakt je soms in de schoenen. Wel direct een uitnodiging tot een nader gesprek en het verzoek om een aantal referenties door te geven.

Dus wat oud-managers benaderd, geen probleem, doen we graag Citroenvlinder, het wordt ook wel eens tijd dat men inziet dat ze een goede kracht aan je hebben. Dus fijn en heerlijk om een hart onder de riem te worden gestoken.

Gesprek gehad, referenties ingeleverd, maar na een week had ik nog steeds niets gehoord. Zou ik worden voorgedragen voor deze functie of niet? Kwam er een lang verhaal - en dan weet ik al direct dat er iets niet klopt - dat men er echt ALLES aan gedaan had om mijn referenties te bereiken, maar ja...niet gelukt en nu hadden ze maar iemand anders voorgedragen. En ondertussen nul keer teruggeschakeld met mij.

Dit verhaal even op papier laten zetten, want het leek me zo leuk om de waarheid te achterhalen en ja hoor; al mijn referenten gaven aan niet benaderd te zijn. Behalve één en die had wel degelijk een referentie afgegeven, dus die was helemaal over de kook. Hoe kon men zo hardop liegen. Zij heeft contact met het bureau opgenomen en ze hun vet gegeven en ook gehoord dat "ze" hadden gezegd dat men dat nou eenmaal zo deed.

Dus niet direct in je gezicht zeggen dat het niets wordt en je gewoon niet eens wordt voorgesteld, maar erom heen fantaseren en ondertussen de kandidaat maar aan het lijntje houden.

Ik ben er weer zo klaar mee. Dat spelletje en dat gelieg en gedoe. En de valse hoop waarmee je opgezadeld wordt.

En dan pas vanochtend een belletje waarin het bureau, zonder een enkel excuus, me doorgeeft dat ik het niet geworden ben. En men weet heel goed hoe lamgeslagen je kennelijk bent, na jaren van solliciteren en dan maar op een klein klotebaantje reageren. Dat je toch niet Kannietwaarzijn inschakelt..

Dus ik merkte vanochtend dat ik frisse zin had, maar dat ik die ergens kwijtraakte na dat telefoontje. En dus mijzelf maar weer bij de lurven gepakt en een flinke emmer sop gemaakt. Mijn rondje Bless the house afgemaakt en nu met de buitendeur lekker helemaal open, wachten tot de keukenvloer droog is. Lekkere frisse lucht, zonnetje erbij en ook net nog een Mindfullnes-oefening gedaan. Terug naar de basis.

Terug naar weten dat ik WEL goed genoeg ben, maar alleen geen baan heb. En straks daardoor geen geld. Geen inkomen.

Maar nog steeds elke dag te eten heb, elke dag veilig in mijn bed mag slapen, de twee liefste kinderen in de wereld heb. Dus al is mijn waarde op papier te verwaarlozen, mijn waarde als mens, die staat nog steeds solide en rechtovereind.

Wat alle huppelkutjes van de uitzend-organisaties er ook van denken, of werkgevers, of HR-managers van 29.

Kreeg gisteren wel een ideetje om afslankgoeroe te worden. De markt is groot genoeg en het aantal clienten groeit (hahah, pun intended). En het leuke van die groei-markt is natuurlijk dat je je client afhankelijk maakt van jouw filosofie/idee/middel/overtuiging/methode.

Niet dat hij/zij na een tijdje het zelf kan, neeeeee....na dat tijdje val je weer terug in je oude gedrag, kom je alle verloren kilo's weer aan ben je weer die Dikke Domme Diabeet en klop je toch maar weer aan bij de verkoper/dieetist van pakjes/zakjes en het geheime tovermiddel om dat gewicht te verliezen. Want dat is juist de hele marketingfilosofie achter Afslankmethodes; ze werken maar voor een zeer zeer klein percentage van jouw markt. En de rest komt allemaal weer terug. Voor dat wonder. Kassa!!!!

Zou jouw methode voor 100% van jouw klanten werken, dan bestond er dus nu geen afslankindustrie meer. Overbodig. En les 1 in verkoop/marketing leerde me dat je je klanten altijd moet laten terugkomen voor meer. Of zo bang moet maken dat ze echt dat onderhoudscontract nodig hebben, dat ze dit voor jaaaaaren afsluiten, zonder dat het echt nodig is.

Lees ook eens onderstaand artikel:

Dikke Domme Diabeet

Walk away, Renée

Vandaag een stuk gelopen en aansluitend een klein boodschapje naar mijn dochter haar werkplek gebracht; had verder toch niets te doen en ze werkte vandaag ergens helemaal achterin dus nog een flink eindje lopen erbij. Alleen maar goed leek me.

Was fijn om elkaar even te zien en te spreken. En ik ben altijd zo onder de indruk hoe goed ze in haar werk is. Zo professioneel en zo moeiteloos.

Daarna liep ik nog even door het grote shoppingscenter aldaar en dacht aan een fijne nieuwe badhanddoek voor mijzelf. Bij de Hema. Maar opeens bevond ik me in de rij bij de taartenafdeling en er was nog maar één iemand voor me. Mijn ogen gingen naar hun chocoladetaartje. Zag er goddelijk uit. Die wilde ik. Heerlijk!

Maar toen schoot onderstaand lied door mijn hoofd en was ik in staat om goed na te denken. Had ik dit echt nodig? Was het verstandig? Wat moet ik met zo'n hele taart? Had ik net zo lekker gelopen en was ik nu 10 kg gewicht minder; waarom dan trek in taart?  Een moment van verstandsverbijstering? Doe niet; loop weg! Ik voelde me een echte verslaafde. Een shotje en ik zou weer terug in the habit zijn.

Dus omgedraaid en lekker de bus naar huis genomen. Daarna van de bushalte naar huis gelopen en thuisgekomen een lekker linzensoepje gemaakt. Een een stukje donkere chocolade als dessert. Toen boven mijn bed helemaal opnieuw opgemaakt, met verse schone lakens en dus weet ik dat ik vanavond een heerlijk vooruitzicht heb.

Geen stuk taart in de koelkast, maar een ouwe taart onder een vers dekbed.

Anders, maar nog steeds dezelfde zwijmel

Herinner me deze song uit het jaar toen ik voor het eerst elke dag met de trein naar Utrecht ging voor mijn opleiding als Directie Secretaresse bij het roemruchte instituut met een S. Op weg naar het station, zat deze song vaak, en vooral in de lente van dat jaar, in mijn hoofd.

Ik kende de zanger niet, maar was toen al onder de indruk van zijn warme stem. En toen ik in Toppop zijn verschijning zag klopte dat helemaal. Mooie man! 

Dat hij jaren later zich bekeerde tot de Islam heeft aan zijn stem niets afgedaan. Nog net zo warm en rijk. 

Zat van de week in de auto bij een heer om met hem te gaan wandelen en hij hoorde werk van hem op de radio wat hem weer terug deed zwijmelen aan zijn jongere jaren en wat je zoal deed op zwijmels. Hij stuurde me een heel concert van hem op en heerlijk om naar zijn muziek en stem te luisteren. 

Mooi man!

Net bracht de post de uitslag van het Tietenplettenonderzoek; alles ok!!

Mooi toch! Weet maar al te goed uit mijn naaste omgeving dat het ook een andere uitslag had kunnen zijn en besef ook dat dit maar een uitslag is die vandaag al anders kan zijn.

Maar vier wat er te vieren is en dat is dankbaar dat het pletten der tieten dit resultaat gaf.

Alweer een flink stuk gewandeld (bijna 9500 stappen volgens de app) en nu daagde vriend me uit om het hogerop te zoeken en zo hadden we een geweldig uitzicht. Mijn gehijg kwam helaas door het trappenlopen en niet door een andere lichamelijke activiteit, maar he...het is gewoon prettig om samen te lopen en niet in je eentje in het bos je rondje te doen of door de wijk. Het weer zat ook mee; de lucht was strakblauw en alle honden waren helemaal vrolijk.

Een andere vriend heeft sinds kort ook weer een jonge hond en het filmpje wat hij daarvan opstuurde was ook zo vrolijkmakend. Lekker springen, ontdekken en een heerlijk hondenleven. Geen zorgen over de dag van morgen.

Dat honden gewoon elke hond even besnuffelen en geen hond afwijzen omdat hij van een ander ras is of uit een andere stad komt, nee gewoon lekker allemaal hond, daar kunnen wij mensen nog heel wat van leren.

Als je niet zeurt, kom je nooit aan (een c.q.) beurt.

Mijn televisie opname kastje was overleden. Tenminste die conclusie had ik zelf al getrokken. Hij bleef in een soort van eeuwige loop hangen en startte niet weer op. Ook niet na alles te laten afkoelen, herinstalleren, smartcard erin, eruit, ernaast, stekker andersom, linksom, rechtsom etc etc.

Ook bij ondersteuning van de klantenservice kwam ik niet verder en de medewerkster van de klantenservice constateerde dan ook hetzelfde. Maar....ik zie dat u al geruime tijd klant bent en dan mag ik u een mooie aanbieding doen.

Kijk; dat hoor ik graag. Dat trouw nu wel eens beloond wordt. En ik kreeg een mooi aanbod en daar ging ik mee akkoord. Alleen nog even de formulieren invullen en dan zou het voor de bakker zijn. En een tijdje zonder live-tv dat was ook niet erg.

Helaas, kwam een beschaamde klantenservice-medewerkster terug met de mededeling dat het aanbod wat ze me had doorgegeven niet mocht. Aha...en van wie dan niet en mag ik die dan even aan de telefoon. Ik bedankte voor de genomen moeite en verweet haar geheel niets...kon ze ook niets aan doen en het kwam in ieder geval uit een goed (klantencontact)hart. En ja, regels zijn regels.

Enfin, ik werd doorverbonden met de desbetreffende afdeling en die meneer begon zijn zin direct al met KAN NIET en MAG NIET. De uitdaging werd nog groter voor mij. Tijd genoeg en een mooie oefening of ik nog steeds kon verkopen of niet. En had ik natuurlijk het Supermooie aanbod langs zien komen her en der online waar nieuwe leden dit kastje gewoon gratis kregen. Daar moesten we toch wel uit zien te komen. Waarschijnlijk stond er een heel warenhuis vol met van die krengen.

Ook hij bleef maar nee zeggen en ik vroeg hem of ik zijn manager dan even mocht spreken. Uiteindelijk lukte mijn Churchill-aanpak (we will never surrender of die andere - never, never, never give up) en hij noemde de prijs waarvoor ik het begeerde apparaat mocht aanschaffen. Nou....daar moesten we nog maar even over onderhandelen, want het verschil tussen gratis en zijn aanbod was toch wel aardig groot, vond deze trouwe klant. En ook daar kwamen we tot een mooi poldercompromis.

Helaas was hij waarschijnlijk vergeten wat de afspraak was of kon hij dit niet in het systeem kwijt zonder een standje van zijn manager te krijgen en dus kreeg ik het verkeerde apparaat thuisgebracht. Allez-hop; weer bellen maar. Aha...ja, we zien inderdaad in het systeem wat er afgesproken is en dit is niet het beoogde apparaat. Ze zouden me een ander apparaat toesturen, dit keer wat we hadden afgesproken.

En zo geschiedde en gisteren de hele boel zelf opnieuw geinstalleerd. Nog maar een keertje bellen voor de administratieve afhandeling, want om nou tweemaal verzendkosten te betalen, dat vond ik een beetje veel en ook dat zal weer gecrediteerd gaan worden.

Een oude directeur van mij zei me ooit dat de verkoop pas een feit was als het geld op zijn rekening stond, dus we wachten nog even af of alles ook inderdaad financieel zo gaat, zoals we hebben afgesproken, maar volgens mij kan ik nog voldoende mensen overtuigen om me een goede deal te gunnen.

Ook een goede deal was het aanbod van een oude lover om met hem een eind te gaan wandelen met zijn hond. Lang gewandeld, veel gepraat en de afspraak gemaakt dit vaker te doen. Horizontaal wandelen komt ook nog wel. Alleen....waar laat je dan die hond??

Niet verdwijnen

Het hele weekend had mijn broertje me al laten weten wat voor leuke dingen hij allemaal ondernam. Hij liep zijn deur uit en daar was bij wijze van spreke al iets te doen en wat genoot hij ervan. Leuke koffietentjes, galerieen, filmhuizen, musea. Het voordeel van het stadsleven. Hij vertelde dat hij een mooie dame via zijn werk had gezien en zij had hem haar telefoonnummer gegeven en was nog alleen dat weekend in de stad.

Leek me een kans om, zeker met dit Valentijnsweekend, om een visje uit te gooien. Wat had hij te verliezen? Zondag vertelde hij me die ochtend rond 04.00 uur naar huis te zijn gerold en een hele leuke avond te hebben gehad. En dan zou hij verder die dag met nog een andere interessante dame en haar vrienden wat leuks gaan doen.

"En zus...wat ga jij voor leuks doen vandaag?"

Pffffffff.....Leuks?? Altijd maar weer dat iets leuks moeten doen. Maar in de loop van de dag bedacht ik dat het leven te kort is om in je eentje thuis naar de ramen te koekeloeren die ook wel weer een sopje mogen en ik pakte mijn tas en liep richting bushaltes. Of ik ging naar links met de bus, naar een grote stad, maar ik moest nog 20 minuten op de bus wachten zag ik, of ik ging naar rechts, naar een knooppunt waar ik diverse opties had. Nou waren mijn opties wel beperkt tot ongeveer 10 euro aan reisgeld, dus ik moest wel een beetje slim denken.
En ja, ik had natuurlijk ook noest op mijn fiets een stuk kunnen fietsen, maar daar had ik geen zin an.

En ik kon natuurlijk ook gewoon onder de bustunnel doorlopen en het bos ingaan, maar ik zag alleen maar stellen lopen met van die wandelschoenen of gezellige gezinnetjes en ik had geen zin om met mijn neus op mijn Alleen-op-de-wereld gevoel te worden gedrukt. Dan liever in een drukke stad lopen, waar je niet opvalt in je eentje.

En dus pakte ik op de luchthaven de zogenaamde Toeristenbus richting Hoofdstad en onderweg, tussen de koffers van een Japans stel, bedacht ik me dat ik wel eens naar het Tassenmuseum zou willen. Of naar die tijdelijke DWDD tentoonstelling, maar ik denk dat het op zondag daar ontzettend druk zou zijn. Of ik kon ook naar het Stedelijk of of of.... Het was een fijn gevoel om even ergens anders te zijn, andere dingen te zien en daarna weer lekker terug. Niets gekocht en gratis toegang tot een wonderschoon grachtenpand.

Vanochtend al weer twee afwijzingen op sollicitaties. Hoera....weer een doodnormale maandagochtend.

Ik zou vanochtend een afspraak hebben bij de Diabetesbegeleider, maar ze is ziek en dus ging de afspraak niet door. Dus maar direct als eerste mijn oefeningen met Cher gedaan en daarna mijn rondje Bless the House. De keukenvloer is aan het drogen en ik heb heerlijk de tuindeur openstaan. Koud, fris, maar een fijn gevoel van schone lucht in mijn huis. En in mijn hoofd.

Op de IJslandse kalender die ik van zoonlief kreeg lees ik dat het vandaag daar Bolludagur is. Joehoe!

Nu maar weer verder solliciteren en verder werken aan de rest van mijn plannen en vooral moed houden. En blijven geloven dat ik de moeite waard ben. En niet langzaam verdwijn.
Maar zoals de kat van Alice in Wonderland:  mijn lach blijft nog steeds achter!

Jaren 90 zwijmel vanuit de jaren 80

Had van de week na een hele tijd weer contact met een Australische vriend. Ik kwam in de jaren negentig met hem in contact via mijn werk, waar hij een project van een half jaar had. Een bedrijf met vrijwel alleen maar mannen en geen van hen bedacht dat het misschien wel fijn zou zijn voor die Australier om eens een biertje met hem te gaan drinken, of - huh erger - hem bij je thuis uit te nodigen voor een gehaktbal met jus.

Op vrijdagmiddag ging iedereen snel naar huis en zat hij daar in een stad die hij niet kende en in een land wat onbekend was, zonder zijn gezin. Allemaal vrijgezelle mannen met kennelijk weinig inlevingsvermogen (oh ja...ICT-ers).

Om een lang verhaal kort te maken; op een dag heb ik hem maar gewoon gezegd dat hij na het werk bij ons kon eten als hij dat wilde. En dat vond hij prettig.
Zo kwamen we meer van elkaar te weten; we hadden hetzelfde gevoel voor humor bleek, hij hield van allerlei soorten muziek en vond het prettig dat ik diverse BBC programma's ook kende en herkende en we lachten samen wat af. Ook om de omstandigheden op het werk natuurlijk.

Ben op een gegeven moment met hem naar een concert van Neneh Cherry geweest in Utrecht. Ze had toen een recentelijk een hit gehad met een zanger uit Senegal, Youssou Ndour,  7 seconds, maar wij kenden haar van andere songs, uit de jaren 80 al.

Wat een energie had die vrouw zeg. Haar tijd ver vooruit.

Neneh Cherry

Buffalo Stance

Die tijd met hem komt weer helemaal terug door deze muziek te luisteren en de clips te zien. Zo heerlijk dat de vriendschap bewaard is gebleven, onze kinderen nu ruim volwassen zijn en we allebei in een fase in ons leven zitten waarin we ons afvragen of werk nou echt het belangrijkste is. Gezondheid en balans in je leven en in het leven van je kinderen telt veel zwaarder.
En flink lachen op zijn tijd. Heel flink!

Wat een duur stokje!

Het schoot vandaag een beetje in mijn rug, dus bedacht dat het goed zou zijn om lekker te bewegen. Op de fiets en inderdaad...dat deed me goed. Het was heel rustig onderweg en in het bos (nou ja; groot aangelegd Park), want kennelijk was iedereen het winkelcentrum ingetogen of naar de markt.

Ik fietste lekker door het bos, kon de afslag naar huis nemen, maar  toch maar daarna nog even een stukje verder gefietst en toen kwam ik bij een naburig winkelcentrum uit, waar ik wilde kijken voor vanillestokjes.

Ik zag ze wel, maar keek nog eens goed naar de prijs per kilo en zag daar, tot mijn verbazing:

€ 833,33 per kilo

Zoooo, dat zijn kostbare stokjes. En had ik die echt nodig, of dacht ik dat ik ze nodig had?

Nu eerst maar een lekkere mok thee maken en mijzelf weer moed inspreken voor alle Valentijns-gedoe wat wederom aan mijn deur voorbij gaat. Wel ironisch dat diverse mensen mij deze week om raad vragen op dat gebied. He.....ik heb mijn kennis kennelijk al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren niet meer in de praktijk gebracht, dus wat zou je nou van mij goede raad op liefdesgebied kunnen verwachten. Ik ben degene met een schriftelijk diploma zwemmen.

Fifty Shades of knulligheid

Kreeg van de week een spoed-enquete over de film/boek Fifty Shades of Grey. Onder andere of mijn sexleven daardoor was veranderd. Zal wel in een talkshow behandeld worden, de uitkomst van deze enquete.

Wat een stompzinnige enquete en nog suggestievere vraagstelling. Nee, niets veranderd; mijn moeder heeft een nog actiever sexleven dan ik momenteel,  schat ik zo in. Althans, er zijn wel heren die belangstelling voor haar hebben.

Tietenpletten valt wel onder SM, maar dit was voor een ander doel en wat de gynaecoloog deed was ook niet echt iets om warm van te lopen. Tenzij ik perverser ben dan ik wist.

Alsof na het zien van de film heel Nederland naar de sexshops surft en daar allerlei lederwaren aanschaft, in ieder geval handboeien en van die eitjes, om aan hun gerief te komen op eens een andere manier dan die 10 minuten op vrijdagavond, na het laatste nieuws. En alle hunkerende heren dragen weer een grijze stropdas, met de stille hoop dat dit een afrodisiac is.

Alle puntjes staan weer omhoog!

Blauwe droom

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa...nu hij het zelf ook wereldkundig heeft gemaakt, vind ik dat ik er ook wel over mag bloggen.

Na lang op een wachtlijst te hebben gestaan en na de rampspoed mededeling dat zijn lichting van de opleiding zelfs niet mocht solliciteren bij de club (ook al is het hun opleiding), is het hem dan toch gelukt om hier om de hoek zijn standplaats te hebben en te gaan vliegen voor zijn favoriete maatschappij. Waar hij al van droomde toen hij een kleine jongen was en alle jongetjes dat deden. Dat of Brandweerman. Of cowboy.

Op de middelbare school was dit nog steeds zijn droom en dat betekent dat je slim je vakkenpakket moet kiezen. Gericht op de opleiding. Ook al sta je niet sterk in die vakken. En ook zijn vervolgopleiding heeft hij geheel in het kader van zijn toekomstdroom gekozen. Zelfs zijn bijbaantjes als student heeft hij altijd gekozen, met in zijn achterhoofd die droom. Wist hij later als hij in de cockpit zat ook hoe snel en hard vliegtuigschoonmakers moeten werken.

En ondertussen ook nog opboksen tegen (vooral onuitgesproken) vooroordelen die er zijn in de maatschappij. Alleenstaande gescheiden moeder, allochtone vader, breakdancen als hobby en qua uiterlijk ziet niemand in jou de man die je nu bent, alleen een jongen met een petje. Ik weet beter. Jouw zus weet beter. Samen weten we beter.

En dan komt het moment dat je toelatingsexamen mag doen bij De opleiding in het Hoge Noorden. En peentjes zweet, want studeren komt je niet echt aangewaaid.  Samen met je zus geven we je, je eerste pak, inclusief overhemd, riem, stropdas, sokken en schoenen. De eerste indruk kan je tenslotte maar één keer maken en die moet gewoon passen bij het plaatje wat de toelatingscommissie heeft. De petjes en hoodies verdwijnen achterin de kast.

Je bent geselecteerd en verhuisde alweer naar een andere studentenstad. Want naast die opleiding tot piloot volg je ook nog een HBO-opleiding. Slim bekeken, want mocht je niet aan de bak komen in je droom-opleiding heb je tenminste nog meer opties. Behalve die anderhalve ton studieschuld.

Beide opleidingen met diploma afgerond en na de vliegopleiding eerst een tijdelijk contract bij een Nederlandse maatschappij en daarna een paar jaar bij een IJslandse maatschappij met standplaats in Scandinavie. Hij heeft gelukkig na zijn opleiding kunnen vliegen en zijn brevet is geldig gebleven. Iets wat voor heel veel jonge piloten een extra uitdaging is. Sommigen vliegen zelfs gratis en betalen bij om maar vlieguren te maken.
Maar nu dan, heerlijk en geheel verdiend; om de hoek en over mijn huis vliegend.

Beide kinderen een vaste baan en ik al een paar jaar zonder en naarstig op zoek, maar kennelijk te oud, te duur, te ervaren, niet passend in ons jonge team, nou mevrouw u gaat zich vast snel vervelen hier...voor mij lijkt het nu de omgekeerde wereld en voel me daardoor soms, vaak en dinsdag geheel overbodig.

Maar wat ben ik blij dat ik mijn kinderen al die jaren heb kunnen ondersteunen door wel altijd werk te hebben. Geen extra ondersteuning door een man of door subsidies en soms en vaak was het zwaar in mijn uppie, ik had geen keus om toch maar wel thuis te blijven of om minder te werken. Altijd mazzel gehad dat ik lieve vrouwen in de buurt vond die betaald oppas voor mijn kinderen wilde zijn in een tijd waarin Kinderopvang niet zo goed geregeld was als nu en er zeker geen subsidie op werd gegeven. En de meeste vrouwen die ik kende gewoon thuisbleven na de geboorte van kinderen. Geen vrije weekenden voor mij, omdat hun vader na de scheiding het wel prima vond zo. Wist ik toen maar wat ik nu weet. Dat ze goed terecht zijn gekomen.

Telkens weer zie ik die kleine jongen met die kuiltjes in zijn wangen die zegt dat hij later, als hij groot is, piloot wordt. Kan niet wachten om hem over te zien vliegen.

Scandinavische detectives

Ben al jaren fan van de Scandinavische detectives. Eind jaren 70 leende ik al de boeken Sjöwall en Wahlöö uit de bibliotheek en verslond ze. En andere sfeer en die sprak me aan.

Daarna Henning Mankell die de Wallander reeks schreef (ook veel boeken over Afrika, ook uitermate de moeite waard) en daarna nog veel meer schrijvers en tegen die tijd had filmland ook ontdekt wat schrijvers uit de Koude landen bijzonder maakte. Het drieluik van Stieg Larsson vond ik zo knap geschreven en in de Zweedse versie vele malen indringender dan de Amerikaanse filmversie. Alle boeken van Camilla Lackberg gelezen (in de verkeerde volgorde, maar macht kein flaus aus), Jo Nesbo etc etc etc

En gingen die landen zelf ook hun series maken (The Bridge, Varm Veum, The Killing etc etc. Helemaal fijn en geweldig om die sfeer ook te zien. Om die rotskusten te herkennen, de stugheid van de bewoners of juist de hipheid van de hoofsteden. Momenteel volg ik op maandagavonden de Deense serie The Legacy. Geweldig vind ik die. Iedere aflevering ontrafelt de familie-geheimen verder en verder.

Geef mij maar een Scandinavisch boekje en ik zit uren in een hoekje. Ik ben natuurlijk een klein beetje bevooroordeeld omdat zoonlief voor een Scandinavisch bedrijf werkt en ook daar woont en ook nog een ander familielid wat al jaren echte winters kent. En wat een geweldige acteur is die Zweedse meneer die Wallander zo verward en boos om zijn ziekte (Alzheimer) speelt. Hoe ontroert dit me en hoe doet hij me aan mijn vader denken in zijn beginstadium van deze ziekte. Dat hij op een gegeven moment tegen me zei dat het verschil tussen mij en hem was dat er in zijn koppie niets meer zat.

Welke auteurs vinden jullie prettig om te lezen uit deze hoek?

Dans zwijmel

Keek van de week eindelijk de film Soof die ik van mijn dochter en haar vriend had gehad voor mijn verjaardag.

Kwam er opeens een liedje in voor wat me weer helemaal terugbracht in de tijd voordat mijn dochter was geboren en we dit op feestjes hoorden en erop zwijmelden.

Dansen
Feestjes
Pfffffffffffffffff.....alsof ik naar iemand anders kijk.

Lekkere foute muziek, maar dat mag met zwijmelen toch?? Trouwens, die rol die Dan Karatay speelt in Soof is ook lekker fout, heerlijk fout zelfs. Ooit zat hij samen met mij in een vliegtuig naar New York (vooruit....hij in de Business Class en ik en dochterlief naast een hele dikke Amerikaan).

Heerlijke man om naar te kijken, vooral als hij van die sprankels in zijn ogen krijgt als hij iemand ziet dansen die dat geweldig doet en kan.

De Tietenpletterbus en hippe koffie

Van de week een bezoekje gebracht aan de  - What I call - de Tietenpletterbus voor het bevolkingsonderzoek Borstkanker. Gelukkig was het te fietsen, de fietspaden waren schoon en zonder ijs of sneeuw. In de bus zaten een aantal buurvrouwen, die samen met de auto waren gegaan.

Voelde me accuut een einzelganger, - wat ik ook ben haha - en ook iemand die niet meetelt of meedoet (ja...dat laatste is het ook gewoon) met de dingetjes in de straat/buurt/stad en ach ja...de hele wereld.
Dat duurde gelukkig maar 2 seconden en toen moest ik me concentreren op mijn jas dichtdoen en weer op de fiets naar huis rijden, muts op en lekkere handschoenen aan.

Kijk naar het positieve - ik kan zelfstandig bewegen, een van die buurvrouwen al jaren niet, dus zeik niet zo!


Bekeek vandaag online een aflevering van koffietijd en ontdekte dat ik gewoon superhip ben met mijn kopje zwarte filterkoffie met een lepeltje kokosolie of roomboter. Oh...moet ik de koffie wel in de blender gooien en dan flink blenden en in een hoog glas doen in plaats van in mijn Douwe Egberts mok uit de jaren kruik.

http://www.koffietijd.nl/boterkoffie/

Zoonlief was van de week even op de koffie en had een paar heerlijke geheel hippe en bewust lekkere extra donkere chocoladerepen met kokos uit het land van de Kleine Zeemeermin meegenomen. Zalig he.

Ben wel benieuwd hoe de meningen over een jaar of tien zijn over de voedingshypes van deze tijd. Geen tarwe (fout fout fout!!) en dus is gewoon brood not done meer (Kent iemand nog het brooddieet???), eet er iemand nog een gewoon wit puntje??, weinig koolhydraten en alles van ver halen en dat superfoods noemen, die vervolgens alleen door mensen met superinkomens gekocht kunnen worden. Het plebs eet op vrijdag nog vaak een patatje oorlog met een frikandel of een diepvriespizza. Of Chinees.

Ach Mea Culpa hoor, ik doe ook lekker mee met mijn roerbakgroenten en speltcrackers en bananen-amandelmeelmuffins. Alles om mijn glucosewaarden weer normaal te krijgen en te houden.
Mijn gewicht daalt nog steeds en dat is heerlijk, al moet ik wennen aan het veel langzamer tempo dan toen ik nog pakjes en zakje bij de dietiste kocht en daarmee als een speer afviel. Wat niet zo gek is als je narekent dat het aantal calorieen wat je at in het begin minder was dan je schoonmoeder in West-Afrika tijdens de hongersnood aldaar.

Anywho..

Net een lekkere lunch met het laatste exemplaar uit het pakje Speltknackebrod uit Zweden, inclusief gat in het midden. Lekker. Er ligt nog een gratis krant die ik in het winkelcentrum kreeg van 2 heren verkopers die niemand konden verleiden om toch maar een abonnement te nemen en ik maakte een praatje en kreeg de krant gewoon mee, zonder verkooppraat.

Graag had ik nu verzucht dat het gelukkig nog maar even is, voordat het weekend begint en mijn werkweek erop zit. Maar zover is het nog niet.

Ik kijk naar buiten en zie een Roodborstje van een vetbol eten. Sneeuw ligt er nog op het gras en in de tuin. Hoppa....verder met dingen uitzoeken en kijken of ik ook nog vandaag weer een keertje hardop kan lachen om iets.

Dode Haaienogen

Van de week zag ik de documentaire over Electro-shock therapie, 0,8 Ampere Geluk. Ik herkende de blik in de ogen van de patienten. Een blik die Ruby Wax omschrijft als Dead Shark eyes.

Een blik die veel mensen hebben die aan een depressie lijden. Geen sprankel in hun ogen, maar een dode vissenblik. Ruby zegt dat ze die blik moeiteloos herkent, ook al ontkent diegene die 'm heeft.

Dooie Haaien ogen

Het deed me meer dan ik dacht. Hoe diep kan de donkere zwartheid zijn voor iemand. Maar ook dat ik die zwartheid heb gezien en dat hij soms nog steeds trekt. Toch overheerst dat ik dankbaar ben dat ik nog zoveel heb om dankbaar voor te zijn en dit ook zie en herken. Dat ik elke dag opnieuw kan en mag beginnen. In rust en veiligheid. Niet bang hoeven zijn mijn hoofd letterlijk te verliezen.

Ben blij dat mijn tv het niet doet, zodat ik geen beelden op het journaal hoef te zien van een piloot die fijn levend verbrand wordt als manier van zo doen wij dat. Geen beelden hoef te zien van afgehakte hoofden of straks, mark my words, het bericht dat ze nu ook een vrouw hebben onthoofd.
Alsof we terug in de middeleeuwen zijn, of nog verder terug bij de Romeinen. Gaan we straks niet fijn naar de Arena om voetbal te zien, maar leeuwengevechten. Oh nee...daar zijn we te beschaafd voor.
Wij gooiden nog maar 400 jaar geleden ook andersdenkenden op de brandstapel. Onze beschaving is maar zo'n dun laagje.

En misschien zeggen we over 100 jaar ook wel dat het van de zotte was dat we mensen een electrische schok gaven om van hun depressie af te komen. Of volstopten met pillen. Of juist niet en uren praten.

Hoorde ook nog van iemand wiens bedrijf van de een op de andere dag is overgenomen door de concurrent in het buitenland. En de managers maar met droge ogen blijven beweren dat zij het beste met de medewerkers voor hebben, maar wel ondertussen eerst hun eigen belangen veilig stellend. En een paar maanden geleden al een eerste reorganisatie te hebben gedaan, zodat diverse pionnen op de juiste positie staan om gemakkelijk te worden gewipt. Hoppa!!

En natuurlijk wordt er nooit eerlijk antwoord gegeven op vragen of men dit al wist toen. Sterker nog; dit is alles allang uitgewerkt en ook ligt er al een plan wie er straks kunnen blijven en wie er graag, per direct,  mogen ophoepelen. Zonder iets, want die fijne reorganisatie heeft ervoor gezorgd dat al hun oude rechten weg zijn. Nu worden er loze bullshitmanagement-termen gebezigd en worden er veel, heel veel wortels voorgehouden aan ezels, die ook weer hun hypotheek moeten betalen, of de aanbetaling aan de vakantie hebben gedaan of 3 studerende kinderen hebben. En dus niets durven te zeggen of te doen aan deze Rattenstreek.

Pfffffffffffffffff....neem nog een lekker kopje zelfgemaakte kippensoep en focus op het goede, het mooie en het pure.

Zakken

Vanochtend vroeg haalde de gemeente oude kleding op en ik had vorige week een aantal zakken gevuld vanuit een grote verhuisdoos die al jaren ongeopend opgeslagen stond. Weg ermee dus. Niet eens van mij, maar van een vriendin van mijn dochter geweest. Ja, mam...mag weg. Dus maar direct doen en niet langer over nadenken of uitstellen. Zonder auto is even naar de Kringloop brengen iets ingewikkelder, maar zie daar de oplossing: Zet uw zakken bij de stoeprand (zag geen enkele echtgenoot erbij staan).

Fijn gevoel; weer een stukje vloer vrij.

Sinds ik een documentaire op de Belg zag over wat er gebeurd met tweedehands kleding die ingezameld wordt, verbeeld ik me maar dat straks misschien wel familie in West-Afrika in deze truitjes loopt. Niet gratis kleding, maar gewoon met flinke winst doorverkocht. Zo is de cirkel weer rond.

Wat gebeurt er met onze weggeven oude kleding

Koffiepauze voorbij en weer verder met mijn zelfopgestelde lijstje van wat ik allemaal wil/kan/moet/mag doen vandaag.

Eerst maar eens de was ophangen. Die hangt inmiddels en mijn Flylady taak voor vandaag was opruimen in de woonkamer, gang en voordeur. Maar...tatada....sinds mijn kinderen het huis uit zijn, blijft het gewoon netjes in al die kamers. Ik ben de enige die troep kan maken en heb me aangeleerd om in de avond ook een rondje Hotspot opruimgedoe te doen en dus heb ik geen loshangende, losliggende, weet-niet-waar-t-moet-dus-gooi-maar-hier plekken (meer). Echt...wil je groots opruimen, doe je kinderen de deur uit!

Ander werkje dus maar; keukenkastje echt vol met oude mokken, heul veel mokken, uitmesten. Wat naar de Kringloop kan (heeft een alleenwonend mens 30 mokken nodig??) afgewassen en in die lege verhuisdoos van de kleding gedaan. To be continued. Kijk mijn dochter lief aan of ze een keertje een ritje naar de Kringloop met me wil maken. Op de fiets is een grote verhuisdoos wat minder handig mee te zeulen. Hij zit nog niet vol, maar elke dag een stukje doorworstelen en dan komt dat vanzelf.

Kwam ook tot de ontdekking dat ik een Engels servies heb, wat eigenlijk mijn smaak helemaal niet is, ik gebruik het zelden en dan alleen nog maar een koffie of theepot ervan. Verlovingskado-servies. Mijn enige servies, want de rest is gewoon Hema en allegaartje. Dus besloot ik ook daarvan een doos te maken en eens kijken of ik dat kan verkopen. Ik denk aan de grote kast bij mijn moeder, tot de nok toe gevuld met Serviesgoed wat hoogstens tweemaal per jaar door haar gebruikt wordt. Echt antiek hoor kind. Zo veel en zo weinig plezier ervan. Want haar boterhammen eet ze van een oud Blokkerbordje. Ook de borden en bijpassende mokken die ik ooit voor haar uit het buitenland meebracht worden nooit gebruikt. Staan stof te vangen in de keukenkast. Wil ik dat ook? Nee...dus geef je extra spullen weg aan de Kringloop, zodat andere mensen er wel gebruik van kunnen maken.

En allemaal in een kwartiertje timer zetten. Nou vooruit; twee keer timer zetten. En solliciteren uiteraard en verder werken aan mijn plan. Ik heb het gewoon te druk om te werken!

En ook nog even een droog momentje afwachten voor mijn dagelijkse loopje. Nu???

Groundhogday; DE dag om je ingesleten gewoontes te veranderen/verbeteren/af te leren

2 februari alweer. Wat vliegt de tijd. Vandaag is het in de USA 'Groundhogday'. Ja, van die film inderdaad. Waarin de tijd stil staat en de hoofdrolspeler voor eeuwig in een tijds-loop zit, totdat hij leert hoe hij hieruit kan komen. Door een betere versie van zichzelf te zijn. Een beter mens.

Zo voel ik me momenteel ook wel. Wat moet ik doen om uit mijn eigen Groundhog-loop te komen?

Dit weekend kwam ik erachter (Zeeeeeeeeeeer Groundhogday-achtig) dat mijn Hema NS kaartje verliep. Oh shit....ik MOEST dus ergens henen, maar had geen idee. Het was niet echt fijn weer, ik voelde me niet optimaal, maar toch maar reizen. Nou ja...dat idee zou wel komen als ik ging treinen. En ik zag dat er in Rotterdam nog deze week een James Bond tentoonstelling was en die leek me wel leuk.

En die was ook leuk en interessant, maar druk!!! Je kon over de hoofden lopen en vooral veel mannen (uhm...shit...weer een gemiste kans!!...Yep..Groundhogday).

Maar goed; het hagelde en regende en dus weer snel in de trein, want had geen notie wat verder te doen in Rotterdam en geld om doelloos te shoppen had ik ook niet echt. Dus ik ging naar hot en naar haar, maar beleefde eigenlijk nergens plezier an. En daar baalde ik van. Ik wilde graag thuiskomen met het gevoel mijzelf een leuke dag in mijn eentje te hebben gegeven, maar kon alleen maar denken dat ik dit gevoel graag had willen delen, maar wist bij God niet hoe en met wie dan. Het weekend is bij uitstek voor familie's en tsja...wurm je er maar eens tussen als single mevrouw. Ik moet dus ook leren beter te plannen en wat ik zelf spontaan noem, vinden anderen kennelijk ongepland, dus ook maar niet meer doen dan.

Ondertussen werd ik dit weekend om allerlei dating advies gevraagd en hoe ik die persoon ook probeerde wijs te maken dat ik er dus eigenlijk geen drol verstand (meer) van had, toch bleven de vragen maar komen.
Mijn laatste advies was dus dat er minder gedacht moet worden en meer gewoon gedaan. Volg je gevoel wat meer.

Dus om vandaag niet in een gevoel van misere te duiken had ik me voorgenomen in actie te komen, want uit actie volgt altijd reactie. Heerlijk om direct te sporten (hahah...u kunt nu lachen, met mijn stief kwartiertje en voor vandaag nog iets langer oefenen met Cher) en mijn rondje Bless the House te doen. Verder had ik me ook nog aangemeld voor een interessant, maar vooral opwekkend Webinar en werd ik gevraagd nog iets in te scannen wat zoonlief nodig heeft.

Ook werd er nog beroep gedaan op mijn droomuitleg kwaliteiten (why????...ik ben Jozef toch niet?) en had ik toevallig nog een onderdeeltje liggen waar iemand niet meer aan kon komen, dus dat gaat op de post (die vandaag gewoon niet eens uit de bus wordt opgehaald, dat mag de post morgen pas doen).

Zaak is dus om dingen anders te doen, om andere resultaten te krijgen. En niet in mijn eigen Groudhogday te blijven steken.