Prins Bernhard was er ook.

Waar ik uitermate om moest lachen was toen mijn wandelvriend een grappige opmerking maakte tegen de mensen op een terrasje, waarvan de hond vond nogal veel ruimte te moeten claimen. Hij vroeg hen of het soms een Duits ras was, waarop de heer in onvervalst Prins Bernhard accent dit ontkende.

Je kon me wegdragen. Dat verzin je toch niet.

Wat een schitterend weer was het gisteren. En nog fijner om dan in de natuur te kunnen zijn. Genieten van de uitbottende bomen (nou ja...ze moeten nog flink hun best doen), van opspringende konijntjes en van een gebied waar je nog niet eerder had gewandeld.

Dit Duitse intermezzo zorgde er wel voor dat ik onderstaand lied van Schubert maar niet uit mijn hoofd kreeg. Ach...je kan t erger treffen.