Schreef ik een paar maanden terug dat de Praktijkbegeleidster Diabetes enorm trots op me was, want ik was heel veel afgevallen op eigen kracht en niet door zakjes, pakjes of een crashdieet, maar door beter op het soort voeding te letten en ook door meer beweging te nemen (geen sportschool, maar wel structureel meer lopen en dan op de dinsdagen altijd een heel eind lopen). En aan stressvermindering te doen. Mindfulness toe te voegen in mijn dagelijks leven.
En dan toch VOEL ik het niet. Zie ik het niet. Wuif ik het weg. En nog erger. In het zicht van de haven, begin ik te zinken doordat ik mijn resultaat saboteer. Terugval in oud gedrag. In oude twijfel, in nieuwe pepernoten (al vanaf augustus te koop en ik kan u vertellen; ze zijn lekker), in kleine bakjes ijs (klein bakje...is niet zo erg toch...oh ja 4 kleine bakjes zijn ook 1 grote), in toch maar een keertje pizza in de oven schuiven of ander gemaksvoer. En die zogenaamde 'gezonde' tussendoortjes die ze ook nog eens Lekker Bezig hebben genoemd, daarmee ben je helemaal niet lekker bezig.
Het lijkt wel alsof ik het mijzelf niet gun of dat ik het niet herken; succes. Je doel bereiken. Uberhaupt een doel hebben.
Ik weet nog hoe ontzettend vervelend ik het vond toen ik 40 kg was afgevallen in 2012 en iedereen me complimenteerde opeens. Wat zag ik er goed uit en wat voelde dit voor mij als een keiharde bevestiging dat ik daarvoor dus nooit goed genoeg was geweest. En dat dit succes zo oppervlakkig was, zo oppervlakkig wil ik niet zijn. Ik wil niet als goed of fout worden gezien op basis van mijn uiterlijk en tegelijkertijd wil ik heeel graag eens een lekker ding zijn. Ja, ambivalent is my middle name, ik weet het.
En in het kader van haven en water; ik dobber momenteel maar wat. Terwijl 'iedereen' me aan alle kanten inhaalt op het gebied van doelen behalen, op welk gebied dan ook, blijf ik maar in Niemandsland of in De Eeuwige Wachtkamer.
Dat doe ik zelf, dat besef ik. Misschien wel omdat dit wel zo veilig is. Of hou ik van mijn slachtoffer van de economie-rol. Nu ik niets meer heb en niets meer ben (op werkgebied dan) kan ik niet lager zakken. Nou ja...toch wel natuurlijk ik kan er altijd nog een andere verslaving bijnemen (behalve die eetverslaving dan) die nog wat destructiever is en maatschappelijk nog minder geaccepteerd en ik straks alleen de Daklozenkrant nog kan en mag verkopen.
Geen flitsende carriere, geen afbetaalde hypotheek, geen leuke vent (en ook die niet-zo leuke vent heb ik het raam uitgedaan), meubels zo oud dat ze weer geheel Hip en Trendy kunnen zijn (eetttafel is uit 1987), noem ze gewoon retro.
Heb ik geen ambitie dat ik geen nieuwe meubelen ambieer, nieuwe vloerbedekking, zelfs niet als dingen versleten zijn of gewoon kapot?
Heb ik geen ambitie dat ik geen nieuwe kleren wil, eindeloos shoppen, de nieuwe kleuren van dit seizoen (geen idee wat die zijn; draag eigenlijk al jaren de kleuren die mij goed staan)?
Heb ik geen ambitie dat ik een leukere baan wil met arbeidsvoorwaarden (oh ja...dat heb ik wel, maar ik krijg nog steeds overal Tot onze spijt te horen, zelfs bij een sollicitatie bij de club van werkzoekenden het U WV; niet eens een afwijzing of een ontvangstbevestiging).
Heb ik geen ambitie meer omdat ik mijn plannen niet in de koelkast heb gezet, maar ergens in de Noordpool in het permanente ijs heb ingegraven?
Heb ik geen dromen dat ik een partner wil of denk die waard te zijn?
Heb ik geen dromen meer dat ik een vakantie naar een mooi land ambieer?
Heb ik geen verlangens meer omdat ik nooit meer denk aan een leuke crea cursus die ik zou willen doen (oh nee...het is mijn budgetbeheerder (ikzelf dus) die me streng toespreek en me zegt dat mijn budget die NIET toestaat momenteel.
Heb ik geen verlangens meer doordat ik nooit (meer) naar de bioscoop ga of naar het theater (oh shit...weer die budgetbeheerder).
Of is het juist te prijzen. Dat ik niet meer zoveel wil, maar mijn tevredenheid juist probeer te zoeken in het accepteren van hoe de dingen zijn. Kijken naar de kleine (kneuterdingen) en die waarderen. Kijken wat er allemaal wel kan, creatiever zijn. Mijn brein gebruiken om te zien hoe ik dingen kan doen en behalen.
Ik heb geleerd dat meer salaris retesnel went en je dan weer ontevreden bent, want de buurman met dezelfde baan, verdient meer. Of de collega die niks kan, heeft wel een bedrijfsauto. En heb je die bedrijfsauto, dan komt er ook weer snel een moment van gewenning. Alles went, ook meer hebben, meer kunnen, meer willen. Dus moet ik me gaan realiseren dat ik in meer meer niet mijn geluk of tevredenheid moet zoeken.
Ik zie het om me heen; mensen die dus wel 'alles' hebben, zijn nog steeds ontevreden en blijven zoeken en hunkeren naar nog meer, nog anders, nog verder, nog exclusiever.
Dus juist niet meer meer meer, maar minder minder.
Nou ja, behalve dan die Marokkanen, want heb er zojuist een hele familie van die smaak bijgekregen.
Lees ik net via Blendle een laatste verhaal van The Lau, 4 dagen voor zijn dood geschreven. En besef ik weer dat het volkomen zinloos wat ik nu denk. Naar buiten, pak de fiets en leef. Voor je het weet zit je in de wachtkamer bij een arts en denk je 'had ik maar' ....
2 opmerkingen:
Oh, zo herkenbaar. Soms is het niet makkelijk om met jezelf te leven. Ik denk dat jij en ik vaak liever en aardiger zijn voor alle andere mensen, dan voor onszelf. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt, en dat het je dan ook beter gaat.
Nou nou, nou nou, ga je aanstaande dinsdag een eind lopen? Heerlijk. Geniet er van. Frisse wind door het hoofd, ik heb nooit een leaseauto gehad. Het zijn toch Nederlanders die nietpuwe familie? Van Marokkaanse afkomst. Over een paar generaties zie je het verschil niet meer.
Een reactie posten