Niet verdwijnen

Het hele weekend had mijn broertje me al laten weten wat voor leuke dingen hij allemaal ondernam. Hij liep zijn deur uit en daar was bij wijze van spreke al iets te doen en wat genoot hij ervan. Leuke koffietentjes, galerieen, filmhuizen, musea. Het voordeel van het stadsleven. Hij vertelde dat hij een mooie dame via zijn werk had gezien en zij had hem haar telefoonnummer gegeven en was nog alleen dat weekend in de stad.

Leek me een kans om, zeker met dit Valentijnsweekend, om een visje uit te gooien. Wat had hij te verliezen? Zondag vertelde hij me die ochtend rond 04.00 uur naar huis te zijn gerold en een hele leuke avond te hebben gehad. En dan zou hij verder die dag met nog een andere interessante dame en haar vrienden wat leuks gaan doen.

"En zus...wat ga jij voor leuks doen vandaag?"

Pffffffff.....Leuks?? Altijd maar weer dat iets leuks moeten doen. Maar in de loop van de dag bedacht ik dat het leven te kort is om in je eentje thuis naar de ramen te koekeloeren die ook wel weer een sopje mogen en ik pakte mijn tas en liep richting bushaltes. Of ik ging naar links met de bus, naar een grote stad, maar ik moest nog 20 minuten op de bus wachten zag ik, of ik ging naar rechts, naar een knooppunt waar ik diverse opties had. Nou waren mijn opties wel beperkt tot ongeveer 10 euro aan reisgeld, dus ik moest wel een beetje slim denken.
En ja, ik had natuurlijk ook noest op mijn fiets een stuk kunnen fietsen, maar daar had ik geen zin an.

En ik kon natuurlijk ook gewoon onder de bustunnel doorlopen en het bos ingaan, maar ik zag alleen maar stellen lopen met van die wandelschoenen of gezellige gezinnetjes en ik had geen zin om met mijn neus op mijn Alleen-op-de-wereld gevoel te worden gedrukt. Dan liever in een drukke stad lopen, waar je niet opvalt in je eentje.

En dus pakte ik op de luchthaven de zogenaamde Toeristenbus richting Hoofdstad en onderweg, tussen de koffers van een Japans stel, bedacht ik me dat ik wel eens naar het Tassenmuseum zou willen. Of naar die tijdelijke DWDD tentoonstelling, maar ik denk dat het op zondag daar ontzettend druk zou zijn. Of ik kon ook naar het Stedelijk of of of.... Het was een fijn gevoel om even ergens anders te zijn, andere dingen te zien en daarna weer lekker terug. Niets gekocht en gratis toegang tot een wonderschoon grachtenpand.

Vanochtend al weer twee afwijzingen op sollicitaties. Hoera....weer een doodnormale maandagochtend.

Ik zou vanochtend een afspraak hebben bij de Diabetesbegeleider, maar ze is ziek en dus ging de afspraak niet door. Dus maar direct als eerste mijn oefeningen met Cher gedaan en daarna mijn rondje Bless the House. De keukenvloer is aan het drogen en ik heb heerlijk de tuindeur openstaan. Koud, fris, maar een fijn gevoel van schone lucht in mijn huis. En in mijn hoofd.

Op de IJslandse kalender die ik van zoonlief kreeg lees ik dat het vandaag daar Bolludagur is. Joehoe!

Nu maar weer verder solliciteren en verder werken aan de rest van mijn plannen en vooral moed houden. En blijven geloven dat ik de moeite waard ben. En niet langzaam verdwijn.
Maar zoals de kat van Alice in Wonderland:  mijn lach blijft nog steeds achter!